Zapisz się na naszą listę,
dowiesz się z pierwszej ręki o polonijnych wydarzeniach w Winnipegu i okolicach

W tym numerze:

• Do Redakcji

• Kącik Nieruchomości  
• Polsat Centre
• Wydarzenia warte odnotowania
• Życzenia
• Humor
• XIII Światowa Konferencja Gospodarcza Polonii
• Wywiad z Ewą Tarsią
• Royal Canadian Legion 246- Święcone- zdjęcia i nagrania
• Wiosenna Wystawa Artystów- zdjęcia i nagrania
• Sukces uczniów Sobotniej Szkoły Języka Polskiego im. Jana Pawła II pod patronatem KPK
• OPUS 2009
• Epilepsja - Czy to jest to, o czym myślimy?
• Wiadomości prosto z Polski
• Fakty ze świata
• Salon Kultury i Sztuki Polishwinnipeg
• O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta- książka doktora Jerzego Pawlaka
• "Polki w świecie" wywiad z Katarzyną Sobczyk
• Podróż dookoła Polski- ciekawe miejsca Tarnów
• Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz Rozdział XXIII Tom II
• Poprzednie wydania
• Ogłaszaj się w naszej publikacji
  
   
• Człowiek Roku 2008
• Kalendarz Wydarzeń
• Ogłoszenia
  
   
• Spis Książek Biblioteki SPK
• Zapisz się do Biuletynu
• Publikuj Swoje Informacje
• Ważne Linki

Ewa Tarsia  to utalentowana, wszechstronna artystka znana na arenie międzynarodowej.  Nie jest jej obce malarstwo, grafika, rzeźba, tkanina, projektowanie i rysunek. Swoje prace prezentuje na prestiżowych wystawach w Hiszpanii, Francji, Polsce, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Anglii, Niemczech i Korei. Jej dokonania artystyczne w Kanadzie zostały docenione i od czerwcu 2007 roku Ewa Tarsia jest członkiem Royal Academy of Arts. Wyróżnienie to otrzymuje bardzo niewielu artystów, w całej Kanadzie jest ich zaledwie 700.

Chciałabym się dowiedzieć skąd u Pani zamiłowanie do malarstwa, sztuki? Z jakich stron Polski Pani pochodzi gdzie kształciła Pani swój talent?

Myślę, że początek wszystkich moich zainteresowań pochodzi z otoczenia, w jakim wyrastałam, domu mojej Babci i Dziadka. A ponieważ warunki mieszkaniowe w Polsce były zawsze problemem, więc bywało czasami, że pięć rodzin mieszkało w tym samym domu  i wielu zajmowało się jakąś artystyczną formą i myślę, że wpływy poszczególnych osób do dziś pozostają widoczne…. jako dziecko, potem młoda dziewczyna podpatrywałam różne rzeczy, które robili moi krewni i uczyłam się tak naprawdę bez zadawania pytań… chciałam robić wszystko, od  niepojętych wtedy abstrakcyjnych obrazów Dominika, który  studiował w PWSP w Gdańsku, przywoził olbrzymie płótna i rozstawiał je w całym domu , realistycznych obrazów wuja Rycha, który obsesyjnie uwieczniał patriotyzm polskiego pejzażu i portretów, płaskorzeźb z wizerunkiem Chopina, potem kuzyna, który wyrabiał  wiklinowe rzeczy w Kwidzynie i przywoził zawsze coś nowego, aż w końcu do zwyczajnych rzeczy jak robienie na drutach , szydełku, hafty richelieu i szycie mojej Babci, która potrafiła z niczego zaprojektować pierwszej klasy modne rzeczy… Tego wszystkiego nauczyłam się bardzo wcześnie , ponieważ wszystko mnie strasznie fascynowało….

To działo się do 12-tego roku życia w Stargardzie Gdańskim z którego pochodzę, a potem już wychowywałam się w Gdańsku… w Gdyni uczęszczałam do PLSP  o profilu nauczania formy użytkowe płaskie, przestrzenne, malarstwo, rzeźba, liternictwo , odlew i historia sztuki…..

Trójmiasto to miejsce wielu wystaw, koncertów, sztuk teatralnych na które chętnie zawsze chodziłam …moim ulubionym miejscem było Biuro Wystaw Artystycznych w Sopocie gdzie prezentowano często przeglądy sztuki współczesnej, które mnie zawsze bardzo interesowały...

Potem w ramach praktyki szkolnej pracowałam w drukarni skąd prawdopodobnie zaraziłam się zapachem farby drukarskiej na zawsze i pamiętam, że pierwsze grafiki akwaforty i linoryty powstały w tym czasie odbite na ponad stuletniej prasie, którą posiadał Dominik (legalnie mój wujek)… Takie było moje pierwsze doświadczenie z grafiką…. Potem pracowałam dla Muzeum Pomorskiego jako rysownik podczas kilku wykopalisk archeologicznych cmentarzyska pochodzącego z kultury łużyckiej skąd pozostały na zawsze wspaniałe wspomina o kolorze… dostałam wielkie pudło z kredkami i rysowałam groby paleniskowe i "skarby" jakie w nich znajdywano…

Kiedy podjęła Pani decyzję o emigracji z Polski? Jakie były Pani pierwsze lata w Winnipegu?

