HUMOR 

Ciotka ma dwóch siostrzeńców-bliźniaków, jednak zaprosiła do siebie tylko jednego. Gdy już przyjechał, ciotka pyta go:
- W jaki sposób zdecydowaliście, który do mnie przyjedzie?
- Ciągnęliśmy losy.
- I ty wygrałeś?
- Niestety, nie...

 

B. ŻOŁNIERZE WSI MOGĄ PRACOWAĆ W SKW I SWW
Trybunał odrzuca skargę prezydenta na WSI


Dopuszczenie niezweryfikowanych byłych żołnierzy WSI do obowiązków w SKW i SWW jest zgodne z konstytucją. Tak orzekł w środę Trybunał Konstytucyjny, który badał skargę prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Trybunał uznał, że nowelizacja nie narusza zasad działania prawa wstecz ani zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionych przez niego przepisów. Zdanie odrębne od wyroku złożyło czworo sędziów.
Prezydent zarzucał, że ustawa działa wstecz
TK w pełnym składzie badał skargę prezydenta Lecha Kaczyńskiego, który zarzucił rządowej nowelizacji, że działa wstecz i różnicuje sytuację prawną b. żołnierzy WSI uznając, że w nowych służbach mogą pracować zarówno zweryfikowani, jak i ci, którzy weryfikacji nie przeszli. Zdaniem prezydenta, nowelizacja wprowadzała "dyskryminację na gruncie prawa karnego", ponieważ gdy ustała działalność komisji weryfikacyjnej, osoby, które złożyły fałszywe oświadczenia, unikają odpowiedzialności karnej.
"Zasada niedziałania prawa wstecz może być ograniczana"
Przedstawiciel Sejmu argumentował przed TK, że zasada niedziałania prawa wstecz może być ograniczana, a przyjęcie zaskarżonego rozwiązania podyktowały "względy bezpieczeństwa państwa" oraz konieczność uregulowania statusu żołnierzy, którzy złożyli oświadczenia, by móc pracować dla nowych służb.
Również przedstawiciel Prokuratora Generalnego przekonywał, że regulacja ma na celu uporządkowanie statusu służbowego osób przyjętych do nowych służb i do nich aspirujących, które poddały się weryfikacji, lecz nie z własnej winy jej nie przeszły.
TVN24

6 ZATRZYMANYCH PODEJRZANYCH O WYPROWADZENIE 23 MLN ZŁ
Szef rady fundacji Kwaśniewskiej z zarzutami

Andrzej K. - szef rady fundacji Jolanty Kwaśniewskiej - jest podejrzany o niegospodarność i pranie brudnych pieniędzy - poinformowała katowicka prokuratura. W nielegalny proceder zamieszanych jest jeszcze sześć innych osób.
- Podejrzani mieli wspólnie dokonywać kontrolowanych operacji finansowych w prywatnych spółkach - tłumaczy prokurator Leszek Goławski z katowickiego wydziału Prokuratury Krajowej i zaznacza, że sprawa nie ma żadnego związku z fundacją Jolanty Kwaśniewskiej "Porozumienie bez barier".
Jak tłumaczy Goławski, śledztwo zostało wszczęte po zawiadomieniu głównego inspektora informacji finansowej o popełnieniu przestępstwa. - Inspektor stwierdził, że istnieją materiały świadczące, że Andrzej K. prał brudne pieniądze - tłumaczy prokurator i dodaje, że chodzi o kwotę co najmniej 600 tys. zł.
Wyprowadzili 23 miliony?
Andrzej K. miał ponadto narazić spółki, w których pracował, na stratę ok. 0,5 mln. zł. Pozostali zatrzymani są podejrzani o narażenie spółek na straty oscylujące wokół 23 mln zł.
- Te osoby kontrolowały kilka spółek, które wzajemnie dokonywały kontrolowanych operacji gospodarczych - tłumaczy Goławski. - To w efekcie przynosiło zyski i umożliwiało pranie pieniędzy - dodaje.
PAP

