ROZDZIAŁ VI





Dojechaliśmy do Warszawy bez jakichkolwiek perypetii i zatrzymaliśmy się pod kamienicą w której mieszkała Magda.

- Wysiadamy! - zwróciłem się do Thomsona.
Zaciekawiony rozejrzał się wokoło.

- Tu? - zdziwił się - przecież nie widać żadnego szpitala?

- A kto ci mówił, że Gotfryd leży w szpitalu ?

- No jak to - obruszył się - przecież mówił pan, że jest

w stanie beznadziejnym, a w takim stanie nie może przeby­wać nigdzie indziej.

- Powiedziałem to tamtym, ale nie tobie. Wszystko zrozumiesz Sierżancie we właściwym czasie - pocieszałem go - a teraz chodź ze mną. Poznasz moją dzie­wczynę.

- Co ?! Zdążył pan jakąś zarwać ? - spojrzał na mnie i pierwszy raz zobaczyłem w jego oczach szczery podziw.

- Nie ! - zaprzeczyłem - znam ją od wielu lat. Chciałbym, żebyś się Thomson, dobrze zaprezentował, bo nie chcę jej wystraszyć. O.K. ?

- 0 to nie musi się pan obawiać - Fred pokazał w uśmiechu rząd zdrowych zębów - Ja jestem dla kobiet tym, czym opatrunek dla rany. Przyłożyć, a zrobi się przyjemniej.

- No , ale od mojej kobiety to wara! - pogroziłem mu palcem - i chodźmy wreszcie .

Z wielkim trudem wygramoliliśmy się z samochodu i weszliśmy do budynku.

Wkrótce siedzieliśmy w głębokich fotelach, zajadając przy­rządzone przez Magdę kanapki. Jej uroda zaskoczyła Thomsona i wciąż ukradkiem zerkał w jej kierunku. Dopiero jak kopnąłem go kostkę, to się pohamował. Zazdrościł mi dziewczyny, to było widać gołym okiem. Jeśli chodzi o Gotfryda, to zastaliśmy go w dużo lepszym stanie niż przypuszczałem. Odzyskał przytomność, można było z nim swobodnie rozmawiać, a jedyną złą wiadomością było stwierdzenie Magdy, że kuracja naszego kolegi musi potrwać co najmniej dwa miesiące. Nie, to było nie do przyjęcia. Musimy to przyspieszyć.

- Słuchaj ! - zwróciłem się do niej - ty jesteś lekarzem, więc wymyśl coś, żeby on najpóźniej za sześć dni mógł chodzić.

- Ja nic nie zdziałam, do czegoś takiego potrzebny jest czarodziej, a w medycynie nie ma niestety czarów – odparła.

- Czekaj ! - przerwałem jej - Kiedy mówiłaś o siłach nieczystych, coś mi się przypomniało. Słyszałem kiedyś o ludziach mających szczególne właściwości. Nazywają ich bodajże ­energoterapeutami. Tak, przypominam sobie dokładnie , że w obecności takiego człowieka rany goją się w błyskawicznym tempie.

- Tak, to niekiedy przynosiło fantastyczne rezultaty - przyznała Magda - ale nie znam ani je­dnego adresu i nie wiem gdzie ich szukać.

- Może ktoś z twoich przyjaciół będzie wiedział ?

- To jest możliwe - przytaknęła – i dobrze się składa, bo dziś ma imieniny moja bliska koleżanka, gdybym tam poszła, to mogłabym się popytać.

- Świetnie ! - ucieszyłem się - Chętnie bym tobie towarzyszył, jeśli pozwolisz.?

- Nie tylko pozwolę, ale i tego pragnę, Jack ! - wykrzyknęła z entuzjazmem - lecz nie śmiałam tego zaproponować.

- Dobra, powiedz mi teraz jak się ubrać, żeby nie wzbudzać zbytniego zainteresowania.

Wstałem i zbliżyłem się do mojej walizy.

Magda spojrzała na mnie, taksowała mnie.

- Dobrze byś wypadł w garniturze.

- O.K. ! - wyciągnąłem mój jedyny garnitur i jedyną białą koszulę.

- Odświeżę się i przebiorę – zakomunikowałem, a następnie, spojrzawszy na Thomsona, dodałem: - zaopiekujesz się Gotfrydem podczas naszej nieobecności. Nikogo nie wpuszczaj do mieszkania i stwarzaj wrażenie , że nikogo nie ma w domu.

