HUMOR 

Ksiądz chodzący po kolędzie puka do drzwi. Otwiera mu mała dziewczynka i mówi:
- Rodziców nie ma w domu.
- Nie szkodzi, wejdę tylko pomodlić się i zaraz pójdę.
- Niech ksiądz wejdzie.
Po wspólnej modlitwie ksiądz pyta:
- A gdzie poszli twoi rodzice?
- Do znajomych.
Ksiądz:
- Jeśli następnym razem rodzice będą szli do znajomych, powiedz im żeby zabrali swoje nogi spod łóżka

Środa, 2009-01-07
B. WICEMINISTER GOSPODARKI O PORAŻCE DYWERSYFIKACJI
"Problemy z gazem to wina SLD"

- Szansę na dywersyfikację dostaw gazu zaprzepaścił rząd Leszka Millera, blokując umowę z Norwegami – uważa były wiceminister gospodarki w rządzie PiS Piotr Naimski. – Nieprawda, uratował Polskę przed płaceniem 10 mld dolarów za nic – ripostował Tadeusz Iwiński (SLD).
Iwiński podkreślił, że Polska nie może pozwolić sobie na bycie elementem rozgrywek między Moskwą a Kijowem. Skrytykował też jednoznaczne stanowisko Lecha Kaczyńskiego, który opowiedział się za Ukrainą. - Nie znamy szczegółów umowy rosyjsko-ukraińskiej i dlatego trzeba być wstrzemięźliwym. Nie może być tak, że prezydent, który w Gruzji okazał się wybitnym lingwistą i specjalistą od balistyki, teraz okazuje się wybitnym specjalistą od gazownictwa – uważa polityk SLD.
"Problemy z gazem to wina SLD"
Zdaniem Naimskiego z kolei coroczne problemy z gazem spowodowane przez rosyjsko-ukraińskie spory to efekt braku dywersyfikacji jego dostaw. Według niego najbliżej uniezależnienia się od Rosji był rząd Jerzego Buzka, który podpisał umowę z Norwegami i chciał budować gazoport w Świnoujściu, ale kolejny rząd SLD ten projekt utrącił. - W 2001 rząd Millera zaniechał kontraktu podpisanego z Norwegami. Chodziło o przesłanie papierów zatwierdzających kontrakt do Oslo, a wy nie zrobiliście tego – stwierdził.
Wywołany do tablicy Iwiński odbił piłeczkę: - Buzek zapomniał o tym, że sam powiedział na posiedzeniu swojego rządu: zostawiamy ten pasztet naszym następcom. To był kontrakt trudny do realizacji, a porozumienie z Norwegami było nierówne dla Polski. Rząd SLD uratował nas przed płaceniem 10 mld dolarów za friko - za gaz, którego nie możemy wykorzystać – argumentował.
Gazociąg z Niemiec?
Według Iwińskiego budowa gazoportu w Świnoujściu to dobry pomysł, ale nie należy też rezygnować z innych form dywersyfikacji dostaw. Jedną z nich, w jego ocenie, jest podłączenie się do niemieckich rurociągów.
Według Naimskiego to zły pomysł. – Bo wtedy rosyjski gaz kupowalibyśmy z marżą niemiecką. Taka dywersyfikacja nic nie daje, a blokuje segment rynku, który ma być podstawą do prawdziwego zróżnicowania – stwierdził.
TVN24

MRÓZ ZAMKNĄŁ SZKOŁY
Za zimno na naukę

Mrozy paraliżują prace kolejnych szkół. W samym tylko województwie dolnośląskim lekcji nie ma ponad tysiąc uczniów. Według najnowszych informacji kuratorium oświaty w regionie nie pracuje 6 placówek.
Najtrudniejsza sytuacja jest w okolicach Jeleniej Góry i Legnicy. Zajęcia zostały tam odwołane bowiem dzieci nie dojechały do szkół z powodu awarii autobusów.
Zajęcia odwołano w wielu regionach
Do szkoły nie poszły miedzy innymi dzieci z trzech szkół w gminie Stara Kamienica, w sumie prawie 500 uczniów. - Wczoraj temperatura spadła do prawie - 30 stopni. Dzisiaj autobusy nie dojechały, część nawet nie wyruszyła, dlatego wójt zdecydował się odwołać zajęcia - tłumaczy dyrektor zespołu szkół Krzysztof Kuzia.
Zajęcia w szkole można odwołać jeśli temperatura w budynku szkolnym spadnie poniżej 18 stopni Celsjusza lub jeśli przez co najmniej dwie doby temperatura na zewnątrz będzie niższa niż - 15 stopni. Stracone lekcje uczniowie będą musieli odrobić w innym terminie.
IAR, TVN24

