Trzymałem się prawego brzegu  cały czas zmierzając pod prąd w górę rzeki, a
okoliczne gospodarstwa i silny poblask księżyca oświetlały nam drogę.
Minęliśmy wspaniale iluminowany i położony na wzgórzu Płock, później
Czerwińsk, byliśmy już niedaleko, czułem oddech Warszawy i chociaż cieszyłem
się , straszny niepokój ogarniał moją duszę. Łódka nasza dzielnie parła
naprzód i nad ranem dopłynęliśmy do pierwszego warszawskiego mostu, mostu
Grota |Roweckiego. Minęliśmy go i wolno ruszyliśmy dalej, naszym celem był
most Poniatowskiego położony  bliżej centrum. Łatwiej było zniknąć w tłumie,
a o który o tak wczesnej godzinie było naprawdę trudno poza centrum. Mimo
letniej nocy na wodzie było naprawdę chłodno i wszyscy byli strasznie
zmarznięci.









                                                        ROZDZIAŁ X



 Dobiliśmy do brzegu tuż koło mostu obok jakiejś starej barki i niezdarnie
wydostaliśmy się na nabrzeże. Tyle godzin na wodzie zmieniło nasz krok w
marynarski i musiało minąć trochę czasu żeby jakoś dojść do siebie,
zaadoptować. Trzęsąc się ze zmęczenia i zimna ruszyliśmy w kierunku miasta.
Było już widno, ludzie spieszyli się do pracy i nasza grupka nie wzbudzała
niczyjego zainteresowania.

- Co robimy? – Dieter rozglądał się wokoło trochę zagubiony w tym dużym
nieznanym mu mieście.

- Idziemy do mojego znajomego – zdecydowałem – Musimy się gdzieś zadekować i
rozpoznać sytuację. Muszę ustalić, gdzie znajduje się moja żona i syn, a
dopiero wtedy będziemy mogli cos postanowić.

- Ok! – John kiwnął głową – Marzę by się wykąpać, ale czy możesz ufać temu
kumplowi?

- Myślę, że tak – zawahałem się – zawsze był dobrym kolegą i co
najważniejsze ma duży dług wdzięczności. Zresztą nie mamy wyboru, nie
wynajmiemy pokoju w hotelu , bo zaraz nas wygarną.

- Daleko to? – usłyszałem zrezygnowany głos Mariki. Stała oparta o Latynosa
i słaniała się na nogach.

- Nie, pojedziemy metrem  i będziemy tam za pół godziny.



Ruszyłem przodem w kierunku najbliższej stacji podziemnej kolejki.
Faktycznie,  czas wyliczyłem znakomicie , po trzydziestu minutach
znaleźliśmy się na Ursynowie pod blokiem przy ulicy Małcużyńskiego 29.
Zawahałem się chwilę, ale nacisnąłem energicznie przycisk dzwonkowy.
Zastygliśmy w bezruchu, zabrzęczał zamek w drzwiach zwalniając blokadę,
szarpnąłem drzwi i po chwili znaleźliśmy się na klatce.

- Obskurnie tu – zauważył John.

- Nie marudź! – podenerwowany warknąłem na niego i nie oglądając się na
moich towarzyszy ruszyłem raźno po schodach na drugie piętro. Już za chwilę
miałem się dowiedzieć wszystkiego o swojej rodzinie. Zdenerwowanie i
niepewność podniosły mi ciśnienie do granic wytrzymałości  i czułem jak drżą
mi ręce, kiedy naciskałem guzik po lewej stronie drzwi. Uchyliły się i
ujrzałem Roberta , ale trwało to chwilę, ponieważ on widząc mnie osunął się
nieprzytomny na podłogę

- Co oni tak mdleją? – Dieter zaśmiał się pod nosem i pomógł mi wciągnąć
kolegę do pokoju. Posadziliśmy go na kanapie i dopiero szklanka zimnej wody
wylana na twarz pobudziła go do życia. Otworzył oczy,  znów spojrzał na
mnie, znów zobaczyłem potworne przerażenie na jego twarzy. Wyszarpnął się z
kanapy i przerażony stanął w drugim kącie pokoju. Patrzył  na mnie i nie
wierzył temu,  co widział.

