ROZDZIAŁ VII - kontynuacja

Radiowóz bez przeszkód ostrożnie sunął po drodze omijając nieoznakowane
policyjne pojazdy stojące na poboczu.

- Patrzcie! – podekscytowany Niemiec pokazał  palcem może czwarty dom po
prawej stronie. Cały teren wokół posesji aż roił się od uzbrojonych po zęby
funkcjonariuszy.

- To tam jest gniazdo terrorystów.

- A gniazdko Helgi to gdzie? – spytałem.

-  Pod 12 – wyszeptał  - Czyli dwa domy dalej.

- Tak blisko? – pokręciłem głową – Chyba trochę przesadziłeś.

- Dobra, - John zaparkował i wyskoczył z samochodu – Chodź Marika,  idziemy
po tę Frau.

Dziewczyna bez namysłu podążyła za nim wciąż nerwowo poprawiając dużo za
duży mundur.

- Nikogo nie widać? – szeptałem chyba sam do siebie, ale co mi się tu
dziwić. Wszędzie pełno było przedstawicieli organów ścigania, a my na
„beszczela” pod samym ich nosem porywamy dziewczynę.

- Spokojnie – Dieter widocznie mnie usłyszał. – są tak zajęci przetrząsaniem
tamtego domu, że mamy trochę czasu. O, idą!

Faktycznie nasi przyjaciele prowadzili jakąś  wystraszona blondynkę. Trochę
się ociągała, ale trzymany w ręku Johna pistolet mocno przemawiał do jej
rozsądku.

Uchyliłem drzwi,  Dieter wciągnął porwaną na tylne siedzenie,  Latynos wraz
z przyjaciółką zajęli swoje miejsca i zaraz ostro ruszyliśmy z miejsca.
Helga chciał się bronić, ale kiedy ujrzała twarz swojego chłopaka raptownie
straciła przytomność i opadła bezwładnie na oparcie.

- Nie za szybko – szepnąłem do kierowcy – Nie wzbudzaj zainteresowania.

Passat zwolnił i  nie śpiesznie opuścił uliczkę, skręcił w prawo, następnie
znów w prawo i wtedy na główniejszej dodał gazu. Odwróciłem się do tyłu, ale
nie widać było nikogo. Czyżby się udało? Czyż nie poszło za gładko? Zawsze
wydawało mi się , że tak może być tylko na filmach, ale  nie niepokojeni
przez nikogo bez problemu dojechaliśmy do winnicy. Wyładowaliśmy
nieprzytomną dziewczynę i zanieśliśmy ją do domku,  po czym zostawiliśmy
naszą nową parkę samym sobie. Daliśmy im chwilę sam na sam na powitanie. W
tym czasie wywieźliśmy na drugi koniec miasteczka radiowóz, wsadziliśmy w
niego nieszczęsnych policjantów i niezauważeni przez nikogo wzięliśmy nogi
za pas. Zajęło nam to może półtorej godziny, ale kiedy wróciliśmy było już
po burzliwej rozmowie, Dieter miał czerwony lewy policzek i delikatnie
rozciętą brew.

- Mocna baba – szepnąłem do Johna.

- Jestem Marika! – Francuzka jako pierwsza przywitała się z Helgą – Widzę,
że już było przywitanie. Nasz przyjaciel coś nabrał kolorów, to chyba z
wrażenia.

Wszyscy sznurkiem podeszliśmy do dziewczyny i przedstawiliśmy się. Ona
patrzyła na nas i chyba cały czas zastanawiała się,  czy to sen , czy też
jawa? Czy naprawdę jesteśmy rzeczywiści?

Była dosyć wysoka , długie blond włosy, niebieskie duże oczy i dosyć ostre
rysy tak typowe dla niemieckich kobiet, ale poza tym sprawiała bardzo
sympatyczne wrażenie. Co chwila spoglądała na Dietera jakby nie wierząc, że
to naprawdę on.

- Niesamowite – powtarzała samo do siebie.

- Dziwi cię, że nasz przyjaciel żyje? – próbowałem nawiązać rozmowę.

