Nowy Czas prowadzony przez Jana Pecolda
http://www.members.shaw.ca/nowyczas 


Postawy prowadzone przez Bolesława Łuckiego
http://www.boleslawlucki.com/postawy/

Puls Winnipegu prowadzone przez Mirka Nawrockiego
http://www.pulswinnipegu.ca/

Jeśli są jakieś publikacje które pominąłem, proszę mnie poinformować.

Dear Mr. Fiedur:

 I am Canadian-born, of Polish parentage, married to a Polish-born gentleman. I am able to understand, speak, and read Polish quite fluently. However, my written expression lags far behind my other skills in that language. Therefore, I must put the following questions to you in English.
  The November 17 issue of the "Biuletyn Informacyjny" included an interview with the artist Jolanta Kieres Sokalska. In it, she describes the training and solid foundation she received as a beginning artist in Poland. She describes the supportive atmosphere she and her husband experienced in their country of origin, but all of this is phrased in the past tense: "artysci mieli.....mogli dzialac.....bylo....byly..." and so on. This leads me to ask: in what year did the Sokalskis leave Poland? What was the governing/political structure during the years they were students and young practising artists? Did they, perhaps, study and begin their work during the communist years? Does Mrs. Sokalska believe that present-day artists in Poland receive the kind of support and encouragement she received? If not, then why not? And finally, on what does she base her perceptions of current, present-day conditions for artists in Poland, since she can no longer experience these conditions directly, as she no longer lives in that country? I would welcome an answer from Mrs. Sokalska in Polish, as I can read anything in that language, as long as my dictionaries are handy! You may publish this letter, together with her response, or she may answer me directly at my email address.
  I wish you much success with your publication.

                 Sincerely, Barbara Straszynska
 

Odpowiedzi na pytania Pani Barbary Straszynskiej - INTERVIEW z Jolantą Kieres Sokalską Mogę mówić jakie warunki dla artystów były wtedy - ponieważ WTEDY tam mieszkałam Dlatego użyłam czasu przeszłego: “.. mieli....mogli...były....było..”.and so on. Opuściłam Polskę dokładnie w 1998 roku. Nie mieszkam w Polsce, nie doświadczam bezpośrednio, jednakże doświadczałam. Obecny jej obraz naszkicowałam poprzez korespondencje: Dzwonię do rodziny, albo do kolegów artystów w soboty i rozmawiamy. Czasami godzinę. Korzystam też z wirtualnego świata informacji. Polska wypiękniał. Siostra pracuje w placówce kulturalnej w Wałbrzychu , jest dla mnie fantastycznym źródłem informacji. Artyści w Polsce dzisiejszej są na 100% w innych warunkach niż wówczas. Uczą się nowego stylu życia, nowego stylu załatwiania spraw, nowej procedury. Nowy świat. (Za naszych czasów artyści nawet nie potrzebowali wizytówek- reklama nie była niezbędna. Nawet można powiedzieć, że artyści wtedy byli trochę “spoiled”). Jakość sztuki, szacunek do sztuki i status artysty - były i pozostają jednakże bez zmian. Trzeba uszanować ogromny fundusz na ochronę i rozwój kultury, którym opiekuje się Unia Europejska. Są to ogromne ogromne sumy. Właśnie “zmarnowane” po to, aby przypadkiem nic złego nie stało się kulturze......W tym artystom. Polacy sami 2 lata temu wydali na kulturę ok. 260 mln zł, tj 100 mln dolarów. Taki zaanonsował minister w TV. To prawda, nie mogę bezpośrednio doświadczyć Polski, ale już wkrótce będę mogla, bowiem..... w styczniu będziemy (ja i Zbyszek, mój mąż, również artysta) celebrować wystawę w Muzeum Nowej Soli. Wystawa z katalogiem - gratis. Następnie w kwietniu otwieramy nasza wystawę w Biurze Wystaw Artystycznych we Włocławku. Z każdej sprzedaży galeria potrąca 17 - 20 %. (w Kanadzie jest 50%) Za katalog płacimy tylko 25%. Produkcje zaproszeń i koszty hotelowe pokrywa BWA. Latem przenosimy wystawę (o ile coś zostanie) do Biura Wystaw Artystycznych w Nowym Sączu..Tu -niespodzianka. Galeria ta urządziła również salę wystawowe w Nowosądeckiej Szkole Biznesu, “opartej na wzorcach chicagowskich “ (brzmi dumnie) Tutaj nikt na to nie wpadł. Żeby sztuka i biznes znalazły symbiotyczną egzystencję...?. Tak, że będziemy Świadkami tego “dzieła”. Po powrocie - mamy nadzieje na nowy reportaż !!! I na bardziej obszerne odpowiedzi dla Pani Barbary. Pani Barbaro: zapraszamy na wystawę CONFRONTATIONS#10 40 lokalnych artystów. Otwarcie: 7 grudnia 2007 “bliźniaczo w 2 galeriach: ADELAIDEMCDERMOT (318 Mc Dermot ave) 6-8 PM CRE8ERY (125 Adelaide Str) 8-10 PM Wystawa trwa do 12 grudnia, 12-6 PM. Wysyłamy zaproszenie elektronicznie. Kocham swoje indywidualne doświadczenie Polski i Kanady. Doceniam fakt, że mogę żyć w obydwu krajach. Kiedyś często bazowałam na stworzonych - mitach. Albo propagandzie. Not anymore. Pielęgnuje WLASNY umysł. Kocham swoją konkluzje, że naprawdę nieważny jest system społeczno- ekonomiczno-polityczno-............nieważne czy komunizm, czy pół-komunizm, czy demokracja zacofana, czy progresywna, czy socjalizm, czy skrajny reżim. czy nieoficjalny,..ważne jest jednak to, jak ludzie, oni sami, patrzą na kulturę i z jakim zaangażowaniem ja wspierają. I co ona dla nich znaczy... Jolanta Kieres Sokalska

