Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

Skąd Państwo pochodzicie i jak doszło do tego, że od wielu lat żyjecie w Kanadzie?

Wacław Kuzia(W.K.)– Ja urodziłem się w Małym Płocku niedaleko Łomży. Jak Pani doskonale wie w szkołach polskich uczyli trochę o świecie a moja nauczycielka Natalia Piotrowska była taka wspaniała, że prawie przy każdej lekcji coś nowego wymyślała o tym kraju o tamtym a ci co się interesowali to mogli potem dowiadywać się więcej, ona inspirowała do poznawania świata. Wiedziałem, więc trochę o Kanadzie nim po wojnie podjąłem decyzje o przyjeździe tu. Ja przyjechałem do Winnipegu jednym z pierwszych transportów wetranów II wojny światowej.

Genowefa Kuzia(G.K.)- Urodziłam się w miejscowości Nowy Michalin gmina Różana wtedy województwo Brześć nad Bugiem. Moi rodzice byli ze środkowej Polski. Mój ojciec z kieleckiego a mama od Radomia. Podczas II wojny światowej całą moją rodzinę wywieziono do Rosji a po wojnie trafiliśmy między innymi do obozu w Techeranie. Trzy razy nas zapisywano na transport, ale moja mama była chora 4 miesiące wyleżała w szpitalu a bez niej nie chcieliśmy jechać. Ostatecznie jednak wyjechaliśmy do Karaczi do obozu przejściowego dla Polaków, wygnańców ze wschodnich ziem. Z Karaczi wyjechaliśmy statkiem do Stanów Zjednoczonych. Ta podróż była bardzo wyczerpująca trwała aż 2 miesiące. Po dotarciu na miejsce zajęły się nami polonijne organizacje. My tam przyjechaliśmy bez niczego a oni zapewnili nam wyżywienie, odzież i zakwaterowanie na początku w namiotach a potem wybudowali obóz. Tam byliśmy około 6 lat, były tam kościoły, szkoły, świetlice, było tam dobrze. W 1948 roku z rodzicami wyjechaliśmy do Kanady bo tam była moja ciocia i to ona nas sprowadziła.  

Dyplomy i odznaczenia za zasługi dla Polski i Polonii w Kanadzie

Jak wyglądało życie po przyjeździe do Kanady?

W.K.- Ja pracowałem na początku w lesie potem na farmach a potem był skład węgla, zakład meblowym firmy Canadian Furniture Factory, a następnie pracowałem w Heg Construction Ltd. W końcu założył własną firmę K. and K. Construction Ltd. Początki nie były łatwe, ale jakoś dobrze się układało zarabiałem coraz więcej i postanowiłem wybudować pierwszy dom. Budowę zacząłem przed ślubem z żoną i razem go wykończyliśmy.    

Gdzie Państwo się poznaliście, od kiedy razem idziecie przez życie?

W.K.- Poznaliśmy się tu w Winnipegu. Organizacje polonijne organizowały zabawy taneczne i na jednej z nich w SPK się poznaliśmy.

G.K.- Znaliśmy się długo, ale wcale nie myśleliśmy, że kiedyś będziemy małżeństwem. W roku 1949 dopiero wzięliśmy ślub.

 Razem to już chyba łatwiej było?

W.K.- Nie tak łatwo, bo jak to w życiu raz jest tak raz tak, ale dziś jesteśmy zadowoleni z naszego życia i dumni z naszych dzieci. Nie było łatwo, bo ten pierwszy dom, który zacząłem budować sam nam zalało a potem ja poważnie chorowałem na kręgosłup, ale się nie załamywałem, choć było tak źle, że leżałem na wznak na podłodze, nie mogłem ruszyć ani prawą ani lewą ręką to myślałem ” Mój Boże dwoje dzieci- jak ona da radę?”. Tak jednak ułożyło się szczęśliwie i podskakuje jak Pani widzi już 95 lat. To wszystko jednak samo nie przyszło. Pracowałem dużo, więc zarabiałem. Niektórzy koledzy zaczęli mówić on musiał przywieźć kasztanów pełne kieszenie (angielskie funty były nazywane kasztanami) . Przywiozłem tylko 4 funty. Anglicy nie mogli wpłacić wszystkiego tylko połowę. Ja miałem 8 funtów wiec dostałem 4 a resztę przysyłali po trochę i trzeba było sobie radzić a ja pracy się nie bałem i ciężko pracowałem na wszystko.