W czasie stanu wojennego  w latach 80- tych krótko pracowałam na zlecenie dla telewizji gdańskiej  a przez ostatnie lata i tuż przed wyjazdem z Polski w 1989 w dwóch pracowniach projektowania i wyposażenia wnętrz gdzie według niemieckich katalogów kopiowaliśmy lambrekiny, narzuty do sypialni, firany i przeróżne drzwi harmonijkowe, które w tym czasie były największym szykiem mieszkaniowej mody… było to niezwykłe zajęcie i doświadczenie a co za tym szło dostarczało  trochę pieniędzy w czasach kiedy wszystko trzeba było przepłacać  w skorumpowanym systemie… Byliśmy wtedy młodym małżeństwem z Ludwikiem i dziś oceniamy te czasy jako swego rodzaju utratę wielu pięknych dni z powodów ciągłego zdobywania produktów potrzebnych do zwyczajnego życia…. Jak na przykład za lodówką taką małą Igloo staliśmy dwa tygodnie w kolejce na zmiany w nocy… bywało tak, że stałam kiedyś za odkurzaczem, ale jak przyszła moja kolej to były już tylko sokowirówki, więc wzięłam sokowirówkę po kilku godzinach stania  w  kolejce…. Potem był problem  z czego ten sok wycisnąć… taka była nasza rzeczywistość, w której oczywiście odbywały się regularne protesty antykomunistyczne a my młodzi z entuzjazmem wyrażaliśmy nasze niezadowolenia w formie demonstracji… miałam nawet specjalne eleganckie buty na koturnie żeby można było szybciej uciec przed zomo i milicją, która na każdym rogu ulic sprawdzała naszą tożsamość  co nie było wcale zabawne  bo to byli bardzo rozgniewani ludzie, którzy prowokowali często do scysji … musieliśmy wiec bardzo uważać na odpowiedzi …

Mimo jednak wszystko z perspektywy czasu i w porównaniu z państwami, które się rozpadły jak na przykład piękna kiedyś Jugosławia, oceniamy z mężem przebieg naszych walk ulicznych , demonstracji w Gdańsku jako całkiem eleganckie protestowanie przeciw systemowi, rządowi…. Wiedzieliśmy bez szczególnej informacji jak wycofywać się, instynktownie wyznaczaliśmy granice w demonstracjach i hamowaliśmy, kontrolowaliśmy masowo nasz żal i złość jaką mięliśmy do rządu… oczywiście były aresztowania, pojedyncze ofiary śmiertelne, ale w całym tym buncie przeciw „potężnemu” komunizmowi, ogólnie nasz kraj zachował integralność i obeszło się bez przelewu krwi…

Tak też zmagania z systemem politycznym i brakami  podstawowych rzeczy na rynku w latach 80- tych stały się przyczyna emigracji... W 1988 roku wyjechaliśmy z Ludwikiem na zaproszenie do znajomych do Wiednia w Austrii, wciąż jeszcze z myślą oczywiście powrotu do Polski….
W Austrii robiłam dużo ceramiki i rzeźbiłam w itongu- to była taka biała cegła budowlana…. Turyści z Japonii lubili moje ceramiki, które sprzedawano w malej galerii w operze wiedeńskiej… również trochę rysowałam….

Potem po krótkiej wizycie w Polsce  w 1989, zniechęceni galimatiasem spowodowanym zmianami systemu, trochę mentalnością jaką sytuacja na rynku  powodowała  w ludziach, także czując się trochę obco we własnych kątach, zdecydowaliśmy się na emigracje do Kanady…

I tak to się zaczęło… do Winnipeg przyjechaliśmy w 1991roku i początek tak jak myślę dla wszystkich emigrantów to najpierw próba zbudowania jak najszybciej tego zwykłego życia, które było niemożliwe wtedy w Polsce i było jak podkreśliłam główną przyczyną  naszej emigracji…
Wszyscy mieliśmy różne początki, ale jedno pewnie było wspólne, nikomu nie było łatwo ; nauczyć się języka, przestawić się mentalnie do nowego systemu, otoczenia itd… ale wydaje mi się, że pozytywna postawa do życia pomaga bardzo dużo w tym jak wszystko ma się ułożyć…

Płaskorzeźba, którą Ewa Tarsia zaprojektowała, wykonała formę a potem została 
odlana w brązie i mieści się w Birds Hill Park. Replika aluminiowa 
pomalowana farbą brązujacą mieści się w kościele św. Andrzeja Boboli
 

Jak rozwijała się Pani kariera w Kanadzie?

Ja oczywiście miałam zawsze szczęście do pracy nawet jak jej nie szukałam… po trzech dniach w Kanadzie podjęłam prace w West Canada Shoe popołudniami, a rano dla Walker Design na zlecenie projektowałam loga na koszulki i różne etykietki, które wymagały ręcznej separacji kolorów (dziś można to zrobić szybko na komputerze) .