Nauczyciel języka polskiego zamordowany w Kirgistanie

Maciej Chowaniok, związany z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach lektor języka polskiego, został zamordowany w Biszkeku, stolicy Kirgistanu. Miał 28 lat.
Rzeczniczka UŚ Magdalena Ochwat powiedziała, że nie są na razie znane bliższe okoliczności śmierci. Wiadomo jedynie, że do morderstwa doszło ostatniej nocy, bardziej szczegółowych informacji ma wkrótce udzielić służba konsularna.
Według kirgiskiego portalu internetowego, w nocy z poniedziałku na wtorek do kirgiskiej milicji za pośrednictwem alarmowego telefonu 102 nadeszła wiadomość, że na chirurgię szpitala Ministerstwa Zdrowia w Biszkeku przywieziono ciężko rannego Polaka, z dwiema ranami od noża w okolicach szyi. Mężczyzna zmarł w wyniku upływu krwi, gdyż nóż przeciął tętnicę.
Miejscowa milicja prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa Polaka, a do Biszkeku udali się przedstawiciele ambasady RP w Kazachstanie, obsługującej także Kirgistan.
Maciej Chowaniok był lektorem języka polskiego w katedrze dziennikarstwa Kirgiskiego Uniwersytetu Narodowego w Biszkeku. W Kirgistanie przebywał drugi rok. Był związany z Zakładem Literatury Współczesnej Instytutu Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego, a także ze Szkołą Języka i Kultury Polskiej. W trakcie studiów na UŚ prowadził działalność społeczną i naukową. Był m.in. przewodniczącym Międzywydziałowego Stowarzyszenia Dziennikarzy "Mosty". Redagował też serię zeszytów naukowych "Mosty: antropologia-medioznawstwo".
PAP

Dalej...

RAPORT MAEA NIE ROZWIEWA WĄTPLIWOŚCI
Syryjczycy szykowali bombę atomową?

"Znaczące ślady uranu" znaleźli inspektorzy Międzynarodowej Agencja Energii Atomowej w miejscu, w którym jeszcze we wrześniu 2007 r. stał tajemnicza konstrukcja, w której mógł kryć się, jak podejrzewał Izrael, podziemny reaktor jądrowy. 6 września ubiegłego roku izraelskie lotnictwo zmiotło budynek z powierzchni ziemi.
Ślady uranu inspektorzy MAEA znaleźli podczas czerwcowej inspekcji, z której raport właśnie udostępnili prasie. Nie są one jednak wystarczające, by udowodnić, że znajdował się tam reaktor, wobec czego potrzebne jest dalsze dochodzenie.
MAEA poprosi więc Syrię o próbki gruzów i wyposażenia zabranego ze zbombardowanego przez Izrael kompleksu.
- Choć nie można wykluczyć, że budynek nie był przeznaczony do celów nuklearnych, pewne jego cechy oraz dostępność wody do chłodzenia nasuwają analogie z instalacjami z reaktorem - mówi raport, który zostanie przedstawiony gubernatorom MAEA przez spotkaniem zaplanowanym na 27-28 listopada.
Syria nie współpracuje
Zdaniem Stanów Zjednoczonych kompleks ten był obiektem nuklearnym. Damaszek z kolei utrzymuje, że był to nieużywany budynek wojskowy, a ślady uranu niemal na pewno pochodzą z materiału, którym go zbombardowano. Zdjęcia satelitarne i inne materiały wywiadowcze przedstawione przez Amerykanów są z kolei zdaniem Syryjczyków sfabrykowane.
Jeśli jednak Syryjczykom zależy na oczyszczeniu się z podejrzeń, to jej starania o to można uznać za niewystarczające. Syria nie przedstawiła bowiem żadnej dokumentacji, o jaką MAEA prosiła,i nie zgodziła się na wizytę inspektorów w trzech innych miejscach, w których mogą znajdować się dowody związane z izraelskim nalotem.
Izrael też nie pomaga
Wyjaśnienie rzekomych nuklearnych zbrojeń Syryjczyków utrudnia też, jak podkreśla raport, "jednostronne użycie siły przez Izrael" i zwlekanie przez siedem miesięcy przez USA z przekazaniem stosownych informacji wywiadowczych. W tym czasie Syria zdążyła bowiem postawić nowy budynek w miejscu zbombardowanego.
"Jednostronne użycie siły przez Izrael" to eufemistyczne określenie izraelskiego bombardowania z września 2007 r., które zmiotło podejrzany budynek. - W świetle tego weryfikacja sytuacji przez agencję jest utrudniona i złożona, pochłania więcej czasu i środków - napisano w raporcie MAEA.
PAP