G.K. Ja też pracowałam i zarabiałam nieźle. Mogłam pracować w biurze, bo jeszcze w obozie przejściowym uczyłam się księgowości i otrzymałam świadectwo w języku polskim i hiszpańskim, ale lepiej płacili w szwalni. Moja mama szyła a ja od małego się przyglądałam, byłam taka wścibska, podkradałam mamie igły chowałam się na piec i szyłam. Umiałam szyć i dostałam tu pracę w szwalni. Płacili od sztuki, szło mi dobrze i ja mogłam zarobić o wiele więcej aniżeli w biurze. Za poprawki też dobrze płacili, to było ważne umieć poprawić by prawie wykończony płaszcz nie był do wyrzucenia, bo ktoś źle coś uszył. Pracowałam przy takich poprawkach i miałam płacone od 1,75$ do 2,00 $ na godzinę a przecież wtedy ludzie pracowali za 50 centów na godzinę. Ukończyłam 12. klasę księgowości i pracowałam tu także w biurze prowadząc księgowość. Zarabiałam i w biurze i w szwalni to szybciej stanęliśmy na nogi. Nie było łatwo, kiedy mąż z ciężkiej pracy zachorował, miał operację długo leżał w szpitalu i rok trwała jego rehabilitacja. Dużo w życiu przeszliśmy.

Życie w nowej ojczyźnie nie jest łatwe, ale jak słyszę Państwo dobrze sobie razem radziliście czy dużo trudności napotykaliście, jakie były początki waszego wspólnego życia, jak było z nauką, z językiem angielskim?

G.K. Czasem było tak, że się załamywaliśmy np. wtedy, kiedy przyszła powódź i zalało nam jeszcze nie wykończony dom. Mąż zaczął budować ten dom, kiedy jeszcze ślubu nie mieliśmy. Dużo ciężko pracował i kiedy mieli przyjechać zalewać fundamenty on przepracowany dał mi znać bym przyszła na budowę, bo z nim jest źle. Ja sama też byłam po operacji na tarczycę jeszcze nie w pełni sił. Przyszłam jednak a on leży nie może się ruszyć i mówi bym pisała do Polski do rodziny, że to już jego koniec. Wtedy posłuszeństwa odmówił kręgosłup.

W.K.-  Zadzwoniłem do tych, co mieli przyjechać z cementem wylewać fundamenty, że jestem chory, ruszać się nie mogę by w późniejszym terminie przyjechali. Wtedy po wojnie bardzo dużo wszyscy budowali i właściciel firmy odpowiedział, że jak nie przyjadą jutro to później nie wiadomo kiedy. Powiedzieli, że przyjadą i pomogą. Rzeczywiście pomogli i fundamenty, piwnica zrobione.

G.K.- Ludzie w tamtych czasach pomagali sobie. Ksiądz też był dla nas życzliwy. W miesiąc po wylaniu tych fundamentów braliśmy ślub. Ksiądz na początku mówił, że trzeba poczekać, zapowiedzi dać. My nie chcieliśmy czekać i ksiądz się zgodził, więc 16. sierpnia 1949 roku w kościele Św. Ducha wzięliśmy ślub. Razem już do zimy dom przykryliśmy dachem, zaczęliśmy ogrzewać a mieszkaliśmy w wynajętym pokoju. Pomyśleliśmy, po co płacić za wynajmowanie i postanowiliśmy wprowadzić się do nie wykończonego jeszcze domu. Praca była, zarabialiśmy wiec mogliśmy wykańczć dom. W życiu jednak róże mają też kolce. Przyszła wiosna i powódź i w domu- piwnicy i na parterze było jakieś 60 cm wody i musieliśmy się wyprowadzić. Taką klęskę ponieśliśmy na początek to było straszne załamanie, ale podnieśliśmy się.