Trwało to około roku co pozwoliło mi przemyśleć plan na dalsze życie zawodowe…. Wróciłam więc do szkoły, Advertising Art, którą skończyłam  dyplomem z wyróżnieniem obejmował projektowanie, ilustracje, grafikę komputerową i szereg innych rzeczy związanych  z tą dziedziną… Zdobyłam  nagrodę w dziedzinie ilustracji i stypendium wyjazdowe Gordon Eliasson Travel Grant na światową konferencję graficzną  w Aspen… to było wielkie przeżycie ponieważ ta impreza skupiała największych projektantów, sławy takie jak David Carson, Milton Glaser ( co prawda satelitarnie, ale sama transmisja już  oznaczała najnowsze osiągnięcia technologii komputerowej)... Dużo uwagi poświęcono wtedy sprawom internetu, sposobom jakimi w  najbliższych latach mieliśmy porozumiewać się e-mailem, czytać książki, gazety i czerpać informacje z komputera… wszystko to brzmiało prawdę mówiąc dość abstrakcyjnie, trochę jak czarna magia, niewiarygodnie… a dziś wydaje się prawie  śmieszne w świetle wszystkich najnowszych postępów technologicznych… biorąc tylko programy graficzne na przykład  pod uwagę, wierzyć się nie chce jak wielkiego postępu dokonano od tamtego roku (1995) …

Tego samego roku zostałam wytypowana jako jedna z pięciu na Multi Media, które  zaczynało się na Red River College… nie skorzystałam z tego z dwóch powodów ponieważ miałam już pracę przed ukończeniem dyplomu, a po drugie nie bardzo chciałam pracować przy animacji ani w telewizji…te zajęcia okupują całe życie, a ja chciałam robić wystawy, malować, wrócić do grafiki itp…

Praca na pełnym etacie dla rożnych agencji i tak wtłoczyła mnie w bardzo wyczerpujący tryb życia ponieważ do późnej nocy malowałam, przygotowywałam wystawy a rano wracałam do  agencji gdzie trzeba było myśleć trochę inaczej, intensywniej i z konkretną datą na gotowy projekt, kompromisami dla klienta, ciągłymi prezentacjami i obroną swoich projektów, codziennie stres aż do roku 2000 do ostatniej pracy, która zakończyła się rozwiązaniem pracowni graficznej a wkrótce potem firmy, SAAN…

Przez ten cały okres  projektowałam przeróżne rzeczy od map pól golfowych i przewodników, do reklam telewizyjnych… ale praca, którą najmilej wspominam to praca w SAAN  gdzie grupa ludzi była niezwykle zgrana i projektowałam dużo opakowań do istniejących produktów  takich jak zabawki, przedmioty gospodarstwa domowego, przybory szkolne, itp… pracowałam dla tej firmy z całym sercem na ciągle usprawnianych komputerach z fajną grupą ludzi, w międzyczasie robiąc też wystawy… i pewnie gdyby nas nie rozwiązano przeszłabym tam może na emeryturę?… 

Ewa Tarsia w Martha Street Studio ze studentkami monoprintu...

Robienie wystaw i praca zawodowa w tym samym czasie również nauczyły mnie pewnej dyscypliny, innej organizacji życia… również nabrałam przekonania, że nie ma rzeczy niemożliwych w projektowaniu i tworzeniu generalnie… Zanim pracowałam dla agencji jako grafik, podczas jednej z praktyk zawodowych w Glenn Tinley Design miałam zaprojektować ilustracje do plakatu czy broszury i jak zwykle zrobiłam tych projektów za dużo, więcej niż potrzebowali, dużo więcej… tak czy inaczej Glen Tinley zachwycony moimi zdolnościami zapoznał mnie z Bill Lobchuk, który prowadził Gallery 454 a  ten zaprosił mnie do wystawy zbiorowej na otwarciu której sprzedał wszystkie moje akwarele… no i właśnie tak to się zaczęło z wystawami w Kanadzie… Lobchuk, który sam jest artystą i  był założycielem w latach 60- tych Western Print Shop studia graficznego, odtąd reprezentował mnie na swoich grupowych potem indywidualnych wystawach do rozwiązania galerii w 2004 roku…

Przez wiele lat byłam członkiem Site Gallery, kolektywnej  prestiżowej galerii do której należała duża grupa artystów profesjonalnych, aż do 2005 kiedy zmuszeni byliśmy zamknąć galerię na dobre… Brakuje mi i myślę wielu lokalnym artystom tego miejsca, bo mięliśmy okazje kilka razy w roku robić przeglądy sztuki…również indywidualnie wystawiałam tam kilka razy…i byłam kilka lat w zarządzie galerii…

Jestem blisko związana z Manitoba Printmakers Association i Martha Street Studio  od 2001 roku kiedy otworzono nową siedzibę… i również jestem w zarządzie MPA oraz komitecie programowym…

Wynajmowałam tam bardzo dobrze wyposażoną pracownię graficzną  przez około 4 lata gdzie drukowałam codziennie przygotowane wcześniej w domowej pracowni płyty miedziane na akwaforty, suchą igłę i płyty z plexiglass, które właściwie stały się bardziej oryginalne ponieważ wymyśliłam sobie technikę własną i zaczęłam drukować monoprinty czyli unikaty …. Łączę czasami różne techniki do jednej grafiki, często używam te same płyty tyle, że modyfikuje je za każdym razem rysunkiem lub kolorem…