- Tak , to ja Andrzej – zaśmiałem się  - Nie jestem duchem tylko sobą, chyba
mnie poznajesz do cholery!

- Przecież widzę, że to ty , ale nie wiem jak wstałeś z trumny – szepnął
wpatrując się we mnie z przerażeniem w oczach.

- Nie piję, nie biorę , a mam zwidy – jęknął – Co się ze mną dzieje?

- Nic. – zaśmiałem się. – Nie ja byłem w trumnie.

- Co ty pieprzysz – ryknął na mnie – oglądałem truposzczyka , nawet te same
blizny, byłeś zimny jak mięso w moim zamrażalniku.

- No to skąd tu jestem? – zaśmiałem się – przecież nie jestem zjawą.

- Nie wiem – zawahał się – Widzę ciebie i wtedy też ciebie widziałem, nie
potrafię tylko tego wszystkiego połączyć.

Może mnie rozmrozili? – ironizowałem .

- Nie wkurzaj mnie – ryknął – Nie można odmrozić człowieka w ten sposób, by
żył..

- Dobra – machnąłem ręką -  Co wiesz o mojej rodzinie?

- Jak to , to ty nic nie wiesz? – usiadł z wrażenia powrotem na kanapie.

- Proszę oświeć mnie, trzy lata mam wyrwane z życiorysu – jęknąłem.

- Trzy lata cię mrozili? – zdziwił się – brr musiało ci być bardzo zimno.

- Nie chrzań,  tylko mów – warknąłem.

- No to – zawahał się – Twoja żona siedzi w kiciu za morderstwo , a twój syn
jest w domu dziecka .

- Dopuściłeś, żeby zamknęli mojego syna w takim miejscu? – ryknąłem i
ruszyłem w jego kierunku z zaciśniętymi pięściami. Przerażony zaczął się
cofać  w popłochu.

- Nie miałem wyjścia! – krzyknął chowając się przede mną w łazience. –
Zagrozili mi, że mnie załatwią jak będę się interesował dzieciakiem.

- Kto ci groził?

- Nie wiem jacyś faceci, wyglądali jak księża , ale zachowywali się jak
najgorsze bandziory. Starałem się po kryjomu małemu pomagać, ale bałem się o
życie. Powiedzieli, że i jego zabiją.

- Wyłaź z kibla – jęknąłem opierając głowę o ścianę – Już mi minęło.

Wolno uchyliły się drzwi i pokazał się w nich Robert. Bał się, widać to było
gołym okiem, Sam widziałem tych bandziorów i nie dziwiłem mu się, że tak
postąpił.

- Dobra, mów gdzie żona i mój syn? – spytałem.

- Syn jest w prywatnym domu dziecka na Mokotowie, a żonę obecnie
przetrzymują na Rakowieckiej.

- Skąd to wszystko wiesz?

Dzwoniła do mnie wczoraj  i prosiła o paczkę żywnościową, oraz wieści od
syna.

- Często dzwoniła do ciebie?

- Nie, dlatego byłem bardzo zdziwiony, ale załatwiłem wszystko jak trzeba,
możesz się spytać.

- Dobra, daj adres tego domu i daj mi tu plan miasta.

- To jest na Madalińskiego w takiej dużej narożnej willi, tam łatwo trafić.
Rakowiecka to wiesz gdzie jest, tam tez łatwo trafić, ale ciężej stamtąd
wyjść.

- Dobra – spojrzałem na niego uważnie – Nie wywiń nam żadnego numeru, nasza
tu obecność to wielka tajemnica i choćby cię przypalali ogniem nie możesz
nikomu pisnąć nawet słowa.

- Jasne – odparł przejęty – Pewnie jesteście głodni , pójdę po żarcie do
sklepu i zaraz wracam.

- To leć , tylko nie zrób głupstwa. – zmierzyłem go groźnym wzrokiem.

- No, coś ty – zmieszał się i szybko wymknął z mieszkania.

- Wierzysz mu? – Dieter uważnie obserwował naszego gospodarza przez okno.