W.K.-  Na szczęście nasz dom miał dobre uzbrojenie, pootwieraliśmy okna w piwnicy i woda schodziła  a ciśnienie dzięki uzbrojeniu nie zawaliło domu tak jak w niektórych przypadkach się działo. To nas podłamało bardzo.
U mnie z językiem angielskim było tak, że znałem tylko pojedyncze słowa angielskie. Znalazłem metodę na nauczenie się angielskiego. Wypisywałem słówka, dziennie po 10 i musiałem się tego nauczyć choćby nie wiem, co i nawet dosyć szybko rozumiałem i mówiłem po angielsku.

G.K.- Ja musiałam skończyć kurs księgowości, bo świadectwo miałam w języku polskim i hiszpańskim a tu wymagane w angielskim więc poszłam na kurs wieczorowy. Skończyłam ten kurs jako jedyna z grupy 50. uczniów zdałam egzamin a to było wtedy kiedy już miałam małe dzieci a maż był operowany na kręgosłup. Po roku od operacji mąż doszedł do siebie i zaczął pracować już na własna rękę nie w firmie. Kupiliśmy najpierw jedna działkę wybudowaliśmy bliźniak, a potem były kolejne domy.

To tylko niektóre polskie akcenty w domu Państaw Kuzia

Pierwszy dom udało się Państwu wybudować urodził się syn Henryk i córka Krystyna jak wtedy wyglądało Wasze życie?

G.K.- Dzieci urodziły się kiedy mieszkaliśmy w pierwszym domu. Później wybudowaliśmy drugi, w którym właśnie mieszkamy. Maż pracował w firmie, która budowała w tej okolicy domy. Czasem dzwonił bym otworzyła w tej dzielnicy w jakimś domu okna od piwnicy, bo tam przywiozą np. żwir. Ja tak jeździłam otwierałam czasem nawet ten żwir później wrzucałam do piwnicy. Szkoła i podstawowa i średnia jest tu blisko powiedziałam do męża zadatkujemy w tej dzielnicy dom tu mi się podoba. Mąż mówił, że po co, ale w końcu udało mi się go namówić. Jak wcześniej mówiłam mąż założył swoja firmę budowlaną  ja w niej cały czas pomagałam, pracowałam w szwalni i prowadziłam też księgowość w biurze.

W nowym domu dzieci miały bliżej do szkoły, ale chcieliśmy by uczyli się też języka polskiego choć rozumieli i mówili po polsku bo w domu mówiliśmy po polsku to woziłam dzieci w soboty do szkoły polskiej, a także na religię po polsku. I syn i córka tańczyli w zespole pieśni i tańca to na próby też trzeba było dzieci wozić. Córka tańczyła i śpiewała w chórze. Syn uczył się grać na akordeonie, zajęć i nam i dzieciom nie brakowało.

Oprócz życia rodzinnego aktywnie działaliście też Państwo w Polonijnych organizacja, czym się dokładnie zajmowaliście?

