Oddalaliśmy się od naszych prześladowców i sami nie wierzyliśmy w to, co
się wydarzyło przed chwilą.

- To wyglądało jak strzał z działa laserowego – stwierdził John. – Widziałem
podobne na gwiezdnych wojnach.

- Bzdety gadasz – Niemiec wzruszył ramionami – Widziałeś jakieś UFO? To był
zwykły piorun, nieraz nawet bez burzy potrafią walnąć w ziemie, mieliśmy tak
zwanego farta i nic poza tym.

- Może i tak , ale ja bym tu obwiniał za to zielone ludziki – nie dawał za
wygraną.

- Bredzisz – podsumował Dieter i zaczął obniżać lot naszego statku
powietrznego, trzeba było lądować. Nie ukrywam, że z ulgą obserwowałem jego
poczynania, nie czułem się najlepiej.

Balon obniżył swoje loty do minimum , zaczęliśmy ocierać gondolą o pole, aż
wreszcie znieruchomieliśmy.

- Uff! – wyrwało mi się i z radością wyskoczyłem na łąkę. Nie wierzyłem, że
cały i zdrowy stoję na matce ziemi, wspaniałe uczucie. Rozejrzeliśmy się
wokoło, ale nic tylko pola i lasy, żadnych zabudowań, co za smętny
krajobraz.



                                                     ROZDZIAŁ IX



- Gdzie teraz? – John spojrzał na mnie, w końcu to mój kraj, tu ja będę
przewodnikiem.

- Przed siebie – burknąłem i nie patrząc się na innych pomaszerowałem w
stronę oddalonego od nas może z kilometr szpaleru drzew. Tam mogła być jakaś
droga, a jak jest droga to jeżdżą nią jakieś samochody, a jak jeżdżą
samochody to będziemy mogli się jakimś zabrać gdzieś dalej byle jak najdalej
od balonu.

Lato było w tym roku dosyć suche i dzięki temu mogliśmy bez przeszkód
przejść na skróty przez bagniste tereny i po może dwudziestu minutach
faktycznie  dotarliśmy do szosy.

- Gdzie teraz? – John wyraźnie próbował mnie prowokować.

- W lewo! – zdecydowałem i nie patrząc na innych ruszyłem przodem.

Uszliśmy może z dwieście metrów, kiedy usłyszeliśmy nadjeżdżający samochód.
Za zakrętu wynurzyła się olbrzymia ciężarówka. Jechała powoli jakby
zamierzała się za chwilę zatrzymać i rzeczywiście stanęła może sto metrów
przed nami, otworzyły się drzwi od strony kierowcy i z kabiny wyskoczył
wysoki chudy młody mężczyzna ubrany w żółty podkoszulek i bardzo wytarte
dżinsy. Nie patrząc na nas, a może nas nie widząc podszedł do pobliskiego
drzewa i zaczął załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne.

- To będą jego najdroższe siki – syknął Dieter i chyłkiem pobiegł w kierunku
pojazdu. Nawet nie dał mu skończyć, sadysta, jednym ciosem pozbawił
przytomności bogu ducha winnego kierowcę, poczym otworzył plecak, pogmerał
coś w szpargałach i wyjął dużą rolką taśmy klejącej. Właśnie nadeszliśmy i
musieliśmy pomóc mu związać delikwenta, a wierzcie mi, nie było to miłe.
Wspólnie postanowiliśmy, by wrzucić „gościa” na krypę, tu nie mógł pozostać.
Wysoko było i nieźle się namachaliśmy, ale miał tam wersal, bowiem cały
samochód załadowany był kołdrami. Wskoczyliśmy żwawo do ciężarówki przy czym
ja za kierownicę. Usiadłem,  złapałem tą wielką „fajerę”, spojrzałem na
mnóstwo dźwigni tuż przy prawej dłoni i powiedziałem – Basta, ale ja tego
nie poprowadzę, ja chcę żyć!

- Dobra! – John ruszył się z tyłu kabiny – Przesiądź się z boku, ja
poprowadzę.

