Zapisz się na naszą listę,
dowiesz się z pierwszej ręki o polonijnych wydarzeniach w Winnipegu i okolicach

W tym numerze:

• Do Redakcji
• Kącik Nieruchomości  
• Polsat Centre
• Wydarzenia warte odnotowania
• Życzenia
• Humor
• Wywiad z Marią Nowotraską
• Premiera "Candide" Leonarda Bernsteina w Winnipegu
• Paweł Suszka aka DJ Max oraz Robert Paprocki aka Hi Octane w Klubie Bractwa Św. Ducha
• "Opowieści Poli Negri"  już wkrótce w Winnipegu- tej sztuki nikt nie powinien przegapić!
• Odszedł Bronisław (Bernie) Mach
• Kanadyjska ustawa przeciwko przestępczości
• Wiadomości prosto z Polski
• Fakty ze świata
• Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku
• Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz Rozdział XV Tom II
• Poprzednie wydania
• Ogłaszaj się w naszej publikacji
  
   
• Człowiek Roku 2008
• Kalendarz Wydarzeń
• Ogłoszenia
  
   
• Spis Książek Biblioteki SPK
• Zapisz się do Biuletynu
• Publikuj Swoje Informacje
• Ważne Linki

Pani Mario w Toronto mieszka Pani od 19 lat wróćmy jednak do wcześniejszych lat, które spędziła Pani w Polsce.

Zawsze bardzo ważnym dla człowieka jest miejsce urodzenia, bo tu odbiera się pierwsze wrażenia, tu patrzy się na świat szczęśliwymi oczyma dziecka. Ja urodziłam się w miejscu nadzwyczaj pięknym i wspominam moje dzieciństwo, choć była to także wojna jako dzieciństwo mimo wszystko szczęśliwe. Urodziłam się w Krakowie i wychowywałam się w tym mieście, które zawsze pulsowało i pewną urodą i jednocześnie życiem kulturalnym.

Kiedy zetknęła się Pani z teatrem jako aktorka?

Właściwie to ja od dziecka robiłam teatr. Najpierw w domu a tak naprawdę dostałam się do teatru bardzo wcześnie. Chodziłam do szkoły baletowej. Jako 9. letnia dziewczynka zostałam z lekcji zabrana do Teatru Starego. W tym teatrze odbyła się pierwsza po wojnie sztuka ”Jajko Kolumba”, sztuka w której grali sami dorośli aktorzy, wielcy aktorzy między innymi Danuta Szaflarska, Igor Śmiałowski a ja grałam królową Izabelę. I ten pierwszy związek zaowocował następnymi kontaktami teatralnymi. Byłam zapraszana do różnych ról. Następną sztuką, którą przygotowywał Teatr Stary było „Ich czworo” Gabrieli Zapolskiej. To sztuka o konflikcie rodzinnym. Lilusia, którą grałam miała oczy szeroko otwarte i wielką wrażliwość to z chwilą kiedy mama opuszczała dom była bardzo nieszczęśliwa. Ja na próbie zaczęłam tak płakać, że musiano odwołać próbę. Trzecim kontaktem już takim bardzo dla mnie cennym była sztuka o życiu Rembrandta „Powrót syna marnotrawnego” Bransztetera. Ta sztuka była fenomenalnie wyreżyserowana przez Janusza Warneckiego ze wspaniałą scenografią profesora Frycza. Tam grałam Kornelię, córkę Rembrandta. Pięknie wpisał się do mojego pamiętnika Janusz Warnecki posługując się takimi słowami „ Im prościej będziesz mówiła na scenie, tym lepiej to będzie.” To jest bardzo ważne przykazanie, choć nie zawsze łatwo je realizować.

Maria Nowotarska w filmie "ZAKOCHANI SĄ MIĘDZY NAMI"

Jak rozwijała się Pani kariera?

Marzyłam o szkole teatralnej i dostałam się. Przyjaźniłam się wtedy z Romanem Polańskim, który nas uczył jak mówić bo sam też szukał tej prawdy. To były tak można powiedzieć bardzo pulsujące czasy, bo z jednej strony „pełna komuna” a z drugiej strony takie światełko na sztukę, które zawsze niosło z sobą wolność.

Maria Nowotarska w filmie "CON AMORE"

Czy z czasów aktorstwa w Polsce z jakichś powodów jakaś sztuka utkwiła w Pani pamięci w sposób szczególny?