Ewa Tarsia w Martha Street Studio/ zdjęcie: Sheila Spence

Przez kilka lat  do ubiegłego roku udzielałam lekcji monoprintu w MPA, prowadziłam wiele workshops i byłam mentorem dla studentów …

W 2004 roku Todd Dennis zbudował mi według własnego projektu cudowną prasę graficzna 42”x70”, co całkowicie uniezależniło mnie od wynajmowania pracowni…w tej chwili  cały prawie dom służy jako pracownia… uwielbiam pracować… robię tego wszystkiego tyle i coraz więcej i wszędzie i coraz trudniej znajdujemy z Ludwikiem „domową” cześć w tej przestrzeni… na szczęście mój mąż nie popada w konflikt z takim otoczeniem i wspiera mnie pod każdym względem…

Ewa Tarsia we własnym domu, który jest jej pracownią

Z działalnością graficzną, wieloma wystawami wiąże się też wiele artykułów, recenzji, głównie w Winnipeg Free Press, Herald  jak również w USA  i różnych publikacjach z wystaw, a w 2007 otrzymałam  honorowe członkostwo do Royal Canadian Academy- RCA ,  bardzo prestiżowe odznaczenie za działalność artystyczną w dziedzinie grafiki i malarstwa…Równolegle z lokalną działalnością uczestniczę w różnych grupowych wystawach na świecie... do najbardziej interesujących dla mnie należy udział w 13th Seoul Space International Print Biennial w Seoul Museum of Art, w San Diego w Contemporary Institute of Art, dwa razy w International Print Center w New York, w Plug In Institute of Contemporary Art w Winnipeg, i oczywiście jedna z moich największych wystaw w ubiegłym roku w North Dakota Museum of Art w Grand Forks, gdzie prezentowałam instalacje złożoną z około 1200 prac… jak również wszystkie wystawy w Martha Street Studio...

Ewa Tarsia podczas wręczenia RCA w Winnipeg Art Gallery

Wręczenie RCA- Ewa Tarsia z przyjaciółkami

Tak naprawdę każda wystawa jest dla mnie bardzo ważna, wiele z nich  sama kuratorowałam, każdy następny pokaz wynika konsekwentnie z poprzedniego…i tak to wygląda…życie od wystawy do wystawy…

Ewy Tarsia wystawa "Studio Event"

Czy planuje Pani w najbliższym czasie kolejne wystawy?

Część mojej minionej wystawy  w Grand Forks wciąż podróżuje po uniwersytetach i colleges w USA w ramach edukacyjnych…

Zostałam ostatnio zaproszona do bardzo dla mnie ważnej wystawy, którą organizuje galeria w Calgary, wystawy 8-miu kanadyjskich innowacyjnych grafików… prezentacji towarzyszącej  Trienale Grafiki w Krakowie… o szczegółach tej wystawy jak również tej  w 2010 w Calgary, poinformuje nieco później… 

Planuje również udział w kilku grupowych wystawach w Japonii, New York, Cincinnati i Finlandii….

Również jestem kuratorem wystawy prac graficznych jednego z najsłynniejszych polskich artystów współczesnych Jacka Sroki… wystawa odbędzie się w listopadzie 2009r. w Martha Street Studio. O dokładnej dacie wernisażu poinformuje wkrótce… a teraz już zapraszam …

Grafiki Jacka Sroki prezentowane były w ramach Polish Arts Festival  razem z takimi artystami jak Andrzej Pietch, Ryszard Otreba, Dominik Rebelka, Jan Kamieński, Stanisław Fijałkowski, Tadeusz Warszyński, Jan Tarasin i wielu  wielu innych….

Tymczasem pracuję nad nowa serią grafik, tym razem wróciłam trochę do rysunku i łączę suchą igłę z grafiką cyfrową… również pracuję nad nowa serią obrazów instalacji  polimerowych… poza tym przygotowania do każdej wystawy wymagają trochę skupienia, kontemplacji i organizacji różnych rzeczy i kosztów związanych z tym wydarzeniem…

Pracuje w samotności, izolacji prawie, uwielbiam ten proces powstawania całej kompozycji, serii obrazów, grafik i w końcu całej wystawy…a potem strasznie pragnę żeby ludzie przyszli na wernisaż.

Untitled Dot w Martha Street Studio: Ludwik z przyjaciółmi

Uwielbiam nie tylko grafikę, malarstwo czy przestrzenne instalacje… lubię to całe zamieszanie wokół, aranżacja wystaw, powstawanie i wynikanie różnych nieplanowanych rzeczy, które stworzą jakąś całość… a potem chcę się podzielić tym wszystkim z ludźmi … I nie chodzi o to, że ktoś musi rozumieć moje intencje czy znać historie  z jakich ten wizualny obraz został zlepiony, nie chodzi też o obsypywanie prac komplementami, chodzi o tę całą interakcję z ludźmi, którzy po prostu nie zignorują tego wydarzenia… uwielbiam jak przychodzi mnóstwo  ludzi, nadaje to większego sensu jeśli mamy się z kimś podzielić twórczością…

Ciekawe są symboliczne, wymowne tytuły Pani obrazów - wymyśla je Pani sama?

