Iwo Cyprian Pogonowski

- Wyjmij mu knebel ! – poleciłem.

Sierżant raptownie zerwał mu taśmę z ust. Jeniec syknął z bólu. Pomasował twarz ręką i spojrzał na mnie wyczekująco.

- Kto cię przysłał i po co ? – spytałem, wbijając w niego wzrok.

- Nikt nas nie przysłał - oświadczył kategorycznie - Chcie­liśmy zwinąć trochę pieniędzy i wiać.

- Słuchaj no! Nie masz do czynienia z idiotami, bajeczkami karm innych, ale nie nas !

Wstałem i zacząłem krążyć po pokoju.

- Naprawdę ! To nie są bajeczki - zaklinał się - Nikt nas nie nasłał.

Mówił to tak przekonywująco, że chyba sam w to uwierzył, ale nie my.

Thomson stał nad nim jak sęp nad ofiarą i czekał na rozwój sytuacji. Nie znał polskiego i nie wiedział, o czym rozmawiamy.

-Powiedział ? - spytał zaciekawiony. Pokręciłem przecząco głową.

- To może bym mu trochę odświeżył pamięć?

- Nie ! Nie lubię tych metod - skrzywiłem się z niesmakiem. Mam lepszy sposób, który często pomaga.

- Wyjąłem z kabury ukrytej pod marynarką pistolet i położyłem go niedwuznacznie na ławie. Kątem oka obserwowałem uważnie reakcje więźnia - przybladł nieznacznie, kurczowo zacisnął dłonie. Z kieszeni wyjąłem tłumik.

- Słuchaj, przyjacielu - znów zwróciłem się do niego. - ja i mój kolega jesteśmy ludźmi poważnymi i na żartach nie bar­dzo się znamy. Domyślam się, że jesteś dowcipny, lecz my na to, żeby ciebie podziwiać czasu nie mamy. Nam się po prostu spieszy. Zadałem ci pytanie i prosiłbym o wyczerpującą odpowiedź. - Cedziłem słowa, jednocześnie wziąłem broń w ręce i zacząłem się nią bawić. Z dużą uwagą rozpocząłem montować tłumik do pistoletu.

- Ja mówię prawdę ! - zaklinał się, wpatrując się jednocześnie jak zahipnotyzowany w to, co robię.

- Tak ? - uśmiechnąłem się szeroko.

- Tak ! Tak! – podchwycił, biorąc mój uśmiech za dobrą mo­netę.

- To świetnie ! - skierowałem broń na niego.

- Co pan chce zrobić ? - krzyknął przerażony.

- Zastrzelić zwykłego bandziora - odparłem spokojnie. – Gdyby chodziło o coś innego, o coś, co mogłoby nas zainteresować, to może bym was zaoszczędził, ale zwykłych rzezimieszków nie warto zostawiać przy życiu.

Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczyma, sparaliżowany ze strachu , a ja tymczasem wycelowałem w jego głowę , w tę tępą głowę, wolno przesunąłem palec w kierunku cyngla.

- Powiem ! Powiem ! - krzyknął w błagalnym geście wyciągając związane ręce. - Wszystko powiem !

Wolno opuściłem rewolwer.

- Późno nabierasz rozumu - powiedziałem z wyrzutem. - Chociaż lepiej późno niż wcale. Teraz mów: - Kto cię przysłał ?

- Doktor Jaskólski! – wyszeptał.

- Kto to ten Jaskólski?? –zdziwiłem się. Pierwszy raz usłyszałem to nazwisko.

- To jest lekarz!

- Lekarz? Co mieliście wynieść z tego mieszkania? Tylko nie kręć! - ostrzegłem go.

- Polecił nam porwać rannego!

Co ? rannego? – z wrażenie usiadłem.

- Tak ! – przytaknął. – Mieliśmy znieść go na dół i zawieźć na umówione miejsce.