G.K.- Należąc do SPK zajmowałam się księgowością. Byłam członkinią sekcji pań a także kilka razy jej przewodniczącą, byłam również w komisji rewizyjnej. Należałam i działałam aktywnie w  Federacji Polek, w której organizowaliśmy różne uroczystości, wieczorki, organizowaliśmy zabawy. Z federacji Polek były organizowane wyjazdy do różnych miejscowości w Kanadzie nieraz na 2, 3 dniowe, pokazywaliśmy i uczyliśmy tam gdzie nas zapraszano jak wyszywać, haftować, robić obrusy, serwety na szydełku. Ja też wyjeżdżałam. Podczas jednego z takich wyjazdów zapytano mnie ilu Polaków jest w Winnipegu i czy mamy muzeum polskie. Polaków  jest dużo a muzeum nie mamy- odpowiedziałam. Powiedziano mi, że powinnam się zająć zorganizowaniem takiego muzeum. Wzięłam to sobie do serca i na zebraniu Federacji Polek zaproponowałam założenie muzeum polskiego w Winnipegu. Było dużo przeciwnych osób, ale bardzo mi zależało by w Winnipegu Polacy mieli swoje muzeum więc postanowiłam się tym zająć. Rząd wtedy dawał pieniądze na rozwój kultury różnym grupom etnicznym i udało się też takie pieniądze dostać i otworzyliśmy Muzeum Polskie Ogniwo. Dziś tym muzeum zajmuje się moja córka Krystyna.

W.K.- Tak jak żona ja też należę od samego początku do SPK wiele czasu się spędzało w organizacjach. Zależało nam byśmy mieli się gdzie spotykać razem spędzać czas, by dzieci miały się gdzie uczyć ludowych tańców polskich, śpiewać w chórze polskie pieśni ludowe, gdzie mówiło się po polsku o tradycjach polskich i pamiętało o ważnych historycznych datach w dziejach Polski. Razem z żoną wiele czasu poświęciliśmy na działalność polonijną.

Czy odwiedzaliście Państwo Polskę?

W.K.- Ja w Polsce byłem wiele razy. Pierwszy raz, gdy jechałem to było tak, że dowiedział się o moim planowanym przyjeździe do Polski jeden z mieszkańców mojej miejscowości. Polska stała się komunistyczna ten człowiek był pierwszym obywatelem w Nowym Płocku i kiedy wieść poszła -Wacek przyjeżdża z Kanady w odwiedziny do rodziny – ten człowiek powiedział „ a niech przyjeżdża, my tutaj mamy dla niego miejsce w CZERWONYM DOMU” ten dom to było więzienie. Siostra mi to napisał i powiedziała „ chcemy Ciebie zobaczyć, ale nie w wiezieniu, więc się zastanów, co robić?”. Ja się nie przestraszyłem i powiedziałem JADĘ!, ale zatelefonowałem do polskiej ambasady, by się ewentualnie zabezpieczyć, gdyby mnie coś złego spotkało. Na szczęście ów człowiek gdy się spotkałem z nim wyciągnąłem pierwszy rękę na powitanie to wspominaliśmy dawne lata i nie robił żadnych kłopotów, uszanował mój pobyt w Kanadzie. 

G.K.- Całą rodziną też byliśmy w Polsce. Mąż jeździł sam a dzieci się dopytywały „mamusiu a my kiedy pojedziemy”. Bardzo chciałam by rodzice męża, którzy jeszcze żyli zobaczyli wnuki. Pojechaliśmy razem z dziećmi do Polski, dziadkowie byli szczęśliwi i cieszyli się, że choć wnuki z Kanady to mówią po polsku. Dzieciom się Polska podobała były bardzo zadowolone z tego wyjazdu doceniły to, że nalegaliśmy na naukę języka polskiego, uczyliśmy historii Polski i właściwie choć żyliśmy w Kanadzie prowadziliśmy polski dom. Wszystkie święta są tradycyjne polskie. Dzieci uradziły się w Kanadzie uczyły się wśród Kanadyjczyków, ich przyjaciele to Kanadyjczycy, ale są tez dumni z tego, że mają polskie korzenia.    

Pani Genowefa i Wacław Kuzia 6 czerwca 2008 r. zostali odznaczeni medalem "Pro Memoria"

Panie Wacławie a proszę poradzić naszym czytelnikom jak zachować przez długie lata tak nienaganna sylwetkę może sekret tkwi w specjalnej diecie?

