S  P  O  N  S  O R

    Wywiad z ks. Sebastianem Gackim

     Ksiądz Sebastian Gacki jest proboszczem parafii Świętego Andrzeja Boboli od 2006 roku. Kiedy wybrał kapłańską drogę życia, dlaczego zajmuje sie działalnością charytatywną? Na te i inne pytania Ksiądz Sebastian odpowie w dzisiejszym w wywiadzie.

Z jakich stron Polski Ksiądz pochodzi i jak trafił do Kanady?

Pochodzę z ziemi lubuskiej a większość moich młodzieńczych lat spędziłem w mieście przygranicznym, Gubin. Jak wielu ludzi lat 80-tych, wyjechałem we wrześniu 1985 roku na wycieczkę do Rzymu, no i już nie wróciłem do Polski. Postanowiłem, jak większość Polaków tego okresu, że nie wrócę do Polski. Dzięki pomocy jednego z księży, którego poznałem w Rzymie postarałem się o wyjazd do Kanady. Kiedy otrzymałem tzw. Landed Emmigrant w kanadyjskiej Ambasadzie w Rzymie, przyleciałem docelowo do Winnipeg, do diecezji St. Boniface. Ponieważ rząd kanadyjski był moim sponsorem, przez rok otrzymywałem od rządu pomoc finansową. W tym czasie również zgłosiłem się do ś.p. Arcybiskupa Antoine Hacault, by kontynuować moją naukę w Kanadzie.

Co zdecydowało o wyborze kapłaństwa?

Jeśli chodzi o moje kapłaństwo to muszę powiedzieć, że już jako mały chłopiec służyłem do Mszy Świętej. Bardzo lubiłem być ministrantem. Śpiewałem w kościele jak również byłem lektorem. Myślałem o kapłaństwie bardzo wcześnie bo już jak miałem 10 lat. Jednak powołanie to nie tylko służenie przy ołtarzu, ale również moja wewnętrzna potrzeba bycia z Bogiem na innej płaszczyźnie, nie takiej jak moi koledzy czy koleżanki przeżywali. Ten "głos " wołający pójdź za mną... odbijał się na osobach, które w jakiś sposób pomogły mi w tej wielkiej decyzji. Myślę tu o moim wspaniałym księdzu proboszczu, który swoim życiem kapłańskim utwierdził mnie w moim powołaniu.

Czy parafia Św. Andrzeja Boboli w Winnipegu to Księdza pierwsza parafia?

Po ukończeniu studiów teologicznych w Edmonton, wróciłem na parafię Świętego Alfonsa w Winnipegu i 31 sierpnia 1990 roku zostałem przez Arcybiskupa Antoine Hacault wyświecony na księdza dla diecezji St.Boniface. Od września 1990 rozpocząłem pracę kapłańska na mojej pierwszej francusko-angielskiej parafii w South Junction. Następnymi parafiami były: Swan Lake, Beausejour, Cooks Creek no i od września 2006 roku objąłem parafię Świętego Andrzeja Boboli w Winnipegu.

Jak pracuje się księdzu parafii Św. Andrzeja Boboli?

Jak już wspomniałem, od kiedy rozpocząłem pracę na parafii Świętego Andrzeja Boboli, było to nowe wyzwanie. Bo jakby nie było, formacje kapłańską otrzymałem w Kanadzie, no i to jest moja pierwsza polska parafia. Nie twierdzę, że zapomniałem języka polskiego, ale formacja duchowa w seminariach kanadyjskich jest nieco inna od tej w Polsce.
Praca w tejże parafii jak już mówiłem jest moim wyzwaniem. A parafianie? ...jak parafianie. Ja mówię, że mam parafian dobrych i bardzo dobrych. Nauczyłem się patrzeć pozytywnie w relacjach ludzkich. Byłbym naiwny, gdybym wierzył, że jestem w stanie zadowolić każdego indywidualnego parafianina. Po prostu to jest nierealne, ale staram się swoją energię koncentrować na tym co jest dobre i pozytywne w naszej parafii. Bo na tym można budować coś pięknego i szlachetnego. A są u nas parafianie, którzy angażują się w życie naszej parafii. Dużo wydarzyło się w naszej parafii w ciągu tych ponad 3 lat. W 2007 roku, w niedziele Miłosierdzia Bożego, przeżywaliśmy przepiękną uroczystość otwarcia Sanktuarium Miłosierdzia Bożego przy naszej parafii. W Sanktuarium znajdują się pierwszej klasy relikwie Świętej Faustyny. Przy tej okazji serdecznie zapraszam całą Polonię na nasze uroczystości w naszym Sanktuarium w niedziele, 11-go kwietnia. Uroczystości rozpoczynają się o godzinie 13:00 Wystawieniem i Adoracją Najświętszego Sakramentu; o godz. 15:00 Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego oraz o godz. 15:30 uroczysta Msza Święta, której będzie przewodniczył Jego Eminencja Albert LeGatt, Arcybiskup St.Boniface.
Wracając do parafii, wiele prac zostało wykonanych w naszym kościele. Prace kontynuowane są przy witrażu, który wypełnia nasze wielkie okno nad drzwiami frontowymi naszego kościoła. Jednym słowem, nie narzekam na brak pracy i zajęć w parafii.

Kiedy Ksiądz postanowił zająć się działalnością charytatywną, proszę o szczegóły co już udało się Księdzu zrobić?

Aby rozpocząć rozmowę na temat działalności charytatywnej, chciałbym wyjaśnić co to znaczy charytatywny. Charytatywny, to samo co miłosierny lub dobroczynny, wspierający potrzebującego pomocy tak materialnej jak duchowej. Ta wrażliwość niesienia pomocy biednym i potrzebującym ma swój początek w mojej własnej rodzinie. Sam pamiętam jako dziecko niektóre z wydarzeń w mojej rodzinie. Ponieważ mój ojciec był kierownikiem zakładów mięsnych, nigdy, dzięki Bogu, nie doznałem biedy. I pamiętam epizod, kiedy to moi rodzice wieźli w nocy wędliny i mięso dla najbiedniejszej rodziny w naszej miejscowości. Było to w tym czasie ryzyko. Rodzice nauczyli nas w domu aby, o ile jest możliwość pomagać biednym. Wracając do mojej działalności charytatywnej to już od pierwszych lat mojej posługi kapłańskiej organizowałem pomoc potrzebującym. Będąc na parafiach poza Winnipegiem, zbieraliśmy płody rolne ( kartofle, marchew, cebule i inne) oraz jedzenie can food i zaopatrywaliśmy kuchnie dla biednych prowadzoną przez Siostry Matki Teresy z Kalkuty w Winnipegu. Poza tym będąc na parafii w Cooks Creek, wysyłaliśmy odzież dla biednych do Polski. Od 2000 roku rozpoczęliśmy pomoc sierotom z Białorusi. Przez 4 następne lata, sprowadzaliśmy sieroty z Białorusi na wakacje. Były to grupy dzieci od 7 do 14 lat. Pamiętam jeden epizod, kiedy to przyleciała dziewczynka, która miała jakąś chorobę oka. Tłumaczka powiedziała, że lekarze na Białorusi powiedzieli, że utraci ona oko. Szybko skontaktowaliśmy się z lekarzami w Winnipegu. Dziewczynka miała tu operację , która uratowała jej oko. Pomoc lekarska była niesamowita. Zaraz po przylocie lekarze przyjechali do parafii i zbadali wszystkie dzieci. Dentyści zajęli się dziećmi i leczeniem zębów. Dzieci mieszkały w rodzinach naszej parafii. Był to wielki sukces. A teraz będąc w parafii Świętego Andrzeja Boboli, zorganizowaliśmy Grupę Charytatywną CARITAS. Mamy dwa projekty:
- pomoc biednym na Kubie ( przez Siostry Matki Teresy z Kalkuty pracujące na Kubie)
-pomoc najbiedniejszym polskim rodzinom na Ukrainie i w Polsce (Wałbrzych) poprzez Siostry Niepokalanki pracujące w Jazlowcu ( Ukraina) i w Wałbrzychu.
Przy tej okazji już dzisiaj zapraszam cała Polonię na naszą coroczna zabawę charytatywną, która odbędzie się w sobotę, 17- go kwietnia w PTG Sokół Winnipeg przy 717 Manitoba Avenue. Cena biletu $20.00 od osoby. Po rezerwację biletów dzwonic moiżna dzwonić- telefon parafii: 233-4316.

