|
 |
INOWROCŁAW
|
 |
Inowrocław, jeden ze
stołecznych ośrodków staropolskich Kujaw, zwany jest często "miastem na soli",
gdyż leży na potężnym wysadzie solnym wyrastającym 10-20 m ponad średnią
wysokość (ok. 90 m n.p.m.) Równiny Inowrocławskiej.
Neogotycki gmach obecnego ratusza z 1908 r. przy ul F.D. Roosevelta 36
Pierwsza wzmianka o Inowrocławiu
pochodzi z 1185 i określa miejscowość jako Novo Wladislaw. Nazwa została wybrana
prawdopodobnie na cześć Władysława Hermana lub jako Nowy Włocławek, założony
przez mieszkańców Włocławka uciekających przed powodzią i szukających nowego
miejsca do osiedlenia się. Miasto powstało na bazie dużego targu i znajdującej
się w pobliżu warzelni soli.
Tężnia solankowa
Przypadkowe znalezienie historycznych śladów działalności ludzkiej i prowadzone
później prace wykopaliskowe wykazały, że na terenie obecnego Inowrocławia
istniała prawdopodobnie najstarsza warzelnia soli jak do tej pory odkryta na
ziemiach polskich.
Prawa miejskie Inowrocław uzyskał ok. 1238 z rąk księcia Kazimierza Konradowicza.
W latach 1466-1772 Inowrocław był stolicą województwa inowrocławskiego
obejmującego swym zasięgiem północno-zachodnią część Kujaw z miastami: Bydgoszcz,
Solec Kujawski, Koronowo, Gniewkowo, Podgórz, Słońsko, Raciążek, Służewo, Lipno,
Dobrzyń i Radziejów. Miasto było także siedzibą starostów inowrocławskich (Kategoria:Starostowie
inowrocławscy).
Biały Dworek
Okres zaboru pruskiego to czas wzrastającej germanizacji. W XIX w. miasto
zaczęło się ponownie rozwijać. Powstało wiele obiektów: drukarnia (1840), szkoła
średnia (1848), nowy szpital dla miasta i powiatu (1870), kopalnia i warzelnia
soli oraz rozpoczęcie budowy węzła kolejowego (1872-1873), uzdrowisko (1875),
fabryka maszyn rolniczych i fabryka sody (1882), gazownia (1902), wodociągi
(1904), elektrownia (1908), linia tramwajowa (1912-1969). Jednocześnie
mieszkańcy miasta aktywnie brali udział we wszelkich zrywach narodowych (insurekcja
kościuszkowska, powstania listopadowe i styczniowe). W 1812 w Inowrocławiu miał
swą kwaterę cesarz Napoleon Bonaparte w drodze na Moskwę.
Inowrocław powrócił do Polski w 1919. Na czele powstańców przejmujących kontrolę
nad miastem stał kpt. Paweł Cyms. Okres dwudziestolecia międzywojennego to czas
zmagania się z trudną ogólną sytuacją gospodarczą w kraju, co w Inowrocławiu
przekładało się między innymi na bardzo wysokie bezrobocie. Liczne były
wystąpienia robotników i bezrobotnych. W 1926 policja krwawo rozgoniła
demonstrację robotniczą. W latach 30. dochodziło do publicznych głodówek
bezrobotnych. W 1930 głodowało m.in. 20 bezrobotnych powstańców. Mimo trudności
gospodarczo-społecznych miasto się rozwijało. Uruchomiono Hutę Szkła "Irena" i
szyb Kopalni Soli przy ul. Poznańskiej (1924), zakończono budowę Zakładu
Przyrodoleczniczego w uzdrowisku (1927), rozpoczęto budowę lotniska (1930)
ukończoną po trzech latach.
Kamienica z 1894 roku, przy ul. Solankowej 30, przykład renesansu
niderlandzkiego
Pierwsze dni okupacji hitlerowskiej to masowe aresztowania i egzekucje
mieszkańców. W nocy 30 listopada 1939 r. Niemcy wypędzili z miasta ponad 1 000
polskich rodzin. Okupację niemiecką zakończyło zajęcie Inowrocławia przez Armię
Czerwoną w dniu 21 stycznia 1945. Ostatni nalot niemiecki odbył się jednak
jeszcze 4 kwietnia 1945 – pojedynczy samolot zrzucił 4 bomby odłamkowe i
ostrzelał podróżnych na peronach dworca kolejowego w Inowrocławiu. (Zginął
wówczas m.in. Leon Spychalski z Paprosa.)
W latach 1950-1998 miasto administracyjnie należało do województwa bydgoskiego.
Powiat inowrocławski przywrócono 1 stycznia 1999.
Inowrocław – miasto uzdrowiskowe
Inowrocław to jedno z największych
miast województwa kujawsko-pomorskiego, tytularna stolica Kujaw Zachodnich.
Położony na Szlaku Piastowskim w pobliżu szlaków wodnych, w sąsiedztwie
historycznego Askaukalis – emporium handlowego z okresu rzymskiego, znajdującego
się na szlaku bursztynowym. Najstarsza pisana wzmianka o Inowrocławiu pochodzi z
roku 1185. W południowej części miasta płynie Noteć, która łączy Inowrocław z
dorzeczami Odry i Wisły.
W parku solankowym
Inowrocław spełnia dwie funkcje:
ośrodka uzdrowiskowego z rozbudowaną siecią sanatoriów i ośrodka gospodarczego,
wykorzystującego leżące pod miastem i na jego obrzeżach bogate pokłady surowca,
głównie soli kamiennej, stąd Inowrocław nazywany jest często „miastem na soli”.
Walory uzdrowiskowe Inowrocławia zadecydowały o przyznaniu w 2005 r. tytułu
Laureata VI Edycji Narodowego Konkursu Ekologicznego w kategorii „Gmina
Przyjazna Środowisku”. Natomiast według rankingu przeprowadzonego przez tygodnik
„Wprost” w 2004 r., Inowrocław znalazł się wśród 100 najlepszych miejsc do
zamieszkania w Polsce. Atutem miasta jest jego 130-letnia tradycja uzdrowiskowa.
Hala widowiskowo- sportowa
Źródło:
http://inowroclaw.pl/index.php?aid=top
| 