- Dobrze - kiwnął głową na znak zgody.

Kiedy gotowi do wyjścia stanęliśmy przed lustrem, żeby doko­nać ostatnich korekt w naszym wyglądzie Thomson zagwizdał z zachwytu .

- Ale pasujecie do siebie , chyba nikt lepiej nie mógłby się dobrać - powiedział z uznaniem.

Magda posłała mu wdzięczne spojrzenie, a ja syknąłem – Spadaj, wazelino!

Trzeba przyznać, że dziewczyna wyglądała rewelacyjnie. Ubrana w prześliczną szarą długą i obcisłą suknię olśniewała pięknością.

- Trzymaj się ! - krzyknąłem do sierżanta, wychodząc na korytarz.

Zbiegliśmy po schodach na dół, weseli i szczęśliwi,­ że znów jesteśmy razem. Chociaż na tę chwilę chcieliśmy zapomnieć o naszej mocno niejasnej sytuacji. Wsiedliśmy do samochodu, Magda za kierownicę, ja obok. Nie znałem dobrze miasta, a tym bardziej adresu solenizantki, i wolałem żeby ona prowadziła pojazd. Po długim kręce­niu ciasnymi uliczkami dotarliśmy na miejsce.

Zatrzymaliśmy się przed starą dużą luksusową willą obrośniętą dzikim winem. Beżowe ściany , stylowe okna , kolumny przy wejściu , duże eleganckie ciężkie drzwi wejściowe to taki krótki opis świadczący o klasie budynku.

- Na biedną ta twoja koleżanka nie wygląda – zauważyłem.
- Ona mieszka razem z rodzicami - wyjaśniała - ojciec jej jest fizykiem, podobno jednym z najlepszych w kraju.

- I z tego są tu pieniądze ? – zdziwiłem się, pamiętałem bowiem że w Polsce naukowcy zarabiali nędznie.

- I to duże - odparła - pracuje w Instytucie Jądrowym w Świerku, a tam są bardzo wysokie zarobki.

Serce zabiło mi gwałtowniej. To niemożliwe!

- Gdzie pracuje? – starałem się upewnić, czy dobrze usłyszałem. Czy to możliwe żebym miał takiego farta?

- W Świerku, w tym Instytucie.

- Może uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu – pomyślałem.

Stanęliśmy przed furtka. Magda nacisnęła przycisk na słupku, a w środku rozległ się przeciągły sygnał.

- Aha ! Bym zapomniała o najważniejszym - chwyciła, się za głowę - przecież musisz zmienić nazwisko . Nikt nie może wiedzieć, że jesteś obcokrajowcem, a tym bardziej Amery­kaninem.

Nerwowo zaczęła pocierać brodę.

- Wiem ! - wykrzyknęła - Nazy­wasz się Adam Borucki. Zapamiętasz ?

- Adam Borucki , Adam Borucki - powtórzyłem dwa razy - ca­łkiem nieźle to brzmi. Dobrze, może być.

W tym momencie otworzyły się drzwi wejściowe i wolno do furtki podszedł mikrej budowy siwy starszy mężczyzna. Zobaczywszy Magdę uśmiechnął się

- A to pani, córka bar­dzo się ucieszy. Martwiła się, że pani do tej pory nie ma. Proszę do środka.

- Niestety nie mogłam wcześniej – Magda zaczęła się tłumaczyć - rozumie pan, praca, dużo pracy.

- Tak, tak - pokiwał głową starszy pan - teraz każdy zagoniony, na nic nie ma czasu.

Spojrzał badawczo na mnie i wyciągnął dłoń

– Przyjaciele przyjaciół są u nas mile widziani.

W milczeniu uścisnąłem jego prawicę.

- Chodźcie! Szkoda czasu! – ponaglił nas.

Poprowadził nas do wnętrza do­mu, który i w środku trzymał tę samą wysoką klasę. Eleganckie stylowe meble, piękne drewniane podłogi ułożone w jakieś geometryczne figury, piękne poręcze drewnianych schodów biegnących do góry.