- Napisz adres – powiedziałem, podając mu notes i długopis. Mimo związanych rąk skwapliwie zanotował. Przerażony obrotem sprawy, pragnął za wszelką cenę ratować skórę i wolał nas nie drażnić. Wyczuł, że weszli w grę, której nie rozumieją i lepiej się z tego wycofać.

- Wiesz w jakim celu doktor zamierzał porwać rannego ? — spytałem przyglądając mu się badawczo. Od tej odpowiedzi zależało ich życie, ponieważ gdyby wiedział, to musiałby zginąć.

- Nie ! - kategorycznie zaprzeczył. – Pytaliśmy, ale wykręcił się od odpowiedzi. Oświadczył, że płaci za konkretną robotę, a nie za ciekawość.
Wstałem z fotela i zbliżyłem się do niego. Widziałem paniczny strach w oczach.

- Jestem słowny – rzekłem. – Czuję, że powiedziałeś prawdę i odzyskasz wolność , ale pod jednym warunkiem.

- Jaki to warunek ? - spytał zaniepokojony.

- Natychmiast po opuszczeniu tego mieszkania udacie się na dworzec i pierwszym pociągiem wyjedziecie z miasta, macie się tu nie pokazywać przez dwa tygodnie. Później możecie już wrócić. Pamiętaj jednak, że jeśli coś wykręcicie, to zginiecie.

- Słowo !- wykrzyknął zadowolony..

- Słowo? – zadrwiłem. - Co warte słowo oprycha? Zamiast przysięgać pamiętaj o mojej pukawce, która odezwie się, jeśli zobaczę któregoś z was na ulicy.

- Rozwiąż ich - rozkazałem Thomsonowi - i niech idą do wszy­stkich diabłów !



Sierżant z ociąganiem uwolnił jeńca i wypchnął go do przedpoko­ju, a następnie poszedł do łazienki, by z drugim uczynić to samo. W chwilę potem obydwaj nieproszeni goście opu­ścili mieszkanie. Ledwo zamknęły się drzwi, Magda znalazła się w pokoju.

- Nie jest dobrze ! – oznajmiłem. - Nasza misja nie jest już tajemnicą - oni przyszli po Gotfryda.

- Po Gotfryda ? - zdziwił się Thomson. - A po co był im potrzebny ?

- Im nie - odparłem - ale temu, co ich wynajął. Zamierzał go porwać, żeby wydusić informacje na nasz temat.

- Nic bym nie pisnął - stwierdził grafolog.

- Powiedziałbyś wszystko - odparłem – ten, który zaplanował całą akcję, jest lekarzem i przypuszczam, że ma dostęp do takich środków, które przywróciłyby pamięć każdemu z nas.

- Jest lekarzem ? - zainteresowała się Magda - a jak się nazywa?

- Jaskólski !

- To przecież mój kolega z kliniki - szepnęła i aż usiadła z wra­żenia.

-Z kliniki? - powtórzyłem w zamyśleniu. Cały czas głowiłem
się nad tym, skąd osoby postronne dowiedziały się o nas.

Teraz wiedziałem już prawie wszystko. Gotfryd w gorączce coś wypaplał.

-Słuchaj - zwróciłem się do Magdy. - Czy on był w szpitalu kiedy operowaliście tę felerną nogę ?

- Nie ! Ale ta pielęgniarka, co przyszła po dyspo­zycje, jest podobno jego kochanką. Przygotowywała pacjenta do operacji i o ile wiem, zna świetnie angielski.

- Cholera! Ciągle jakieś problemy.

Podszedłem do okna. Wyciągnąłem z kieszeni papierosy i zapaliłem. Głęboko się zaciągnąłem. Zamiast szukać uranu musiałem pilnie wyeliminować tego Jaskólskiego. Zostawienie go w spokoju mogłoby nas narazić na dodatkowe niespodzianki i zagrozić misji.

Sięgnąłem po kartkę z adresem i podałem go Magdzie.

- Daleko to stąd ? – spytałem.

Rzuciła okiem na papier, chwilę się zastanawiała i przeczą­co pokiwała głową.

