ROZDZIAŁ VII

Ciężarówka wlokła się krętymi bocznymi drogami, co denerwowało moich
towarzyszy, ale nie mnie. Łatwo bowiem mogliśmy opuścić gościnną lawetę i
niepostrzeżenie zniknąć w którymś z okolicznych miasteczek, a tam bez
problemu kupić jakiegoś nie rzucającego się w oczy volkswagena, by móc
kontynuować naszą ucieczkę. Ujechaliśmy może z trzydzieści kilometrów i w
samym środku Freudenstadt, kiedy pojazd zatrzymał się na światłach
dyskretnie ześlizgnęliśmy się z naczepy. Wcześniej bowiem zauważyliśmy
salon handlarza samochodów, a co najważniejsze był on już otwarty.

Dotarcie tam zajęło nam niecałe 10 minut. Dieter wziął sprawy w swoje ręce i
przeprowadził transakcję. My milczeliśmy jak zaczarowani, żeby nikt nie
zorientował się, że jesteśmy obcokrajowcami. Trochę czasu niestety
zbałamuciliśmy, ale to przez ten niemiecki porządek, czyli masę bzdurnych
dokumentów, które należało wypełnić, a później podpisać. To jednak był
szczegół. Ważne, że mknęliśmy w kierunku Stuttgartu naszym nowym
nabytkiem…szarym trzyletnim Passatem.

Znów mieliśmy przewagę nad nasza pogonią, nadzieja odżywała w sercach ,
chociaż cały czas czuliśmy oddech ścigających na naszych plecach.

W tym samym czasie odkryto porzucony samochód Mariki. Ludzie Hendersona
wiedzieli, że uciekinierzy zwiali i teraz przeglądali zapisy z kamer żeby
ustalić w jaki sposób? Małe przejście graniczne, ale przez kilka godzin
przejechało tędy kilkaset samochodów i też nie było gwarancji, czy np.
uciekinierzy nie wrócili na teren Francji, żeby zmylić pogoń.

Założono jednak pierwszy wariant i szukano jakiegoś punktu zaczepienia.
Samochody osobowe od razu wykluczono, za duża grupa zbiegów i pozostawały
ciężarówki, a było ich kilkadziesiąt.

- No i co? – pułkownik był wyraźnie zdenerwowany – Nic nie macie? Przecież
nie rozpłynęli się. Musieli wsiąść do jakiegoś.

-A to co? – pokazał na ekranie monitora wielką lawetę podjeżdżającą do
granicy.

- To litewski TIR szefie.

- Nie – pokręcił głową – to jest to, czego szukamy, - i nagle podniósł
głos- Jak mogliście nie przeszukać czegoś takiego? Dam sobie głowę ściąć, że
tym czymś uciekli!

Musicie szybko ustalić obecne położenie ciężarówki, poproście Niemców o
helikopter, przecież daleko nie odjechał. Tu są góry, kręte drogi, oni muszą
gdzieś tu być.

Dawno minęliśmy Baden-Baden i przez nikogo nie niepokojeni pędziliśmy cały
czas na północny wschód. Tym razem nie przysypialiśmy, tak jak to miało
miejsce we Francji, ale cały czas w skupieniu obserwowaliśmy niebo
wypatrując krążących helikopterów, jak i drogę, a na niej wszystkie
zbliżające się do nas samochody.

- Korekta planów – zakomunikował Dieter i nagle zjechał z autostrady. –
Musimy zmienić auto, niedługo będą szukać tego volkswagena.

Wjechaliśmy do nieopodal leżącego niedużego miasteczka. Już na wlocie
zobaczyliśmy salon sprzedaży samochodów i zatrzymaliśmy się tuż za bramą.

- Idę coś wybrać , a wy bądźcie gotowi do wyjazdu – Lotnik trzasnął drzwiami
i szybko oddalił się.

- Dobra, teraz ja – oznajmiłem i przesiadłem się na miejsce kierowcy.
Poprawiłem siedzenie, lusterka i z włączonym silnikiem czekałem na powrót
kolegi. Cały czas John z Mariką lustrowali ulicę, wszystko jednak było
porządku, nikt nas nie śledził.