- Sam nie wiem – zawahałem się – Był zaskoczony moim widokiem, tego nie
grał, ale nie wiem co działo się przez te trzy lata. Teraz na pewno mamy
trochę czasu i muszę poszukać jeszcze kogoś, komu by można zaufać.

Rozłożyłem plan miasta na stole w pokoju  starając się znaleźć na nim te dwa
jakże cenne dla mnie punkty i grubym mazakiem postawiłem dwa wielkie
krzyżyki.

- To jest nasz ostatni etap w Polsce – pukając palcem w mapę spojrzałem na
moich przyjaciół – zabieramy ich i spadamy stąd.

- To może być bardzo trudne – John podrapał się w głowę – Oni na nas czekają
i po tylu wpadkach na pewno będą dobrze przygotowani.

- Wiem i dlatego musimy być sprytniejsi od nich, a mamy tą przewagę nad nimi
, że cały czas nie znają naszych planów.

- A mamy już jakiś plan? – Dieter spojrzał na mnie z dużym zdziwieniem.

- No nie, - zmieszałem się – ale jak zwykle cos wymyślimy.

- Ja już nie mam pomysłów – burknął Latynos i poszedł do łazienki wziąć
prysznic.

- Na więzienie nie napadniemy – Dieter szeptał sam do siebie – Musimy
wywabić ją z stamtąd, ale jak?

- Myślę, że oni nam tu pomogą, - podchwyciłem jego myśl – przecież wiedzą,
że nie uderzymy na więzienie i aby nas ująć muszą dać nam przynętę.

- Muszą zatem znaleźć sposób żeby dotrzeć do nas – spojrzał na mnie wymownym
wzrokiem.- Chyba, że nas wcześniej tu znajdą.

- Tak, trzeba zmienić lokum, tu jest niebezpiecznie – przytaknąłem – ale
swoją drogą dziwne, że na nas nie czekali. Ja na ich miejscu czatowałbym w
takich miejscach, jak mieszkanie najlepszego kolegi.

- Cały czas to tak wygląda,  jakby ci co na nas polują nie wiedzieli
wszystkiego, tak jakby ktoś bał się ich dopuścić do wszystkich informacji na
nasz temat. Tak kiedyś było w naszej jednostce. Przyleciały nowe samoloty z
super tajnym uzbrojeniem i my latając nimi nie mieliśmy dostępu do żadnych
danych , ani też instrukcji obsługi. Tajemnica tajemnic czyli obłęd tajemnic
w armii. Tym wszystkim musi zarządzać wojsko,  tylko tam można dojść do
takich absurdów i w tym jest nasza szansa.







- Zaraz, zaraz, gdzie ja miałem tą kartkę? – mały trzęsący się człowieczek
stanął tuż za kioskiem z prasą i szperał w portfelu.

- Jest – jęknął z ulgą – Mam ten numer.

Chwycił nerwowo telefon komórkowy i wklepał numerki.

- Halo – wyszeptał po usłyszeniu czyjegoś głosu po drugiej stronie – Tu
Robert Smołek, mam gości, ale nie mówiliście, że to miał być Andrzej. Błagam
nie róbcie mu krzywdy,  on jest w porządku.

Chwilę wysłuchiwał instrukcji i przytakiwał z lękiem swojemu rozmówcy.

- Tak, tak, będę informował o wszystkim – odpowiedział przestraszonym głosem
i szybko schował aparat do kieszeni. Nerwowo rozejrzał się wokoło, ale nie
widząc niczego podejrzanego trochę uspokojony ruszył w kierunku sklepu.
Zrobienie zakupów nie zajęło mu nawet piętnastu minut i obładowany siatkami
wrócił do bloku.







- No mamy żarcie – wykrzyknął John na widok nowoprzybyłego.

- A i owszem, kupiłem tyle, że możecie jeść do syta – zaniósł siatki do
kuchni i zaczął je rozpakowywać.

- Cos zmieniony na twarzy ten twój kolega – burknął Dieter przyglądając się
uważnie gospodarzowi.

- Też to zauważyłem – szepnąłem do niego.

