Przenieśliśmy się do bloku przy ulicy Wołoskiej, też na Mokotowie i co ważne blisko Madalińskiego i Rakowieckiej. Franek w odróżnieniu od Roberta wzbudził nasze zaufanie i postanowiliśmy do maksimum to wykorzystać. Pokręcił się wokół więzienia i Domu Dziecka , przyjrzał się zabezpieczeniom, oraz co ważne, zauważył kilka „ciekawych” Fordów tranzitów poustawianych w dziwnych miejscach.

- Jak w filmach! – wykrzykiwał podekscytowany swoja misją – Nic oryginalności, wszystko jak w dobrych filmach szpiegowskich. Na Rakowieckiej stoją dwa takie samochody i tyle samo ich  w tym drugim miejscu.

- Chodź – zawołałem go do planu miasta – Pokaż dokładnie , gdzie stoją.

Podszedł i bez wahania wskazał konkretne punkty, które zaraz zaznaczyłem czerwonym mazakiem.

- Wynajmiemy jakieś mieszkanie niedaleko „pierdla” , byle miało okno od strony bramy –  zdecydowałem – trzeba coś wymyślić, a tu na pewno nic nam nie wpadnie do głowy.

- Dobra – Ogórnik ruszył w kierunku drzwi – Pójdę się rozejrzeć.

- Tylko ostrożnie! – krzyknąłem za nim.

-  Masz jakiś plan? – John skierował na mnie pytające spojrzenie.

- Nie – pokręciłem głową – Nie mam zielonego pojęcia, jak przeprowadzić porwanie.

- Może helikopter na dziedziniec? – Dieter wtrącił się do rozmowy.

- Nie – zaprzeczyłem – to jest nierealne , do takiej akcji potrzebujemy jej współpracy, a przecież ona nic o nas nie wie, przecież ona nie wie, że żyję.

- Może pożar? – Niemiec nie rezygnował.

- Nie, szyte za grubymi nićmi, musi to być coś bardzo oryginalnego.

- To już nie wiem co. – zrezygnowany Latynos wzruszył ramionami.

- Ja proponuje obserwacje więzienia – odparłem – i może wtedy coś mądrego przyjdzie nam do głowy?

 Tak tez uczyniliśmy. Z wynajętego mieszkania dzień i noc śledziliśmy każdy ruch , każde zdarzenie w areszcie na Rakowieckiej. Gruby zeszyt zapełnił się uwagami i jakaś mała iskierka zaczęła tlić się w mojej głowie. Najpierw niewielka , aż w pewnym momencie nabrała konkretnych wymiarów, miałem pomysł.

                                                              ROZDZIAŁ XI

Tymczasem w sztabie Hendersona mieszczącym się hotelu  Sobieski dosłownie wrzało. Akcja nabrała wielkiego rozmachu, centrala w Langley udostępniła trzy satelity szpiegowskie, które dzień i noc penetrowały cały Mokotów. Telefony grzały się  do czerwoności, a szefowie pułkownika ogródkami naprowadzali go na prawdziwe tropy. Wiedział, że kobieta przetrzymywana w areszcie jest żoną jednego z uciekinierów i że w okrążonym przez wywiadowców domu na Madalińskiego znajduje się ich syn. Wiedział też, że jeśli zbiegom uda się ich uwolnić to cała akcja bardzo się zagmatwa bowiem do tego punktu znali plany przeciwnika , ale następne jego kroki były jedną wielką niewiadomą. To właśnie uświadomili mu jego zwierzchnicy, teraz albo nigdy, emerytura , albo niełaska i bardzo niepewny los. Co dwie lub trzy godziny odbywały się narady ,wywiadowcy składali raporty, ale poszukiwani jakby zapadli się pod ziemię.

- Ktoś im pomaga – mruczał pod nosem pułkownik i nerwowo przechadzał się po pokoju.

- Słuchajcie – zwrócił się do swoich współpracowników – musimy ułatwić im odbicie więźnia, trzeba ogłosić w gazecie, w telewizji, że będzie przewożony do sądu na przesłuchanie, obstawimy całą trasę i wpadną w zasadzkę.

- Ale przecież nie współpracujemy z lokalną policją – burknął nieśmiało jego zastępca. – Mogą nas potraktować jak bandziorów.

- Spokojnie – Henderson machnął lekceważąco ręką – ja to załatwię, nie będą się wtrącać.

Jutro spotkam się z odpowiednimi władzami i uzgodnię szczegóły.