To już prawdziwy baby boom

To jest boom, przez duże B! W szpitalach położniczych padają rekordy narodzin. Ubiegły rok był pod tym względem wyjątkowy. Rodzice puchną z dumy.
Na małą Joasię czeka w domu pięcioro rodzeństwa. To szóste dziecko Anny Kuroczko. Wszystkie przyszły na świat w szpitalu Św. Zofii. - Bardzo lubimy naszą rodzinę, bardzo się kochamy i nie boimy się dużej rodziny – zapewnia pani Anna.
Wielodzietnych rodzin nie brakuje
Warszawianek, które również planują dużą rodzinę w szpitalu przy Żelaznej jest dużo. - Narodziny dziecka to wielkie szczęście. Nie wiem, czy na jednym się skończy? – zastanawia się Maria Misiak-Niedźwiadek, która jest młodą mamą Beniaminka.
Dziecięcy rekord
W 2007 w szpitalu Św. Zofii rodziło ponad 4 tys. kobiet. W zeszłym roku kilkaset kobiet więcej. Jest się czym chwalić, bo aż tylu porodów jeszcze w historii tego szpitala nie było.Dyrektor Wojciech Puzyna ma jednak nadzieję, że w tym roku taki rekord już nie padnie. Tłok na porodówce sprawia, że komfort pacjentek podczas pobytu w szpitalu jest o wiele mniejszy. - Pogarszają się warunki, w jakich pracujemy. Czasem musimy położyć pacjentkę na korytarzu, a tak nie powinno być – uważa Puzyna.
Tłok w szpitalach
Profesor Andrzej Radzikowski już teraz martwi się, co będzie, gdy najmłodsi warszawiacy zaczną chorować. W szpitalach dziecięcych już teraz brakuje dla nich miejsc. Jest to problem urodzaju. Warszawa ma typową klęskę urodzaju – uważa Prof. Andrzej Radzikowski.
tvnwarszawa.pl Marta Jurga

Dalej...

Środa, 2009-01-07
WŁOSKI DUCHOWNY KRYTYKUJE IZRAEL
"Gaza jak obóz koncentracyjny"

Przewodniczący Papieskiej Rady Iustitia et Pax (Sprawiedliwość i Pokój), kard. Renato Martino stwierdził, że Gaza "przypomina wielki obóz koncentracyjny", w którym "niewinna ludność ponosi konsekwencje egoizmu". - Kardynał mówi jak Hamas - odpowiada Izrael.
Przeciwko słowom o Gazie jako "obozie koncentracyjnym" zaprotestował rzecznik izraelskiego ministerstwa spraw zagranicznych, mówiąc, że watykański hierarcha stosuje "propagandę Hamasu".
- Wyrażanie opinii, które wydają się pochodzić prosto z propagandy Hamasu, i lekceważenie niewypowiedzianych zbrodni popełnionych przez to ugrupowanie, które przemocą doprowadziło do wykolejenia procesu pokojowego i przekształciło Strefę Gazy w gigantyczną tarczę ludzką dla integrystycznej grupy terrorystycznej, nie pomaga ludziom zbliżyć się do prawdy i pokoju - powiedział AFP Jigal Palmor.
"Świat nie może patrzeć i nic nie robić"
Pozostałe cytowane przez agencję Ansa wypowiedzi kardynała Martino są "mniej kontrowersyjne. Duchowny mówił również, że znalezienie rozwiązania obecnego konfliktu izraelsko-palestyńskiego wymaga "dobrej woli dwóch stron", bo - jak dodał - "obie są winne".
- Izraelczycy i Palestyńczycy są synami tej samej ziemi i trzeba ich rozdzielić, jak zrobiłoby się to w przypadku dwóch braci - uważa kardynał Martino. Jego zdaniem, świat tego jednak nie rozumie. - Jeśli oni nie są w stanie się porozumieć, ktoś inny powinien poczuć się w obowiązku to zrobić - podkreślił. - Świat nie może stać i patrzeć, i nic nie robić - dodał.
PAP