Znaleźliśmy się w dużym salonie. Dwa olbrzymie kryształowe żyrandole zwisały z sufitu i oświetlały suto zastawiony stół. Przy nim siedziało około dwudziestu osób , a byli to głównie ludzie młodzi, przypuszczalnie koledzy i koleżanki solenizantki. Magda musiała być tu bardzo lubiana ponieważ jej obecność została przyjęta bardzo ciepło. Czuła się w tym towarzys­twie jak ryba w wodzie. Już w progu pozdrowiła zebranych głośnym okrzykiem

– Dobry wieczór !

Oczy wszystkich zwróciły się na nas. Od stołu podniosła się niebrzydka, szczupła kruczowłosa dzie­wczyna o pociągłej twarzy

- Czekaliśmy na was od dawna i już zwątpiliśmy.

Był to zwrot typowo grzecznościowy, ponieważ mnie tu się nikt nie spodziewał, zaś co do mojej towarzyszki to mogłem się zgodzić z tym stwierdzeniem. No niemniej było mi przyjemnie. Magda wyciągnę­ła z torebki małą paczuszkę i podeszła do solenizantki.

- Agnieszko! - zwróciła się do niej - wszystkiego najlepsze­go w dniu imienin, szczęścia, zdrowia i oczywiście dużo pieniędzy.

Ucałowała ją w obydwa policzki i odwróciła w moim kieru­nku.

- To jest Adam Borucki, mój narzeczony - przedstawiła mnie.

Nazwała mnie swoim narzeczonym , byłem tym mile zaskoczony.

- A to, Adamie - powiodła ręką po pokoju - są moi przyjaciele. Nie będę ich przedstawiać, ponieważ jest tu ich za dużo i nie zapamiętałbyś nazwisk.

Stwierdzenie to wywołało ogólną wesołość.

- Siadajcie ! - rozległy się głosy. Zrobiono nam miejsca obok starego profesora i jego małżonki. Niepostrzeżenie znalazły się przed nami pełne talerzyki i jak bywa na takich uroczystościach kieliszki z alkoholem. Czując na sobie ciekawski wzrok towarzystwa, raźno zabrałem się do jedzenia w ten spo­sób próbując przytłumić ich zainteresowanie. Pozornie zajęty konsumpcją, z zainteresowaniem przysłuchiwałem się rozmowom prowadzonym przy stole. Moją szczególną uwagę zwrócił spór między gospodarzem, a kilkoma młodymi ludźmi siedzącymi naprzeciwko. Dyskutowano na temat konsekwencji wojny odnośnie Polski. Profesor nie był optymistą, a wręcz przeciwnie, bardzo pesymistycznie patrzył w przyszłość. Tamci natomiast rozwodzili się nad wspaniałymi perspektywami dla swojej ojczyzny.

- A pan, co pan myśli na ten temat ? - zwrócił się do mnie profesor.

Chcąc nie chcąc, zostałem zmuszony do wzięcia udziału w rozmowie. Postanowiłem zagrać z naukowcem w otwarte karty, ponieważ jeśli wiedział, to co ja, to może by mi pomógł. Spojrzałem twardo w jego oczy i powiedziałem z naciskiem:

- Gdyby pan zapytał mnie o to za dziesięć dni, to byłby cud!

Widelec z brzękiem upadł na talerzyk. Profesor zbladł, raptownie podniósł się z krzesełka , burknął pod nosem „przepraszam” i wyszedł. Umilkły dyskusje, spojrzenia wszystkich skierowały się na mnie. Przyczyna wzburzenia go­spodarza zaintrygowała obecnych. To mu się /jak dowiedzia­łem się później/ nieczęsto zdarzało.

Atmosferę rozładowała Magda , wstała z kieliszkiem w dłoni i zaproponowała zdrowie solenizantki. Zabrzęczało szkło i z powrotem wrócił dobry nastrój przy stole. Rozbrzmiewa­ły śmiechy, zaś rozmowy toczyły się na lżejsze tematy . Patrzyłem na nich i zastanawiałem się, czy tak samo wyglądałyby te imieniny gdyby wiedzieli, że mają przed sobą tydzień życia.

- A teraz zapraszam na tańce - zabrzmiał głos Agnieszki – Ale najpierw jako atrakcję proponuję po filiżance brazylijskiej kawy, towaru niedostępnego już nigdzie.

