Jakiś czas nie zabierałem głosu w sprawach polonijnych, bo praktycznie nic ciekawego w Polonii w czasie wakacji się nie dzieje. Natomiast często jestem prowokowany ( nie wiem czy to jest właściwe słowo )takimi wrzutkami typu : jest potrzeba lub zainteresowanie osób dyskusją na temat filmu Anity Gargas „ 10-04-10”. Od kilku już tygodni sprawdzam czy ktoś oprócz Pana Redaktora się wpisał i o dziwo nie ma tam ani jednego wpisu oraz ani jednego zainteresowanego. Może poda Pan Redaktor te osoby zainteresowane. A może ja źle szukam tych informacji i ich nie znajduję. Czyżby to była prowokacja osób które chcą poznać poglądy innych, nieujawniając swoich. Wielokrotnie również spotykam się z uwagami a wręcz zarzutami że to czy tamto w Polonii jest robione źle, a Polonusi nie mają możliwości wypowiedzenia się o swoich bolączkach. Otóż jest to nieprawda. Jestem chyba jednym z najbardziej „narzekających” ( czytaj zabierających głos )osobników w Polonii ale nie gadającym gdzieś pod publiczkę tylko staram zabierać się głos na otwartych zebraniach polonijnych, w których mogę uczestniczyć. Jeśli nie mogę zabrać głosu publicznie piszę o tym w Biuletynie „Nowy Czas” lub właśnie tutaj. Kiedy KPK Okręg Manitoba podał do wiadomości o kolejnym otwartym Zebraniu Sprawozdawczym przybyła tylko jedna osoba z tych co ja osobiście powiadomiłem że takie zebranie na które oni czekają się odbędzie. Przypomnę tu słowa jednego polityka który mawiał „nie kcem ale muszem”. Ja bym to odwrócił „kcem ale nie muszem”. Wiele razy nie zgadzam się ze zdaniem KPK a Oni ze mną, ale nigdy poza oczy. Dlatego zapraszam wszystkich do debaty polonijnej, czy to na temat działalności polonijnej czy obecnych spraw Polski. A szczególnie tych co chcieli rozmawiać na temat filmu „10-04-10”. Proszę się nie wstydzić. Kiedyś trzeba zadebiutować. Nie zabieram głosu w sprawie filmu żeby dać szansę tym co chcieli pierwsi. Jan A Pecold PS może widzą Państwo potrzebę otwarcia jakiegoś klubu dyskusyjnego. Proponujcie Państwo. A może po prostu tutaj wyrażajmy swoje „bóle” lub „bule”, jak kto woli, za Prezydentem.

Jan Pecold

--------

Panie Janie,

Pozwolę sobie odpowiedzieć na część Pańskiego postu gdzie odnosi się Pan do dyskusji na temat filmu Anity Gargas. Tak jak wspomniałem w moim poście kiedy kierowałem zainteresowanych do tej dyskusji, iż dostałem głosy że jest potrzeba forum gdzie Polonia mogłaby zabierać głos i dyskutować na temat swoich bolączek. Film Anity Gargas pobudził emocje jak też zbliżające się wybory w Polsce zwiększyły zainteresowanie i aktywność naszej Polonii. Jak Pan sam widział nie udało się namówić nikogo na dyskusję nawet w momencie wzmocnionych emocji.

Pisze Pan że tylko jedna osoba pojawiła się na spotkaniu sprawozdawczym KPK it to ta, którą Pan poinformował osobiście.

Na podstawie tych dwóch faktów nasuwają się następujące wnioski.

1. Polonia w Winnipegu nie jest wystarczająco zainteresowana sprawami społeczno-politycznymi Polski.

2. Polonia Winnipegu nie jest wystarczająco zainteresowana sprawami Polonii w Winnipegu

3. Polonia w Winnipegu powoli zanika i obecnie znajduje się w punkcie gdzie są ciągle ludzie mówiący po polsku i kultywujące polskie tradycje (sam takich ciągle spotykam) ale nie są one zrzeszone w żadnej z polonijnych organizacji. Może to być wynikiem braku organizacji polonijnych oferujących działalność i zajęcia idące z duchem czasu, albo Polonia nie potrzebuje organizacji, które mają charakter polski gdyż całkowicie zadowala się sprawami, które mają charakter ogólno kanadyjski.