KSIĘŻA MARIANIE POZBYLI SIĘ FAWLEY COURT
Polska wyspa w sercu Anglii sprzedana

Nie ma już polskiej wyspy w sercu Wielkiej Brytanii. Sprzedano Fawley Court, historyczny ośrodek angielskiej Polonii, i to pomimo ostrych protestów tamtejszych środowisk polonijnych. Kiedyś przechowywano tam pierwsze wydanie "Pana Tadeusza" i pamiątki po powstaniu styczniowym.
Ośrodek katolicki Fawley Court znalazł już kupca. Zgromadzenie Ojców Marianów, które administrowało rezydencją, nie zdradza jednak szczegółów transakcji.
Nie wiadomo, kim jest nabywca, ani ile zapłacił za ośrodek. Wiadomo jedynie, że gdy ziemię i budynki wystawiono na sprzedaż w kwietniu ubiegłego roku, marianie żądali 22 mln funtów. Księża tłumaczyli, że nie stać ich na utrzymanie obiektów.
Marianie pozostaną w Fawley Curt do końca 2009 roku.
W polskich rękach od pół wieku
Polonia nie może się pogodzić z utrata Fawley Curt. - Stał się dla nas i dla naszych dzieci symbolem obecności w tym kraju, to będzie wielka strata – mówi dr Piotr Bielkowicz, wykładowca London Metropolitan University.
W rękach Polaków rezydencja znalazła się dzięki przedsiębiorczości księży marianów. W 1953 r. kupili podupadłą posiadłość po okazyjnej cenie. Rok później stworzyli tam szkołę dla chłopców z programem średniej szkoły angielskiej poszerzonym o naukę języka polskiego, literatury, historii.
W Fawley Court działało również jedno z najważniejszych muzeów historii Polski na emigracji. Znajdowały się w nim takie eksponaty jak "Statut Łaskiego" z 1506 r., jedna z pierwszych drukowanych po polsku Biblii z 1574 r., pierwsze paryskie wydanie "Pana Tadeusza". Muzeum miało też spore zbiory pamiątek po Powstaniu Styczniowym, w tym przedmioty należące do Romualda Traugutta. Do tego zbiór militariów oraz obrazy, grafiki i książki.
Jesienią 2006 r. eksponaty przewieziono do Polski, do sanktuarium księży marianów w Licheniu.
Dzieło słynnego architekta
Położony nad Tamizą Fawley Court od XI w. kilka razy zmieniał właścicieli. Czas jego rozkwitu to druga połowa XVII w. Wtedy wybudowano tu rezydencję wg projektu czołowego angielskiego Christophera Wrena (architekta londyńskiej katedry św. Pawła). W nieco zmienionym kształcie posiadłość przetrwała do dziś.
Bywali tu członkowie rodziny królewskiej. W czasie II wojny światowej prowadzono tu szkolenia z sabotażu
goniec.com

MI5: KRYZYS NARAZI WIELKĄ BRYTANIĘ NA TERRORYZM
Historyczny wywiad z szefem wywiadu

Sto lat musieli czekać brytyjscy obywatele na możliwość przeczytania wywiadu z szefem kontrwywiadu. Z okazji okrągłej rocznicy powstania MI5, czyli wydziału 5 Wojskowej Służby Wywiadowczej - Jonathan Evans, jako pierwszy w historii szef tej instytucji udzielił wywiadu prasie.
Oświadczył w nim m.in., że nastąpił spadek liczby planowanych przez Al-Kaidę ataków na Wielką Brytanię, z którymi związani są brytyjscy obywatele. Przyznał jednak, że Al-Kaida wciąż stara się rekrutować Brytyjczyków, którzy dokonywaliby ataków terrorystycznych w swoim kraju.
Brytyjskie gazety cytowały też Evansa mówiącego, że stały nadzór nad podejrzanymi o terroryzm i ciąg skutecznych dochodzeń doprowadziły do spadku planowanych ataków terrorystycznych w ciągu ostatnich 18 miesięcy.
Niebezpieczeństwa: kryzys i igrzyska
Według londyńskiego "Timesa" Evans ujawnił, że są pewne pośrednie powiązania między terrorystami, którzy w listopadzie zaatakowali Bombaj i jednostkami w Wielkiej Brytanii, ale nie ma dowodów na zagrożenie bezpieczeństwa na Wyspach.
Szef MI5 zasugerował też, że kryzys finansowy może mieć długotrwały wpływ na brytyjskie bezpieczeństwo narodowe. Kraj będzie bardziej narażony na terroryzm, szpiegostwo i radykalizm - mówił Evans.
Przyznał, że potencjalnym celem dla ataków terrorystycznych mogą być igrzyska olimpijskie w Londynie w 2012. Jak temu zapobiec? Recepta szefa MI5 brzmi: skoncentrować się na kontroli znanych już organizacji terrorystycznych.
PAP

