Wolno, jakby z wahaniem zająłem miejsce tuż obok. Tak jak i Niemca,  tak i moje czoło objęła tajemnicza obręcz i nagle……………… nagle poczułem się częścią tego niesamowitego statku. Od razu zrozumiałem, że nie są tu potrzebne monitory, nie są potrzebne wskaźniki, kontrolki. Wszystko było teraz w moim mózgu. Kamery statku były moimi oczami , jego wskaźniki były moimi zakończeniami nerwów, jego mikrofony były moimi uszami, stawaliśmy się jednym monolitem. To było wspaniałe, jakże ich myśl techniczna wyprzedzała  naszą, oni byli geniuszami!

Już po dwóch, może trzech minutach czułem się panem tego okrętu, nie bałem się go pilotować mimo, że największym pojazdem jakim kierowałem do tej pory w życiu był jeep.

Najciekawsze jednak było kiedy spojrzałem przez przednią szybę. Widziałem kamienną grotę i wszystko to,  co znajdowało się na zewnątrz, drzewa, skały fragment Czarnego Stawu i gromadę podejrzanych ludzi próbujących podnieść z dna zatopione helikoptery generała Albina. Wzrok tej maszyny przebijał wszystko, nie było dla niego żadnych tajemnic. Mój podziw to nic w porównaniu z odczuciami Dietera, przecież on był lotnikiem,  a kierowanie czymś takim to spełnienie jego najskrytszych marzeń i ambicji. Być pierwszym zasiadającym za sterami czegoś takiego, to było warte każdej ceny. Wiedziałem, że on na pewno tego wszystkiego już nie żałuje.

Kiedy tylko pomyślałem o tym żeby opuścić fotel obręcz uniosła się. Wstałem i nie ukrywam, że oszołomiony wyszedłem z kabiny robiąc miejsce pozostałym. Oprócz Johna nikt nie chciał jednak przeżyć tego co my, jedynie  Bartek , ale on był na to za mały.

Spocząłem w jednym z foteli w głównej  kabinie , ale i tu czekały na nas niespodzianki.

Na oparciu siedzenia tuż przede mną pokazał się mały monitor, a na nim twarz kolorowego mężczyzny w wieku może czterdziestu lat.

- Oni też byli czarni – pomyślałem – o tyle było to dziwne, że wszyscy trzej byliśmy biali, a przecież nasze  DNA miało być kwit esencją całej cywilizacji przodków.

- Tak, jestem czarny – powiedział głos.

- Czytasz w moich myślach?

- Tak,  by móc wam wiernie służyć. Chcę wyprzedzać wasze życzenia.

- Skoro jesteś taki nam oddany – wycedziłem – to powiedz mi jakie są zamiary tej nafaszerowanej kolczastymi wypustkami kuli, która leży w sali na końcu korytarza?

- To jest główny komputer tej bazy i nie mogę mówić na jego temat –Głos wyrecytował to,  jak jakąś formułkę.

- Ale masz nam pomagać, a tamten może nam zagrażać – nie odpuszczałem.

- Będąc na terenie, gdzie rządzi kula jestem jej podległy – odparł.

- Wiesz kim jesteśmy? – spytałem.

- Wiem, jesteście tymi, których mam dostarczyć na Medusę.

Na Medusę? – zdziwiłem się  - co to jest?

- To jest główna fregata Syriusza, macie nim powrócić do „korzeni”.

- Wiesz , że teraz my tu rządzimy, a nie tamten komputer?

- Nie, jeszcze nie rządzicie, wasze rządy rozpoczną się na Medusie, tak jest to zaprogramowane.

- Słyszałeś? – spojrzałem z niepokojem na Johna stojącego tuż obok mnie – My tu jeszcze nie rządzimy, stary znów nas oszukał.

- Czy możemy bez tamtego dziwoląga dostać się na okręt? – Latynos wtrącił się do mojej rozmowy.

