Zapisz się na naszą listę,
dowiesz się z pierwszej ręki o polonijnych wydarzeniach w Winnipegu i okolicach

W tym numerze:

• Do Redakcji

• Kącik Nieruchomości  
• Polsat Centre
• Wydarzenia warte odnotowania
• Życzenia
• Humor
• Wywiad z Zofią Moniką Dove (Gustowską)
• Zabawa wiosenna z jajem- zdjęcia i nagrania
• Święcone w Parafii Świętego Ducha- zdjęcia i nagrania
• Ewa Kordalski nominowana do tytułu Manitoba Woman Enterpreneur of the year 2009
• Uroczystość Miłosierdzia Bożego w kościele Świętego Andrzeja Boboli w Winnipegu- zdjęcia
• Świecone Towarzystwa przyjaciół KUL- zdjęcia i nagrania
• Wspomnienie Ojca Jana Wrońskiego
• Interest rates drop again
• Wiadomości prosto z Polski
• Salon Kultury i Sztuki Polishwinnipeg
• O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta- książka doktora Jerzego Pawlaka
• "Polki w świecie" wywiad z Edytą Śliwińską- nowość
• Podróż dookoła Polski- ciekawe miejsca- Zielona Góra
• Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz Rozdział XXII Tom II
• Poprzednie wydania
• Ogłaszaj się w naszej publikacji
  
   
• Człowiek Roku 2008
• Kalendarz Wydarzeń
• Ogłoszenia
  
   
• Spis Książek Biblioteki SPK
• Zapisz się do Biuletynu
• Publikuj Swoje Informacje
• Ważne Linki

Zofia Monika Dove (Gustowska) pracuje w St. Boniface Hospital. Jednym z jej codziennych obowiązków jest zorganizowanie czasu wolnego pacjentom oddziału rehabilitacji. Jej pasją jest pisanie poezji i o tej pasji będziemy rozmawiały.

Pani Zofio, z jakich stron Polski Pani pochodzi i od kiedy żyje Pani w Winnipegu?

Pochodzę z Tarnowskich Gór pięknego miasta leżącego na Górnym Śląsku. Przyjechałam do Kanady późną jesienią1987 roku.
Z wykształcenia jestem fizjoterapeutką. W Polsce pracowałam w jednym z dwóch największych ośrodków rehabilitacji, było to Górnicze Centrum Rehabilitacji.  Po przyjeździe do Kanady nie znając języka angielskiego nie marzyłam nawet, że kiedyś będę pracować w swoim zawodzie.

Na początku dzięki pomocy koleżanki dostałam pracę na nocki w szwalni. Pracowałam tam około pół roku. Ta sama koleżanka pomogła mi dostać się na cztero- miesięczny kurs języka angielskiego. Zanim ukończyłam ten kurs inny znajomy pomógł mi znaleźć pracę w Domu Opieki Seniora i skontaktował mnie ze swoim doradcącą w Centrum Pomocy  Emigrantom. Dzięki temu w krótkim czasie zostałam zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną do St. Boniface Hospital na oddział rehabilitacji. Po rozmowie kwalifikacyjnej, na której moje porozumiewanie się w języku angielskim pozostawiało wiele do życzenia okazało się, że otrzymałam pracę na oddziale terapii zajęciowej. Wrzucono mnie na głęboka wodę. Pracowałam na oddziale geriatrycznym i oddziale rehabilitacji ręki również z pacjentami oddziału psychiatrycznego. Czasem, to były nie łatwe wyzwania dla kogoś tak jak ja słabo znającego język angielski. Dziś to już historia. Od tamtych dni do dnia obecnego pracuję w St. Boniface Hospital. Pracowałam także w Grace Hospital na oddziale fizjoterapii i terapii zajęciowej.

 Kiedy i jak odkryła Pani w sobie pasję pisania?

Zdawałoby się, że całkiem przypadkowo. W czasie pracy w Grace Hospital podczas sesji z jedną z moich pacjentek nawiązała się przyjazna rozmowa. Nawet nie wiem jak do tego doszło, ale ta Pani dała mi do przeczytania napisany przez siebie artykuł o tym jak ważne w życiu jest przytulenie drugiej osoby. Po przeczytaniu jej artykułu poczułam się dziwnie. Powiedziałam mojej pacjentce, że trudno mi jej dokładnie opisać, co czuje, ale zdaje się, że jestem zainspirowana. Sama byłam zdziwiona, że użyłam tego słowa.