Błyskawicznie wymiotło mnie za kierownicy i z ulgą usiadłem na siedzeniu
pilota.

John widać nie pierwszy raz prowadził ciężarówkę, samochód bez szarpnięć
ruszył z miejsca, rozpoczęliśmy następny etap podróży.

Skierowaliśmy się na Nowy Tomyśl , ale nie wjechaliśmy na autostradę,
musieliśmy bowiem kupić następny samochód. Tym razem to było zadanie dla
mnie i wywiązałem się z niego bardzo dobrze. W jakiejś pobliskiej „dziurze”
załatwiłem Jeepa, skóra, klimatyzacja i wszystkie bajery, jakby nie było……
to nie te niemieckie taczki. Tak jak zawsze przejechaliśmy z pięćdziesiąt
kilometrów i pozostawiliśmy ciężarówkę wśród wielu innych na parkingu o
wdzięcznej nazwie „Las Vegas”…..  tam nie prędko ją znajdą. Następnie
bocznymi drogami mknęliśmy w kierunku Poznania i była to świetna decyzja
bowiem nasi prześladowcy zrobili olbrzymią obławę na autostradzie. Zawsze
jak do tej pory wymykaliśmy się im dosłownie z rąk przez palce, a ostatnie
wydarzenia nie miały żadnego logicznego wytłumaczenia.

- Co dalej? – John był bardzo zdezorientowany, w końcu wszystkie jego
wyobrażenia na temat Polski legły w gruzach. Zamiast dżungli, czy puszczy
zobaczył normalne europejskie miasteczka, autostrady i zwykłych ludzi bez
maczug i dzid.

- Ominiemy łukiem Poznań i skierujemy się w kierunku Bydgoszczy –
zdecydowałem.

- Ale to nie w tę stronę! – burknął studiujący mapę Dieter.

- Wiem, ale drogi w kierunku Warszawy będą obstawione.

- Myślisz, że będą tacy głupi? – Niemiec nie dawał za wygraną – Myślisz, że
po tylu wpadkach dadzą się znów nabrać?

- Nie! – szepnąłem jakby sam do siebie – Ale ja mam plan.

- Jaki?

- Poczekajcie, a dowiecie się ! – zaśmiałem się pod nosem – Zdziwicie się.

- Oby pozytywnie! – John jednak dalej był dużym pesymistą, wyraźnie nie czuł
się w Polsce dobrze.

Mknęliśmy w milczeniu nie niepokojeni przez nikogo trasą na Wągrowiec, a
później przez Szubin do Solca Kujawskiego. Nie wjechaliśmy do miasteczka,
ale pojechaliśmy może pięć kilometrów w bok. Przedzieraliśmy się bocznymi,
wyboistymi polnymi drogami, wzdłuż jakiś parowów i kęp leszczyn, aż ku
zdumieniu moich towarzyszy zatrzymaliśmy się nad brzegiem rzeki.

- A co to? – usłyszałem zza pleców.

- Jak to co, Wisła! – odparłem z nutką triumfu w głosie – Ta sama rzeka
płynie przez Warszawę.

- No i co z tego? – John burknął pod nosem.

- Świetne!, Świetne! – zaczął powtarzać Dieter, rączo wyskoczył z Jeepa i
nie patrząc na innych pobiegł w kierunku lustra wody.

- Mów do cholery,  co kombinujesz! – John natarł na mnie.

- Jak to co? – Marika wtrąciła się do rozmowy – Co z Tobą? Zamuliło cię, czy
co?

Przecież  Andrzej chce rzeką dotrzeć do celu, to odgadłoby nawet dziecko.

-  Przecież nie ma łodzi, chyba nie  wpław? – Latynos nie dawał za
wygraną. – Aż się boję, co wymyślicie w następnej kolejności.

- Powiedz raczej , że nie umiesz pływać i teraz wstydzisz się przyznać do
tego – dziewczyna zaśmiała się i nie czekając na odpowiedź wyskoczyła z
samochodu.

- Chodź, bo sam tu zostaniesz – powiedziałem pojednawczo i też opuściłem
pojazd.