PADA ŚNIEG, PRACOWNICY NIE DOTARLI
Śnieg zamknął lotniska w Turynie i w Mediolanie

Zima nie rozpieszcza mieszkańców Włoch. Dwa porty lotnicze w Mediolanie i lotnisko w Turynie zostały zamknięte na kilka godzin. Powód to śnieg, który sypie w całych północnych Włoszech. Pracownikom lotniska w Mediolanie nie udało się dotrzeć do pracy.
Z powodu intensywnych opadów śniegu zamknięto do godziny 13 mediolańskie lotniska Malpensa i Linate. Do godziny 11 nie będzie też funkcjonowało lotnisko w Turynie.
W Mediolanie główną przyczyną zamknięcia lotnisk jest bardzo zła widoczność. Ponadto, jak wyjaśniono w komunikacie, pracownicy obu portów lotniczych mają olbrzymie trudności z dotarciem do pracy ze względu na fatalne warunki na drogach. Samoloty mają być kierowane na lotniska w miastach, gdzie sytuacja pogodowa jest lepsza.
PAP

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Bielsko-Biała

BIELSKO-BIAŁA

Bielsko-Biała (niem. Bielitz-Biala, czes. Bílsko-Bělá) – miasto na prawach powiatu w Polsce południowej, w województwie śląskim, na Pogórzu Śląskim, u stóp Beskidu Małego i Beskidu Śląskiego, nad rzeką Białą. Jest stolicą powiatu bielskiego, Euroregionu Beskidy, diecezji bielsko-żywieckiej kościoła rzymskokatolickiego i diecezji cieszyńskiej kościoła ewangelicko-augsburskiego, a także głównym miastem aglomeracji bielskiej.

Ratusz w Bielsko Białej

Bielsko-Biała formalnie powstało w styczniu 1951 roku, lecz historia miast, które były jego fundamentami jest o wiele dłuższa. Starszą częścią "dwumiasta" jest śląskie Bielsko powstałe w końcu XIII wieku. Od XVI w. miasto rozwijało się jako ośrodek handlu, sukiennictwa i ceramiki, a także jako stolica państwa stanowego, przekształconego później w księstwo. Małopolska Biała natomiast powstała ok. 1560 r. jako osada tkaczy. Na początku XIX w. zaczął się tu rozwijać przemysł, a już na przełomie XIX i XX stulecia okręg bielsko-bialski był jednym z największych ośrodków przemysłowych w Austro-Węgier. Wtedy też rozpoczął się proces zrastania dwóch organizmów zakończony w 1951 r. połączeniem ich w jedno miasto Bielsko-Biała. Przez wieki charakterystyczną cechą dwumiasta była również wielonarodowość (Polacy, Niemcy i Żydzi) oraz różnorodność religijna (katolicy, protestanci i żydzi), przerwane II wojną światową. W okresie powojennym Bielsko-Biała wciąż rozwijało się, w latach 1975-1998 jako stolica województwa bielskiego, aby stać się dziś jednym z najbardziej prężnych gospodarczo miast Polski, a także ważnym ośrodkiem kulturalnym, turystycznym i akademickim.

Dalej

Dzisiaj publikujemy czterdziesty szósty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

