I UCZYNIĘ CUDA NA NIEBIE

                                 W GÓRZE I DZIWY W DOLE

                                 NA ZIEMI KREW I OGIEŃ

                                 I KŁĘBY DYMU.

                                 SŁOŃCE ZAMIENI SIĘ W CIEMNOŚĆ

                                 A KSIĘŻYC W KREW

                                 ZANIM NADEJDZIE DZIEŃ PAŃSKI

                                 WIELKI I JAWNY.

                                        (Joel)


                  WSTĘP



Zawsze, kiedy Ludzkość wkraczała w nowe tysiąclecie, na wszystkich padał
blady strach. Tak było w roku tysięcznym i tak  w dwutysięcznym. A tu nic,
nic, wszystko szło swoim rytmem. Wojny, rewolucje, katastrofy – wszystko w
normie. Nic nie wskazywało, że to naprawdę może być koniec.

Około roku 2020 sytuacja międzynarodowa zaczęła się mocno komplikować. Iran
ogarnięty chęcią budowy prestiżu atomowego na wszelki sposób starał się
osłabić rolę USA na arenie międzynarodowej. Niestabilność w Środkowej Azji i
w Krajach Arabskich dawała pole do popisu twórcom irańskiej strategii
politycznej. Świat zaczął zmierzać w niebezpiecznym kierunku.

Głowice atomowe obydwu krajów czaiły się w mrocznych tunelach wyrzutni i
czekały na sygnał. Czy sygnał nadejdzie??

Sięgając pamięcią do tyłu, wszyscy pamiętali, że pod koniec dwudziestego
wieku sytuacja była podobna, tylko wtedy paszczęki wyrzutni straszyły
nawzajem USA i Rosji. Były to strachy na lachy, skończyło się tylko na tym i
to całe szczęście. Ludzkość przeżyła zagrożenie i dalej parła do przodu,  ku
postępowi. Ciągłe zagrożenie osłabia jednak czujność, a co za tym idzie,
bardzo wzrasta zagrożenie konfliktem.

I nadszedł ten dzień, dzień, który wstrząsnął Światem, dzień, który zaważył
na wszystkim. Jeden zwykły kwietniowy dzień nie okazał się zwykły!




                       ROZDZIAŁ I



Czternastego kwietnia 2019 roku o godzinie  osiemnastej w gmachu
Mini­sterstwa Obrony USA Sekretarz Stanu Karl Stanley spotkał się na tajnej
naradzie  z Sekretarzem Obrony generałem Ekertem,  oraz z szefem lotnictwa
generałem Lee .

Spotkanie było zorganizowane na specjalne życzenie prezydenta,
zaniepokojonego pogarszającą się  sytuacją Światową. Po długich,  trwających
wiele godzin debatach, uzgodniono, że należy wprowadzić  w trybie pilnym
stan pełnego pogotowia bojowego dla ekipy mającej wziąć udział w akcji o
kryptonimie "Gea II", a  dowódcom grup uczestniczących w operacji w trybie
pilnym przesłać specjalne rozkazy.


Kwiecień tego roku wyraźnie odbiegał od normy. Niespotykane o tej porze roku
upały ogarnęły dużą część Stanów Zjednoczonych. Raptownie obudzona do życia
przyroda kipiała dosłownie wszędzie, w parkach, na polach i w ogrodach.

Wśród takiej przyrody, w małym miasteczku w pobliżu Nowego Jorku, w małym
uroczym drewnianym domku odbywało się małe, ale bardzo uroczyste przyjęcie.
Była to rezydencja państwa Adamsonów. Domek obrośnięty gęsto winem jak i
innymi pnączami był ulokowany w centrum niedużego sadu owocowego. Całość
była bardzo  harmonijnie wkomponowana w otoczenie i widać było w tym serce i
duszę właściciela. Wielkie drzwi od strony ogrodu były dziś otwarte na
oścież. Prowadziły do salonu, w  którym długi dębowy stół oraz dwa rzędy
ciężkich wykończonych toczonym drewnem krzeseł stanowiły podstawowe
wyposażenie. Jedynym uzupełnieniem były dwie również dębowe komody stojące
przy ścianie naprzeciw drzwi. Stół uginał się od potraw i trunków, a na
krzesłach oprócz właścicieli siedzieli goście.  Seniorzy rodu obchodzili
złoty jubileusz. Ważna rocznica i ważni goście, ciotki , wujkowie ,
przyjaciele oraz trzech synów - dwóch sta­rszych z żonami  i dziećmi, a
najmłodszy -  oficer w randze porucznika, był  jeszcze kawalerem i nic nie
wskazywało, by coś miało się zmienić w tej materii. Impreza uroczysta,  a
jednocześnie pełna wspomnień i nostalgii. Takie typowa spotkanie rodzinne –
wspólne wspomnienia , żarty i snucie planów na przyszłość.