Wszystko poszło według ustalonego scenariusza, w telewizji i lokalnej prasie ukazała się informacja o planowanym przesłuchaniu w sądzie słynnej mężobójczyni w jakiejś zupełnie innej sprawie.

Nadszedł dzień prawdy, dzień , który miał być kluczem do upragnionej emerytury pułkownika i już o szóstej rano zorganizował odprawę.

Grupa może dwudziestu ludzi zebrała się tym razem w małej sali na tyłach ambasady amerykańskiej. Wszyscy w napięciu czekali na ostatnie wskazówki i rozkazy.

- Jak już wcześniej ustaliliśmy – zaczął dowódca – obstawiamy całą trasę z więzienia do sądu. Co jakieś sto metrów ustawimy uzbrojony posterunek, który podejmie natychmiastową akcję w momencie próby odbicia .Inni agenci zawiadomieni o zdarzeniu wesprą kolegów maksimum po trzech minutach. Nie przypuszczam, by stawiali opór i to z dwóch powodów. Po pierwsze będą zaskoczeni naszą szybką reakcją , a po drugie będą bali się o życie więźniarki. Akcję zaczynamy o dziesiątej, właśnie o tej godzinie pojazd więzienny wyjedzie poza bramę. Czy są jakieś pytania? – spojrzał po twarzach podwładnych. Nikt jednak nie miał, żadnych wątpliwości, czy uwag, plan dowódcy wydawał się idealny.

- A zatem panowie powodzenia i pamiętajcie, nie spieprzcie tej akcji, bo naprawdę mogą polecieć głowy – Henderson zasalutował, odwrócił się na pięcie i nie patrząc na nikogo wyszedł z pomieszczenia.

Była środa , piękny słoneczny sierpniowy dzień. Już przed ósmą rano wzdłuż trasy z Rakowieckiej na Al. Solidarności ustawiły się małe ciężaróweczki Ford z przyciemnionymi szybami. w środku których siedzieli uzbrojeni po zęby agenci CIA,  oraz grupa wynajętych tzw. wolnych strzelców. Akcję przeprowadzano w zaprzyjaźnionym kraju, ale bez oficjalnej zgody i należało zrobić to bardzo delikatnie. Na polach Mokotowskich wylądowały dwa helikoptery wojskowe z maskującymi oznaczeniami Czerwonego Krzyża, które miały pośpiesznie  wywieść pojmanych uciekinierów z terenu Polski. Akcja została zaplanowana profesjonalnie i bardzo precyzyjnie, Henderson wiedział, że tym razem będzie ich miał.

Minęła dziewiąta, napięcie narastało, pułkownik chodził od okna do okna nerwowo gryząc cygaro zapominając o jego przypaleniu, raporty uspokajały, ale tez nie donosiły, że by szykowała się jakaś próba odbicia.

- Są sprytni – mruczał pod nosem – Przecież wiedzą , że ich ścigamy, muszą jednak uderzyć, nie mają wyjścia. Sam tak bym zrobił, tylko jest  kwestia,  w którym momencie.

 Gmach sądu roił się od jego ludzi i tylko przejazd do,   lub z sądu stwarzał jakąś szansę.

Dochodziła punkt dziesiąta chwycił lornetkę i skierował ją na bramę więzienia, która wolno rozwarła się.

- Jadą – syknął przez zęby.

- Mały pomalowany w szare pasy mikrobus  wyjechał ze środka i skierował w kierunku Al. Niepodległości.

- Zaczęło się- spojrzał triumfująco  na swojego zastępcę.

- Oj, ale nie tak jak planowaliśmy – jęknął kapitan wskazując coś palcem.

Henderson nerwowo ponownie  przyłożył okular do oczu i to co zobaczył zmroziło go. Pot zalał mu czoło, a następnie oczy uniemożliwiając kontynuację obserwacji.

- To niemożliwe – szepnął sam do siebie, przetarł twarz i znów spojrzał, ale niestety to było możliwe…… z bramy wyjeżdżały następne busy i kierowały się w najprzeróżniejszych kierunkach.

- Który to ? – wydusił z siebie i usiadł zrezygnowany.

- Szefie, ale tylko dwa jadą w kierunku sądu.

- I co z tego? – odburknął – Przechytrzyli nas, wystrychnęli nas na dudka, daliśmy się zrobić jak żółtodzioby.

- I co dalej? – zastępca kręcił się nerwowo nie mogąc się doczekać jakiś rozkazów.