Zebraliśmy się grupką nad brzegiem i zaczęliśmy rozglądać się wokoło w
poszukiwaniu łodzi.

- Nic nie widać. – Szepnęła Helga.

- Spokojnie, ja tu jeździłem na wakacje – uspokajałem swoich przyjaciół  -
Sto metrów dalej w głębi lądu jest mała przystań, której stąd nie widać.
Zawsze tam było kilka motorówek przycumowanych do boi i myślę, że coś uda
nam się wybrać. Chodźmy!

Nie patrząc na pozostałych ruszyłem wolno przez gęste wiklinowe chaszcze, a
reszta, w tym John podążyli za mną. Byłem tu może pięć lat temu i nie było
wtedy jeszcze  tak gęstych krzaków. Przyroda nie dawała się człowiekowi
wszędzie tam gdzie miała chociaż jakąś szansę i wreszcie chociaż nieludzko
podrapani dotarliśmy do zatoczki. Oj, zmieniło się tu bardzo, ale raczej na
niekorzyść. Teren wydawał się opuszczony, zaniedbany ,  a przecież był to
środek i to upalnego lata. Tafla spokojnej wody dookoła obwarowana niskim
zarośniętym

gęstą trzciną brzegiem, wąski przesmyk ku rzece,  stary zmurszały pomost
wcinający się daleko w toń  i jedna obdrapana łódź motorowa uwiązana do
okropnie skorodowanej boi tuż przy brzegu, to był dzisiejszy obraz tej
kiedyś ślicznej stanicy turystycznej.

- Czy to jest w stanie popłynąć? – szepnął Dieter mierząc nieufnym wzrokiem
leniwie bujającą się łajbę.

- Nie wiem! – jęknąłem mocno zawiedziony tym,  co zobaczyłem. Tego nawet w
najgorszym przypuszczeniach nie spodziewałem się, życie nie po raz pierwszy
przerosło moją wyobraźnię.

- Tam ktoś jest! – John wskazał jakąś skurczoną sylwetkę tuz nad brzegiem
pośród trzcin.

- Rybak – wydusiłem już nieźle podenerwowany. Nie dość, że cały mój plan
może lec w gruzach z powodu łodzi,  to jeszcze mamy intruza, którego należy
wyeliminować zanim dowiemy się, co wart jest nasz środek lokomocji.

- Dieter, zajmij się nim, tylko nie rób mu krzywdy – szturchnąłem Niemca w
ramię. On tylko kiwnął głową, ostrożnie ruszył w kierunku swojej ofiary, a
my w skupieniu obserwowaliśmy rozwój wypadków. Łowca wolno zbliżał się do
nieświadomej niczego ofiary, bezszelestnie rozsuwał szuwary, aż nagle wstał
by rzucić się na rybaka, kiedy stała się rzecz zupełnie niespodziewana,
bowiem ofiara zrobiła błyskawiczny unik i sama rzuciła się na swojego
prześladowcę. Wywiązała się prawdziwa walka i to na śmierć i życie, zabłysły
w słońcu ostrza noży.

- Co tam się dzieje? – patrzyliśmy na siebie nic nie rozumiejąc, przecież
miało być zupełnie inaczej.

- Chodź ! – szarpnąłem Johna i pierwszy ruszyłem na pomoc koledze, a widząc
przebieg walki nasz pośpiech był bardzo wskazany, gdyż Dieter na oślep
bronił się przed nacierającym z furią napastnikiem. I tak sprawca napadu
stał się prawie jego ofiarą.

Razem z Johnem zaatakowaliśmy wroga z dwóch stron i to osłabiło jego
czujność. W pewnym momencie Niemiec rzucił się na niego i powalił go na
ziemię. Chwilę się szamotali, aż nagle obydwaj znieruchomieli.

- Wszystko w porządku? – niespokojnie nachyliłem się nad leżącymi.

- Ze mną tak – jęknął ciężale gramoląc się z ziemi – Ale on nie poleciał do
krainy wielkich łowów, on poszedł do diabła…….  pieprzony „psychol”.

