Jest szósta po południu w sobotę. O tej porze w weekend Ewelina już nie pracuje, dlatego na spotkanie i wieczorną lampkę wina umawiamy się w jej królestwie, które po zamknięciu wygląda zupełnie inaczej, niż jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej. W dzień przewija się tutaj tłum ludzi. Część stanowi personel, reszta to klienci, głównie kobiety. Wychodzą stąd lżejsze o kilka trosk wyznanych obsługującej je osobie i o wiele piękniejsze, bo tu profesjonalni styliści potrafią zrobić je na bóstwo. Królestwem Eweliny jest salon fryzjersko-kosmetyczny La Passage Salon and Spa. Jej imperium - którego powstanie okupiła własnym poświęceniem i ciężką pracą, jaka czekała ją zaraz po przylocie do USA - jest jednym z najbardziej prestiżowych miejsc w swojej branży w aglomeracji chicagowskiej.

Ewelina Dobrowolska, mimo że jest dopiero po trzydziestce, miano bizneswoman nosi już od kilkunastu lat. Swój pierwszy salon fryzjerski z pomocą rodziców otworzyła zaraz po swoich osiemnastych urodzinach. Był to – zresztą jest do dzisiaj - jednym z najlepszych salonów w Oświęcimiu. To właśnie w tym mieście przyszła na świat, tam się wychowała, ukończyła szkołę fryzjerską, stamtąd również wyjechała w nieznane, by w Ameryce dołączyć do swojej drugiej połówki. Pierwszy raz do USA pojechała typowo turystycznie, aby odwiedzić - wtedy jeszcze - swojego narzeczonego. Stany Ewelinie wcale się nie spodobały i w sumie w jej przypadku nie jest to coś dziwnego – w Polsce miała wszystko to, na co wielu emigrantów pracuje za granicą całe lata. Mimo to, po pewnym czasie do Ameryki wróciła i to nie sama, a ze swoją dwuletnią córeczką. W ten sposób dołączyła ona w Chicago do swojego - wówczas już – męża, a dziecko mogło nareszcie zamieszkać z tatą. W Częstochowie zostawiła dotychczasowe życie, łącznie z doskonale prosperującym salonem fryzjerskim, który jest jej własnością do dzisiaj. Ameryka nie była dla niej łaskawa. Z bizneswoman stała się na powrót pracownikiem, a jej doskonały związek z mężem – Amerykaninem polskiego pochodzenia - okazała się pomyłką. W rezultacie została sama z małym dzieckiem. Do Polski nie chciała wrócić. Po pierwsze - nie miała z czym. Po drugie - ambicja nie pozwalała jej przyznać się przed rodzicami i znajomymi, że jednak popełniła błąd wyjeżdżając za ocean. Postanowiła wziąć się w garść i zacząć wszystko od nowa. Nie oglądając się w przeszłość, ale też nie odcinając się od swoich korzeni, rozpoczęła kolejny etap w swoim życiu. Będąc doskonałą fryzjerką szybko znalazła własnych klientów, początkowo pracowała dla kogoś, następnie wynajęła własny fotel w salonie fryzjerskim należącym do znajomej osoby, aż w końcu przyszedł dzień, w którym postanowiła, że czas stworzyć własne miejsce, bo markę miała już wypracowaną. Ostateczną decyzję pomógł Ewelinie podjąć jej kolejny uczuciowy partner, z którym dzieli radości i troski do dzisiaj. To on uzmysłowił jej, że już czas zacząć pracować wyłącznie na siebie. Wiedział, że Ewelina jest przebojową kobietą, potrafiącą odnaleźć się w każdej sytuacji. Poznał jej przedsiębiorczy charakter, gdy pracowali wspólnie w branży nieruchomościowej, on był i jest do dzisiaj agentem sprzedającym domy, ona pomagała nabywcom nieruchomości otrzymać bankową pożyczkę. Ich współpraca układał się doskonale, jednak Ewelinie wciąż czegoś brakowało, ponieważ to fryzjerstwo, a nie praca w finansach, było jej prawdziwą pasją, czy wręcz powołaniem, z którym nie zamierzała się minąć. Po wielu zmaganiach związanych ze znalezieniem miejsca, właściwego personelu i załatwieniu tysiąca innych formalności, w końcu w 2007 roku na bliskich przedmieściach Chicago pojawił się jej własny salon, któremu nadała francuską nazwę La Passage. Smykałki do interesu mógłby jej pozazdrościć nie jeden polski emigrant w USA – „amerykańskie dziecko” Eweliny już w pierwszych miesiącach działalności zostało okrzyknięte Salnem Fryzjerskim Roku.

