Klimat

W Polsce wyróżnia się sześć pór roku. Polska "bogatsza" jest od innych krajów europejskich o przedwiośnie i przedzimie. W czasie przedwiośnia, które trwa około miesiąca, średnia dobowa temperatura powietrza waha się od 0°C do 5°C. Wiosna trwa w Polsce średnio ok. 60 dni i wkracza do Polski od zachodu. Temperatura dobowa wynosi średnio od 5°C do 15°C. Wtedy też zaczyna się na ziemiach polskich okres wegetacyjny. Lato, przynoszące temperatury powyżej 20°C, rozpoczyna się w Polsce w maju. Po czterech miesiącach nadchodzi jesień z temperaturą od 15°C do nawet 5°C. Prawie każdego roku około połowy września pojawia się piękne, niepowtarzalne "babie lato". Jest wtedy ciepło, słonecznie, a chociaż liście opadają już z drzew, to w powietrzu czuje się jeszcze tchnienie minionych miesięcy. Z końcem października, gdy liście spadną z drzew, a dzień staje się krótszy, rozpoczyna się przedzimie. Temperatury spadają poniżej 5°C. Po upływie ok. sześciu tygodni nadchodzi zima, która zależnie od roku trwa do lutego-marca.

Temperatura

Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, którego średnia temperatura wynosi 16-19°C. Najchłodniejsze w lipcu są obszary górskie. W szczytowych partiach Tatr i Sudetów średnia temperatura powietrza w lipcu wynosi zaledwie ok. 9°C. Chłodniej jest w lipcu także na obszarach Polski przylegających do Morza Bałtyckiego (ok. 16°C), co jest wynikiem ochładzającego wpływu wód morskich. Najcieplej jest w środkowej części Polski, gdzie średnie dobowe temperatury przekraczają 18°C. Dni gorące, o temperaturze co najmniej 25°C, występują w Polsce od maja do września. Ich liczba wzrasta w miarę oddalania się od morza.
Najchłodniejszym miesiącem w Polsce jest styczeń. Wskutek napływającego ze wschodu mroźnego powietrza kontynentalnego wschodnie obszary Polski są w styczniu jednymi z najchłodniejszych regionów kraju. Zróżnicowanie temperatury powietrza wpływa na długość okresu wegetacyjnego, w czasie którego średnia dobowa temperatura powietrza wynosi co najmniej 5°C. Średnio okres wegetacyjny w Polsce trwa ok. 200 dni.

Najcieplejszy i najzimniejszy obszar Polski

Najcieplejszym obszarem Polski jest Nizina Śląska, która znajduje się pod przeważającym wpływem powietrza oceanicznego. Termiczny okres zimowy trwa tu zaledwie 60 dni, a zimy są stosunkowo łagodne. Lata są słoneczne i ciepłe. Trwają ponad 100 dni. Średnia  temperatura w lipcu przekracza 18,5°C.
Najchłodniejszym obszarem Polski jest Suwalszczyzna, położona w północno-wschodniej części kraju. Region ze względu na temperaturę powietrza przypomina raczej odległą Skandynawię. Z powodu surowych i długich zim, które trwają ponad cztery miesiące, Suwalszczyznę nazywa się polskim biegunem zimna. Zimą występują bardzo niskie temperatury, lata są ciepłe. Na Suwalszczyźnie notowane są najwyższe amplitudy średnich temperatur, ponad 23°C. Są one nawet wyższe niż na terenach górskich. Średnie temperatury powietrza w najzimniejszym miesiącu, jakim jest styczeń, są najniższymi w Polsce i wynoszą poniżej -5°C. Latem średnia temperatura powietrza wynosi poniżej 17,5°C.

Zachmurzenie i opady

Procentowy udział dni z zachmurzeniem waha się między 60% a 70%. Najbardziej pochmurnym miesiącem jest listopad, zaś najmniej sierpień i wrzesień.
Suma opadów rocznych wynosi:

• w górach: od 800mm do 1400 mm;
• na nizinach i wyżynach: od 400 do 750 mm;
• podobne wielkości (400 – 700 mm) notuje się na Pojezierzu Pomorskim i Pojezierzu Mazurskim.

Maksimum opadów przypada na miesiące letnie. W tym okresie są one średnio 2-3 razy większe niż w okresach zimowych, a w Karpatach nawet 4 razy większe.
Najmniej opadów otrzymuje wschodnia część Wielkopolski i Kujawy. Największy opad na ziemiach polskich odnotowano w czerwcu 1973 r. na Hali Gąsienicowej w Tatrach. Jednorazowo spadło tam aż 30 cm wody.

Wiatry

Polska znajduje się w strefie przeważających wiatrów zachodnich (60% wszystkich dni wietrznych). We wschodniej części kraju zwiększa się odsetek wiatrów wschodnich, a w górach - południowych. Rozkład wiatrów nie jest równomierny w ciągu roku. W miesiącach letnich, czyli od lipca do września, dominują wiatry nadciągające z kierunku zachodniego. Natomiast w zimie, zwłaszcza w grudniu i styczniu, ich przewaga się zmniejsza. Nad Polską wieją wówczas głównie wiatry wschodnie. Zazwyczaj nad obszarem Polski wieją wiatry słabe i umiarkowane, od 2 do 10 m/s. Wiatry silne i bardzo silne występują nad morzem powodując sztormy, a także w górach, gdzie osiągają prędkość nawet ponad 30 m/s. Wiatry huraganowe są w Polsce zjawiskiem raczej rzadkim.