- To jest domek jednorodzinny, czy kamienica ? - chciałem dowiedzieć się czegoś więcej.

- Nie jestem pewna - zawahała się - przypuszczalnie domek.
- Musimy zająć się panem doktorem, bo czas działa na naszą niekorzyść. - Schowałem kartkę z adresem do kieszeni.

Podszedłem do łóżka Gotfryda.

- Czemu, chłopie, nie śpisz ? - spytałem.

- Nie mogę ! – odparł. - Przez własną głupotę narobiłem wam tyle kłopotu, bo gdyby nie ten wypadek, teraz byście siedzieli w bazie i gwizdali na wszystko.

- Nie martw się — pocieszałem go. - Zabrakło uranu i musi­my tu siedzieć by go zdobyć.

- Niech pan nie kłamie. - przerwał mi - Taki głupi nie jestem, a prócz tego usłyszałem co nieco przez drzwi.

Delikatnie przysiadłem w rogu łóżka i z uwagą spojrza­łem na jego wymizerowaną twarz, policzki zapadłe, zaostrzo­ne rysy i oczy błyszczące jak dwa płonące węgliki. Jakże łatwo można było wyczytać cierpienie z tej twarzy, ale nie cie­rpienie fizyczne, lecz psychiczne.

- Niepotrzebnie się dręczysz – poklepałem go po ramieniu - i wierz mi ,że nie staram się cię pocieszać. Dzięki twojej przygodzie z piorunochronem odnalazłem bliską memu sercu osobę. Nasze rachunki są wyrównane. Jesteśmy kwita i dodam jeszcze, że do tego incydentu z liną uziemiającą w pe­wien sposób i ja się po trochu przyczyniłem.

-Pan się do tego przyczynił ? - spytał zdziwiony.

- Kiedyś się dowiesz - uśmiechnąłem się tajemniczo i wstałem z posłania - Teraz śpij. - ruszyłem do drzwi.

- Niech pan poczeka ! - usłyszałem przyciszony głos Gotfryda . Odwró­ciłem się w jego kierunku . Siedział na łóżku i patrzył w moją stronę .

-Mam jedno pytanie.

- Mów ! - zachęciłem go.

- Czy i pan miewa czasem chwile krytyczne? Czy zdarzało się panu czasem pomyśleć nad sensem życia, o tych kłodach, które los rzuca nam ciągle pod nogi ? Ja na przykład nie rozumiem jednego. Człowiek walczy całe swoje życie , walczy z innymi ludźmi, z samym sobą , ze wszystkimi przeciwnościami. Od urodzenia aż do śmierci walczy, walczy i jeszcze raz walczy. Może mu się uda wygrać jedną rundę, dwie, trzy, pięć, a nawet wszystkie, lecz i tak pojedynku nie rozstrzygnie na swoją korzyść. Nigdy nie wygra ze śmiercią ! Jak spojrzeć na żywot ludzki z boku, to przypomina pojedynek bokserski, ale odtwarzany z magnetowidu. Znasz wynik i obojętnie spoglądasz na wymianę ciosów.
Nie satysfakcjonuje cię to, że przeciwnik leży na ringu , ponieważ wiesz, że on wstanie i zwycięży. Dla mnie to nie ma sensu , brak w tym logiki. Czy przeleżysz ca­łą walkę na deskach , czy dzielnie stawisz czoła przeciwnikowi, to i tak rezultat ten sam.

- Dobranoc !- otworzyłem drzwi i wyszedłem z pokoju.

Thomson i Magda już spali . Ona na kanapie, on na łóżku polowym , a dla mnie czekał materac dmuchany na podło­dze. Wolałem kanapę, lecz ze względu na obecność Sierżanta musiałem pogodzić się z losem. Cichutko rozebrałem się i wsunąłem pod gruby wełniany koc. 0 niczym nie myślałem, nic nie planowałem, a jedynym moim pragnieniem był sen.