Ks. Sebastian Gacki na Kubie z Siostrami Matki Teresy z Kalkuty

Kościół na Kubie wymagający remontu

Dziurawy dach kościoła

Jakie Ksiądz ma plany, marzenia, zainteresowania?

To jest najłatwiejsze pytanie. Cóż, plany moje to ukończenie witraża w kościele. Zebranie jak największej sumy pieniążków na pomoc biednym na Ukrainie, Polsce i Kubie. A marzenia?... hmmm... aby kościół nasz był zawsze wypełniony parafianami wiernymi Ewangelii Chrystusowej. Aby zrozumieli właściwie słowa Jezusa: "... cokolwiek uczyniliście z tych moich najmniejszych, mieście uczynili". Każdy z nas będzie przed Bogiem odpowiadał za dobro, którym dzieliliśmy się z tymi, którzy tego potrzebowali, jak również za naszą obojętność i czynione zło. "Bo byłem głodny, a nie daliście mi jeść; bo byłem nagi, a nie odzialiście mnie, bo byłem..." Być miłosiernym to nie tylko moja osobista relacja z Bogiem i modlitwa, ale również moja wrażliwość wobec tych, którzy potrzebują naszej pomocy. Jak to powiedział Brat Albert: " dobro jest jak chleb, trzeba się nim dzielić z innymi."
Jeśli chodzi o moje zainteresowania to bardzo lubię podróżować, poznawać ludzi, ich życie. Kocham góry, brzmi to banalnie, bo mieszkam na preriach. Bardzo lubiłem chodzić po szlakach górskich, i tego mi tu bardzo brakuje. Jeździłem z pasja na snowmobile. Miałem taką maszynę Ski-doo MXZ, to była moja pasja. Kiedy miałem wolny czas, jeździłem nim. Byłem nawet w USA. Lecz kiedy przeniosłem się do miasta, musiałem maszynę sprzedać bo nie miałem warunków trzymać jej w mieście. Brakuje mi tego sportu. Został mi jedynie rower, którym jeżdżę w lecie po ulicach Winnipegu.

Dziękuję za rozmowę Jolanta Małek polishwinnipeg.com

    Wzruszające Misterium Męki Pańskiej

     Wielki Piątek to szczególne święto dla wszystkich katolików. Od wielu lat w tym dniu na ulicach Winnipegu odbywa się Misterium Męki Pańskiej. Ideą przedstawienia Misterium na ulicach Winnipegu jest przede wszystkim niesienie krzyża - jako świadectwa wiary i przynależności do Chrystusa, wzbudzenie refleksji w mieszkańcach nad wydarzeniami sprzed ponad dwóch tysięcy lat.

W Wielki Piątek 2 kwietnia 2010r kościół Świętego Ducha na długo przed godziną 9:00 wypełniony był tłumem wiernych. Tłum ten powiększał się z każdą minutą. Wierni przybyli by uczestniczyć w 23. Powszechnej Drodze Krzyżowej a procesja wyruszyła w tym roku właśnie z kościoła Świętego Ducha.

Ponad 30. aktorów amatorów z parafialnej Grupy Teatralnej odgrywało sceny z ostatnich kilkunastu godzin życia Jezusa Chrystusa. W trakcie inscenizacji odegranych zostało kilka scen, m.in. spotkanie Matki, Szymona, Weroniki i Płaczących Niewiast. Natomiast ostatnia stacja i symboliczne ukrzyżowanie Chrystusa odegrano przed Szkołą Świętego Ducha. Po scenie ukrzyżowania zdjętego z krzyża Chrystusa przeniesiono do Grobu Pańskiego wewnątrz kościoła gdzie w słowie na zakończenie abp V. James Weisgerber przypomniał, że Chrystus nie tylko umarł dla naszego zbawienia, ale także zmartwychwstał. Teksty rozważań, które wierni idący ulicami miasta usłyszeli w czasie Drogi Krzyżowej, zostały przygotowane przez młodzież z Parafii Św. Ducha oraz zaczerpnięte ze Światowych Dni Młodzieży, które odbyły się w Kolonii w Niemczech pod hasłem "Przybyliśmy oddać Mu pokłon".
Było to poruszające i bardzo realistyczne widowisko, które przyciągnęło około 1 000 osób. Uczestnicy tej niezwykłej Drogi Krzyżowej nie kryli wzruszenia i podziwu dla aktorów. Wszyscy włączali się w modlitwę, śpiew i rozważania. Takie wspólne rozważanie męki na ulicy to dawanie świadectwa, czas kiedy wierzący modląc się myślą o mocy krzyża.

Po zakończeniu modlitw proboszcz Parafii Świętego Ducha ojciec Maciej Pająk zaprosił wiernych do sali znajdującej się pod kościołem, gdzie Panie z Ligi Katolickich Kobiet czekały z kawą i poczęstunkiem.
Zobacz reportaż i  zdjęcia z tego wydarzenia.

Reportaż z Misterium Męki Pańskiej- realizacja Henryk Enen:

 

Fotografie Mirosław Weichsel:

 

Jolanta Małek polishwinnipeg.com
Więcej zdięć...

