W tym samym czasie na drugim końcu świata w niedostępnych zakamarkach Gór
Błękitnych z potężnym hukiem osunął się olbrzymi kawał skały i ukazało się
małe wejście do jaskini. Dziwny narastający wysoki dźwięk wypełnił cisze
rezerwatu przyrody, a po chwili dwie stalowego koloru kule o średnicy około
pół metra każda z olbrzymią szybkością wyleciały ze środka góry i wzbiły
się w powietrze. Jedna z nich poleciała prosto w kierunku nieba, druga zaś
skierowała się na wschód w kierunku oceanu. Kiedy zniknęły ponownie wszystko
wróciło do normy.

Mikrobus miał zaklejone okienka i nie mieliśmy zielonego pojęcia gdzie nas
wiozą. Nie była to jednak długa podróż, maksimum 20 kilometrów. Przez małą
szparę w bocznych drzwiach udało nam się dojrzeć że zajechaliśmy na
wewnętrzny dziedziniec budynku policji. Uchylono tylna klapę i obstawieni
przez dużą grupę uzbrojonych funkcjonariuszy udaliśmy się do środka. Tam
długimi korytarzami zaprowadzono nas do aresztu.

Zamknięto nas we wspólnej celi i dzięki temu mogliśmy zająć się dziewczyną.
Cały czas nie mogła dojść do siebie, majaczyła, Czoło miała gorące i
naprawdę źle to wyglądało.

Nagle przypomniało mi się zdarzenie kiedy Niemiec zatrzymał ciężarówkę. Miał
jakiś dar i może to pomoże chorej?

- Dieter dotknij ją, może ją uleczysz – zwróciłem się błagalnym tonem do
niego.

- Nigdy tego nie robiłem, ale – zawahał się – mogę spróbować.

Nachylił się nad chorą i położył prawą rękę na jej głowie, a my patrzyliśmy
w napięciu.

Nic się nie działo. W dalszym ciągu była otumaniona.

- Nie, nie dam rady – jęknął zawiedziony – starałem się, przykro mi.

- Spróbuj jeszcze raz - jęknął John – Ratuj Marikę, proszę!

- Ale ja nie jestem cudotwórcą, ludzie zrozumcie to. Jestem zwykłym
człowiekiem – prawie krzyknął na nas.

- Dieter skup się – John nie odpuszczał – Ona ryzykowała życie dla nas, nie
możemy jej zostawić w takim stanie, musimy jej pomóc.

- Starałem się! – jęknął – Ale nie potrafię leczyć ludzi, przecież każdy z
was może mieć takie zdolności.

- Dobra! – John spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem – ale razem.

- Zgadzam się! – i jako pierwszy schyliłem się nad dziewczyną. Prawą ręką
dotknąłem jej czoła , a reszta uczyniła to samo.

Nagle poczułem olbrzymie gorąco biegnące od mojej głowy w kierunku dłoni, a
po minach Johna i Dietera zrozumiałem, że i z nimi coś dziwnego się dzieje.
Tak jak szybko to coś nadeszło, tak szybko i zniknęło, ale Marika otworzyła
oczy i uśmiechnęła się. Spojrzeliśmy po sobie nic nie rozumiejąc. Ogarniały
nas kompletnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony strach przed tym czymś
niezrozumiałym, co w nas siedziało, a z drugiej strony radość z wielkiej
poprawy w samopoczuciu naszej przyjaciółki.

Sytuacja była dziwna. Byliśmy aresztantami, ale uciekaliśmy przed kimś innym
i dokąd nasi prześladowcy nie dowiedzą się o nas dotąd byliśmy w pewnym
rodzaju bezpieczni.