Obudziłem się około godziny dziewiątej. Po­łamany, z potwornym bólem kręgosłupa, wygramoliłem się ze swojego posłania. Czułem się tak jakby czołg przejechał mi po plecach. Wolno, potykając się o meble dotarłem do łazienki. Strumień zimnej wody orzeźwił moją głowę, niemniej ból nie ustąpił.

- Cholerny materac – zakląłem. Tyle problemów przede mną ,a ja obojętny na wszystko marzyłem jedynie o ulokowaniu się na czymś dużo wygodniejszym. Gorący prysznic przyniósł trochę ulgi. Wróciłem do salonu, ale ku mojej wielkiej rozpaczy nie znalazłem rozesłanej kanapy. W czasie kiedy doprowadzałem się do stanu użyteczności, nasza gospodyni usunęła jakże miłe memu sercu jej legowisko. Jedyną pociechą była możliwość zbudzenia Thomsona, który chrapał w najlepsze.

- Skoro ja nie mogę spać, to i ty wstawaj – pomyślałem, bru­talnie szarpiąc go za ramię. On również nie wyglądał zbyt dobrze i tak jak ja chwilę wcześniej, ruszył obolały do łazienki. Ostatnie dni kosztowały dużo sił, teraz wychodzi­ło z nas zmęczenie.

Nagle przypomniało mi się coś o czym zupełnie zapomnia­łem. Poszedłem do kuchni, gdzie Magda przygotowywała śniada­nie. Stanąłem za nią i pocałowałem ją delikatnie w szyję a następnie wyjąłem z jej dłoni nóż żeby samemu pokroić chleb. Po chwili tego żałowałem, bo był strasznie miękki i tym samym okropny do obróbki.

- Słuchaj ! - zwróciłem się do niej. - Wczoraj było tak du­żo wrażeń, że zapomniałem spytać o tego bioene­rgoterapeutę. Dowiedziałaś się czegoś ?

Tak ! – odparła. - Zdobyłam adres jednego z nich, a jego kuracje są podobno bardzo skuteczne.

- Wspaniale ! - ucieszyłem się - w najbliższym czasie sprowadzimy uzdrowiciela i problem chorej nogi Gotfryda mam nadzieję, że przestanie istnieć .

- Nie ! - zaprzeczyła - On nie jeździ do chorych.

- Pojedzie - zaśmiałem się. - Gdyby nie chciał, to zjawi się tu wbrew swojej woli. Tak będzie bezpieczniej, nie możemy go wozić.

- Co myślisz o Agnieszce? - zmieniłem temat.

- 0 jakiej Agnieszce ? - spytała zaskoczona

- Mam na myśli wczorajszą solenizantkę.

- To moja przyjaciółka – oświadczyła. - Znam ją od ośmiu lat i nie mogę złego słowa powiedzieć na jej temat. Jest z zawodu biologiem, a konkretnie botanikiem. Często się odwiedzamy nawzajem i nigdy nie było między nami nieporo­zumień.

- Ma narzeczonego ? - dopytywałem się dalej.

- Tak ! - kiwnęła potakująco głową. - Chodzą ze sobą pięć lat, a za tydzień mają się pobrać. Tomek jest inżynierem, ukończył Politechnikę Warszawską. Szkoda, że nie było go wczoraj na imieninach, bo byś go poznał. Niestety leży obolały w łóżku - zmogła go grypa.

- Co za epidemia ? Wszyscy albo chorzy, albo ranni - mruknąłem pod nosem i zgarnąłem " furę " pajd chleba na ta­lerzyk.

-Gotowe ! - oznajmiłem z satysfakcją, odłożyłem nóż i wróciłem do pokoju. Sierżant siedział w fotelu i przeglądał czasopisma, a zobaczywszy mnie, odłożył wszystko na bok.
- Niedobrze z Gotfrydem - powiedział zmartwiony.

- Wiem ! - westchnąłem i rozkładając bezradnie ręce usiadłem­
na kanapie — My mu nie potrafimy pomóc, musi się uporać z tym sam.