Pomruk zadowolenia rozległ się w salonie. Skrzypnęły odsu­wane krzesła. Razem ze wszystkimi przeniosłem się do dru­giego pokoju, a był on tak samo duży jak salon. Wszystkie meble wyniesiono z tego pomieszczenia , pozostawiając jedy­nie rząd starych skórzanych foteli przy oknie. W kącie po lewej stronie od drzwi stała przyzwoita aparatura muzyczna, a nad nią znajdo­wał się zespół kolorowych żarówek mrugających w takt muzyki. Nim zdążyłem rozsiąść się w jednym z foteli podeszła do mnie żona profesora.

- Mąż prosi pana do swojego gabinetu.

- Z przyjemnością - odparłem i ruszyłem w ślad za nią . Minęliśmy salon i weszliśmy schodami na górę. Zatrzymali­śmy się przed potężnymi drzwiami obitymi skórą.

- Proszę, pan wejdzie ! - powiedziała i z powrotem wolno zesz­ła na dół. Energicznie nacisnąłem klamkę i znalazłem­ się w niedużym pokoju zastawionym potężnymi regałami.
Przy samym oknie stało małe biureczko, za którym siedział gospodarz. Przyjrzałem mu się teraz uważniej. Około 65 lat, niski , suchy, przygarbiony, duży zakrzywiony nos, włosy siwe przerzedzone z wyraźną łysinką z tyłu głowy. Małe bystre oczka ukryte w głębokich oczodołach. Te oczka starały się teraz przewiercić mnie na wylot.

- Pan usiądzie ! - wskazał mi fotel stojący po przeciwległej stronie biurka.

- Z chęcią! – rozsiadłem się wygodnie zakładając nogę na nogę.

Cały czas patrzył na mnie badawczo, jakby próbując odgadnąć moje myśli. Spuścił w końcu wzrok, wstał i zaczął prze­chadzać się po pomieszczeniu. Stanął nagle przede mną i spytał:

- Pan jest fizykiem ?

- Nie! - zaśmiałem się - nigdy nie miałem nic wspól­nego z tą dziedziną nauki, może jedynie w szkole - rozło­żyłem ręce - tak jak każdy szary człowiek.

- Niemożliwe ? - zdziwił się ,

- Nie muszę być fizykiem Profesorze, żeby przepowiedzieć przyszłość - powiedziałem z ironią - może umiem wróżyć z fusów herbacianych lub jak cyganka z kart ?

Proszę, niech pan nie kpi, panie…? - potarł czoło, usiłując przypomnieć sobie moje nazwisko.

- Borucki - pomogłem mu.

- No właśnie, panie Borucki – dokończył.

- Nie kpię - odparłem stanowczo - ale czy ważne skąd posiadam te informacje? Wydaje mi się, że podstawową sprawą­ jest nieodwracalność nadchodzących wydarzeń i ani pan, ani też ja nie zmienimy wyroku ponieważ jest on prawomocny.

- Wiem ! – profesor ciężko usiadł za biurkiem. - Dziwi mnie jednak, że informacje te dotarły do społeczeństwa i boję się tego

- Dlaczego ? - spytałem - Czy nie mają prawa do tego, żeby wiedzieć ?

- Nie ! – oświadczył stanowczo, lecz natychmiast poprawił się - nie wszyscy!

- Nie rozumiem ? - spojrzałem na profesora, chcąc odgadnąć jego myśli.

- Zapali pan ? - wyciągnął w moim kierunku paczkę Marlboro.
- Z przyjemnością - sięgnąłem po papierosa, zapaliłem i zaciągając się, obserwowałem mojego rozmówcę oczekując wyjaśnień, ale on zagłębiony w myślach, nie kwapił się do dalszej rozmowy.

- Posiada pan wyobraźnię ? - niespodziewanie spytał po dłuższym milczeniu .

- Raczej tak - odpowiedziałem z pewnym wahaniem nie wiedząc, do czego zmierza.

- Niech pan spróbuje sobie wyobrazić wielką histerię oga­rniająca cały kraj. Czy uważa pan, że trzydzieści osiem milionów ludzi o najróżniejszych charakterach zareagowałoby tak jak my ? Rozpoczęłyby się rozboje i gwałty w biały dzień, nastąpiłoby rozprężenie w siłach porządkowych , dochodziłoby do masowych samobójstw, wielkich tragedii, które ciężko so­bie wyobrazić. Można im tego zaoszczędzić.