Tak. Zrobiłam dyplom w Krakowskiej Szkole Teatralnej na ten dyplom składa się praca pisemna i oczywiście profesjonalne przedstawienie reżyserowane przez profesora i realizowane w szkole teatralnej na tym egzaminie grałam piękną rolę Rozalindy w „Jak wam się podoba” Shakespiare. Po tym egzaminie zaproponował mi angaż ówczesny dyrektor Teatru Słowackiego w Krakowie Bronisław Dąbrowski.To było dla mnie wielkie wyróżnienie, wielkie szczęście. Ról było wiele, bardzo często grałam w repertuarze Stanisława Wyspiańskiego i Harfiarka i Maryna w „Weselu” i Akropolis i w Legionie..., ale przyjechał do Krakowa jako młody reżyser Kazimierz Braun, którego wtedy poznałam i wzajemnie zaczęliśmy się cenić. Po latach przyjechał po raz drugi realizować „Za kulisami” Norwida. Mnie obsadził w dwóch głównych rolach kobiecych i ta sztuka była dla mnie wyjątkowym wyzwaniem chociażby dlatego, że jednym spektaklu grałam dwie skrajne role. To był wielki sukces przede wszystkim Kazimierza Brauna, ale także zespołu aktorskiego i grających czołowe role.

M.Nowotarska w "NAD NIEMNEM"

Pani w Polsce była aktorką popularną, cenioną, grającą w teatrze i filmie, dlaczego mając ogromną popularność zdecydowała się Pani emigrować do Kanady?

Ja nie szukałam lepszego życia, ja nie szukałam kariery to były wyłącznie sprawy rodzinne. W Polsce bardzo trudne czasy: stan wojenny (nie muszę nikomu tłumaczyć, że pod każdym względem i politycznym i materialnym- brak mieszkania i ogromne fałsz, że Czarnobyl nie niesie zagrożenia a tu lęk o dzieci...) i moja córka Agata z własną rodziną starała się o wyjazd za granice i udało im się wyjechać do Kanady. Moje wnuki Matylda, Tomek i Maciej przychodziły na świat w naszym mieszkaniu, więc byliśmy ogromnie związani. Przyjechaliśmy do Kanady do naszej córki i ukochanych wnuków żeby pomóc. Pierwszy rok w Toronto to nawet nie przedstawiałam się swoim nazwiskiem. Mówiłam, że jestem babcią tych oto dzieci. Trudy wychowywania dzieci pokonywaliśmy wspólnie z naszą córką i byliśmy szczęśliwi, że możemy pomóc i być razem. Natomiast teatru było mi żal.

W "ZAPROSZENIE"

Jak zrodziła się wiec myśl realizowania się jako aktorka i zorganizowania Polskiego Teatru w Toronto?

Kiedy po roku życia w Kanadzie zaczęłam tęsknić za teatrem zorientowałam się, że istnieje pewna potrzeba emocjonalna społeczeństwa polskiego mieszkającego w Kanadzie pokarmu nie tylko dla ciała, ale i dla duszy ta tak się zaczęło. Nie wiedziałam co tu się uda, ale istniała orkiestra Toronto Sinfonietta i ja zgłosiłam się do dyrygenta i zapytałam czy nie uważa on że mógłby powstać drugi nurt połączenie muzyki ze słowem. Zaproszono mnie na zebranie, przedstawiłam swoją koncepcję, która wzbudziła zainteresowanie. Oczywiście nie było ogóle pieniędzy, ale się nie zrażałam. Mój mąż, który zmarł 2 lata temu bardzo mnie wspierał, włączył się w prace organizacyjne wiec było łatwiej. Nazwałam na początku ten nurt Salon Poezji i Muzyki, ponieważ nie przypuszczałam na początku, że uda mi się stworzyć teatr. Ten salon miał za zadanie promowanie najwybitniejszej polskiej poezji, muzyki dlatego było szereg takich spektakli jak: „Juliusz Słowacki- muzyka romantyczna”, „Maria Pawlikowska- Jasnorzewska", Jan Kochanowski i muzyka polskiego Renesansu", potem Kasprowicz, Tetmajer był też Wyspiański itd. itd... Zrobiliśmy około 100. takich przedstawień. Te przedstawienia rosły, to przestały być tylko spektakle poetycko- muzyczne, ale stawały się inscenizacyjnymi teatrami. Robię to do dzisiejszego dnia i jest to pewien styl, mogę powiedzieć, ze udało mi się ukształtować pewien styl umiejętności łączenia poezji, muzyki, pieśni, tekstów, nadania im dramaturgii życia teatralnego. Obecnie trwają próby do spektaklu „Uśmiechy Lwowa”. Postanowiłam, że wszystko będzie działo się w przedwojennym Lwowie w parku. Czyli zieleń, muszla koncertowa, projekcja starych zdjęć a ja jestem osobą, która odnajduje szkatułkę wspomnień babci. To co ja znajduję w tej szkatułce jako kobieta z daleka realizuje się na scenie. W przedstawieniu bierze udział 20- osobowy zespół. Będzie to bardzo dynamiczne, różnorodne, teatralne przedstawienie. To już nie są tylko wiersze i piosenki, to są postaci. Jest rodzina, jest malarka, jest student, pan z różą, artystka operowa i ja artystka kabaretowa itd. czyli pełne życie teatralne.

