Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu.

Szanownemu zespołowi redakcji Polonijnego Biuletynu z Winnipegu składam najserdeczniejsze życzenia zdrowych i radosnych Świat Wielkanocnych!!!. Dziękuję szczerze redakcji za regularne wysyłanie, jak również mojemu kuzynowi Jerzemu Bibikowi który wprowadził mnie na odbiorcę tego wspaniałego Biuletynu. WESOŁEGO ALLELUJA!!! życzy Jan Achrem z Los Angeles
 

Wiosny w sercu, pogody w duchu
Niech Święta Wielkiej Nocy będą pełne radości i miłości.
Życzę aby ten niezwykły czas przyniósł nadzieję oraz wzajemną życzliwość.
Krystyna

Na naszym portalu internetowym Polonijny Biuletyn Informacyjny w Winnipegu ogłaszać będziemy konkursy w których można będzie wygrać atrakcyjne nagrody. Wystarczy odpowiedzieć na proste pytania dotyczące materiałów publikowanych w naszym biuletynie, więc stały czytelnik nie będzie miał trudności z odpowiedzią na pytania konkursowe. Zapraszamy do zabawy.  

Pierwsze trzy osoby, które prześlą e-mail z poprawną odpowiedzią na zadane pytania wygrywają koszulki firmowe naszego Polonijnego Biuletynu Informacyjnego w Winnipegu!

Pytanie konkursowe brzmi:

Kto jest założycielem firmy Challenger Manufacturing Ltd., czym zajmuje się ta firma, z jakimi znanymi firmami o polskich korzeniach współpracuje Challenger Manufacturing Ltd.?

 

HUMOR

Na weselu

 

Dziś przedstawiamy sylwetkę pani Janiny Senkałowskiej, która oświatą polską w Winnipegu zajmowała się 20 lat a także ciągle aktywnie działa w różnych organizacjach polonijnych. Związek Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania  odznaczył Złota Odznaką dwie nauczycielki w Winnipegu panią Barbarę Torkę i Janinę Senkałowską. Należy cieszyć się, że jest w środowisku polonijnym jeszcze wielu ludzi, którzy krzewią kulturę polską na emigracji.

Pani Janino jak długo już mieszka Pani w Kanadzie?
Przyjechalam do Kanady, do Winnipegu 2 grudnia 1969 roku większość mojego życia spędziłam właśnie w Kanadzie.

 Wiele lat w Winnipegu była Pani nauczycielem języka polskiego, czy kiedy mieszkała Pani w Polsce też zajmowała się nauczaniem?Tak w Polsce uczyłam 13 lat i za przepracowane lata w zawodzie nauczyciela otrzymuję polską emeryturę.

Jakie były Pani początki w zawodzie nauczyciela?
Zaczęłam pracę w szkole w której było 2 nauczycieli: kierownik i ja a  była to szkoła pięcioklasowa w Kochlicach w powiecie legnickim. Od następnego roku była to już szkoła siedmioklasowa w której uczyłam  11 lat. Potem przeniosłam się do dużej szkoły w Rzeszotarach tam na początku uczyłam wszystkich przedmiotów nawet matematyki .Ponieważ brakowało w tamtych czasach nauczycieli to uczyłam przyrody, geografii oraz klasę pierwszą i drugą. Nauczyciel musiał być wszechstronny. Kiedy zatrudniono nauczyciela matematyki  wróciłam do nauczania historii, wychowania obywatelskiego i języka polskiego.

Jakie przygotowanie pedagogiczne miała Pani z Polski?
W Legnicy kończyłam Liceum Pedagogiczne gdzie przygotowywano nas do pracy z uczniami od klasy pierwszej do czwartej a kiedy rozpoczynaliśmy prace to praktycznie uczyliśmy do klasy siódmej. Trzeba było się dokształcać i ja zupełnie przez przypadek trafiłam na kurs historii w Poznaniu, po tym kursie zdałam egzamin i poszłam na stadium nauczycielskie w Poznaniu a później kończyłam swoje studia historii we Wrocławiu .