- Tak - przyznałem mu rację - ale i tak one będą wcześniej, czy później.

- Lepiej później! Oj, lepiej - profesor ukrył twarz w dłoniach, by po chwili spojrzeć przenikliwie na mnie – Skąd pan to wie? Czemu dał mi pan do zrozumienia, że wie? Proszę mi odpowiedzieć, a nie grać tu ze mną w jakieś gry!!

- Ponieważ potrzebuję pańskiej pomocy, profesorze ! – odparłem.

- Pomocy ? A w czym ja mogę panu pomóc ? - zdziwił się
naukowiec. – Mimo, że jestem fizykiem, nie potrafię nikogo
wyciągnąć z tego piekła. Jeśli pan się boi, to mogę zaproponować jedynie rewolwer, lecz nie jest to chyba zbyt honorowe rozwiązanie w tej sytuacji.

- Nie! - zaśmiałem się - nie takiej pomocy oczekuję.

- Prosiłbym jaśniej - profesor niecierpliwił się. Patrzył na mnie badawczo trochę zainteresowany, jak i podenerwowany.

- Muszę mieć trzy gramy uranu - oznajmiłem - i to najpóźniej w przeciągu trzech dni.

- Co ? Uran ? - naukowiec patrzył na mnie zdumiony - Na co on panu? Poprowadził nas do katastrofy i nie chcę nic o nim słyszeć.

- Nie on doprowadził do katastrofy - zaprzeczyłem - lecz głupi ludzie. Był jedynie narzędziem w rękach szaleńców.

- Wykluczone ! – oświadczył - Nie zdobędę nawet miligrama , proszę na to nie liczyć.

Podszedł do drzwi, dając mi w ten sposób do zrozumienia , że rozmowa nasza dobiegła końca.

Wstałem wolno i skierowałem się do wyjścia, ale zatrzymałem się w połowie drogi, spojrzałem mu w twarz i wycedziłem z naciskiem

- Pan nie wie, co ja oferuję w zamian.

- Co? - zapytał ironicznie.

- Szansę przedłużenie życia pańskiej córce o wiele lat. To chyba niezła propozycja ? - spojrzałem ba­dawczo na profesora. Uderzyłem w czuły punkt. Naukowiec zbladł, wbił to swoje świdrujące spojrzenie we mnie, jakby chciał przewiercić mnie na wylot.

- W jaki sposób?? - wydusił z siebie - Ja nie widzę szansy!!

- Ona jednak istnieje – dodałem. - Musi pan się bardzo spieszyć z decyzją, bo jak obaj wiemy, zostało mało czasu.



Wolnym krokiem zbli­żyłem się do drzwi. W progu raptownie się odwróciłem. Profesor podszedł do biurka, przygarbiony wpatrywał się we mnie. Lewą rękę opierał o blat, prawą zaś nerwowo bawił się za­palniczką. - Mam cię, bratku - pomyślałem z satysfakcją, - Łamiesz się.

Nie dziwiłem się temu zbytnio, ponieważ każdy z nas ratowałby za wszelką cenę życie własnych dzieci i na­wet jedna szansa na milion jest czymś w porównaniu z całkowitym jej brakiem. Aby jednak być pewnym wyniku na­szej rozmowy, dodałem jakby od niechcenia: - profesor Szulz, którego przypuszczalnie pan zna, zrobił jak dotąd duże postępy w realizacji pewnej teorii. Jeżeli jest panu wiadome, czym zajmował się i zajmuje obecnie ten naukowiec, to łatwo może się pan domyślić, na czym polega ta szansa. Proszę przemyśleć to wszystko, a teraz – uśmiech zwycięzcy pojawił się na mojej twarzy - pozwoli pan, że się pożegnam.

Kiwnąłem głową i opuściłem gabinet. W chwilę potem wśli­znąłem się do pokoju, gdzie przy taktach muzyki bawili się w najlepsze goście. Wygaszono wszyst­kie światła oprócz kolorowych migających żarówek. W tym półmroku przypuszczałem, że nikt nie zauważył mojej nieobecności. Myliłem się jednak, gdyż natychmiast przy mnie pojawiła się Magda.

— Co się stało ? — szepnęła.

- Wszystko w porządku - uspokoiłem ją. — Byłem na małej
pogawędce z ojcem solenizantki.