   Hypernashion- nowe nagranie

S  P  O  N  S  O R

    KATYŃ. 70 lat po zbrodni

Do dziś nie wiadomo na pewno, ilu Polaków zginęło z rąk NKWD w 1939 i 1940 r. Najbardziej prawdopodobna liczba ofiar zbrodni nazwanej katyńską to 21 857 ludzi. Miejsca zamordowania 7305 z nich do tej pory nie udało się dokładnie ustalić.
Katyńska epopeja zaczyna się już we wrześniu 1939 r., zaledwie kilka dni po sowieckiej inwazji na Polskę. Wtedy rozkazem szefa Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) Ławrientija Berii powstają obozy przeznaczone dla polskich jeńców wojennych, m.in. osławione później Kozielsk, Ostaszków i Starobielsk.

Pod "opieką" bezpieki
Wbrew wojennej praktyce, to właśnie bezpieka, a nie armia zajęła się jeńcami. Nie wszyscy Polacy mają tyle "szczęścia", by trafić do niewoli. Wielu Armia Czerwona za działalność "kontrrewolucyjną" rozstrzeliwuje na miejscu, tuż po pojmaniu.

Sowieci łamią też umowy z poddającymi się Polakami. Obrońcy Lwowa, którzy według zapewnień I sekretarza Komunistycznej Partii Ukrainy Nikity Chruszczowa mieli zostać uwolnieni, zginą rozstrzelani. Inni trafiają do obozów. Już w połowie listopada 1939 r. w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku znajduje się ok. 15 tys. jeńców. Ta liczba do czasu likwidacji obozów nie zmieni się diametralnie.

W lutym następnego roku w obozach jest 14289 jeńców, w tym 8383 oficerów, 19 oficerów marynarki wojennej, 5809 żandarmów i policjantów, 78 funkcjonariuszy administracji więziennej i kontrwywiadu.

Do obozów trafiają nie tylko oficerowie narodowości polskiej, którzy stanowią oczywiście przytłaczającą większość. Za druty trafiają też Żydzi (160), Niemcy (16), a nawet oficerowie kontraktowi z Gruzji, Węgier czy Bułgarii. Do obozów NKWD trafiają też Ukraińcy (33) i Białorusini (51), mimo że to właśnie ich miała przecież spod polskiego uścisku "wyzwalać" Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona.

Rozkaz: rozstrzelać

Mimo podporządkowania NKWD warunki w obozach jenieckich są znośne. Jeńcy mają prawo do korespondencji, organizują sobie zajęcia, żywienie - choć skromne - nie powoduje głodu. Sowieci postanawiają nawet zaszczepić jeńców przeciwko tyfusowi.

To wszystko sprawia, że jeńcy czują się - na tyle, na ile pozwala sytuacja - spokojni o swoje życie. Wielu myśli, że Sowieci wydadzą ich Niemcom. Inni są przekonani, że zostaną zwolnieni, przekazani krajom neutralnym lub - w najgorszym razie - wywiezieni do obozów pracy. Tragedii nie przeczuwa nikt.

Tymczasem Kreml ma już konkretne zbrodnicze plany, co do jeńców. Ostateczna decyzja zapada 5 marca 1940 r. Na wniosek Berii Biuro Polityczne Komitetu Centralnego Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) podejmuje decyzję o dokonaniu zbrodni.

Jeńcy zostali grupowo uznani za winnych dywersji, szpiegostwa i kontrrewolucji. Pod wyrokiem śmierci dla kilkunastu tysięcy Polaków podpisał się Józef Stalin, Michaił Kalinin, Anastas Mikojan, Wiaczesław Mołotow i Kliment Woroszyłow.

Niecałe trzy tygodnie później Beria wydaje rozkaz o "rozładowaniu" więzień w Baranowiczach, Brześciu, Drohobyczu, Lwowie, Łucku, Pińsku, Równem, Stanisławowie, Tarnopolu, Wilejce i kilku innych więzieniach. Oznacza to wyrok śmierci dla 7305 więźniów.
Pierwsze strzały

Rozstrzeliwanie pierwszych jeńców zaczyna się już 15 marca – ginie pierwszych trzynastu. Masowe transporty śmierci zaczynają się dopiero na początku kwietnia.

3 kwietnia zapełniają się pierwsze mogiły w Katyniu. Dzień później pierwsze strzały rozlegają się podziemiach twerskiej (wówczas Kalinin) siedziby NKWD (ciała chowano w Miednoje), 5 kwietnia zaczyna się mordowanie w Charkowie. "Z pierwszego zlecenia wykonano nr 343", melduje tego dnia szef twerskiego NKWD.

Rozstrzelania trwają niemal do końca maja – 20 maja ostatnia grupa jeńców ginie w lesie katyńskim. W tym samym czasie trwa wspomniane "rozładowywanie" więzień – ponad 7 tys. więźniów ginie najprawdopodobniej w Kijowie i Mińsku. Ich mogiły, których do tej pory nie odnaleziono, znajdują się prawdopodobnie w Bykowni i Kuropatach.

Masakry uniknęło jedynie 395 więźniów Kozielska, Ostaszkowa i Starobielska, których z niejasnych do końca przyczyn NKWD postanowiło nie zabijać.

"Motywy, dla których tym trzem procentom zdecydowano darować życie, są nie mniej, a nawet bardziej tajemnicze, niż motywy decyzji o fizycznej likwidacji pozostałych 97 proc." - pisał po latach por. Stanisław Swianiewicz, jedyny oficer, który uniknął śmierci, chociaż już był w Katyniu.
Gdzie są jeńcy?

Gdy Niemcy napadły na ZSRR w czerwcu 1941, a Sowieci przystali na formowanie polskiej armii, oficerowie, którzy przeżyli obozy, zaczęli wielką akcję poszukiwania zaginionych kolegów. Bez rezultatu. Na wszelkie zapytania gen. Władysława Andersa czy ambasadora Stanisława Kota, Sowieci mieli jedną odpowiedź - nie wiedzą, gdzie jest ponad 20 tys. Polaków.

Według zmieniających się wersji mieli oni "rozproszyć się" po ZSRR, "zaginąć" w wojennym chaosie, a nawet według słów Stalina "uciec do Mandżurii". Przez ponad rok, do czasu ewakuacji wojsk do Iranu, oficerom Andersa nie udało się zdobyć żadnej istotnej informacji o losie zaginionych.

Tymczasem już w lipcu 1942 r. katyńskie mogiły odnajdują polscy robotnicy przymusowi z Organizacji Todta. Na razie cmentarzysko oznaczają brzozowym krzyżem.

Goebbels zaciera ręce

Wielka niemiecka akcja ekshumacji, która zaważy na stosunkach polsko-sowieckich, rusza dopiero w lutym następnego roku, gdy Niemcy przeprowadzą pierwszą sondę i zaczną przesłuchania świadków. 29 marca 1943 r. rusza pierwsza ekshumacja.

Niemcy wiedzą, że mają w ręku znakomity oręż propagandowy.

Pierwszy komunikat o zbrodni katyńskiej Niemcy publikują 11 IV. W następnych dniach machina się rozkręca. O masakrze donosi cały czas niemieckie radio, Berlin organizuje konferencje prasowe, do Katynia (za zgodą Armii Krajowej) zjeżdżają przedstawiciele Polskiego Czerwonego Krzyża. Sprawozdanie PCK nie pozostawia wątpliwości – znalezieni oficerowie padli ofiarą Sowietów.