- Obserwować obydwa – rozkazał dowódca – miejmy nadzieję, że będzie w którymś  z nich.

Samochody wolno jeden za drugim ruszyły przez centrum Warszawy w kierunku sądu i w tym momencie były najbardziej strzeżonymi pojazdami w Polsce. Czujne oczy kilkudziesięciu uzbrojonych agentów kontrolowało ich przejazd, a za pozostałymi autami  posłano jedynie po kilku wolnych strzelców. Pułkownik bał się przegrupować swoje siły, uważał , że wróg właśnie na to czeka, zagrał va bank. Nic się jednak  nie działo, obydwa pojazdy dotarły do celu i po chwili wysadzono z nich więźniów……… nie było tam żadnej kobiety!

- Zwijamy wszystkich i szybko za tamtymi – ryknął Henderson do radiotelefonu , kiedy tylko usłyszał hiobowe wieści z AL. Solidarności. Kawalkada Fordów  na złamanie karku ruszyła w pościg. Wolni strzelcy na bieżąco podawali swoje pozycje, aż do pewnego momentu. Może po piętnastu minutach urwała się łączność z jednym z nich.

- Strzelanina przy Racławickiej – meldował jeden z jego ludzi – Tam coś się dzieje!

- Szybciej! – ryknął pułkownik na kierowcę – jak trzeba to jedź chodnikiem , musimy ich mieć, szybciej!

- Nie mogę szybciej – krzyknął agent, karkołomnie omijając inne pojazdy.

- Tu skręć w prawo! – ryknął inny obserwujący GPS.

- Jest! – dowódca wskazał w oddali przewrócony samochód. Z piskiem opon zajechali tuz pod niego, ale już było po wszystkim. Dziesięć metrów dalej stał ambulans więzienny pokiereszowany od kul z automatu, z powybijanymi szybami i przestrzelonymi oponami,  a w szoferce zakleszczony przez blachy leżał  mężczyzna, przypuszczalnie kierowca, był ranny.

Henderson przyjrzał mu się uważniej i nagle wielki uśmiech triumfu ukazał się na jego twarzy, poznał jednego z uciekinierów, miał pierwszą ofiarę.

- Cholera, cholera, cholera –kląłem pod nosem przeprowadzając Magdę między blokami, klucząc żeby zgubić ewentualną pogoń.  Żona szła za mną jak warzywo nie potrafiąc odnaleźć się w nowej,  jakże zaskakującej dla niej sytuacji. Nie było czasu na tłumaczenia, coś poszło nie tak i w wyniku tego wszystkiego straciliśmy naszego kolegę. Nie wiedziałem, czy zginął, czy został ranny. Wiem, że ostrzelano go, że utknął w rozbitym samochodzie, a przeciwnik był bezlitosny i dlatego bardzo obawiałem się o jego życie. Wreszcie dotarliśmy do mieszkania Franka. Delikatnie zapukałem,  drzwi uchyliły się natychmiast i błyskawicznie skryliśmy się w środku. Magda cały czas jak ogłupiała patrzyła na mnie i nie wierzyła temu,  co widziała.

- Przecież widziałam twoje zwłoki – szeptała sama do siebie – Wiem, ze nie żyłeś, tego nie można udawać.

- Owszem – przytaknąłem – tylko, że to nie byłem ja, to był mój sobowtór.

- Sobowtór? – zdziwiła się – Miał wszystkie twoje blizny, nawet tą po sparzeniu od gorącego garnka, którą miałeś może z miesiąc.

- Tak – usiadłem koło niej – wszystko identyczne, ktoś się napracował by wszyscy uwierzyli , a tym bardziej byś uwierzyła ty.

- Sama nie wiem – patrzyła wypłoszona , to na mnie, to na moich towarzyszy.

Nagle usłyszeliśmy jak ktoś przekręca klucz w zamku i ukazał się w drzwiach Franek wraz z podrośniętym chłopcem w wieku 7 lat.

- Bartek! – krzyknęła Magda i rzuciła się w kierunku syna.

- Mama ! – mały skoczył z radością w jej kierunku. Ja stałem w miejscu jak zamurowany i patrzyłem na nich. Wzruszenie nie dawało mi powiedzieć żadnego słowa, tylko patrzyłem i patrzyłem.  Wtedy dopiero coś przełamało się w mojej żonie i wskazując na mnie powiedziała do chłopca – To twój tata, cały i zdrów!!!

