HUMOR Z ZESZYTÓW SZKOLNYCH

Plastyka

• Barak, burak, czy jak mu tam to kierunek w sztuce
• Picasso swe trójkątno - okrągłe, za przeproszeniem obrazy, malował kwadratowym pędzlem, dlatego nie zawsze mu wychodziły
• Przy rekonstrukcji konserwatorzy usuwali to, co przyniosły wieki, bo piękno zawsze jest pod sukienką
• Pegazowi zaniknęły skrzydła w drodze ewolucji i stąd mamy konie
• Michał Anioł malował sobie po ścianach kaplicy Sykstyńskiej
• Malarze odrodzenia na swych obrazach czcili piękno ludzi i kobiet
• Reprodukcje obrazu namalował Gierymski
• Rubens malował bez ubrania
• Przez uderzenia pędzlem malarz uzyskuje smutek na twarzy modelki
• W Krakowie wybudowano ostatnio wiele nowych zabytków
• Matejko malował pod Grunwaldem
• Leonardo da Vinci przed namalowaniem portretów kroił ludzi, aby zapoznać się z budową ich ciała
• Michał Anioł zdążył tylko napocząć nagrobek Juliana II
• Matejko namalował "Bitwę pod Grunwaldem" chociaż ani razu jej nie widział w telewizji
• Savoldo znał się bardzo dobrze na anatomii człowieka, więc namalował młodzieńca z fujarą
• Niektóre obrazy Picassa można nawet oglądać, ale nie wszystkie
• Leonardo da Vinci namalował swój portret "Modna Lisa" we Florentynce
• Chełmoński namalował "Babskie lato"
• Matejko przedstawia Kopernika siedzącego na obrazie

       Lech Gałęzowski jest mieszkańcem Winnipegu od 38 lat. To postać znana Polonii w Winnipegu, jest bowiem aktywnym działaczem w środowiskach polonijnych a także czynnym sportowcem. Publikowaliśmy w naszym Biuletynie wywiad z Lechem Gałęzowskim, który głównie dotyczył jego działalności w KPK. O działalności sportowej wtedy tylko wspomnieliśmy. Ponieważ jest o czym mówić poprosiliśmy by tym razem opowiedział nam o pasji do TaeKwon-Do, której poświęcił ponad 30 lat życia i nas wszystkich zachęca do aktywnego spędzania czasu słowami :

Jeżeli lubisz pływać ?- pływaj, odpowiada ci bieganie - biegaj, lubisz grać w tenisa - graj w tenisa. Im człowiek staje się starszy, tym bardziej potrzebuje ruchu? dla zdrowia i dobrego samopoczucia?

 

Lech Gałęzowski - pokaz TKD 1999 r

 

Jak długo jest Pan w Kanadzie i czy to był od razu Winnipeg?

Do Kanady przyjechałem w 1970 roku, bezpośrednio do Winnipegu. Mimo to, że panuje tu ostra zima, wydaje mi się, że wybór był trafny. Manitoba jest piękna!


Jakie są Pana zainteresowania poza działalnością na rzecz społeczności polonijnej?

Moją największą pasją oczywiście jest koreańska forma samoobrony TaeKwon-Do. Mam już za sobą ponad 30 lat treningu, walk, i nauczania. Posiadam range - 5 Dan. Jest to dyscyplina, która daje mi dużo satysfakcji, bo daje mi możliwość fizycznego i psychicznego odprężenia. Innym, niemniej w tej chwili ważnym dla mnie zainteresowaniem, jest szukanie i zbieranie śladów polskości w zachodniej Kanadzie. Interesują mnie losy naszych rodaków, którzy przybyli na ziemie kanadyjską w różnych okresach czasu, a szczególnie w ubiegłym stuleciu: skąd nasi rodacy przybyli, gdzie się osiedlali, na jakie napotykali trudności, jak żyli, czego dokonali. Jest to dla mnie fascynująca historia! Powinniśmy ją zachować i być dumni z tego, co nasi rodacy osiągnęli w warunkach, w jakich żyli. W miarę możliwości, swój czas również wypełniam badaniami genealogicznymi. Poszukiwania w archiwach to żmudna praca, ale daje dużo satysfakcji, kiedy znajduje się członków swojej rodziny. Jest to dosyć zaraźliwe, bo człowiek chce wiedzieć więcej i więcej, a tu końca nie widać.

Proszę opowiedzieć o swojej pasji sportowej, skąd zainteresowanie Taekwon-do?

