Kierownik Anastazy - Cz. I

 

Czytaj cz. II
Czytaj cz. III

(Wszystkie sytuacje i zdarzenia są autentyczne! Zmieniono jedynie,
spolszczono imiona osób występujących w opowiadaniu)
Odcinek Pierwszy, ale nie
ostatni!!!


      Budzik zadzwonił o 5:30 nad ranem. Anastazy z niechęcią zwlókł się z łóżka. Plecy bolały go niemiłosiernie. "Ach, ten pieprzony materac"- pomyślał Anastazy z niechęcią i zaczął powoli ubierać ciepłe gacie. Na dworze było już o tej porze minus 31 stopni. Anastazy był emigrantem z tak zwanego "byłego obozu". Musiał otworzyć firmę jako pierwszy. Od kiedy objął stanowisko kierownika działu w pod-zakładzie, wprowadził wiele zmian z czego najbardziej zadowoleni byli jego podwładni. Właśnie wczoraj wspólnie wysprzątali dwa magazyny, wyciągając z nich rupiecie, które zalegały przez ponad piętnaście lat. Teraz, Anastazy, pijąc w pośpiechu herbatę, myślał, co z tym wszystkim zrobić.

    "Wywaliliśmy to przed zakład" - myślał siorbiąc gorący płyn - "ale co dalej"? Zamknął cicho za sobą drzwi i ruszył w kierunku firmy.
Po dwudziestu minutach szybkiego marszu był na miejscu. Otworzył ciężkie wrota, zapalił światła, po chwili zasiadł za biurkiem. Rupieci były tony. Głównie drewno w rożnych rozmiarach. "Do garbicza się to nie zmieści"- pomyślał po swojemu. Popatrzył na zegar. Dochodziła ósma. "Długo myślałem ale wymyśliłem"- pomyślał Anastazy, i ujął słuchawkę telefonu.

   -Dzień dobry Pani Danusiu- zaszczebiotał do telefonu, jako że rozmawiał z jedną, ze swoich szefowych- hał ar ju?
-Ajm fajn, ajm fajn -odpowiedziała zaspanym głosem pani Danka- łot ebałt ju?- odpowiedziała pytaniem na pytanie, mimo, że miała dokładnie "gdzieś" i "głęboko" to ,jak czuje się dziś Anastazy.

W kraju tym było przyjęte, że, czy kogoś to obchodzi , czy też nie, zawsze pyta drugiego, nawet dwa razy dziennie, jak on się dziś czuje.

    -Not so bed- grzecznie odparł Anastazy mimo, ze dalekie było to od prawdy.- "Słuchaj, mam taki drobny problem"- kontynuował.
"Potrzebuje ,żeby ciężarówka z bazy głównej zabrała rożnego rodzaju
rupiecie, głownie drewniane, na wysypisko. Niektóre kawałki są duże, i jest tego mnóstwo, więc myślę, najprościej będzie jak ciężarówka zabierze to z pod zakładu bo..."

   ...Biedny Anastazy zapomniał, że od myślenia to jest Danusia -szefowa, a nie on, zwykły kierownik działu.
-Nie! przerwała tym samym zaspanym głosem szefowa.- Nie mam kierowcy, i nie mam ciężarówki-.

  -To co mam zrobić. Tego są...tony...-

 - Kierowca przywiezie ci piłę tarczową.. taką elektryczną, potniesz to na
małe kawałki i wrzucisz do centralnego garbicza na parkingu. Potem trak z miasta to zabierze i po kłopocie" - zawyrokowała szefowa i odłożyła słuchawkę.

   Cóż miał robić Anastazy. Uczono go, że w kapitalizmie, ciężka praca,
pomysłami, rzetelnością można daleko zajść.
Popatrzył Anastazy za okno. Zaspy. Śniegu pełno. I gdzie tu można zajść??
Po godzinie dostarczono piłę i Anastazy zaczął ciąć. Ciął... i ciął.. i ciął.
Zajęło mu to trzy dni. Centralny garbicz już był pełny, a pod zakładem dalej pozostawały tony rupieci.

   "Przecież ja mam mnóstwo innych ,ważnych spraw do załatwienia a nie tylko ciąć to pieprzone drewno"- myślał Anastazy z niechęcią i... ciął dalej. Wszak był tylko kierownikiem pod - zakładu.
    Szefowie z centrali, oddalonej jakieś 5 km w linii prostej- wiedzą lepiej. Wyszkoleni.. wyuczeni. I ciąłby Anastazy to drewno może jeszcze i z tydzień gdyby nie... jak w bajce... pojawił się dyrektor pod-zakładu.
Patrząc jak Anastazy walczy z piłą i drewnem, niewiasta ta (bo była to
kobieta) zapytała, jak było w zwyczaju:- Hał ar ju tudej??"

- Not so bed- skłamał Anastazy i szybko opowiedział o swoim problemie.

-Ależ to niemożliwe!!! I ten cały lamber leży tu już cztery dni? A jak ktoś
to podpali?? - zaniepokoiła się Pani Dyrektor

-Też o tym pomyślałem- skromnie odparł Anastazy jako, że był tylko skromnym kierownikiem działu..

-Zaraz to załatwimy- zagrzmiała dyrektorka co zupełnie nie było w zwyczaju obywateli tego kraju.

Jak się Anastazy później dowiedział zadzwoniła do jeszcze wyższego szefa i po wstępnych pytaniach o samopoczucie wyłuszczyła sprawę. Duży Szef obiecał zająć się sprawa. Dyrektorka zadowolona opuściła zakład. Ale ciężarówka nie pojawiła się ani tego dnia , ani następnego.

   Śnieg już przyprószył rupiecie pod zakładem kiedy nieoczekiwanie znowu zjawiła się na zakładzie Pani Dyrektor.

-Hał ar ju- rzucila radośnie w kierunku Anastazego, i spojrzała na piętrzące się pod firma rupiecie.

Anastazy nie musiał już nic mówić.
    Ludwika, bo tak miała na imię Dyrektorka, z wyrazem szarości na twarzy ujęła telefon. Po chwili Anastazy słyszał:

- Haj..to ty Franciszko? (Franciszka była szefem najwyższym i Ludwika miała z nią dobre układy) Ty wiesz.. te rupiecie dalej leża pod moimi oknami. Przecież to jest fajerhazard!! Tak?? obiecujesz? Dobrze. No to baj, baj"-i, odkładając słuchawkę zwróciła się do Anastazego:

- Za godzinę przyjadą i wszystko zabiorą...

Siedział Anastazy w swoim biurze podczas gdy ludzie ładowali rupiecie na ciężarówkę i myślał:" Mój Boże. Przyjechałem do kraju, gdzie, jak mówiono, przedsiębiorczość, oszczędność, pomysły, inteligencja... gdzie dwa razy ogłada się dolara, zanim się go wyda.. a tutaj, jak za dobrych czasów w komunie. Prawie dwa tygodnie, mnóstwo straconego czasu, dziesięć telefonów, pięć osób uwikłanych w problem, który praktycznie nie powinien zaistnieć.
Czyżby zły sen.. bo nie możliwe, żeby to jawa. Nie tutaj. Nie w tym kraju"- myślał z niepokojem Anastazy. Bo do emerytury zostało mu jeszcze wiele lat.


Artur Cehak

Czytaj cz. II
Czytaj cz. III