|
TARNÓW
|
|
Tarnów – miasto w południowej Polsce w
województwie małopolskim, leżące nad rzeką Białą, o wielowiekowej historii
sięgającej początkami czasów piastowskich. Wraz z uzyskaniem praw miejskich w
1330 roku stał się ważnym ośrodkiem w regionie.
Rynek z katedrą w tle
W obecnych granicach administracyjnych zajmuje
powierzchnię 72,4 km˛ (58. lokata w kraju), którą zamieszkuje ponad 116 tys.
mieszkańców (35. lokata w kraju). Jest ważnym ośrodkiem turystycznym i
kulturalnym województwa małopolskiego. W latach 1975-1998 Tarnów był stolicą
województwa tarnowskiego. Położony w płd.-wsch. części kraju, przy trasie
komunikacyjnej E-40 i linii kolejowej, jest ważnym węzłem w komunikacji drogowej
i kolejowej.
Widok największego w
Tarnowie blokowiska w północnej części miasta
Jest także ważnym ośrodkiem przemysłowym i gospodarczym z wyspecjalizowanymi
zakładami chemicznymi, maszynowymi, metalowymi, budowlanymi, szklarskimi i
spożywczymi. W dzielnicy Mościce znajdują się Zakłady Azotowe, będące jednymi z
najważniejszych zakładów tego typu w Polsce. Tarnów jest także ośrodkiem
kynologii łowieckiej. W okolicach miasta co dwa lata odbywają się ogólnopolskie
Field-Trialsy im. Kazimierza Tarnowskiego.
Tarnów jest jednym z najcieplejszych miast w Polsce, reklamowane jest jako
"Polski Biegun Ciepła" (średnia wieloletnia temperatura powietrza wynosi
+8,8°C).
Wikipedia
Magia Tarnowa
Kto choć raz zobaczył Tarnów, nie potrafi się oprzeć urokowi jego galicyjskiej
atmosfery. To nie tylko wyjątkowa uroda Starego Miasta, w którym zachowały się
uliczki w średniowiecznym planie, gotyckie i renesansowe budowle, fragmenty
murów obronnych. To także szczególny duch, który odróżnia stare grody południa
od reszty Polski.
Plac Kazimierza Wielkiego
Dziś, jak pojedyncze kamyczki w barwnej mozaice, rozpoznajemy podczas spaceru
ulicami Tarnowa ślady kolejnych lat, minionych stuleci. W sennej ciszy zaułków
usłyszymy głosy dawnych bohaterów: mądrego Spicymira Leliwity, który założył w
1330 roku Tarnów, wielkiego wodza i polityka - hetmana Jana Tarnowskiego,
niestrudzonego żołnierza niepodległości-generała Józefa Bema, mądrego historyka
- Józefa Szujskiego, przeklętego chłopskiego buntownika - Jakuba Szeli,
genialnego wynalazcy - Jana Szczepanika, charyzmatycznego polityka - Wincentego
Witosa, bohaterskiego dowódcy - majora Henryka Sucharskiego, czy uduchowionego
pisarza - Romana Brandstaettera.
Był Tarnów przez wieki przystanią dla przybyszów: Żydów, Niemców, Ukraińców,
Szkotów, Austriaków, Czechów i innych. A każda z tych nacji, każda nowa kultura
pozostawiła tu swój trwały ślad.
Tygiel Kultury - Strefa Żywiołów na tarnowskim Rynku
Można więc miasto zwiedzać szlakiem włoskiego
renesansu, albo śladami generała Józefa Bema i serdecznych związków
polsko-węgierskich, można też zanurzyć się w plątaninę ścieżek żydowskich, aby
zadumać się nad resztkami synagogi i skłonić na kirkucie przed pomnikiem tysięcy
pomordowanych żydowskich obywateli miasta.
Można też doznać uniesień podczas poznawania prawdziwych skarbów sztuki na
szlaku tarnowskich kościołów, wśród których jak perła błyszczy Bazylika
Katedralna z monumentalnymi nagrobkami Tarnowskich i Ostrogskich, a obok Muzeum
Diecezjalne ze swą bezcenną kolekcją. Nikt nie ominie wyjątkowych zbiorów
muzealnych w renesansowym ratuszu, w kamienicach z podcieniami przy Rynku, a
zwłaszcza jedynej w Europie stałej ekspozycji o historii i kulturze Romów w
Muzeum Etnograficznym.
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie
Pójdźmy na wieczorny spacer ulicami Tarnowa.
Latarnie rzucają światło na kamienny bruk, sale przywołują na liczne koncerty
mistrzów, kawiarnie i restauracje zapraszają do dawnych kupieckich piwnic. A po
kielichu węgierskiego wina, które od wieków płynęło tu z nieodległego Tokaju,
spójrzmy raz jeszcze na iluminowane wieże, na secesyjne kamienice, na baszty i
mury obronne, wciągnijmy w płuca wiatr, który przywiał nam zapach tatrzańskich
szczytów i beskidzkich łąk. W pamięci pozostanie obraz miasta, do którego odtąd
zawsze będziemy tęsknić.
Źródło:
http://www.tarnow.pl/historia/magia/index.php Adam Bartosz
Zdjęcia: Wikipedia |