W.K.- Myślę, że aktywność, praca, cele do których człowiek dąży są ważne a z dietą to muszę powiedzieć, że ja nie znoszę tłustego i żona też nie, nigdy nie jadamy tłusto. Jemy za to dużo warzyw. A rady właściwie to nie mam nic specjalnego nie robiłem a Dzięki Bogu mam 95 lat i czuje się dobrze.

 Dziękując Państwu Kuzia za rozmowę życzę dużo pogodnych dni w zdrowiu

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

To już 80 lat Polskie Towarzystwo Gimnastyczne St. Boniface bierze czynny udział w życiu polskiej społeczności w Winnipegu. Członkowie Towarzystwa są dumni ze swojej 80- cio letniej historii dlatego 8 listopada 2008 roku w swojej siedzibie uroczyście świętowali jubileusz.

Obchody rozpoczęły się  odśpiewaniem hymnów narodowych Kanady i Polski. Okazjonalne przemówienie wygłosił  prezes Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół St. Boniface Piotr Mikus oraz Ojciec Jan Spyrka.

Gratulacje wszystkim członkom PTG Sokół, St. Boniface z okazji jubileuszu składali : 

Pani Shelly Glover członkini parlamentu kanadyjskiego z ramienia partii
konserwatywnej reprezentująca dzielnice St. Boniface.
Pan Greg Selinger Minister Finansow rządu prowincjonalnego z ramienia
partii NDP
Radny miasta dzielnicy St. Boniface Pan Daniel Vandal
Prezes Kongresu poloni Kanadyjskiej oddział Manitoba Lech Gałęzowski
Reprezentująca Polskie Towarzystwo Gimnastyczne Sokół Wilno z Litwy
Pani Sabina Gielwanowska
Prezes Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Winnipeg Pan Marian Jaworski
Prezes Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Brandon Pan Joe Słomiany.
 

Obchody uświetnił występ Szkoły Tańca  i grupy Alumnów Sokół.

Prezes PTG Sokół, St. Boniface wręczy zasłużonym członkom Towarzystwa odznaczenia. A oto wszyscy wyróżnieni, którzy otrzymali  złote, srebrne i brązowe Sokoły.
Złote
Jarzabek Tadeusz
Jarzabek Alicja
Skiba Andrzej
Racewicz Józef
Nierobisz Waldemar
Cyk Alicja
Srebrne
Elżbieta Kiełbusiewicz
Januszewicz Teresa
Skotniczy Renata
Skiba Maria
Winiarska Barbara
Serek Roman
Knop Zdzisław
Szurlej Czesław
Orłow Iwona
Orłow Jerzy
Leszczyński Maryla
Jacholkowska Danuta
Serek Bożena.
Kiełbusiewicz Janusz
Brązowe
Marek Winiarski

Specjalne wyróżnienia za wieloletnie członkostwo otrzymali
Pani Zielinks Maria
i Pan Oleszko Władysław, który Oleszko jest członkiem  Towarzystwa
od 1949 roku!

Dalej...

Druga część obchodów Święta Niepodległości odbyła się w siedzibie Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół Winnipeg przy 717 Manitoba Ave. Po odśpiewaniu hymnów narodowych Kanady i Polski oraz inwokacji wygłoszonej przez ks. Sebastiana Gackiego prezes KPK Pan Lech Gałęzowski przywitał zgromadzonych słowami:

"Szanowni Państwo niech mi będzie wolno  złożyć wszystkim zgromadzonym serdeczne gratulacje, Wasza obecność świadczy o postawie patriotycznej o przywiązaniu do Polski do tradycji, kultury i obyczaju święconego ofiarnym trudem wielu pokoleń Polaków. Świadomość tego trudu jest nam wszystkim potrzebna szczególnie tu z dala od ojczyzny, która razem z nami celebruje Święto Niepodległości bo to jest Święto wszystkich Polaków".