Czekałem na to całe trzy lata i nie ukrywam, że były momenty zwątpienia, perspektywa takiego spotkania była chwilami tak nierealna, że mimo wielkiego pragnienia odrzucałem ją od siebie żeby się dodatkowo nie dręczyć. Teraz przytulałem rodzinę i nie wierzyłem swojemu szczęściu, a jedyne co zakłócało moją radość to niepewny los Johna.

- No i wszystko w porządku? – dopytywał się nasz gospodarz.

- Nie bardzo – skrzywił się Dieter – Nasz kolega utknął w ciężarówce i musieliśmy go pozostawić.

- Zostawiliście go na pastwę tych łobuzów? – patrzył na nas z dezaprobatą.

- Nie było wyjścia – wtrąciłem się – gdybyśmy zostali, to by wszystkich ujęli, a i tak byśmy mu nie pomogli. Będąc wolni możemy coś zdziałać.

- Ale on zna ten adres!- Franek miał bardzo przerażoną minę – Jak coś piśnie to i ja beknę za to, że wam pomogłem.

- Nie sypnie!- lotnik poklepał go po ramieniu – Nie bój się, on jest twardy, a przede wszystkim bardzo sprytny.

- Wszystko było super zaplanowane , kierowcy przekupieni, prokurator wzywający na przesłuchanie o tej samej godzinie razem kilku przestępców wyświadczył mi przyjacielską przysługę i tylko ten baran otwierający ogień w centrum miasta pokrzyżował nam plany – jęknąłem – Kto mógł to przewidzieć?

- Nikt! – Marika wstała i zaczęła nerwowo przechadzać po pokoju – Nie dręcz się , John wiedział co robi i na pewno nie ma do was pretensji. Teraz skupmy się na tym , żeby go uwolnić. 

- Tak szefie, melduję, że mamy jednego z nich. Wprawdzie to tylko ten Amerykanin, ale przez niego dotrzemy do innych. Tak, rozumiem, będę meldować – Henderson zdawał relację swoim zwierzchnikom i wreszcie mógł się czymś pochwalić.

Odłożył słuchawkę i ruszył do pokoju obok, gdzie więziono  przykutego do łóżka Johna. Nie był groźnie ranny i mógł od razu zeznawać.

- Witam! – Pułkownik usiadł na rancie tapczanu – Jestem teraz jedynym człowiekiem, który może ci pomóc, ale.. – tu zrobił długą przerwę –Ty też musisz mi pomóc.

- Ja nie potrzebuję pomocy – Latynos zaśmiał się – Leżę sobie w łóżeczku w super apartamencie,  to i czego mi jeszcze potrzeba?

- Za chwilę nie będziesz już miał tak dobrego humoru – oficer wstał i zaczął przechadzać się po pokoju – Sprowadzimy specjalistów, którzy będą wyrywać ci każdy nerw z osobna z twojego ciała i dojdzie do tego, że będziesz błagał mnie bym cię wysłuchał.

- Pieprzę cię! – John wycedził z nienawiścią w oczach. – Od lat prześladujecie nas i nie dajecie nam  normalnie żyć. Takich jak was to powinni utylizować jesteście  przekleństwem ludzkości.

- My jesteśmy prawem .

- Pieprzę takie prawo – Latynos zaniósł się niepohamowanym śmiechem – Dlaczego tak często kanalie stanowią prawo? A tak swoją drogą,  to może mi powiesz , czemu nas ścigacie?

- To nie moja sprawa – wojskowy stanął u wezgłowia łóżka mierząc więźnia zimnym spojrzeniem – Ja mam was ująć i dostarczyć w konkretne miejsce i na tym kończy się moja rola.

- To nawet tego ci nie powiedzieli , Ty pachołku władzy? Wysługują się wami, nadstawiacie karku i nawet nie wiecie,  za co giniecie.

- Za pieniądze – burknął Henderson - i za chwałę kraju.

- Kolejność zachowałeś prawidłową. – więzień zaśmiał się ponuro. – Nie pomyślałeś kiedyś, że polujesz na kompletnie niewinnych ludzi, że zamieniłeś się w zwykłego bandytę?

- Nie mnie oceniać, czy ktoś jest niewinny.

- Dobra, już mam dość tej dyskusji, jest kompletnie bezprzedmiotowa i tak twój mózg nie jest  wstanie tego przyswoić.

Ostatnie słowa zdenerwowały pułkownika, odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju.

Podszedł do jednego z agentów i szepnął do niego – Zatkajcie mu usta i zróbcie niezły łomot, musicie go zmiękczyć, tylko go nie zabijcie.