— Ale tak długo ? – dziwiła się - Ja już myślałam, że zdezerterowałeś z przyjęcia.

— Nie miałem w ogóle takiego zamiaru - objąłem Magdę i dodałem - Miło jest słyszeć, że ktoś się niepokoi.

— Mnie nie było miło – burknęła, odpychając mnie. Zrobiła to jednak niezbyt energicznie. Chwyciłem mocniej i przycisną­łem do siebie. Nie stawiała oporu, a wręcz przeciwnie, poczułem jej rozluźnione ciało przy sobie. Usiłowałem ją pocałować, lecz położyła mi palec na ustach i szepnęła: — Nie jesteśmy sami, inni patrzą na nas.

- Zatańczymy ? – spytałem.

- Chętnie ! – odparła. Przytuleni do siebie zaczęliśmy posu­wać się po parkiecie w takt jakiegoś naprawdę „fajnego” kawałka. Nie znam się na muzyce, ale to było świetne.

— Magda ! - szepnąłem mojej partnerce do ucha.

— Słucham, kochanie ? — odparła pieszczotliwie całując mnie w policzek.

— Może się zdziwisz, ale chciałbym, żebyśmy wzięli ślub.

— Co ? - odsunęła się na odległość ręki, przypatrując mi się uważnie - Ty mówisz poważnie ?

- Tak. - oświadczyłem stanowczo – chcę, żebyś była moją żoną.

— Nie chcesz? – spytałem, onieśmielony jej chwilowym milczeniem.

— Pragnę tego, Jack!! - szepnęła. Rzuciła się w moje ramiona obsypując moje usta gorącymi pocałunkami. Teraz nie przeszkadzała jej obecność postronnych osób, zapomniała o nich.

Zapomnieliśmy o wszystkim, co nas drę­czy, pochłonięci sami sobą wspaniale bawiliśmy się do samego rana. Około godziny czwartej opuściliśmy gościnny dom i wyruszyliśmy w drogę powrotną. Wychodząc, spojrzałem w okno gabinetu profesora. Paliło się światło – łamał się!!

Ponieważ Magda wypiła kilka kieliszków byłem zmuszony prowadzić samochód. Jechaliśmy w milczeniu, ja musiałem uważać na drogę, ona zaś była pochłonięta jakimiś myślami. Kiedy dojechaliśmy do celu i zamierzałem wysiąść, chwyciła mnie za rękę

- Co się stało ? — spojrzałem na nią zdziwiony.

— Jack – zaczęła, wiercąc się na siedzeniu – powiedz, dla­czego zaproponowałeś małżeństwo, kiedy mamy przecież wyru­szyć w tę tajemniczą podróż ? Tam nam nie będzie on potrzebny.

- Owszem ! - przytaknąłem - ale nasz wyjazd nie jest pewny, a w razie niepowodzenia chcę byśmy odeszli z tego świata związani tradycyjnym węzłem. Wiem, że to może śmieszne, ale to jest tradycja. W przypadku sukcesu także bym pragnął, żeby nasz związek był czymś usankcjonowany. Je­steśmy ludźmi z XXI wieku i będziemy nawet tam gdzieś w przyszłości postępować według reguł, w których dorastaliśmy. Może kiedyś nasze dzieci ustalą nowe, lepsze, lecz my nie jesteśmy w stanie pozbyć się naleciałości tylu tysięcy lat cywilizacji. Jesteśmy jej częścią i czy znajdziemy się na innej planecie, czy też tu, za tysiąc lat kierować będziemy się tym, co ona nam zaszczepiła.

Położyłem rękę na jej dłoni i delikatnie ścisnąłem. Odwzaje­mniła uścisk. Siedzieliśmy, rozmyślając w milczeniu nad tym, co nas czeka i jedno było pewne, mieliśmy przed sobą ciężkie chwile. Albo czekanie na śmierć, powolną i jakże okrutną, lub też wymagająca wiele samozaparcia pionierską pra­ca przy budowie zrębów nowej cywilizacji. Poczułem się silniejszy na duchu, ponieważ wiedziałem, że nie jestem sam, że jest ze mną ktoś bliski - jest Magda.

- Chodź, Jack ! - powiedziała po dłuższej chwili. - Nie mo­żemy tu przecież nocować.