Moje tytuły… tak to komentarze do spraw w każdym aspekcie życia, moje zaniepokojenia od wielu lat o ludzką ingerencję w naturę, jak wciąż nie pojmujemy i jesteśmy obojętni w sprawach zanieczyszczenia  i jak wątpimy, że nasz udział w ratowaniu środowiska jest nieznaczący, również w tym jak uzurpujemy sobie prawa pozwalające nam na bezkarne działanie wbrew naturze… Ja lubię żyć w symbiozie z naturą, więc dla mnie te moje komentarze maja duże znaczenie.

Tak więc pisze, wymyślam moje tytuły zgodnie z sumieniem i zagadnieniami, które mnie interesują, a też są jakby wykończeniem moich obrazów… mam na myśli to, że nigdy nie mogłabym zatytułować obrazu „bez tytułu”, po prostu uważam, że to jest tak jakby napisać książkę i zatytułować „Bez tytułu”, a potem wejść do księgarni lub biblioteki i znaleźć miliony książek o tym samym tytule „Bez tytułu”…dla mnie tytuł wcale nie musi być zgodny z wizerunkiem obrazu… to tylko myśl przekazana…dla przykładu: dedykuje z reguły moje obrazy sprawom socjalnym, ekologii, a ostatnio obsesji pięknem i absurdów wojen współczesnych…i te obrazy na przykład dedykowane wojnie nie istnieją jako portrety indywidualnych żołnierzy czy jako dokumentacja aktualnych wydarzeń związanych z ich śmiercią, ale raczej funkcjonują jako zbiorowa ekspresja ludzkich tragedii spowodowanych wojnami…

Ciekawi mnie powtarzający się u Pani motyw kropki, czy kropka ma jakieś znaczenie?

W moich pracach kropka zawsze się pojawiała. Myślę, że wszystko jest kropką. Jak spojrzymy na świat to wszystko stanowi te kropkę. Forma kropki jest tak czarująca, że została w mojej głowie i w pewnym momencie obudziła się na większą skalę. Pierwsza moja wystawa z kropkami to była  ”Untitled Dot „(po polsku w przybliżeniu „kropka bez tytułu” ) w Martha Street Studio. Druga wystawa w North Dakota Museum of Art „Absolute Dot” a trzecia „iDot” w Buhler Gallery  w Winnipeg…

ci niezastąpieni, którzy zainstalowali wystawę Ewy Tarsi w North Dakota 
Museum of Art....
 

Jest Pani uznana w Kanadzie i w świecie gdzie można oglądać Pani prace jakie ma Pani sukcesy?

Sukcesem dla mnie jest każdy dzień, którego nie zmarnowałam cel jaki sobie stawiam i go realizuje, każda wystawa lepsza, gorsza, wysiłek w nią włożony, cokolwiek zdołam zrealizować z zamierzeń i planów uważam to za sukces…a w ogóle to nie lubię tego słowa sukces, raczej  wole mówić o wartościach niż sukcesie.

stwarzanie warunków potrzebnych wyjątkowym roślinom to jest trochę zabawy … ale udało nam się wspólnie z Ludwikiem znaleźć odpowiedni klimat na przykład dla prawdziwego kasztanowca takiego jak w Polsce i ostatnie lata wieczorami siedzimy pod naszym 9 letnim kasztanem…

Rzeczywiście Manitoba Gardener w ubiegłym roku w specjalnym wydaniu  o pięknych ogrodach umieściła nasz ogród na kilku stronach … zdjęcia zrobione były przez Susan Morgan i artykuł napisany przez Arvel Grey.. prace w ogrodzie uważam za terapeutyczną dla mojej niespokojnej duszy…. Lubię kontemplować o wszystkim i zapominam, że pracuję… znów podobnie jak z obrazami…

Zdjęcia ogrodu Pani Ewy zamieszczone w czasopiśmie Manitoba Gardener:

Piramida szkockiego mchu w ogrodzie Pani Ewy

Czego najbardziej potrzeba artyście, co Panią inspiruje do tworzenia?

Ja wnikliwie od najmłodszych lat obserwuje życie wokół mnie, ludzi i ich zachowania, naturę w jej własnej postaci, potem z udziałem człowieka na zasadzie porównań, interesuje mnie wszystko i czasami myślę tak jakbym nie miała rzeczy najbardziej ulubionych, ponieważ lubię robić dużo różnych rzeczy z podobną pasją…

Dziś w codziennym życiu, w przekazach telewizji i internetu fenomenalna technologia pozwala nam na szczegółowe badania, śledzenie informacji ,uzupełnianie wiedzy na tematy, które mnie interesują… tak wiec obserwuje, czytam, podsłuchuje, analizuje i gdzieś tam pod „sufitem” gromadzę w swojej głowie przeróżne informacje, które potem ukształtują się w jakiś wizerunek na obrazie, stworzą jakąś myśl, sformułują tytuł i całkowicie wypełnią moje wnętrze…Tak więc naprawdę inspiruje mnie moje własne wnętrze, te wszystkie jakoś przemyślane, przetrawione z różnych ciekawych informacji ułożą się w jakąś sensowną kompozycję… a potem jest ten proces tworzenia, który uwielbiam ponad wszystko, to manualne działanie … po prostu uwielbiam pracować…