HENRYK WIKTOROWICZ WSPOMNIENIA Spisane w sierpniu 1986

Urodziłem się w roku 1919-tym, w miasteczku Świsłoczy, pow. Wołkowysk, województwo białostockie. Miałem dwadzieścia lat gdy wybuchła II wojna światowa. Wojna zastała mnie w Dospudzie w szkole rolniczej w powiecie augustowskim. Pierwsze strzały usłyszeliśmy spoza pruskiej granicy. Tego samego dnia, 1-go września wkroczyło już wojsko niemieckie. Zdążyliśmy jeszcze na stację kolejową, aby odjechać do swoich miejscowości. Tak nieoczekiwanie skończył się nasz kurs w szkole rolniczej. Miałem w rodzinie siedmiu braci i dwie siostry. Czterech braci służyło w wojsku w kampanii 1939-go roku. Rodzice mieli gospodarkę, niedużą, ale wystarczającą aby Sowieci, którzy przyszli później uważali nas za kułaków. Pamiętam, gdy już w kilka dni po napadzie na Polskę, kawaleria sowiecka jechała przez nasze pole. Zastali mnie przy pracy w polu. Podjechał oficer i pyta: "gdzie jest twój "pomieszczyk" (właściciel majątku). Odpowiedziałem mu, że właścicielem gospodarstwa jest mój ojciec. Nie bardzo wierzył, że syn właściciela pracuje z kosą. Po wkroczeniu Czerwonej Armii zaczęły się badania, dochodzenia dotyczące naszego stanu majątkowego. Nie wolno było niczego sprzedać. Taka inwentaryzacja powtarzana była co miesiąc. Trwało to do lutego 1940-go roku.

9-go lutego o czwartej nad ranem usłyszeliśmy stukanie do drzwi. Oficer z rewolwerem i czterech "bojców" z karabinami zebrali całą naszą rodzinę, postawili pod ścianą z rękami do góry. Przeprowadzili w domu rewizję w poszukiwaniu broni. Nic nie znaleźli. Wszystkim mężczyznom kazali się ubrać i przygotować prowiant na jedną dobę. Doprowadzili nas do posterunku, gdzie przetrzymali nas w piwnicy do następnego dnia. Nie wiedzieliśmy co się stanie z resztą rodziny. Następnego dnia załadowali wszystkich mężczyzn na sanie i dowieźli na stację. Okazało się, że w wagonie już czekała na nas cała rodzina. Ta metoda rozdzielania rodziny w momencie wysiedlania była zapewne jednym z wypracowanych sposobów NKWD aby uniknąć niespodzianek.

Nie wiedzieliśmy dokąd nas wiozą. W Baranowiczach przeładowali nas na szerokie tory. Dowieźli nas w końcu za Ural do obwodu czelabińskiego do miasteczka Kisztyn. Przeładowali nas na wąskotorówkę i dowieźli nas do rejonu kopalni miedzi i siarki Karabasz. Zakwaterowaliśmy się po 2 do 4 rodziny w jednej izbie wielkości 10 x 12 stóp. Obiecywano, że na wiosnę dostaniemy nowe pomieszczenia. Na drugi dzień po przyjeździe wydali nam ubrania robocze, poinstruowali, co mamy robić, rozsortowali nas do poszczególnych grup i zaczęła się praca. Przez pierwsze dwa tygodnie pracowałem przy odwożeniu wagonikami urobionej rudy. Po tych dwóch tygodniach ciężkiej pracy potworzyły mi się na całym karku bolesne wrzody. Puste wagoniki były ciągnione końmi, a załadowane rudą zjeżdżały po pochylni do szybu. Musiałem za nimi biegać i hamować patykiem, by nie zjeżdżały za szybko, bo groziło to wykolejeniem. Dzięki wrzodom dostałem zwolnienie od lekarza Kulika. Przekazali mnie do innej roboty, tym razem do wiercenia rudy. Była to ciężka praca, bo ruda była miękka i z otworu wierconego wytryskiwała oliwa, a w powietrzu unosił się pył. Łatwiej wierciło się w twardej rudzie. Maszynę ustawiało się na trzech nóżkach i co pewien czas zmieniało się tylko wiertło.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ IV Na wybiegu kanadyjskim

Od lat powojennych wykształcone Polki były dla niektórych Kanadyjczyków swoistą atrakcją seksualną. Jak wyraził to pewien wyższy urzędnik rządowy... jeszcze nigdy nie spałem z kobietą, która ma doktorat i jestem bardzo ciekaw takiego przeżycia...[183] Bez wątpienia taka opinia, szczerze i naiwnie wyrażona sprzyjała ugruntowaniu poczucia własnej wartości wśród wielu imigrantek i potrafiła osłodzić niejedną chwilę ciężkiego wysiłku. Bey wątpienia również wskazywała ona na pokutującą w latach 60-tych wśród Kanadyjczyków ideę , że kobieta jest przede wszystkim postrzegana jako obiekt seksualny, a jej przygotowanie zawodowe i ambicje są widziane raczej jako ozdoby jej kobiecości. Niejednej fachowo przygotowanej imigrantce musiało więc być gorzko i samotnie zanim sobie wywalczyła stanowisko i zaistniała na nim jako zawodowiec. Chociaż początki życia w Kanadzie były już wówczas znacznie łatwiejsze, aniżeli w latach poprzednich, to jednak trzy integralne czynniki : wykorzenienie społeczne, alienacja kulturalna i samotność w stosunkowo krótkim czasie dawały o sobie znać w życiu większości imigrantek tego etapu, tym bardziej, ze imigrantki z PRL-u , w odróżnieniu od kobiet z poprzednich etapów wchodziły odrazu w środowisko kanadyjskie. To samo zresztą dotyczyło także i imigrantek z fali "solidarnościowej". Mimo zajmowania lepszych stanowisk one także narzekały na osamotnienie w nowym dla nich społeczeństwie.

