S  P  O  N  S  O R

     Wywiad z Bożeną Pepper

Pani Bożena Pepper pochodzi z Polski, ale mocno już zapuściła swoje korzenie w Winnipegu gdyż mieszka tu ponad 30 lat. Wiele lat współpracowała z notariuszem Panem Romanem Baranowskim a obecnie samodzielnie pełni funkcje notariusza publicznego świadcząc usługi notarialne i służąc pomocą wszystkim, którzy jej potrzebują. Między innymi dzięki staraniom Pani Bożeny Pepper i Anny Gębczyk- właścicielki biura turystycznego Eurotravel mieszkańcy Manitoby nie musieli wybierać się w kosztowną podróż do Polski czy Toronto w celu wyrobienia nowego biometrycznego paszportu mieli taką możliwość w Winnipegu w dniach 27 i 28.06.2010 r.  Jakie sprawy można załatwić w biurze Pani Bożeny dowiemy się z dzisiejszej rozmowy.

Pani Bożeno proszę opowiedzieć o swoim życiu przed przyjazdem do Kanady?

Wyrosłam w Warszawie w dzielnicy Praga. Chodziłam do szkoły podstawowej przy ulicy Skaryszewskiej. Później rodzice wybudowali dom na przedmieściach Warszawy, w Henrykowie. Ukończyłam tam Liceum im. Stefana Czarneckiego i bardzo poważnie  myślałam o studiowaniu astronomii. Jednakże za namową koleżanki, złożyłam również dokumenty na Handel Zagraniczny. Był to wtedy szalenie modny i interesujący kierunek.

Ja zdałam i zostałam przyjęta, a koleżanka nie. Widać tak miało być.

Praktykę odbyłam w Centrali Handlu Zagranicznego “Universal” na rogu Alei Jerozolimskich i Marszałkowskiej. Potem pracowałam w FSO (Fabryka Samochodów Osobowych) na Żeraniu w dziale eksportu. Polska akurat kupiła licencje Fiata i mnóstwo tych aut szło na export.

W międzyczasie było małżeństwo i dziecko. Mój mąż, przed przyjazdem na stale do Polski przez szereg lat pracował w Kanadzie, właśnie w prowincji Manitoba.

W Winnipegu miał wielu znajomych i przyjaciół, a wśród nich pana Romana Baranowskiego. Ponieważ mieszkaliśmy w Warszawie, goście z Kanady często zatrzymywali się u nas, często nocowali po przylocie albo przed odlotem, a przy okazji zwiedzili Warszawę. Tak więc, w drodze rewanżu za gościnę zostałam zaproszona przez znajomych do Winnipegu. 

Kiedy i dlaczego zamieszkała Pani w Winnipegu, jak się Pani odnajdywała w nowym kraju?

Przyleciałam we wrześniu 1973 roku na jedno- miesięczną wizytę. Była to wtedy wielka wyprawa, bo leciało się do Nowego Jorku, a potem przez Toronto do Winnipegu.

Nie byłam zachwycona Winnipegiem. Wtedy (37 lat temu) w porównaniu z Warszawą Winnipeg był małą, bardzo przeciętną mieściną, z mnóstwem komarów i przeraźliwie mroźną zimą.

Właściwie tylko przypadek sprawił, że jestem tu na stałe. Na krótko przed odlotem poszłam do biura podroży pana Baranowskiego potwierdzić swoją rezerwację.

Nie otrzymałam potwierdzenia  rezerwacji na odlot do Polski,  otrzymałam natomiast od pana Baranowskiego bardzo poważną ofertę pracy. Akurat tak się złożyło, że jedna z jego pracownic p. Krystyna pojechała do Polski i z przyczyn rodzinnych postanowiła nie wracać. Druga pracownica p. Irena miała poważną operacje i przez pół roku nie mogła pracować.

Pani Krystyna, pani Bożena Pepper i Roman Baranowski

Trochę się wahałam, ale rodzina przekonała mnie, że tych kilka miesięcy szybko zleci, a dla mnie będzie to doskonała praktyka języka angielskiego, którego nauczyłam się w czasie studiów i który w moim zawodzie był niezbędny.

Przez niemalże rok pobytu w Winnipegu miałam możliwość poznać życie tutaj i dokonać porównań z Polską.  No i stało się, wróciłam do Polski aby pozałatwiać wszystkie sprawy i 15 czerwca 1975 roku do Winnipegu przyleciałam z rodziną na stałe.

Jest Pani teraz notariuszem publicznym służącym pomocą Polonii, jak do tego doszło?

To co teraz robię, to znowu przypadek.

Z wykształcenia jestem ekonomistą handlu zagranicznego. Pracowałam w tym zawodzie przez 7 lat w Polsce. Potem przez ponad 20 lat pracowałam u pana Baranowskiego w Western Overseas Travel Agency. Było to biuro podróży, ale robiło się tam wszystko. Poza rezerwacją i aż do roku 1980, ręcznym wypisywaniem biletów, załatwialiśmy wizy, paszporty, zaproszenia, upoważnienia, pełnomocnictwa, tłumaczenia dokumentów oraz wysyłaliśmy niezliczone ilości paczek i pieniędzy przez PKO.

Pani Bożena w biurze Romana Baranowskiego

 

Pan Baranowski miał uprawnienia notariusza i z chwilą jego śmierci zaistniała pilna konieczność przejęcia i kontynuowania tego rodzaju usług. Za namową wielu dawnych klientów, a zwłaszcza pani Ireny z Polsatu zdecydowałam dowiedzieć się, czy mogę otrzymać te uprawnienia. Okazało się, że dzięki wieloletniemu doświadczeniu u boku pana Baranowskiego oraz poparciu Kongresu Polonii w grudniu 2008 roku otrzymałam licencje notariusza.

 

Gdzie jest Pani biuro i co można u Pani załatwić?

Pracuje, w tym samym miejscu gdzie prowadził swoje biuro pan Baranowski, przy 217 Selkirk Avenue, w centrum Polsat.

Pani Bożena w swoim biurze przy 217 Selkirk Avenue

Jako notariusz mam uprawnienia do przyjmowania oświadczeń, potwierdzania własnoręczności podpisów, opracowywania upoważnień i pełnomocnictw oraz sporządzania aktów notarialnych. 

Pomagam również w wypełnianiu dokumentów na emeryturę (polską i kanadyjską), paszporty, karty stałego pobytu, przedłużenia wizy pobytowej lub aplikacje na stały pobyt w Kanadzie. Potwierdzam fotokopie dokumentów, a także robię  tłumaczenia polsko-angielskie różnego rodzaju dokumentów.

Bardzo często starsze osoby przychodzą z listami otrzymanymi z urzędów kanadyjskich z prośba o przeczytanie, przetłumaczenie i często o napisanie odpowiedzi.

Najczęściej jednak mam klientów, którzy chcą abym potwierdziła, że żyją. Wszyscy, którzy otrzymują emerytury z Polski lub Niemiec otrzymują raz na rok zadanie potwierdzenia, że jeszcze żyją. Na ogół nie słucham bicia serca i nie sprawdzam pulsu, sprawdzam natomiast dokument tożsamości (dokument z fotografią, adresem i podpisem) oraz potwierdzam, że ta osoba złożyła własnoręczny podpis w mojej obecności. 

Do zakresu czynności notariatu należy przede wszystkim sporządzanie aktów notarialnych. Notariusz sporządzając odpowiednie dokumenty musi dochować staranności, by zachowane zostały wszystkie przewidziane prawem wymogi. Prawo kanadyjskie różni się od prawa polskiego, jakie kompetencje musi posiadać notariusz taki jak Pani by sporządzać akty zgodne z obowiązującymi przepisami w dwóch rożnych krajach?

Zgadzam się z Panią, staranność jest bardzo ważna przy sporządzaniu dokumentów, na podstawie których podejmowane są akcje prawne. Na szczęście z natury jestem perfekcjonistka i mam dużo cierpliwości, a to bardzo pomaga.

Tu może wyjaśnię, że jako notariusz działający w prowincji Manitoba, mam uprawnienia do przygotowania dokumentów tutaj, według przepisów obowiązujących w miejscu ich wystawienia. Samo przygotowanie dokumentu nie jest aż tak skomplikowane. Każdy dokument musi zawierać: “kto, co i dla kogo”.  

Czy istnieją dwustronne umowy miedzy Polska i Kanada dzięki którym sporządzone w Pani biurze dokumenty notarialne są skuteczne w Polsce? 

Najważniejsze jest legalne potwierdzenie, że ten dokument został wystawiony zgodnie z prawem obowiązującym w miejscu jego wystawienia.

Wielu moich klientów twierdzi, że w Polsce są wymogi aby dokument notarialny zawierał “Apostille”.  Apostille jest to specjalne potwierdzenie, najczęściej w formie pieczęci, że dany notariusz ma uprawnienia i ważną licencje w czasie wystawienia tego dokumentu. Kanada nie jest członkiem podpisanej w Hadze w 1961 roku konwencji, dlatego też nie uznaje klauzuli Apostille.

Odpowiednikiem Apostille w Kanadzie jest dwu-stopniowy proces polegający na potwierdzeniu autentyczności oraz legalizacji. Każdy przeze mnie przygotowany oraz poświadczony dokument musi być sprawdzony pod kontem autentyczności przez Urząd Prowincji Manitoba, który potwierdza, że mam uprawnienia i ważną licencje. Następnie,  ten dokument jest wysyłany do Konsulatu Polskiego w Toronto, gdzie dokonywana jest legalizacja. Niestety jest to kosztowne i zabiera sporo czasu, ale takie są przepisy.

Oczywiście nie wszystkie dokumenty muszą mieć te poświadczenia. Dokumenty przenoszące prawo własności nieruchomości lub dóbr materialnych zawsze muszą mieć taką podwójną klauzulę. Zwykle upoważnienia do dokonania  jakiejś czynności jak wybranie aktu urodzenia, wymeldowanie itp. wystarczy gdy mają tylko potwierdzenie notarialne. 