TaeKwon-Do zacząłem uprawiać w roku 1973, a więc krótko po przybyciu do Kanady. Wybrałem tę sztukę samoobrony, a nie inną, ponieważ nie nakładała restrykcji na sposób treningów i walk sportowych. Jeżeli ktoś poznał, choć trochę TKD to wie, że ta sztuka posiada najbardziej bogaty arsenał technik nożnych i ręcznych. Lekcje pobierałem od najlepszych. Nazwiska Park Jung Tae, Park Jung Teak i Sam Soon Han są znane nie tylko w świecie TKD. Duży wpływ na mnie wywarł mój pierwszy instruktor, a potem wielki mistrz Park Jung Tae. W owym czasie był piątym Danem. Wysoko jak na owe czasy. To wcale nie przeszkadzało w utrzymywaniu normalnych stosunków że studentami, w przeciwieństwie do innych instruktorów w innych stylach. Na treningach panowała dyscyplina wojskowa. A po treningach było bardziej luźno. I to sobie najbardziej zapamiętałem i ceniłem.

Trening szkoleniowy w ośrodku Big Whiteshell - 1995r.                   Uderzenie z pozycji stojącej. (side kick)

Jak dziś wyglądają Pana treningi, co one dają?

Tamtą formę ćwiczeń utrzymuje do dnia dzisiejszego.
Treningi dają mi możliwość odprężenia po dniu pełnym problemów i zrobienia czegoś dla własnego zdrowia. Abstrahując od TKD, chciałbym zachęcić wszystkich do uprawiania jakiejkolwiek dyscypliny sportowej. Jeżeli lubisz pływać – pływaj, odpowiada ci bieganie - biegaj, lubisz grać w tenisa - graj w tenisa. Im człowiek staje się starszy, tym bardziej potrzebuje ruchu – dla zdrowia i dobrego samopoczucia.
 

Pokaz TaeKwon-Do – rozbijanie desek Winnipeg1999 r.

Co uważa Pan za swój największy sukces sportowy?

Za największe uważam mistrzostwa Kanady w 1985 roku - zająłem tam drugie miejsce. Pamiętam ten turniej najlepiej nie tylko, dlatego że wyszedłem z niego mocno poturbowany, ale przede wszystkim, dlatego że było z kim walczyć, bo zawodnicy przybyli z całej Kanady. Z innych, to mistrzostwa świata GTF w St. Lous USA 1997, gdzie zdobyłem srebrny medal i Rimini Włochy w 2000 r. zakończone zdobyciem złotego medalu. Turniejów, w których brałem udział, było znacznie więcej. Trudno jest pamiętać wszystkie daty i walki.

Czy jeszcze dziś bierze Pan udział w turniejach?

Obecnie zajmuję się wyłącznie treningami i sędziowaniem w różnych zawodach, a walki turniejowe pozostawiam dla młodszych. Za mój największy sukces uważam sukcesy sportowe mojej córki Andżeliki, która poszła w moje ślady. Tak jak ja, brała udział w licznych turniejach zdobywając złote medale na mistrzostwach świata GTF w USA i Włoszech jak również liczne medale i trofea w zawodach w Kanadzie. Studenci, którzy startują w turniejach reprezentując nasz klub, reprezentują nas i to, czego ich nauczyliśmy. Ich sukcesy są naszymi sukcesami, ich porażki są naszymi porażkami. Emocje walk sportowych przemijają - zostają fotografie, filmy i wspomnienia. To nasza historia.

Angelica Gałęzowska. Rozbijanie deski z obrotu 180 stopni.

 

Jakie są Pana plany dotyczące Taekwon-Do ?

Praca społeczna, w którą jestem obecnie aktywnie zaangażowany, nie daje mi możliwości poświecenia się całkowicie tej dyscyplinie. Dlatego klub, który w tej chwili prowadzę - Global Winnipeg TaeKwon-Do - nie jest dużym klubem. W niedalekiej przyszłości chciałbym bardziej rozwinąć działalność. Razem z moimi kolegami, z którymi jestem związany od wielu lat, posiadamy duże doświadczenie w tej dyscyplinie, które chcielibyśmy przekazać innym zainteresowanym TaeKwon-Do. Największym marzeniem każdego instruktora jest zorganizowanie turnieju lub drużyny, która by startowała na mistrzostwach świata GTF. To są moje marzenia z realizacją których jednak, muszę jeszcze trochę poczekać.

Pokaz TKD przed budynkiem parlamentu Manitoby.

Wracając do organizacji polonijnych, kiedy zaczął Pan w nich działać?