Czas w takich okolicznościach wlecze się niemiłosiernie i tak było też tym
razem. Po dwudziestu minutach, które trwały dla nas co najmniej dwie godziny
z bramy autokomisu wyjechał czarny Opel Vectra. Nie była to „bryczka”
pierwszej młodości, ale trzeba było zacząć oszczędzać pieniądze.

Teraz w dwa samochody kontynuowaliśmy ucieczkę, bowiem porzucenie Passata w
tej miejscowości byłoby straszną głupotą. Tuż pod Stuttgartem ponownie
zjechaliśmy z autostrady udając się do najbliższej miasteczka. Tam na dużym
parkingu pod supermarketem porzuciliśmy volkswagena i ruszyliśmy dalej.
Zmieniliśmy już kierunek jazdy. Teraz mknęliśmy na Heilbronn. To były tereny
Dietera, tu gdzieś niedaleko mieszkał, a co najważniejsze przypuszczalnie
znajdowała się tu jego dziewczyna. W każdym razie trzy lata temu tu
mieszkała.

Co zastanie teraz ? – to pytanie przypuszczam nie dawało mu spokoju.

- Masz jakiś pomysł, żeby dostać się do twojej Helgi? – spytałem w pewnym
momencie.

- Nie! – pokręcił głową nie odrywając wzroku od jezdni – Nie mam zielonego
pojęcia. Na pewno jest pod obserwacją. Teren jest otoczony i czekają tam na
nas.

- Gdzie to jest?

- To takie małe miasteczko, nazywa się Besigheim. W dolinie na rzeczką jest
stare miasto, a na wzgórzu wśród winnic domki i kilka bloków. Nic
nadzwyczajnego, to jest typowe niemieckie miasteczko.

- Ty mieszkałeś w bloku? – dopytywałem się.

- Nie! W domku po rodzicach. W blokach mieszkała biedota, uchodźcy, Turcy,
kolorowi. Tam byłoby łatwiej się dostać, tu zaś miszka kilka rodzin i nawet
najgłupszy tajniak migiem przyswoi sobie tutejsze twarze.

- A służby porządkowe?

- Śmieciarze raz w tygodniu i o ile nic nie zmienili to właśnie wczoraj
byli, listonosz od lat ten sam. Tu tak jest, tu nie ma improwizacji. Ciężko
będzie coś wymyślić.

- Gdzie ona pracuje?

- Jeśli nic się nie zmieniło, to w domu . Internetu nie używa. Nie cierpi
komputerów.

- To co ona robi? Jest gospodynią domową, z czego żyje? – byłem coraz
bardziej zdziwiony. Takich ludzi się już nie spotyka, to jak dinozaur,
człowiek z innej epoki.

- Pisze opracowania, recenzje, podręczniki.

- Co za para – jęknąłem – Połączenie intelektualisty z wojskowym…..

Dieter spojrzał na mnie takim wzrokiem, że wolałem nie kontynuować swoich
przemyśleń.

- Może podpalmy ulicę? – John wtrącił się do rozmowy.- będzie duże
zamieszanie i nim się połapią my będziemy daleko.

- Chyba cię pogięło? – Lotnik wyraźnie miał już dość naszych komentarzy.-
Nie tędy droga. Tam mieszkają porządni ludzie. Nie spalę ich dla ratowania
dziewczyny. Wymyślcie coś innego.

- Może karetka? Przyjedzie na sygnale, Helgę na nosze i w nogi. – odezwała
się Marika.

- Nie, zaraz zbiegną się sąsiedzi, ona nie wiedząc o co chodzi będzie się
bronić i złapią nas.- to też odpadało, ale dziewczyna coś mi podsunęła.

- Wiecie , mam pomysł – po chwili wykrzyknąłem z entuzjazmem.

- To mów, byle mądrzej niż dotychczas – Dieter akurat zjeżdżał z autostrady
i kierował w kierunku Bietigheim. Byliśmy niedaleko.

- Musimy ukraść radiowóz .

Hm, dobry pomysł, ale jak zadrzemy z policją to wszyscy rzucą się na nas,
jak sępy – Niemiec wahał się.- Owszem, jak zajedzie patrol na tzw. wariatach
to nikt nie wylegnie przed dom, bo będą się bali. Helga nas wpuści bez
problemu, a tajniakom nie przyjdzie do głowy, że to my. Są za tępi, tak jak
wszystkie tajniaki.