Na zdjęciu od lewej: Anna Gębczyk, Wicekonsul Jacek Nuciński, Wicekonsul Joanna Matyjasiak, Prezes PTG Sokół Marian Jaworski, Bożena Pepper
 

Oprócz pracy zawodowej, na pewno ma Pani jakieś inne zainteresowania. Proszę o kilka słów na ten temat.

O tak, mam wiele zainteresowań, a do tego ciągły brak czasu.

Lubię robić renowacje i dekoracje wnętrz. Lubię dłubać w ogródku i upiększać otoczenie wokół domu. Lubię szyć. A najbardziej lubię pokonywać przeszkody, naprawiać to co jest nie do naprawienia, załatwiać skutecznie sprawy nie do załatwienia. Jak już wspomniałam mam cierpliwość. Czasami w pogodną noc, patrzę na gwiaździste niebo i myślę, co by to było gdybym została astronomem.

 

Dziękuję za rozmowę Jolanta Małek polishwinnipe.com

W dniu 3 –go lipca, w sobotę, młodzieżowi ambasadorowie Folkloramy witali królową Elżbietę spacerującą wokół Parlamentu, w czasie Jej ostatniej wizyty w Winnipegu. Ubrani w charakterystyczne stroje etniczne, reprezentujące wieloetniczny charakter przywitali Królową i Jej męża Księcia Filipa, posadzili krzew oraz dedykowali rzeźbę wykonaną przez Leon Mola. Około 1500 ludzi zebrało się aby uczcić Królową.

Książe Filip rozmawia oMundialu w Południowej Afryce z Młodzieżowymi
Ambasadorami pawilonu Warszawa.

Młodzieżowi Ambasadorowie Pawilonu Warsaw-Poland,
Alina Kowalski-Wilson i Marcin Michalak na Forks reprezentują
Fokloramę 2010.

Otwarcie Folkloramy- sponsorowane przez Manitoba Lotteries, odbędzie się przy Pawilonie Scotia Bank na Fork, w sobotę 31 lipca. Imprezy rodzinne oraz stoiska etniczne rozpoczną się o godz. 17:00 a główne pokazy etniczne i lokalne oraz Parada Ambasadorów pawilonów etnicznych rozpocznie się o godz. 18:00.
Zaproszone są całe rodziny na tę bezpłatną imprezę. Należy przynieść ze sobą krzesła.

Tegoroczna Folklorama odbędzie się od 1-go do 14-go sierpnia w 45-ciu pawilonach. Można się zaopatrzyć w informatory w róznych miejscach, aby właściwie zaplanować zwiedzanie Folkloramy. W tym roku otwarte będą nowe pawilony : Etiopski, Sudański oraz Indiański (DOTS). Wznowią ekspozycję pawilony : Argena (Tango), Chile ( Lindo), Paragwaj (Heart of South America) oraz Tamil .

Pawilon Warsaw-Poland będzie gościł zwiedzających w ciągu pierwszego tygodnia od 1-go do 7-go sierpnia. Lucy Greniuk będzie koordynatorem a Greg i Kasia Skubisz będą pełnili obowiązki starszych ambasadorów.
Z pewnością spodobają się wszystkim występy i stroje zespołu ISKRY, zadowoli polska kuchnia, po której można będzie zapoznać się z wystawą kulturalną. Zapraszamy wszystkich wraz z przyjaciółmi.
Więcej informacji można znaleźć w internecie : www.folklorama.ca 

Źródło: Tygodnik Czas

Pani Ewa Kordalska prowadząca w Winnipegu już od 20 lat studio mody Glyfada Dress Design 22lipca 2010 roku na uroczystej kolacji spotkała się ze swoimi stałymi klientkami. To było spotkanie pożegnalne gdyż pani Ewa już wkrótce wyprowadza się z Winnipegu do Toronto. 
Ewa Kordalska jak dotychczas jest w Winnipegu jedyną Polką, której działalność dostrzeżono i która otrzymała wyróżnienie- Finalist 2009

 MANITOBA WOMAN ENTREPRENEUR OF THE YEAR AWARDS

Tytuł woman entrepreneur jest przyznawany od 1992 r. przedsiębiorczym kobietom prowadzącym w Manitobie własny biznes.
 

Ewa Kordalska  własny biznes prowadziła od 1989 roku projektując i szyjąc ubrania sygnowane własnym nazwiskiem. Studio mody Pani Ewy mieści się  przy 111 1/2 Marion St. tam każda kobieta jeszcze do końca sierpnia będzie mogła kupić w promocyjnej cenie niepowtarzalne ubrania najbardziej pasujące do jej sylwetki i upodobań. Wielokrotnie przygotowywane przez Panią Ewę Kordalską pokazy mody uświetniały zarówno imprezy organizowane przez Polonię jak i organizacje kanadyjskie.

Przez długie lata wiele kobiet mieszkających w Winnipegu ubierało się w studio mody Glyfada Dress Design i z pewnością jej wiernym klientkom będzie brakować pani Ewy, czego dały wyraz na uroczystym pożegnaniu obdarowując panią Ewę pamiątkami i życzeniami wszystkiego dobrego w nowym miejscu zamieszkania.

Jolanta Małek polishwinnipeg.com

Dzięki wytrwałemu wysiłkowi grupy ludzi produkt końcowy wygląda wspaniale. Sosnowe i cedrowe pokrycie z zewnątrz daje domkowi wygląd jakby był zbudowany z bali. Wnętrze również ma dużo akcentów z drewna. Są dwa pokoje-sypialnie i otwarta przestrzeń na potrzeby kuchni i pokoju gościnnego.

Wartość prac społecznych szacowana jest na sumę ponad $ 30,000. Jest to bardzo znaczny wkład i osobom zaangażowanym należy się ogromna pochwała. Mam nadzieję, że wysiłek ten będzie szeroko doceniony przez członków SPK jak i całą zainteresowaną Polonię.

W imieniu inicjatorów i wykonawców projektu życzymy wszystkim użytkownikom domku miłego pobytu w czystych i wygodnych warunkach.

Tak "Biały Domek" wyglądał przed remontem:

a tak wygląda dziś:

Mirek Korkowski

  Nowe nagranie Hypernashion

Grupa Hypernashion czyli Piotr, Michał, Robert, oraz Artur właśnie skończyła  nowe nagranie, jest to utwór Dead City-

wokal - Marek Ring,

gitara oraz bas - Michał Cenkowski,                     klawisze - Piotr Czaplinski,

realizacja - Robert Paprocki oraz Artur Winogrodzki.

Piosenka została napisana oraz skomponowana przez Johna Mayalla i ukazała się na jego płycie z 1997 roku pod tytułem „Blues for the Lost Days”. Oryginalnie utwór to klasyczny blues natomiast w  wydaniu Hypernashion aranżacja została drastycznie zmieniona.

Na tym nagraniu po raz pierwszy Robert miał dużą role. To on w dużej mierze dokończył realizacje nagrania oraz był odpowiedzialny za końcowy miks. Robert poprzednio asystował przy realizacij utworu Wolny Zachód Dub. Przy nagrywaniu Dead City także po raz pierwszy współpracowaliśmy w większym stopniu z Markiem Ringiem. Przedtem Marek nam pomógł przy realizacij dźwięku podczas nagrywania utworu Wędrowiec z 2007 roku. Marek zna muzyków z wielkich Polskich zespołów blues-rockowych takich jak Breakout (Dariusz Kozakiewicz) czy SBB (Sławomir Piwowar). Uważam, że Markowi należy się miano Prawdziwego Polskiego Bluesmana!
Wokal oraz gitara akustyczna Marka zostały nagrane 22- go listopada 2007 roku. Reszta partii została nagrana i zrealizowana podczas zimy oraz wiosną 2010 roku.
Utwór został zmiksowany przez Roberta Paprockiego w okresie maj - czerwiec 2010.

Zapraszamy do odsłuchania lub ściągnięcia utworu Dead City :

www.reverbnation.com/hypernashion
 Artur Winogrodzki

 Krystyna Gajda, Aneta Markiewicz, Zofia deWitt, Judy Wasylycia-Leis, Georgina Cielen i Yvonne Petrinov.

Źródło: Tygodnik Czas

Nosiłem się z tym wyjazdem od marca, choć bardzo chciałem się zaszyć w słonecznej ciepłocie gdzieś pod palmami na tle lazurów morza i nieba.. Niestety stwierdziłem, że jest całkiem sympatycznie być czasem słomianym wdowcem nawet w szarej i nieobliczalnej Albercie, mając dobrze zaopatrzoną lodówkę, któremu nikt nie każe sprzątać ani robić zakupy, gdy jest mecz w telewizji, i nikt nie krytykuje przenoszenia moich prywatnych zobowiązań na nastepny dzień lub dwa. Filozofia słowa „maniana” i arabskiej sentencji o podobnym znaczeniu: „bukra ili bade bukra insh Allah” zawsze mi odpowiadała, o ile oczywiście nie paliło się w pobliżu lub ktoś gwałtownie nie umierał. Szczęśliwie paliły się w okolicy, dymiąc niemiłosiernie, jedynie nieumiejętnie przyrządzane steki lub żeberka, a wycie syren karetek świadczył, że ktoś tam jeszcze żyje. Wszystkie plany przepadły wraz z wyjazdem żony na pięć tygodni w jej białoruskie strony. Przeważyło błogie lenistwo, które przerwała dopiero katastrofa polskiego rządowego samolotu i śmierć Prezydenta Polski wraz z całą Jego świtą.