M. Nowotarska w "Helena - rzecz o Modrzewskiej" Kazimierza Brauna maj 2001

Kto pisze scenariusze do przedstawień poetycko muzycznych, ile to już lat działa Teatr Polski w Toronto?

Wszystkie scenariusze spektakli poetycko- muzycznych są mojego autorstwa. Cała koncepcja, całe wymyślenie idei przedstawienia a nawet koncepcja scenografii. Jeśli chodzi o scenografię to współpracuje ze stenografką, która moje koncepcje realizuje. Teatr nieprzerwanie działa od 1991 roku, czyli to już 18. rok niesłychanie wytężonej pracy. Nie jest to instytucja dochodowa a mamy ogromne wydatki: opłacenie sali, nagrania muzyczne, ubezpieczenie Sali, kostiumy, dekoracje, profesjonalne plakaty, ciężko jest niesłychanie. Muszę jednak powiedzieć, że mamy trochę sponsorów. Otwieram się rynek ludzi zamożniejszych, którzy dają reklamy – chcąc pomóc sztuce jednocześnie promują siebie. Od lat sponsoruje nas Senat RP.

Jak zabiegała Pani o środki na działalność teatru z budżetu Senatu RP?

Ja nie zabiegałam o te środki to nasze przedstawienia szczególnie te o wielkich Polkach emigrantkach były grane w Warszawie były bardzo dobrze odebrane. Przedstawiciele Senatu i Ministerstwa Kultury i Sztuki oglądali przedstawienia i nasz wkład w promowanie kultury polskiej za granicą uznano za ważny i został doceniony.

Wróćmy do współpracy z Kazimierzem Braunem, która nie skończyła się w Polsce do dziś widzowie są świadkami waszych wspólnych projektów. Jak tu za Oceanem nawiązaliście Państwo współpracę?

Tak, tu może nawiążę do pewnych kontaktów, ponieważ zapytana przez Różę Nowotarską dziennikarkę z Waszyngtonu jak sztuka utkwiła mi w pamięci powiedziałam, że
 - „Za kulisami” Norwida było szczególnym zadaniem.
Wywiad ukazał się w Dzienniku Nowojorskim. Nie wiedziałam w tedy, że Kazimierz Braun mieszka w Ameryce. Kazimierz przeczytał wywiad, był bardzo wzruszony, zaczął mnie szukać a potem ofiarował mi „Helenę” i powiedział
- pani Mario niech pani robi z tym, co chce, ale to jest rola dla pani.
Potem współpraca nawiązała się bardzo serdecznie i owocnie przedstawieniami takimi jak: "American Dreams", „Tamara L”, "Promieniowanie" i teraz „Opowieści Poli Negri”. Ta współpraca jest dla nas niezwykle cenna i bardzo ważna dla mnie i myślę, że również dla profesora Brauna, który powiedział, że ma to wielkie szczęście, że tu za miedzą są dwie polskie aktorki, wykształcone w Polskiej Szkole Teatralnej niosącej pewne tradycje, które są nam ogromnie bliskie.

M. Nowotarska: "PROMIENIOWANIE" RZECZ O MARII SKŁODOWSKIEJ CURIE  Kazimierza Brauna

Gdzie oprócz Toronto publiczność miała szanse uczestniczyć w przedstawieniach Teatru Polskiego w Toronto?

O, przede wszystkim Winnipeg. To co teraz powiem to jest kurtuazja, ale też wielka szczerość. Ogromnie sobie cenimy współpracę z panem Zdzisławem Prochownikiem, który niezwykle profesjonalnie podchodzi do wszystkich realizacji naszych przedstawień. Mamy już w Winnipegu grono przyjaciół i zawsze z wielką przyjemnością wystawiamy tam swoje sztuki.
Właściwie znamy już też całą Kanadę, bo grałyśmy w Montrealu, London, Calgary w Edmonton, Vancouver, ale też przedstawienia odbywały się poza Kanadą.   
Z monodramem "Helena - Rzecz o Modrzejewskiej", wystąpiłam w Paryżu, Berlinie, Sztokcholmie, Malme Wiedniu, na Florydzie, Londynie, Chicago, Nowym Jorku, Los Angeles, San Francisco, San Diego, w Warszawie i na deskach Teatru Słowackiego w Krakowie, z okazji stulecia tej sceny.