Za wieloletnią pracę otrzymała Pani wysokie wyróżnienie - Złota Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie gdy przyjechała pani do Kanady jak wyglądała Pani praca nauczyciela na emigracji?
Po przyjeździe do Kanady było rożnie, ale już w roku 1970-tym zaczęłam uczyć języka polskiego w szkole św. Ducha. To była dzienna szkoła. Po lekcjach uczyłam klasy drugą i trzecią. Odbywało się to tak, że  dwa razy w tygodniu były lekcje dla klasy drugiej i dwa razy w tygodniu dla klasy trzeciej. Potem miałam problemy zdrowotne więc wiele lat nie nauczałam. Na rok czasu wyjechałam do BC, ale wróciłam tyle, że jeszcze nie do nauczania bo urodziłam córkę i zajęłam się jej wychowaniem. Kiedy córka była już w klasie szóstej, w polskiej szkole potrzebny był nauczyciel. Kierowniczka  szkoły zaproponowała mi pracę w tej szkole a ja ochoczo się zgodziłam.

Dyplom i Złota Odznaka

 Jak wspomina Pani tamte czasy?
Kiedy pierwszej soboty wróciłam po pracy w szkole do domu mąż zapytał : jak się czujesz, ja zadowolona odpowiedziałam : o dziesięć lat młodsza. Lubię szkołę, kocham dzieci lubię z nimi być dlatego czułam się bardzo dobrze. Pracowałam  nie tylko w jednej polskiej szkole, byłam zastępca kierownika szkoły św. Boboli a kierownikiem wtedy był Stanisław Matusiak. Po roku pan Matusiak wyjechał do Ontario i wówczas pani Zofia de Witt, która wtedy była prezesem KPK powiedział mi, że szkoła nie ma kierownika i bym składała dokumenty. Wiec ja złożyłam podanie i zostałam kierownikiem Sobotniej Szkoły Języka Polskiego pod patronatem KPK. W tej szkole pracowałam jako nauczyciel rok jako zastępca kierownika 2 lata a potem prowadziłam szkołę 17 lat.

Kiedy objęła Pani kierownictwo jak wtedy pracowalo się w szkole?
Ogólnie bardzo dobrze myślę o tamtych czasach. Współpraca z rodzicami zawsze układała się bardzo dobrze. Rodzice zawsze byli pomocni. I to między innymi nasunęło mi pomysł organizowania w szkole Święta Rodziny. Tak by wszystkich ująć bo mamy i babcie i mamusie i tatusiów i dziadków… Opowiadałam o tym na zjazdach Związku Nauczycielstwa Polskiego i ten pomysł podpatrzyli kierownicy innych szkół w Kanadzie. Teraz  podobnie jak w naszej szkole takie święta urządzane są w innych szkołach. Zainicjowałam też pisanie Kroniki Szkolnej. Pierwsza kronikę pisała pani Krystyna Idzikowska. Kronika jest prowadzona do dziś. Cieszyło mnie wszystko co pozytywne bo praca kierownika w tutejszych warunkach jest ciężka. Szczególnie dlatego, że budynek w którym prowadzone są lekcje nie jest nasz, jesteśmy w nim gośćmi. Wszystko musi pozostać ”nienaruszone”. Przez 17 lat był czas nauczyć się wypośrodkować wszystko. Były też trudne sprawy, ale szkołę wspominam z wielka sympatią. Zawsze będzie mi droga i zawsze z przyjemnością wracam.

 Co może Pani powiedzieć o uczniach.
Dzieci naszej szkoły zdobywali nagrody w konkursach organizowanych dla uczniów języka polskiego. Oprócz tego musze powiedzieć, że  dzisiaj uczniowie którzy chodzili do naszych polskich szkół zajmują różne stanowiska. Mamy lekarzy, farmaceutów, adwokatów, pracowników banku…Mamy zdolną młodzież, która doskonale radzi sobie w życiu a okazuje się, że mieszkają nie tylko tu w Winnipegu. Dziewczynka, która chodziła do nas jest dentystką w USA i to nie jest jedyny przypadek, że młodzież mieszka i radzi sobie doskonale poza Winnipegiem czy nawet poza Kanadą.