Na koniec skorzystam z okazji by  podziękować bardzo wszystkim, którzy od wielu lat wspierają mnie swoją obecnością na wystawach…jak również zainteresowanych szczegółowym wykazem wystaw i nowszych prac odsyłam do wciąż w konstrukcji mojej strony internetowej www.ewatarsia.com można również pisać do mnie e-mail: lulus@mts.net
 

Bardzo dziękuje za wywiad. Niejedn z naszych czytelników w swoim domu ma Pani wyjątkowe obrazy i wiele też osób czeka na kolejne nowe, zaskakujące prace Ewy Tarsi, życzę zatem powodzenia, realizacji wszystkich planów i wielu sukcesów.

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem „Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Dziś wywiad z Katarzyną Sobczyk

Katarzyna Sobczyk

O mnie się nie martw


Kiedyś Jej piosenki śpiewała cała Polska. Któż nie zna takich hitów, jak „Trzynastego”, „O mnie się nie martw”, „Biedroneczki”, „Nie bądź taki szybki Bill” czy „Mały książę”. Szczególnie ten ostatni utwór złotymi literami zapisał się w Jej muzycznej biografii. Pod koniec 1967 roku w jednym z plebiscytów radiowych został uznany za najlepszą piosenkę roku. W tym samym plebiscycie wykonawczynię nagrodzonego utworu okrzyknięto „Piosenkarką Roku”.

Katarzyna Sobczyk, legenda polskiej sceny estradowej, która ostatnie 16 lat swojego życia spędziła w USA, latem minionego roku powróciła do Polski. O swoim życiu w Ameryce, powrocie do starej-nowej ojczyzny i o wzruszających spotkaniach po latach opowiada na łamach magazynu „POLKI w świecie”.

Bogata w doświadczenia z dużą walizką wspomnień po kilkunastu latach życia na emigracji zdecydowałaś się powrócić do Polski. Czy dzisiaj to ten sam kraj, który opuszczałaś w 1992 roku?
Poprzez tak długi okres pobytu w USA, Polska była cały czas w moim sercu i byłam gotowa w każdej chwili wrócić do kraju, ale przeróżne sytuacje nie pozwalały mi na realizację tych planów. Dwukrotny zwrot biletów lotniczych, sen kogoś bliskiego z rodziny, że samolot, w którym ja lecę, ma awarię, spada… itd. Kilka lat temu taką szansą na powrót stało się zaproszenie przez Estradę Szczecińską, która wówczas organizowała „Koncert Gwiazd Big-Beatu”. Słusznie uważano, że powinnam wystąpić podczas tego koncertu. Ktoś, jednak, z Chicago zadzwonił do organizatorów, że jestem w złym stanie i mogę żywa nie dolecieć. Bilet Estrada Szczecińska zwróciła i kolejna szansa powrotu do Polski, oddaliła się. Byłam wówczas po operacji piersi. W czerwcu 2008 roku zdecydowałam się na natychmiastowy przyjazd do kraju, gdyż uważałam, że tylko polscy lekarze mogą uratować mi życie, no i jestem tutaj. Zachwycam się moim krajem, który zmienia się z dnia na dzień w jeden z najwspanialszych krajów świata. Jestem zachwycona i dumna, że urodziłam się w tej naszej ukochanej Polsce.

Zanim, jednak, na dłużej zapuściłaś korzenie w Stanach, były lata bujnej kariery estradowej w Polsce...
… były. Czy chciałabyś, żebym to wszystko teraz, tu przypominała?

A nie możesz?
Mogę. Tylko, że wydaje mi się, że już tyle razy to mówiłam, iż mogę znudzić tym przypominaniem, Czytelników…