4. Inną przyczyną tego może być również fakt że  w Winnipegu nie ma nowych imigrantów z Polski i siłą rzeczy starzy się poprostu wykruszają a  drobna grupka nowych jak też pokolenie już narodzone w Kanadzie używają technologii i szybkiego dostępu do informacji i kontaktu indywidualnie i zaspokajają swoje potrzeby wśród grona tych z którymi są w bezpośrednim kontakcie.

Krótko mówiąc model środowiskowy, który działał przed laty wyszedł z użycia a nowy model jest tak daleki, że szanse na spotkanie się tych dwóch grup są coraz mniejsze.

Bogdan Fiedur

Jerzy Bibik chce aby te sprawy zostały zauważone przez polityków kanadyjskich i popycha ten temat we wszystkich możliwych kierunkach.

Poniżej znajduje się korespondencja Jerzego Bibika ze Stevenem Fletcherem i Władysławem Lizoniem.

 W tym roku mija 60 lat od ustanowienia prestiżowej Nagrody Literackiej ZPPnO. W tym roku także nagroda spełniła oczekiwania nas wszystkich - laureatem został nie tylko wybitny poeta, ale postać ciesząca się ogólną sympatią i respektem w środowisku całej emigracji polskiej.

JANUSZ ARTUR IHNATOWICZ (ur. 26 lipca 1929 w Wilnie) - polski duchowny katolicki, emerytowany profesor i dziekan teologii bazyliańskiego Uniwersytetu Św. Tomasza (St. Thomas University) w Houston, w Texasie, gdzie mieszka na stałe.

Urodzony w Wilnie, lata wojenne spędził w Częstochowie. Od 1946 roku przebywa na emigracji - początkowo w Irlandii, od 1951 w Kanadzie, od 1969 w Stanach Zjednoczonych. W latach 1948-51 studiował filozofię i psychologię na uniwersytecie w Dublinie, Irlandia . W latach 1948-51 studiował filozofię i psychologię na uniwersytecie w Dublinie, Irlandia, uzyskując stopień Bachelor of Arts. Seminarium duchowne ukonczył w Kielcach i tam, w roku 1962, otrzymał święcenia kapłańskie.

J.A.Ihnatowicz jest poetą, krytykiem, eseistą, dramaturgiem i tłumaczem. Napisał trzy sztuki teatralne, tłumaczył na język polski poetów angielskich i amerykańskich (Whitman, Pound i in.), przełożył też na angielski sztukę Jerzego Zawieyskiego "Sokrates". Drukował w "Tygodniku Powszechnym", "Więzi", "Znaku", "Kulturze", "Wiadomościach", "Merkuriuszu Polskim", "Życiu Akademickim", "Kontynentach", "Oficynie Poetów" i "Przemianach". Jego przekłady Psalmów z hebrajskiego weszły do antologii "Izrael w poezji polskiej" (Paryż 1958). Reprezentowany jest również w antologii londyńskiej "Ryby na piasku".

Od 1969 wykładał teologię i patrystykę na Uniwersytecie Św. Tomasza (University of St. Thomas) w Houston. W 1997 otrzymał papieski Order św. Krzysztofa "Pro Ecclesia et Pontifice". Członek Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce z siedzibą w Nowym Jorku, Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w Londynie oraz krajowego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Debiutował jako poeta w 1954 w pismach londyńskich wierszami opublikowanymi w miesięczniku Studentów Polskich Zagranicą "Życie Akademickie" oraz prozą w katolickim tygodniku religijno-kulturalnym "Życie".



Laureat Nagrody Kościelskich (1973).

Laureat Nagrody Literackiej Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (2011).



Mirosława Kruszewska

USA