- Lepiej tak nie mów, właśnie takie tępe tajniaki trzy lata temu nas
załatwiły – warknął John.

- To nie oni – zaprzeczyłem – Tamci, to były zwykłe zbiry, mordercy na
usługach służb specjalnych, mordowali z zimną krwią.

- Mają licencje na zabijanie, jak James Bond – Latynos zaśmiał się
ponuro. – a my mamy licencje na wieczne uciekanie.

- Chyba to się kiedyś skończy? – westchnąłem – Pomyślcie o Jamajce, przecież
to nasze marzenie.

- Oj coś czuję, że tam dopiero zaczną się nasze kłopoty – burknął Dieter –
przecież w dalszym ciągu nie wiemy, czemu nas porwali i o co tu właściwie
chodzi?

- A tak, a propos dziwnych rzeczy – zniżyłem głos jakbym obawiał się
podsłuchu – czy nie czujecie jakby , ktoś czy coś nas obserwowało? W nocy,
kiedy jechaliśmy przez Francję w pewnym momencie zobaczyłem jakby stalową
kulę lecącą za nami. Ja wiem, że to głupio zabrzmi, ale odniosłem wrażenie,
że to coś śledzi nas i czułem, że to coś nami się opiekuje.

Ja wiem, że bredzę, ale to mi nie dawało spokoju i musiałem wam to
opowiedzieć.

Cisza zapanowała w samochodzie. Po chwili przerwał ją John.

- Ja tez coś takiego widziałem – burknął, jakby się wstydząc tego wyznania –
ale myślałem, że mi się przewidziało.

- Bzdury gadacie! – Niemiec wyglądał na mocno podirytowanego.- Nie
zaprzątajcie sobie głów bzdetami, mamy aż zanadto poważnych problemów.

- Ty nic nie widziałeś?

- To nieważne, czy widziałem, czy też nie widziałem – prawie darł się na
nas – Jak widzę coś co zaprzecza logice, to wiem, że to zwidy i zapominam o
tym i wam radzę to samo.

- Wyluzuj, kolego! – John klepnął pojednawczo po plecach naszego kierowcę –
Nie bądź taki spięty , bo cię wchłonie.

- Co ma mnie wchłonąć?

- No ta kula, którą też widziałeś – roześmiał się w głos.

- Spadaj! – warknął Dieter, a ja już nie podtrzymywałem tematu.

Jechaliśmy teraz dużo wolniej, ciasne drogi, duży ruch , sygnalizacje
świetlne i kamery utrudniały życie kierowcom.

- Jak robimy? – spytałem – porywamy ją z rozpędu, czy robimy rozpoznanie?

- Chyba zwariowałeś? Przecież ona może już tu nie mieszkać? – Amerykanin
zrobił charakterystyczny gest palcem w kierunku czoła. – Kupimy aparat i
wyślemy Marikę na rekonesans. Musimy jednak gdzieś się zatrzymać. Nie możemy
siedzieć w samochodzie, bo to wygląda podejrzanie.

- Wiem gdzie! – wtrącił Dieter. – Moi rodzice mieli kawałek winnicy tu w
Bietigheim i pozostała mała chatka, która nieraz im służyła jako taki domek
letniskowy.

- Chcesz już jechać do swojej miejscowości? – spytałem zdziwiony.

- Nie – odparł zniecierpliwiony – Domek jest w Bietigheim, a ja mieszkałem w
Besigheim . To jakieś piętnaście kilometrów.

- Wszystkie te nazwy takie same – wzruszeniem ramion skwitowałem jego
wypowiedź.

Nie tylko nazwy, ale i całe miejscowości były jakby klonami. W dolinach nad
potokami stara zabudowa, na zboczach winnice i całe osiedla domków
jednorodzinnych ciągnące się aż ku szczytom pagórków. Wyglądało to
przecudnie, ale jednak było w tym wszystkim za dużo monotonii. Nie
wjeżdżając do centrum, od razu boczną drogą pomknęliśmy w głąb krętych
uliczek osiedlowych. Przecięliśmy je i klucząc między działkami dotarliśmy
do posiadłości naszego kolegi. My zostaliśmy w samochodzie , gdy tymczasem
on udał się na przeszpiegi.. Musiał sprawdzić, czy nie widać tu działań
nowego właściciela, czy wszystko jest tak, jak zostawił to trzy lata temu.
Długo się nie pojawiał i już pewien niepokój zaczął wkradać się nam w serca,
kiedy nagle wynurzył się z krzaków.