Moskwa zaprzecza. Przez 50 lat…

Ci odpowiadają 15 kwietnia. "Niemieckie zbiry faszystowskie nie cofają się w tej swojej nowej potwornej bredni przed najbardziej łajdackim i podłym kłamstwem, za pomocą którego usiłują ukryć niesłychane zbrodnie, popełnione, jak to widać teraz jasno, przez nich samych”, pisze w obszernym komunikacie Sowieckie Biuro Informacyjne.

Dziesięć dni później Moskwa zrywa stosunki dyplomatyczne z Polską, twierdząc, że Rząd Polski, który zwrócił się o zbadanie sprawy katyńskiej do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, "idąc na rękę tyranii Hitlera zadał zdradziecki cios Związkowi Radzieckiemu".

Zaczął się proces montowania w ZSRR posłusznych polskich komunistycznych rządów i próba wymazania z historii zbrodni katyńskiej.

Wersja o niemieckiej odpowiedzialności będzie obowiązywać w Związku Radzieckim przez prawie pół wieku.

Moskwa przyzna się do zbrodni dopiero 13 kwietnia 1990 r.
Maciej Tomaszewski//kdj/k Cytaty za: Andrzej Krzysztof Kunert, „Katyń. Ocalona pamięć”; Świat Książki, Warszawa 2010
TVN24.pl

Dwa poniższe filmy powinny być oglądane tylko przez tych, którzy mają mocne nerwy i mają skończone 18 lat.

Brytyjscy żołnierze znęcają się nad schwytanymi cywilami Irakijskimi.

Amerykanie strzelają do reporterów z helikopterów.

Dzieci, które przeżyły powyższy atak.

   Felieton Jacka Ostrowskiego

Doping – walka z wiatrakami
Jacek Ostrowski

Jestem wrogiem używania środków dopingujących, ale mam mieszane uczucia słysząc padające na „biorących” gromy. Czy naprawdę można ich dyskwalifikować? Czy to są po pierwsze skuteczne środki, a po drugie czy nie krzywdzące?

Co to jest środek 480 dopingujący? I tu będzie problem dla znawców tematu. Przecież rozpatrujemy to pod kątem wartości moralnych. Środkiem dopingującym jest środek niedozwolony stosowany dla osiągnięcia lepszych wyników. To taka bardzo skrótowa definicja. I teraz zaczynają się schody. Według mnie środkiem dopingującym jest tak samo EPO, jak i donos na przeciwnika politycznego. Bo przecież w polityce, w pracy, nawet w domu stosujemy środki dopingujące, środki nielegalne, niemoralne dla osiągnięcia założonych celów. Takim środkiem jest kradzież pomysłu koledze w pracy i wykorzystanie go w swojej działalności. Takim środkiem jest także plagiat. Środkiem dopingującym są nieprawidłowe wiązania przy nartach, jak i dodatkowe dyfuzory w bolidach Formuły 1.
 

Różnica między stosowaniem zakazanych środków przez sportowców, a innymi polega na tym, że często ci pierwsi niszczą sobie zdrowie fizyczne. Bo jeśli chodzi o zdrowie moralne to nie ma większych rozbieżności. Dlatego nie rozumiem polityka wypowiadającego się na temat dopingu, kiedy on sam po trupach doszedł do swojego stanowiska. Wydaje mi się , że ci katujący swoje organizmy zawodnicy to tylko najbardziej tragiczny odłam „biorących”. Oni po zakończeniu kariery zawodniczej często zostają kalekami, a jeśli do tego zostaną złapani na tym procederze to są biedakami. Patrząc jednak tylko na sport to chyba w tej dziedzinie weszliśmy w ślepą uliczkę. Słuchając wypowiedzi działaczy i samych zawodników cierpnie na człowieku skóra. Właściwie jest to wyścig. Trwa on od bardzo wielu lat. Zawodnicy biorą coraz nowsze preparaty , zaś laboratoria wymyślają nowsze metody wychwytywania oszustw. Tu nie ma barier moralnych i to jest straszne. Jednym słowem, ci którzy mają więcej pieniędzy mają dostęp do lepszych nowocześniejszych środków dopingujących. Podobno już są w obrocie specyfiki rozkładające się w momencie dobiegnięcia zawodnika do mety. Rewelacja! Tu nauka poczyniła nieprawdopodobne postępy. Szkoda, że tak nie postarała się w leczeniu chorób.
 

  No cóż , widocznie w sporcie są większe pieniądze do wzięcia. Od początku Świata wszystko kręci się wokół pieniądza i tak będzie do samego końca. Dlatego powinniśmy bardziej ścigać i karać firmy produkujące zakazane środki, a nie młodych chcących osiągnąć za wszelką cenę sukces sportowców. Nie dziwmy im się. Skoro wiedzą, że inni biorą, to żeby ich prześcignąć, lub żeby chociaż wyrównać szanse również muszą brać. W innej sytuacji będą tylko tłem. Proszę pamiętać, że nie oni wyhodowali tę dżunglę. Ona już była kiedy oni przychodzili na świat. I tu jest typowe prawo buszu……….. Żeby przetrwać trzeba walczyć i wszystkie chwyty są dozwolone. Dlatego jeszcze raz podkreślam…. nie potępiajmy tych młodych ludzi. Sami stworzyliśmy tę dżunglę i zacznijmy sami ją karczować. Niech dzisiejsi działacze, wcześniej sportowcy uderzą się w piersi i szczerze odpowiedzą na pytanie. – Brałeś? Czemu wielu z nich nie ma odwagi przyznać się do tego? Czemu oni biorąc kiedyś niedozwolone środki teraz krytykują innych? Oni mieli szczęście, że nikt wtedy tego nie kontrolował.
 

     Proszę spojrzeć na niektóre byłe sportsmenki , które teraz z wyglądu przypominają mężczyzn. Czy to jest normalne starzenie się organizmu? To są często jedne ze skutków ubocznych brania. Zróbmy to tak jak robi się z narkotykami. Zniszczmy plantacje ( producentów), a w każdym razie spróbujmy to uczynić. Likwidując źródło zmniejszymy rynek. To będzie wstęp do karczowania tej przeklętej dżungli zwanej dopingiem w sporcie.