Nie mogłem, jako Polak i osoba szanująca prawdę, pozwolić sobie na obojętne przejście obok bulwersujących mnie faktów i nawet przyjazd żony nie przerwał mojego dociekania przyczyn tej tragedii.. Zrobiła się ładna pogoda, a ja pisałem, nie myśląc o kanadyjskiej wiośnie. Nadszedł wreszcie finał moich dociekań i komentarzy na temat informacji rządowych odbieranych w oficjalnej polskiej TV oraz nadsyłanych przez niezależne źródła. Gdy w końcu wylałem na papier moją prywatną oceną tej tragedii, ze wskazaniem na zamach, okazało się, że mam dość. Wiosenna pogoda się zmieniła na przedwiosenną, ptaszki przestały śpiewać i zieleń przyhamowała w rozwoju, śnieg, cholera, znów zaczął padać, a i żona stała się coś za bardzo napastliwa. Uznałem więc, że nadszedł właściwy moment, aby jednak pofrunąć pod wspaniałe rozgwieżdżone niebo, z Krzyżem Południa w pełnym blasku i odpocząć. Jadę wiec sam, znów na Kubę, w pięciogwiazdkowy kurort z bezpłatnym wyżywieniem i zabarowaniem na dwa tygodnie, aby zmienić kolor skory, pozbyć się stresu, zapomnieć o komputerze, telewizji i poczcie. Mój cel, to podziwiać błękit nieba i morza, zieleń palm i egzotyczne kwiaty, korzystać z licznych rozrywek, moczyć się w cieplej wodzie morza i basenów, grzać się na gorącym piasku i powoli nabrać złocisto-brązowego koloru ciała oraz pustostanu w mózgu. Sześć lat nad Morzem Śródziemnym, kilkakrotne wizyty w Las Vegas, Palm Springs i Laguna Miguel w Kaliforni, Meksyk, pobyt w Kostaryce i poprzednio na Kubie wyzwoliły we mnie trwałą tęsknotę za bogactwem kolorów w krajach podzwrotnikowych i wzorem Hemingway’a, chętnie bym sobie, pod taką wybraną palmą z widokiem na wodę, pożegnał ten paskudny świat. Lecz na razie jadę się grzać i rozrywać, licząc na to, że mimo 70 - tki na karku, mój czas jeszcze nie nadszedł,.

Nie zawsze jednak podzwrotnikowa aura przynosi same wspaniale doznania. Bywają i tragedie. W 1944 roku amerykański bombowiec Liberator z siedmioma członkami załogi na pokładzie, wracał od swej bazy po wykonaniu zadania. Zadanie musiało być dość skomplikowane, bo nawigator i piloci stracili kontrole nad swoim położeniem i kierunkiem lotu. Ściemniło się szybko, jak to pod zwrotnikiem i powoli ziemia przestała coko0lwiek wskazywać
i odczyty z przyrządów pokładowych pozostały jedynym źródłem informacji o trasie lotu. Amerykańska załoga, zapewne przeszczęśliwa, że zadanie wykonała wzorowo, świętowała swój powrót, racząc się pewno przemyconym na pokład piwkiem i Burbonem. Lecieli więc sobie wesoło obserwując wskazania busoli i zastanawiając się tylko chwilami, dlaczego jeszcze nie są w swej bazie. W pewnej chwili nagle i niespodziewanie silniki samolotu zaczely suchotniczo kasłać i jeden po drugim przestaly pracować. Samolot zaczął opadać i opadał tak długo, aby w końcu się zetknąć się z saharyjskim piachem pustyni i zatrzymać swój lot. Zdumienie pilotów i załogi nie miało granic. Skąd nagle się wzięła ta pustynia? Tragedia wyjaśniła się szybko. Strzałka busoli pokryła równo kierunek północ – południe, tyle, że jej niezbyt wyraźnie oznakowany północny koniec zwrócony był na południe i tak też był czytany przez pilotów. Lecieli na południe myslac, ze na północ. Samolot pozbawiony żywności i wody znalazł się w samym środku Pustyni Libijskiej, nad którą, w tym punkcie nie można się było spodziewać żadnego innego samolotu, a trasy karawan omijały to miejsce z daleka, przy czym do najbliższej oazy było około 800 km. Załoga o tym nie wiedziała. Po wielu latach przypadkowo odkryto wrak z ciałami tych, co postanowili się modlić i czekać na ratunek. Innych członków załogi, którzy postanowili szukać ratunku, pokrył na zawsze piasek burz pustynnych. Nienaruszony wrak stal się punktem orientacyjnym na libijskich mapach, jako zabytek i, mimo zagnieżdżonych w nim skorpionów i węży, stanowi do dziś rodzaj schronienia przed burzą piaskową.

Czy musiało dojść do tej katastrofy? Nie, gdyby ktokolwiek z załogi wiedział, że na rozgwieżdżonym niebie istnieje drogowskaz pokazujący dokładnie gdzie jest północ a gdzie południe. Drogowskaz ten, to Krzyż Południa uformowany przez pięć gwiazd w kształcie krzyża, którego dłuższy koniec pokazuje zawsze południe w każdej części świata. W tropikach i strefie podzwrotnikowej fascynuje swoją jasnością i wyróżniającym się kształtem wśród gwiezdnych konstelacji. Dzięki jego widokowi, pomyślałem, będzie mi dana okazja, by odreagować się wreszcie od tragedii katastrof i wyborczych podchodów w Polsce, poświęcając swój chwilowy pobyt w palmowym raju, kolejnym refleksjom nad przemijającym zbyt szybko czasem.

Polski travel agent wybrał mi kurort położony na wyspie u wybrzeży Kuby, 1.5 godziny jazdy autokarem z lotniska w Santa Clara. Organizatorem były kanadyjskie linie lotnicze Air Canada. Oczywiście mój lecący bezpośrednio na Kubę samolot, trzeba było przed odlotem odmrażać. W dniu 29 maja 2010 roku, na lotnisku w Calgary było minus 2 stopnie Celsjusza i padał śnieg. Na szczęście skrzydła wczasowego samolotu pod wpływem odmrażających chemikaliów nabrały pięknego zielonego koloru i od razu wprowadziły mnie w podpalmowy optymistyczny nastrój. Nastrój ten jednak szybko przygasł, gdy okazało się, że już nie tylko alkoholowe drinki są w samolocie za 6 CAD za sztukę, ale i za papu trzeba zapłacić. Słuchawki też darmowe nie są, aby linie przypadkiem finansowo nie padły. W końcu, tylko 1300 CAN za przelot w obie strony, wszystko za darmo, kurort nad brzegiem oceanu, codzienne występy artystyczne, jednoosobowy pokój i dwa tygodnie w 5-ciu gwiazdkach, mogłoby uszkodzić finansowo każdego organizatora wczasów. Darmowa kawa, herbata, woda i soki na pewno nie naraziły chyba jednak firmy na bankructwo, za to zjedzone przeze mnie tzw. „combo” za 13 CAD, bogate w zimne skrawki kurczaka z warzywami i buteleczkę czerwonego wina na pewno odbiłoby się zasadniczo na dochodach organizatora, gdyby było za darmo.
Podróż ciągnęła się nieco, przyspieszana przeze mnie rozwiązywaniem krzyżówek, bo przy okropnych drganiach, trzęsieniach i zawirowaniach samolotu nad Florydą i atlantyckimi głębiami, o spaniu mowy nie było. W końcu nocą, po tropikalnej ulewie tuż przed lotniskiem, samolot miękko wylądował w Santa Clara, kończąc tę nieco męcząca podróż. Okazało się zaraz, że poza lokalnymi obrońcami kubańskiego nieba nasz samolot jest jedynym cywilnym samolotem na spłukanym deszczem lotnisku. Tłum członków różnych lokalnych służb nie pozwolił nam się oddalić w nieznane i po odprawie i odszukaniu swojej własności, wypakowanej z samolotu przed halą lotniska, pozostało wsiąść do właściwego autokaru i udać się w dalszą drogę.

Autokar wyglądał sympatycznie i zachęcająco. Swoimi bocznymi lusterkami, umieszczonymi na wychodzących z dachu zagiętych długich wysięgnikach, przypominał nieco pszczółkę Maję. Był komfortowy na tyle, że podróż odbywała się wygodnie, tym bardziej, że tym razem siedziałem bez sąsiada. Niewiele było widać w mijanych miasteczkach poza wąskimi uliczkami i grupkami młodzieży wracającej do domu z dyskotek. Ruchu na ulicach nie było, poza rowerami i ani stare ani nowe samochody nie zakłócały nam jazdy. Jedyny mijany pojazd zaparkowany na naszej wąskiej uliczce okazał się polskim Maluchem. Po minięciu ostatniego miasteczka zapadła ciemność rozświetlana jedynie światłami autokaru. Zostaliśmy poinformowani, że za chwilę wjedziemy na wielokilometrową szosę zbudowaną na dnie oceanu, by połączyć „main land” z przybrzeżnymi wysepkami. Woda po obu stronach szosy, niedokończone jej elementy, wymagające zjechanie na położony niżej objazd, mosty dla morskiej komunikacji no i ulewny tropikalny deszcz zalewający przednią szybę naszego jadącego 80 km/godz. pojazdu oraz skacząca do góry adrenalina podsycana wyobraźnią, co się może zdarzyć z nami, gdy, na wciąż budowanej drodze, autokar przebije oponę, niestety nie pozwoliły na sen. Na szczescie, po wjechaniu wreszcie na stały ląd deszcz ustal. Pustkowie okolicy zakończyło się nagle widokiem zamkniętej bramy wjazdowej do oświetlonego kurortu i tak skończyła się podróż.