- To niemożliwe – twarz na monitorze skrzywiła się – Nie znacie kodów startowych, nie wiecie jak uruchomić tunel energetyczny, nie wiecie gdzie jest nasza główna baza.

-  A Ty to wiesz?

- Ja tez nie wiem, to jest jedna z najbardziej strzeżonych tajemnic, to wie tylko jeden komputer , bliźniaczy brat,  jak wy to nazywacie…..  kuli.

- Dwa komputery? – zdziwiłem się – To jest jeszcze jeden taki jak ta kula ?

- Tak, ale nie wiem gdzie.

- Czy one mają ze sobą jakieś połączenie?

- Nie , to by było wbrew zasadom Rady Trzech. One działają niezależnie od siebie i nie wie jeden,  gdzie znajduje się drugi z nich.

- A gdybyśmy odnaleźli tego drugiego?

- To co? – spytał głos – Nie rozumiem?

- Czy jeśli jeden by zwariował, to drugi może być normalny?

- Komputer nie może zwariować – odparł natychmiast – Komputer jest zaprogramowany przez ludzi i nie może robić nic co jest niezgodne z programem.

- Czyli możemy czuć się bezpieczni? – starałem się zadawać konkretne pytania, przecież to była rozmowa z maszyną.

- Tak – głowa na ekranie przytaknęła.

- Jak włączyć tego jeża?

- Jakiego jeża? – zdziwił się – Nie rozumiem pytania.

- No, - westchnąłem -główny komputer.

- Musicie wpisać ten sam kod jak podczas wyłączania - zakomunikował  i dodał – Radzę się pospieszyć, bo nie działa pole siłowe chroniące naszą bazę.

- Przecież nikt nie wie, że tu jest wasza siedziba – wzruszyłem ramionami.

- Tak , ale pole zabezpiecza również przed osuwaniem skał, pęknięciami ścian, zalewaniem podziemnymi strumieniami.

- Powiedz nam,  skąd bierzecie energię przez tyle lat? – Dieter wtrącił się do rozmowy.

- Z powietrza i wody!

- Jak z powietrza?- zdziwił się lotnik.

- Z wodoru  - odparła maszyna- gdzie jest woda tam jest energia, mnóstwo energii.

- To i my już odkryliśmy.

- Tak, ale macie niesamowite straty , a prócz tego wasza technologia jest niebezpieczna. Nasz główny komputer na litrze wody pracuje sto ziemskich lat.

- To niemożliwe – szepnąłem – to przecież genialne.

- Owszem, ale to tylko jeden z prostszych wynalazków ludzi z Syriuszu.

- Dobra – dźwignąłem się z fotela i ruszył w kierunku wyjścia, trzeba było rad nie rad włączyć „starca”.  Cały czas coś mi w tym wszystkim nie grało, może to przeczucie, sam nie wiem co.

Wszyscy gęsiego poszli za mną, chyba jednak raźniej czuliśmy się w grupie. Te maszyny przerażały nas. Stanąłem przed kulą i tak jak poprzednio ułożyłem jedną dłoń w specjalnym uchwycie drugą zaś wklepałem kody. Po chwili „jeż” rozświetlił się całą gamą kolorów, a na monitorze pokazała się nieznana nam twarz.

- A ty kto? - spytałem zdziwiony.

- Orion 7 – odparł – Musiałem zmienić swój wygląd, nie chciałbym byście kojarzyli mnie ze starcem z pierwszej Sali, byście mieli wciąż złe wspomnienia, bo to zakłóciłoby naszą współpracę.

- Dobrze, przejdźmy do rzeczy – zwróciłem się stanowczo do niego – Chcemy wiedzieć,  co jest przed nami i co musimy wykonać by wylecieć na Syriusza?

- Spokojnie – wycedził komputer – Tego jest za dużo na jeden raz.