Ręką kazał nam iść w swoim kierunku z czego skrzętnie skorzystaliśmy,
przyjemnie było rozprostować kości, odetchnąć świeżym letnim powietrzem.
Przedzieraliśmy się przez krzaczyny i wkrótce znaleźliśmy się na dzikiej
winnicy. Trudno było to nazwać inaczej. Widać było brak gospodarza i to już
na pierwszy rzut oka. Wszystko zarośnięte, ścieżki prawie niewidoczne , aż
nie pasowało to do niemieckiego krajobrazu, do tego porządku wysysanego z
mlekiem matki.

- Dziko tu! – zdegustowany westchnąłem rozglądając się ciekawie wokoło.

- A kto miał tu coś robić, skoro właściciela porwano? – Dietera wyraźnie
przybił stan posiadłości . – Nikt nie wiedział o tej działce, to był spadek
, który otrzymała moja mama po jakimś wujku, taka dziesiąta woda po kisielu.

Przedzieraliśmy się przez wysokie pokrzywy, aż dotarliśmy do niedużej
drewnianej chatki. Widać było już na pierwszy rzut oka, że opuszczona,
chociaż nie można było powiedzieć, że zniszczona. My podeszliśmy do wejścia,
a właściciel do okna. Sięgnął lewą ręką pod doniczkę z okropnie zaschniętą
trudną do rozpoznania rośliną i wyjął ukryty tam klucz. Wyminął nas i
sprawnie otworzył drzwi. W środku nie było rewelacji, jakaś stara kanapa,
dwa fotele , bufet z kuchenką i prymitywna ubikacja przed którą ustawiła się
od razu długa kolejka potrzebujących. Niemiec nie mógł sobie wyraźnie
znaleźć miejsca, kręcił się jakby miał robaki w tyłku. Wreszcie nie
wytrzymał, zabrał Marikę i ruszył z nią do miasta po zakupy. My tymczasem
zamknięci w środku czekaliśmy na ich powrót. Może po dwóch godzinach
ujrzeliśmy ich maszerujących do naszej kryjówki całych, zdrowych i
obładowanych żarciem.

Marika była bardzo zdenerwowana. Widać było, że coś przydarzyło im się po
drodze.

- O co chodzi? – przyparłem ją do muru – Mów i to szybko, tu chodzi o
bezpieczeństwo nas wszystkich , a nie tylko wasze.

- Byliśmy tam! – wydusiła z przestrachem.

- Co? – ryknąłem – Czyście zgłupieli? Mieliście jechać tylko po zakupy!

- Idę zobaczyć, czy nikt nie podążał za nimi – John wstał błyskawicznie i
szybko wymknął się z chatki.

- Nikt nas nie śledził – uspokajał Dieter – cały czas obserwowałem tyły,
zresztą nawet tam nikt nas nie zauważył.

- Mówcie ! – spojrzałem wyczekująco na winnych całego zamieszania.

- Kupiliśmy aparat, jedzenie i wszystko to, co mieliśmy.- relacjonowała
dziewczyna – żal mi go było i sama wpadłam na pomysł, żeby nie czekać tylko
od razu zrobić fotki. Zmieniłam uczesanie, zaplotłam te oto warkoczyki –
wskazała nową fryzurę - założyłam ciemne okulary i uzbrojona w aparat
ruszyłam na przeszpiegi. Szłam niby szukając czyjegoś domu, ale cały czas
kręciłam się blisko numeru 12.

- Co za 12?

- 12 to numer jej domu – kontynuowała – i myślałam, że wszystko na nic,
kiedy nagle pod jej działkę podjechało pogotowie energetyczne. Wyszło dwóch
przetłuszczonych facetów w niebieskich kubrakach i raźno ruszyło do jej
drzwi. Zapukali , a ona im otworzyła. Zrobiłam chyba z pięć fotek i podobno
bardzo udanych….. to na pewno ona.