Około godziny dwudziestej gwar rozmów zagłuszył gruby ryk silnika. Huk był
tak olbrzymi, że wszyscy z zaniepokojeniem wylegli przed dom. Widok, który
ujrzeli, wywołał niepokój u dorosłych i euforię u dzieci. Olbrzymi
helikopter zniżał lot, starając się wylądować na pobliskiej łące. Wielkie
masywne wirniki wywołały sztuczny huragan. Gigantyczny podmuch przewracał
meble ogrodowe i giął gałęzie drzew. Ryk stawał się nie do zniesienia.
Wreszcie maszyna dotknęła ziemi. Przez chwile przysiadła jak człowiek po
skoku, by za chwilę znieruchomieć .Uchyliły się drzwi z boku kadłuba.
Wyskoczył z nich wysoki, barczysty mężczy­zna w wieku około czterdziestu
lat. Dużą, oficerską czapkę z insygniami kapitana  lotnictwa trzymał mocno w
ręku, a potężny wiatr od wirników rozwiewał na wietrze gęste szpakowate
włosy. Widać było od razu, że wie, gdzie zmierzać.  Energicznym krokiem
zbliżył się do domu Adamsonów i nacisnął przycisk dzwonka na furtce. Był to
gest symboliczny,  wszyscy bowiem obserwowali niezapowiedzianego przybysza.
Najstarszy z synów Ralf Adamson ruszył do furtki. Stanęli naprzeciw siebie,
mierząc się badawczym wzrokiem. Lotnik uśmiechnął się raczej grzecznościowo
i wydusił służbiście:

- Porucznik Jack Adamson przebywa u Państwa?




-         Jest, proszę,  niech  pan wejdzie -  zapraszał Ralf,  otwierając
furtkę.

-         Nie ,dziękuję, proszę zawołać porucznika! - odparł kapitan
służbowym głosem.

- Dobrze – Adamsom machnął ręką w kierunku brata.

- Jack!

Jack  mocno zaniepokojony powoli zbliżył się do furtki. Dobrze wiedział,
jaka sytuacja powoduje wezwanie w takim trybie. Podświadomie czuł, że to
jest to, czego się obawia. Może to jednak ćwiczenia?- ta myśl podświadomie
krążyła mu po głowie. Oby !!!

Stanął naprzeciw lotnika i spojrzał na niego badawczo. Twarz tamtego była
jednak bez wyrazu, zero emocji, zero zaangażowania.

Może to jednak ćwiczenia???

– Poruczniku ! – beznamiętny głos przerwał mu jego rozważania - Mam ro­zkaz,
ażeby natychmiast zawieźć pana do koszar. Będzie powierzona panu ważna
misja. Proszę się spieszyć, czas nagli. Czekam w helikopterze! – odwrócił
się na pięcie i oddalił w kierunku maszyny.

Jack patrzył chwilę za nim, po czym jakby dostał gigantycznego przypływu
energii i szybkim krokiem ruszył do domu. W drzwiach oczekiwali go rodzice.
Obydwoje patrzyli z niepokojem na niego, tak jakby czuli podświadomie, że
coś może się wydarzyć. Matce zakręciły się łzy w oczach, ojciec lepiej się
trzymał. Oni, tylko oni z  tu obecnych czuli, że to może być ich ostatnie
spotkanie. Może to była intuicja?

- Trzymaj się synu i nie oglądaj się nigdy za siebie – to ostatnie słowa
ojca - słowa, których nigdy nie zapomniał. Spakował się błyskawicznie i nie
żegnając się z nikim(nie zniósłby tego) pobiegł w kierunku helikoptera. Nie
minęły dwie minuty i znikł w czeluściach kadłuba. Drzwi się zatrzasnęły i w
chwilę potem olbrzymie łopaty wirnika zwiększyły obroty, stalowy kolos
majestatycznie zaczął unosić się w górę. Znowu potężny wiatr zaczął zamiatać
wszystko w promieniu kilkunastu metrów. Ryk startującej maszyny na początku
straszny, po chwili w miarę oddalania się,  stopniowo zanikał i nagle
zrobiło się cicho i spokojnie wokoło.





