Kamienica przy Rua De La planie 17 w drugim końcu Paryża.

Duże mieszkanie na trzecim piętrze z oknami tylko na podwórze było jednym
z wielu zakamuflowanych apartamentów wynajętych przez CIA. Tego dnia był tam
wyjątkowy ruch. Właśnie tu znajdował się punkt kierowania akcją mającą na
celu wyeliminowanie uciekinierów. Dotarł tu sztab przeniesiony w trybie
pilnym z Bordeux. Rozłożono mapy, zamontowano dodatkowe urządzenia
nasłuchowe, faksy , telefony.

Pułkownik Henderson, niewysoki krępej budowy ciała wystrzyżony na łyso
Afro-Amerykanin nerwowo przechadzał się po pokoju oczekując jakichkolwiek
wiadomości, czegoś co byłoby nowym śladem. Wszystko mu się ostatnio
chrzaniło. Nie dość, że tuż przed emeryturą wysłano go na misję do Europy,
to jeszcze kieruje pościgiem. Tak naprawdę to nie wie kogo ściga i dlaczego?
Nie ma dostępu do akt. Ma tylko zdjęcia i przypuszczalny kierunek ucieczki.
Potraktowano go, starego wygę wywiadu jak żółtodzioba, a tłumaczenie, że to
największa tajemnica państwowa, to zwykły bzdet. Chętnie dokopałby tym
kacykom z samej góry i kto wie, może będzie miał jeszcze okazję. Uruchomił
swoje prywatne układy w Centrali i teraz czekał niecierpliwie na
wiadomości. Nie może działać na ślepo, przecież połowa sukcesu to wiedzieć
jak najwięcej o zbiegu , łatwiej przewidzieć jego ruchy. Wibracja komórki
przerwała mu jego rozmyślania. Nerwowo sięgnął do kieszeni , otworzył klapkę
i zbliżył aparat do ucha.

- Słucham!

- Cześć , kiepska sprawa z twoją prośbą. – usłyszał.

- Nic nie wiesz? – nie krył zdziwienia.

- Dostęp do danych ma tylko szef i wiesz kto? Lepiej usiądź.

- Mów – wyszeptał przez zęby.

- Pierwszy! – rozmówca wyrzucił z siebie i odłożył słuchawkę.

- Co tu jest grane? Dlaczego mnie wzięli do tego. Przecież mają młodych
zdolnych i ambitnych ludzi. Przecież sukces w takiej operacji to jest pewny
awans. Chyba że….

- Panie pułkowniku ! – podszedł do niego jeden z jego ludzi.

- Tak? - Spojrzał na niego pytająco.

- Już są w Paryżu – zameldował. – wylądowali na Placu Marsowym i od razu
wmieszali się w tłum, zgubiliśmy ich.

- Na Placu Marsowym? Przecież to centrum miasta – wyksztusił zaskoczony..

- Tak. – przytaknął agent – Bardzo skomplikowane lądowanie , jeden z nich
musi być świetnym pilotem.

- Nie tylko świetne lądowanie, ale i posunięcie. – burknął – Mamy do
czynienia z przeciwnikami, którzy już na wstępie wzbudzają szacunek.

Widząc zdziwienie na twarzy podkomendnego uśmiechnął się i wyjaśnił -
Zawsze szanuj inteligencję i nigdy nie lekceważ wroga, bo to zawsze się
opłaca. Pamiętaj o tym. Dzięki tej dewizie jeszcze żyję i dzięki niej
złapałem niejednego uciekiniera. Wracając jednak do sprawy, obstawcie
wszystkie dworce, lotniska i stacje benzynowe na drogach w kierunku Belgii i
Niemiec. - zawahał się – Inne kierunki odpuszczamy.

Mały drewniany domek w dzikiej głuszy niedaleko Barrow na Alasce. Przytulne
w stylu myśliwskim wnętrze, ciepło od przygasającego kominka. Wszyscy spali
mocnym porannym snem kiedy nagle jazgot telefonu stłamsił ciszę. Po chwili
może 60 letni siwy mężczyzna ciężko dźwignął się z łóżka i potykając się
wolno doszedł do aparatu. Chwycił słuchawkę i przycisnął ją do ucha.

- Co jest? – warknął wyraźnie zdenerwowany, że ktoś budzi o go tak wczesnej
porze.

- Dzieciaki zwiały, Centrala szaleje. – wyszeptał głos w aparacie.