Winnipeg, Manitoba – November 20, 2007˛. The Canadian Polish Congress – Manitoba Branch is deeply concerned with the course of events that led to the death of Mr. Robert Dziekanski. Not only Canadians of Polish background but countless citizens from across Canada share our concern. The public in Poland and Canada is demanding an explanation.We are also demanding an official inquiry that would identify the cause of this tragedy as well as implementing changes in the protocol on the use of conducted energy devices, or more commonly referred to as Tasers. It is difficult to fathom that such a terrible tragedy could take place in a country like Canada.

40-lecie Iskier

Polska Grupa Taneczna SPK „Iskry” obchodzi w tym roku 40-lecie swojego istnienia. Z tej okazji 2 grudnia o godzinie 7 wieczorem w Manitoba Centennial Concert Hall odbędzie się koncert galowy zatytułowany „Historia”. Na koncercie będziemy mogli podziwiać piękne wykonanie tradycyjnych polskich tańców ludowych, jak tez zgodnie z obiecującym tytułem poznać trochę historii naszej winnipegskiej Polonii. Koncert „Historia” zapowiada się bardzo ciekawie, oprócz grupy tanecznej „Iskry” wystąpią gościnnie byli członkowie Zespołu, grupa Juniorów („Junior Iskry”) stanowiąca bazę przyszłego składu Zespołu, Grupa Tańców Ludowych Sokół oraz Chór Sokola.

„Iskry” założone zostały w 1967 roku przez Henryka Lorenca. Celem Zespołu było zachowanie polskiej kultury i narodowych tradycji poprzez muzykę i taniec. Do stałego repertuaru Iskier należy pięć narodowych tańców polskich: krakowiak, mazur, oberek, kujawiak i polonez. „Iskry” szczycą się różnorodnością kolorowych, artystycznie szytych kostiumów importowanych z Polski bądź też szytych na miejscu. W chwili obecnej garderoba Iskier posiada 15 rodzajów kostiumów charakterystycznych dla rożnych regionów Polski.