- Widziałam jego zwłoki – szepnęła – Po wypadku wyleciał z samochodu i
zawisł na skale, nie miał zmiażdżonej twarzy, identyfikowałam zwłoki. Wyjęli
go z lodówki, był zimny i martwy. Nic nie rozumiem – wybuchła płaczem i
ukryła ręce w dłoniach.

- To był sobowtór – próbowałem tłumaczyć, ale przerwała mi.

- Wiem , Dieter już mi to wyłuszczył – mówiła przez łzy – ale to jest tak
nieprawdopodobne, że trudno mi teraz po tych trzech latach w pół godziny
wszystko to zweryfikować.

- Słusznie – przyznałem jej rację i dodałem .- Moją żonę i syna,  to samo
czeka za kilka dni.

- Wiem! – kiwnęła głową – Ogólnie wiem o wszystkim, ale mam jeszcze totalny
galimatias w głowie.

- Proponowałbym jednak byśmy rozmowy kontynuowali później, a teraz zmykali z
tej dziury. – John stał na środku chaty i nerwowo spoglądał na nas.- Jak
znajdą tych gliniarzy to rozpęta się tu piekło.

- Możemy tu przeczekać – lotnikowi nie było śpieszno w dalszą podróż.

- Ty jesteś już usatysfakcjonowany , a teraz kolej na mnie – spojrzałem na
niego z wyrzutem.

Zmieszał się i zrobił przepraszający gest ręką.

- Ok! – burknął pod nosem – Możemy jechać dalej.

- No to,  pakujemy się – John kuł żelazo póki gorące. Zaczął wkładać
jedzenie do toreb i szykować kanapki. – Załatwcie wszystko co macie załatwić
w kiblu bo następny to w Polsce, albo w kryminale.




                                                     ROZDZIAŁ VIII




Już było ciemno,  kiedy cała nasza gromadka siedziała w samochodzie  i
Dieter odpalił silnik.

- Mam nadzieję, że jeszcze ich nie znaleźli – rzucił do nas i nacisnął pedał
gazu. Auto z rykiem silnika pomknęło w dół w kierunku centrum miasteczka.
Rozpoczęliśmy następny etap naszej ucieczki , wyprawę po moją rodzinę.
Przemknęliśmy przez Bitigheim bez problemu i skierowaliśmy się w kierunku
autostrady, tam wmieszaliśmy się w sznur samochodów zmierzający w kierunku
Norymbergii , a kiedy minęliśmy to słynne z procesu zbrodniarzy
hitlerowskich miasto obraliśmy kurs na Berlin.


W tym samym czasie  w Berlinie w hotelu Mariett w przytulnej ekskluzywnej
restauracji Albin spokojnie jak gdyby nic konsumował pstrąga.

- Witam ! – usłyszał nagle głos nad sobą. Podniósł wzrok i ujrzał
Hendersona.

- Proszę!-  wskazał siedzisko naprzeciw siebie. – Niech pan siada.

Pułkownik usiadł i wbił swój świdrujący wzrok w generała.

- Widzi pan tę rybę? – Albin wskazał talerz – Widzi pan jej minę? Ona tymi
swoimi bezmyślnymi gałami śmieje się z pana. Miał mnie pan podobno zaprosić
na hamburgera, wzgardził pan poczęstunkiem, wyszedł pan jak nadęty  bufon,
pewny  że rzuci mnie na kolana i co?

- Dobra! – nowoprzybyły podrapał się po głowie – przegrałem tą rundę, ale
proszę pana o pomoc.

- O pomoc? – stary podniósł brwi ze zdziwienia – Jaką pomoc? Mam pomóc panu
schwytać tych nieszczęśników?

- Jakich nieszczęśników?

- A to pan dalej nic nie wie – skwitował generał – Posłali pana,  jak idiotę
nie mówiąc nic.

- Niech pan mnie oświeci.

Albin wolno wyjął telefon z kieszeni na piersi i wyciągnął rękę w kierunku
Hendersona.

- Niech pan wciśnie dwójkę , to numer prywatnej linii szefa CIA, on wie
wszystko – szepnął.