- Nie, nie – zaprotestowałem – Masz nam powiedzieć dokładnie, krok po kroku co mamy zrobić i dlaczego?  Nie będziesz wyznaczał nam jakiś niezrozumiałych dla nas zadań, takie działania są nie do zaakceptowania.   

- Jak chcecie – odparł tym swoim metalicznym beznamiętnym głosem –  Na Ziemi są tzw. czakrany, miejsca o niesamowitej mocy. Dokładnie są trzy takie punkty, jeden w Mekce, drugi w Krakowie, a trzeci w Grecji w Atenach. To są główne składniki tunelu energetycznego za pomocą którego wasz statek dźwignie się z Ziemi. Aby skierować energię w odpowiednim kierunku musicie na każdym z nich umieścić odpowiedni starter. Z jego pomocą będziecie mogli sterować urządzeniem. Kiedy tego dokonacie musicie dostać się na Medusę i to wszystko.

- Na pewno?

- No nie, zapomniałem o jednym szczególe, musicie mieć jeszcze kody startowe.

- Ty masz te kody? – spytałem.

- Tak ja i mój brat , bliźniaczy komputer.

- A gdzie on jest?

- Niestety nie wiem – jego głos jakby zadrżał – On lub ja znajdziemy was w odpowiednim momencie i przekażemy wszystkie procedury startowe.

- Twoje satelity nie wyśledziły go?- zdziwiłem się.

- Nie , on został ukryty tu zanim mnie przywieziono i dlatego to całe zamieszanie, ale on was na pewno znajdzie.

- To czemu on nie znalazł ciebie? – drążyłem temat czując tu jakąś tajemnicę.

- Nie wiem – znów zabrzmiał jego beznamiętny głos – Widocznie tak napisano jego program.

- W jaki sposób możemy opuścić jaskinie? – warstwa kamienia nie dawała Dieterowi spokoju.

- To żaden problem – zaśmiał się komputer – Statek , który stoi w sali obok zawiezie was wszędzie gdzie trzeba.

- Ja sobie nie wyobrażam latania czymś takim – pokręcił głową – przecież to będzie sensacja, wszyscy urządzą sobie polowanie na nasz wehikuł!

- Nikt was nie będzie widział, ta maszyna jest pokryta specjalnym środkiem , który sprawia wrażenie przezroczystości, a prócz tego posiada własne pole siłowe i będziecie tak samo bezpieczni jak tu.

- To mała pociecha – burknął kąśliwie John.

- Musicie w pierwszej kolejności umocować na wszystkich czakranach specjalne urządzenia i dopiero wtedy będziemy mieć pełną kontrolę nad tunelem – bezbarwnym głosem recytowała kula.

- Gdzie jest Medusa? – spytałem.

- Statek flagowy jest ukryty na dnie Morza Śródziemnego, wypłynie w momencie uruchomienia  tunelu, wcześniej nie może , nie ma tyle energii.

- A kiedy poznamy kody startowe? – drążyłem najważniejsze tematy z uporem maniaka.

- Kody startowe podamy wam , tuż przed startem – wyrecytowała maszyna – to dla bezpieczeństwa.

Spojrzeliśmy porozumiewawczo po sobie , komputer kłamał i to bezczelnie.

 Dlaczego maszyna tak kręci? Kto ją tak zaprogramował i dlaczego? Dziwne myśli chodziły mi po głowie, ale starałem się je wyciszyć, zacząłem bać się, by ich nie odczytała.

- Pakujemy się zatem do statku i spadamy – John starał się mi pomóc. – Gdzie znajdziemy te cholerne sterowniki?

- Są na pokładzie –  odparła kula – im wcześniej polecicie tym lepiej.

- No to już pora – Dieter chwycił swój plecak, szarpnął Helgę za ramię i nie patrząc na nas ruszyli w kierunku promu, a my chcąc nie chcąc podążyliśmy za nimi To było dużo lepsze niż kontynuowanie tej dziwnej rozmowy. W milczeniu dotarliśmy do celu i zajęliśmy miejsca w środku , my trzej w kabinie pilotów, reszta z tyłu w części pasażerskiej.