Do osiągnięć artystycznych Grupy należą: występ na Olimpiadzie w Montrealu w 1976 roku oraz występy gościnne w Polsce w 1993, 1996 i 1999 roku. W czasie swej wizyty w Europie w 1999 roku Zespół wystąpił także na prywatnej audiencji u papieża Jana Pawła II w Watykanie. Pod kierownictwem Sandro Barbosa (w latach 1999-2006), grupa taneczna S.P.K. „Iskry” wygrała konkurs na najlepsze wykonanie mazura na festiwalu Polskiej Pieśni i Tańców Ludowych w Rzeszowie w roku 2002. Obecnie Grupa kierują Andrea Piotrowski i Krystyna Kovach.

Od 1974 roku przy zespole „Iskry” istnieje także szkoła taneczna założona przez Bożenę Langtry (córkę twórcy Zespołu). Z tejże szkoły rekrutuje się większość tańczących obecnie członków Iskier. Zarówno „Iskry” jak i szkoła taneczna regularnie występują na Folkloramie w pawilonie „Warszawa”. Co roku obserwuje się ogromne powodzenie pawilonu, a występy Iskier spotykają się z entuzjastycznym przyjęciem i uznaniem ich profesjonalizmu. Życzymy im kolejnego sukcesu!

Barbara Pawlak

Linki:ogolna informacja: http://www.iskry.com/
promocyjne wideo: http://www.iskry.com/media.php

Iż Polacy nie gęsi?


 

Motto:
A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język maja. Mikołaj Rej (1505-1569)

Poniższy tekst omawia jeden z problemów dotyczących integracji młodej Polonii ze środowiskiem polonijnym, poruszony w dwóch listach opublikowanych w Polonijnym Biuletynie Informacyjnym nr 4 w Winnipegu. Autorzy listów wyrażają w nich poczucie odizolowania od życia w środowisku polonijnym z powodu niemożności porozumienia się w języku polskim. Problem ten jest dość powszechny na całym świecie i warto go chyba zgłębić. Może doprowadzi to do rozwiązań satysfakcjonujących wszystkich zainteresowanych. Oto trzy cytaty z wyżej wspomnianych listów:

"It is not fair that people who truly want to take part in embracing and promoting their heritage are being excluded from current issues in their communities."

"The invitation was ALL IN POLISH, which made me assume that the meeting would obviously be ALL IN POLISH. How can I not feel excluded?"

"There are many people in the Polish community in Winnipeg that may not be as intimidated and more willing to get involved if english is used more often. I realize that this is a Polish site, but many Canadian born people of Polish decent, although proud of their heritage, were not raised speaking the language."

Nie sądzę, żeby Polonia, czy organizacje polonijne świadomie wykluczały z kręgu swojej działalności osoby niemówiące po polsku. Mam wrażenie, że jest wprost przeciwnie. Wiele razy widziałem jak, w czasie różnego rodzaju polonijnych spotkań prowadzonych w języku polskim, udzielano dodatkowych objaśnienia w języku angielskim osobom, którym niski poziom znajomości języka polskiego ograniczał zrozumienie przekazywanych treści. Często też, osoby mające trudności w wystawianiu się po polsku, zabierają glos po angielsku i nikt ich za to nie gani. Integracja wymaga wysiłku obydwu stron - w Kanadzie, czy w Chinach, oficjalnym językiem Polonii jest język polski i to brak znajomości tego języka wyklucza człowieka ze środowiska, a nie odwrotnie.

Nie zmienia to faktu, że są i takie polonijne środowiska na świecie, gdzie, z najróżniejszych powodów, już nie mówi się po polsku i choć wcale nie twierdzę, ńe jest to jakaś gorsza Polonia (bo nie jest!), to myślę, że nie jest to dobry przykład do dobrowolnego naśladowania. Język stanowi bowiem olbrzymią wartość dziedzictwa narodowego i bez niego, obraz grupy etnicznej nie jest kompletny.

Kongres Polonii Kanadyjskiej wyciąga rękę do wszystkich, którzy czuja się Polakami i próbując zachęcać do bliższych związków z kultura polska, dostarcza podstawowe informacje w formie komunikatów, również w języku angielskim. Nie można jednak wymagać, żeby wszelka komunikacja w środowisku polonijnym była dwujęzyczna. Nie jest to ani ekonomiczne, ani nie służy podtrzymywaniu polskości wśród Polonii.

