Środa, 2010-02-10

ZWYCIĘZCA MOŻE STAĆ SIĘ KREZUSEM
Kanadyjskie złoto wyceniono na milion

Na kanadyjskich saneczkarzy czeka milionowa nagroda
Czy wśród kanadyjskich saneczkarzy wybuchnie gorączka złota? Złoty medal dla reprezentanta gospodarzy będzie oznaczał sowitą premię: sponsor saneczkarzy z Kanady obiecał okrągły milion dolarów za olimpijski triumf.
To tylko część sumy, o jaką może wzbogacić się złoty medalista z Kanady w rywalizacji saneczkarzy. Najwyższy stopień podium jest jednak więcej wart. Już wcześniej bowiem Kanadyjski Komitet Olimpijski obiecał nagrody w wysokości 500 tys. dolarów - dla zawodników i związku.

Nie zapeszają

Trener reprezentacji, Niemiec Wolfgang Staudinger jest ostrożny w prognozowaniu faworytów. - Największe szanse ma na pewno Alex Gough. Myślę, że brąz jest w jej zasięgu, ale o więcej będzie trudno - ocenił.


Igrzyska w Vancouver rozpoczną się 12 lutego. Rywalizacja saneczkarzy odbędzie się w oddalonym o prawie 120 km Whistler.
TVN 24

10 lutego w historii Kanady

Tego właśnie dnia, w odległości 78 lat od siebie, miały miejsce dwa bardzo istotne wydarzenia historyczne.

Pierwsze wydarzyło się 10 lutego 1763 roku. To ważne wydarzenie to podpisanie układu zwanego Treaty of Paris, na podstawie którego Francja przekazała Kanadę Wielkiej Brytanii.

Układ pokojowy Treaty of Paris, zwany też Peace of Paris (Pokój Paryski), został podpisany między Królestwem Wielkiej Brytanii, Francją i Hiszpanią, z Portugalią wyrażającą na ten układ zgodę.

Francja oddała Wielkiej Brytanii tzw. Nową Francję, czyli Kanadę, a także prawa do wszystkich ziem na wschód od rzeki Mississippi.

Hiszpania oddała Wielkiej Brytanii Florydę, otrzymawszy później od Francji Nowy Orlean i francuską Luizjanę.

Francja zatrzymała sobie wyspy Saint Pierre i Miquelon i odzyskała Guadelupę, Martynikę i St. Lucię, w zamian za Grenadę, Dominikanę, Saint Vincent, Grenadiny i Tobago, które otrzymała Wielka Brytania.

Te i wiele innych przeszeregowań dokonanych na podstawie tego układu, było początkiem ery brytyjskiej dominacji ma świecie. W sferze brytyjskich wpływów znalazła się także Nowa Francja, czyli Kanada.

W połowie XVIII wieku Nowa Francja, zamieszkiwana przez 50.000 mieszkańców, była w konflikcie z brytyjskimi koloniami w Ameryce, gdzie mieszkało prawie milion osób. Brytyjskie ataki na Nową Francję powtarzały się systematycznie. W 1758 roku twierdza Louisbourg została zdobyta przez Brytyjczyków, dając Brytyjczykom kontrolę nad rzeką Św. Wawrzyńca. Droga do Nowej Francji została otwarta. W Ohio zaś zdobyto fort Dequesne, broniący dostępu do Doliny Ohio. W ten sposób przypieczętowano w zasadzie koniec Nowej Francji.

W 1759 roku nastąpił atak z morza i generał James Wolfe pokonał Francuzów pod dowództwem generała Louis-Josepha de Montcalma w słynnej bitwie zwanej bitwą na Równinie Abrahama (Battle of the Plains of Abraham). Rok później Nowa Francja była już całkowicie w rękach brytyjskich. A trzy lata później, właśnie na mocy układu podpisanego 10 lutego 1763 roku, Nowa Francja przeszła oficjalnie pod panowanie Korony Brytyjskiej.

Drugim ważnym historycznie wydarzeniem, które miało miejsce także 10 lutego, tyle że w 1841 roku, było wejście w życie tzw. Act of Union, na mocy którego doszło do połączenia Górnej Kanady (Upper Canada) i Dolnej Kanady (Lower Canada) w jedną całość o nazwie Prowincja Kanady - Province of Canada.

Na mocy aktu, Lower Canada została nazwana Canada East (Wschodnia Kanada), a Upper Canada - Canada West (Zachodnia Kanada).

Pomysł stworzenia wspólnego kraju miał na celu włączenie frankofonów do kultury brytyjskiej. Ten zamiar nie powiódł się.