Palmy, ogromny hol i bar to pierwsze wrażenia po odzyskaniu bagażu. No i wreszcie gorąco i zielono. Otrzymujemy wcześniej ustalone przydziały do pokoi i oznaczone ich numerami bagaże odjeżdżają elektrycznym sześcioosobowym wózkiem na miejsca przeznaczenia razem z większością ich właścicieli. Ja, z braku miejsc w elektrycznym „expresie”, decyduję się na spacer oświetlonymi alejkami, nie sprawdzając dokładnie na załączonej mapce kurortu, jak daleko ten mój „przydział” się mieści. Po przejściu około 200 m już wiem, że obciążony lekką torbą podróżną nie osiągnę celu o własnych siłach, bo do mojego domu, sądząc po numerach mijanych obiektów, wciąż jeszcze ho ho, albo jeszcze dalej. Dotarło tez do mnie, że, jeśli mam ten dystans odbywać codziennie i do tego w tropikalnym słońcu, to napewno mój 70-letni system adaptacji, nie zgodzi się na dłuższy pobyt w tym raju. Pozostało tylko zawrócić i szukać ratunku w recepcji. Za 20 USD i dzięki argumentom, że starszy człowiek może tu umrzeć z nadmiaru spacerów i co wtedy, otrzymałem nowe lokum. Piętrowy, jak zresztą wszystkie inne, dom nr 22 z numerem pokoju 36, okazał się być najbliższym możliwym sąsiadem recepcji. Gdy sprawdziłem dla porównania na mapce lokalizacje moich obu przydziałów i dokąd doszedłem idąc do celu, ogarnęło mnie przerażenie. Ten kurort to monstrum. Jak ja bym w tym upale doszedł gdziekolwiek, jeśli z jednego końca na drugi jest co najmniej 1.5 km, a mój poprzedni dom był właśnie na jego obrzeżu? Na szczęście, dzięki zamianie, pomyślałem, że przynajmniej do baru będę miał blisko. Bagaże odbyły bez mojego udziału podróż z lokum do lokum, a ja podwieziony, abym nie zbłądził w podróży, trafiłem wreszcie spocony, po „aż” 80 metrach jazdy, do swojego zapłaconego łóżka. Była godzina 1.00 w nocy i po obejrzeniu luksusowego ogromnego apartamentu, ulokowaniu kasy i dokumentów w pokojowym sejfie, jak również sprawdzeniu, że mam pusty mini-bar i że są jednak anglojęzyczne znane mi programy w kubańskiej TV, wreszcie uznałem, że czas na relaks.

Ranek przywitali mnie słońcem za oknem. Dawali gdzieś śniadanie, więc trzeba było zdążyć się na nie załapać, jeśli się znajdzie, gdzie je dają. Za oknem było gorąco, ale nie tropikalnie. Śniadanie okazało się być w odległości 50 m od mojego domu, w ogromnej sali pełnej obsługi i głodnych. Z wyborem potraw było gorzej, zapewne z racji mojego spóźnionego w nim uczestnictwa. Głodny zresztą jakoś nie byłem, za to towarzyszące nam na sali czarne krzykliwe, chyba wiecznie głodne ptaki, dożywiały się przygotowanymi dla nas potrawami i zjadały resztki z zabranych przez obsługę talerzy. Coś tam w końcu znalazłem do jedzenia i natychmiast wybrałem się na zwiedzanie obiektu moich marzeń. Posługując się mapką w końcu zorientowałem się w ogromie kurortu. Dwa kompleksy basenowo-barowe z dziesiątkami łóżek do opalania pod palmami lub daszkami z trzciny lub bambusa, restauracje, sklepy, ośrodek rekreacyjno-sportowy, spa, obiekty na wodzie dla uczczenia młodożeńców, centrum medyczne, korty tenisowe oraz wielki hol z barami, dyskoteką, amfiteatrem widowiskowym, salką komputerową, pocztą, bankiem, recepcją i obsługą turystów (customer service) stały się moimi odkryciami. Do morza było, blisko, bo tylko 150 m, a tam znów łatwo dostępne łóżka pod trzcinowymi daszkami, katamarany, rowery wodne i atrakcje grupowe na brzegu i wodzie. Cały dzień mi zeszedł z krótkim leżakowaniem na jednym z basenów, paroma drinkami w barach i z błądzeniem włącznie, aby rozpoznać połowę kurortu. Był ogromny. Okazało się, że może się w nim zmieścić około 900 osób (o co najmniej 600 za dużo, jak na moje potrzeby) i, że w związku ze słabą frekwencją turystów z poza Kuby (ze względu na tęgie upały), kubańczycy maja tez prawo do korzystania z kurortowych luksusów. Wyjaśniono mi w barze, że głównie są to pracownicy innych kurortów wraz z rodzinami i, że przyjeżdżają oni na parę dni za stosunkowo niewielką opłatą. Kubańscy turyści muszą płacić za każdy dzień pobytu około 70 pesos (nie jestem pewien, czy CP czy kubańskich), lecz za to koszt całkowity pobytu jest dla nich dużo niższy, ze względu na minimalny koszt podroży. Biednych kubańskich turystów jakoś nie zauważyłem, za to niezbyt kulturalnych była kolekcja. Pozostawienie pampersa wraz z zawartością na brzegu basenu, była dla nich rzeczą dość naturalną. Krzykliwa rozmowa na odległość przez cały basen również.

Dzień zakończyłem obejrzeniem parkingu przy bramie, na którym, niestety, nie znalazłem ani jednego zabytku z lat sześćdziesiątych (tylko takie można na Kubie kupić lub sprzedać), ani żadnego pojazdu z dawnych KDL-ow. Były tylko zachodnie nowsze marki, bo tylko takie pojazdy kubański VIP może kupić, lub otrzymać od władz, jako służbowy pojazd. W barze włączyłem się w tłumek amatorów kubańskiego piwa, mohito, ginu, rumu i różnych koktajli. Okazało się, że nie tak znów wszystko jest za darmo, bo porządne whiskey, scotch lub burbon można było wypić, tak jak w samolocie, za 6 CP (convertable pesos = 25 kubańskich pesos), czyli za około 7 $CAD za drink. Dla orientacji tylko CP jest używane w kurortach, jako napiwki i waluta obiegowa. Kanadyjskimi dolarami w banknotach się tu tez nie gardzi, ale amerykańskie już nie są zbyt popularne, choć wymiana jest prawie tak samo paskudna. Bo jak nazwać 32 CP za 40 $CAN. Po paru „Gin & tonic” byłem w końcu gotów do snu.

Kolejne dni sprowadziły się do sprawdzenia, co się dzieje po drugiej stronie kurortu i korzystania z atrakcji klubu sportowo-rekreacyjnego w postaci strzelania z łuku, gry w „darts” i grania w ping-ponga. Pobliski basen kończył moje rozrywki w plenerze pobytem na słoneczku i kąpielami. Okazało się, że ten kompleks jest przeznaczony dla spokojnych ludzi, nie ma na nim żadnych atrakcji, muzyki i oczywiście dzieci. Nie obyło się i tym razem bez błądzenia, bo alejki krzyżowały się ze sobą lub rozchodziły w niewiadomych kierunkach. Szybko jednak odkryłem, ze na tych alejkach kursują we wszystkich kierunkach te same elektryczne pojazdy, które spotkałem w dniu przyjazdu i że wystarczy zatrzymać taki, podać cel podroży i za chwilę jest się na miejscu, choć by to było na końcu kurortu. Od tego momentu było łatwiej się poruszać, bo żar z nieba nie pozwalał nawet na myślenie. Choć temperatury były rzędu 30 C, to chyba nie upał powodował amnezję, tylko nieprawdopodobnie wysokie promieniowanie ultra fioletowe, które działało jak microwave na ciało, jeśli zbyt długo przebywało się pod gołym niebem bez odpowiedniego zabezpieczenia. Na własnym ciele stwierdziłem, że oparzenia 2 stopnia są możliwe, jeśli się nie zastosuje co najmniej 50% filtra zapobiegającemu działaniom ultra-fioletu. Liście palmowe, bambusy, ubranie i chmury na niebie niestety nie chroniły dostatecznie przed uszkodzeniem ciała. Trzeba było położyć na nie grubą warstwę nawilżaczy, jeśli zaczęło wyglądać jak pieczeń z rożna, z racji braku odpowiednich filtrów. Nawilżacze miałem, ale niestety filtry były tylko 30- to procentowe, a poza tym chciałem zbyt szybko zostać mulatem.

Po pięciu dniach zaczęły mnie boleć uszy. Zawieziono mnie na życzenie do ośrodka medycznego, gdzie za 32 PC powiedziano mi, że mam bakteryjną infekcję i zapalenie. Uszy mi wypłukano, obdarzono sześcioma pastylkami antybiotyku niewiadomej produkcji w oryginalnym opakowaniu o nazwie Azitromicina, powiedziano, że mam brać 2 dziennie, że nie ja pierwszy i że po trzech dniach mi przejdzie. No i przeszło po pięciu pastylkach. Powód? Kąpiel w basenie z moczeniem uszu w wodzie. Dotarło do mnie wtedy, że przecież kubańczycy wsadzają do tego basenu swoje gołe niemowlaki lub dzieci w pampersach i nikt nie bierze prysznicu przed wejściem do wody. Nawet nie ma napisu, żeby ten prysznic brać. Inna flora bakteryjna i brud tubylca w zetknięciu z nieodpornym na to organizmem cudzoziemca niestety może spowodować taki przykry rezultat. Miałem okazje tego doświadczyć w Libii i w Kostaryce.

Wszystko dobre, co się dobrze kończy, więc dalsze dni upłynęły mi na kąpielach słonecznych i w basenie bez moczenia głowy oraz w oceanie, jak fale chciały.
Oczywiście dalsze zwiedzanie i korzystanie z różnych barów wykazało, że w każdym znalazło się cos dużo smaczniejszego niż w ogólnej jadłodajni. Kubańskie steki z frytkami lub pizza na cienkim cieście były znakomite. Jedynie kucharze rozmieszczeni pod ścianami jadłodajni konkurowali z barami, przygotowując na rozgrzanych kuchniach liczne zamówienia jajecznic z warzywami, omletów, smażonej ryby i mięsa lub spaghetti, które można było uzupełniać ziemniakiem, ryżem, szpinakiem, papryką, ogórkiem, pomidorem lub sałatą wyłożonymi na stoiskach. Robili to znakomicie i każda osoba wkładała tego peseta do przygotowanej przez nich miseczki, by godnie okazać swoje uznanie dla ich pracy. Zup nie było, poza mleczną z cerealem, do której nie zawsze można było znaleźć słodkie mleko, za to można było zjeść żółty ser, czasem i biały, był tez do wzięcia, nawet niezły, ekwiwalent kaszanki, kiełbasa w plasterkach. Większość wytworów kubańskiej wyobraźni leząca na półmiskach niestety nie zachęcała do jedzenia. Oczywiście owoce, lody i ciasta, jak się zdążyło, dodawały kolorytu na koniec obiadu. Obsługa sali nie żałowała wody, soków, wina czy piwa i nie wymagała napiwków. A i bar był blisko.