W dwa dni później, bardzo wczesnym rankiem, gdy rozmyślałam o tym przeczytanym artykule nagle zauważyłam, że w myślach zaczęły układać się całe linie słów. Nie myśląc wiele zaczęłam je spisywać. Wróciłam do domu i przepisałam wszystko „na czysto”. Kiedy coś brakowało to zaraz odpowiednia myśl przychodziła i dopisywałam brakujące słowa. Spojrzałam na kartkę i nie dając sama temu wiary stwierdziłam, że napisałam wiersz. Zaraz też zadzwoniłam do mojej pacjentki, która mnie zainspirowała, powiedziałam jej o wszystkim i przeczytała ten pierwszy wiersz.

Kolejne tygodnie, miesiące przynosiły bardzo obfity plon. Potrafiłam pisać 3, 4 wiersze tygodniowo. Muszę wyznać, że ja nigdy nie miałam zamiaru być pisarką a już napewno nie poetką. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będę kiedyś pisała wiersze i to jeszcze po angielsku.

Tak jak za pierwszym razem tak i do dziś czuję się wyjątkowo dobrze po napisaniu wiersza. W krótkim czasie zauważyłam, że jest to moja pasja. Piszę i mam też nieodpartą potrzebę dzielenia się tym, co napisałam. Ta chęć dzielenia wynika miedzy innymi z tego, że wiele najpiękniejszych na świecie wierszy leży schowanych w szufladach. Wiem to od moich pacjentów. Wielu z nich nigdy nie przyznało się publicznie do pisania a otworzyli się przede mną , czytając mi swoje wiersze. Niektórzy mówili „Ja już jestem zbyt stara nie wydam moich wierszy, ale ty nie zmarnuj swojej szansy.”

Czy znalazła Pani w takim razie sposób na prezentowanie swoich wierszy szerszej publiczności?

Zaczęło się od przeczytania tego pierwszego wiersza mojej pacjentce. A potem czytałam moje wiersze znajomym. Ponieważ jednym z zadań mojej pracy zawodowej jest zorganizowanie moim pacjentom rekreacji to zaczęłam też czytać wiersze moim pacjentom. Reakcja tych chorych ludzi na to, co słyszeli była dla mnie szokująca. Często ze łzami w oczach mówili, że słuchanie moich wierszy jest dla nich najlepszą terapia, jaką mieli podczas pobytu w szpitalu. Wielu z nich było śmiertelnie chorych, niektórzy przeżyli śmierć kliniczną. To byli moi najlepsi krytycy, oni nadali wartość moim wierszom.
Zachęcona komentarzami i ocenami moich pacjentów zaczęłam czytać i recytować każdemu, kto chciał słuchać. Zaczęłam więc dzwonić do różnych domów opieki i czytałam. Zaraz na początku znalazłam okazję czytania  moich wierszy w różnych miejscach publicznych takich jak : Library of Millenium, Mc Nelly Robinson- lokalny sklep z książkami, Charie Os- restauracja. Te miejsca organizują tzw. wieczory otwartego mikrofonu. Jako, że jestem studentką Uniwersytetu Winnipeg dowiedziałam się o organizacji pisarzy jaka działa na Uniwersytecie. Zrzeszenie to również organizuje raz w miesiącu czytania poezji. W miarę możliwości staram się korzystać z tych okazji. Do dziś dnia prezentowałam moje teksty w kilkunastu miejscach. Miałam przyjemność być 2 razy w Radiu Polonia by dzielić się moimi utworami ze słuchaczami. Brałam też udział w organizowanym przez Federację Polek w Winnipegu spotkaniu „Poezja przy herbatce.” Ostatnio Towarzystwo Miłośników Kultury i Sztuki Zachęta zaprosiło mnie do udziału w wieczorze poetycko muzycznym, na którym recytowałam moje wiersze. W pewnym momencie zrezygnowałam z pracy w Grace Hospital by poświecić czas na czytanie i znaleźć balans pomiędzy rodziną, pracą i studiami. Zgłosiłam się do St. Boniface Hospital gdzie zostałam wolontariuszem. Wyobrażałam sobie, że usiądę przy łóżku pacjenta i będę recytować moje wiersze. Okazało się, że w tym szpitalu jest piękna galeria The Buhler Gallery. W styczniu i lutym gościła tam wystawa prac wypożyczonych z National Gallery of Canada. Wystawa zatytułowana była ”The Street/ La rue”. Na wystawie swoje fotografie prezentuje siedmiu artystów. Zdjęcia przedstawiają osoby bezdomne kontynentu północnoamerykańskiego. W tej Galerii na serii czterech kolejnych występów miałam zaszczyt prezentować moją poezję. To było nowe bardzo interesujące przeżycie. Niemal po każdej prezentacji ktoś ze słuchaczy dzieli się ze mną swoją opinią, która jest zarówno inspirująca jak też zachęcająca do publikacji książki. Ludzie często proszą mnie o kopie moich wierszy.