Obie części miały jednakową reprezentację w legislaturze Prowincji. Od pierwszego rządu przyjęto unikalny zwyczaj podwójnego premierostwa. Na czele rządu zawsze stało dwóch premierów, jeden reprezentujący Wschodnią Kanadę, drugi Zachodnią.

Pierwszą stolicą Prowincji Kanady było miasto Kingston. Później, po roku 1843, przeniesiono stolicę do Montrealu, a jeszcze później była ona rotacyjnie w Toronto i w Quebec City. W roku 1866, ostatnia sesja parlamentu Prowincji Kanady odbyła się w Ottawie w zbudowanych w 1865 roku budynkach parlamentu.

Wśród osiągnięć Prowincji Kanady wymienić należy między innymi unormowanie stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, budowa linii kolejowej Grand Trunk Railway, poprawa systemu szkolnictwa w Kanadzie Zachodniej dzięki Egertonowi Ryersonowi, wprowadzenie języka francuskiego jako języka oficjalnego w parlamencie.

Prowincja Kanady przestała istnieć w chwili powstania Konfederacji w 1867 roku, kiedy wraz z brytyjskimi koloniami północnoamerykańskimi - Nowym Brunszwikiem i Nową Szkocją stworzyła Dominion of Canada. Wówczas z jednego tworu, jakim była Prowincja Kanady, powstały dwie osobne prowincje Konfederacji - anglojęzyczne Ontario i francuskojęzyczny Quebec.
Małgorzata P. Bonikowska Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Dziecko na wysypisku śmieci

Policja RCMP w Richmond w Kolumbii Brytyjskiej aresztowała 20-letnią kobietę, która urodziła 21 stycznia dziecko - chłopca - w łazience w domu swego partnera w Richmond, a następnie pozbyła się jego zwłok, porzucając je. Trafiły na wysypisko śmieci na południe od Vancouver.


Przedstawicielka RCMP Jennifer Pound powiedziała, że partner kobiety nie wiedział, iż jest ona w ciąży. W czasie gdy doszło do porodu, mężczyzna spał.

Kobieta obudziła go i przekonała, że poroniła. Z jego pomocą owinęła dziecko w ręcznik, włożyła ciało do worka na śmieci i wyrzuciła do pojemnika na śmieci w pobliżu okolicznej szkoły.

Policja została powiadomiona przez anonimowego informatora o tym wydarzeniu i rozpoczęły się poszukiwania prowadzone przez 35 funkcjonariuszy. Poszukiwania na wysypisku śmieci Burns Bog trwały trzy dni i doprowadziły do znalezienia noworodka, który, jak stwierdzono, nie był wcześniakiem.

Kobieta została zatrzymana, ale zwolniono ją kiedy zobowiązała się do zgłoszenia się na wezwanie.

Kobieta została oskarżona o cztery czyny przestępcze: o to, że nie korzystała z pomocy przy porodzie, narażając dziecko na zagrożenie, że zabiła noworodka, ukryła ciało dziecka, a także dokonała profanacji ludzkich zwłok.

Policja może przedstawić także zarzuty mężczyźnie.
Joanna Wójcik Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie
 

Wtorek, 2010-02-09

Trzeba pilnować Arktyki

Grupa naukowców latem ma wybrać się na Arktykę, aby zamontować eksperymentalną aparaturę, pozwalającą na dokładną całodobową kontrolę wszelkich ruchów na terenach wodnych, które Kanada uważa za należące do niej.

Rejestrowane będą zarówno statki pływające po wodzie, jak i jednostki podwodne.

Program o nazwie Northern Watch, nad którym kontrolę sprawuje pułkownik Bruce Grychkowski, ma już trzy lata i właśnie wkroczył w fazę ostatniego etapu przed instalacją trzech precyzyjnych urządzeń kontrolujących i radaru specjalnie skonstruowanego przez Kanadyjczyków do wykrywania nawet najmniejszych łodzi.

Będzie też obserwatorium meteorologiczne.

Urządzenia te nie będą wymagały obecności człowieka. Nadawane z nich sygnały i wiadomości będą przekazywane przy pomocy satelitów.

W październiku w Halifaksie naukowcy zaczną badanie pilotażowe tych urządzeń, aby sprawdzić, jak będą się spisywały w trudnych warunkach arktycznych.

Wszystkie te sensory pozwolą Kanadzie sprawować znacznie lepszą kontrolę nad tym, kto pojawia się na Arktyce, niż obecnie, kiedy funkcje te pełnią skanujące te tereny satelity. Satelity nie są obecne na tych terenach cały czas.