Sierżant Ted Thomson należał do elity amerykańskich komando­sów . Wielki
napakowany dryblas o gęstej czarnej czuprynie budził respekt. Twarz
południowca, ale w ruchach zimnokrwisty Skandynaw. Dziwne połączenie nacji.
Przerzucany z bazy do bazy, z poligonu na poligon pędził życie beztroskie
obfitujące jedynie w burdy i prze­różne romanse. Wszystkie  te  grzeszki
wystarczyłyby na ka­rne usunięcie z armii ,ale posiadał tyle doświadczenia
bo­jowego, że przymykano oczy na to i owo.

Czternastego kwietnia od godziny osiemnastej przebywał w po­dłej knajpie w
centrum Manhattanu. Knajpa naprawdę była podła. Pełno tu było różnych
kolorowych łazęg i szemranych panienek.Za ladą uwijał się nad wyraz
wyrośnięty Chińczyk z twarzą w dużych i wyjątkowo szpetnych bliznach.
Bardziej przypominał pirata z Wyspy Skarbów niż barmana. Thomson siedział
razem z kumplami w to­warzystwie  "panienek" w bocznej salce, gdzie
przepijali resztę żołdu. Nie rzucali się w oczy, bo przebrani w cywilne
ciuchy nie odróżniali się od reszty klientów, a zabawa była przednia, muzyka
grała, dziewczyny kleiły się jak muchy do miodu.

Około dwudziestej pod knajpą z piskiem opon zahamowały dwa wojskowe Jeepy. Z
pierwszego z nich wysiadł młody porucznik lotnictwa ubrany w mundur
polowy.Za nim wygramolili się dwaj podoficerowie w rynsztunku bojowym.
Poprawili mundury i niepewnie stanęli przed wejściem (widok mundurowych
wojskowych często wywołuje agresję u podpitych osiłków).Porucznik nacisnął
klamkę i weszli do środka.

Nie pierwszy raz oficer odwiedzał ten lokal, ale pierwszy raz służbowo.
Wiedział gdzie znajdzie Thomsona i mimo panującego wewnątrz półmroku szedł
pewnie.

- Witaj sierżancie! – powitał Teda.

- Miejsce dla porucznika !!!! No, ruszcie się, chłopaki!!

 Naokoło stołu zapanował ruch i po chwili znalazło się miejsce.

- Nie, dzięki! - nowoprzybyły schylił się nad Thomsonem i szepnął mu do
ucha - Mam rozkaz sprowadzić pana do bazy. Pilnie!!!!.

Sierżant spojrzał uważnie na swojego rozmówcę.

aha, coś się święci! - pomyślał. Inaczej by mnie tu nie szukali po nocy.
Dobra, mogę z nim jechać, bo tu tylko rozmiękczam mózg alkoholem.

- Dobra, idziemy poruczniku! – wstał ociężale od stołu i ruszył ku wyjściu.
Mundurowi odwrócili się na pięcie i wyszli za nim, a po chwili Jeepy z
piskiem opon ruszyły

spod knajpy.

Thomson mimo sporej dawki alkoholu natychmiast zorie­ntował się ,  że  celem
podróży nie  są macierzyste koszary .

- Co to  znaczy ?  To porwanie !  Gdzie my  jedziemy ? – warknął oburzony –
Nie lubię jak mnie robią w konia!!!

- Niech pan się uspokoi - porucznik poklepał go przyjacielsko po ramieniu. -
mam zawieźć pana na lotnisko, a stamtąd polecimy samolotem do bazy lotniczej
w stanie Newada. Przypuszczam , że chodzi tu o jakieś ważne zadanie.



Te słowa uspokoiły sierżanta. Już go nudziło beztroskie wydawanie pieniędzy
,zabawy na Manhattanie, oraz gnuśne życie w koszarach. Tęsknił za
prawdziwymi akcjami - za wojną . To było jego żywiołem.

- Poruczniku! – zwrócił się do oficera.

- Tak, sierżancie?

- Ma pan może przy sobie prawdziwe cygaro kubańskie? Tylko prawdziwe, a nie
jakąś podróbkę?

-  Mam, proszę – wyciągnął z kieszeni pudełko z prawdziwymi kubańskimi
rarytasami.

-  Dzięki! - Thomson ze smakiem zapalił, rozsiadł się wygodnie i pogrążył
się rozmyślaniach, a kłęby aromatycznego dymu wypełniły wnętrze samochodu.