- Chyba pan żartuje? Ja mam dzwonić do Humbera?  Przecież on mnie wyleje na
zbity pysk i to w najlepszym wypadku – pułkownik cofnął się jakby aparat był
zarażony jakimś śmiercionośnym wirusem.

- Boi się pan pytać swojego szefa , a przychodzi do mnie?- generał zaśmiał
się – teraz nie tylko ten pstrąg ma ubaw.

- Błagam! – oficer czuł się kompletnie zeszmacony, ale chciał chociaż coś
wiedzieć – Proszę, tylko o garść informacji.

- Dobrze – starszy mężczyzna przełknął duży kęs ryby, wytarł usta chusteczką
i spojrzał przenikliwie na swojego rozmówcę. – Powiem panu jedno – tu
zawahał się – Niech im pan odpuści, bo …..

- Co bo?

- Bo…. jeśli przyprze ich Pan do muru, to wtedy Pan zginie - wyszeptał
Albin.

- I to nie ja pana zabiję – dokończył.

- Pan mi grozi? – złość zaczęła w pułkowniku narastać, poniżył się dla
informacji i nic nie osiągnął, był wściekły i to bardzo. Wstał raptownie by
po chwili pochylić się nad generałem i wycedzić – Jeszcze pan pożałuje!

- Może-  stary nie tracił humoru – Ale musze panu powiedzieć jedno na
pożegnanie.

- Co ?

- Pan się bardzo źle odżywia, nigdy nie chce pan ze mną zjeść porządnej
kolacji – roześmiał się na pół sali.

- A idź pan do diabła – Henderson syknął przez zęby i przewracając krzesełka
przy innych stolikach szybko opuścił restaurację.




My mknęliśmy cały czas w kierunku Polski jedynie robiąc przerwy na
tankowanie pojazdu.

Na jednej ze stacji benzynowych zapuściliśmy się w rząd wielkich ciężarówek
i tak ukryci przed wścibskim wzrokiem policji postanowiliśmy przeczekać do
świtu. Rozmowa nie kleiła się, każdy starał się chociaż trochę wyłączyć,
zrelaksować, nie było to łatwe. Około 7 rano wymknęliśmy się z naszej
kryjówki i od nowa włączyliśmy się na autostradzie w długi korowód pojazdów.
Po godzinie jazdy Dieter raptownie zjechał z trasy i skierował do
pobliskiego miasteczka.

- Zmieniamy samochody? – spytałem.

- A i owszem, już za długo używamy tego opla, daję sobie głowę uciąć, że
mają już jego numery.

I tak jak poprzednio znaleźliśmy handlarza, kupiliśmy tym razem zielonego
volkswagena golfa i dwoma samochodami kontynuowaliśmy naszą podróż. Tuż pod
Berlinem na dużym parkingu przed jakąś firmą porzuciliśmy Vectrę i dalej
ruszyliśmy naszym nowym nabytkiem. Zaczęło się robić trochę ciasno i już
następny pojazd musiał być wielkości vana.

- Chyba to była ostatnia chwila – John wskazał palcem wiszący nad autostradą
helikopter. – Szukają nas.

- Może im pomachać? – zaśmiałem się – często chwyty na tak zwanego
„beszczela” są skuteczne .

- Tylko nie pokazuj im fakiju

Wyraźnie rozbawiłem towarzystwo.

- Nie, oni nie mają poczucia humoru.- pokręciłem głową – O, nie!

- Siedemdziesiąt  kilometrów do granicy ! -  zakomunikował nasz kierowca i
zwrócił się do mnie – Jak się czujesz? Nie boisz się?

- To jeszcze sześćset kilometrów – szepnąłem – Aż sześćset lub tylko
sześćset, czuję się jak dziewica przed pierwszym razem, chcę, ale się boję.

- Wiem! – przytaknął.-   Przecież to samo czułem. Myślę jednak, że tak jak
ze mną, wszystko będzie dobrze.

- Oby!