- Już się robi – podkomendny kiwnął głową na swojego kolegę i ruszyli do Johna najpierw jednak zamykając dokładnie drzwi za sobą.          

Tymczasem oficer usiadł w fotelu i zaczął się zastanawiać nad swoją sytuacją, która wbrew pozorom nie była wcale taka klarowna. Jeden pojmany to było stanowczo za mało. Mało tego dostał poufny rozkaz żeby zlikwidować wszystkie postronne osoby mające związek z tąsprawą, czyli kobiety,  a co najgorsze dzieciaka. Tym zawsze się brzydził i starał się usuwać ze swojej grupy agentów mających skłonności do przemocy wobec nieletnich. Jeśli ten szczekaty gnojek nic nie powie to mu łeb urwą, musi coś wymyślić, ale coś takieg, czym przechytrzy tego zarozumialca. Nagle zadzwonił telefon , szybko chwycił słuchawkę.

- Tak – wydusił wkurzony, że ktoś mu przerywa jego rozmyślania, ale jak poznał głos to natychmiast zerwał się na równe nogi i stanął na baczność.

- Tak, tak, rozkaz – szeptał – rozumiem, wedle rozkazu! – wyłączył telefon i wielkie – Uuuch!- wyrwało się z jego piersi. Dostał wyraźny rozkaz, co ma teraz zrobić, odpowiedzialność przechodziła z niego na dowódcę, teraz był kryty.

- Dosyć! – krzyknął przez drzwi do pokoju obok,  skąd dochodziły niskie przytłumione dźwięki, nachylił się do ucha swojego zastępcy i coś po cichu mu szeptał. Olbrzymie zdziwienie ukazało się na twarzy kapitana, ale nic nie powiedział i szybko wybiegł z apartamentu.

- Co jest? – John ocknął się nie bardzo wiedząc co się z nim działo. Pamiętał tylko dwóch sadystów tłukących go na oślep po wszystkich częściach ciała, a kiedy doszli do niższych partii nagle stracił przytomność, wszystko uciekło gdzieś daleko, zniknęło.

- Ale cisza – szepnął sam do siebie i starał się otworzyć oczy, ale nie mógł . Czuł silną opuchliznę wokół oczodołów i cierpki smak krwi w ustach.

- Łobuzy – syknął z bólu starając się poprawić na łóżku i nagle znieruchomiał, był przywiązany sznurem, a przecież pamiętał, że skuto go kajdankami, ciekawe!

Szarpnął lewą ręką i poczuł luz w wiązaniu, zaświtała mu iskierka nadziei, a może się uda?

Wolno, ale z uporem manipulował dłonią, aż nagle wyślizgnęła się z uwięzi. Cichutko i bez pośpiechu poluzował więzy na drugiej ręce i na nogach, był wolny. Delikatnie uniósł się w górę i zmuszając się do podnoszenia powiek rozejrzał się po pokoju. Był sam, drzwi do drugiej części apartamentu były zamknięte. Wolno zsunął się na podłogę i ostrożnie z wielkim wysiłkiem doczołgał się do wyjścia, zbliżył ucho do futryny i zamarł w bezruchu. Cisza i nic poza tym, czyżby tam tez nie było nikogo? Delikatnie nacisnął klamkę i zrobił niedużą szparkę , tak by dojrzeć wnętrze. Nie, nie było aż tak dobrze, bo na fotelu może z metr od niego spał jeden z oprawców, ciężki sen musiał go złożyć, gdyż nawet rewolwer leżący przypuszczalnie wcześniej na brzuchu zsunął się na podłogę.

- Mam cię draniu – syknął przez zęby i unosząc się prawie na samych palcach zaczął zakradać się do swojego prześladowcy. Wolno, wpatrzony z nienawiścią w oblicze śpiącego zbliżył się na odległość może dwudziestu centymetrów, chwycił broń za lufę i bez skrupułów z całej siły uderzył nią  w krok agenta. Efekt był piorunujący,  napadnięty dosłownie skoczył pod sufit z bólu, a opadając na podłogę ujrzał tuz przed swoim nosem zimną lufę swojego własnego rewolweru.

- Fajnie było? Niezły odjazd? – pokiereszowaną twarz Latynosa rozjaśnił wielki uśmiech – A teraz łobuzie odwróć się, ale powoli.

Kiedy tamten jęcząc z bólu posłusznie skierował się w przeciwnym kierunku otrzymał pozbawiający przytomności silny cios w potylicę.