Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

Drodzy Parafianie,

Boże Narodzenie to czas, kiedy cały świat jest pełen Chrystusowej nadziei na lepsze jutro.

Niech Święta Rodzina błogosławi Wam Wszystkim na drogach życia, obdarza radością i miłością Wasze domy. Niech dzieciątko Jezus obdarza Was pokojem.
Niech wszyscy dzieląc się świętym opłatkiem będą obdarzeni Bożonaro-dzeniowym Błogosławieństwem na Nowy Rok i całe życie. Niech te Święta Bożej miłości będą czasem błogosławionym i świętym.
Tego życzą Wam Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej.

O. Maciej Pajak, OMI i O. Piotr Nowak, OMI

Dear Parishioners,

Christmas is the season when the whole world is filled with hope of His coming. May the Holy Family bless you in a deep and lasting way with the special joy and happiness of that first bright Christmas Day.
May the glory of Christ’s birth bring lasting peace, hope and love in your hearts.

May you and your family share in the Lord’s blessings of peace, hope and love during this holy season and throughout the New Year. May this holy season be for you a blessed and holy time in many ways.

Missionary Oblates of Mary Immaculate.

Fr. Maciej Pajak, OMI & Fr. Peter Nowak, OMI

Parafia Świętego Jana Kantego

Parafianom i całej Polonii w Winnipegu składamy najserdeczniejsze życzenia pełnych radości i pokoju Świąt Bożego Narodzenia oraz błogosławionego
Nowego Roku.
Niech Boże Dziecię napełni Wasze serca i domy swoją miłością.
WESOŁYCH ŚWIĄT!
Duszpasterze: ks. Zdzisław i fr. Geoffrey

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia
zarząd z Legionu 246
życzy naszym członkom, znajomym
 i całej Poloni,
zdrowych, wesołych Świąt
oraz szczęśliwego
Nowego 2009 Roku.  

Ostatnia sobota przed świętami Bożego Narodzenia w Sobotniej Szkole Języka Polskiego im. Jana Pawła II przy KPK jest zawsze bardzo uroczysta. Uczniowie z nauczycielami przygotowują program, rodzice niespodzianki dla uczniów, wszyscy składają sobie życzenia łamiąc się opłatkiem. Program na tegoroczne spotkanie świąteczne uczniowie przygotowali pod kierunkiem Pani Danuty Kwapiszewskiej i Joanny Utko. Ciepłe słowa wypowiadane przez uczniów, Maryja z Dzieciątkiem na scenie, zaproszeni Goście, Rodzice, Mikołaj z prezentami i do tego wszystkiego świąteczna dekoracja i wyjątkowa atmosfera tego spotkania sprawiły, że poczuć można było, że to już wkrótce Chrystus narodzi się nie tylko w stajence betlejemskiej, ale także w ludzkich sercach.

Opłatek

Opłatek jest z pewnością dla każdego z nas wspomnieniem o Świętach Bożego Narodzenia, o domu rodzinnym i najbliższych. Tego szczególnego uczucia doświadczyłem będąc na misjach w Afryce, w Zambii.

Każdy, misjonarz jest bardzo szczęśliwy, gdy otrzymuje świąteczne życzenia wraz z odrobiną białego chleba- opłatka. Pamiętam jak bardzo przyglądał się mój czarnoskóry kucharz, gdy wraz z kolegą misjonarzem dzieliliśmy się opłatkiem objaśniając mu nasz polski zwyczaj. Z ogromnym wzruszeniem nasz kucharz zasiadł z nami do wigilijnego stołu. Mnie i mojemu koledze kręciły się łzy w oczach szczególnie, gdy obaj śpiewaliśmy kolędy. Czas wigilii nie był dla mnie spokojny. Ciągle myślałem o moim bratanku Rafale. Ostatnio pisał do mnie intensywnie, a tym razem, chociaż święta listu nie było.

Pamiętam, że w lutym pojechałem do Polski na mój pierwszy urlop po trzech latach posługiwania w Zambii. Kiedy spotkałem Rafała to zapytał mnie czy otrzymałem list wraz z opłatkiem. Niestety nie- odpowiedziałem- dodając, że mógł zostać skradziony. Trzeba się było z tym pogodzić.

Dziwne jednak były moje spotkania z bratankiem, bo kiedy opuszczałem jego rodzinny dom to on zawsze gdzieś znikał. Nie udało mi się z nim pożegnać, gdy opuszczałem Polskę, aby powrócić do swojej pracy misyjnej. Wprawdzie Rafał był u swojej babci, czyli u mojej mamy, ale niestety, ja się spóźniłem, aby się z nim zobaczyć, a tu już czas, aby udać się na lotnisko.

Był dzień 30 maja 2005 kiedy nad Polską szalała burza. Ja leciałem do Afryki, w stronę słońca. Tam, o czym jeszcze nie wiedziałem czekał na mnie list, życzenia i opłatek od Rafała. Wszystkie opłaty za przesyłkę zostały uiszczone perfekcyjnie, a mimo to grudniowy list otrzymałem 31 maja 2005 r. wraz z wiadomością otrzymaną drogą telefoniczną, że mój bratanek Rafał nie żyje.