Jak zareagowała Pani na takie pytania a właściwie podpowiedzi, by wiersze spisać i wydać?

Bardzo chciałabym wydać moje wiersze, ale to nie jest takie łatwe. Na samym początku własnym sumptem z moją przyjaciółką wydrukowałyśmy 20 broszur. W Tej broszurce zatytułowanej „Do You Have a Minute to be  Present” znajduje się 20 poematów. Większość egzemplarzy rozeszła się bardzo szybko. Prócz tego dwa z moich wierszy opublikowano w biuletynach wydawanych w   szpitalu St. Boniface „This Week” i Grace Hospital. Jeden z moich wierszy ukazał się również w polskim czasopiśmie Czas. Aktualnie jestem w trakcie poszukiwania sponsora oraz agencji, która zajmie się wydaniem moich wierszy i oczywiście jestem pomyślnej myśli.

Wieczór poetycko muzyczny w Muzeum Ogniwo

Pani Zofia wśród poetów prezentujących poezję na spotkaniu "Poezja przy herbatce" zorganizowanym przez Federacje Polek w Winnipegu
 

Czy oprócz opinii słuchaczy przychodzących na Pani prezentacje poetyckie, usłyszała Pani na temat swojej twórczości jakieś recenzje?

Oczywiście miałam już kilka okazji zasięgnięcia opinii profesjonalistów. Jeden z większych komplementów to fakt, że  Pani profesor ucząca przedmiotu academic writting na Uniwersytecie Winnipeg chciała mieć kopie jednego z moich wierszy. Inną niespodzianką była opinia emerytowanego profesora Uniwersytetu, który był dziekanem wydziału literatury. Ten profesor wziął broszurę z moimi wierszami i poprosiłam go by ocenił to co ja piszę. Profesor powiedział, że piszę stylem określanym jako biały wiersz po angielsku powiemy free verse.

Co Panią inspiruje i pobudza do pisania?

Inspirują mnie ludzie ich emocje i przeżycia, kontakty międzyludzkie. Inspiruje mnie samo życie.

Jaka jest tematyka Pani wierszy?

Ponieważ jak powiedziałam samo życie to inspiracja do pisania wiec staram się w wierszach wyrazić to, obok czego my ludzie zazwyczaj przechodzimy obojętnie nie zastanawiając się nad głębszym sensem i znaczeniem przeżyć i sytuacji. Przytoczę tu przykład. Tytuł mojego pierwszego wiersza brzmi tak jak tytuł broszury czyli "Do You Have a Minute to be  Present" wiersz mówi o tym, że gdy ludzie mówią do Ciebie rano na przywitanie ”cześć jak się masz?” i nie zawsze chcą wiedzieć w jakim rzeczywiście jesteś nastroju i co cię trapi, to takie nawet niewiele znaczące pytanie jest dowodem, że ludzie siebie dostrzegają co ma ogromne znaczenie gdyż każdy źle się przecież czuje kiedy jest ignorowany.

 Z naszej dotychczasowej rozmowy można wnioskować, że inspiracją do pisania przez Panią wierszy są głębokie i trudne przeżycia, ale czy tylko? Czy emocje dające człowiekowi powody do radości, uśmiechu, sprawiają, że czujemy się szczęśliwi też maja odbicie w Pani wierszach?