W dalszej części przemówienia Pan Lech Gałęzowski powiedział:

"Święto Niepodległości winno zatem przypominać o zapoczątkowanych przed wiekami zmaganiach polskiego narodu dla zachowania jego politycznej i kulturowej tożsamości . W tym dniu powinniśmy gremialnie włączyć się w obchody Święta Niepodległości Polski bez względu na to kim jesteśmy i co reprezentujemy . Biorąc udział w uroczystościach doceniamy ofiary naszych przodków, którzy oddali swoje najlepsze lata dla Ojczyzny. Przyszłość zależy tylko od nas. Często odwołuję się do napisu, który widnieje na Kolumnie Barskiej w Rapperswil a brzmi on "Wolność to wielka rzecz" jeżeli uświadomimy sobie co ten napis znaczy to napewno będziemy świadomi również tego, że wolności nikt nigdy nie daje nikomu na zawsze, o nią trzeba walczyć dlatego raz zdobyta powinna być pielęgnowana zarówno przez młodsze jak i starsze pokolenie. Tą krótką refleksję chciałbym zakończyć cytatem, który dla mnie ma głęboką wymowę, pochodzi on z jednych z tablic znajdujących się na krypcie Piłsudskiego na Wawelu
" Zwyciężyć i spocząć na laurach to klęska, być zwyciężonym a nie ulec to  zwycięstwo" interpretację pozostawiam Państwu."

Po wystąpieniu Prezesa KPK  odbyła się audio wizualna prezentacja przygotowana przez Bolesława Łuckiego " 11 listopada Narodowe Święto Niepodległości". Były to migawki z historii Polski od Pisłudskiego do Wałęsy z podkreśleniem mniej znanych faktów historycznych. Na podstawie tej prezentacji zorganizowano konkurs.

Na uroczystości obchodów Narodowego Święta Niepodległości z programem okolicznościowym wystąpili uczniowie Sobotniej Szkoły Języka Polskiego im. Jana Pawła II pod patronatem KPK. Uczniowie zaprezentowali krótki program poetycki przypominający fakty historyczne z okresu walk o wolną Polskę.

Uroczystości Święta Niepodległości zakończyło rozstrzygnięcie konkursu historycznego, którego zwycieżczynią została Ewelina Paprocka.

Odpowiedziała ona prawidłowo na wszystkie pytania konkursowe zdobywając główna nagrodę- $ 100. 00 ufundowaną osobiście przez prezesa KPK okręg Manitoba. Nagrody pocieszenia ufundowane przez Radio Polonia/Irek Lemans otrzymali uczestnicy konkursu, którzy nie odpowiedzieli tylko na jedno pytanie : Waldemar Malek, Alicja Markowska, Wiesław Jeżak, Wanda Mikulak.

Więcej zdjęć...
 

XL Walny Zjazd Kongresu Polonii Kanadyjskiej

Rok 2008 łączy się z wieloma ważnymi rocznicami naszej polonijnej wspólnoty. Do tych najważniejszych należy zaliczyć osadnictwo Polaków w rejonie Renfrew County, znanym powszechnie pod nazwą Kaszuby.

W lutym minęła 75. rocznica powołania Federacji Polskich Organizacji, która dowiodła Polonii jak bardzo potrzebna była reprezentacja dbająca o losy polskich imigrantów w Kanadzie.Te 75 lat miały okresy wzlotów i cieni. Szczególnie ostatnie dziesięciolecie należało do tego okresu historii KPK, który budził wiele obaw o jego przyszłość. Po tym zjeździe można mieć nadzieję, że rozpoczął się nowy okres w działalności KPK. Odniosłem wrażenie, że działacze polonijnych organizacji wyciągnęli właściwe wnioski z minionego okresu. Nie bez wpływu na obecny obraz Kongresu miał zarząd ubiegłej kadencji pod kierownictwem p. Władysława Lizonia.