- Macie jakiś pomysł na granicę? – John wtrącił się do rozmowy – Bo jak nie,
to te sześćset kilometrów będzie dla was długie jak równik. Musimy coś
wymyślić, bo na numer z litewskim tirem drugi raz się nie nabiorą, a na
pewno będą czekać na nas, to przecież świetne miejsce.

- A na numer z Francji nabiorą się ? – wyksztusił Dieter.

- Jaki numer? – spojrzeliśmy na niego nie kojarząc o co mu chodzi.

- Tam po lewej stronie widzę lotnisko sportowe – wskazał hen daleko jakąś
prymitywną wieżę i stary hangar. Jak on to dojrzał?

- No , nie wiem – wyraźnie zawahałem się – Mogą obserwować lotniska, a w
każdym razie ja bym pilnował takich miejsc.

- To wymyślcie coś lepszego – wkurzyły go moje uwagi – Ja nie mam więcej
pomysłów.

W grobowym milczeniu jechaliśmy dalej, mózgi nam się gotowały , ale nic nie
przychodziło mądrego do głowy.

Byliśmy już jakieś piętnaście kilometrów od granicy , kiedy nagle krzyknąłem
do kierowcy– Zjedź tu!

Raptownie przyhamował, zmienił pas jazdy i wolno opuścił autostradę.
Ujechaliśmy może dwieście metrów i zatrzymaliśmy się na małym skrzyżowaniu.

- Gdzie dalej? – Niemiec burknął beznamiętnym głosem.

- Skręć w prawo – zdecydowałem pewnym głosem- i jedź nie za szybko.

- Bo? – spytał.

- Bo niedaleko widzę naszą szansę na ucieczkę – wskazałem ręką wielki balon
umocowany na ziemi może kilometr przed nami.

- Chcesz wiać balonem? Czyś ty zwariował? – wyszeptał John – Ja czymś takim
nie polecę, w życiu!

- To zostaniesz, ale my lecimy – odparłem.

- Ja też lecę – podchwyciła Marika.- Zostaniesz tu sam.

- A kto pokieruje tym czymś? – Latynos zmienił ton.

- Jak to kto, przecież mamy zawodowego pilota, chyba sobie poradzi? –
zaśmiałem się.

- Nigdy czymś takim nie leciałem – Dieter nie był zbytnio zadowolony z
mojego pomysłu – Owszem, przemieszczanie czymś takim jest możliwe, ale
trzeba przejść specjalistyczne szkolenie, tym kieruje się zupełnie inaczej
niż samolotem, sam nie wiem,  czym się to kieruje.

- Poradzisz sobie ! – przerwałem jego wywody – Teraz podjedź bliżej i
zaparkuj między drzewami.

Powolutku zjechaliśmy z drogi i wjechaliśmy na polną ścieżkę. Po
kilkudziesięciu metrach zatrzymaliśmy się pod kępą wysokich brzózek i to
było dobre miejsce, by ukryć samochód.

Ostrożnie wygramoliliśmy się ze środka i rozglądając się uważnie wokoło
podeszliśmy do umocowanej przy ziemi gondoli balonu.

- Nie ma nikogo? – wyszeptałem zdziwiony.

- A co myślałeś, że to Polska? – zjadliwie odparł Dieter – tu nie potrzeba
armii strażników do pilnowania tak jak u was.

- To mit, wcale nie jest tak źle – zaprzeczyłem – Może kiedyś tak było, ale
to z powodu biedy.

- Nie kłóćcie się – John szarpnął mnie za rękaw – lepiej pakujmy się do tego
koszyka i spadamy, póki nikt nas nie widzi.

Przerwaliśmy spór polsko-niemiecki i zgodnie wszyscy razem zajęliśmy miejsca
w środku.

- Co dalej?-  spojrzałem się na lotnika.

- Jak co? Podgrzewamy powietrze i dalej w górę, a później zobaczymy –
sięgnął ręką ku umieszczonym wysoko nad głowami kurkom i nie wiem jakim
sposobem uruchomił palnik, a później odrzucił jakieś balasty. Wolno ,
majestatycznie zaczęliśmy unosić się w górę. Samo unoszenie wyglądało ładnie
, ale odczucia pasażerów były dalekie od przyjemności, żołądki szły mocno do
gardła i przyznam się szczerze, że cała zawartość mojego znalazła się na
łące tuż pod nami.