Dobre pytanie. Mam wiersze, które mówią o miłości. Napisałam wiersz, który jest dedykowany moim dzieciom. "They`re Here To Teach Me". Cały wiersz jest o tym, że moje dzieci są aniołkami, które mi zostały zesłane z nieba, że szczerze głęboko mnie kochają. Kochają mnie wtedy, kiedy jestem chora i zdrowa, kiedy jestem wesoła i smutna. Kochają mnie nawet wtedy, kiedy jestem zła i niedobra. Kochają mnie zawsze taką, jaką ja jestem.

Moje dzieci uczą mnie, że najważniejsza jest bezwarunkowa miłość i serce.

Każdy wiersz ma jakąś historię i napewno nie koniecznie moje wiersze są smutne. Kiedyś rano przed pracą czytałam książkę i to, co w niej przeczytałam dało mi jakby takie zielone światło do pisania. Wyciągnęłam kawałeczek papieru i zaczęłam pisać a nagle przyleciała biedronka i usiadła na mojej kartce. Popatrzyłam i pomyślałam- chyba tutaj przyleciałaś biedroneczko by być w tym wierszu- i napisałam wiersz "Lady Bug"

Jak określiłaby Pani swoją twórczość?

Ja piszę po angielsku, słowami bardzo prostymi. W mojej poezji metafory są pospolite i przeciętne, ale ludzie, którym czytam moją poezje odbierają ja bardzo pozytywnie i głęboko. Profesor, któremu dałam wiersze do oceny powiedział, że sposób, w jaki pisze jest interesujący i oryginalny, dlatego nie powinnam niczego zmieniać, zastanawiać się tylko pisać. Piszę, więc i prezentuje moją poezję wszędzie tam gdzie jest to możliwe, gdzie jestem zaproszona.

Dziękuję za rozmowę i zapraszam do wysłuchana jednego z wierszy Zofii Moniki Dove

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem „Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polegać będzie na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Dziś w polishwinnipeg.com prezentujemy pierwszy wywiad.

Edyta Śliwińska

Podbiła Amerykę TAŃCZĄC Z GWIAZDAMI

Za kilka miesięcy, bo 6 maja 2009 roku będzie obchodziła swoje 28 urodziny, które - jeśli wierzyć teorii, że ludzki charakter ulega diametralnej przemianie co siedem lat – przyniesie zmiany w jej osobowości, a może i w życiu, w którym jak do tej pory nie popadała w rutynę, a wręcz przeciwnie – cieszyła się każdą jego minutą. Edyta Śliwińska, bo to właśnie do niej dotarł magazyn „POLKI w świecie”, jest polską tancerką, która jako pierwsza bierze udział w amerykańskiej wersji brytyjskiego programu telewizyjnego "Dancing with the Star", czyli tak popularnego w Polsce Tańca z gwiazdami.

Dzisiaj jesteś jedną z najbardziej rozpoznawanych Polek w USA? Zanim jednak tu przyjechałaś to przez kilkanaście lat swojego życia mieszkałaś w Polsce. Jak to się stało, że w ogóle zaczęłaś tańczyć?

Moje pierwsze spotkanie z tańcem towarzyskim było zupełnie przypadkowe, choć nie ukrywam, że odkąd pamiętam zawsze chciałam występować na scenie. Od małego organizowałam domowe przedstawienia, konkursy tańca, wszelkiego rodzaju pokazy mody, do których angażowałam kogo popadło. Było, więc, dla mnie oczywiste, że kiedy ogłoszono kurs tańca w pobliskiej szkole, ja byłam pierwszą na liście chętnych. Zaciągnęłam ze sobą koleżankę z klasy do towarzystwa i zmusiłam jednego z kolegów, żeby zapisał się na kurs jako mój partner. Będę mu wdzięczna do końca życia, bo wiem, że wcale się nie interesował tańcem, a zgodził się tylko dlatego, że byłam jego sympatią. Od tego momentu taniec stał się moim życiem. Z czasem zaczęłam się coraz bardziej angażować w treningi, znalazłam prawdziwego partnera, który dzielił moją pasję do tańca i zaczęłam występować na turniejach, najpierw okolicznych, potem krajowych aż w końcu także zagranicznych.