Doping w życiu niestety jest nie do zniszczenia. Był jest i będzie. Ciągle wybuchające afery korupcyjne, kradzieże pomysłów świadczą o jego kondycji. Jednak trzeba z nim walczyć w każdej dziedzinie i już nie po to, żeby go zniszczyć, ale żeby się nie powiększał.
Jacek Ostrowski

   Wiadomości prosto z Polski

 Tusk do Putina: oczodoły ich czaszek patrzą i czekają

W Katyniu odbyły się uroczystości z okazji 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. W obchodach udział wzięli premierzy Polski i Rosji, Donald Tusk i Władimir Putin. - Zebraliśmy się tutaj w związku ze wspólna pamięcią i wstydem. Chylimy czoła przed tymi, którzy mężnie przyjęli tutaj śmierć - mówił Władimir Putin. - Panie premierze, oni tu przecież są, oni w tej ziemi leżą. Oczodoły ich przestrzelonych czaszek patrzą i czekają, czy jesteśmy zdolni, żeby przemoc i kłamstwo zamienić w pojednanie - powiedział z kolei Donald Tusk.
(wp.pl), (fot.Premier RP Donald Tusk na terenie Polskiego Cmentarza Wojennego, części kompleksu memorialnego "Katyń", podczas uroczystości z okazji 70. rocznicy zbrodni katyńskiej PAP / Radek Pietruszka)

Odnaleziono nieznany w Polsce film ws. zbrodni katyńskiej  

Film dokumentalny z czerwca 1943 r., przedstawiający wizytę francuskich oficerów po ekshumacjach w Katyniu a także pomieszczenie, gdzie przeprowadzano badania zwłok polskich oficerów, odnalazła Rada Pamięci Ochrony Walk i Męczeństwa - poinformował jej sekretarz Andrzej Przewoźnik, biorący udział w uroczystościach w Lesie Katyńskim.

- Odnaleźliśmy w zbiorach francuskich nieznany w Polsce film, który pokazuje wizytę francuskich oficerów w Katyniu w czerwcu 1943 r., a więc już po zakończeniu ekshumacji w Katyniu - poinformował Przewoźnik.

Jak podała agencja AFP, film trwa ok. 10 minut. Przedstawia m.in. wizytę delegacji rządu Vichy (kolaborującego z Niemcami) nad grobami w Katyniu, a także pomieszczenie, gdzie przeprowadzano badania zwłok polskich oficerów.

Film nakręcono w czerwcu 1943 r. podczas wizyty ambasadora rządu Vichy w Berlinie, Ferdinanda de Brinon, na froncie wschodnim, gdzie razem z Wermachtem walczył Legion Ochotników Francuskich przeciw Bolszewizmowi (LVP). Na filmie pokazano de Brinona w towarzystwie licznych oficerów LVP i dziennikarzy, m.in. wybitnego pisarza Roberta Brasillacha, który w głównym francuskim dzienniku kolaboracjonistycznym "Je suis partout" zamieścił relację "Widziałem Katyń".

Przewoźnik zapowiedział, że fragment filmu w postaci klatki fotograficznej będzie można zobaczyć 12 kwietnia podczas otwarcia wystawy plenerowej "Katyń - Zbrodnia, Polityka, Moralność" przed kościołem św. Anny w Warszawie. Wystawa, która w wersji anglojęzycznej trafi także do Biblioteki Kongresu USA, zaprezentuje także nigdy wcześniej niepublikowane fotografie funkcjonariuszy NKWD, którzy mordowali polskich jeńców.

Przewoźnik powiedział także, że dużą niespodzianką będzie opublikowanie przez Radę ponad 100 nowych nazwisk polskich oficerów zamordowanych przez NKWD wiosną 1940 r., którzy nie znajdują się na żadnej dotychczasowej liście katyńskiej. Wyjaśnił, że są to nazwiska oficerów, których szczątki w Katyniu odnalazła "komisja techniczna Polskiego Czerwonego Krzyża" jeszcze przed oficjalnym ujawnieniem zbrodni katyńskiej przez władze III Rzeszy 13 kwietnia 1943 r.

Pierwsza ekshumacja została przeprowadzona po znalezieniu przez Niemców zwłok polskich oficerów w Lesie Katyńskim. Rząd III Rzeszy powołał do jej przeprowadzenia międzynarodową komisję lekarską złożoną z wybitnych specjalistów medycyny sądowej. W celu dokonania badań bezpośrednio na miejscu zbrodni 28 kwietnia 1943 r. przybyła do Katynia komisja międzynarodowa, utworzona z przedstawicieli 12 państw.

W kwietniu 1943 r. przybyła również do Katynia Komisja Techniczna PCK, trzynastoosobowa ekipa o charakterze techniczno-fachowym, powołana przez Zarząd Główny PCK, w której skład wchodzili członkowie PCK, lekarze, laboranci, sanitariusze i pracownicy fizyczni. Członkowie ekipy PCK przeprowadzili w okresie od 15 kwietnia do 7 czerwca ekshumację i obdukcję ogółem 4243 zwłok (w materiałach niemieckich i w sprawozdaniu lekarza sądowego dr. Mariana Wodzińskiego figuruje liczba 4143 zwłoki), zabezpieczając jednocześnie dokumenty i przedmioty ujawnione przy szczątkach, w tym takie, które pozwoliły na identyfikację części ofiar.
(PAP)

Polski film zdobył dwie nagrody na Tajwanie

Film kinowy Andrzeja Maleszki "Magiczne drzewo", z Agnieszką Grochowską i Andrzejem Chyrą w obsadzie, zdobył dwie nagrody na 4. Międzynarodowym Festiwalu Filmów dla Dzieci w Tajpej na Tajwanie.

- Za "Magiczne drzewo" przyznano Grand Prix w kategorii filmów kinowych oraz Nagrodę Publiczności - powiedział reżyser filmu Andrzej Maleszka. Reżyser przyznał, że jego fantastyczno-przygodowy film o grupie dzieci, które znajdują krzesło spełniające ludzkie życzenia, miał na Tajwanie "rewelacyjne przyjęcie".

- Na festiwalu były trzy pokazy "Magicznego drzewa". Wszystkie zgromadziły bardzo liczną widownię. Dzieci oglądały film w oryginalnej wersji językowej, z chińskimi napisami - opowiadał Maleszka. Zaznaczył, że "Magiczne drzewo" już przed festiwalem miało na Tajwanie pewną renomę, ponieważ wcześniej tamtejsza widownia oglądała serial "Magiczne drzewo" w japońskiej telewizji.

- Bardzo cieszę się z tej nagrody. Na tym festiwalu pokazano wiele znakomitych filmów azjatyckich, a także m.in. amerykańskich. W profesjonalnym jury, które oceniało filmy i przyznało nagrodę naszej produkcji, zasiadali m.in. specjaliści z Japonii i Holandii. Cieszę się, że werdykt jurorów pokrył się z gustem publiczności, co przecież nie zdarza się często - mówił Maleszka.

Festiwal w Tajpej, zainaugurowany 1 kwietnia, wciąż trwa. Choć gala rozdania nagród już się odbyła, pokazy filmów dla publiczności będą organizowane do 11 kwietnia.

Kinowe "Magiczne drzewo" zrealizowano na bazie pomysłu wielokrotnie nagradzanej serii TVP1, wyreżyserowanej przez Maleszkę. Za tę serię Maleszka zdobył w 2007 r. w USA prestiżową nagrodę Emmy, która jest telewizyjnym odpowiednikiem Oscara.