Przynależność do grupy etnicznej nie jest kwestią wyboru, ale indywidualne poczucie związku z nią, już jest. Każdy dorosły obywatel ma wybór i ten, który poczuwa się do związku z polską kulturą, czy ze środowiskiem polonijnym, sam określa zakres i stopień tego związku.

Jest wiele elementów integrujących grupę etniczna - język jest jednym z nich. Jeżeli komuś brakuje umiejętności językowych do pełniejszej integracji z polskością, to jedyna droga na zbliżenie, jest nabycie tych umiejętności. W dzisiejszych czasach już nie można wymagać od Polonii żeby porozumiewała się miedzy sobą językiem niepolskim. Nie można też autorom, czy redaktorom piszącym po polsku nakazać pisania w dwóch językach tylko dlatego, ze ktoś nie dysponuje znajomością języka polskiego. Można by natomiast niektórym z nich doradzić doszlifowanie swoich literackich umiejętności tak, żeby poziom języka polskiego w środkach masowego przekazu był chociaż zbliżony do języka literackiego, ale to jest już całkiem inna para kaloszy.

Jest sprawa oczywista, że żyjąc na co dzień w kraju posługującym się językiem niepolskim, łatwiej i wygodniej jest porozumiewać się językiem powszechnie używanym, niż zmuszać siebie i swoje dzieci do trudniejszego, bo dwujęzycznego stylu życia. Jest to kwestia komfortu. Wybór jednak, wraz z jego konsekwencjami, należy do indywidualnego człowieka. Są na świecie tysiące polskich domów, w których językiem "urzędowym" jest język polski i tam, prócz języka (czy języków) danego kraju, dzieci mówią, piszą i czytają po polsku bez większych trudności. Tam problemów językowych z integracja z Polonia nie ma, choć mogą być inne.

Odrębna sprawą jest popularyzowanie kultury i sztuki polskiej w środowiskach niepolskich. Tu przekaz informacji w zrozumiałym dla odbiorcy języku jest przedmiotem opracowań specjalistów biegłych nie tylko w języku odbiorcy, ale i w znajomości jego kultury. Formułowanie bowiem polskich wartości w języku obcym nie jest taka prosta sprawa jeżeli celem jest dotarcie i zainteresowanie odbiorcy przekazywana treścią. Jest to odrębny "przemysł" poświęcony propagowaniu polskości na świecie i do niego raczej odsyłałbym tych, którzy nie znają języka polskiego, a nie do lokalnie działających artystów i działaczy polonijnych.

Podsumowując rozważania... jeżeli ktoś nie czuje się pełnowartościowym członkiem polskiej grupy etnicznej z powodów językowych, to nie jest to wina Polonii, ani autorów piszących po polsku. Pełniejsza integracja zależy od samego zainteresowanego i wymaga włożenia trochę wysiłku przynajmniej w rozumienie języka, którym się komunikujemy. Jestem przekonany, ze katedry języka polskiego istnieją nie tylko na uniwersytetach w Polsce, a kursy języka polskiego są dostępne, w miarę chyba powszechnie, na całym świecie. Or, if you will, ask (you can even insist) your Polish parent (if she/he is still around) to communicate with you at home solely in Polish.

Dla chcącego, nie ma nic trudnego.

Bolesław Łucki

Zamiast tłumaczyć każdemu z osobna, pomyślałem ,że napiszę

Bylem wczoraj zaproszony do znajomych na kolacje. Na początku , jak zwykle spokojnie, a potem zaczęło się!

Oj..dostało mi się, dostało...od Rodaków. A że jestem, w moim pisaniu, ciągle niezadowolony...a że krytykuje i na jakiej podstawie...że jestem ciągle malkontent...że kpię, a nawet obrażam w moim pisaniu Kanadę, w której żyje i dobre imię Polaka. Bo Polacy się starają, a to trzeba tylko chwalić.... Ze takie pisanie to może zniechęcić innych do podejmowania jakich nowych pomysłów , czy przedsięwzięć.

