Małgorzata P. Bonikowska: To Twoja 50-tka - nie 50 lat na scenie. Jest to jubileusz życiowy, nie artystyczny. Jak się czuje 50-letni kabaretowiec? Jak tam podsumowania?

Wojtek Gawenda: Niby tak ale czy 50 lat na scenie życia to nie jest wystarczający powód do świętowania? W końcu zagrać przez tyle lat, bez zająknięcia scenariusz, który pisze życie, to nie jest byle co. A tak poważniej (jeżeli mogę tak powiedzieć) to moja przygoda ze sceną zaczęła się jak miałem 17 lat - wtedy zagrałem w pierwszej sztuce teatralnej. Na scenie kabaretowej i estradowej raczkowałem też mniej więcej w tym samym czasie. A na pierwszej profesjonalnej scenie czyli w krakowskim Teatrze STU "wylądowałem" 30 lat temu, a więc jest i okrągły jubileusz sceniczny.

Była w tej wyliczance mała przerwa spowodowana początkami emigracji ale tak naprawdę jednak, to cały ten zgiełk wokół jubileuszu jest jedynie pretekstem do zrobienia dobrego programu kabaretowego i traktujmy to w ten sposób czyli nie jako "Akademię ku Czci", a jako okazję do kolejnego wesołego spotkania. Pytasz jak się czuje 50-letni kabaretowiec? Stare powiedzenie mówi, że jak się obudzisz po 50-tce i nic cię nie boli to znaczy że nie żyjesz - a więc ja żyję pełnią życia! A mówiąc znowu poważniej (jeżeli mogę tak powiedzieć) to czuję się.... śmiesznie!!!

I z zawodowego punktu widzenia to nie pozostaje mi nic innego jak powiedzieć, że się cieszę - a z czego to pokaże następna 50-tka. Co do podsumowań to powiem Ci takie jedno zdanie, które zamieszczamy w naszych reklamówkach - jeżeli po 18 latach na każde przedstawienie kabaretu "Pod Bańką", który współtworzę, przychodzi 600 widzów płacąc z własnej nieprzymuszonej woli za bilety, to lepszego podsumowania nie potrzebuję, bo w naszej pracy najlepszym i najbardziej "brutalnym" weryfikatorem jest publiczność. I właściwie to ONA podsumowała moją krętą drogę przez te 50 lat i z tego podsumowania jestem niezwykle szczęśliwy.

M.P.B.: Uraczysz nas specjalnym programem z okazji swoich urodzin - "Fifty-Fifty". Czego możemy się spodziewać po tym programie?

W.G.: Tak jak już wspomniałem, jubileusz jest tylko pretekstem do zrobienia dobrego programu kabaretowego, a że będzie on dobry nie mam najmniejszych wątpliwości. Zresztą udowodniliśmy to już nie raz z okazji różnych "rocznicowych" programów. Oczywiście, że będą jakieś elementy urodzinowe ale generalnie założenie jest takie, że ma być i będzie śmiesznie. Czyli tak jak sugeruje nieco przewrotny tytuł "Fifty-Fifty" wszystkiego będzie po trochu i wszystkiego będzie wystarczająco. I jedyne co się nie zgadza to to, że jak zwykle damy z siebie 100%, a nie 50/50. O programie nic Ci nie powiem bo to jak zwykle będzie niespodzianką. Do tej pory zawsze zaskakiwaliśmy publiczność "in plus" swoimi pomysłami i tak też będzie tym razem. A zatem nie powiem czego możecie się spodziewać - mogę jedynie zdradzić, że zaśpiewam wszystkie swoje największe przeboje czyli mniej więcej dwie piosenki... a w zasadzie to półtorej...

M.P.B.: Czy dodatkowe krzyżyki na karku w przypadku kabareciarza to plus czy minus?

W.G.: Jak mawiał nasz niezrównany kabaretowy prezydent Wałęsa - są plusy dodatnie i są plusy ujemne. I właściwie pomimo całego absurdu stwierdzenie to jest w pełni zasadne. Bo plus to w zasadzie dwa wykluczające się minusy !!! Więc ten piąty krzyżyk na karku kabareciarza jest zarówno pozytywny jak i negatywny. Negatywny bo zawsze istnieje niebezpieczeństwo rutynowego podejścia do widza, do sceny, do siebie samego. Pozytywny bo nic tak nie pomaga człowiekowi w życiu jak jego własne doświadczenie I gdyby moja młodzieńcza spontaniczność sprzed 30 lat miała dzisiejsze doświadczenie to... hohoho!!! Ale całe szczęście, że dzisiejszemu doświadczeniu nie uciekła tamta spontaniczność - więc hohooho!!!

M.P.B.: Przed Wami wielka wyprawa do Polski, niedługo po Twoim 50-tkowym koncercie. Powiedz w dwóch zdaniach gdzie będziecie podbijali Polskę - więcej o tym opowiesz w następnej rozmowie.