Gośćmi zjazdu byli:
Przewodniczący Komisji Senatu RP ds. Polonii Andrzej Person i dyrektor biura tej Komisji Artur Kozłowski, Ambasador RP dr Ogrodziński, Konsul Generalny RP w Toronto p. Marek Ciesielczuk, oraz burmistrz Mississaugi p. Hazel McCallion.

Od początku zjazdu dało się zauważyć może nie nowy, ale w znacznie znaczniejszy ukłon w kierunku młodego pokolenia polonijnego. Organizatorem zjazdu był okręg KPK Mississaga, którym kieruje przedstawiciel Związku Harcerstwa Polskiego poza granicami Kraju dha. Anna Mazurkiewicz.

Do wykonania ogromu prac w okresie przygotowania i trwania zjazdu włączyło się Koło Przyjaciół Harcerstwa. Przewodniczącą prezydium zjazdu wybrano również przedstawicielkę ZHP pgK, hm. Krystynę Reitmajer. Jej osobowość miała bardzo znaczący wpływ na atmosferę przebiegu zjazdu.

Pierwszy dzień obrad koncentrował się na pracach komisji zjazdowych i rozpatrywaniu przedłożonych przez te komisje wniosków i zaleceń. Nie obyło się przy tym bez kontrowersyjnych decyzji. Do nich można zaliczyć los wniosku, aby zjazd podjął uchwałę zobowiązującą kandydatów do władz Kongresu do składania oświadczeń lustracyjnych. Na wniosek z sali głosowanie zostało utajnione (wymóg statutowy). W tajnym głosowaniu wniosek nie przeszedł. Nasuwa się pytanie, dlaczego lustracja działaczy polonijnych organizacji już po raz któryś nie może dojść do skutku. Należy tu dodać, że p. Władysław Lizoń przedstawił delegatom swój wniosek do IPN o lustrację.

Drugi dzień obrad koncentrował się na rozpatrywaniu wniosków i zaleceń komisji zjazdowych, ale został zdominowany przez tematykę młodzieżową. Równolegle do obrad zjazdu odbywała się Konferencja Programowa Klubów Studentów Polskich w Kanadzie. Kilkunastoosobowa grupa uczestników tej konferencji reprezentująca różne środowiska studenckie została zaproszona na obrady zjazdu, aby młodzi mogli przedstawić swoje wnioski i postulaty pod uwagę delegatów i władz Kongresu. Wiele z tych wniosków i postulatów zostało przyjętych z sympatią i zrozumieniem, zarówno przez delegatów jak przez członków ZG KPK i zarządów okręgów KPK. Ze szczególnym zainteresowaniem przyjęto wystąpienie Kamila Mroza ze Stowarzyszenia Studentów Polskich uniwersytetu w Ottawie, który zaprezentował delegatom program przyszłej działalności pod hasłem "Konferencja 3 Maja". Program ten ma na celu zbliżenie poszczególnych środowisk studenckich!

Pokazanie młodemu pokoleniu dorobku polsko-kanadyjskiego dziedzictwa, zaszczepianie dumy z historii i kultury polskiej i kreowanie liderów w środowisku młodzieży i Polonii to szczytne cele. Dobry początek został zrobiony, ale czy nabierze to określonego wymiaru w działaniu pokaże przyszłość.