- Dobre i to! – odetchnąłem.

- Poczekaj – przerwała mi – to dopiero początek, bo najciekawsze było
później. Panowie porozmawiali chwilę , wsiedli do busa i odjechali, ale nie
za daleko. Jak tylko opuszczali ulicę skręcając w główniejszą zajechały im
drogę trzy nieoznakowane samochody z przyciemnianymi szybami i gromada
agentów jak sfora psów obskoczyła tych biedaków. Wyciągnięto ich ze środka,
rzucono nimi o jezdnię, skuto kajdankami, a następnie wyrzucono dosłownie
wszystko z pojazdu. Robili to na ulicy, w biały dzień nie przejmując się
nikim, jak i niczym. Byli naprawdę bardzo brutalni, nie chciałabym się
dostać w ich łapy, o nie!

- Nie widzieli was?

- Nie ! Tak byli zajęci tymi nieszczęśnikami , że nie zauważyliby nawet
stada słoni!

- Obyś ,miała rację – skwitowałem.

Po chwili wrócił John potwierdzając, że nikt nas nie obserwuje, ale mimo to
postanowiliśmy na zmianę dyżurować na zewnątrz, żeby nie dać się zaskoczyć
przez ewentualnych gości.

- Co robimy? - spytałem patrząc na moich współtowarzyszy- Macie jakiś
pomysł?

- Tak! – Dieterowi aż oczy błyszczały z podniecenia. – Pod wieczór anonimowy
informator poinformuje policję, ze w budynku obok ukrywa się jeden z
najbardziej poszukiwanych terrorystów wraz z kompanami. Nie będą czekali i
zaraz zrobią nalot, a my w tym czasie przy całym tym rozgardiaszu z domu
obok uprowadzimy Helgę. Co wy na to? – spojrzał z niepokojem na nas.

- Niezły pomysł – odezwał się po chwili John – ale jak dotrzemy do tego domu
,przecież będzie tam pełno policji i anty-terrorystów.

- I oto chodzi, będzie straszne zamieszanie, a my nie zauważeni przez nikogo
porwiemy dziewczynę – Dieter był bardzo podekscytowany i trudno było mu się
dziwić. Myślę, że bardziej przeżywał spotkanie ze swoja przyjaciółka, niż
samą akcję.

- No to dobranoc – beznamiętnie burknął Amerykanin i rzucił się w ubraniu
na wyrko przy oknie – obudźcie mnie dopiero tuz przed wyjazdem.

- Wy tez prześpijcie się – powiedziałem do Niemca i Mariki, a sam wyszedłem
przed chatkę i usiadłem na ławeczce tuz przed wejściem. Słoneczko przyjemnie
dogrzewało, a ja z wielką rozkoszą łapałem jego promienie. Tyle lat
siedziałem w ciemnicy, tyle lat byłem pozbawiony przyjemności opalania się i
teraz wciąż było mi mało. Siedziałem i myślami byłem coraz bardziej w Polsce
przy swojej rodzinie. Chciałem już tam być, a jednocześnie bałem się. Nie
miałem pojęcia,co zastanę na miejscu, co stało się z moja żoną i synem.
Powoli wszystko oddalało się, głowa opadła na piersi i sen mnie zmógł.
Obudziłem się około osiemnastej, błyskawicznie cały zlany potem zerwałem się
na równe nogi, rozejrzałem wokoło, ale wszędzie był spokój.

- Uff! – odetchnąłem z ulgą. Ostrożnie wszedłem do domku , ale było to
niepotrzebne, nikt już nie spał.

- Wypoczęty? – Dieter zaśmiał się do mnie – Ale byłeś czujny, świetna
ochrona!

- Masz cos do żarcia! – cisnął we mnie jakąś konserwą . – My już jedliśmy.

Usiadłem w kącie i w milczeniu pochłaniałem zawartość puszki, byłem naprawdę
głodny.

- No i ? – rzuciłem po chwili.