Ten opłatek to było dla mnie „świętych obcowanie” wraz z modlitwą za Rafała. To wspaniały chłopiec, który nigdy nikomu nie odmówił swojej pomocy. Gdy zauważył, że kogoś z klasy nie było na zajęciach, to zawsze po szkole szedł bezpośrednio, aby przekazać koledze czy koleżance lekcje.

O opłatku Rafała pozostało wspomnienie i list oraz wielokrotne powroty wspominające dzień, gdy szalała wspomniana wichura, która wyrwała w ogrodzie topolę, której gałęzie upadły na Rafała. To była prawie natychmiastowa śmierć o krok od ukochanych gołębi, które wraz z okazałym gołębnikiem otrzymał w prezencie od sąsiada.

Lubiłem słuchać jak ten 12- letni chłopiec z pasją opowiadał o tych mądrych ptakach. Właśnie na jego grobie ktoś postawił gipsowego gołębia. Do dzisiaj pamiętają o Rafale jego koledzy ministranci i klasa do której uczęszczał, bo nie tylko przynoszą znicze i kwiaty na jego grób, ale także zamawiają intencje mszalne.

A ja znów wezmę mój kochany i polski opłatek, aby dzielić nim się w swojej samotności z kochanym Rafałem wiedząc, że wielu znajomych i nieznajomych zatrzyma się w okresie świąt nad jego grobem z modlitwą, kwiatami i zniczami.

Podróż z opłatkiem

Będąc w Polsce kapłanem, mimo adwentowego zmęczenia pracą w konfesjonale jako spowiednik, nie zważając na pogodę, jechałem do rodzinnego domu na wigilijną kolację. Zawsze zabierałem ze sobą opłatek do mojego czerwonego chuligana, który miał na imię fiat 126p.

Trudno jest też powiedzieć, aby w moim domu rodzinnym kolacja miała taki wydźwięk jak w wielu innych polskich domach. Do stołu zasiadaliśmy zwykle między godziną 15 a 16, bo ja musiałem wracać na parafie do swoich obowiązków. To nie raz też było dla mnie dziwne, gdy niektórzy ludzie pytali gdzie spędzam święta. Uśmiechałem się i mówiłem, że u stóp ołtarza, bo przecież taka jest kapłańska prawda.

Pamiętam bezśnieżną zimę roku 1986. Było ponuro i zimno kiedy około godziny osiemnastej znalazłem się za miastem Dzierżoniów Śląski. Właśnie po wspomnianej kolacji wigilijnej u mojej mamy, wracałem do swojej parafii. Na drodze było wyjątkowo cicho i spokojnie. W oddali zauważyłem starszą kobietę, która opatulona była w chustę. Podniosła rękę, więc się zatrzymałem. Poprosiła mnie, abym, podwiózł ją w ten wigilijny wieczór do Świdnicy Śl. Tam przesiądę się –mówiła- na autobus linii nr 31 i pojadę do swojej córki do Wałbrzycha. Mówiąc to płakała i przyglądała mi się dość uważnie chociaż nie byłem w sutannie i nie miałem koloratki.

Dojechaliśmy do świdnickiego dworca. Kobieta skończyła swoje opowiadanie o tym jak właśnie przed chwilą, w ten wigilijny wieczór, pijana córka i zięć wyrzucili ją z własnego domu. Pomyślałem sobie wtedy, że rzeczywiście w tym szczególnym dniu zwierzęta mówią bardziej po ludzku niż człowiek do człowieka. Sięgnąłem po opłatek, który podróżował wraz ze mną. Złożyłem nieznajomej kobiecie życzenia i przełamaliśmy się opłatkiem. Ona przez swe załzawione oczy patrzyła na mnie takim ciepłym i matczynym spojrzeniem mówiąc: że „Tak to tylko może zrobić ksiądz”. Nic na to nie odpowiedziałem. Uśmiechnąłem się i życzyłem jej szczęśliwego dotarcia na wigilijną wieczerzę.

Dzisiaj wigilijną wieczerzę będę znów przezywał sam na kanadyjskiej ziemi. Postawię jednak jeszcze jeden talerz dla przygodnego gościa, ale jeśli i on się nie zjawi, to na pewno do tej Jezusowej i betlejemskiej chwili dołączą się ci których wspominam, którym składam życzenia aby radość betlejemskiej nocy napełniła nasze serca radością, pokojem i tymi łaskami, które płyną od Bożej dzieciny, a których potrzebujemy na nadchodzące dni.

KS. KRYSTIAN SOKAL, CARMAN.

NASZA GWIAZDKA

W powietrzu wosk czuję

I nastrój mi znany.

Choinki, prezenty, ciasta z bakaliami.

I światła w około niby gwiazdy w niebie

Złota na choince, ta świeci dla ciecie.