Na wygniecionej od walki trzcinie leżały zwłoki może trzydziestoparoletniego
mężczyzny z wystającą z piersi rękojeścią noża. Ubrany w dżinsy, czerwony
podkoszulek i szary długi płaszcz rybacki, z twarzą pokrytą wieloma
paskudnymi bliznami nie wyglądał na amatora wędkowania.

- Co to za typ? – patrzyłem z niesmakiem na zwłoki.

- Co to za typ? – dziwnie zaśmiał się Dieter - Idź tam nad wodę, gdzie niby
łowił ryby i zobacz.

Zawahałem się, ale ciekawość zwyciężyła i razem z Johnem poszliśmy we
wskazanym kierunku. Kiedy stanęliśmy nad brzegiem rzeki i spojrzeliśmy w dół
pod nogi, coś wstrząsnęło nami i obydwaj poczuliśmy zawartość naszych
żołądków w ustach, a trudno się było temu dziwić. W Wiśle do połowy
zanurzone w wodzie leżały potwornie pokiereszowane zwłoki małej może
siedmioletniej dziewczynki. Zimne martwe oczy zastygłe w niemym bólu
patrzyły na nas, straszny, okropny widok.

Jak na komendę odwróciliśmy się i szybkim krokiem ruszyliśmy z powrotem po
drodze zawracając dziewczyny, dzięki czemu oszczędziliśmy im tego przeżycia.

- No i ? – Niemiec patrzył na nas z triumfem - Prawda, że dobrze bydlakowi?

- O tak!- ochoczo przytaknąłem - To i tak za mała kara!

- Może wyciągnąć tę małą? – John był chyba najbardziej poruszony tą straszną
zbrodnią.

- Nie! – pokręciłem głową – Nie możemy zacierać śladów i tak dużo
zniszczyliśmy. Teraz musimy stąd znikać, ale ciekawe czym?

Zostawiłem moich kompanów, podszedłem do pomostu i ostrożnie omijając
spróchniałe deski zbliżyłem się do łodzi. Nie wyglądała najlepiej, ale
silnik był na miejscu i nosił ślady niedawnego użycia co napawało mnie
umiarkowanym optymizmem. Nie była to wielka jednostka , ale już posiadała
krytą kabinę i układ kierowniczy porządnej motorówki, a sześć metrów
długości i dwa szerokości dawało wyporność gwarantującą bezpieczną żeglugę.
Nie było wprawdzie kluczyka do stacyjki, ale nie można wymagać za dużo od
losu i tak nam bardzo sprzyjał. Ja jako stary żeglarz śródlądowy poradziłem
sobie z tą niedogodnością łącząc odpowiednie kabelki ukryte pod pulpitem
sterowniczym i po chwili rozrusznik rozbudził bestię drzemiąca w tej kupie
metalu, silnik zaskoczył. Chuchałem jednak na zimne i sprawdziłem poziom
paliwa w baku, był pełny, mogliśmy opuścić to straszne miejsce…..
kontynuować naszą wędrówkę.

Cała gromadka, ostrożnie dotarła na łajbę i zaokrętowała się, a ja jako jej
nowy kapitan odbiłem od brzegu. Skierowałem łódź  ku wyjściu z zatoki , a
kiedy minęliśmy w ciszy i skupieniu miejsce zbrodni zmieniłem kierunek  na
południowy wschód, na Warszawę. Mimo, że jeszcze mieliśmy szmat drogi do
celu ja już czułem duży niepokój, co było zresztą niezależne ode mnie,
ciągłe    pytania, pytania o moją rodzinę. Co z nimi się stało? Jak zostanę
przyjęty po moim cudownym zmartwychwstaniu? Gdzie ich znajdę? Te i wiele
innych pytań zaczęło nacierać na moje komórki mózgowe i to coraz częściej i
coraz bardziej zawzięcie.

- To rzeka, czy rzeczka? – zapytał ironicznie John spoglądając na Wisłę. – U
nas byłaby to struga.

- Poczekaj! – zaśmiałem się.- Dopłyniemy do tamy we Włocławku,  to wtedy
zmienisz zdanie. Teraz faktycznie masz rację, nie wygląda to imponująco.