Od jakiegoś czasu publiczność angielskojęzyczna uczestniczy w przedstawieniach gdyż są one tłumaczone na język angielski, jak technicznie to się odbywa, kiedy Pani pomyślała o tym by promować sztukę polską wśród społeczeństwa angielsko- języcznego ?

To jest inicjatywa właściwie ostatniego czasu, ponieważ głównym zadaniem naszego teatru jest utrwalanie języka polskiego i kultury polskiej wśród rzeszy Polaków mieszkających poza granicami. Niemniej jednak, już kilkakrotnie próbowaliśmy sił żeby uświadomić też publiczności angielskojęzycznej nasze tradycje i co prezentuje nasz teatr i co niesie. Kiedy Wisława Szymborska otrzymała nagrodę Nobla to zaraz w 1996 roku przygotowałyśmy spektakl „Wisława Szymborska Nobel 96”. W tym spektaklu po angielski grała Agata Pilitowska, muzykę napisał Jerzy Boski i Dariusz Król, ale były też przeźrocza Krakowa, cała panorama Krakowa sfotografowana przez Leszka Szurkowskiego. Sztuki: "Tamara Ł", "Helena - Rzecz o Modrzejewskiej", czy teraz Pola Negri są grane w języku polskim, ale przygotowaliśmy tłumaczenia, które są wyświetlane na ekranie i przez to przedstawienie jest dostępne nie tylko dla publiczności polskiej.  Kiedy ostatnio w Waszyngtonie grałam „Modrzejewską” przygotowane były w programie opisy w języku angielskim i to się bardzo podobało Amerykanom, którzy podchodzili do mnie z gratulacjami.

Czy zliczyła Pani ile przedstawień dał przez 18 lat swojej działalności Teatr Polski w Toronto?

Tak dokładnie nie liczyłam wiem tylko, że premier było już 100. Przedstawienia kameralne prezentujemy wielokrotnie i w wielu miejscach np. „Modrzejewska” była grana już ponad 50 razy. Przedstawienia duże, wieloosobowe niestety nie mogą być wywożone poza Toronto gdyż to jest zbyt kosztowne, bo to jest skomplikowana „machineria teatralna”, bardzo dużo ludzi. Czyli tu szczęcie mają ludzie mieszkający w Toronto, ale są już też tacy, któż pokochali nasz teatr i przyjeżdżają na przedstawienia z Montrealu z Hamilton... To są już setki przedstawień a ponieważ powstaje teraz książka pióra pani Joanny Sokołowskiej o Salonie Muzyki Poezji i Teatru w Toronto to trzeba będzie zliczyć ilość przedstawień gdyż tam będzie dokumentacja łącznie z mapą z zaznaczonymi miejscami, do których już dotarł nasz Teatr.

Bal Teatralny 20 Październik, 2007 Konsul Generalny dr Piotr Konowrocki z żoną Julią, Maria Nowotarska i Agata Pilitowska
 

Jakie są plany na przyszłość?

Przyszłość jest zawsze planowana, oczywiście z co najmniej rocznym wyprzedzeniem. Każdego roku w Konsulacie Generalnym w Toronto organizujemy wielkie party ogrodowe z dansingiem i wielkim koncertem. Każdy koncert jest wtedy robiony i w języku polskim i angielskim bo mamy dużo publiczności Kanadyjskiej. W tym roku na czerwiec planujemy taki tytuł „Noc w Wenecji” planujemy, że będą maski, będzie gondola ponieważ Konsulat jest położony nad jeziorem Ontario. Jesienią wznawiamy „Helenę”  a zaczynamy pracę nad spektaklem poświeconym Fryderykowi Chopinowi. Jeżeli uda nam się ten spektakl zrealizować to mamy jeszcze w planach duże show zatytułowane „Od Niemena do Coena”. Teraz realizujemy „Uśmiechy Lwowa” o czym już wspomniałam.

Dziękuję za rozmowę życzę dużo energii do realizacji wszystkich planów i do zobaczenia w Winnipegu już 29 marca na przedstawieniu "Opowieści Poli Negri"

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com