Sukcesy w Polsce to, jednak, za mało dla takiej ambitnej dziewczyny jak Ty. Ćwiczyłaś tak długo i wytrwale, aż udało Ci się oprócz Mistrzostwa Polski zdobyć także Mistrzostwa USA w tańcu zawodowym.

Zanim wyjechałam do Stanów trenowałam około trzech godzin dziennie przez siedem dni w tygodniu, przygotowując się do licznych turniejów krajowych. Kilka razy w roku reprezentowałam też Polskę na turniejach w Anglii. Londyn jest stolicą tańca towarzyskiego, do której przyjeżdżają najlepsze pary taneczne na profesjonalne szkolenia i zawody najwyższej klasy. W Stanach spędzaliśmy z moim ówczesnym partnerem, a dzisiaj także mężem, Alciem mniej więcej tyle samo czasu na parkiecie co podczas dodatkowych szkoleń. Trenowaliśmy taniec nowoczesny, balet. Poza tym regularnie chodziliśmy na siłowni ę i yogę.
W swojej karierze byłam finalistką Mistrzostw Polski i USA, wygrywałam też wiele turniejów tańca towarzyskiego w Stanach, ale ponieważ zdecydowałam sie na występ w „Tańcu z gwiazdami” musiałam zrezygnować z kariery zawodowej jako tancerka turniejowa. Żeby dojść do poziomu mistrzowskiego trenuje się latami i rzadko kiedy udaje się to tancerzom przed dwudziestym ósmym rokiem życia, może poza nielicznymi wyjątkami.

I Ty właśnie jesteś takim wyjątkiem.

No tak, od każdej reguły zawsze musi być wyjątek.

Jak na zodiakalnego Byka przystało nie spoczęłaś na laurach i postanowiłaś sprawdzić się w nowej rzeczywistości, wśród nowych ludzi. Postanowiłaś na dłużej wyruszyć w świat… Dlaczego obrałaś kierunek na Stany Zjednoczone?

Stany Zjednoczone również były przypadkiem. To chyba przeznaczenie pokierowało mnie za ocean. Na jednym z turniejów w Anglii poznałam Alca, mojego obecnego męża. W tym czasie tańczyłam z chłopakiem, który choć był cudowną osobą, nie dawał mi perspektyw, jeśli chodzi o sukcesy zawodowe. Alec szukał partnerki i zaproponował mi, żebym przeprowadziła się do San Francisco, gdzie on prowadził szkołę tańca. Propozycja była kusząca, ponieważ mogliśmy razem tańczyć, a zarazem mogłam utrzymać niezależność finansową udzielając lekcji tańca. Postanowiłam spróbować i kiedy po kilku miesiącach zaczęliśmy odnosić sukcesy, wiedziałam, że być może zostanę w Stanach na dłużej. Była to bardzo ciężka decyzja, ponieważ jestem blisko związana ze swoja rodziną, mieszkającą w Polsce. Wyjazd wiązał się również z przerwaniem studiów na Uniwersytecie Warszawskim, co też było ogromnym poświęceniem, gdyż zawsze zależało mi na tym, żeby zdobyć solidne wykształcenie.

Od razu po przylocie do USA posypały się propozycje angażu?

Niestety, nigdy nie jest tak łatwo. Taniec towarzyski stał się popularny dzięki „Tańcowi z gwiazdami”. Przed tym programem była to dyscyplina ograniczona do dość wąskiego grona par startujących na turniejach, gdzie widownia składała się głównie z miłośników tego rodzaju tańca. Rzadko kiedy, szczególnie w Stanach, taniec docierał do szerszej publiczności. Tak, więc przyjeżdżając do Ameryki kierowałam się miłością do tańca, a nie perspektywą sławy. Wiedziałam, że taniec z Alciem przyniesie mi ogromaną satysfakcję i da mi szansę rozwoju. Reszta była jednym wielkim znakiem zapytania.

Jednak marzenia o zawrotnej karierze w USA lubią się spełniać. Zostałaś zaproszona do udziału w amerykańskiej edycji „Tańca z gwiazdami” w charakterze instruktora oraz trenera występujących w konkursie sław. Czy występ w tym programie w jakiś szczególny sposób zmienił Twoje życie?