Tak i mijały dni. Basen, morze, słońce, palmy, niebo, bar i występy. Tym razem, jak przy pierwszym wyjeździe na Kubę, żadnych konkursów z publicznymi brawami dla zwycięzców nie było. Wchodząc w dyskusje z różnymi kubańskimi pracownikami kurortu dowiedziałem się nieznanych mi a ciekawych rzeczy. Zostałem wiec uświadomiony, jak generalnie wygląda standard życia ludzi z poza grupy szczęśliwców pracujących w kurortach. A więc okazało się, że nauczyciel zarabia miesięcznie 20 wymienialnych pesos, a lekarz 25 (co daje odpowiednio 500 i 625 kubańskich pesos). Że chleb kosztuje siedem kubańskich pesos, a jajko trzy. Gdy porównałem te dane z napiwkami moich barmanów, które wg. nich samych, wahały się nieraz w granicach 15-20 CP dziennie, powiedziałem moim rozmówcom, że trafili do raju i że powinni codziennie całować wejście do baru, który ich tak hojnie obdarza. Bo chyba, poza państwowa elitą, pewno policją i armią, tylko pracownicy kurortów na Kubie są w stanie kupić sobie mieszkanie lub jeździć samochodem antykiem. Przyznali mi tu rację. I zaraz nasunęła mi się refleksja. Skoro 500 czy 625 pesos wystarcza wykształconym ludziom wraz z rodzinami na miesiąc życia, to zapewne 300-350 w innych mniej wyeksponowanych zawodach nie jest taka kompletna nędzą. Ciekawe jak żyją ci, co nie pracują, bo "polskie" protesty w tej „szczęśliwej” społeczności jakoś się nie zdarzają? Wydawałoby się, że życie Kubańczyka na Kubie nie jest aż takie tragiczne, lecz oglądając nieprawdopodobną biedę w mijanych wioskach w postaci walących się chatek i braku jakichkolwiek zwierząt domowych czy upraw, czy dość smutny wygląd domostw w mijanych miasteczkach, można było dojść do tej samej jednoznacznej konkluzji. Komunizm czy socjalizm w komunistycznym wydaniu jest tylko dla wybranych i nie wnosi niczego dobrego dla większości jego wyznawców. Istnieje on ciągle w krajach, w których wybrano go w porównaniu z kapitalizmem, jako mniejsze zło, lub potraktowano jako drogę do niezależności (Wenezuela), drogę do dyktatury (Białoruś, Kuba, Libia, Kongo), lub jako system ideologiczny (Korea Północna), a wszystko, nie wg. idei jakichś równości społecznych, lecz w myśl zasady, że każdy orze jak może, by zdobyć władzę lub pozycję i mieć układy, które trzeba umiejętnie, choćby po trupach, jak najdłużej zachować. Zresztą jakikolwiek system sprowadza się po pewnym czasie do jednego z powyższych wzorów.

I tak mój czas dobiegł końca. Słonce prażyło niemiłosiernie tak, że aż wyjść się nie chciało z pokoju. Trzy dni przed odjazdem miałem dosyć tej kubańskiej monotonnej kuchni i palącego słońca. Popalone nogi z ledwością doprowadzały mnie do niedalekiego zaprzyjaźnionego napiwkami baru, gdzie mogłem się poczuć jak ważny klient. Na koniec moja kanadyjska koszulka z nadrukiem znanego piwa została zamieniona na butelkę kubańskiego rumu kosztującego w Kanadzie 27 $ACAN i różne gesty przyjaźni z barmanami miały swoje miejsce. Szczerze mówiąc cieszyłem się już na powrót do kanadyjskiej przyrody i klimatu, bo dwa tygodnie w tropikach to zbyt długo. Cieszyłem się również, że w tej wiosennej czerwcowej zimnicy, moja tropikalna opalenizna odróżni mnie od pościeli i że będę mógł się nią cieszyć zanim jesień nadejdzie. Jestem w sumie szczęśliwy, że mogłem, choć na chwile odetchnąć od widoku kulawej kanadyjskiej wiosny i lata. Ze smutkiem muszę jednak stwierdzić, że jednej ważnej rzeczy nie udało mi się dokonać. Z nadmiaru wrażeń nie spotkałem się z Krzyżem Południa. Widać nie byłem w aż takiej potrzebie, by pytać go o drogę lub szukać u niego pomocy na stres. Zapewne mi to wybaczył.

JAKIE Z TEGO WSZYSTKIEGO SĄ ROZSĄDNE WNIOSKI I RADY DLA NOWICJUSZY W WYPRAWACH NA WCZASY W TROPIKI.

- Nie jedziemy na wczasy na tydzień, bo za krótko i nie na dwa tygodnie, bo za długo. Dziesięć dni jest akurat na tyle, by mieć dosyć. Chyba że lubimy się tylko opalać lub siedzieć w barze.
- Wybieramy kurort co do wielkości i miejsca wg. własnych potrzeb (najlepszy kameralny), zawsze co najmniej 3,5 gwiazdkowy i „all inclusive” (wszystko wliczone w cenę) i staramy się w katalogach lub w Internecie uzyskać o nim ważne informacje, tak aby pasował on do naszych potrzeb. A więc jaki ma rozmiar, jak położony, jaką ma zabudowę, jakie ma atrakcje, gdzie jest plaża, czy jest sejf i mini bar w pokoju i gdzie najbliższe miasto zanim zakupimy w nim wczasy.
- Nie robimy własnym aparatem zdjęć ładnym kobietom, choćby chciały, bo zawsze może się trafić jakiś zazdrosny idiota, który może zechcieć zrobić nam krzywdę.
- Zawsze staramy się, jeśli nam przydzielone lokum nie pasuje, wynegocjować za jedne 20 $ dogodne dla nas położenie naszego pokoju, np. na parterze, na piętrze, blisko baru, tuż obok sportowych atrakcji, jadalni, basenu lub plaży, z widokiem lub bez, aby nie był wilgotny i bez sąsiedztwa dzieci.
- Nie jeździmy w tropiki miedzy kwietniem a październikiem. Upały, tropikalne deszcze, promieniowanie i huragany mogą nam zepsuć całą przyjemność, jeśli źle trafimy.
- Zawsze w sezonie, gdy temperatury nie przekraczają 26-27C, zabieramy filtry przeciw ultrafioletowemu promieniowaniu, nie większe niż 45% osłony, a poza sezonem w wyższych temperaturach, powyżej tej wartości. Aloes w kremie i inne kremy nawilżające są tu najlepszymi środkami na złagodzenie ewentualnych oparzeń.
- Zawsze oryginalna woda do picia (zabrane z domu małe butelki, przydają się bardzo z uwagi na możliwość uzupełnienia ich wodą z dużych butli oraz ze względu na rozmiar i wagę).
- Czapeczka powinna nam zawsze towarzyszyć w tropikach na naszej mądrej główce, by mózg się nam nie zagotował.
- Pamiętajmy, że pływając w basenie z uszami w wodzie możemy mieć w nich, jak w przypadku autora, wizytę lokalnych bakterii.
- A jeśli uda się nam na dobre zbłądzić tam, gdzie żywego ducha nie znajdzie, oglądamy zachód słońca, by ustalić strony świata i udać się we właściwym kierunku. Jeśli zgubiliśmy się w nocy, szukamy na niebie Krzyża Południa. Ten pokaże nam południe bezbłędnie i reszta zależy od nas.
- I na koniec, między innymi, pamiętajmy, że dla słońca, poza dachem budynku, nie ma większych przeszkód, by nam zrobiło krzywdę, że jeśli nie ma sejfu w pokoju, należy trzymać swoje wartościowe przedmioty, dokumenty i pieniądze w walizce zamykanej na kodowaną kłódkę, aby ktoś się nie skusił na jej otwieranie wytrychem i aby nie zgubić do niej kluczyka, że nasz bagaż na lotnisku, w drodze gdzie bądź, powinien być zamknięty taką kłódką, aby służba celna była w stanie ją otworzyć, gdy zechce, bez jej zniszczenia, że nasz bagaż powinien być odpowiednio kolorowo oznakowany, by się wyróżniał od innych podobnych bagaży i był łatwy do rozpoznania przy odbiorze.

WSZYSTKO PO TO, BY PO POWROCIE DO SWOJEGO OGRÓDKA, KOTA CZY PSA, NIE POWIEDZIEC SOBIE Z ŻALEM, ŻE TAK OGÓLNIE,
TO TE WAKACJE TAKIE WSPANIAŁE NIE BYŁY,
I ŻE JEDNAK W DOMU NAJLEPIEJ.

WIKTOR KSIĘŻOPOLSKI
Calgary, lipiec 2010

Kalifornia wysyła swoich pracowników na przymusowy niepłatny urlop.


Kalifornia- ludzie mieszkają w domach bez prądu.


 

S  P  O  N  S  O R

   Felieton Jacka Ostrowskiego

Upalne majaczenie część II



Staję oto u bram miasta X i rozglądam się z lękiem wokoło. Czemu? Odpowiedź jest prosta. To miasto to taka namiastka Polski pod rządami PiS. Właściwie jest to taka miniaturka IV RP.

Tym miastem od wielu lat rządzi prezydent wybrany w powszechnych wyborach.
Nie było tu żadnego przekrętu, wygrał uczciwie. Rozejrzyjmy się zatem po
tym jednym z najstarszych miast Polski. Tu w Bazylice Katedralnej spoczywają
szczątki wielkich Polaków. Tu mieści się siedziba Firmy X , siedziba Firmy Y
To miasto jest bogatym miastem, czyli jest czym rządzić. Wjeżdżamy do
miasta wspaniałym nowym mostem z powybijaną nawierzchnią. Jest to
najsłynniejszy most w Polsce. Nie dlatego, że taki długi, czy też piękny.
Swoją sławę zawdzięcza kompletnej nieudolności władz. Kiedy skończono most
stał się on od razu najsłynniejszym mostem widmem w Europie, a może i na
Świecie. Powstał most bez dojazdów. Nie pamiętam ile czasu nie było tych
przeklętych dojazdów. Może dwa lata, a może trzy. W każdym razie w tym
czasie skończyła się gwarancja na nawierzchnię i już na wstępie asfalt
nadawał się do wymiany. Jednak nic w tej materii nie zrobiono i po wertepach
jeździ się do dziś.