- Gdzie są teraz?

- W Europie , podobno w Paryżu.

- Dzięki! – mężczyzna skończył rozmowę i wyraźnie ożywiony podszedł do
łóżka. Pochylił się nad żoną i szarpnął ją za ramię.

- Kochanie, - ryknął – Muszę pilnie wyjechać. Wstawaj i pomóż mi się
spakować.

- Gdzie jedziesz? – burknęła zaspana kobieta.

- Do Europy, do Paryża, muszę coś załatwić. Tak, to jest mój obowiązek.-
oświadczył stanowczym głosem.

- Gdzie cię niesie na stare lata? – żona była wyraźnie niezadowolona, ale
posłusznie gramoliła się z posłania.

- Nie marudź babo! – fukał na nią – Dzieciaki uciekły. Chyba wiesz, co to
znaczy.

- O, mój Boże – Załamała ręce – Wiedziałam, że tak będzie. Tak, musisz
jechać. Jedź. jedź, nie można zwlekać.

Następnego dnia wypoczywaliśmy na całego, słodkie lenistwo i jedynie
czekanie na dokumenty. John zniknął prawie na cały dzień, ale przecież ktoś
musiał kupić ubrania, no i oczywiście zdobyć pieniądze. Oglądaliśmy
telewizję szukając jakiś wiadomości na nasz temat, ale poza lakoniczną
informacją na temat karkołomnego lądowania, nic więcej nie było.

Odpoczynek bardzo nam się przydał. Byliśmy kompletnie wykończeni. Cały czas
nie dawała mi spokoju myśl odnośnie mojego pochodzenia. Zawsze słyszałem, że
moi rodzice zginęli w wypadku, kiedy miałem dwa lata i teraz jednak zaczęło
ogarniać mnie zwątpienie. Coś za dużo znaków zapytania było wokół nas.
Dieter siedział nad mapą Niemiec i przygotowywał plan dotarcia do swojej
dziewczyny. Widziałem, że bardzo to przeżywa. Trzy lata to nieraz dużo i
trudno było zgadnąć…. czy jego dziewczyna, to jeszcze jego dziewczyna? Ja
też czułem wzrastający niepokój, przecież musiałem odzyskać syna i żonę. Ten
moment zbliżał się nieuchronnie i też nie wiedziałem, co zastanę na
miejscu.. Pamiętałem, że Magdę wrobiono na moich oczach w morderstwo
sobowtóra, ale nie wiedziałem jak to wszystko się skończyło. Nie wiedziałem,
co stało się z Bartkiem . Trzy lata to była dla mnie wieczność, a dla mojej
rodziny horror. Nie wiedzieli, że żyję. Naszą trójkę ogarnęła jakaś
nostalgia, odżywały wspomnienia, a przyszłość była następnym wielkim
znakiem zapytania. Jeszcze jedno nie dawało mi spokoju. Nie wiem, czemu coś
jak magnes ciągnęło nas do siebie. Kiedy byliśmy razem czuliśmy wielką
pewność siebie, a kiedy kogoś z nas nie było, tak jak dziś Johna, byliśmy
zaniepokojeni.

Około dziewiętnastej Marika przywiozła nasze dokumenty i trzeba przyznać….
To naprawdę była mistrzowska robota.

- Twój znajomy jest geniuszem – nie kryłem zachwytu oglądając paszport.

- To nie jest mój znajomy – John zaśmiał się – To tylko dobrze opłacony
człowiek mafii. Te dokumenty są prawdziwe. Wydrukowane zostały w Anglii i
przyleciały właśnie z Londynu. Teraz nie podrabia się, bo wyszłoby to przy
pierwszej kontroli. Teraz mamy ludzi w odpowiednich urzędach i oni powołują
do życia zmarłych. To jest perfekcyjnie działająca organizacja, ale
niestety trzeba za to słono płacić.

- Ile? – zapytał Dieter.

- Dużo ! – Amerykanin uśmiechnął się – Czemu pytasz, chcesz mi oddać kasę?
Nie masz tyle!

- Ok! – Niemiec wycofał się z głupiego pytania – Przepraszam!

- Dobra panowie! – John zmieniał temat – Jutro ruszamy w dalszą drogę.
Bierzemy dziewczynę, zresztą jedziemy jej samochodem. Proponuję zatem wyspać
się, żeby nie było problemu z rannym wstawaniem.