- Film jest pełen niezwykłych pomysłów: latający dom i gigantyczna zjeżdżalnia wyrastająca z morza, krzesło, które chodzi i autobus, który zwariował; pieniądze, które lecą z kranu i sto wyczarowanych psów - przypomniała Aleksandra Biernacka, odpowiedzialna w TVP za sprawy związane z festiwalami.

W kinowym "Magicznym drzewie", oprócz Grochowskiej i Chyry, wystąpiła m.in. Hanna Śleszyńska oraz aktorzy dziecięcy - Filip Fabiś, Adaś Szczegóła, Asia Ziętarska i Maja Tomawska. Muzykę do filmu skomponował Krzesimir Dębski.
(PAP)

Ukraiński wicepremier prosi Polskę o pomoc 

Wicepremier Ukrainy Wołodymyr Semynożenko zwrócił się do Polski z prośbą o pomoc w zbieraniu materiałów archiwalnych na temat działalności Stepana Bandery, przywódcy Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) - informuje portal internetowy rządu ukraińskiego.

Według portalu, wicepremier rozmawiał o tym we wtorek na spotkaniu z ambasadorem Polski w Kijowie Jackiem Kluczkowskim. Semynożenko poprosił, by Polska przyczyniła się do zbierania informacji o Banderze, i powiedział, że z odpowiednią prośbą ukraiński Instytut Pamięci Narodowej zwrócił się do podobnych instytucji za granicą, zwłaszcza w Polsce.

Jak wyjaśnił kierownik wydziału politycznego ambasady RP w Kijowie Jacek Antos, na spotkaniu polski ambasador otrzymał do wiadomości oficjalny dokument, który szef ukraińskiego IPN Ihor Juchnowski skierował do swego polskiego odpowiednika Janusza Kurtyki. - Ambasador został zapoznany z treścią dokumentu - wyjaśnił przedstawiciel polskiej placówki i zaznaczył, że adresatem prośby jest IPN.

Dodał, że na tym etapie trudno jest ocenić, jaki będzie ewentualny przyszły udział ambasady w realizacji prośby strony ukraińskiej, choć zwykle ambasada pomaga przy realizacji różnego rodzaju wydarzeń czy porozumień.

Według informacji z portalu rządu ukraińskiego, wicepremier Semynożenko ocenił we wtorek, że kompromisowe podejście do postaci Bandery może zostać wypracowane tylko po uważnym prześledzeniu faktów i przy maksymalnym odpolitycznieniu tej kwestii.

Rzecznik prasowy IPN Andrzej Arseniuk poinformował, że pismo ze strony ukraińskiej do tej pory nie wpłynęło do IPN i dopiero po jego otrzymaniu Instytut podejmie decyzję w sprawie dalszych działań w tej sprawie.

W styczniu ówczesny prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko wydał dekret o nadaniu pośmiertnie Banderze tytułu Bohatera Ukrainy. Jego następca Wiktor Janukowycz mówił o zamiarze anulowania tej decyzji. W miniony piątek sąd administracyjny w Doniecku uznał, że dekret Juszczenki jest sprzeczny z prawem, ponieważ Bandera, zamordowany w 1959 roku, nie był obywatelem niepodległego od 1991 roku państwa ukraińskiego. W marcu Juszczenko mówił, że dekretu nie można unieważnić, dopóki w tej sprawie nie wypowie się Sąd Konstytucyjny.

Urodzony 1 stycznia 1909 roku Stepan Bandera jako działacz, a potem przywódca ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego w międzywojennej Polsce, był organizatorem akcji terrorystycznych skierowanych przeciwko państwu polskiemu i ZSRR, m.in. zamachów w 1933 roku na konsulat radziecki we Lwowie oraz w 1934 roku na ministra spraw wewnętrznych II Rzeczypospolitej Bronisława Pierackiego.

Za zamach na Pierackiego został skazany w 1936 roku na karę śmierci, zamienioną po amnestii na dożywocie. Po upadku II Rzeczypospolitej został uwolniony. 30 czerwca 1941 roku Bandera ogłosił we Lwowie powstanie niepodległego państwa ukraińskiego, za co w lipcu 1941 był aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Sachsenhausen. Przebywał w nim do września 1944 r.

Po II wojnie światowej Bandera zamieszkał w Monachium pod przybranym nazwiskiem Stefan Popiel. Zginął w październiku 1959 roku, zamordowany przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego.
(PAP)

Dalej...

   Wiadomości z Kanady

 Indianie nadal zatruwani rtęcią
Znany japoński ekspert dr Masazumi Harada orzekł, że skutki działania rtęci na zdrowie mieszkańców rezerwatu ludności rdzennej w północno-zachodnim Ontario są obecnie jeszcze gorsze niż w latach 1970.

Między rokiem 1962 a 1970 wytwórnia papieru w miejscowości Dryden wlała do rzeki Wabigoon 20.000 funtów rtęci.
Dr Masazumi Harada odwiedził w 1975 roku pobliski rezerwat Indian Grassy Narrows i stwierdził u mieszkańców rezerwatu obecność rtęci ponad trzykrotnie wyższą niż dopuszczalne przez Health Canada normy.
Organizacja ekologiczna Earthroots podaje, że dr Harada przyjechał ponownie w roku 2004 i stwierdził, że wszystkie te osoby już zmarły.
Ponadto, spośród osób, które w 1975 roku miały poziom rtęci w organizmie poniżej dopuszczalnej przez Health Canada normy, aż 89 proc. miało zdiagnozowaną chorobę Minamata (zatrucie rtęcią) lub potencjalnie było o krok od rozwinięcia tej choroby.
Health Canada przestała dokonywać regularnych badań na obecność rtęci u mieszkańców rezerwatu Grassy Narrows, uzasadniając to tym, że sprawa nie stanowi już problemu.
Dr Harada uważa, że stały kontakt z rtęcią, nawet jeżeli jej ilość jest niższa niż określone przez Health Canada normy, może prowadzić do zatrucia nią.
Grupy takie jak Earthroots i Free Grassy Narrows domagają się, by rząd przyznał, iż ludzie cierpią na zatrucie rtęcią i zaostrzył dopuszczalne limity. Ich zdaniem, konieczne jest stałe monitorowanie sytuacji.
40. lat temu zakazano połowów ryb w rzece Wabigoon River z powodu zatrucia wody rtęcią z zakładów papierniczych w Dryden.
Ekolodzy z oburzeniem zwracają uwagę na to, że Ontario zamierza eksportować technologię zapewniania czystej wody podczas gdy na terenie własnej prowincji tolerują i ignorują zanieczyszczenie rzek, jezior i innych zbiorników wodnych. Zwracają uwagę na to, że przemysł otrzymuje subsydia rządowe, podczas gdy zwykli ludzie muszą czekać 40 lat na to, aby sprawiedliwości stało się zadość.
W środę zaplanowano zorganizowanie w tej sprawie protestu przed gmachem legislatury ontaryjskiej.
Joanna Wójcik Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Oba dolary zrównane