Łódź wbrew naszym obawom spisywała się dzielnie i chociaż wolno, ale cały
czas przesuwaliśmy się w górę rzeki. Sterowałem bardzo uważnie i trzymałem
się blisko prawego  brzegu, by nie wpaść w oko policji  często o tej porze
roku patrolującej akweny wodne. Minęliśmy Toruń i nie powiem, że obyło się
bez nerwów. Duże miasto, dużo innych motorówek, dużo ciekawskich oczu, czyli
wszystko to co nam nie „leżało”, ale na szczęście przemknęliśmy, lub raczej
przeczołgaliśmy się niezauważeni. Wiedziałem, że problemy zaczną się pod
Włocławkiem, a to z racji tamy. Aby przepłynąć bezpiecznie przez śluzę
musieliśmy mieć odpowiednie papiery, a my nie dość, że bez papierów to
jeszcze kradzioną łódką. Kłopot był duży i naprawdę nie miałem pomysłu,  jak
sobie z tym poradzić. Postanowiłem zdać się tym razem na szczęście , które
nie opuszczało nas w tej dziwnej podróży.

 Zbliżał się wieczór, słońce zaczęło chylić ku zachodowi, a my krążyliśmy
niedaleko potężnej betonowej zapory blokującej nam dalszą drogę. Widzieliśmy
motorówki i jachty wpływające do śluzy , ale my musieliśmy czekać na coś
nieprzewidzianego, na jakiś cud. Powoli ściemniało się, kiedy nagle John
wskazał palcem coś na lewym brzegu.

- To jest ten cud! – szeptał do mnie,  jak nakręcony.

- Jaki cud? – spojrzałem na niego uważnie podejrzewając udar słoneczny.

- Zobacz, tam stoi terenówka i wyciąga łódź z przyczepki- cały czas
wskazywał coś w oddali.

Faktycznie, teraz i ja dojrzałem samochód szarpiący przyczepę do wożenia
łódek. Nie namyślając się długo skierowałem naszą łajbę na przeciwległą
stronę, a musiałem się spieszyć,  bo praca na brzegu zbliżała się ku
końcowi. Prawie zaryłem dziobem naszej łodzi w brzeg, nie czekając na nic
przesadziłem burtę i szybko pobiegłem w kierunku terenówki. Właściciel był
osobą bardzo komunikatywną, a za 100 Euro okazał się bardzo uczynny. Nasza
stara łajba wyrwana została z wiślanej topieli i umocowana na eleganckiej
przyczepce. Wyglądało to komicznie , kiedy nowy,  jak spod igły Land Cruiser
ciągnął na błyszczącej nowej przyczepce starą nieprawdopodobnie brudną i
skorodowaną łódź. Najpierw wspiął się wysoko na brzeg, przejechał przez tamę
, skręcił w lewo i po zjechaniu z nasypu skierował się nad brzeg zalewu
wiślanego. Wodowanie było formalnością, nikt nie bawił się zbytnio i nie
zwracał uwagi na kolejne wgniecenia w burtach,  czy też rysy, tej łajbie już
nic nie mogło zaszkodzić, jej dni były już policzone. Podziękowaliśmy
naszemu wybawcy, zapakowaliśmy się na pokład i szybko odbiliśmy od brzegu.
Wszystko szło,  jak po maśle, a przed nami najgorszy, najbardziej
niebezpieczny odcinek , ale za to najlepsza pora na jego pokonanie. Nikt nie
patroluje rzeki nocą, a przed nami sto trzydzieści kilometrów i Warszawa.!



Mniej więcej w tym samym czasie w restauracji Hotelu Mariott w Warszawie
siedział  Albin i jadł pieczeń cielęcą.

- Wspaniała – mruczał pod nosem i co chwila popijał wyśmienitym winem. W
pewnym momencie usłyszał kogoś tuż za swoimi plecami. Nie odwracając się
lewą ręką wskazał miejsce obok siebie.

- Niech pan siada Henderson – zwrócił się do nowoprzybyłego.

- Skąd pan wiedział , że to ja? – zdziwił się gość podchodząc do stolika.