- Co no i ? – John patrzył na mnie zdziwiony – Spadamy stąd, porywamy jakiś
radiowóz i napadamy na dom Helgi, obezwładniamy ją, wrzucamy do bagażnika,
wywozimy za miasteczko i na przydrożnym parkingu- mrugnął okiem- Dieter
spyta się ją ,czy go jeszcze kocha?

- Zabawne! – burknął lotnik.

- Zabawne będzie, jak dostaniesz za to wszystko po pysku – Amerykanin
wybuchnął śmiechem.

- Ja bym ci przywaliła – Marika skomentowała sytuację. – Aż byś się nakrył
nogami.

- Helga jest inna, zobaczycie! – Niemiec bronił dziewczyny. – Zrozumie.

Dobra - przerwałem ich dyskusje- Jedziemy już. Szkoda czasu na głupie
pogawędki.

Wstałem i ruszyłem ku wyjściu, reszta towarzystwa podążyła za mną.
Zapakowaliśmy się odpaliliśmy silnik i zaczęliśmy wolno zjeżdżać do
miasteczka bacznie obserwując boczne uliczki. Potrzebowaliśmy radiowóz, a
kradzież spod posterunku była zbyt ryzykowna. Należało napaść na patrol i to
na uboczu.

- Stój! – nagle ryknął John. Samochód zatrzymał się dosłownie w miejscu.

- Tam! – wskazał palcem pomalowanego na zielono passata z kogutem na dachu
stojącego pod jednym z domków po lewej stronie ulicy. Dieter wolno podjechał
od tyłu i zatrzymał się w odległości może dwóch metrów.

- Pusty! – szepnął do nas. – musimy poczekać.

Nie minęło dziesięć minut, a z willi wyszło dwoje policjantów. Byli bardzo
młodzi, on typowy wysoki aryjski blondyn, ona zaś rudawa korpulentna
przysadzista z potwornymi piegami na twarzy. Tak byli zagadani, że nie
zauważyli stojącego nieopodal naszego opla. Kiedy podeszli do swojego
samochodu Dieter z Johnem podskoczyli do nich i błyskawicznie powalili na
ziemię. Trzeba przyznać, że poszło im bardzo łatwo i sprawnie. Kompletnie
zaskoczeni funkcjonariusze nie stawiali oporu. Dali się szybko zakneblować i
związać. W dwa samochody ruszyliśmy z powrotem w kierunku naszego lokum, ale
wcześniej skręciliśmy w boczną leśną drogę. Tam Marika z Amerykaninem
przebrali się w mundury naszych ofiar. Nieszczęśników umieściliśmy wcześniej
w bagażniku opla. Nie chcąc im zrobić krzywdy odchyliliśmy tylne oparcie
foteli żeby mieli cały czas świeży dopływ powietrza. Ubaw mieliśmy z
Francuzki , która dosłownie utopiła się w mundurze policjantki i wyglądała
przekomicznie.

Wyprowadziliśmy auta z lasu. Nasz samochód odstawiliśmy do posiadłości
Dietera, a radiowozem wyruszyliśmy w kierunku Besigheim. Zatrzymaliśmy się
przy pierwszej napotkanej budce telefonicznej i wykonaliśmy telefon na
posterunek policji… zawiadomiliśmy o bandzie terrorystów. Machina ruszyła,
my zaś spokojnie zmierzaliśmy do celu, mieliśmy sporo czasu. Mimo, że kręta
droga, mimo, że duży ruch to jednak tylko 15 km było do pokonania. Kiedy
dotarliśmy do starej zabudowy i przekraczaliśmy most w centrum miasteczka
zauważyliśmy kilka nieoznakowanych samochodów z dziwnie wyglądającymi
mężczyznami od których tak jak w filmach sensacyjnych, szedł „smród służb
specjalnych”.

Wolno ruszyliśmy małą krętą uliczką pod górę w kierunku domu Helgi, a w
połowie wzniesienia ku naszej wielkiej radości wyprzedziły nas dwie
furgonetki zapełnione uzbrojonymi po zęby funkcjonariuszami jednostek
antyterrorystycznych. Wszystko szło według planu, oby tak dalej.

- Gdzie to ? – John nie wiedział, gdzie ma jechać.

- Wolno, teraz skręć w lewo – wyszeptał Dieter pokazując ręką małą willową
uliczkę.
 

Szczegóły