I inne: srebrzyste, kolorowe z światłami,

A moja malutka- tańczy z obłokami.

Te duże na choinkach u ludzi są w domu.

A moja na niebie- tej nie dam nikomu.

Ta świeci jaśniutko co wieczór na niebie.

Dla mnie, dla mych dzieci i mężu dla ciebie...

                                                  Winnipeg, 19.12.1993

Tomik Sonety do Poduszki Halina Jadwiga Gronkowska Gartman

Wigilia

Anioł otworzył drzwi niebios...
Zapaliwszy pierwszą gwiazdę
- zszedł z góry,
stąpając po bieli grudniowej wstąpił do domu,
gdzie wszyscy oczekiwali prezentów.
Wyszliśmy razem w zimową noc do kościoła.
Tam - u drzwi
uniósłszy do ust megafon niebiański,
gromkim głosem zawołał: "Bóg się rodzi!"
Stłoczony tłum odpowiedział: "moc truchleje. . ."
Pieśń lotem świetlistej błyskawicy obiegła ziemię dookoła,
niezmierzone przestrzenie zadrżały...
Otuliwszy nas wszystkich ogromnymi skrzydłami
zbliżył się do Tronu Eucharystii,
przed którym zatrzymawszy się. . .
                                         złożył głęboki ukłon,
                                                   by po chwili skierować się w stronę stajenki.
                                      Usiadłszy na jej progu
                                          - niewidzialny,
                                                 pozostał z nami na zawsze.

Maria Kuraszko, Winnipeg

Zdjęcie http://www.polskokatolicki.pl/HISTORIA/AMERYKA/pasterka1a.jpg

Gdyby ktoś zapytał mnie o Wigilię i Święta Bożego Narodzenia w ogóle, pomyślałbym natychmiast o latach 60-tych. Miałem 12 lat, a Wigilia zaczynała się w kuchni.
Babka moja Maria wiedziała dokładnie co i kiedy zrobić, a ja jako jedyny mężczyzna w domu tego ranka byłem jej osobistym pomagierem i adoratorem.
Głębokie lata komunizmu nie były w stanie złamać jej mieszczańskiego ducha.
Babcia Marysia z domu Majewska mieszkająca w mieście Łodzi. I przeżywając okupację na chowaniu córki swojej, a mojej matki Anny po szafach i piwnicach coby jej do Niemiec nie wywieźli, wiedziała swoje. Tradycje przekazała w domu prababka moja Tekla, która nigdy nie podała obiadu na zimnych talerzach, a do obiadu odpowiednio czystym i ubranym zasiąść trzeba było i nie jedna mokra ścierka na mojej głowie wylądowała gdy było inaczej.
Wychowany w ten sposób szybko poznałem mechanizmy kuchni. Do kuchni wchodziłem tego dnia jak do świątyni. Nie chodzi tylko o religijne akcenty , .....

Tego nie dotykaj! To nie gotowe! Powiem Ci, kiedy mi pomożesz.
Pełną piersią wdychałem zapachy prażonego maku i namoczonych bakalii.
Trzy pływające w wannie karpie i Mama moja mocująca się z ozdobami i Ojciec mocujący się z i nigdy nie działającymi lampkami na choinkę, to zupełnie inna historia.
Ja jako ‘Mocarz” potrzebny byłem co by ciasta wymieszać, drożdży, co nad kaloryferem rosły doglądać i z misek nie wyjadać. Suszone grzyby, mak i kluski zawsze lubiłem.

Misterium całych Świąt odczułem o wiele później, i nie wiem czy było to kiedy łamałem się suchym chlebem w pierwszą Wigilię w Stanie Wojennym w Areszcie Śledczym w Łodzi, czy też pierwszą Wigilię spędzoną z moją żoną w Kanadzie.

Jedno jest zapewne ważne. Nie zapominajmy o najważniejszym. Miłości, Wybaczeniu i Tolerancji.

Korzystając z okazji chciałbym życzyć miłym czytelnikom wszystkiego najlepszego, pomyślności i do siego Roku, żeby tradycji stało się zadość składam w wigilijnym podarunku wiersz Stanisława Wyspiańskiego

‘’Modlitwa na Dzień Bożego Narodzenia”

„O Boże , pokutę przebyłem
I długie lata tułacze;
Dziś jestem we własnym domu
I krzyż na progu znaczę....
Bożego Narodzenia
ta noc jest dla nas święta
Niech idą w zapomnienia
niewoli gnuśne pęta.
Daj nam poczucie siły
i Polskę daj nam żywą,
by słowa się spełniły
nad ziemią tą szczęśliwą
Jest tyle mnogo ludzi;
Niechże w nie duch Twój wstąpi
I śpiące niech pobudzi.
Niech się Królestwo stanie
nie krzyża , lecz zbawienia.
O daj nam Jezu Panie
Twą Polskę objawienia”.
 

Zdjęcia prac Jolanty i Zbigniewa Sokalskich