Przed zakończeniem zjazdu wydarzyło się coś, co nie powinno mieć miejsca. Zapoznano delegatów zjazdu z listem grupy działaczy Związku Polaków w Kanadzie będących w opozycji i konflikcie z urzędującym zarządem Związku. List zawierał szereg oskarżeń pod adresem obecnych władz Związku Polaków w Kanadzie. Obecnemu na zjeździe prezesowi Związku Polaków uniemożliwiono przedstawienie stanowiska strony oskarżonej w tym konflikcie ponieważ nie mieściło się to w programie zjazdu. Delegaci w głosowaniu odrzucili sugestię autorów listu mającą na celu wciągnięcie władz Kongresu w ten konflikt. Mając doświadczenie negatywnych skutków wciągania Kongresu w konflikty polonijne w latach ubiegłych, delegaci upoważnili i zarząd i prezesa KPK do podjęcia roli mediatora w tym konflikcie, jeżeli zwaśnione strony zwrócą się o taką mediację. Słowa uznania, jakie padły na zjeździe zarówno z ust delegatów, jak i gości pod adresem ustępującego i ponownie wybranego kierownictwa Kongresu stwarzają nadzieję, że dobry kierunek działania obrany dwa lata temu będzie kontynuowany i tego trzeba życzyć wybranym władzom Kongresu z całego serca. Te dwa zdawałoby się marginalne zjawiska, jak sprawa lustracji i konflikt w Związku Polaków w Kanadzie zasygnalizowały, że nie wszystko weszło na prostą drogę, a czające się tu i ówdzie zło może dać znać o sobie.

Zdzisław Mercik
Delegat ZHR
w Kanadzie na zjazd KPK

•••

OŚWIADCZENIE XL WALNEGO ZJAZDU KONGRESU POLONII KANADYJSKIEJ

Delegaci XL Walnego Zjazdu Kongresu Polonii Kanadyjskiej, który odbył się w dniach 17 - 19 października 2008 r. w Mississaudze, Ontario, z satysfakcją informują całą społeczność polonijną, że nasz Zjazd zakończył obrady wytyczając kierunki działalności KPK na następną kadencję.

Zjazd bardzo wysoko ocenił działalność ustępującego zarządu i jego prezesa Władysława Lizonia. Z wielkim uznaniem przyjęto te działania, które przyczyniły się do zniesienia wiz dla Polaków odwiedzających Kanadę, i podpisania umowy socjalnej oraz umowy o wymianie młodzieży między Polską i Kanadą. Te i inne działania Zarządu Głównego doprowadziły do znacznego wzrostu prestiżu KPK i Polonii zarówno w Kanadzie jak i w Polsce.

Wybrano nowe władze KPK na kadencję 2008-2010. Prezesem Zarządu Głównego KPK ponownie został Władysław Lizon z okręgu Mississauga, a I wiceprezesem Zarządu Głównego został ponownie Jarosław Nowinka z okręgu Alberta.

Na posiedzeniu Rady KPK w dniu 16 października 2008r, członkowie Rady Kongresu, składającej się z prezesów okręgów KPK i prezesów organizacji centralnych oraz prezesa Fundacji Millenium, wybrali na Przewodniczącego Rady KPK Jana Cytowskiego, prezesa okręgu Toronto, Ontario.

Jesteśmy przekonani, że nowo wybrane władze Kongresu w duchu wzajemnego zrozumienia i współpracy z całą Polonią oraz organizacjami kongresowymi zrealizują obszerny i ambitny program działania uchwalony przez XL Walny Zjazd KPK. Szczególnie gratulujemy reprezentantom akademickiej młodzieży polonijnej, która przybyła na Zjazd i przedstawiła swoje dotychczasowe osiągnięcia i plany na przyszłość. Pozwala nam to mieć głębokie przekonanie, że przyszłość Poloni i organizacji polonijnych, w tym KPK, będzie w godnych rękach.

Delegaci dziękują okręgowi Mississauga KPK i zrzeszonym w okręgu organizacjom, ze szczególnym uwzględnieniem Koła Przyjaciół Harcerstwa, za wspaniałą organizację Zjazdu i gościność.

Serdecznie pozdrawiamy całą Polonię. Wyrażamy przekonanie, ze dotychczasowe osiągnięcia zaowocują jeszcze szerszym poparciem i zaangażowaniem calej Polonii w naszą działalność dla dobra Polonii, Kanady i Polski.

Delegaci i Prezydium
XL Walnego Zjazdu KPK Mississauga

 Zdzisław Mercik Gazeta