Moje życie przybrało całkowicie inny kształt po występie w amerykańskiej wersji „Tańca z gwiazdami”. Pomiędzy próbami, nagraniami, sesjami zdjęciowymi, przymiarkami kostiumów i różnego rodzaju imprezami , na które zaczęłam być zapraszana z racji bycia osobowością telewizyjną, niewiele pozostawało mi czasu na cokolwiek innego. Musiałam, oczywiście, zrezygnować z występów na turniejach i z regularnych treningów z Alciem. Wciąż tańczymy razem na pokazach, występach gościnnych w programie, jak również na tournee „Tańca z gwiazdami”, które odbywa się w przerwie między kolejnymi edycjami programu telewizyjnego. Ponadto przeprowadziłam się do Los Angeles, ponieważ tam nagrywany jest program. Styl życia w mieście aniołów jest bardzo specyficzny. Napięcie, stres i pośpiech to chleb powszedni w przemyśle rozrywkowym, choć zdarzają się także chwile kiedy można się zrelaksować na plaży w Malibu, rozkoszując się wiecznie ciepłym klimatem.

Wystąpiłaś, aż w siedmiu edycjach? Która z nich wspominasz najmilej?

Najmilej wspominam pierwszą edycję, którą wygrał Alec i szóstą, w której doszłam do finału. Pierwsza edycja otworzyła świat tańca dla milionów widzów. Nagle każdy chciał się nauczyć tańczyć! Ludzie zaczęli nie tylko nas rozpoznawać, ale też doceniać. Wierz mi, że nie ma lepszej nagrody dla artysty, niż szacunek widowni i świadomość, że dotarło się do ich serc i wniosło coś nowego. W szóstej edycji tańczyłam z zawodnikiem amerykańskiego footballu Jasonem Taylerem, który okazał się świetnym tancerzem i wspaniałym człowiekiem. Do tej pory jesteśmy przyjaciółmi i przyznaję, że bardzo ciepło wspominam godziny naszej ciężkiej pracy na parkiecie, być może dlatego, że widziałam nie tylko ogromne postępy Jasona, ale także dostrzegałam, jak wiele przyjemności czerpał z tańca.

A zdarzały się jakieś wpadki? W programie na żywo raczej trudno ich uniknąć.

Oczywiście, w siedmiu edycjach programu mieliśmy kilka wypadków i niespodzianek. Jane Seymour, słynna Doktor Quinn, przeżyła śmierć matki w trakcie programu, Mirie Osmond zemdlała podczas występu na żywo, a Sara Evans wycofała się z dalszych występów, ponieważ dowiedziała się o zdradzie męża i postanowiła zając się rozwodem. W każdej edycji doświadczamy kontuzji . Ja któregoś razu musiałam tańczyć z wysoką temperaturą, a w ostatniej edycji na próbie, tuż przed występem, niechcący boleśnie ukłułam mojego partnera w oko!

W sumie miałaś siedmiu partnerów, których uczyłaś tańczyć podczas kolejnych edycji programu. Który z nich okazał się najmniej zdolnym uczniem?