Moja działalność w organizacjach polonijnych zaczęła się od przygotowania Folkloramy w Stowarzyszeniu Kombatantów Polskich, Koło #13, w latach 1994-96. W roku 1996 zostałem wybrany do zarządu SPK, jako wiceprezes, a dwa lata później w 1998 r. objąłem funkcję prezesa. Pełniłem ją do roku 2001. W roku 2007 przyjąłem funkcję prezesa KPK i piastuję ją do dnia dzisiejszego. Wcześniej byłem członkiem kilku komitetów, organizując, razem z małżonką Grażyną, m.in. wystawy na 90 i 100 lecie parafii św. Ducha.

Proszę powiedzieć jakie głównie zadania są stawiane prezesowi KPK?

Zakres zadań prezesa i Kongresu jest dość obszerny. Spośród najważniejszych z nich mógłbym wymienić: reprezentowanie Polonii kanadyjskiej, obronę interesów Polonii kanadyjskiej, popieranie kanadyjskich organizacji polonijnych, popieranie wielokulturowości, popieranie organizacji młodzieżowych zrzeszających młodzież polskiego pochodzenia, dążenie do zapewnienia członkom polskiej grupy pełnego udziału w życiu politycznym, ekonomicznym i kulturalnym Kanady, krzewienie, pogłębianie i rozszerzenie kultury polskiej w oparciu o tradycje oraz myśl polską i pomoc polskim imigrantom. Walne zebranie sprawozdawczo-wyborcze KPK może postawić dodatkowe zadania przed prezesem, o ile wymagają tego okoliczności.

Trudno jest mówić o planach przyszłościowych KPK, ponieważ jest to w dużym stopniu uzależnione od tego, jakimi środkami i ludźmi będzie dysponować KPK za 3 miesiące, czy za rok. Działacze KPK to ochotnicy, którzy pracują z własnej woli. KPK nie zatrudnia personelu i nie płaci za prowadzenie biura, czy organizowanie uroczystości. Mimo to, ochotników do pracy w przygotowaniach uroczystości firmowanych przez KPK, na razie nie brakuje. Nie znaczy to wcale, że nie przydałoby się ich więcej, bowiem chcielibyśmy rozwinąć naszą działalność, ale Kongres, tak jak inne organizacje polonijne, potrzebuje mocnego wsparcia środowiska polonijnego. Uważam, że jesteśmy w stanie zrobić dużo, ale planując nową imprezę, zawsze stajemy przed dylematem „czy Polonia poprze inicjatywę, czy nie”. Przyszłość Polonii i polskości zależy wyłącznie od nas samych.

Z jakich działań podjętych w KPK jest Pan zadowolony?

W ubiegłym roku, Kongres zorganizował cztery uroczystości i jedno spotkanie polonijne. Ze wszystkiego tego, co zrobiliśmy, jestem zadowolony - po pierwsze, dlatego, że Polonia poparła nasze inicjatywy, choć nie było to takie łatwe, i po drugie dlatego, że nowe elementy wprowadzone przez Kongres do tradycyjnie obchodzonych uroczystości, zostały przyjęte przez Polonię z entuzjazmem. Zamierzeniem Kongresu jest umożliwienie młodym rodzinom uczestniczenia w uroczystościach z dziećmi. Na przykład: w konkursie dla młodzieży na plakat o Polsce wzięła udział spora grupa młodych ludzi i rezultaty ich pracy będą prezentowane w czasie obchodów trzeciomajowych.

Cieszy mnie to, że na nasze uroczystości przychodzą również Kanadyjczycy.

Biorąc pod uwagę środki, jakimi dysponujemy uważam, że to, co w tej chwili Kongres organizuje, jest na dobrym poziomie. Wszystkie uroczystości są organizowane przez komitet kulturalny KPK i grupę ludzi, której przewodniczy moja małżonka Grażyna. Są to ludzie zrzeszeni i niezrzeszeni w organizacjach Polonijnych i należy bardzo mocno podkreślić, że są to ochotnicy, poświęcający swój prywatny czas dla dobra Polonii. Jedna grupa jednak nie jest w stanie zrobić wszystkiego, a czasami oczekiwania Polonii są ogromne. Krytyków naszej działalności zachęcałbym do aktywnego włączenia się w życie Polonii po stronie organizatorów imprez, lub choćby przynajmniej biernego udziału w uroczystościach. Musimy sami, jako Polacy, zachęcać się do budowania życia polonijnego, bez względu na to, kto organizuje imprezę i gdzie.