Ja jednak myślę, że z przyjemnością posłuchają razem ze mną tego wszystkiego czego doświadczyłaś na polskiej estradzie.
No więc dobrze, ale w wielkim skrócie.
Urodziłam sie na południu Polski w Tyczynie, ale już od drugiego roku życia mieszkałam początkowo w Sianowie a potem w moim kochanym Koszalinie. Tu rodziły sie moje pomysły, marzenia o zostaniu piosenkarką i szukanie swego miejsca na Ziemi. Od najmłodszych lat lubiłam śpiewać i zawsze marzyłam o tym, by stanąć na prawdziwej estradzie. Początkowo występowałam w Wojewódzkim Domu Kultury w Koszalinie z zespołem Biało –Zieloni, a w roku 1963 wystąpiłam na II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, gdzie jako jedna z laureatek tzw. „Złotej dziesiątki” zostałam „porwana” do zespołu „Czerwono – Czarni”. Jedno marzenie spełniło się kosztem innego. Zawsze chciałam być pedagogiem ale ten szybki „zawrót głowy”, koncerty i występy w telewizji uniemożliwiały dalszą naukę w koszalińskim liceum pedagogicznym. Będąc w trzeciej klasie zdecydowałam się przerwać naukę. Dopiero po kilku latach przyszedł czas na egzamin maturalny. To była cena jaką płaciłam za brawa, nagrody i zaszczyty stając się, jak to określano, jedną z najpopularniejszych polskich piosenkarek lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Dziś jeszcze pamiętam te chwile, gdy cały amfiteatr opolski w 1964 roku śpiewał ze mną nagrodzoną piosenkę „ O mnie się nie martw” . W następnych latach było podobnie, czy to podczas wykonywania lirycznej ballady „Nie wiem czy to warto” czy żywiołowego utworu „Trzynastego”. Warto tu wspomnieć, że każda piosenka wykonywana przeze mnie od razu stawała się przebojem, jak choćby: „Mały książę”, „Był taki ktoś”, „Nie bądź taki szybki Bill”, „To nie grzech”, „Cztery maki”, „Lękam się, że odejdziesz” czy wreszcie zaśpiewana wraz ze swoim zmarłym (25.08.1998r.) mężem Henrykiem Fabianem „Zakochani są sami na świecie”.
Kiedy Franciszek Walicki postanowił ożywić niegdysiejszych muzycznych dinozaurów okazało się, że publiczność czeka na nas, chcę nas słuchać nadal. I wtedy, gdy już wydawało się, że znowu ruszę z koncertami w Polskę zdecydowałam się na zupełnie odmienny krok – na wyjazd z kraju. Może to wina mojego znaku zodiaku? Jestem Rybą. Tak się stało. Nie ma co rozpamiętywać. Pewnego dnia wysiadłam z samolotu na lotnisku O‘Hare w Chicago i postanowiłam tam poskładać swój świat. Może to wystarczy, bo naprawdę wzruszam się, gdy to wszystko zaczynam sobie przypominać.

Jak wyglądały Twoje początki na ziemi Waszyngtona. Czy podobnie, jak większość przyjeżdżających tu osób wszystko musiałaś rozpoczynać od zera?
Powiedzmy jasno, nigdy nie zamierzałam osiedlić się w USA. Przyleciałam na ziemię Waszyngtona, żeby zaśpiewać i przypomnieć się naszej Polonii amerykańskiej. Popularność moja nie wygasła i przyjmowano mnie na każdym koncercie wręcz entuzjastycznie.

Nie dałaś się zwariować Ameryce. Przyjaciele z Wietrznego Miasta mówią, że do ostatniego dnia w USA byłaś „równą babką”, a nie zmanierowaną artystką.
Żałuję Aniu, że nie miałyśmy okazji poznać się bliżej . Zapewne polubiłybyśmy się i potwierdziłaby się, podejrzewam, opinia jaką wystawiają mi moi znajomi. Tak, jestem bezpośrednia, wesoła i wrażliwa na ludzkie losy – „nie zadzieraj nosa, nie rób takiej miny” – jak śpiewają Czerwona Gitary. Kocham ludzi i staram się mieć z nimi szczere relacje. Gwiazda… staram się unikać tego określenia. Niektórzy ludzie są obdarzeni talentami przez Pana po to by je doskonalić , nieść ludziom radość i chwile do przemyśleń. Artyści zaś to ludzie, których dzieła są niepodważalne, wzbudzają pośród innych podziw i uznanie.

Szesnaście lat to długi okres. Zapewne wzbogacił Cię o wiele doświadczeń i wyrobił światopogląd na wiele spraw. Z drugiej strony przerwałaś swoją karierę nad Wisłą. Czy dzisiaj nie żałujesz swojej decyzji o wyjeździe z Polski?
Nie, nie żałuję. Jestem bogatsza o nowe doświadczenia te pozytywne i te które nas ranią. Nierzadko zdarza się, że bezczelność ludzka potrafi powalić człowieka o mocnym kręgosłupie a co dopiero mówić o człowieku wrażliwym i nie umiejącym sobie radzić. Najpierw taki łotr podbije ci oko a potem wytyka cię palcem i mówi ludziom – jak ona wygląda! Kończąc optymistycznie, dziękuję ludziom dobrej woli - moim licznym znajomym, artystom i publiczności za udział w koncertach w „Cafe Lura”, „Ambasadorze” w Chicago, jak i w ostatnim charytatywnym koncercie w Koszalinie, za wsparcie w chorobie i życzliwe intencje.

„Zrozumiał wtedy książę to, że tylko jedna w świecie jest/ ta, którą kochał w wszystkie dni/ i wrócił znów do róży swej”.
Tak brzmi jedna z ostatnich zwrotek „Małego księcia”. Czy Polska jest dla Ciebie właśnie taką różą? Dlaczego postanowiłaś wyjechać z Ameryki?
Tak! Polska! Zawarta w niej moja miłość do muzyki, syna, siostry, brata i niezliczonych przyjaciół, którzy na mnie czekali i wierzyli we mnie i moje wyjście z ciężkiej choroby. Dziękuję Panu Bogu za nich i za ich wiarę, a lekarzom polskim za serdeczność, ciepło. Podziwiam ich kunszt, wyrażam podziw i wdzięczność. To wszystko przywiodło mnie do Polski…