Moim pierwszym partnerem był Evander Hollyfield. Legenda boksu i niesamowita osobowość, ale nie zbyt dobry tancerz. Podziwiałam jego siłę charakteru i dyscyplinę, nigdy nie narzekał i co ciekawe, ten czterokrotny mistrz świata wagi ciężkiej traktował mnie, o dwadzieścia lat młodszą tancerkę, jak swojego trenera. Mam dla niego wielki szacunek.
W drugiej edycji tańczyłam z najbardziej opalonym aktorem Hollywoodu - Georgem Hamiltonem. George reprezentował „starsze pokolenie gwiazd Hollywood”. Pracował dla tej samej wytwórni filmowej co Fred Aster i Gene Kelly. Myślę, że gdyby George był o kilkanaście lat młodszy na pewno wygrałby „Taniec z gwiazdami”. Miał niesamowitą charyzmę i potrafił wcielić się w każdą rolę.
W kolejnej edycji tańczyłam z młodym aktorem Joeyim Lawrancem, który od dziecka występował na scenie i w serialach telewizyjnych. Potrafił świetnie tańczyć, więc dało mi to możliwość kreacji ciekawych i skomplikowanych choreografii. Wylądowaliśmy na trzecim miejscu, być może dlatego, że zabrakło Joemu popularności. Na kilka lat zniknął z Hollywood i chyba liczył na to, że „Taniec z gwiazdami” przywróci mu popularność.
Moim kolejnym partnerem był John Ratzenberger, znany z roli w jednym z najbardziej popularnych seriali w Stanach – „Cheers”. John był prześmieszny na ekranie, za to bardzo poważny w życiu prywatnym. Ludzie kochali go, ponieważ wyglądał jak ktoś kto mógłby być ich sąsiadem, czy kolegą z pracy. Podobnie, jak z Georgem, tak i z nim doszliśmy dość daleko, zawdzięczając to nie tyle zdolnościom tanecznym Johna ale przede wszystkim jego urzekającej osobowości.
W piątej edycji tańczyłam z gwiazdą opery mydlanej, Cameronem Mathisonem, jak na aktora serialowego przystało, bardzo przystojnym. Podczas „Tańca z gwiazdami” Cameron nagrywał odcinki swojego serialu w Nowym Yorku, dlatego co tydzień zaraz po programie musieliśmy lecieć do Nowego Yorku, gdzie trenowaliśmy przez 4 dni, i wrócić z powrotem do Los Angeles na kolejny odcinek „Tańca z gwiazdami”. Było to bardzo wyczerpujące. Przez kilka miesięcy żyłam na walizkach, spędzając większość czasu w samolotach, hotelach i na sali tanecznej.
W szóstej edycji osiągnęłam największy sukces tańcząc ze wspomnianym wcześniej Jasonem Taylerem. Choć był bardzo wysoki to tańczył z niespodziewaną gracją i zrobił niesamowite postępy udowadniając, że każdy może się nauczyć tańczyć.
Ostatnia edycja była prawdziwym wyzwaniem. Tańczyłam z komikiem Jeffem Rossem, który nie tylko nie miał poczucia rytmu, ale też nie był zbyt wysportowany. Jeff jest bardzo ciekawą osobą i świetnie się rozumieliśmy, choć na treningach śmiałam się częściej niż miałam okazję tańczyć. Od początku wiedziałam, że odpadniemy z programu bardzo szybko.

Z tego co mówisz wynika, że w Twoim otoczeniu nie brakowało interesujących mężczyzn. Ty, jednak, pozostałaś wierna jednemu, który we wrześniu zeszłego roku został Twoim mężem.

Nasz związek z Alciem na początku nie był łatwy. Najpierw broniliśmy się przed uczuciami wierząc, że łączenie życia zawodowego z prywatnym nie jest dobrym pomysłem. Na szczęście nie udało nam się pozostać obojętnymi względem siebie i po jakimś czasie zaczęliśmy się spotykać. Spędzaliśmy ze sobą mnóstwo czasu: wspólne treningi, podróże, turnieje, wspólni znajomi z grona tanecznego. „Taniec z gwiazdami” rozdzielił nas fizycznie, ale za to wzmocnił emocjonalnie. W pierwszej edycji trenowałam z Evanderem w Atlancie, podczas gdy Alec wciąż był w Los Angeles. Zdaliśmy sobie wtedy sprawę jak bardzo tęsknimy za sobą, jak silnie jesteśmy związani. Nie mogliśmy wyobrazić sobie życia bez siebie! To właśnie wtedy, podczas jednej z moich wizyt w Los Angeles, Alec poprosił mnie o rękę.


Twój mąż jest Rosjaninem, obracasz się wśród Amerykanów, czy nie brakuje Ci na co dzień polskiej mowy lub towarzystwa Polaków?

Oczywiście, bardzo tęsknię za polskością, tym bardziej, że nie znam wielu Polaków w Los Angeles. Głównie z braku czasu obracam się w towarzystwie osób związanych z moją pracą. Ostatnio poznałam męża Izabelli Scorupko, która mieszka w Los Angeles, i obiecałam sobie, że spróbuję znaleźć chwilę, żeby zobaczyć się z Izą, którą bardzo podziwiam. Problem w tym, że obie jesteśmy bardzo zajęte. Regularnie, natomiast, dzwonię do domu, co najmniej kilka razy w tygodniu. Mam dwie siostry i mamę, z którymi kontaktuję się na zmianę, aby w ten sposób utrzymać ścisłe więzi rodzinne oraz mieć stały przepływ informacji o bliskich.