Dziękuje za rozmowę i życzę realizacji wszystkich planów i marzeń.

Zainteresowani Taekwon-do, mogą się kontaktować

 Już za dziewięć dni to nadzwyczajne wydarzenie kulturalno-muzyczne  w Winnipegu- Oratorium "Mesjasz", które zabrzmi w kościele pod wezwaniem Św. Ducha przy 341 Selkirk Ave. Oprócz prezentowanych już w naszym Biuletynie solistów wystąpi także Krzysztof Biernacki.
 

Krzysztof Biernacki urodził się w Polsce w Świdnicy na Dolnym Śląsku. Tam też od najmłodszych lat uczęszczał do szkoły muzycznej. W roku 1989, wraz z rodzicami i siostrą, wyemigrował do Winnipegu gdzie od początku śpiewał jako chórzysta  w Zespole Pieśni i Tańca "Sokół".

Po ukończeniu studiów wokalnych na University of Manitoba (B. Mus), Krzysztof Biernacki kontynuował studia na University of Western Ontario (M. Mus) i University of British Columbia gdzie otrzymał doktorat ze sztuk wokalno-operowych. Jego praca dyplomowa dotyczyła utworów wokalnych Karola Szymanowskiego, a w szczególności opery “Król Roger”.

Od czasu studiów Krzysztof często śpiewał jako solista z wieloma orkiestrami symfonicznymi między innymi z Vancouver Symphony Orchestra, Calgary Symphony, Okanagan Symphony, Orchestra London, Winnipeg Symphony,  Teplic Symphony (Czeska Republika), a także z Orkiestrą Symfoniczną w Jacksonville. Jako baryton Krzysztof często kreował role w spektaklach operowych z Vancouver Opera, Calgary Opera, Manitoba Opera, UBC Opera i wielu innych. Oprócz ról operowych i koncertów oratoryjnych, Krzysztof Biernacki często śpiewa recitale solowe specjalizując się w obszernym repertuarze pieśniowym kompozytorów polskich i światowych.

Do ważnych wykonanych oper należą: „Barbiere di Sevilla” (Vancouver Opera), „Rigoletto” (Manitoba Opera),” Madama Butterfly” (Orchestra London), „La Fanciulla del West”(Vancouver Opera), „Don Pasquale” (Calgary Opera), „Un Ballo di Maschera”(Vancouver Opera), „Carmen” (Manitoba Opera), „Amahl and the Nights Visitors” (Okanagan Symphony), „La Boheme” (Orchestra London) i „Der Freischutz” (Vancouver Opera). Wykonał również „Marry Widow”, „Dido and Eneas”, „The Crucible”, „Die Fledermaus”oraz „Gianni Schicchi” z innymi zespołami operowymi.

Krzysztof Biernacki wziął udział w wykonaniu światowej premiery opery „Filumena”, wspólnej produkcji Calgary Opera i Banff Center.

Wykonał również wiele partii oratoryjnych, m.in. „Pasja według Św.. Mateusza” J.S. Bacha, „Mesjasz” G.F. Haendla, „Requiem” J. Brahmsa.

Od 2005 roku Dr. Biernacki jest profesorem sztuk wokalno-operowych i koordynatorem wydziału wokalistyki na University of North Florida w Jacksonville. Jako pedagog Dr. Biernacki jest również częstym jurorem na wielu konkursach i festiwalach wokalnych, a także reżyserem studenckich przedstawień operowych. 

Na koncert Oratorium "Mesjasz" G.F. Haendla zaprasza Zespół Pieśni i Tańca "Sokół" oraz Towarzystwo Muzyczne im. I.J. Paderewskiego.

Nie masz jeszcze biletu? Nie przegap okazji!

Bilety są jeszcze do nabycia u członków Zespołu "Sokół", p. Józefa Biernackiego oraz w centrum Handlowym "Polsat" . Telefonicznie bilety można zamówić u Jerzego Bibika, nr tel. 895-2285 i Boba Kay, nr tel. 831-6712

Dalej...

Dzisiaj publikujemy siódmy artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy


 

Kazimierz Smoliński WSPOMNIENIA  spisane w marcu 1986

Po tylu latach po wojnie ciągle nurtuje mnie pytanie czy losy moje wojenne można wytłumaczyć szczęściem czy Opatrznością Boską? Urodziłem się w roku 1918-tym. Wstąpiłem do wojska polskiego jako ochotnik, 21-go marca 1939-go roku. Przeszedłem przyspieszone przeszkolenie rekruckie i po trzech miesiącach złożyłem przysięgę.

Dalej...