Coraz więcej jest ruchu na terenach Arktyki od czasu, gdy topniejące lody ułatwiają nawigację.

Pojawia się także coraz więcej rekreacyjnych łodzi.

Jeśli wszystko dobrze pójdzie, mówi Grychkowski, cały system kontroli powinien być gotowy i działać już w roku 2012.

Wiadomość powitał z ulgą Rob Huebert z Centre for Military and Strategic Studies na University of Calgary. Jego zdaniem, obserwuje się coraz większą militaryzację Arktyki. Coraz większy jest tam też ruch i dobrze wiedzieć, kto wpływa na te wody.

Northern Watch używa kanadyjskiej technologii, co powoduje, że nie będzie trzeba korzystać ze sprzętu i technologii amerykańskiej.

Całkowity budżet Northern Watch wynosi ok. 10 mln dol. Nie jest to dużo, a wynika to z kryzysu i braku środków, ale obecnie akcja przyspieszyła, ponieważ suwerenność Arktyki jest ważną sprawą w odczuciu Kanady.

Łatwiejszy dostęp do Arktyki spowodowany jest zmianami klimatu i topnieniem powłoki lodowej.

Jak wykazują wyniki najnowszy amerykańskich badań, sezon topnienia powłoki lodowej na Arktyce postępuje szybciej na kanadyjskich wodach niż gdziekolwiek indziej na świecie.

W chwili obecnej okres, przez który topnieją lody na wodach na terenach kanadyjskiej Arktyki jest aż o miesiąc dłuższy niż 30 lat temu.

Przeciętne wydłużenie się w stosunku do roku 1979 czasu sezonu topnienia lodów w skali światowej wynosi 20 dni.

Coraz bardziej zanika masa lodowa, powodując zagrożenie dla wielu gatunków fauny, głównie fok i niedźwiedzi polarnych, ale także otwierając dostęp do bogactw naturalnych regionu. A chętnych do tych bogactw jest bardzo wielu.

Kanada musi bardzo uważać na rosyjskie zakusy na rejony Arktyki. Stąd niezwykle ważna rola, jaką pełnić mają urządzenia kontrolujące wszystkie ruchy na tym terenie.
Anna Głowacka Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Poniedziałek, 2010-02-08

Wakacji dla posłów nie będzie

Krytykowany powszechnie za zawieszenie Parlamentu do 3 marca premier Stephen Harper postanowił, że już po powrocie do pracy w marcu posłowie będą obradowali w ciągu dwóch tygodni zwykle poświęconych na wakacje - tygodniowej przerwy w marcu i kolejnej tygodniowej w kwietniu.
Decyzja premiera Harpera, aby posłowie federalni nie wracali na nową sesję Parlamentu 25 stycznia, jak było oryginalnie planowane, ale dopiero 3 marca, wywołała serię protestów, demonstracji i ostre słowa krytyki i opozycji i obywateli.
Joanna Wójcik Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Piątek, 2010-02-05

Toronto Pomoc w czasach recesji

Minął rok od inauguracji Toronto Helps - programu pomocy udzielanej przez władze Toronto mieszkańcom miasta w sytuacji kryzysu. Z tej okazji burmistrz David Miller, Janet Davis, szefowa Community Development and Recreation Committee (radna, Ward 31 Beaches-East York), Colleen Albiston, prezes zarządu YMCA of Greater Toronto, i Joseph Pennachetti, Toronto’s City Manager, ogłosili otwarcie Metro Hall Employment Services i nowej Y Café (na zdjęciu powyżej), a także rozszerzenia YMCA Hospitality Training Program.

Te plany burmistrz zapowiadał w lutym 2009 roku, w rok później stały się już rzeczywistością.

Metro Hall Employment Services to najnowszy w sieci 15 ośrodków zatrudnienia (employment centres), na rogu ulic King i John. Oto co oferuje torontończykom:
- informacje o obecnych i przyszłych miejscach pracy w sektorze publicznym i możliwościach zatrudnienia,
- nowych możliwościach w dziedzinie zatrudnienia, jakie pojawiają się w związku z nowymi projektami władz miejskich, np. Transit City czy Waterfront Revitalization,
- dostęp do wysoko wykwalifikowanych doradców i konsultantów, którzy oferują całą gamę usług związanych z zatrudnieniem,
- włączenie się do szerszej sieci miejskich miejsc pracy i zatrudnienia.
Miasto dba o to, aby zatrudniani przez nie pracownicy reprezentowali bogactwo etniczne, jakie jest cechą ludności miasta i stanowili reprezentację społeczności to miasto zamieszkujących. Właśnie dlatego zainicjowano nowe strategie rekrutacji personelu i kontaktu z różnymi społecznościami w Toronto.