We wtorek kanadyjski dolar podniósł się do poziomu wyrównania z amerykańskim.
Amerykański dolar spadał w wartości przez ostatnie tygodnie z powodu wzrastających cen paliwa i niestabilności ekonomiczną w USA.
Tymczasem dolar kanadyjski idzie w górę wskutek relatywnie silnej kanadyjskiej ekonomii i tego, że Kanada nie wzięła na swoje barki więcej zadłużenia niż jest w stanie spłacić, co jest poważną troską w Stanach w wielu krajach europejskich.
W poniedziałek kurs dolara osiągnął 99,99 dol. amerykańskiego. W ubiegłym tygodniu skoczył o 1,75 centa.
Ekonomiści spodziewają się, że kurs kanadyjskiej waluty będzie dalej oscylował wokół wyrównania się z dolarem amerykańskim. Raczej nie przewidują, by doszło do sytuacji z listopada 2007 roku, kiedy wzrósł do 1,10 dol. amerykańskiego.
Wysoki kurs kanadyjskiego dolara to dobra nowina dla osób wybierających się na zakupy do Stanów, ale bardzo niedobra dla producentów i eksporterów, gdyż kanadyjskie towary stają się cenowo mniej atrakcyjne dla importerów z innych krajów, a przede wszystkim z USA, które są głównym odbiorcą kanadyjskich towarów.
Ostatnio oba dolary zrównały się wartością w 2007 i 2008 roku, kiedy cena ropy skoczyła do 147 dol. za baryłkę.
We wtorek był moment, kiedy wartość kanadyjskiego dolara przekroczyła wartość amerykańskiego - najwyższy dzienny kurs wynosił 100,12 centów.
Co do tego, jak długo utrzyma się tak silny dolar kanadyjski, ekonomiści przewidują, że będzie to dość długi czas, nawet może kilka lat.
Jedno jest pewne - tak wysoki kurs dolara kanadyjskiego oznaczać będzie presję na handlowców, aby wyrównali ceny towarów z cenami po południowej stronie granicy.
Kurs waluty to tylko jeden z elementów wpływających na ceny. Należy pamiętać, że kanadyjski rynek to zaledwie jedna dziesiąta rozmiaru rynku amerykańskiego, a zatem kanadyjscy handlowcy nie mają takiej samej sytuacji jak ich amerykańscy koledzy. Do tego należy dodać wyższe koszty robocizny, obowiązek drukowania dwujęzycznych metek i etykiet - dlatego ceny w Kanadzie są nieco wyższe. Jeżeli jednak wysoki kurs kanadyjskiego dolara będzie utrzymywał się przez czas dłuższy, nie będzie innego wyjścia jak tylko obniżyć ceny.
Ekonomista z Bank of Montreal Douglas Porter zaczął porównywać ceny w Kanadzie i w USA od czasu, kiedy obie waluty zbliżyły się do siebie wartością. Stwierdził, że ceny w Kanadzie są przeciętnie o 24 proc. wyższe.
Latem ubiegłego roku różnica w cenach zmniejszyła się jednak do zaledwie 7 proc.
Niektóre ceny, np. benzyny lub owoców i warzyw natychmiast dostosowują się do wahnięć wartości walut. W przypadku innych towarów, np. samochodów, ceny zmieniają się raz lub dwa razy w roku. Podobnie w przypadku książek.
Ponieważ ceny zmieniały się zbyt wolno, w 2007 roku, kiedy obie waluty się zrównały, Kanadyjczycy zaczęli znacznie częściej robić zakupy w Stanach. Liczba wyjazdów do Stanów po zakupy wzrosła wówczas o 14 proc.
Mocny dolar kanadyjski jest korzystny dla sportu, ponieważ w przypadku wielkich drużyn pensje wypłacane są w amerykańskich dolarach, a także dla wszystkich, którzy inwestują w Stanach, kupując tam nieruchomości, odzież, czy inne towary.
Ogólnie jednak ekonomiści oceniają, że sytuacja jest obecnie inna niż przed paru laty i przedsiębiorstwa z różnych branż są znacznie lepiej przygotowane do
poradzenia sobie z wyrównaniem kursu walut kanadyjskiej i amerykańskiej i z silnym dolarem kanadyjskim.
Anna Głowacka Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Dalej...

   Fakty ze Świata

 USA zadowolone z polsko-rosyjskiego spotkania w Katyniu

Administracja USA wyraziła satysfakcję ze spotkania w Katyniu premiera Polski Donalda Tuska i premiera Rosji Władimira Putina widząc w nim oznakę znacznej poprawy stosunków polsko-rosyjskich.

Oświadczenie w sprawie spotkania katyńskiego złożyła sekretarz stanu Hillary Clinton. Pochwaliła w nim rządy obu państw i przyłączyła się do hołdu na cześć ofiar mordu na rozkaz Stalina w 1940 r.

- Masowe morderstwo w lesie katyńskim 70 lat temu jest tragiczną plamą na przeszłości Europy. Spotkanie polskich i rosyjskich przywódców obecnej generacji jest sygnałem dużo lepszej teraźniejszości oraz nadziei na coraz jaśniejszą i bardziej i pokojową przyszłość - napisano w oświadczeniu

- Witamy z zadowoleniem umocnienie się stosunków polsko-rosyjskich, które symbolizuje ten obopólny hołd (w Katyniu - przyp. PAP) i mamy nadzieję, że zapowiada on stały wzrost współpracy w Europie. Stany Zjednoczone łączą się z Polską i Rosją w upamiętnieniu tych, którzy stracili życie w Katyniu 70 lat temu - czytamy w oświadczeniu.
Tomasz Zalewski (PAP)

Ukraiński wicepremier prosi Polskę o pomoc

Wicepremier Ukrainy Wołodymyr Semynożenko zwrócił się do Polski z prośbą o pomoc w zbieraniu materiałów archiwalnych na temat działalności Stepana Bandery, przywódcy Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) - informuje portal internetowy rządu ukraińskiego.

Według portalu, wicepremier rozmawiał o tym we wtorek na spotkaniu z ambasadorem Polski w Kijowie Jackiem Kluczkowskim. Semynożenko poprosił, by Polska przyczyniła się do zbierania informacji o Banderze, i powiedział, że z odpowiednią prośbą ukraiński Instytut Pamięci Narodowej zwrócił się do podobnych instytucji za granicą, zwłaszcza w Polsce.

Jak wyjaśnił kierownik wydziału politycznego ambasady RP w Kijowie Jacek Antos, na spotkaniu polski ambasador otrzymał do wiadomości oficjalny dokument, który szef ukraińskiego IPN Ihor Juchnowski skierował do swego polskiego odpowiednika Janusza Kurtyki. - Ambasador został zapoznany z treścią dokumentu - wyjaśnił przedstawiciel polskiej placówki i zaznaczył, że adresatem prośby jest IPN.