- Tylko pan zawsze przeszkadza mi przy kolacji – zaśmiał się generał.

- Tym razem zjem z panem kolację – pułkownik zrezygnowany usiadł na krześle.

- I bardzo dobrze, zaczyna pan prawidłowo myśleć-  pochwalił Albin –
człowiek najedzony lepiej i rozsądniej dedukuje.

- To samo dla mojego gościa – rzucił do przechodzącego kelnera.

- Widzi pan – mówił nalewając wino – Wbrew temu co pan myśli, to jesteśmy po
jednej stronie.

- Nie rozumiem?

- Pańscy  szefowie powinni coś panu naświetlić,  zanim zlecili te łowy.
Przypomina mi to trochę zabawę w ciuciubabkę, facet z zasłoniętymi oczyma
szuka ofiary ,a do tego inni nim kręcą co chwila na wszystkie strony.

- Skoro jesteśmy po jednej stronie to czemu pan mnie nie oświeci?- pułkownik
próbował za wszelką cenę sprowokować starca do wyjawienia jakiś szczegółów.

- Jestem związany przysięgą – generał pokręcił głową – przecież jest pan
wojskowym i powinien to zrozumieć.

- No tak, ale obydwaj mamy służyć krajowi i powinniśmy sobie pomagać.

- Właśnie nie pomagając panu najlepiej służę krajowi – Albin zaśmiał się
szeroko i łyknął duży łyk wina.

- Naprawdę świetne! – dodał.

- Czy oni są niebezpieczni? – pułkownik nie dawał za wygraną. – Chcę
wiedzieć,  czy grozi coś moim ludziom.

- Ha, ha, ha – stary był już dobrym humorze , ale nie wiadomo,  czy pod
wpływem wypitego wina, czy też pytań swojego gościa. – oni nie są
niebezpieczni i już to chyba panu mówiłem, pan jest niebezpieczny dla nich i
dla przyszłości naszego kraju.

- Ja? Chyba pan nie wie,  co mówi – obruszył się oficer – ja wykonuje
rozkazy i nic poza tym.

- No właśnie ślepe wykonywanie rozkazów też jest niebezpieczne – generał
przestał się śmiać i spojrzał zimnym wzrokiem na Hendersona – Niech pan im
odpuści, niech da im pan spokój bo tylko to zagwarantuje panu emeryturę.
Jeśli mnie pan nie posłucha,  to nie dożyje pan tej emerytury , a czy warto?

- Grozi mi pan? – oficera ogarniało wzburzenie.

- Nie! – Albin zaprzeczył ruchem głowy – Chcę pana przestrzec nie przed
sobą, ale przed kimś innym. Nie mam wpływów tak wysoko by zatrzymać machinę
, którą pan w swojej głupiej niewiedzy uruchomi, szkoda mi pana i to
wszystko. Decyzja należy do pana.

- Pana zdrowie pułkowniku. – podniósł kieliszek i z namaszczeniem opróżnił.

- Na zdrowie generale! – gość wychylił kieliszek jednym haustem tak jakby
pił wódkę, a nie szlachetny trunek.

- Ach ty profanie ! – jęknął pod nosem Stary , ale nic głośno nie
powiedział.

Zjedli w milczeniu kolację i po pół godzinie wymieniając grzecznościowe
formułki chłodno rozstali się.
 

Kasia Cianciara-Puharić

A sztuka, którą z takim entuzjazmem Kasia zajmowała się w czasach studenckich? – To moja przeszłość i być może przyszłość, ale nie teraźniejszość – podsumowuje Kasia. Jak mówi: bizneswoman + małe dzieci = brak czasu na sztukę! – No może poza fotografowaniem dzieciaków na szkolnych przedstawieniach – żartuje. Wspomina jednocześnie swoje wcześniejsze prace. – Moje fotografie były zawsze czarno-białe, surowe, prawdziwe. Obrazy przeciwnie – kolorowe i abstrakcyjne. Może to właśnie ilustracja mojego obecnego życia? Dwoista natura bizneswoman i artystki. Realizm kontra idealizm. ■