Metro Hall Employment Services jest miejscem, gdzie pod jednym dachem każdy zainteresowany może otrzymać wszelką pomoc, poradę i informacje.

Burmistrz Toronto przypomniał też o zrealizowanych przez rok inicjatywach w ramach programu Toronto Helps, które były pomocne dla wielu mieszkańców miasta w trudnej sytuacji finansowej, bez pracy lub zagrożonym eksmisją, a także firm:
- Gold Star Program - pomoc dla planujących rozbudowę firm,
- pożyczki w ramach Rent Bank dla osób zagrożonych eksmisją,
- pożywne i tanie posiłki dla seniorów o niskich dochodach,
- rozszerzenie pomocy dla osób niepełnosprawnych wymagających pomocy w domu.

Jak powiedział burmistrz, programy te pomogły tysiącom ludzi w czasie najgorszego roku w historii.

Obecnie YMCA, przenosząc się do większego lokalu, może rozszerzyć swój działający od 25 lat YMCA Hospitality Training Program, szkoląc większą liczbę młodych ludzi do przygotowywania większej liczby posiłków dla potrzebujących. Młodzi pracować będą w Y Café i pod nadzorem czterech instruktorów pomagać będą w przygotowywaniu posiłków dla Second Harvest, Meals-On-Wheels i programów dla dzieci oferowanych przez YMCA.
Małgorzata P. Bonikowska Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Czwartek, 2010-02-04

Toronto Nowy prom ma imię rekorodzistki

Marilyn Bell miała zaledwie 16 lat, kiedy w 1954 przepłynęła przez jezioro Ontario, stając się bohaterką w Toronto. Była pierwszym człowiekiem, któremu udało się pokonać trasę 51,5 km. Zajęło jej to 21 godzin.

To właśnie jej imieniem, po 56 latach, nazwano nowy prom na wyspy torontońskie. Nazwa ta została wybrała w wyniku konkursu internetowego, w którym udział wzięło tysiąc osób.

Obecnie nosząca nazwisko Bell Di Lascio 72-letnia pani jest bardzo wzruszona tym wyróżnieniem.

To także okazja do wspomnień o owym wyczynie sprzed ponad pół wieku. Jak mówi teraz, wtedy nie sądziła, że uda się jej przepłynąć przez jezioro. Chciała spróbować i dopłynąć dalej niż jej konkurentka, amerykańska pływaczka maratonistka Florence Chadwick.

Obie wystartowały z tego samego punktu w tym samym czasie - we wrześniu z Youngstown, w stanie Nowy Jork.

Chadwick, która miała podpisany lukratywny kontrakt z CNE, musiała wycofać się po paru godzinach z powodu skurczów żołądka.

Bell Di Lascio nie miała zachęty finansowej, ale postanowiła pobić konkurentkę. Trasa o długości 32 km. okazała się prawie dwukrotnie dłuższa, ponieważ pływaczka musiała omijać prądy, przeszkadzał jej silny wiatr i brak narzędzi nawigacyjnych.

Dotarła z powodzeniem do Sunnyside Waterfront 21 godzin później. Czekał tam na nią tłum około 300 000 osób wiwatujących na jej cześć.

Potem miejsce to nazwano na Marilyn Bell Park.

Nie był to zresztą jej jedyny wyczyn.

Rok później pobiła kolejny rekord - stała się najmłodszą osobą, która przepłynęła Kanał La Manche.

Zanim przestała pływać, spróbowała także swoich sił na cieśninie Strait of Juan de Fuca w Kolumbii Brytyjskiej.

Wszystko zawdzięcza swojemu trenerowi, który stale ją pchał dalej i dalej. Nie mogła startować w olimpiadzie, ponieważ nie była dość szybka. Ale była wytrzymała jak nikt inny.

Za swoje wyczyny otrzymała Order of Canada.

Bell Di Lascio wyszła potem za mąż i urodziła czworo dzieci - trzy córki i syna. Wszystkie poszły w jej ślady i są pływakami.

Do dzisiaj wspomina, jak mając 12 lat stała z ojcem na brzegu jeziora Ontario, po przepłynięciu swojej pierwszej mili, i zastanawiała się głośno, dlaczego nikt nie przepłynął dotychczas na drugi brzeg. Ojciec powiedział, że nikt tego nigdy nie dokona. Tę rozmowę zapamiętała na zawsze.
Małgorzata P. Bonikowska Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie