- Co robimy? – Dieter wiercił się niespokojnie – Musimy cos postanowić.

- Czekamy ! – odparłem spokojnie, chociaż tak naprawdę wszystko we mnie
wrzało.

- Ty tylko, czekamy i czekamy – warknął na mnie.

- Nic nie poradzimy, nawet nie wiemy gdzie go przetrzymują – broniłem swoich
racji.

Właśnie z rekonesansu po mieście wrócił Franek i wszyscy rzuciliśmy się na
niego.

- No i? – nasz wzrok dosłownie przebijał go na wylot.

- Chyba nic ciekawego – westchnął zrezygnowany – ale kumpel mi powiedział,
że w Sobieskim dzieją się jakieś cuda, jacyś dziwni faceci wyglądający,  jak
mormoni wynajęli ostatnie piętro i są bardzo tajemniczy.

- To oni! – ryknąłem – To tam go przetrzymują.

- Poczekaj! – przerwał mi gospodarz -  Nie dajesz mi skończyć. Całe piętro
jest tak obstawione, że nawet mysz się nie prześlizgnie, nawet nie
wpuszczają sprzątaczek.

- Coś wymyślimy – szepnąłem sam do siebie, przecież musieliśmy mu pomóc.

Zaraz może by doszło nawet do kłótni między nami, ale przeszkodził nam w tym
telefon.

- Co za czort? – Ogórnik przestraszony spojrzał na aparat – Nikt nie zna
tego numeru.

- Odbierz!

Podałem mu słuchawkę jednocześnie zbliżając do niej ucho od drugiej strony.

- Cześć,  to ja – usłyszeliśmy niezbyt wyraźny szept.

- Kto ja?

- Ja John – jęknął głos.

- Kto?

- No , ja John. Uciekłem im, ale ledwo stoję na nogach i musicie mnie stąd
zabrać.

- Gdzie jesteś?

- A cholera wie – wydusił i widać było, że mówienie sprawiało mu kłopoty –
taki okrągły niewysoki budynek blisko skrzyżowania  w samym centrum miasta.

- Dobra, kręć się tam , a ktoś przyjedzie zaraz po ciebie – krzyknąłem do
słuchawki – Sprawdź, czy nikt nie idzie twoim tropem.

- Nie, cały czas rozglądam się i nic podejrzanego nie widzę, pośpieszcie się
długo nie wytrzymam – głos w słuchawce zamilkł.

- Trzeba go ewakuować – Dieter wyraźnie ucieszony zerwał się z kanapy –
Mówiłem, że jest sprytny i miałem rację.

- Dziwne- Franek kręcił głową z niedowierzania – mysz miała się nie
prześlizgnąć, a tu ranny facet znika i to bez problemu.

- Może twój kolega trochę przesadził – Marika wyraźnie odżyła po tym
telefonie – Pewnie wystraszył się uzbrojonych goryli.

- Nie sądzę, był trzy lata w Iraku,  jako komandos.

- Nic tu nie wymyślimy

Energicznie ruszyłem do drzwi

 – Trzeba go zabrać, ale ostrożności nigdy za wiele i musicie mnie
asekurować z oddali.



Tak jak przypuszczałem John miał na myśli Rotundę i nie musiałem się zbytnio
trudzić,  żeby dojrzeć go w tłumie. Wyróżniał się , cały posiniaczony
słaniał się  na nogach, a ludzie omijali go jak pijaka dużym kołem. Było to
o tyle niedobre, że wzbudzał zainteresowanie, ale na szczęście nie było
widać policji.

- Chodź – szepnąłem mu do ucha podchodząc od tyłu i podtrzymując pod pachę.

- Oj, dzięki – odetchnął z ulgą – pierwszy raz ucieszyłem się widząc twoją
buźkę .

- Ja nie mam takiego samego odczucia – odgryzłem mu się natychmiast i
szarpnąłem go w kierunku podziemnego przejścia. Tak było uzgodnione, jeśli
ktoś go śledził, to musiał iść za nami, inaczej mogliśmy go łatwo zgubić.

- Licho wyglądasz – patrzyłem ze współczuciem na kolegę – Co za bydlaki!

- Spokojnie – ścisnął mi dłoń – najważniejsze, że twoja rodzina jest wolna,
a ja , jak pies  wyliżę się z ran. Na koniec dokopałem jednemu tak, że na
myśl o mnie zawsze będą go bolały jaja, o ile dziś ich nie stracił.

Ostrożnie wygramoliliśmy się po drugiej stronie ulicy,  wsiedliśmy do
podstawionego przez Dietera samochodu i szybko opuściliśmy to miejsce..

- Nikt was nie śledził – zakomunikował lotnik cały czas kontrolujący
lusterka – naprawdę chyba miałeś dużo szczęścia. Nie dość, że zwiałeś,  to
jeszcze chyba byłeś u kosmetyczki, Masz dziś ładne oczęta, może się nawet
zakocham.

- Spadaj! – Latynosa wyraźnie nie bawiły dowcipy na temat jego wyglądu.

- Zostaw go! – mnie też to wkurzyło.

- Dobra, dobra – burknął pojednawczo – Może i głupia uwaga.

- Coś tu śmierdzi! – mruczałem pod nosem cały czas myśląc o ostatnich
wydarzeniach.

- Stój! – nagle krzyknąłem do kierowcy, a ten przerażony natychmiast zjechał
do krawężnika  zatrzymując samochód.

- Co jest? – spojrzał na mnie przez ramię.

- Masz pieniądze przy sobie? – spytałem.

- Dużo chcesz?

- Czy masz wszystkie pieniądze przy sobie? – wycedziłem.

- Mam! -  schylił się pod siedzenie, wyciągnął małą walizeczkę i podał mi
ją. Szybko otworzyłem neseser i przerzuciłem gotówkę do zwykłej plastikowej
reklamówki.

- Jedźcie! – krzyknąłem przez ramię, wyskoczyłem na chodnik.  Auto pomknęło
dalej, ale beze mnie.

Chwilę rozejrzałem się wokoło i zaraz machnąłem na nadjeżdżającą taksówkę.





 - Gdzie Andrzej? – spytała podenerwowana Magda nie widząc męża w
powracającej grupce.

- Nie wiem! – Dieter wzruszył ramionami – Nagle coś go oświeciło, objawienie
czy co? Kazał się zatrzymać i wyparował, ale nie przejmuj się, niedługo na
pewno wróci.

                Marika zaś,  jak zobaczyła Latynosa to dostała dosłownie
ataku histerii.

- Dość tego, ja mam już tego wszystkiego dość – krzyczała – Jesteśmy jak
zwierzyna i tylko uciekamy i uciekamy, jak długo mamy tak zwiewać? Nie można
wiecznie nasłuchiwać podejrzanych odgłosów, nie można spać na tobołach, tak
nie można żyć!

- Opanuj się – John zapomniał o swoich dolegliwościach i próbował ją
uspokoić – Już niedługo, uwolniliśmy wszystkich i teraz zatroszczymy się o
siebie, obiecuję – szeptał gładząc ją głowie.

Rozmowa nie kleiła się, jedni byli pochłonięci własnymi myślami,  inni
nerwowo wyglądali przez okno, czekano.

Wreszcie po może dwóch godzinach usłyszeli delikatne pukanie do drzwi i
zaraz wparowałem do mieszkania.

- Zabierajcie wszystko i spadamy – krzyknąłem machając kluczykami od nowego
samochodu.

- Już? – Amerykanin jęknął z bólu podczas wstawania z fotela.

- Już ! – odparłem stanowczo – Oni wiedzą , że tu jesteśmy i mogą w każdej
chwili nas zaatakować.

- Skoro tak, to czemu jeszcze tego nie uczynili?

- Bo muszą być pewni, że jesteśmy tu w komplecie – prawie wykrzyknąłem – Sto
metrów od domu stoi ciężarówka z dziwnymi antenami, ciekawe po co?

- Zmiatamy – Dieter chwycił toboły, a reszta poszła w jego ślady. Po cichu i
ostrożnie opuściliśmy mieszkanie, a tuż przed wejściem pożegnaliśmy naszego
wybawcę Franciszka.

Uścisnąłem go serdecznie i wymogłem na nim obietnicę, że w przeciągu
najbliższego miesiąca, bez względu na okoliczności nie pokaże się w swoim
mieszkaniu, że wszelki ślad po nim zaginie.

- Dzięki! – ściskałem jego dłoń – Nigdy ci tego nie zapomnę!

- A co? – zaśmiał się – I to taki zwykły murzyn tak wam pomógł!

- Wiem do kogo pijesz, ale od dziś kocham murzynów ! – Dieter zaśmiał się i
uścisnął mu rękę.

- Zmiatajcie! – ponaglił nas, a my nie przedłużając pożegnania chyłkiem
wymknęliśmy się z budynku, przeszliśmy między blokami i dopiero na następnej
uliczce zajęliśmy miejsca w dużym Vanie, no cóż było nas coraz więcej.
Wszyscy zapięli pasy i spojrzeli na mnie wyczekująco.

- No i gdzie teraz?

- Nie wiem , ale dziś mam jakieś przeczucia – szepnąłem – one kazały mi
kupić ten samochód i one karzą mi kierować się na południe, w kierunku
Krakowa.

- Ma ktoś jakieś inne przeczucia? – John sobie zakpił – bo jeśli nie,  to
jedziemy za nosem naszego jasnowidza.

Trochę z rozżaleniem opuszczałem Warszawę, w końcu spędziłem tu kawał życia,
ale nie było innej opcji. Mknęliśmy tak zwaną Gierkówką na południe nerwowo
spoglądając za siebie w poszukiwaniu prześladowców.

Coś mi jednak cały czas chodziło po głowie i nie dawało spokoju, czułem
jakby czyjś wzrok na swoich plecach.

- Sprawdzałeś swoje ubranie?  - spytałem Latynosa.

- Wiem,  o czym myślisz, - zaśmiał się – zmieniłem nawet buty, nie mam
śladów po zastrzyku, obejrzałem bardzo dokładnie swoje rany i nic.

- To skąd wiedzieli , gdzie nas szukać? – nie dawało mi to spokoju. – coś
musiałeś przeoczyć.

- Ale co?

- Nie wiem, ale oni musieli gdzieś w tobie umieścić nadajnik GPS.

- Zjeżdżamy – zdecydowałem i ostrożnie zjechałem na najbliższy parking.

 - Dziewczyny i dzieci z samochodu na siusiu – zarządziłem – a my przejrzymy
kolesia.

Rozebraliśmy go do naga, zajrzeliśmy w każdy zakamarek jego ciała,
wzbudzając w pewnej chwili zgorszenie jakiejś starszej pary, która
zaparkowało koło nas, ale nigdzie nic nie było.

- Jedyne,  co możemy jeszcze zrobić – stwierdziłem już mocno zrezygnowany –
to zerwanie ci wszystkich strupów na ranach.

- Chyba zwariowałeś – szepnął z przestrachem, a widząc, że podeszliśmy do
tego pomysłu poważnie zaczął się cofać przed nami.

- Nie, - ryknął – tylko nie to, błagam was!

Nic nie pomogło, oderwaliśmy wszystkie kawałki zeschniętej krwi z jego ran i
w jednej grudce ujrzeliśmy coś w kształcie główki od szpilki. Wykonane z
jakiegoś tworzywa było na pewno nie wykrywalne przez typowe urządzenia
namiarowe, to było wysokiej klasy urządzenie naprowadzające.

- Jest! – Dieter triumfalnie krzyknął, gdyż on był znalazcą tego cacka.

- Dobra , dawaj to – szepnąłem do niego, poczym chwyciłem kuleczkę i
wyskoczyłem z pojazdu. Wolno zbliżyłem się do mikrobusu stojącego może
dziesięć metrów od nas i uważając by nikt tego nie dojrzał wrzuciłem
prezencik przez okno do kabiny.

W tym czasie cała nasza ekipa zajęła swoje miejsca i mogliśmy spokojnie
kontynuować podróż.

- Ruszajmy -  zadecydowałem wsiadając jako ostatni. – Ale się koledzy
zdziwią jak okrążą tę parę emerytów, wyciągną te swoje wojenne zabawki , a
kiedy podejdą do drzwi to otworzy im siedemdziesięcioletnia babcia.

- Gdzie, dalej kierunek na Kraków? – spytał Dieter.

- Tak – zaśmiałem się – ale czy nie czujecie, że w im bardziej kierujemy się
na południe to nasze samopoczucie ulega dużej poprawie?

- Ja nic nie czuje – jęknął Latynos – czuje się sponiewierany przez dwóch
degeneratów, nawet moich ran nie oszczędzili.

- Dobra, dobra , nie marudź i cicho siedź – Marika zatkała mu usta.

- Jak dojedziemy do Krakowa,  to skręcimy na Zakopane – zakomunikowałem .

- A to nie ślepa uliczka? – Dieter wnikliwie studiował mapę.

- Nie – pokręciłem głową – Jedźmy za moim przeczuciem , to jest bardzo silne
, to mną steruje.

Oj, coś było za dużo wrażeń – burknął lotnik – ale tym razem wiem , że ze
mną też coś się dzieje. Co to może być? Czuliśmy silną wolę jechania na
południe, a jednocześnie wielki spokój, prysło napięcie towarzyszące nam od
pierwszego dnia naszej ucieczki, otaczała nas jakaś nieznana nam aura.















                                                            ROZDZIAŁ XII











- Witaj Zakopane! – wielki uśmiech rozlał się po mojej twarzy – Uwielbiam to
miejsce.

Właśnie wjeżdżaliśmy do stolicy polskich Tatr. Wolno, jakby lękliwie
prowadziłem samochód, tyle wspomnień , tyle lat , to wszystko teraz wracało
jak bumerang. Nigdy nie przypuszczałem, że  pojawię się tu w zupełnie innym
celu, że przeznaczenie będzie teraz  mną kierowało. Jechałem jak nakręcony,
tajemnicza siła prowadziła nas w sobie tylko znanym kierunku. Czuliśmy, że
kres tej wędrówki jest blisko, że już niedługo poznamy odpowiedzi na wiele
nurtujących nas pytań. Nie baliśmy się już pogoni, to coś miało pieczę nad
nami , to coś dbało żeby nie stała nam się krzywda. Przemknęliśmy przez
miasto i pojechaliśmy przez Jaszczurówkę w kierunku Morskiego Oka. W sznurku
innych pojazdów wlokąc się niemiłosiernie dobrnęliśmy do olbrzymiego
parkingu, na którym musieliśmy zostawić nasz pojazd.

- Wysiadamy i dalej w konika – zakomunikowałem wszystkim – koniec podróży,
resztę trasy musimy pokonać furmanką.

- Furmanką, a co to jest ? – zdziwił się John.

-  To taki polski dyliżans – zaśmiałem się – rozumiesz?

- Dobra, może być, byle nie pieszo, bo w tym upale to by mi się nie
chciało.- jęknął ciężko gramoląc się z samochodu.

Wszyscy całą grupą, czyli siedem osób zajęliśmy miejsca na góralskim wozie i
podenerwowani czekaliśmy na odjazd. Baca zbytnio nie spieszył się, starał
się zapełnić klientami całą furę, aż wreszcie może po pół godzinie ruszył i
krok po kroku nędzna chabeta zaczęła piąć się coraz wyżej, ku największej
atrakcji Tatr ciągnąc za sobą przeładowany turystami wóz. W milczeniu,
pogrążeni w swoich myślach powoli zbliżaliśmy się do celu. Nie dojechaliśmy
do końca, wysiedliśmy może kilometr przed jeziorem i resztę trasy musieliśmy
pokonać pieszo.

– Gdzie teraz? – spytał Dieter ciekawie rozglądając się wokoło.

- Tam! – wskazałem palcem punkt hen daleko, powyżej Morskiego Oka.

- A co to za miejsce?

- To jest Czarny Staw – odparłem  - Legendy mówią, że to przejście do innego
Świata.

- Ja nie zamierzam się moczyć, co to, to nie! – John pokręcił przecząco
głową.

- Przestań marudzić! – zrugała go Marika – wszystko ci dziś nie pasuje,
jesteś upierdliwy jak stary kawaler. Słuchaj chłopaków, oni wiedzą co robić,
daj im działać.

- Dobra, dobra, już się nie odzywam – machnął ręką, chwycił toboły i
skierował pytające spojrzenie na mnie.

- Ok!  Idziemy – zdecydowałem.  Również złapałem swoje pakunki i ciągnąc
syna za rękę ruszyłem przodem. Czułem chyba bardziej niż inni ten impuls,
który nas przyciągał.

- Tato- Bartek  wystraszony tym wszystkim szeptał do mnie – Gdzie my
idziemy? Boję się!

-  Nie masz czego się bać – uspakajałem go – Widzisz, jest taka legenda o
rycerzach śpiących w górach, którzy mają obudzić się , kiedy ludzie będą w
potrzebie. Oni teraz przebudzili się i nas wzywają.

- Zobaczę prawdziwych rycerzy? – mały bardzo się ożywił – Naprawdę?

- Myślę, że tak, ale nie wiem tego na pewno. Idziemy im na spotkanie i
myślę, że będzie nam dane ich ujrzeć.

- Super! – ścisnął mocniej moją rękę i wyraźnie przyspieszył. Spojrzałem na
żonę, ale  w jej oczach nie widziałem tyle ufności. Ona najzwyczajniej w
świecie potwornie się bała, czuła się zagubiona w tej dziwnej sytuacji, no
cóż tylko jeden dzień , a wszystko zmieniło się w jej życiu, a co
najważniejsze…. na dobre.

Wolno, przeciskając się w tłumie pięliśmy się po stromych skalnych stopniach
cały czas w górę. Nie czuliśmy zmęczenia, parliśmy cały czas do przodu. Mały
zmęczył się i wziąłem go na barana, reszta nie narzekała, a po pół godzinie
staliśmy nad brzegiem stawu i rozglądaliśmy się wokoło.

- No, gdzie dalej? – Dieter dziś bezgranicznie wierzył w moje przeczucia. Ja
zaś stałem i nic nie czułem , kompletnie nic . Z przerażeniem  uprzytomniłem
sobie, że jeśli to wszystko to złudy,  to jesteśmy w potrzasku. Nie mogliśmy
już wrócić do normalnego życia, tam w całej Europie rozesłano za nami listy
gończe.  Bandy tajnych agentów, oraz morderców do wynajęcia czekało na
jakikolwiek sygnał, że żyjemy żeby wpaść na nasz trop i nas zabić. Nie było
już powrotu, wszystkie drzwi bezpowrotnie zamknęły się za nami. Stałem i z
przerażeniem uzmysłowiłem sobie, że ta cywilizacja, ludzkość nas nie chce,
my kompletnie niewinni ludzie zostaliśmy wygnani, pozbawieni wszystkiego
tego,  co należy się każdemu obywatelowi ziemi z racji samego urodzenia.

- Co dalej? – jak przez sen słyszałem głosy moich towarzyszy, a ja o zgrozo
nie wiedziałem co robić.

Nagle znów poczułem ten impuls, znów tajemniczy przewodnik zagościł w mojej
duszy, już wiedziałem!

- Tam! – pokazałem jakiś bliżej nieokreślony punkt po drugiej stronie tafli
wody – Musimy obejść staw.

- Tyle przeszliśmy,  to i to pokonamy – westchnął coś dziś pesymistycznie
nastawiony do wszystkiego Latynos, chwycił swoje toboły i nie patrząc na nas
ruszył przodem wzdłuż kamienistego brzegu.

- Szkoda czasu – burknął Niemiec  i poszedł za nim. Ja zaś zastygłem w
bezruchu, wydawało mi się, że słyszę dziwnie znajomy dźwięk, taki
przytłumiony, niski powoli narastający.

-  Nie, to niemożliwe – szepnąłem.

- Helikoptery! – krzyknąłem przerażony wskazując palcem czarne punkciki na
północnej części nieba. Wszyscy zatrzymali się raptownie i spojrzeli w górę.
Ryk silników narastał i po chwili dwa stalowe olbrzymy zawisły nad Czarnym
Stawem wzbijając w górę olbrzymie ilości pyłu i drobin wody.

- Chodźcie dalej, szybciej – ponaglałem krzykiem moich towarzyszy nie
zważając na wszystko – musimy uciekać, od nich nic dobrego nas nie czeka!

- Stójcie! – ktoś ryknął przez megafon . – Nie macie gdzie uciec , poddajcie
się! Tu pułkownik Henderson i ostrzegam, że będziemy strzelać! Jeszcze raz
apeluję, żebyście się poddali! Nie róbcie głupstw, a obiecuję, że nikomu nic
się nie stanie!

- Bredzi! – krzyknąłem – Nie zważajcie na nich i tak nas zabiją.

- Tato! – zapłakany Bartek chwycił mnie za rękę – Ja nie chcę żeby mnie
zabili!

- Nie bój się, nic ci nie będzie, obiecuję! – chwyciłem go mocno i
pociągnąłem do przodu.

- Chodźcie! , Błagam – krzyczałem do żony i Helgi, gdyż obie wyraźnie się
wahały.

-Zaraz będziemy strzelać, zatrzymajcie się – oficer cały czas nawoływał do
poddania się.

-  Uciekajmy! – krzyczałem do moich towarzyszy – Oni chcą nas żywych, nie
otworzą ognia.

 Poskutkowało,  reszta grupy dołączyła do mnie i nie patrząc na wiszące nad
nami maszyny kontynuowaliśmy ucieczkę. Co chwila odwracałem się i widziałem
potworne przerażenie na twarzach, ale co tu się dziwić, tylko głupiec by się
nie bał.