 Czy utrzymuje Pani więzi ze swoimi uczniami?
O tak utrzymuje kontakt z większością z nich, wiem jak im się wiedzie. Bywają rożne sytuacje kiedy uczniowie przychodzą też prosząc o pomoc. Oczywiście pomagam, było też tak, ze uczeń potrzebował pożyczki której mu udzieliłam i to był ostatni raz kiedy go widziałam. Nie wiem co się z nim teraz dzieje.

 Jaka ilość dzieci uczęszczała do szkoły języka polskiego kiedyś a jak jest teraz?
Kiedy zaczynałam pracę w szkole pod patronatem Kongresu  każdego roku było od 150 do 180 uczniów. Najwięcej było 200 dzieci. Było ciężko bo dzieci dużo a pomieszczeń mało i w jednej klasie uczyły dwie nauczycielki. Potem liczba dzieci zaczęła spadać. Przede wszystkim dlatego, że nie ma napływu Polaków  jak we wcześniejszych latach. To zjawisko nie jest wyjątkiem w Winnipegu, ale tak się dzieje w innych miastach Kanady. Jolanta Kusmider była prezes Związku Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie na poprzednim Zjeździe Związku mówiła, że spadek liczby dzieci w szkołach języka polskiego występuje wszędzie.

 Oprócz działalności edukacyjnej czym jeszcze zajmuje się Pani, jak spędza czas wolny?
Przede wszystkim ja należę do kilku organizacji i w tych organizacjach staram się być aktywna, przydatna. Zapisałam się na ćwiczenia jest to bardzo potrzebne by utrzymać dobrą kondycję więc staram się przynajmniej dwa razy w tygodniu ćwiczyć. Bardzo lubię te ćwiczenia a szczególnie ćwiczenia w wodzie polecam je każdemu. Inne moje zajęcie to pomoc w wychowywaniu wnuków. W tej chwili tylko raz w tygodniu odbieram je ze szkoły, ale kiedyś robiłam to częściej. Należę do Klubu Seniorów przy kościele św.. Ducha, należę do Federacji Polek, biorę udział także w Kongresie. Jestem członkiem chóru przy kościele św.. Ducha - w piątki próby a w niedziele śpiew na mszy. Pracowałam także w Fundacji Pomocy Dzieciom. Oczywiście mam też przyjaciół, koleżanki z którymi się spotykam i milo spędzamy czas.

Co o tej charytatywnej działalności może Pani powiedzieć?
W roku 2006 zawiązała się Fundacja Pomocy Dzieciom. Na początku nie wiedzieliśmy , które konkretnie dzieci będą wspierane. Grupa ludzi, którzy wtedy zaangażowali się w tej sprawie to: Bogdan Bielawny, Zenon Dybowski, Henryk Kuzia, Ewa Maik, Jerzy Maik, Waldemar Malek, Alicja Markowska, Janina Senkalowska, Halina Strychasz, Ewa Ziarnik.
Zbieraliśmy pieniądze do puszek, które były rozstawione w polskich sklepach, zorganizowaliśmy piknik w Kildona Park. Dochód z pikniku i wszystkie pieniądze ofiarowane przez ludzi dobrej woli  na ten cel zostały przekazane Towarzystwu Przyjaciół Dzieci w Legnicy. Otrzymaliśmy za to wsparcie  podziękowania od Prezesa Zarządu Oddziału Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Kazimierza Pleśniaka i Prezydenta miasta Legnica. Te podziękowania skierowane były do wszystkich, którzy zabiegali o każdego dolara i wszystkich tych którzy byli ofiarodawcami. Dzięki tej naszej działalności 80 dzieci z najbiedniejszych rodzin miasta i powiatu legnickiego uczestniczyło w Wigilii z upominkami gwiazdkowymi a 500 dzieci z całego regionu otrzymało paczki z żywnością i słodyczami. W Polskim biuletynie informacyjnym 2007 roku Nade Wszystko Dziecko opublikowano listę tych , którzy otrzymali honorowy tytuł “ZASŁUŻYLI NA UŚMIECH DZIECKA”  i nasza Fundacja Pomocy Dzieciom znalazła się w gronie  wyróżnionych. My nie widzieliśmy uśmiechu na twarzach obdarowanych dzieci, ale możemy to sobie wyobrazić i to jest duża satysfakcja.