Ocknąłem się i szarpnąłem za drzwi . W chwilę potem przy­tuleni do siebie szliśmy po schodach na górę . Magda zrę­cznie otworzyła drzwi z klucza i znaleźliśmy się w miesz­kaniu. W przedpokoju czekał na nas Thomson.

- Co się stało ? - spytałem zaskoczony jego widokiem.

- Miałem kłopoty ! - odparł - Wolałem czuwać do pańskiego powrotu.

- Coś z Gotfrydem ? - zaniepokoiłem się.

- Nie ! - zaprzeczył - Miałem gości , a ponieważ się nie zapowiedzieli, potraktowałem ich jak nieproszonych gości.

- Gości????

- Co z nimi? – spytałem, rozglądając się wokoło.

- Goszczą się w kiblu związani jak szynka świąteczna i czekają na mistrza ceremonii –zaśmiał się.

Zajrzałem do łazienki. W kącie pod oknem leżało dwóch drabów. Byli mocno pobici, ale przytomni. Zobaczywszy mnie zaczęli pohukiwać, chcąc coś powiedzieć. Jednak założone przez sierżanta kneble im to unie­możliwiły. Spojrzałem na Thomsona z nieukrywanym podziwem.

- Nie musiałeś ich tak urządzić, ale muszę przyznać, że jesteś dobry w tym fachu. To przecież wielkie draby. - rzekłem i zaraz dodałem: – Ja bym im nie dał rady.
- Ja w pierwszej chwili też zwątpiłem, ale kiedy jeden z nich próbował podstępnie przebić mnie nożem, to nie wiem co we mnie wstąpiło. Szlachetnie odrzuciłem rewolwer, żeby dać im szansę. Jednak jej nie wykorzystali, tłukłem jak w worki treningowe. Wreszcie zabolały mnie ręce, więc związałem sierotki i schowałem w łazience, żeby swoim widokiem nie psuły mi humoru. Trochę mi głupio za zniszczone meble, ale część już naprawiłem.

Pokonać gołymi rękoma dwóch takich drabów to jest duży wyczyn.

- Wiesz co ? Nie chciałbym się z tobą spotkać w ciemnej uliczce. Ty nawet bez broni jesteś groźny.

Wielki uśmiech zadowolenia zagościł na jego twarzy. Wyraźnie go dowartościowałem.



- Trzeba ich przesłuchać, ale lepiej bez Magdy. Nie wiem, jak daleko będziemy musieli się posunąć. Muszę wiedzieć, kto ich przysłał i dlaczego? – pomyślałem.

- Dawaj ich do salonu - zwróciłem się do Thomsona – tylko pojedynczo..

- Ty- spojrzałem na Magdę - idź lepiej do kuchni.

Wolałbym, żebyś nie uczestniczyła w przesłuchaniu, bo może być niesympatycznie.



- Niesympatycznie?? – spojrzała badawczo na mnie. – Chyba nie będziecie ich torturować??

- Nie wiem – zawahałem się. – Nie chcę, ale to zależy od nich. Ktoś zaczyna nam deptać po piętach i musimy wiedzieć kto. Jestem tu po to, żeby ochraniać ekspedycję i jeśli będzie tego wymagało dobro ogółu, będę ich torturować! Magdo, ja nie mam wyjścia!

- Wiem, że masz rację, ale to takie okropne – przyznała - Nie lubię takich sytuacji. Może jednak to tylko zwykli złodzieje? Zastanawiam się jednak, po co u przyszli, przecież nie posiadam nic wartościowego. Nikt też nic nie zostawił u mnie na przechowanie.

- Chodzi o nas! - stwierdziłem stanowczo.

Magda zamknęła się w kuchni, a ja usiadłem w fotelu czekając na pierwszego więźnia. W chwilę potem sierżant wprowadził dwu­metrowego dryblasa w wieku trudnym do określenia. Mógł mieć trzydzieści pięć lub czterdzieści lat. Muskularnie zbu­dowany z figury przypominał boksera. Wystrzyżona głowa, szeroki kark i niezbyt inteligentny wyraz twarzy działały odstraszająco. Obecnie wyglądał, jakby akurat zszedł z ringu. Rozbity lewy łuk brwiowy, krew w kącikach ust, opuchnięte oko. Naprawdę Thomson jest niezły –pomyślałem.

Sierżant pchnął go na krzesło.