Pokręciliśmy się jeszcze z godzinę, a już tuż po dwudziestej wszyscy spali,
lub też dobrze udawali, że śpią.

ROZDZIAŁ VI

Następnego dnia skoro świt wymknęliśmy się z luksusowego apartamentu przy
Rue Gabrielle i zajęliśmy miejsca w dużym kombi, Marika zasiadła za
kierownicą. John usiadł obok niej, a my z Dieterem zadekowaliśmy się na
tylnej kanapie.

- No i gdzie teraz? – zwrócił się w naszym kierunku. – Myślę, że powinniśmy
skierować się na południe i dopiero po jakimś czasie skręcić na wschód. Tu
wszystkie wyloty na Niemcy są na pewno obstawione. Przecież wiedzą, że
jesteśmy w Paryżu.

Zgodnym kiwnięciem głów zaakceptowaliśmy jego plan..

Ruszyliśmy bocznymi uliczkami. Marika jechała spokojnie, tak by nie
wzbudzić podejrzliwości policji , a tym bardziej by nie dać się
sfotografować przez wideo kamerę. Nikt nie mógł nas teraz namierzyć. Im
dłużej wróg nas nie wyśledzi, tym większą mamy szansę. Poranny ruch wzmagał
się, my oddalaliśmy się od centrum i po godzinie byliśmy poza miastem.

Mknęliśmy przez piękną zieloną Francję na spotkanie z przyszłością, z wielką
niewiadomą.

- Panie pułkowniku, - głos agenta przerwał rozmyślania Hendersona.

- Tak? – spojrzał na podwładnego.

- Wsiąkli, ktoś musiał im pomóc. Obstawiliśmy dosłownie wszystko. Bez
czyjejś przychylności już byśmy ich mieli. Nic nie wiemy o ich przeszłości,
to nie możemy ustalić ich kontaktów.

- Wiem, wszystko to wiem – pułkownik był wyraźnie wzburzony – Gonimy ich jak
banda ślepców, to już jest śmieszne.

- Szefie ! – odezwał się inny podkomendny. – Przed godziną wylądował w
Paryżu generał Albin.

- Co?- zaskoczony wiadomością Henderson zaczął nerwowo przechadzać się po
pokoju – Co on tu robi? O co tu właściwie chodzi?

- Zorganizujcie w trybie pilnym spotkanie z generałem! – zwrócił się do
agentów. – Może on coś mnie oświeci?

Podszedł do okna, oparł o parapet i zamyślił się.

Co będzie jutro , co będzie za kilka dni, jak to wszystko się skończy? – to
były pytania które powracały jak bumerang. Rozmowy nie kleiły się. Każdy z
nas z osobna musiał to sobie jakoś ułożyć. Brakowało nam jednak mnóstwo
danych, by można to było wszystko jakoś sklecić do kupy. Właśnie, to
wszystko było pozbawione logiki, jakiegokolwiek sensu. Zagadka goniła
zagadkę i nawet nie przypuszczaliśmy, ze to dopiero początek niespodzianek.
Zamyśleni mknęliśmy w ostrym letnim słońcu na południe, by po przejechaniu
jakiś 250 kilometrów raptownie skręcić na zachód. Marika cały czas pewnie
prowadziła pojazd i swoim stylem jazdy starała się nie podpaść ani policji,
ani też żandarmerii. Monotonna podróż prawie nas uśpiła, kiedy nagle
usłyszeliśmy świdrujący w uszach dźwięk syren policyjnych, Nieoznakowany
radiowóz z mrugającym wariatem za szybą jechał w odległości może 10 metrów
za nami.

- Cholera! – syknął Dieter – Co robimy?

- Marika, zatrzymaj się – zadecydował John – To pewnie zwykła kontrola
drogowa.

- Obyś miał rację.

Przyhamowała i zjechała na pobocze. Radiowóz zatrzymał się tuż za nami, a po
chwili wyszło z niego dwóch policjantów. Wolno podchodzili do naszej
Renówki.

Kiedy jeden z nich zbliżył się do drzwi kierowcy dziewczyna uchyliła szybę i
z szerokim uśmiechem na twarzy zwróciła się w kierunku funkcjonariusza.