- Obrzydliwe – Dieter skomentował moje zachowanie – a co by było jakbym
zrobił samolotem  z tobą beczkę? Wolę sobie tego nie wyobrażać.

- Nie marudź ! – ledwo wydusiłem z siebie i blady skuliłem się w kącie
kosza, nie dla mnie takie loty.

Nasz pilot dzielnie walczył z palnikiem i jakimiś sznurkami, a my cały czas
lecieliśmy na wschód, ku granicy.

- Cholera! – jakże swojsko zaklął John i pokazał palcem na północ  – widzę
helikoptery .

Dwa małe punkciki zbliżały się szybko próbując  uniemożliwić nam lot do
Polski, a towarzyszył im niski pomruk pracujących na maksymalnych obrotach
silników .

- Nie zdążą ! – Dieter szarpał linkami jak jeździec wędzidłami rumaka,
podgrzewał powietrze, a my nawet z dość dużą szybkością,  jak na ten rodzaj
pojazdu mknęliśmy dalej.

- Będą chcieli nas zestrzelić! – krzyknąłem przerażony spoglądając ukradkiem
pod siebie.

- Nie, chcą nas żywcem – Latynos klepnął mnie dla dodania odwagi i zaczął
mocować swoją torbę na plecach.

- Co robisz? –patrzyłem zdumiony  na niego.

- Jak to co, zabezpieczam nasze papiery, pieniądze i wszystko co
potrzebujemy by przetrwać –wydusił – Ten ekwipunek jest ważniejszy od
niejednego z nas, bez niego nie przetrwamy, przecież tu jest prawie jak w
dżungli.

- Gdzie jest jak w dżungli? – zacząłem robić wielkie oczy.

- No, tu w Polsce! – odparł - dużo kiedyś czytałem na ten temat.

- Nie bredź! – aż zagotowało się we mnie ze złości, skąd on wie takie
bzdury?

- Przestań! – Niemiec ryknął na Johna – Nie denerwuj go, ktoś ci bzdur
naopowiadał, tu jest tak jak w Niemczech,  tylko sympatyczniej, możesz mi
wierzyć. Teraz zostawcie to wszystko, mamy naprawdę duży problem. - i
wskazał pierwszą maszynę. Zbliżała się w zawrotnym tempie i rzut oka
wystarczył by wiedzieć , że nie umkniemy przed nią.

- No i co dalej? – Marika z przerażeniem obserwowała stojącą tuz przed nami
w powietrzu maszynę z wycelowaną w nas lufą karabinu maszynowego.

- Poddajemy się – Dieter zrezygnowany sięgnął do zaworu by zamknąć dopływ
gazu, kiedy nagle stało się coś zupełnie niespodziewanego. Potężna iskra jak
piorun spadła z nieba i uderzyła w wirnik helikoptera, który w chwilę potem
jak wielka ognista kula zwalił się na ziemię.

- Co jest? – burknął  lotnik i nie namyślając się szybko odkręcił zawór
gazowy, ogień zwiększył się , a my wlecieliśmy do Polski. Drugi nasz
prześladowca nie odważył się bliżej podlecieć i obserwował całe zdarzenie z
pewnej odległości.







- Co to było? – Henderson wychylał się z maszyny patrząc na płonący na ziemi
wrak. Już ich miał, kiedy to coś uderzyło z nieba i normalnie na jego oczach
uwędziło całą załogę. Nie widział jak żyje, czegoś podobnego, może to
piorun?

- Czy to był piorun? – spojrzał na adiutanta , ale ten tylko zrobił głupią
minę.

- Lecimy dalej! – zadysponował – tamtym już nawet ksiądz nie pomoże, jedynie
grabarz.

- Nie możemy! – krzyknął pilot – To już inny kraj, musimy mieć pozwolenie.

- To potrwa kilka godzin, a oni mi znów zwieją – jęczał pułkownik i chwycił
telefon.

 

Szczegóły