Po pokonaniu mostu wjeżdżamy do miasta i mamy następny problem. Stoimy na
przejeździe kolejowym. Czekamy kilkanaście minut. Ciekawostką jest to, że w
tym mieście nie ma wiaduktów , ani tuneli pod torami kolejowymi( są dwa
wybudowane jeszcze przez komunistów, ale w najmniej obleganych punktach).
Przejazdy o gardłowym znaczeniu są trzy. Jeden z nich to prawdziwy horror.
Wciąż jest zamknięty ponieważ co i rusz są tam przetaczane wagony. Miasto
jest praktycznie sparaliżowane przez niedrożne wyjazdy. Władze zaś nic w tym
kierunku nie robią. Jedziemy dalej w kierunku centrum. Nawierzchnia ulic
jest jedną z najbardziej zniszczonych w polskich miastach o czym oficjalnie
poinformowano tuz po zimie. Wczesną wiosną praktycznie nie dało się jeździć
po mieście bez umiejętności jazdy slalomowej. Remonty ulic są paraliżowane
przez władze miasta, które mają obsesje na punkcie przekrętów. Ta polityka
doprowadziła wszystko do granic absurdu. Tak było z dojazdami do mostu, tak
jest z remontami. Przetargi są anulowane, wszystko jest rozkładane w czasie,
a przeciętny mieszkaniec jedynie klnie pod nosem. Zaglądamy do miejskich
szpitali i tu miłe zaskoczenie. Jeden z nich jest zarządzany przez miasto i
trzeba przyznać robi bardzo dobre wrażenie. Brawo! Wychodzimy ze szpitala i
spoglądamy na miasto z lotu ptaka. Szokuje jedna sprawa. Jest to poważny
zarzut . Wielkie hipermarkety i galerie są usytuowane w centrum miasta. To
przecież kładzie na łopatki mały handel. To dla mnie przestępstwo wobec
mieszkańców. Pierwszy taki market powstał bodajże za rządów lewicowego
prezydenta, ale pozostałe za obecnego. To jest czerwona kartka i to już
kolejna. Przyjrzyjmy się teraz zbrojnemu ramieniu prezydenta, czyli straży
miejskiej. To jest zupełną porażką. Cała Polska żyje ostatnio zdarzeniem,
które miało miejsce w tym mieście. Obywatel tego miasta zauważył jadący z
nieprzepisową prędkością pojazd straży. Ruszył za nim i wszystko sfilmował.
Następnie przesłał film do gazet i teraz bardzo tego żałuje. Mściwy
komendant straży wystosował list do policji, żeby ukarano tego mieszkańca.
Żeby sfilmować nieprawidłowo jadący pojazd musiał bowiem sam przekroczyć
prędkość. Sytuacja jest szokująca. Zbrojne ramię prezydenta okazuje się być
mściwe. Mściwe, to znaczy że kieruje się niskimi pobudkami przypominającymi
mi bardziej zachowania mafijne, a nie organizacji stojącej na straży
porządku publicznego. Swoją drogą straż miejska w mieście X często chowa się
po krzakach i fotografuje kierowców. Rosłe byczki zamiast łapać pijaków
zakłócających porządek publiczny , wyrostków napadających na przechodniów
obrastają w tłuszcz w swoich radiowozach. Wprawdzie ( bodajże w Przemyślu)
straż miejska chodzi z linijką i mierzy długość trawy na trawnikach później
surowo karząc mieszkańców. Kretynizm do kwadratu! Zostawmy straż miejską z
następną czerwoną kartką i spójrzmy na miasto. Piękne miasto zostało
zeszpecone nowym amfiteatrem. Stary był świetnie wkomponowany w wysokie
zbocze . Nowy drażni swoją szpetotą. Teraz mieszane uczucia wywołuje budowa
mola na rzece. Na końcu tej nieszczęsnej budowli ma powstać knajpka. Ciekawi
mnie, ilu pijanych klientów utopi się wracając do domu? Przy tylu ważnych
potrzebach prezydent dosłownie topi pieniądze i śpieszy się, żeby skończyć
przed wyborami. Prawda jest taka , wszystkie działania prezydenta są
działaniami populistycznymi. Nowy amfiteatr, molo, dziesiątki koncertów
będących utrapieniem dla wielu okolicznych mieszkańców przypominają mi
działania rzymskich cesarzy. Chleba i igrzysk trzeba dać Narodowi. Wtedy
będą na mnie głosować. Wszystkie większe inwestycje miasta są skierowane
pod masy. Teraz władze miasta budują się nową halę widowiskową. Rozumiem, że
miasto jej potrzebuje, ale są ważniejsze potrzeby. Tym bardziej, że pod
rządami tych władz sport w mieście X stoczył się na same dno. Żeby nie być
gołosłownym…. drużyna grająca w piłkę nożną spadła z ekstraklasy do drugiej
ligi ( kolejność jest następująca: ekstraklasa, pierwsza liga, druga liga i
itd.) . Drużyna grająca w piłkę ręczną walczyła o brązowy medal mistrzostw
Polski, co nie zdarzyło się od kilkunastu lat( od wielu lat była mistrzem,
lub wicemistrzem) . Jeszcze jedna kadencja tego prezydenta i skończy tak,
jak jej siostra ( piłka nożna). Wtedy i hala nie będzie miała racji bytu.
Nikomu nie będzie potrzebna, będzie obiektem widmem. Tak wyglądają rządy
PiSu w mieście X. Reasumując jest to porażka. Nie można powiedzieć, że
kompletna bo miasto się zmienia. Jednak jest bardziej zasługa
przedsiębiorców, właścicieli kamienic, niż władz. Dochodzi do takiej
paranoi, że chcąc malować, odrestaurować kamienicę trzeba jeszcze płacić
miastu. Oprócz wzorowego zarządzania szpitalem miejskim same czerwone
kartki. Te rządy cechuje nieporadność i kompletny brak pomysłów.
Doszukiwanie się w każdym przetargu przekrętu doprowadziło do
niesamowitych absurdów. To miasto wiedzie prym w unieważnianych przetargach,
a co za tym idzie w zmarnowanych funduszach unijnych( nie wykorzystane w
terminie euro trzeba zwrócić). Pieniądze są wyrzucane na bzdurne imprezy, a
nie wydawane na rozwój miasta. Na otwarcie hali widowiskowej zaproszono
Michela Jarra , a za pieniądze wydane na ten cel można byłoby wybudować nowe
przedszkole. Prezydent jednak chce przejść w następnych wyborach. Dziwi
mnie, że jeszcze nie rozdaje na mieście piwa. To małe państewko absurdu
istnieje już bodajże co najmniej dwie kadencje. Straciło tyle czasu na swój
rozwój. Zaniechano większość priorytetowych dla miasta inwestycji i
postawiono na rozwój pseudo kultury. Dla mnie nie jest kulturą całonocne
wycie aparatury nagłaśniającej w samym centrum miasta co sobota i niedziela
przez wiosnę, lato do jesieni. Niewyspani mieszkańcy rano potykają się na
mieście o sterty śmieci i butelek, oglądają porysowane przez pijanych
wandali samochody. Tłuszcza bawiła się do rana i wychwalała pana prezydenta.
Dlatego mieszkańcy miasta X w wyborach prezydenckich wybrali Komorowskiego.
Boją się przeniesienia swoich lokalnych miejskich porządków na cały kraj.
Chcą zaoszczędzić innym tej traumy.

Upał mija, będzie lepiej.

Jacek Ostrowski

ROZDZIAŁ III

- Kim są ci ludzie?? – patrzyłem na dwóch facetów stojących obok mnie.
Czułem , że są mi przyjaźni. Czułem jakąś więź z nimi i chęć wzajemnego
niesienia sobie pomocy.

Ubrani byli tak samo jak ja…. w te paskudne pomarańczowe uniformy
więzienne i tak samo jak ja z przerażeniem rozglądali się wokoło, a
trzeba przyzna, że widok był porażający. Dziedziniec był oświetlony
dopalającymi się pojazdami. Zawalone i doszczętnie zniszczone budynki
fortecy, resztki potężnego ogona Boeinga wbite w jedną z wież
strażniczych i wszędzie gdzie spojrzeć dym i smród spalenizny.

-Jestem Andrzej! – krzyknąłem do pierwszego z nich wyciągając rękę.

- Dieter! – odwzajemnił uścisk.
- A ja jestem John!

- Tylko my ? – rozglądałem się wokoło, ale nie widziałem nikogo żywego
poza nami.

- Kara boska za tę niewolę! - syknął z nutką triumfu w głosie
Amerykanin - Cholerne służby specjalne, lepiej stąd zmiatajmy, bo jak
nas namierzą, to zabawa zacznie się od nowa. Ja nie zamierzam
najfajniejszych lat mojego życia spędzić w więzieniu.

- Dlatego lepiej zmykajmy z otwartej przestrzeni żeby nie namierzył nas
satelita – podchwycił Niemiec wskazując palcem niebo i nie czekając na
nas raźno ruszył omijając dopalające się resztki helikoptera w kierunku
jedynego ocalałego budynku na wyspie, małej szopy z boku dziedzińca. My
nie zwlekając podążyliśmy za nim. Jak się później okazało uczyniliśmy to
trochę za późno, co było w niedalekiej przyszłości przyczyną naszych
dużych problemów.

Zamknięcie drzwi do budynku puściło po silnym kopniaku i znaleźliśmy się
w jego wnętrzu. Nie trzeba było latarki by zorientować się co kryje ten
niepozorny barak. Światło z pożarów wpadające przez duże okratowane okna
oświetlało stojaki z bronią, skrzynki z amunicją, leżące z boku na
półkach sterty ubrań po części wojskowych, po części cywilnych, a tuż
przy wejściu kilka walizek z nieznaną zawartością.

Teraz ukryci przed wścibskimi kamerami z kosmosu, mogliśmy zastanowić się
nad naszym położeniem. Było ono bardzo nieciekawe i co ważne, pełne wielu
znaków zapytania. Usiedliśmy na skrzynkach i nawzajem mierzyliśmy się
ciekawym wzrokiem.