Pani Janino  ma Pani wyjątkowy sposób na życie a jest to nieustająca aktywność ja dziękując za rozmowę życzę jeszcze wielu lat aktywnego działania w środowisku polonijnym.

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Polonia w Windsor  straciła wybitnego sportowca. Tomasz Kucharzewski został znaleziony martwy w swoim mieszkaniu w sobotę 8-go marca. Miał 39 lat.

W roku 2000 uczestniczyłam w dorocznych Dożynkach, gdzie poznałam Tomasza, którego wówczas wyróżniła Polonia Windsorska specjalną plakietką. Zaprosiłam go do udziału w swoim nowym programie radiowym dla Poloni w Windsor-Detroit “Polish Magazine/Magazyn Polski”. Opowiadał mi o swojej karierze sportowej. Był skromny, aż nie mogłam wieżyc, że rozmawia ze mną mistrz świata w karate. Tomasz mieszkał w sąsiedniej wiosce, wiec mięliśmy wspólną bibliotekę i  tam ucinaliśmy sobie pogawędkę.  Nawet zwierzył mi się kiedyś, że na Olimpiadę wybrano gorszego zawodnika, dlatego że tamten był młodszy (a propos Andy Cooner nie przywiózł z olimpiady żadnego medalu).

Tomasz Kucharzewski od wielu lat trenował karate. Trener Albert Mady - właściciel klubu Mady’s Karate nazywał go "Happy-go-lucky," Tomasz trenował tam od 16 lat.

Tomasz był zawsze w klubie miłym i wesołym chłopakiem-wspominał Mady. Tomasz miał wiele tytułów w swoim dorobku. Wygrał mistrzostwa Polski w dziedzinie “martial art”, Kyokushin Karate w 1988, 1989 i 1990 roku a w  1988 roku wygrał mistrzostwa Europy : Cup European Champion. Kolejny tytuł  już w Kanadzie to 1991 Canadian National Karate Champion, w 1992 i 1994 Sabaki Challenge Champion. Do tego należy dołożyć 5- cio krotnie wygrane międzynarodowe mistrzostwa Shido-Kan  w 1992, 93, 94, 95 i 96. Ukoronowaniem kariery  było zdobycie tytułu mistrza świata w 1994 Shido-Kan w Japoni. W roku 1993 zdobył tytuł mistrza Ontario boksu amatorskiego wagi ciężkiej. Pomimo, że kariera sportowa K-1 powoli zbliżała się do końca to w 2005 roku Tomasz Kucharzewski dostał się do finału  GP  mistrzostw Glaube Feitosa. Był średniego wzrostu (6’) co przy wadze 225 lb stóp wysokości nie sprawiało wrażenia ogromnej siły, która wyzwalała się w trakcie walk  kickboxing. Tomasz nie był żonaty, nie miał dzieci, miał rodziców, siostrę, szwagra i siostrzenice a także wielu przyjaciół.

Cześć Jego Pamięci!

Arleta M.Sziler

Wita Was Wasz znajomy z Calgary.

Niedawno, dzień wcześniej, w Wielką Środę zresztą, zadzwonił w Calgary Tadek, mój kolega wędkarz: "Wiktor, wybieramy się na ryby w czwartek, pojedziesz?".