Właścicielka La Passage dwa lata temu przekroczyła trzydziestkę, jednak swoim doświadczeniem życiowym mogłaby podzielić się z nie jedną pięćdziesięciolatką. Książkę na temat

sukcesu w biznesie powinna napisać już dzisiaj, gdyż posiada wiedzę, jaką wielu przedsiębiorców zdobywa dopiero w zaawansowanym wieku. Jest także doświadczoną matką. Ma wspaniałą córkę, dla której jest nie tylko autorytetem, ale także najlepszą przyjaciółką. Jedenastoletnia obecnie dziewczynka uwielbia mamę nie tylko za jej ciepło i troskę, ale także za młodzieżowy styl ubierania, modną fryzurę, młodzieńczą sylwetkę i generalnie świetny wygląd, który wzbudza podziw jej kolegów i koleżanek. Każdy chciałby móc zaszpanować taką nowoczesną mamę. Ewelina jest również doświadczoną żoną, sercową partnerką. Przeżyła swą wielką miłość, wyciągnęła wnioski z rozwodu i zdobyła się na to, by ponownie zaufać mężczyźnie, który okazała się doskonałym człowiekiem rozumiejącym jej potrzeby i pasje, jak i najlepszym kompanem w zwykłej codzienności.

Ewelina nie tylko jest rasową bizneswoman, ale także pełną twórczej fantazji artystką. Swój zawód traktuje jako sztukę. Każda jej klientka to osobne arcydzieło, które wychodzi spod jej… grzebienia. Tak, jak w malarstwie za pociągnięciem pędzla geniusz potrafi wyczarować dzieło, tak ona stara

się, by każdy ruch jej nożyczek zbliżał kobietę do ideału; by fryzura, którą tworzy, korespondowała tak z typem urody klientki, jak i jej osobowością. W La Passage nie tylko Ewelina, ale większość pracujących tam osób to artyści – fryzjerzy z pasją, projektanci mody, wizażyści, styliści z oryginalnymi konceptami.

Ewelina jest otwartą osobą, bez uprzedzeń, niezwykle tolerancyjną , dlatego wśród jej przyjaciół nie brakuje osób o różnej narodowości, kolorze skóry czy orientacji seksualnej. Uważa, że każdy ma prawo kochać bez względu na wiek czy płeć obiektu swojej miłości. Co prawda została wychowana w konserwatywnej wierze katolickiej, ale przyznaje, że zbyt dużo w niej anachronizmów i czas, aby Kościół zaadaptował się do nowych czasów, w których obecnie żyjemy. Ona nie potrafi się zamknąć na drugiego człowieka, nawet, jeśli w rozumieniu jej religii jest on grzesznikiem.

Zapewne ta niezależność w poglądach, jak i ogromna otwartość charakteru powodują, że Ewelina ma wielu znajomych i jest osobą lubianą przez otoczenie, a szczególnie przez klientki swojego salonu, które ufają jej na tyle, że powierzają Ewelinie swoje największe sekrety, często też proszą o poradę, przede wszystkim jednak oczekują zrozumienia i akceptacji. A to bez żadnego problemu znajdą u Eweliny, która dzięki temu, że jest doskonałym psychologiem, szybko potrafi się odnaleźć w nowej sytuacji i miejscu. Zapewne ta wszechstronność naszej bohaterki to zasługa rodziny, która dużo podróżowała, a tata otrzymywał kontrakty w Austrii, gdzie często odwiedzała go córka. Dzisiaj w Wiedniu mieszkają oboje rodzice Eweliny, dlatego raczej nie planuje ona powrotu do Polski, w której – oprócz wspomnień z wczesnej młodości - praktycznie nie pozostał już nikt z jej najbliższych, którzy rozjechali się – podobnie jak ona - po świecie.

Gdy z Eweliną rozstajemy się w ten sobotni wieczór, jest już grubo po dwudziestej drugiej. W ciągu ostatnich pięciu godzin córka dwukrotnie dzwoniła na jej komórkę, by upewnić się, że u mamy wszystko w porządku. Wspólnie wychodząc z salonu żegnamy się, ja idę do zaparkowanego obok samochodu a Ewelina srebrnym kluczem zamyka drzwi swojego królestwa, w którym ponownie zawita dopiero we wtorek. Kolejne dwa dni należą tylko do niej i jej rodziny. Może pojedzie nad jezioro lub na wycieczkę za miasto. A może zafunduje sobie błogie lenistwo i całą niedzielę spędzi w piżamie?! Na pewno donikąd nie będzie się śpieszyć. Wiele już osiągnęła, a przecież przed nią jeszcze całe życie. ■