- Robert – podszedłem do kolegi – Muszę wykonać telefon do kogoś znajomego i
chciałbym by nikt tego nie słyszał, pożycz mi komórki.

- No jasne – odruchowo sięgnął do kieszeni, ale jego ręka zastygła w połowie
drogi – Oj zapomniałem, że mi się zepsuł – wydukał , a jego twarz nabrała
podejrzanych kolorów.

- Szkoda ! – odparłem i rzuciłem porozumiewawcze spojrzenie lotnikowi,
zostaliśmy zdradzeni. Nie dając nic po sobie poznać zjedliśmy śniadanie i
pod pozorem odbycia spaceru wymknęliśmy się na miasto. Był to chyba ostatni
moment , bo znikając w wejściu do metra zauważyłem nadjeżdżające ciemne
furgonetki tak bardzo przypominające tę, którą zostałem uprowadzony trzy
lata temu.

Przenieśliśmy się na Mokotów na ulicę Etiudy Rewolucyjnej do starego
postkomunistycznego bloku, do kolegi , który w żaden sposób nie mógł być w
jakikolwiek sposób łączony z moja osobą. Franek Ogórnik,  bo tak się nazywał
chodził ze mną do szkoły podstawowej i od tej pory nie widzieliśmy się przez
wiele lat, ale  na pół roku przed moim porwaniem pomogłem mu wyrwać się z
opresji, kiedy na ulicy napadła na niego grupa chuliganów z kijami
bejsbolowymi i nożami. Był murzynem i kolor jego skóry drażnił co niektórych
w tym jakże katolickim kraju. Po tej hecy spotkaliśmy się kilka razy na
piwie i może podtrzymalibyśmy naszą znajomość, ale stało się to, co się
stało. To była ostatnia deska ratunku dla naszej gromadki, nie miałem już
więcej nie rzucających się w oczy kontaktów.

 Nie  powiem, że nie zbaraniał widząc moją twarz w judaszu, no niemniej był
pierwszą osobą , która nie zemdlała.

- Do k…y nędzy z piekła wróciłeś? – to były słowa powitania.

- Do piekła wróciłem! – odszczekałem mu się na wejściu.

- Wchodźcie, proszę – odsunął się na bok robiąc nam przejście do środka.

- Rozgośćcie się –  krzyczał za nami zamykając drzwi – Dobrze , że żona z
dzieciakami pojechała na wakacje, bo byłoby ciasno.

Urządzone trochę w stylu orientalnym mieszkanie mogło się podobać. Widać
było tu rękę dekoratora wnętrz, ale o ile dobrze pamiętałem to tym zajęciem
parała się małżonka Franka.

- Siadajcie, a ja wstawię wodę  - Gospodarz udał się do kuchni , a ja szybko
podążyłem za nim zamykając drzwi za sobą.

- Musisz nam pomóc, mamy duże problemy – spojrzałem na niego błagalnym
wzrokiem.

- Domyślam się, - westchnął mierząc mnie badawczym wzrokiem – skoro
zmartwychwstałeś to przypuszczam, że jest to komuś nie na rękę , a to, że
dotarłeś do mnie mówi mi, że twoje akcje stoją dużo niżej niż najgorszej
spółki na giełdzie.

- Tak, dużo gorzej – przytaknąłem – Sięgnęły dna.

-  Co pijesz? – spytał trzymając jakąś puszkę w dłoni – Herbata,  czy kawa?

- Kawa – uśmiechnąłem się do starego kumpla, podobał mi się jego spokój.

- Pomogę wam.- odparł po chwili – Gdyby nie ty to zdechłbym wtedy na tej
ulicy, nikt nie ruszył mi na pomoc, ale mam rodzinę i musimy to zrobić po
mojemu.

- To znaczy?

- Opiekuję się mieszkaniem kolegi, który wyjechał do Stanów i tam was
umieszczę. Nie chcę żeby ktoś w ogóle mnie z wami łączył. Będziemy spotykać
się tylko w nocy i to w wielkiej konspiracji. Ja załatwię wam wszystko co
potrzebujecie do życia,  jak i do ucieczki i daję słowo, że stanę na głowie
byście zwiali.