Zaczynało się wtedy okazywać, że łatwo nawiązywana friendship, to to nie to samo co po polsku przyjaźń, w której można zaufać i nawet przyznać się do bezradności. Anglo-Kanadyjczycy nie lubią ludzi bezradnych, lub skarżących się na los i choć naogół są bardzo uprzejmi i życzliwi utrzymują dystans, który nie pozwala na typową polską zażyłość. Franko-Kanadyjczycy natomiast, choć temperamentem bardziej zbliżeni do Polaków, od czasu revolution tranquille są tak bardzo zaabsorbowani problemami własnej kultury i narodowości, że po prostu nie dociera do nich pytanie co się dzieje w duszach ludzi wykorzenionych. Oni niejako automatycznie oczekują, że les allophones będą z nimi się identyfikować.

Mimo to jak w każdej sytuacji, w której spotykają się ludzie z różnych kultur jest sporo przyjaźni polsko-kanadyjskich, zwykle rozwijających się w miarę bliższego poznawania się obu stron.

Alienacja kulturalna i samotność dawały imigrantkom znać o sobie na rozmaite sposoby. Czasami poczucie obcości kulturowej wywoływało w reakcji przesadne podkreślanie bogactwa kulturalnego Polski. Także jako reakcja na odmienność kultur nachodziła na niektóre imigrantki świadomość własnej odrębności kulturowej. Rodziło się poczucie istnienia jakiejś niewidocznej ściany pomiędzy życzliwymi, a jakże, Kanadyjczykami a poszczególnymi Polakami próbującymi w obcym środowisku utrzymać swój własny wizerunek wyniesiony z Polski. Niektóre imigrantki nie mogły sobie dać rady z podwójną kulturą. Jedna z respondentek naszej ankiety pisze, że poczucie obcości wobec Kanadyjczyków istniało bo,...na początku i język i kultura były barierą. Ale po 30-tu latach pobytu stale czujemy się zawieszeni pomiędzy środowiskiem polonijnym a kanadyjskim...[184] Czy to wynikało z braku energii imigrantek, które nie chciały, lub poprostu nie widziały wyciągniętej życzliwie ręki kanadyjskiej, czy też z wewnętrznego zamknięcia się w sobie z żalu za utraconym własnym społeczeństwem, a może z niezrozumienia kultury kanadyjskiej? zawsze najgorzej wychodziły na tym same imigrantki. Faktem jest, że nie wszyscy imigranci, kobiety i mężczyźni potrafili się zdobyć na wysiłek podjęcia wyciągniętej przyjaźnie ręki i brania udziału w otaczającym ich życiu.

W miarę narastania oficjalnej i rzeczywistej życzliwości społeczeństwa kanadyjskiego wobec imigrantów, ci ostatni nabierali pewności siebie. Zdarzało się, że przekonanie o ważności własnej osoby lub kultury wkraczało w arogancję, albo poprostu w chamstwo, tak jak to miało miejsce w przypadku następujących odpowiedzi na ankietę : Poczucie obcości wobec Kanadyjczyków związane było chyba ze wszystkim po trochu. Nigdy nie próbowałam przełamać (go- mój dopisek), bo nie widziałam ani nie czułam żeby mi to było potrzebne.[185] , albo Poczucia obcości wobec Kanadyjczyków nie przełamałam, bo nie chcę przełamać - ignoruję Kanadyjczyków.[186] Czy te kobiety zdawały sobie sprawę, że przybyły do obcego kraju i że gospodarzami ich nowego społeczeństwa są Kanadyjczycy? Czy też były to próby "odbicia sobie" na Kanadyjczykach skutków swoich własnych frustracji?

Dalej...