Język francuski jest bardzo melodyjny, ale niestety ma wadę, ponieważ w
ogóle go nie rozumiem. Dieter tak jak ja mógł tylko wsłuchiwać się w
brzmienie rozmowy i nic poza tym. John zaś, nie miał tego problemu, rozumiał
wszystko doskonale i po cichu starał się tłumaczyć. Policjanci szukali
sprawców napadu na bank w pobliskim Troyes, Bandyci zrabowali sto tysięcy
euro i uciekli jasnym kombi w nieznanym kierunku. Nasz samochód odpowiadał
opisowi i stąd ta kontrola.

Uff1 – odetchnąłem z ulgą – na szczęście nie mamy dużej forsy przy sobie.

- Jeszcze się nie ciesz – jęknął mocno podenerwowany Amerykanin,

- Jest coś, o czym nie wiem? – szepnąłem próbując przeszyć go wzrokiem.

- Jakby ci powiedzieć – glos mu zadrżał, nerwowo ruszył szyją jakby uwierał
go kołnierzyk od koszuli – wiedziałem, że potrzebujemy pieniędzy, a nie
możemy korzystać z kart , czy kont bankowych i wziąłem trochę gotówki.

- Ile? – ryknąłem tak głośno, że dyskutujący z Mariką policjant przerwał
swoje wywody i spojrzał na mnie badawczo.

- Spokojnie! – John starał się mnie uspokoić.

- Ile? – wyksztusiłem tym razem dużo ciszej, ale chyba jeszcze bardziej
wkurzony.

- Jakby to powiedzieć – wyraźnie bał się mojej reakcji.

- No gadaj – ponaglałem – wyduś to w końcu do cholery.

- Sto tysięcy – jęknął.

- Sto tysięcy dolarów? – jeszcze się łudziłem.

- Nie – pokręcił głową – Euro!

- O, nie! – szepnąłem i zrezygnowany wbiłem się w oparcie siedzenia. –
jesteśmy ugotowani i to na cacy.

Teraz wszystko poszło błyskawicznie. Drzwi z prawej strony uchyliły się i
ukazała się lufa rewolweru drugiego policjanta. Burknął coś śmiesznie, ale
nie potrzebowaliśmy tłumacza żeby zrozumieć sens jego wypowiedzi.
Niedwuznacznie zapraszał nas do opuszczenia pojazdu. Nie chcieliśmy
nadużywać jego cierpliwości i grzecznie wygramoliliśmy się na zewnątrz.
Ustawili nas w rządku na poboczu i kiedy jeden mierzył do nas z broni drugi
otworzył bagażnik z którego wyjął czarną skórzaną dyplomatkę. Spojrzałem na
Johna i z jego miny odczytałem, że to ona nas pogrąży. Zamki teczki puściły
i oczom stróża prawa ukazały się paczki równo ułożonych banknotów. Gwizdnął
z wrażenia i pokazał zdobycz swojemu koledze.

- Zobacz Paul, co znalazłem! – krzyknął zaaferowany odkryciem.

– Skujcie się razem i to migiem! – zwrócił się do nas.

Rzucił nam kajdanki pod nogi. Sprytnie , gdyż za pomocą trzech par mogli
unieruchomić cztery osoby. Nie było alternatywy i grzecznie zaczęliśmy
wykonywać polecenie, kiedy nagle zdarzyło się coś niecodziennego. W momencie
dopięcia ostatniej osoby, a był to Dieter wszyscy trzej poczuliśmy jakby
potężne uderzenie impulsu elektrycznego. Marika osunęła się nieprzytomna na
ziemię, zgasł silnik w radiowozie i wreszcie zamilkła ta cholerna syrena.
Przerażeni rozglądaliśmy się wokoło myśląc, że trafił w nas zbłąkany
piorun, ale nie. To było coś zupełnie innego. Nie wiem, co czuli koledzy,
ale mnie chwycił silny skurcz w gardle, a po chwili potworne gorąco rozlało
się po całym ciele. . Nagle raptownie wszystko ustąpiło i poczułem się
niesamowicie zrelaksowany, pełen energii ,co mogło dziwić w obecnej
sytuacji.

Nie minęło pięć minut, kiedy nadjechał mały nie oznakowany mikrobus, do
którego nas zapakowano i zawieziono na posterunek do najbliższej
miejscowości. Jechaliśmy w milczeniu. Byliśmy źli na siebie za to, ze
daliśmy się tak głupio zaskoczyć. Martwiło nas samopoczucie Mariki, która
nie mogła zupełnie dojść do siebie po utracie przytomności.
 

Szczegóły