A Polska? Tęsknisz za nią?

Najbardziej tęsknię za rodziną, domowymi obiadami w gronie najbliższych i wieczornymi dyskusjami przy dobrym winie i cieście mojej mamy. Będąc rodowitą warszawianką brakuje mi także warszawskiego stylu życia. W Warszawie wszystko jest blisko, w zasięgu ręki. Mieszkałam w centrum miasta, chodziłam na piechotę na zajęcia na Uniwersytet Warszawski! Po drodze do domu mogłam wstąpić d koleżanki, umówić się ze znajomymi na kawę, czy choćby kupić świeże pieczywo. W Los Angeles zakupy robi sie raz w tygodniu, a spotkanie ze znajomymi trzeba zaplanować z tygodniowym wyprzedzeniem.


Często latasz nad Wisłę?

Jestem w Polsce przynajmniej trzy razy w roku, są to moje wakacje. Zawsze staram się być w domu na Święta Bożego Narodzenia. Niestety, podróż do domu jest tak długa, że przyjazd na parę dni nie ma sensu, a ja rzadko kiedy mam kilka tygodni wolnego.

Po której stronie oceanu widzisz siebie i swoją rodzinę, gdy myślisz o przyszłości?

Szczerze mówiąc widzę siebie zarówno w Stanach jak i w Polsce. Problem w tym, że mój mąż nie mówi po polsku i oboje jesteśmy związani zawodowo z Los Angeles. Planujemy zamieszkać tam, gdzie będziemy mieli najlepsze perspektywy spełnienia zawodowego. Jesteśmy otwarci na to co przyniesie nam życie, jeśli więc będziemy mieli okazję pracować nad jakimś projektem w Polsce to, kto wie, być może wrócę w rodzinne strony.

W przeciwieństwie do wielu „roztańczonych” par – Ty i Twój mąż nie planujecie dalszego prowadzenia szkoły tańca dla dzieci. Myślicie o tym, by zająć się produkcją filmową. Skąd taki pomysł?

Jak wspominałam wcześniej, oboje prowadziliśmy szkołę tańca w San Francisco, największą szkołę tańca dla dzieci na zachodnim wybrzeżu, którą Alec założył z pomocą swojej mamy, byłej tancerki. Mieliśmy okazję posmakować pracy z dziećmi i nastolatkami i zdaliśmy sobie sprawę z tego, że owszem jest to praca bardzo satysfakcjonująca, ale w niej nie do końca się spełniamy. „Taniec z gwiazdami” otworzył nam drogę do przemysłu rozrywkowego, który – nie ukrywam – zafascynował nas od samego początku. Mając świadomość, że kariera tancerza trwa dość krótko, postanowiliśmy ruszyć w innym kierunku. Alca interesuje praca w telewizji przy produkcji seriali, programów telewizyjnych, a nawet filmów. Ja chcę ukończyć studia na wydziale dziennikarstwa i zaangażować się w produkcję programów rozrywkowo-informacyjnych. Podczas ostatniej edycji „Tańca z gwiazdami” zdobywałam doświadczenie, będąc korespondentką dla jednej ze amerykańskich stacji telewizyjnych. Robiłam wywiady z parami po programie, a potem w studiu komentowałam ich występy, jak również inne wydarzenia ze świata rozrywki.

Czy w swoich produkcjach filmowych zamierzacie z mężem zatrudniać również polskich aktorów, mieszkających poza granicami Polski, by dać im podobną szansę, jaką Ty otrzymałaś przed kilkoma laty?

Jak tylko uda mi się zrealizować pierwszą własną produkcję! Ponieważ jestem bardziej zainteresowana programami alternatywnymi do produkcji fabularnej, myślę, że to Alec będzie miał więcej do czynienia z aktorami niż ja. Obiecuję, jednak, że przy każdej nadarzającej się okazji będę pomagała rodakom.

Gdybym dzisiaj mogła spełnić jedno Twoje życzenie to o co byś mnie poprosiła?

Oczywiście, jest wiele rzeczy o które chciałabym prosić, ale najważniejsze jest dla mnie zdrowie i szczęście moje i moich bliskich.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała: Anna Barauskas-Makowska