- Ile czasu tu siedzicie? – spytałem moich współtowarzyszy.

- Trzy lata! – odparli chórem – A ty?

- Też! Długie trzy lata , codziennie przesłuchiwany , codziennie
psychicznie dręczony, pozbawiony rodziny i przyszłości, w obcym kraju –
głos mi zadrżał ze wzburzenia.

- Tak, tak, ja przeżyłem to samo ! – Dieter wyraźnie się ożywił –
brutalnie wyrwali mnie z mojego życia w przeddzień wyjazdu na wymarzone
wakacje. Zbiry.

- Mnie też bezczelnie porwano, ale żeby to ukryć, podstawili sobowtóra
którego następnie zabito – John nie krył wzburzenia.

- Za mnie tez kogoś podstawiono! – wydusiłem zaskoczony.

- I za mnie! – Niemiec zazgrzytał zębami – i do tego wykończyli mój
ukochany samochód, jeszcze ich dopadnę!!

- Prędzej oni dopadną nas! – zaśmiał się ironicznie Amerykanin – skoro
podstawili za nas innych ludzi to świadczy o tym, że nie zamierzali nas
nigdy nie wypuścić. Mieliśmy tu gnić aż do śmierci, lub czekały nas
bezimienne groby na dnie oceanu. Nie przypuszczam, że chciałoby się im
kuć dziur w tej skale.

- Co zatem proponujecie? – spytałem wstając z miejsca . Podszedłem do
okna i zacząłem wypatrywać jakiś oznak życia .

- Teraz musimy zwiewać z tego przeklętego miejsca. – usłyszałem zza
pleców głos Niemca. Odwróciłem się. Zobaczyłem Dietera wybierającego
jakieś ciuchy na przebranie

Cały czas mówił jak nakręcony – musimy zniknąć z tego świata tak by nas
nikt nie wytropił, a to będzie bardzo trudne. Po pierwsze musimy
sprawdzić, czy nie umieścili w nas jakiś nadajników GPS. Jeśli tak, to
trzeba to będzie usunąć. Następnie trzeba zdobyć jakieś papiery,
paszporty, prawa jazdy, tak byśmy mogli swobodnie poruszać się po
Europie. Jednak według mnie tu nie będziemy mieć spokoju, musimy zwiać
gdzieś w tropiki, o np. na Jamajkę!

- Ja tam miałem jechać! – westchnąłem z rozmarzeniem.

- Ja też! - John wyraźnie był podekscytowany – porwali mnie w drodze na
lotnisko.
- Kim my jesteśmy? – spytałem przyglądając się moim towarzyszom -
Porwano nas jednocześnie w różnych krajach, trzymano w tym samym miejscu,
mamy jak przypuszczam tyle samo lat, wszyscy mieliśmy jechać na Jamajkę.
Co nas łączy? Dlaczego nic nie wiemy?

- Faktycznie! – Niemiec pokręcił głową – Dziwne.

Spojrzał na nas, uśmiechnął się – raczej na rodzeństwo nie wyglądamy, za
bardzo różnimy się wyglądem.
- Kto to wie! – westchnąłem – Ale zanim gdzieś znikniemy muszę odzyskać
żonę i syna.

- A ja swoją dziewczynę! – oświadczył stanowczo Dieter. – muszę zobaczyć
co się z nią dzieje, czy nie ma problemów przez tych bandytów.
- Aż wam zazdroszczę! – Amerykanin pokiwał głową – ja jestem właściwie
sam jak palec. Wprawdzie była taka jedna w Paryżu. – na chwilę
rzerwał. - ale pewnie mnie już zapomniała. Wiem, że nasz los jest
zależny od naszej współpracy i pomogę wam. Teraz spadajmy stąd, bo zaraz
tu będzie tłoczno . Lepiej, żeby nas tu nie zastali.

Przebraliśmy się w jakieś dżinsy i koszulki w szarych nie rzucających się
kolorach, a Niemiec przy pomocy jakiegoś dziwnego urządzenia, które
znalazł w jednej z walizek sprawdził nas na obecność ukrytych nadajników.
Na szczęście nic nie znalazł. Uzbrojeni w krótką broń stanęliśmy jeden
za drugim, zarzuciliśmy na siebie jedną wielką płachtę i ostrożnie
opuściliśmy magazynek.

Wolno skierowaliśmy się w kierunku brzegu w poszukiwaniu łódki, czy
motorówki. Cała ta maskarada miała utrudnić rozpoznanie nas z satelity,
ale niestety była to „musztarda po obiedzie”, już byliśmy namierzeni .

Pożary dogasały, ciężko było w ciemności dojrzeć cokolwiek, ale szczęście
ponownie nam sprzyjało. Pierwsze zejście było drogą do małej przystani,
gdzie przycumowano dużą motorówkę.

Wzburzony ocean miotał łodzią na wszystkie strony, ale cumy trzymały
mocno. Widok był jak z horroru. Trzech uciekinierów próbowało dostać się
na pokład przy łunie od pożogi twierdzy położonej na wysokim klifowym
urwisku. Doszczętnie przemoczeni dostaliśmy się na pokład. Kluczyk był w
stacyjce i bez problemu uruchomiłem silnik. Łódź skierowałem w stronę
małych światek nadmorskich zabudowań. Tam był brzeg, tam była wolność.

W połowie drogi minęliśmy trzy helikoptery zmierzające na wyspę.
Zdążyliśmy, uciekliśmy w ostatnim momencie. Został za nami koszmar
ostatnich lat, trzy zmarnowane lata, a przed nami…. jedna wielka
niewiadoma, ale niewiadoma na którą mogliśmy wpłynąć w mniejszym, lub
większym stopniu.
W tym samym czasie pokój 490 w Langley.

Skromne wyposażony z jednym wielkim biurkiem na samym środku za którym
siedział krępy może czterdziestoletni mężczyzna. Ciemne włosy, lekka
siwizna na skroniach , twarz pociągła , mocno zarysowane kości policzkowe
świadczyły o domieszce krwi indiańskiej. W skupieniu wpatrywał się w
przyniesione przed chwilą zdjęcia satelitarne. Wyciągnięto go z domu w
środku nocy, alarm najwyższego stopnia. Najpierw spalony kolega, a teraz
ma trójkę uciekinierów z najbardziej strzeżonego, najbardziej tajnego
więzienia CIA. Ci ludzie muszą być pojmani i zabici, oni nie mogą żyć.

Drzwi otworzyły się z hukiem , stanął w nich sam szef wydziału.

- No i ?-s pytał nie kryjąc zdenerwowania.

- Uciekli z wyspy, są na lądzie!

- Trzeba obstawić dworce, lotniska, oraz namówić Francuzów na
wprowadzenie kontroli na przejściach granicznych . – zadecydował.

- Może opublikować ich zdjęcia w telewizji? – spytał podwładny.

- Nie, broń Boże! Gdyby ktoś to skojarzył z wydarzeniami sprzed trzech
lat, to wtedy byłaby katastrofa.. Wszystko ściśle tajne! – szef nerwowo
przechadzał się po pokoju – o wszystkim meldować na bieżąco i jeszcze raz
powtarzam….. ściśle tajna operacja i bez względu na koszty finansowe,
czy ludzkie zbiegów należy zlikwidować, a zwłoki zniszczyć, żeby nikt
nie mógł ich zidentyfikować. Będą starali się dostać do swoich domów i
dlatego należy zarządzić dyskretną obserwację ich rodzinnych
miejscowości, oraz rodzin.

Zwrócił się w kierunku swojego pracownika i dodał – Pan za to wszystko
odpowiada głową, oni muszą zniknąć!

Po czym obrócił się na pięcie i wyszedł.

Ostrożnie dobiliśmy do brzegu, a musieliśmy bardzo uważać. Fale znosiły
nas na skały i w każdej chwili mogliśmy się rozbić. Kiedy wreszcie udało
nam się opuścić pokład, ustawiłem motorówkę dziobem w kierunku morza.
Toporkiem znalezionym w kabinie przebiłem burtę poniżej linii zanurzenia,
zablokowałem dźwignię gazu i błyskawicznie wskoczyłem do wody. Łódź
szarpnęła i z zawrotną szybkością pomknęła do przodu. Wiedziałem że to
kwestia kilku minut, żeby nabrała wody i wszelki ślad po niej zaginął.

Staliśmy u podnóża wysokiego nabrzeża nie wiedząc nawet jaki to kraj.
Jednego byliśmy pewni, byliśmy w Europie, ale gdzie?

- No Panowie, w drogę! – Dieter jako pierwszy ruszył do przodu. My
gęsiego podążyliśmy za nim.

Wolno, w całkowitej ciszy pokonywaliśmy urwisko i po godzinie
niesamowicie umorusani , podrapani stanęliśmy na samej górze. Hen daleko
w morzu widać było przygasający pożar, z tej odległości wyglądający jak
jakieś ognisko, a w powietrzu słychać było pomruk silników ciężkich
śmigłowców transportowych co chwilę przemykających nad naszymi głowami.
Nie było na co czekać. Szybko skierowaliśmy się w głąb lądu.
Przedzieraliśmy się przez niedostępne chaszcze , dzikie wyludnione tereny
coraz bardziej oddalając od niebezpiecznego dla nas wybrzeża. Czuliśmy,
że im dalej od morza tym większe nasze szanse. Po następnej godzinie
dotarliśmy do jakiejś asfaltowej drogi. To nie była jakaś podrzędna
- W lewo, czy w prawo? – John spojrzał na nas pytająco.
- Nie ma znaczenia kierunek dotąd, dokąd nie ustalimy gdzie jesteśmy –
wtrąciłem.
- Słusznie , masz rację! – Amerykaninowi spodobało się moje
stwierdzenie – Jedziemy pierwszym zatrzymanym samochodem. Żeby tylko
jakiś chciał się zatrzymać.

- Spokojnie! – zaśmiał się Dieter – ja jeszcze w akademii wojskowej siłą
woli potrafiłem zmienić decyzje egzaminatorów i sam nie wiem jakim cudem
to mi się udawało.