- Nie wiem, czy on poradzi sobie sam — Thomson nerwowo uderzył pięścią, w oparcie fotela - miałem kiedyś kolegę, który był najle­pszy we wszystkim, najlepiej skakał, najlepiej strzelał , był wspaniałym kumplem. Raz na ćwiczeniach pechowo skoczył i złamał sobie nogę w biodrze. Wyszedł ze szpitala jako kaleka , sztywna kończyna uniemożliwiała dalszą służbę. Jego historia to bardzo krótka opowieść, ponieważ nastę­pnego dnia strzelił sobie w łeb . Tak skończył najlepszy z nas - prymus . Obawiam się, żeby sytuacja się nie powtórzyła.

- To się okaże w niedalekiej przyszłości - odparłem – my nie jesteśmy w stanie zmienić jego decyzji i jeśli zechce odebrać sobie życie, ja mu nie będę tego utrudniać. Lepiej by uczynił to teraz, a nie za miesiąc czy dwa!

Mamy mało miejsc, szkoda jednego dla straceńca.

- Jest pan, poruczniku, niezbyt wrażliwy - Thomson pokiwał smętnie głową - Ja nie mógłbym tak podejść do tej sprawy.

- Chrzanisz! Identycznie byś podszedł, gdybyś był szefem ekipy – odparłem. - Musze się kierować logiką, a nie sentymentami.

- Możliwe ! - wstał z fotela. - dlatego cieszę się, że nim nie jestem.

Zabolało mnie to co powiedział, ale w duchu przyz­nałem mu rację. Jednak kierując się jedynie współczuciem nie­daleko bym zaszedł i zamiast człowieka myślącego o targnię­ciu się na własne życie wolałem wziąć osobę z której by­łaby pociecha.

Zabrzęczał telefon. Magda podniosła słuchawkę.

- Tak, jest i już go proszę - usłyszałem jej głos.

- Jack, telefon do ciebie ! - oznajmiła .

- Do mnie ? - zdziwiłem się - przecież nikt nie wie, że tu się znajduję.

- Tak! Do ciebie – potwierdziła. - Dzwoni profesor Zabielski.

- Zabielski ?! - potarłem nerwowo czoło - nie znam żadnego Zabielskiego.

- Przecież wczoraj byłeś u niego w domu - zaśmiała się.– To ojciec Agnieszki.

- Bardzo dobrze ! - ucieszyłem się. - Nie myślałem wprawdzie, że podejmie już jakąś decyzję.

- Decyzję ? - Magda spojrzała na mnie pytająco.

- Tak ! - uśmiechnąłem się - mam swoje konszachty z profe­sorem.

Podszedłem do aparatu i chwyciłem słuchawkę.

- Jestem przy telefonie - rzekłem w mikrofon.

- Przyjmuję pańską propozycję, chociaż na pewnych warunkach - dobiegł mnie przytłumiony głos.

- Jakie to warunki ? - spytałem zaintrygowany.

- Najpierw dowiem się czegoś więcej o całej sprawie i jeśli ocenię, że posiada ona ręce i nogi to jutro wieczo­rem będzie pani miał to „coś”. Zgadza się pan?

- Tak ! - powiedziałem - pańskie warunki są dla mnie całkowicie zrozumiałe.

- Świetnie ! - wyczułem ulgę w jego głosie. - Spotkajmy się w dniu dzisiejszym o godzinie dwudziestej u mnie w domu.

- Dobrze! - zgodziłem się. - Będę o dwudziestej.
Odłożyłem słuchawkę i w bardzo dobrym nastroju zabrałem się za konsumpcję już wystygłego śniadania. Jadłem w milczeniu, a wszyscy starali się odgadnąć temat mojej rozmowy.