- Jest jeden kłopot – wydusiłem.

- Jaki kłopot? – spojrzał badawczo na mnie – Co jeszcze ukrywasz?

- Muszę odbić żonę i syna – wyszeptałem z determinacją.

- Facet, przecież ona jest w pierdlu, jak chcesz tego dokonać?

- Nie wiem jeszcze, ale cos musimy wymyślić, jest obecnie na Rakowieckiej.

- Dobra, napijcie się, a później was przeniosę. Jak tam się zadekujecie to
wtedy pomyślimy o reszcie, chociaż atak na więzienie stanowczo odradzam,
chyba że macie z dwa czołgi i pułk wojska.









Kilka czarnych nieoznakowanych mikrobusów z piskiem opon zatrzymało się
przed blokiem na Małcużyńskiego 29 i wyskoczyło z nich około dwudziestu na
czarno ubranych mężczyzn w długich płaszczach pod którymi, co nie trudno
było odgadnąć ukryto broń maszynową.

- Jezu Chryste, co to , najazd mormonów? – szepnął z przestrachem  na ich
widok sam do siebie osiedlowy kloszard obalając „Zemstę elektryka” w
przyblokowych krzakach.

Sześciu ludzi obstawiło budynek, a reszta wbiegła na klatkę. Najpierw
słyszano odgłos ciężkich wojskowych butów na schodach, a później łoskot
wyważanych drzwi do mieszkania na drugim piętrze.

Lokum Smołka zapełniło się intruzami, a gospodarz został  przyciśnięty do
ziemi przez jednego z osiłków i z przerażeniem obserwował bezpardonowe
przeszukiwanie szaf  i pomieszczeń.

W pewnym momencie tajniacy rozsunęli się robiąc przejście dla starszego
afro-amerykanina już na pierwszy rzut oka… przywódcy całej grupy.

- Postawcie go na nogi – rozkazał podkomendnym i natychmiast gospodarz
frunął w górę. Stał teraz trzęsąc się ze strachu i z przerażeniem
spoglądając na uzbrojonych napastników.

- Gdzie oni są? – ryknął Henderson.

- Poszli na spacer – wyszeptał .

- Na spacer? – pułkownik zbliżył zmarszczoną ze złości twarz do Roberta –
Chrzanisz gnoju i jak połamiemy ci paluchy to wyśpiewasz wszystko/

- Przecież dzwoniłem do was, nie mogłem im zabronić wyjścia – bronił się.

- Gdzie mogli pójść? – oficer zaczynał już wychodzić z siebie – Jak nie
podasz jakiś adresów to zarżniemy cię jak prosiaka, obiecuję.

- Naprawdę nie wiem – wybełkotał, a szloch utrudniał mu mówienie.

- Szefie – jeden z goryli schylił się do ucha dowódcy – Musimy się zmywać,
ktoś zawiadomił policję i będą tu zaraz. Możemy mieć kłopoty, nie jesteśmy
tu legalnie.

- Chrzanię ich policję, zabrać tę wszę  do samochodu i zmywamy się. –
odwrócił się na pięcie i wyszedł z mieszkania. Nie minęło dziesięć minut
kiedy po całej ekipie nie było żadnego śladu, a  czarne pojazdy zniknęły w
jednej z osiedlowych uliczek. Po następnych pięciu minutach nadjechały z
rykiem syren trzy radiowozy , ale to już było dużo za późno. Policja
zabezpieczyła zrujnowane mieszkanie, spisała protokół i nakazała
poszukiwanie właściciela.

Owszem znalazł się, wyrzuciła go Wisła  dwa dni później niedaleko Modlina.

 

Martyna Wojciechowska

Opowiada o krańcach świata.


Wciąż jest na topie. Jej program telewizyjny
odniósł sukces. Zdobyła szczyt Carstensz
- czyli ostatni cel w projekcie Korona
Ziemi. Martyna Wojciechowska zapytana
o to, kim jest, odpowiada bez wahania-
„dziennikarką!”

Autor Piotr Oleksy
Współpraca Kamila Całus