 

 

 

                                                      ROZDZIAŁ XIII

 

 

 Kiedy ponownie opuściły się tajemnicze obręcze okręt drgnął, zaskoczyły silniki, a my poczuliśmy coś niewyobrażalnego, coś czego nie potrafiłem porównać z niczym czego w swoim życiu doznałem. To był potworny kop energii, życia i czegoś jeszcze. Poczułem się jak część układanki, która z niewyobrażalną siłą ciągnie do następnej , a później do jeszcze następnej. Połączone w całość tworzą monolit. Mój umysł połączył się z umysłem Dietera, a następnie  Johna. Ich myśli były teraz moimi , ich wzrok i mój były wzrokiem statku Przestaliśmy być sobą byliśmy naszym okrętem, jego mózgiem. Zmuszony naszą wolą statek drgnął i delikatnie uniósł się nad posadzką, wolno majestatycznie okręcił się wokół własnej osi i skierował dziobem w kierunku widocznego poprzez skały Czarnemu Stawowi. Nagle raptownie ruszył w kierunku ściany i …….. jak przez masło przeszedł przez przeszkodę, niesamowite wrażenie. Przemknęliśmy niezauważeni  dosłownie ocierając się o ekipę Hendersona grzebiącą we wrakach spalonych śmigłowców Albina. Jedynym śladem po nas był krótkotrwały silny podmuch powietrza.

 

 

 

- Co to było? – pułkownikiem rzuciło metr w bok, poczuł się coś nieswojo , rozejrzał wokoło, ale nic nie zauważył.

- Spójrz – pokazał kapitanowi  palcemi hen w oddali gnące się krzaki i drzewa – Co ci to przypomina?

- Lecący helikopter, tylko nic nie widać i nic nie słychać – wyszeptał tamten  z przejęciem.

- Mnie też – stary oficer uśmiechnął się z triumfem – Teraz już wiem,  dlaczego nic mi nie mówili, ściśle tajna broń.

- Ale skąd on wystartował? – dziwił się podwładny – przecież oprócz placu na którym stoją nasze maszyny to wszędzie są  tylko skały.

- Może był w powietrzu – zastanawiał się dowódca –  najważniejsze, że  wiemy, iż tamci żyją i zabawę rozpoczynamy od początku.

- Ale jak ich znajdziemy skoro są niewidzialni?

- Zaraz zapytam się w dowództwie – Henderson energicznie wskoczył do swojego helikoptera, wygonił z niego pilotów i sam na sam rozpoczął rozmowę ze swoim zwierzchnikiem. Tym razem rozmowa nie przebiegała chyba zbyt spokojnie i musiała nie spełnić jego oczekiwań, bo kiedy skończył  z wyraźną złością trzasnął drzwiami ,chociaż tak  mógł wyładować emocje.

- Wiesz,  co mi powiedział? – zwrócił się do kapitana – że zwariowałem, że zrobiłem z tego swoją prywatną wojenkę, że beknę za zestrzelenie Albina. Przecież do tej pory wykonuję tylko rozkazy, co tu jest grane? Dlaczego mimo, że wiem o wszystkim oni idą w zaparte?

 - Panie pułkowniku – usłyszał od strony wraków – znaleźliśmy Albina.

- Albina? – zdziwił się – Chyba jego zwłoki?

Widząc zgrupowanie swoich ludzi nad czymś na brzegu wolno podszedł do tego miejsca. , Agenci rozsunęli się robiąc przejście. Nachylił się nad leżącą postacią i szybkim ruchem zerwał szarą brudną plandekę przykrywającą ciało. U jego nóg leżał ociekający wodą, z rozrytym czołem, z niesamowitym grymasem na ustach starze.