Kiedy zjedliśmy, Magda wzięła się za sprzątanie, a my za typowo męską pracę tzn. czyszczenie broni. Cały dzień spę­dziliśmy relaksowo, oglądaliśmy telewizję, przeglądaliśmy gazety i tylko ja trochę niecierpliwie czekałem na wieczo­rne spotkanie z Zabielskim. Niedokończona sprawa z Jaskólskim nie dawała mi spokoju ale teraz musiałem się skupić na uranie. Tamten wiedział mało lub prawie nic, bo inaczej nie próbowałby porwać Gotfryda, a skoro tak sprawa wyglądała, to mieliśmy trochę czasu.



ROZDZIAŁ VII





Około dziewiętnastej razem z Thomsonem wyruszyliśmy w kierunku willi naukowca. Sierżanta zabrałem jako ochronę, nale­żało być ostrożnym, w grę wchodziła zasadzka. Wysadziłem go dwieście metrów przed domem i ostatni etap podróży pokonałem sam. Tym razem furtka była otwarta. Stanąłem przed drzwiami i nacisnąłem przycisk dzwonkowy. Dźwięk gongu rozległ się po domu. Usłyszałem kroki i po chwili Zabielski ukazał się w drzwiach.

- Proszę , Pan pójdzie ze mną - powiedział i poprowadził mnie korytarzem , a następnie schodami do swojego gabinetu.
I znowu byłem w tym pomieszczeniu. Wiedziałem, że tu wrócę, ale nie przypuszczałem, że już następnego dnia.

Zasiedliśmy w fotelach mierząc się nawzajem badawczym wzrokiem.

- Pan nie jest Polakiem ? – zapytał prosto z mostu.

- Nie, - odparłem - chociaż płynie w moich żyłach polska krew. Rodzice matki pochodzili z tych stron i od niej nauczyłem się języka, ale chyba nie o tym mieliśmy rozmawiać ?

- Tak, - przytaknął - ale ciężko jest zacząć. Nie chcę wiedzieć za dużo, bo wiem, że zachowanie tajemnicy to połowa sukcesu, no, niemniej chodzi tu o moją córkę.

Wyciągnął z biurka dwa kieliszki.

– Napijemy się?

- Z przyjemnością – skinąłem głową.

- Dobry koniak francuski. Zdobyty przez Agnieszkę. Teraz wszystko, co zagraniczne, to się zdobywa. Jest jednak jeden problem. Masa ludzi przekracza granicę i rabuje sklepy na skażonym terenie. O tym w telewizji nie mówią, gdyż nie chcą paniki. Nie dość, że tamci wracają z ukrytą śmiercią, to jeszcze rozprzestrzeniają radioaktywne towary. Codziennie giną setki przemytników na granicy, ale to nie zraża innych. Najpierw pierwszego dnia natłukli podobno kilkanaście tysięcy ludzi uciekających z pogranicza Niemiec i innych krajów. Tam śmierć przyszła z opóźnieniem i ludzie starali się zbiec do Polski.

Aby do tego nie dopuścić, armia obsadziła pogranicze. Nie wiedzą głupcy że to i tak nic nie pomoże.- machnął ręką z rezygnacją.

-To za powodzenie! –podniósł kieliszek.

-O.K., za powodzenie! - powtórzyłem za nim.

Widziałem, że coś chodzi mu po głowie, ale nie wiedział, jak to powiedzieć.

- Chce pan gwarancji, że po otrzymaniu uranu wywiążę się ze swoich zobowiązań ? - spróbowałem mu pomóc .

- Tak ! - oświadczył stanowczo - to chciałem powiedzieć.

- Rozumiem pana - spojrzałem współczująco na niego - ale nie jestem w stanie dać jakichkolwiek gwarancji. Umowa na pi­śmie jest w tym wypadku bez sensu i nie widzę innego wyjścia z sytuacji.

- Wiem ! - przytaknął – ale niech mnie pan spróbuje przekonać do siebie, że mnie pan nie oszuka! Proszę!

- Musi pan mi uwierzyć na słowo – powiedziałem, patrząc mu
prosto w oczy. - Niech pan zrozumie, że potrzebuję ludzi.
Muszę skompletować grupę kobiet i mężczyzn, ponieważ jestem tu w Polsce jedynie z fizykami, a oni pozostaną , oni nie mogą wziąć udziału w eksperymencie.