Pierwszą rzeczą jaką zajęli się policjanci było pobranie naszych odcisków
palców i zrobienie fotografii. Ponieważ nie znaliśmy francuskiego
przesłuchanie odłożono do czasu przyjazdu policyjnego tłumacza. Mariki też
nie męczono ze względu na jej stan zdrowia. Trzeba przyznać, że zachowali
się bardzo porządnie i chwała im za to. Nasze odciski poszły w świat, a my
musieliśmy coś wymyślić, żeby zniknąć z aresztu.

Około dziewiętnastej w restauracji hotelu Maxim w Paryżu spotkali się
generał Albin z pułkownikiem Hendersonem. Nie znali się dotąd osobiście,
ale jeden o drugim wiedział bardzo wiele. W końcu po tylu latach służby w
tajnych agencjach rządowych niejedno choćby prze przypadek wpadło do ucha.

- Proszę , pan siada! – starszy siwy mężczyzna wskazał też już nie
najmłodszemu oficerowi miejsce przy stoliku.

- Dziękuję generale – odparł nowo przybyły i zajął wskazane krzesło.

- Proszę, może bez tytułomanii

Albin wolał nie rzucać się w oczy

– Tu obydwaj jesteśmy prywatnie.

- Oczywiście – podchwycił oficer – Właściwie to pan zrobił mi uprzejmość
zgadzając się tu ze mną spotkać.

- Ha, ha, ha , pułkowniku, za długo obydwaj pracujemy w tej branży żeby dać
się wziąć na takie bzdety. Proszę niech pan sobie oszczędzi tych głupot i
przejdzie do rzeczy.

- Niestety to prawda, Ścigam facetów o których nic nie wiem i mało tego nikt
mi nie potrafi powiedzieć, co zrobili i co mam z nimi zrobić jak ich
złapię.? – wydusił jednym tchem szef grupy pościgowej.

- Co? –generał podniósł brwi w geście zdziwienia – Pan nic nie wie? Nic panu
nie powiedzieli?

- Nie! – pokręcił tamten głową.

- Kelner! – krzyknął stary, a zwróciwszy się do pułkownika powiedział
mierząc go groźnym wzrokiem – Nic panu nie powiem, chyba że pan ich złapie.
Jeśli będzie pan ich miał, to wtedy proszę do mnie po odpowiedzi. Gdybym
panu powiedział o co tu chodzi, to musiałbym zaraz pana zabić pułkowniku, a
nie chcę tego czynić. Szanuję ludzi z naszej branży i wiem jaka to
niewdzięczna robota. To jest tylko dla pana dobra, proszę mi wierzyć.

- Jak ich złapię, to nie będzie mi pan potrzebny – pułkownik nie dawał za
wygraną.

- Ha, ha, ha, właśnie wtedy będzie pan mnie potrzebował najbardziej.

- Nie rozumiem ?

- Wiem, ja bardzo długo tego nie rozumiałem i jeszcze teraz nie wszystko
pojmuję.

- To niech mi pan tylko powie dwie rzeczy – glos oficera zmiękł do maksimum.

- No? – Albin wbił przeszywający wzrok w swojego rozmówcę – No, mów pan!

- Czy to terroryści?

- Ha,ha,ha – generał głośno roześmiał się – Nie wiem, co mnie wprawia w
lepszy humor , tutejsze żarcie, czy pana dowcipy?

- Szpiedzy? – niezrażony docinkami rozmówcy pułkownik kontynuował.

- Kelner! – ponownie stary zawołał obsługę, ale tym razem błyskawicznie
młody mężczyzna w białym uniformie zjawił się przy stoliku.

- Słucham pana! – zgiął się w ukłonie.

- Macie świetne jedzenie – rozbawiony Albin wskazał swojego gościa – Temu
panu to samo na mój rachunek, naprawdę wyśmienite.

- Tak jest – kelner wykonał automatyczny ukłon i zniknął między stolikami.

- Też nie? – Henderson wyglądał na załamanego – Nic mi nie dało spotkanie.

- Ależ to nieprawda – obruszył się stary – Zje pan chociaż raz dobry obiad,
ha ha ha.