W tym samym czasie centrum Los Angeles, wieżowiec Instytutu Fizyki
Molekularnej, mała pracownia na drugim piętrze. Mała pracownia, ale jak
ważna.

 Tu były porucznik marynarki wojennej, a obecnie pracownik naukowy Max
Gotfryd na zlecenie tajnych służb podrabiał dokumenty. Średniego wzrostu
drobny blondyn o bardzo bystrych szarych małych oczkach jest mistrzem w tym
fachu. To wirtuoz fałszerstwa. Z jego usług korzysta CIA, FBI i wiele
innych, nawet nie mających nazw agencji rządowych. Gotfryd podrabia
dosłownie wszystko - od banknotów,  po dokumenty dla świadków koronnych. To
miejsce znają nieliczni i dlatego pukanie do drzwi zaskoczyło naukowca.

- Proszę wejść ! - zdziwiony wstał z krzesła i skierował się w kierunku
wejścia. Nie oczekiwał nikogo i niespodzie­wana wizyta mocno go
zaintrygowała. Do pracowni weszło trzech wysokich mężczyzn,  a przewodził
tej  grupie  łysawy, gruby major  lotnictwa. Major rozejrzał się ciekawie po
pomieszczeniu, wyciągnął chusteczkę i przetarł nią spocone czoło.

- Ciepło tu – stwierdził odkrywczo.

Spojrzał uważnie na Gotfryda i zameldował uroczyście.

-         Sekretarz Obrony powołuje pana do służby czynnej w trybie
natychmiastowym. Proszę się ubrać, pójdzie pan z nami!

- Ależ panie majorze – oponował naukowiec nie kryjąc wzburzenia -  ja
wykonuję ważne  prace na rzecz obronności kra­ju !

- Pańscy zwierzchnicy zostaną poinformowani o wszystkim , a teraz idziemy,
bo czas nagli - niecierpliwił się major.  - Nie ma czasu i jeśli będzie się
pan opierał moi podwładni mają rozkaz sprowadzić pana siłą.- Major wyraźnie
się spieszył i Gotfryd zorientował się, że opór nic nie da.

- No dobrze! – wzruszył swoimi wątłymi ramionami podszedł do biurka, zgarnął
papiery i w nieładzie wrzucił je do szafy pancernej stojącej tuż obok.
Przekręcił zamek szyfrowy i sięgnął po płaszcz. Opuścili laboratorium i
udali się w kierunku windy.



Tajna baza wojskowa Nr 1324 w stanie Nowy Orlean.

Do doświadczalnego laboratorium w wojskowej  bazie  Nr 1324 w stanie  Nowy
Orlean wkracza grupa wyższych oficerów z generałem Stewardem na czele .Idą
długimi krętymi korytarzami. Po chwili zatrzymują się przed szklanymi
drzwiami z tabliczką „prof. Edgar Szulz”. Generał nacisnął klamkę, drzwi
ustąpiły. Po chwili znalazł się w małym pomieszczeniu z gigantyczną ilością
książek - widok w tych czasach niespotykany. Era komputerów wyparła przecież
podręczniki.

Przy oknie, przy malutkim biurku siedział mały, zasuszony, stary mężczyzna.
Bystrym wzrokiem szacował generała. Musiał zrobić na nim dobre wrażenie, bo
się  uśmiechnął.

-  Witam pana oficera! Co pana do mnie sprowadza? Wojskowi tej rangi nie
odwiedzają mnie w moim królestwie, czyli ma pan ważną sprawę. Proszę
usiąść! – wskazał duży skórzany fotel na wprost biurka.

 Generał chwilę się zawahał, ale po chwili usiadł.

- Papierosa?- Profesor wyciągnął paczkę Marlboro .

- Z przyjemnością-Steward sięgnął po papierosa.- Panie profesorze- generał
mierzył naukowca uważnym spojrzeniem - rząd potraktował pańskie badania
bardzo poważnie i chcemy, by kontynuował pan je, ale nie tu i nie w tym
tempie. Wiem że pańskie prace są bardzo zaawansowane i damy panu wszystkie
dostępne środki na ukończenie badań w przeciągu niecałych dwóch tygodni.

- Co??? Dwa tygodnie!!! - profesor wstał z wrażenia i zaczął przechadzać się
po pokoju.

– To niemożliwe, to śmiesznie mało czasu, to niemożliwe.!

- Możliwe !!! –Steward raptownie poderwał się z fotela. Dziś przeniesiemy
pańskie laboratorium. Ciężarówki stoją przed wejściem.