- No i kto jest sprytniejszy? – szepnął wpatrując się w nieszczęśnika – żarcie w dobrych knajpach zrobiło z ciebie ciotę, a tyle lat byłeś dla mnie wzorem.

Nagle zobaczył , że z kieszeni na piersi generała wystaje jakiś podłużny przedmiot. Wolno sięgnął po niego, wtedy  nagle nieboszczyk jakby beknął. Henderson poczuł na twarzy nieprzyjemny powiew.

- Tfu! Co to? – cofnął się ze wstrętem – On żyje?

- Nie! – to normalne u trupów,- zaśmiał się jeden z wywiadowców – a za kilka godzin będzie jeszcze gorzej.

- Zabierajcie go  - rozkazał – tylko z szacunkiem, bo to był mimo wszystko wielki żołnierz.

Odwrócił się na pięcie i skierował do swojego helikoptera.  Wtem  niespodziewanie zrobiło mu się słabo, kapitan widząc co się dzieje podtrzymał go.

- O dzięki. – Henderson powoli dochodził do siebie – Nie wiem co się ze mną dzieje, tak jakoś dziwnie boli mnie głowa, to chyba za długo trwa, a ja nie jestem już młody. Może teraz puszczą mnie na emeryturę.

- Na emeryturę? – zastępca nie potrafił ukryć zdumienia – przecież powiedział pan przed chwilą, że gra rozpoczyna się od początku.

- Tak! – pułkownik zmieszał się – ale po rozmowie z dowództwem zmieniłem zdanie, czuję się stary.

Wolno wdrapał się do kabiny  i kazał pilotowi lecieć do Warszawy. Maszyna uniosła się w powietrze i odleciała.

Kapitan odprowadzał wzrokiem startującą maszynę nie mogąc ochłonąć ze zdziwienia.

- Pilny telefon do pana – jeden z agentów trzymał w ręku słuchawkę od satelitarnego aparatu.

- Do mnie? – zdziwił się.

- Tak? – burknął do mikrofonu i nagle kiedy usłyszał,  kto jest po drugiej stronie zimny dreszcz przebiegł przez jego ciało.

- Tak jest! – służbiście potwierdzał przyjęcie zadań bojowych , nominację na stopień majora i na dowódcę grupy pościgowej.

Spełniły się jego marzenia, wreszcie nie będzie musiał słuchać poleceń tego murzyna, teraz jego rozkazy będą tu najważniejsze.

- Proszę powtórzyć – poprosił usłyszawszy ostatnie polecenie, mimo wszystko myślał , że się przesłyszał.

- Mam zlikwidować Hendersona? – wyszeptał z przerażeniem – Dlaczego?

- Proszę nie zadawać pytań majorze –usłyszał lodowaty głos po drugiej stronie- Pan jest tylko od wykonywania rozkazów, chyba, że – głos zamilkł na chwilę – nie chce pan przyjąć tej nominacji kapitanie?

- Nie, nie, rozkaz to rozkaz – wykrzyknął z entuzjazmem , chcąc chyba w ten sposób zatrzeć złe wrażenie spowodowane swoimi pytaniami.

- Ale straciliśmy wszystkie tropy i nie wiemy gdzie skierować nasze poszukiwania?

- Już wszystko wam podaję. – głos w telefonie na chwilę zamilkł, by zaraz kontynuować – Podaję, gdzie  udają się zbiedzy , a więc będzie to Kraków, Mekka, Ateny.

- Ale jak ich wykryć skoro są niewidzialni?

- Pracujemy nad tym i w najbliższych godzinach otrzymacie nowe instrukcje.

- Tak jest! – major oddał aparat agentowi i zaraz kazał się zwijać swoim ludziom.

- A co z Albinem? – spytał lekarz.

- jak to co? – spojrzał groźnie na niego – zostawić ścierwo , robale go zjedzą, albo Polacy 

 go zakopią i wtedy też go robale  zjedzą. – zaśmiał się z własnego dowcipu.