- Dzięki, to za mało, że….. –przerwał mu dzwonek telefonu. Nerwowo chwycił
słuchawkę i przytknął do ucha.

- Słucham – burknął i nagle zerwał się z krzesełka – Co? – ryknął –
szykujcie śmigłowiec, zaraz startujemy.

Schował aparat do kieszeni i spojrzał triumfującym wzrokiem na generała – No
cóż, sytuacja zmieniła się diametralnie, teraz pan będzie ze mną się
umawiał, tyle, że ja zaproszę pana do Mac Donaldsa.

- A co mogło się zmienić? – Albin spojrzał ironicznie – Teraz spotkamy się w
Berlinie w najdroższej knajpie, zawstydzę pana.

- Mamy ich !

- Macie ich, czy Francuzi ich mają pułkowniku?

- Francuzi, ale jaka to różnica ?

- Przekona się pan i to niebawem – generał podniósł kieliszek i z wielkim
namaszczeniem opróżnił jego zawartość.

- To zobaczymy !- Henderson sztywno skłonił się. Szybko wybiegł z
restauracji i wskoczył do stojącego pod wejściem samochodu, który
natychmiast z piskiem opon ruszył w kierunku lotniska.

- Oj, przybiegniesz jeszcze do mnie, przybiegniesz kolego – westchnął Albin
i zabrał się za konsumpcję porcji zamówionej dla gościa.

Ciemna limuzyna zmierzała na lotnisko, na którym już czekały wypełnione
uzbrojonym agentami dwa gotowe do lotu helikoptery. Kiedy tylko Henderson
znalazł się na pokładzie jednego z nich silniki raptownie weszły na wysokie
obroty i maszyny poderwały się do lotu.

Pułkownik nerwowo wyglądał przez okno , a jeden z jego ludzi relacjonował mu
jak doszło do zatrzymania zbiegów.

- Napadli na bank? – dziwił się. To mu nie pasowało do tej sprawy, ale to
przecież niezły sposób na szybkie zdobycie pieniędzy.

-Długo jeszcze? – niecierpliwił się. Generał zaszczepił w nim jakiś
niepokój.

- Nie, szefie zaraz będziemy na miejscu – uspakajał go asystent – Francuzi
mieli podstawić nam samochody, a z lotniska w Troyes to już piętnaście minut
jazdy.

- Dobra, świetnie chłopcy – uśmiechnął się – dziś jeszcze zarwiemy kawałek
nocy, ale już jutro powrót do kraju. Łobuzów odbierzemy żabojadom i jednym
helikopterem przewieziemy do Frankfurtu , a tam cały czas już czeka na nich
specjalny czarter. Wy zaś idziecie na zasłużony urlop, a ja na upragnioną
emeryturę. Wreszcie!- mruknął pod nosem.

Dolatywali, helikoptery zniżyły lot i delikatnie usiadły tuż obok trzech
stojących na płycie lotniska radiowozów. Błyskawicznie opuścili maszyny i
zajęli miejsca w samochodach, które na „kogutach” ruszyły w kierunku
miasta. Mknęli pustymi uliczkami i po piętnastu minutach byli na miejscu.

Z piskiem opon zatrzymali się przed komendą. Agenci rozbiegli się wokoło, by
otoczyć budynek, a pułkownik wraz z francuskim policjantem i trzema
uzbrojonymi po zęby komandosami weszli do środka. Przemierzali duży
nowoczesny budynek kierując się do aresztu. Mieli zgodę władz francuskich na
przejęcie więźniów i nie spodziewali się żadnych trudności. Jednak kiedy
podeszli do kraty oddzielającej miejsce odosobnienia od reszty budynku
zaczęły się jakieś problemy. Będący tam na służbie policjant zaczął coś
gestykulować i wykrzykiwać w ich kierunku.

- O co chodzi? – zaniepokoił się Henderson i nerwowo spoglądał na swojego
francuskiego przewodnika.