…po przylocie do której okazało się, że nadal masz tam swoich fanów a przyjaciele-artyści nie zapomnieli o Tobie. Aktualnie walczysz z ciężką chorobą, która paradoksalnie nie odsunęła Cię od życia publicznego. Wręcz przeciwnie, powrót do Polski zapoczątkował Twoją muzyczną reaktywację na europejskim rynku. Jesteś zapraszana do telewizji, masz pomysły na nowe aranżacje muzyczne starych piosenek, myślisz o nagraniu kolejnej płyty. Czy to oznacza, że nucąc pod nosem „o mnie się nie martw, o mnie się nie martw, ja sobie radę dam” zaplanowałaś swój wielki „come back” na polską scenę?
Chciałabym, żeby mój „come back” nie był zbyt spontaniczny a raczej przemyślany z nutką dojrzałości życiowej i większego szacunku dla słuchacza. Lata młodości minęły bezpowrotnie i teraz trzeba wielkiej rozwagi i dyplomacji, żeby wprowadzić seniora na rynek estradowy „bez laski”. Współpraca z zespołem Marrakesh, prowadzonym przez mojego syna Sergiusza i być może nowe kompozycje Ryszarda Poznakowskiego, będą tym czego dzisiejsza publiczność oczekuje ode mnie. Marzy mi się też odwiedzenie Polonii rozsianej po świecie. Chciałabym zaśpiewać dla nich i dowiedzieć się od nich jak to ich życie tam, gdzieś wygląda. Byłyby to kameralne spotkania w towarzystwie mojego przyjaciela , dziennikarza Janusza Wegiery, który od wielu lat śledzi moją karierę i wie prawie wszystko o mnie. Takie mam plany, ale sama wiesz, że jest to zależne od mojego samopoczucia, zdrowia. Do pierwszych nagrań przystąpię wtedy, gdy będę miała pewność, że zdrowie moje znacznie się poprawiło. Czekam w pokorze na pozytywny finał.

Powrót do Polski to nie tylko powrót do starych kątów i grupy przyjaciół - to także powrót do syna, dzisiaj już dorosłego mężczyzny, Sergiusza Sawickiego. Czy w tym całym medialnym zamieszaniu wokół Twojej osoby macie czas, aby dotrzeć do siebie po tylu latach rozłąki?
Sergiusz od najmłodszych lat był ze mną „za pan brat”, miał do mnie zaufanie, którym ja obdarzałam go na każdym kroku. Nasze kontakty telefoniczne nie mogły, jednak, zastąpić bezpośredniej bliskości. Spotkanie nasze po latach rozłąki było takie jak byśmy rozstali się na trochę dłużej niż tego chcieliśmy. Było radośnie i z łezką w oku i, co tu dużo mówić, z miłością.

Jak odnajdujesz się w nowej Polsce, gdzie - według relacji wielu osób - ludzie są bardziej „amerykańscy” niż ci, mieszkający w Stanach?
Oj, nie powiem, żeby mnie to irytowało, przechodzę obok tego „zjawiska” obojętnie, bo przeważnie są to osoby nieciekawe , bufonada i efekciarstwo jest ich domeną. Im może zdaje się, że w ten sposób osiągają sukces. No, nie ma o czym mówić. Przypisują sobie coś co im imponuje ale czego nie rozumieją i nigdy nie dosięgną. Lubię parodie, ale w wykonaniu wielkich artystów.

A angielskie słowa, które na stałe wkradły się do języka mediów? Nie drażni Cię to? Przecież Ty zawsze, nawet na obczyźnie, posługiwałaś się poprawną polszczyzną? Język literacki znałaś nie tylko ze sceny, ale i z codziennego życia?
Jestem przeciwna takiemu zachwaszczaniu języka polskiego. Kto posiada choć trochę dumy narodowej i ma świadomość wartości naszego przebogatego języka literackiego to nigdy nie dopuści do zastępowania tych pięknych polskich słów innymi, kaleczącymi wiekowe dziedzictwo. Podejrzewam, że nic nie możemy zrobić ten proces będzie stale się pogłębiał. Ważne, jednak, by Ci, którzy mają wpływ na naszą mowę, głównie media, potrafiły hamować te naleciałości w swoich programach i czasopismach. Dopuszczam jedynie taki groch z kapustą, tylko wtedy, gdy używają jej świadomi całej śmieszności, aktorzy w komediach czy w skeczach scenicznych.

Polska zmienia się w różnych kierunkach. Niektóre rzeczy są lepsze inne gorsze. Jak w Twoim przypadku wygląda ta klasyfikacja?
Zbyt rozległy to temat i czasem rozpisując się można zawadzić niechcący o politykę a ja przyznam się - nie bardzo na niej się znam. Żeby coś lub kogoś sklasyfikować trzeba się kształcić, być koneserem, ja to pozostawiam już innym. Jestem za pozytywnymi zmianami, które mnie niezmiernie cieszą.

Oby te lepsze zjawiska przeważały nad tymi złymi. Na zakończenie tej rozmowy powiedz czego mogę Ci życzyć?
Przede wszystkim zdrowia. Jeśli masz taka siłę, spraw żeby wszystko co złe w moim organizmie jak najszybciej zniknęło, żebym znów mogła żyć bez obawy o każdy kolejny dzień. Życie jest takie piękne…

Życzę zatem dużo zdrowia. Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała Anna Barauskas-Makowska

ZDJĘCIA: Sebastian Dolina