W.G.: To co się wydarzyło w tym roku to dla nas niezwykłe wyzwanie i niezwykła szansa. Wylatujemy zaraz po naszym programie na pierwszą z prawdziwego zdarzenia trasę koncertową w Polsce, która rozpoczyna się 15 i 16 listopada w Krakowie nagraniem dla Programu Drugiego Telewizji Polskiej, a kończy 5 grudnia V Warszawskim Kabaretonem w Sali Kongresowej w Warszawie.Tam wszystkie najlepsze polskie kabarety i WASZ kabaret "Pod Bańką". To chyba mówi wszystko. Pomiędzy tymi wydarzeniami zagramy od Bałtyku po góry, a więc 19 listopada - Katowice, 24 listopada - Oświęcim, 26 listopada - Gdańsk, 27 listopada - Toruń. Zaproście swoje rodziny, przyjaciół i znajomych na koncerty "Bańki". Jeżeli ktoś chciałby otrzymać więcej informacji proszę o kontakt e-mailowy- kabaretpodbanka@rogers.com. Szczegóły, jak wspomniałaś - następnym razem.

M.P.B.: Jakie masz nadzieje i plany na kolejne 50 lat życia?

W.G.: Jak śpiewał mój starszy kolega po fachu - Jan Pietrzak - "Matką głupich Cię nazwali Nadziejo/ Ludzie podli, ludzie mali,/ Nadziejo..." I ja też w pełni się zgadzam z moim przedśpiewcą, że Nadzieja wcale nie jest matką głupich, a szczęśliwych. Bo nadzieja to optymizm, a ten jest oznaką szczęścia. Nadzieja to pochodna wiary, a ta przecież czyni cuda... Zatem jestem pełen nadziei, wiary i planów i jeżeli tylko nie zabraknie zdrowia, weny i przyjaciół z kabaretu to ta druga pięćdziesiątka przeleci bardzo szybko i zabawnie do setki. Więc chciałbym jak najdłużej bawić i rozweselać rodaków po obu stronach Oceanu. A nawet po obu stronach co najmniej dwóch Oceanów.

M.P.B.: Co uważasz za najważniejsze w tym półwieczu, a co zmieniłbyś, gdybyś mógł?

W.G.: Jeżeli Twoje pytanie ma w sobie podwójny kontekst czyli chciałabyś zapytać czy jestem szczęśliwy i zadowolony z tego co się zdarzyło i co robię to jak najbardziej odpowiem, że tak. Powiem więcej - nie mam innego pomysłu na swoje życie. Oczywiście, że przyjemniej by było gdyby ten pomysł realizował się w Hollywood ale jak mówi ostatnie zdanie z kultowego filmu "Pół żartem, pół serio" - nikt nie jest doskonały. Ale mówiąc tak poważniej (jeżeli mogę w moim przypadku tak powiedzieć) to zmieniłbym jedno - wykorzystałbym inaczej naszą wyprawę do Polski 11 lat temu i sukces, który tam wtedy odnieśliśmy. Pewnie dzisiaj bylibyśmy w innym miejscu naszej kariery. Ale jak to mówią, co się odwlecze to nie uciecze i wierzę w to, że nasza wyprawa do Polski za miesiąc w pięknym stylu rozpocznie moją drugą pięćdziesiątkę, czego najbardziej sobie z okazji moich urodzin życzę. A wszystko zacznie się już 4 i 5 listopada w Polskim Centrum Kultury w trakcie mojego jubileuszowego programu, na który serdecznie wszystkich zapraszam. "Fifty-Fifty" - wpadnij na pięćdziesiątkę (a nawet dwie), bo "Bańka" jest dobra na wszystko!!!

M.P.B.: No cóż, nie brzmisz smutno, ani nostalgicznie po pierwszej pięćdziesiątce, więc po drugiej też pewnie będzie dobrze. Ja życzę Ci mnóstwa radości z tego co tak świetnie robisz i teraz, już za chwilę wielkiego sukcesu w podbijaniu Polski. I dziękuję w imieniu swoim i Twoich fanów, że taki duży kawałek tej pierwszej pięćdziesiątki poświęciłeś na to, żeby nam było weselej. Hohoho - to powinno być Twoje hasło na drugą pięćdziesiątkę!

Uciekinierki polskie z Londynu

   W dniu 11 lipca 1940 roku polski poseł pełnomocny przy rządzie federalnym w Ottawie, Wiktor Podoski, wysłał do Sekre-tarza Stanu do Spraw Zewnętrznych list, w którym, powołując się na swoje poprzednie pismo z 24 czerwca tego samego roku dotyczące polskich uciekinierów z Anglii, zawiadamiał, że dwa polskie statki wynajęte przez Brytyjskie Ministerstwo Spraw Morskich (British Ministry of Shipping) są w drodze do Kanady i wiozą pewną liczbę osób - rodzin polskich urzędników państwo-wych, wojska i marynarki.

   MS „Lewant” miał na pokładzie 24 osoby, a MS „Batory” liczbę bliżej nie określoną.[1] Wszyscy znajdujący się na pokła-dach obu statków posiadali w swoich paszportach dyploma-tycznych lub służbowych kanadyjskie wizy albo mieli specjalne upoważnienie od Wysokiego Komisarza Kanady w Londynie. W dalszym ciągu tego listu Wiktor Podoski prosił rząd kanadyjski o przyjęcie osób znajdujących się na wyżej wymienionych statkach bez odprawy celnej. Prosił także o zwolnienie z odprawy celnej całego ładunku „Batorego”, który wiózł skrzynie ze skarbami wawelskimi oraz z tajnym archiwum rządu polskiego, wysłane przez rząd polski w Londynie razem z polskimi uciekinierkami.[2]

Kontynuj...