- Szkoda że nie zmusiłeś tych drani żeby nas wypuścili! – mruknąłem
ironicznie.

- Nie mogę wpłynąć naraz na tyle osób – odparł nie speszony moją kpiną. –
to działa na jednostki, a tam była cała armia strażników.

- Coś jedzie! – John przerwał naszą rozmowę.

Faktycznie z prawej strony dochodził niski pomruk silnika ciężarówki.
Silny snop światła oświetlił teren, dwa wielkie reflektory zbliżały się z
dużą szybkością. Dieter wyskoczył na drogę i podniósł prawą rękę dziwnie
wykrzywiając dłoń w kierunku pojazdu. Usłyszeliśmy pisk opon i stalowy
kolos po chwili znieruchomiał.

- Chodźcie! – machnął do nas, a sam jako pierwszy podbiegł do szoferki,
otworzył drzwi i zniknął we wnętrzu kabiny. Kierowca drobny, o śniadej,
ale mocno zniszczonej twarzy mężczyzna mówił po francusku. Byliśmy we
Francji, a co za tym idzie kształt wybrzeża sugerował zachodnią część
tego kraju.

John znał nieźle francuski. Jakoś udało mu się wyjaśnić, że
odłączyliśmy się od wycieczki i zgubiliśmy w terenie.

- Turyści, turyści! – śmiał się przyjaźnie do nas, a na prośbę
Amerykanina wyciągnął z bocznej kieszeni mapę i mu ją podał. Ten
rozłożył papier dosłownie na chwilę. Spojrzał, złożył i oddał Francuzowi.

- Już wszystko widziałeś? – nie kryłem zdziwienia.

Uśmiechnął się zagadkowo – Mam pamięć fotograficzną , wystarczy jedno
spojrzenie i pamiętam każdy szczegół.

- To niesamowite!

- Czy ja wiem, potrafię to od dziecka.- wzruszył ramionami i zaraz
dodał – Jedziemy w kierunku Bordeaux. Po pierwsze trzeba zdobyć dobre
papiery, ale to mogę załatwić dopiero w Paryżu. Miałem tam swoje kontakty
i myślę, że nic do tej pory nie zmieniło się. Najpierw potrzeba nam forsy
i tu jest duży kłopot. Macie jakiś pomysł?
 

Tekst umieszczony na stronie jest objety ochroną praw autorskich i nie może być wykorzystany bez zgody autora.

   Podróże dookoła Polski- Ciechanów

Dzieje

Założycielem Ciechanowa był legendarny Ciechan, który w prasłowiańskich czasach szukał dogodnego miejsca na założenie rodziny. Trafił na dobrze usytuowany wzgórek wśród rozległych, pełnych grubego zwierza borów, otoczony z trzech stron rozlewiskami rzeki i urodzajnymi glebami. Zbudował na nim szałas i spłodził ze swoją żoną Dobrogniewą dziesięciu synów, z którymi, gdy dorośli, wzniósł drewniany, obszerny gród.

Przeprowadzone badania archeologiczne na ciechanowskim grodzisku dowiodły, że już w VII w. istniało tu bogate życie. Pierwsza pisana wzmianka o Ciechanowie pochodzi z 1065r. Był to dokument wystawiony przez Bolesława Śmiałego dla Benedyktynów mogileńskich, mocą którego mogli stąd pobierać daniny i opłaty. Można przypuszczać, że było to osiedle dobrze już rozwinięte i zagospodarowane, skoro zakonnikom z odległego Mogilna opłacało się ściągać stąd ówczesne podatki.

Rozwojowi osiedla sprzyjały warunki topograficzne. Przebiegał bowiem tędy znany od zamierzchłych czasów szlak bursztynowy, wiodący z północy na południe. Krzyżował się on ze szlakiem handlowym, biegnącym z zachodu na wschód Europy. Te uwarunkowania i pracowitość mieszkańców spowodowały, że Ciechanów wysunął się na czoło północno-mazowieckich grodów i przejął rolę centrum administracyjnego i obronnego regionu. Pełnemu rozwojowi osady przeszkadzały zakusy sąsiadów z północy i ich łupieskie najazdy. Od 1180r. napadali na Ciechanów Pomorzanie, Prusowie i Jadźwingowie. W 1337r. straszliwego spustoszenia dokonali Litwini pod wodzą księcia Olgierda.

Spłonął wówczas „Wysoki Gród” i domostwa znajdujące się na podgrodziu wokół „Zielonego rynku” (obecnie Pl. Kościuszki). Mimo tych tragedii gród stał się stolicą kasztelana, a nawet na pewien czas księstwem. W drugiej połowie XIV w. najazdy plemion z północy ustały i zaczął się złoty okres w dziejach Ciechanowa. Ks. Siemowit III nadał Ciechanowowi prawa miejskie, co podtrzymał jego syn Janusz I. Miasto zostało przeniesione w pobliże nowo pobudowanego zamku i zostało skoncentrowane wokół wówczas utworzonego drugiego rynku. Gospodarka miasta rozwijała się, wzrósł popyt na płody rolne, kwitło rzemiosło, a dobrobyt mieszkańców podwoił się.

Dalej...

   Ogłoszenia

Roadshow Polska wraz z Krajową Izbą Gospodarczą, Prezydentem Miasta
Gdańska, Gdańską Agencją Rozwoju Gospodarczego Invest GDA oraz we
współpracy z PAIiIZ zapraszają na POLISH INVESTFORUM 2010, którego
kolejna edycja odbędzie się w dniach 4-6 listopada 2010r. w Gdańsku.

Polish Investforum to pierwszy w Polsce cykl konferencji prezentujących
zagranicznym podmiotom możliwości inwestycyjne w Polsce oraz w
poszczególnych regionach kraju. Głównym celem Forum jest promocja
wizerunku Polski oraz pokazanie jej atrakcyjności dla lokalizacji
inwestycji zagranicznych.

W programie forum:
• 3 dniowy program
• Imprezy towarzyszące – koktajle, imprezy kulturalne i networkingowe,
specjalnie przygotowany przez Urząd Miasta Gdańska, program study tour
• Usługi doradcze w zakresie: prawodawstwo polskie, finansowanie
inwestycji, spotkania indywidualne z przedstawicielami miast polskich i
specjalnych stref ekonomicznych
• Paneliści- przedstawiciele rządu, samorządów, agencji rządowych,
instytucji finansowych, eksperci polscy i międzynarodowi
• Forum interaktywne- dające możliwości dyskusji i wymiany
doświadczeń

Główne tematy forum:
• Finansowanie inwestycji zagranicznych
• Sytuacja inwestorów zagranicznych w Polsce- Debata inwestorów z
rządem, samorządami, konsultantami
• Chiny i Indie – Doświadczenia inwestorów chińskich i hinduskich na
rynku Polskim, uwarunkowanie i perspektywy rozwoju
• Infrastruktura, budownictwo, rynek nieruchomości
• Outsourcing BPO/KPO, nowe technologie
• Energetyka i odnawialne źródła energii

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości objęła patronat nad Polish
Investforum 2010.

Więcej informacji:
www.roadshowpolska.pl

Proszę nie odpowiadać na ten e-mail.

Jeśli nie chcesz otrzymywać więcej wiadomości:
http://archiwum.parp.gov.pl/lists/?p=unsubscribe&uid=f254b80399c652e0b7e5049cea27ee82

Aby zaktualizować swoje preferencje:
http://archiwum.parp.gov.pl/lists/?p=preferences&uid=f254b80399c652e0b7e5049cea27ee82

Przekaż wiadomość do kogoś:
http://archiwum.parp.gov.pl/lists/?p=forward&uid=f254b80399c652e0b7e5049cea27ee82&mid=28

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
ul. Pańska 81/83,
00-834 Warszawa,
tel.: (22) 432 80 80
fax: (22) 432 86 20, 432 84 04
 

Szanowni Państwo,

Przesyłamy link dotyczący oferty polskich uczelni wyższych w zakresie studiów w językach obcych: http://www.studyinpoland.pl/

Poniższe uczelnie oferują naukę na różnych wydziałach :

· Academy of Fine Arts in Poznan

· Adam Mickiewicz University

· AGH University of Science and Technology

· Andrzej Frycz Modrzewski Krakow University

· Bronisław Markiewicz State School of Higher Vocational Education In Jaroslaw

· Cardinal Stefan Wyszyński University in Warsaw

· Cracow University of Economics

· Cracow University of Technology

· Częstochowa University of Technology

· Eugeniusz Piasecki University of Physical Education in Poznan

· Gdansk University of Technology

· Jagiellonian University

· Karol Adamiecki University of Economics in Katowice

· Kazimierz Wielki University

· Kielce University of Technology

· Kozminski University

· Lazarski University

· Maria Curie-Sklodowska University

· Maria Grzegorzewska Academy of Special Education

· Medical University of Lodz

· Medical University of Lublin

· Opole University of Technology

· Poznan University of Economics

· Poznan University of Medical Sciences

· Poznan University of Technology

· Pultusk Akademy of Humanities

· Technical University of Lodz

· University of Silesia in Katowice

· University of Agriculture in Krakow

· University of Lodz

· University of Warmia and Mazury in Olsztyn

· University of Warsaw

· University of Wroclaw

· University School of Physical Education in Wroclaw

· Warsaw School of Economics

· Warsaw School of Social Sciences and Humanities (SWPS)

· Warsaw University od Life Sciences - SGGW (WULS - SGGW)

· Warsaw University of Technology

· Wroclaw Medical University

· Wroclaw University of Economics

· Wroclaw University of Technology

Na wskazanej stronie internetowej znajdziecie Państwo również odpowiedzi na pytania:

Why choose Poland?
Do I have to speak Polish?
How can I find a course of my interest?
What are the tuition fees at Polish institutions?
What are the living expenses in Poland?
Am I allowed to work in Poland?
Is health insurance necessary?
How will i find housing?
How do I legalize my stay in Poland?
Are any scholarships available?

Dział Polonii i Promocji

Konsulat Generalny RP w Toronto