Dodał, że na tym etapie trudno jest ocenić, jaki będzie ewentualny przyszły udział ambasady w realizacji prośby strony ukraińskiej, choć zwykle ambasada pomaga przy realizacji różnego rodzaju wydarzeń czy porozumień.

Według informacji z portalu rządu ukraińskiego, wicepremier Semynożenko ocenił we wtorek, że kompromisowe podejście do postaci Bandery może zostać wypracowane tylko po uważnym prześledzeniu faktów i przy maksymalnym odpolitycznieniu tej kwestii.

Rzecznik prasowy IPN Andrzej Arseniuk poinformował, że pismo ze strony ukraińskiej do tej pory nie wpłynęło do IPN i dopiero po jego otrzymaniu Instytut podejmie decyzję w sprawie dalszych działań w tej sprawie.

W styczniu ówczesny prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko wydał dekret o nadaniu pośmiertnie Banderze tytułu Bohatera Ukrainy. Jego następca Wiktor Janukowycz mówił o zamiarze anulowania tej decyzji. W miniony piątek sąd administracyjny w Doniecku uznał, że dekret Juszczenki jest sprzeczny z prawem, ponieważ Bandera, zamordowany w 1959 roku, nie był obywatelem niepodległego od 1991 roku państwa ukraińskiego. W marcu Juszczenko mówił, że dekretu nie można unieważnić, dopóki w tej sprawie nie wypowie się Sąd Konstytucyjny.

Urodzony 1 stycznia 1909 roku Stepan Bandera jako działacz, a potem przywódca ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego w międzywojennej Polsce, był organizatorem akcji terrorystycznych skierowanych przeciwko państwu polskiemu i ZSRR, m.in. zamachów w 1933 roku na konsulat radziecki we Lwowie oraz w 1934 roku na ministra spraw wewnętrznych II Rzeczypospolitej Bronisława Pierackiego.

Za zamach na Pierackiego został skazany w 1936 roku na karę śmierci, zamienioną po amnestii na dożywocie. Po upadku II Rzeczypospolitej został uwolniony. 30 czerwca 1941 roku Bandera ogłosił we Lwowie powstanie niepodległego państwa ukraińskiego, za co w lipcu 1941 był aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Sachsenhausen. Przebywał w nim do września 1944 r.

Po II wojnie światowej Bandera zamieszkał w Monachium pod przybranym nazwiskiem Stefan Popiel. Zginął w październiku 1959 roku, zamordowany przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego.
(PAP)

Mają inny kolor i smak - takich truskawek nie jadłeś

Znana brytyjska sieć supermarketów Waitrose, która nie raz zaskakiwała mieszkańców kraju spożywczymi osobliwościami, znów sprawiła im niespodziankę, wprowadzając do sprzedaży... białe truskawki o smaku ananasa.

"Ananasowe jagody" - jak je nazwano - są odmianą dzikiej truskawki pochodzącej z Ameryki Południowej, gdzie pojawiły się w wyniku naturalnego skrzyżowania w XVIII wieku. Mogły one bezpowrotnie wyginąć, gdyby siedem lat temu rolnicy holenderscy nie zaczęli jej uprawiać w celach handlowych.

Białe truskawki rosną w szklarniach, gdzie dojrzewają, nabierając białego koloru i wyróżniając się silnym aromatem ananasa.

Przedstawiciel sieci Waitrose, Nicki Bagott, powiedział, że nowa jagoda w menu "bardzo dobrze smakuje w połączeniu z jogurtem lub lodami".

Do 13 kwietnia 125-gramowy koszyczek "ananasowej jagody" jest sprzedawany za 2,99 funta (ok. 13 zł), a później będzie o funt droższy.
(PAP)

Dalej...

   Polki w świecie- Halina i Katarzyna Zawadzkie

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

   Podróże dookoła Polski- Świetochłowice

 ŚWIĘTOCHŁOWICE - miasto w południowej Polsce leżące w centrum Górnego Śląska. Jedno z miast należące do Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego oddalone 7 km od stolicy województwa śląskiego - Katowic. Graniczą od północy z Bytomiem, dawną stolicą Księstwa Bytomskiego, od zachodu i strony południowo-zachodniej z Rudą Śląską, a od wschodu i strony południowo-wschodniej z Chorzowem.

Obszar miasta, obejmujący 13,22 km2 rozciąga się między 18°53' a 18°53'15” długości geograficznej wschodniej i między 50°16'15” a 50°19'33” szerokości geograficznej północnej. Rozciągłość w kierunku południowym wynosi około 6 km, a w kierunku równoleżnikowym około 3,7 km. Długość granic wynosi 23,22 km.

Jeżeli chodzi o ludność to Świętochłowice są najgęściej zaludnionym miastem w województwie śląskim i należą do najgęściej zaludnionych miejscowości w Europie. W 2002 roku Świętochłowice zamieszkiwało 56 410 osoby. Na 1 km2 przypadało więc około 4 270 osób. Miasto zamieszkuje duża grupa ludności autochtonicznej - Ślązaków oraz zakorzenionych w mniejszym lub większym stopniu przybyszów z innych stron Polski.
 

Układ przestrzenny miasta tworzą zasadniczo dwa skupiska zwartej zabudowy - obiektów przemysłowych przemieszanych z budownictwem mieszkaniowym: śródmieście z dzielnicami: Centrum i Zgoda oraz Lipiny, Chropaczów i Piaśniki tworzące drugie skupisko.

Jak powstały Świętochłowice
Historia Świętochłowic sięga końca XIII w. Jako pierwsza w przekazach źródłowych pojawiła się wzmianka dotycząca Chropaczowa. Nazwę "CHROPAZCOW" wymieniono 21 lipca 1295 r. w dokumencie księcia bytomskiego Kazimierza II. Dopiero 18 lat później, 25 maja 1313 r., w dokumencie księcia Ziemowita występują "SWENTOCHLOWICZE". Obydwie osady powstały zapewne 100 – 150 lat wcześniej, jako wsie rycerskie. Do połowy XIX w. należały do parafii św. Małgorzaty w Bytomiu.

W początkowym okresie istnienia Świętochłowice składały się z dwóch odrębnych osad: Małych Świętochłowic (nazywanych też Świętochłówkami) oraz Świętochłowic zwanych Dużymi. Ta właśnie "Duża" część powstała później, na przełomie XIII/XIV w. jako osada lokowana na prawie magdeburskim. Władzę lokalną na terenie wsi sprawował sołtys. W pobliżu tejże nowo lokowanej osady istniała co najmniej od połowy XII w. stara część Świętochłowic ("Mała"). O tym, że wieś składała się z dwóch części, najlepiej świadczy dokument biskupa krakowskiego Jana z 4 maja 1332 r., mówiący o istnieniu "podwójnych Świętochłowic". Jedna część, należąca do Mikołaja, identyfikowana jest jako starsza. Położona była w okolicy obecnej ulicy Żołnierskiej i ciągnęła się w kierunku ulicy Wolności w Chorzowie.

Dalej...

   Ogłoszenia