Miąłem zaplanowane do załatwienia w rożne sprawy przed wyjazdem w sobotę do Winnipeg, a w Wielki Piątek, poza spokojnym czekaniem na normalny, pożywny nie postny posiłek i spakowaniem się nic więcej nie dałoby się zrobić, pomyślałem, że może jednak nie pojadę. Żal mi się zrobiło okazji, bo w końcu trzeba mięć czas i na rozrywki, a życie krótkie.

Powiedziałem, że oddzwonię co też zrobiłem, lecz gdy usłyszałem, że jedziemy o 11- tej a nie o 6- tej rano, że podroż potrwa koło godziny, ryby biorą jak głupie i jedzie nas czterech humorystów, odpowiedziałem natychmiast, że "jestem za a nawet przeciw".
 

Dalej...

Autorzy stanu wojennego chcą jawnego i szybkiego procesu
24 kwietnia Sąd Okręgowy w Warszawie ogłosi, czy - zgodnie z wnioskami obrony - zwrócić do IPN sprawę autorów i wykonawców stanu wojennego, w tym Wojciecha Jaruzelskiego, Czesława Kiszczaka i Stanisława Kani. Oskarżeni chcieli wcześniej przesłuchania w charakterze świadków: Zbigniewa Brzezińskiego, Michaiła Gorbaczowa, a nawet Margaret Thatcher.
RFM FM

Zostajemy dłużej w Afganistanie
Misja polskich wojsk w Afganistanie zostanie przedłużona - poinformował w "Magazynie 24 godziny" szef MON Bogdan Klich. - Z tego co wiem, pan prezydent podpisał postanowienie w tej sprawie - powiedział. Bierzemy odpowiedzialność za jedną z prowincji.  Wszystko zostało uzgodnione zarówno w kraju jak i zagranicą - podkreślił Klich. Jak tłumaczy, taka decyzja oznacza, że Polska obejmie odpowiedzialność nad jedną z prowincji w Afganistanie.
TVN24

     Dalej...

Dalej...

Dzisiaj publikujemy dziewiąty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy


 

Tadeusz Gardziejewski    WSPOMNIENIA Spisane w czasie od listopada 1987 do maja 1988-go roku

Urodziłem się w 1919 roku w królewskim mieście Kuty, najbardziej na południe wysuniętym miasteczku  w Polsce. Może po raz pierwszy od czasów Jagiellonów przeszły Kuty do historii, w tragicznym wrześniu 1939 roku. Był to jeden z punktów, gdzie wojsko, urzędy, władze przechodziły przez granicę do Rumunii. Polacy byli tu w mniejszości. Ormianie byli burmistrzami tego miasta i stanowili, po Żydach i Ukraińcach, trzecią grupę. Polacy byli na szarym końcu.
Mój ojciec był sędzią w tym miasteczku. Miałem troje rodzeństwa. Ja byłem najmłodszy.  W domu rodzicielskim panowała surowa etykieta.  Nikt nie ośmielił się podnieść łyżki do ust, nim matka nie usiadła do stołu. Trzeba było wyrazić komplement, że smakuje lub w ogóle nic nie mówić.
Uczęszczałem do gimnazjum, które mieściło się w oddalonej o 42 km Kołomyji.  Mieszkałem tam w bursie - internacie i, mimo tęsknoty, tylko na wielkie Święta przyjeżdżało się do domu, do Kut. Dyscyplina w bursie była drakońska. Bicie w skórę, zamykanie do oddzielnego pokoju, t.zw.  karcer, były na porządku dziennym. To spartańskie wychowanie wywarło zapewne duży wpływ na dalsze koleje mojego losu.  Przysposobienie wojskowe, harcerstwo, obóz i przede wszystkim stałe obcowanie z rówieśnikami, w dużej mierze pomogło mi później w zrozumieniu koleżeństwa w zbiorowości, w wojsku. Nie powiem, żebym nie lubił wojska, ale też nigdy mi to wojsko nie imponowało. Nigdy się wtedy człowiek nie spodziewał, że dobrych parę lat będzie musiał w tym mundurze spędzić.

Dalej...