- Nie ma ich! – oświadczył zdumiony policjant – Przed chwilą złapali tych co
napadli na bank i musieliśmy ich szybko wypuścić, w końcu to Anglicy, a
konflikt międzynarodowy nie jest nam tu potrzebny.

- Co? – Amerykanin sunął z łapami do Francuza – Przecież mieliście nam ich
przekazać, mieliście rozkaz z Paryża.

- Tak! – przestraszony policjant zaczął się cofać przed nacierającym
pułkownikiem – ale już nie mieliśmy podstaw, nie ma za nimi międzynarodowego
listu gończego, to wasza sprawa, a nie nasza. Papiery mieli prawdziwe i nie
mogliśmy ich więcej przetrzymywać.

- Papiery prawdziwe? – Oficer tracił panowanie nad sobą – Tacy oni Anglicy
, jak ja Chińczyk. Odpowiecie za to, już ja tego dopilnuję.

- Tu nie Ameryka! – policjant nabierał pewności siebie – tu rządzą Francuzi,
lub jak wy mówicie żabojady, a nie marines, czy jak my mówimy…. kowboje.
Przed budynkiem stoją samochody i zabierajcie się stąd, bo inaczej zamkniemy
was za napad na posterunek policji.

Gdyby wzrok mógł zabijać to stróż prawa już by nie żył, tak nienawistnym
wzrokiem zmierzył go Henderson, poczym odwrócił się na pięcie i wraz ze
swoimi ludźmi opuścił budynek. Zapakowali się w milczeniu do samochodów i
odjechali na lotnisko. Dwa nie oznakowane helikoptery wyruszyły z powrotem
do Paryża, a siedzącemu w milczeniu dowódcy przypominały się pełne ironii
słowa Albina. Dużo by dał za wiedzę generała, ale nie było sposobu na
wydobycie z niego tego wszystkiego. Tamten miał olbrzymie wpływy w
najbardziej tajnych służbach i tylko jedno jego słowo mogło zamienić
upragnioną emeryturę na betonowy sarkofag na dnie oceanu. To był duży
argument żeby go zostawić w spokoju.

W świetnych humorach, ponieważ wybawienie było kompletnie niespodziewane,
ale i w dużym pośpiechu ruszyliśmy spod posterunku policji w Troyes w dalszą
podróż. Marika leżała obolała na tylnym siedzeniu. John prowadził, a ja
przejąłem rolę pilota. Jadąc przez miasto na jednym ze skrzyżowań musieliśmy
przepuścić kawalkadę wozów policyjnych gnających na złamanie karku w
przeciwnym niż my kierunku.

- Myślicie, że to po nas? – spytał John odprowadzając kolumnę wzrokiem.

- Możliwe – przytaknąłem – ale tym razem chłopaki się spóźniły. Spadamy!

Amerykanin ruszył ostro do przodu nie zważając na kamery i ograniczenia
prędkości. Już i tak wiedziano, że tu jesteśmy. Teraz należało jak
najszybciej zniknąć z tego terenu, zgubić pogoń.

Mknęliśmy bocznymi drogami w kierunku granicy z Niemcami klnąc fatalne
oznakowania i nieprawdopodobną ilość rond. Spowalniało to naszą ucieczkę,
ale nie było żadnej alternatywy. Po jakiś czterech godzinach jazdy
dobrnęliśmy do miejscowości Benfeld. Tu niedaleko było przejście i tu
spodziewaliśmy się kłopotów. Co jak co, ale takie miejsca były na pewno
obstawione. Owszem nie ma kontroli, ale są sieci kamer obserwujące wszystkie
zbliżające się pojazdy. John zatrzymał samochód na bocznej uliczce i
wymownie spojrzał na mnie.

- A skąd ja mam wiedzieć co robić? – burknąłem – Nigdy nie uciekałem przed
policją, nigdy nie byłem zbiegiem.