Cóż....Zamiast tłumaczyć każdemu z osobna, pomyślałem , ze napisze...Pytanie tylko, czy wydrukują?

A wiec ja myślę tak:

To , co pisze, jest postrzegane przeze mnie, w taki, a nie inny sposób. Jako, że zapytano mnie kiedyś, czy nie podzieliłbym się z szersza publicznością, swoimi refleksjami na otaczające nas sprawy a ja zgodziłem się, robie to zgodnie ze swoim sumieniem, wiedza, doświadczeniem i uczciwie. Nie "mydlę" , nie "owijam w bawełnę". Nie mowię, ze czarne to jest szare. Ale to jest jedynie mój punkt widzenia, z którym zgodzić się można lub nie. Jeżeli krytykuję lub chwalę coś, na czym akurat się znam, to myślę, że mam do tego prawo. Jeżeli widzę krzywdę, złe działanie, to mówie o tym, bo...widzę to. Nie odwracam głowy, ze słowami," ach, to nie moja sprawa". To jest moja sprawa, bo żyje tu i jem chleb z tutejszego pieca. Ale to właśnie widz, słuchacz ocenia, czy to jest racja , czy nie. Przedstawiam problem z moim komentarzem, ale to czytelnik, widz, słuchacz jest mądrzejszy. To on myśli, ocenia rozważa. Zauważmy, ile rożnych ciekawych opinii zgłaszają radiosłuchacze w czasie audycji na żywo. Tak samo i ja..staram się rzucić problem..Jak go rozwiązać - to zależy od czytelników. Co byłoby, gdyby młody człowiek nie sfilmował incydentu na lotnisku w Vancouver? Gdyby się odwrócił i powiedział "nie moja sprawa"?

Jedni chwalą, drudzy ganią, a ci inni wyciągają wnioski. Dlatego nauczyliśmy się ładnie pisać, bo ktoś nas kiedyś skrytykował, że bazgrzemy jak "kura pazurem".Wyciągnęliśmy z tego wnioski. Mogliśmy się też na niego obrazić! Jak on śmie!!


Zbudowałem kiedyś półkę na książki. Nie jestem stolarzem, ale dumny byłem , bo wszyscy mnie bardzo chwalili. Aż do chwili, gdy przyszedł stolarz i pokazał mi, że tu lekko krzywo przycięte, a tam trochę złe sklejone, że nie jest złe..ale..? Powinienem się za jego krytykę obrazić??? Czy , na drugi raz lepiej przyłożyć do pracy, którą jako amator chcę wykonać?

To pytanie zostawiam otwarte."Zjechali" ostatnio film z Dustinem Hoffmanem. Jeden pochwalił, drugi skrytykował. Obaj dali argumenty. To ode mnie zależy teraz , czy ja pójdę do kina. Trudno, panie Hoffman. Taki zawód pan wybrał... Och, pan się obrazi?? To zmień pan zawód.

Jest obecnie tylko jeden naród na świecie, na którego obywateli i działanie rządu nie wolno powiedzieć nic złego ani krytykować- pod karą wiezienia. Ot, tak wymyślili sobie przedstawiciele tego narodu, którzy zasiadają na wysokich stanowiskach w wielu innych rządach i de facto rządzą światem. My, niestety nie jesteśmy ani tym narodem wybranym , ani też hipokrytami. Jak najbardziej zachęcam swoich rodaków do podejmowania wszelakich przedsięwzięć.. pomysłów, i starań , aby to co robią, czy- jako amatorzy, czy-jako zawodowcy, robili jak najlepiej, byli otwarci na sugestie, obserwacje i krytykę bo to rozwija działanie i ukazuje nas jako ludzi zdolnych i myślących.

"Homo Homini" śpiewali:" Słodycz, Karolino , jest potrzebna także i nie dobrze gdy jej brak. Gdy ja mam w nadmiarze , szkodzić mi zaczyna i zabija wszelki smak".

Artur CE..