- Dlaczego ?

- Dlaczego ? - zaśmiałem się. - Przecież chodzi o ludzi nie tylko inteligentnych, ale i mogących się rozmnażać. Pan przecież wie, że fizyk pracujący w instytucie nuklearnym zatraca właściwości reprodukcyjne.

- Owszem ! – przytaknął.

- No ale , zszedłem z tematu - kontynuowałem dalej. – Otóż muszę kogoś zabrać w tę podróż, sam się tam nie wybiorę. Chcę zabrać pańską córkę, ewentualnie jej narzeczonego i innych.

Słuchał w milczeniu , w wielkim skupieniu, a jego wzrok cały czas przewiercał mnie na wylot. Kiedy skończyłem wyciągnął do mnie rękę na znak zgody.

- Przekonał mnie pan ! – oznajmił. - Tyle energii było w pańskiej przemowie, że nie przypuszczam, żeby pan kłamał.

Wstał i podszedł do okna. Wyjrzał jakby w obawie, że ktoś nas podgląda.

- Jutro - oznajmił - o godzinie szesnastej podjedzie pan pod mój dom małą ciężarówką lub mikrobusem. Ważne, by był z nami jeszcze ktoś, ktoś pewny!

- Mam sprawdzonego człowieka - uspokoiłem Zabielskiego - lecz nie zna języka polskiego.

- Nie musi - odparł - będzie jedynie kierowcą. My wykradniemy uran, a on będzie nas asekurował. W razie komplikacji będziemy mieli kogoś kto przyjdzie nam z pomocą.

- Spodziewa się pan niespodzianek ? — spytałem .

- Nie ! - pokręcił przecząco głową. - Ale może być różnie, ja nie jestem Bondem, tylko starym człowiekiem i do tego naukowcem. Odszedł od okna i z powrotem usiadł za biurkiem.

- Według pana, jaka jest szansa na to że ta wyprawa się uda? - spo­jrzał na mnie badawczo.

- Nie wiem , może pięćdziesiąt procent, a może tylko pięć. Ważne, że jest i będziemy walczyć o przetrwanie do końca.

- Tak - Zabielski pokiwał smętnie głową. - W przypadku po­wodzenia, wy zdołacie uciec, ale pozostaną miliony, miliony tych , którzy tej szansy nie mają już teraz i nie mieli jej nigdy. Szulz przez swoje dzieło może zostać drugim biblijnym Noe, a pan ze swoją ekipą obsadą jego „arki". Resztę zaleje potop !

- Niestety - wzruszyłem ramionami - nie jestem w stanie nic zmienić. Niech pan jednak pomyśli, że na tej arce będzie pańska córka!!

- Wiem ! - Profesor wolno przypalił papierosa – To trzyma mnie w tej chwili przy życiu, a reszta to są tylko i wyłącznie całkiem prywatne rozważania i im dłużej myślę o tym, czuję coraz większy niesmak. Sam sobą gardzę, ponieważ przystałem na układ, na który nigdy nie powinienem się zgodzić. Bez jakichkolwiek warunków miał pan prawo domagać się uranu i dla samej idei walki o przetrwanie ludzkości moim świętym obowiązkiem winno być niesienie pomocy. Tymczasem stawiam warunki, a przecież nie wiem, czy moja córka jest godna tego wyróżnienia, którego ma po kumoter­sku dostąpić.

- Niech pan się nie dręczy - powiedziałem spoglądając przyjaźnie na niego, zostało już tak niewiele czasu, lepiej go spędzić milej. Teraz radzę położyć się spać, a ja pożegnam się z panem i również uczynię to samo.

Wstałem z fotela, i nie patrząc na Zabielskiego, wysze­dłem z gabinetu. Oszczędziłem sobie widoku twarzy człowieka, który po przeżyciu wielu lat w sławie i dobrobycie poczuł wzgardę do samego siebie.