- Ja nie mogę wszystkiego wymyślać – prawie wydarł się na mnie.

- Nie kłóćcie się! – wtrącił się Dieter – Coś wymyślimy, spokojnie.

- Ale co? Nie mamy czasu, im później tym gorzej – denerwowałem się.

- Widzicie? – jęknęła z tyłu Marika pokazując palcem stojącą na parkingu pod
supermarketem ciężarówkę.

- Ciężarówka jakich wiele – John wzruszył ramionami, ale nagle i jego coś
oświeciło.

- Yes! Jesteś genialna! - Posłał jej wielkiego całusa – Jesteś genialna!

- Może nas oświecicie – Dieter tak jak i ja nic nie rozumiał.

- Spójrzcie na tamten samochód – tłumaczył szeptem – Jest na rejestracji
litewskiej i ma pełno różnych pojazdów na sobie, czyli …….. wraca na wschód.
My i tak musimy zmienić brykę, więc teraz przeprowadzimy się do środka
któregoś z nich, a w Niemczech coś się kupi od handlarza na jakieś lewe
papiery. No i ? – spojrzał po naszych twarzach, a widząc zaskoczenie
zmieszane z podziwem dodał – No to do roboty!

Wolno i w miarę cicho wyładowaliśmy swoje graty i ostrożnie podeszliśmy do
starego Mercedesa pamiętającego chyba jeszcze czasy kanclerza Adenauera .
Gablota była stara, ale trzeba przyznać, że zadbana. Na naczepie stało w
różnych nieraz prawie kosmicznych pozach pięć samochodów osobowych i jeden
mikrobus. Dieter wskoczył na lawetę i sprawdził zamki, ale tylko bus był
otwarty i rad nierad tam też pojedynczo zaczęliśmy się lokować. Patrolujący
ulicę radiowóz wstrzymał na chwilę naszą przeprowadzkę, ale po jego
odjeździe bez przeszkód wszyscy zajęliśmy miejsca w środku. Ułożyliśmy się
na podłodze, tak by nikt z dołu nie mógł nic zauważyć i czekaliśmy.

Tuż przed świtem zaryczał odpalany diesel i ciężarówka drgnęła. Powoli
ruszyła w kierunku przejścia granicznego, a my z ukrycia staraliśmy się coś
dojrzeć. Mercedes wolno przejechał przez miasteczko i w takim samym tempie
dojechał na granicę. Nikt go nie zatrzymywał, ale zauważyliśmy nieoznakowany
helikopter stojący może z pięćdziesiąt metrów od nas, oraz grupkę cywili
pilnie śledzącą każdy pojazd na przejściu.

- To oni – wskazałem palcem tamtych – czuję to.

- Pewnie masz rację , ale schowaj się, bo nas zauważą – szepnął John
szarpiąc mnie za ramię – Musimy jak najszybciej wykombinować pojazd, bo oni
nie są głupi i jak tylko znajdą nasz samochód, to kapną się jak uciekliśmy.
Wtedy ujęcie nas będzie kwestią godziny, przecież ten grat to się toczy , a
nie jedzie.

- On ma rację! – podchwycił Niemiec. – Tu nie Francja, w tym kraju porządek
jest doprowadzony do absurdu.

- Dobrze – osunąłem się niżej i przywarłem tak jak reszta do podłogi.
Wolniutko wjeżdżaliśmy do ojczyzny Dietera. Patrzyliśmy na siebie w
milczeniu i wsłuchiwaliśmy się w głosy z zewnątrz. Nic jednak nie wzbudziło
podejrzeń straży granicznej i w pewnym momencie ciężarówka wyraźnie
przyspieszyła. Głębokie – Uff – zgodnie wyrwało się z naszych piersi.
Ostrożnie wyjrzeliśmy na zewnątrz, w oddali widać było jeszcze miasteczko, a
przed nami piękne zalesione krajobrazy południowo- zachodnich Niemiec.
 

Szczegóły