WYPADEK W NORWESKIM FIORDZIE
Tonie gigantyczny frachtowiec

W pobliżu Oslo idzie na dno blisko stumetrowy frachtowiec, mający w swoich ładowniach 5 tysięcy ton cementu i 115 ton paliwa. Z uszkodzonego statku uratowano 13 członków załogi.
Wiadomość o tym, że 97-metrowy frachtowiec tonie podała w środę norweska policja. Z pokładu uszkodzonego statku uratowano wszystkich 13 członków załogi.
Według policji statek należy do norweskiej firmy Crete Cement. Frachtowiec płynął w górę długiego i zatłoczonego fiordu Oslofjorden, na końcu którego leży stolica Norwegii. W środę rano - około 20 km od Oslo - stracił pływalność.
Na miejscu wypadku pracuje specjalna ekipa, która podejmuje odpowiednie kroki, by uniknąć wycieku paliwa do morza.
ENEX, PAP

KIJÓW ZAPEWNIA: MISTRZOSTWA NIE SĄ ZAGROŻONE
Polityczna wojna odbija się na Euro 2012

- To decyzja polityczna - mówi Jewhen Czerwonenko, szef zlikwidowanej właśnie przez ukraińskie władze Narodowej Agencji ds. EURO 2012. Mimo zamieszania w Kijowie, Polacy i Ukraińcy zapewniają, że organizacja mistrzostw nie jest zagrożona.
- Politycy i urzędnicy nie chcą przejrzystości - mówił odsunięty Czerwonenko. Swoją dymisję tłumaczył politycznym konfliktem w Kijowie. Czerwonienko, jako bliski współpracownik prezydenta Wiktora Juszczenki, uważa, że jego odejście jest efektem działań skonfliktowanej z prezydentem premier Julii Tymoszenko.
Zapewne ze względu na konflikt między Juszczenką a Tymoszenko Agencja nie uzyskała od rządu środków na swą działalność, w związku z czym jej wpływ na przygotowania do piłkarskich ME 2012 był poważnie ograniczony.
Jak nieoficjalnie dowiedział się TVN24, w grę wchodzą też osobiste interesy pani premier. Rodzina szefowej rządu miała bowiem zaangażować się w budowę kijowskiego stadionu piłkarskiego, a Czerwonenko miał się temu zaangażowaniu konsekwentnie sprzeciwiać.
Agencja nie spełniała oczekiwań UEFA
O likwidacji Narodowej Agencji ds. EURO 2012 poinformował w Kijowie wicepremier Ukrainy Iwan Wasiunyk. Jak jednak od razu zapewnił, rolę zlikwidowanej Agencji w ciągu trzech dni przejmie biuro koordynacyjne, działające w strukturach rządowych. - Decyzję tę podjęto w związku z reorganizacją systemu zarządzania przygotowaniami do piłkarskich mistrzostw w 2012 roku - poinformował wicepremier Ukrainy Iwan Wasiunyk.
Wśród oficjalnych powodów likwidacji agencji Wasiunyk podał m.in. zastrzeżenia, jakie do jej działalności miała UEFA. - UEFA niejednokrotnie podkreślała, że nie jest zadowolona z pracy Narodowej Agencji. Możliwe, że właśnie to stało się przyczyną takiej decyzji - powiedział prezes Federacji Futbolu Ukrainy, Hryhorij Surkis.
Minister uspokaja: Euro będzie
W uspokajającym tonie wypowiadał się również dla TVN24 minister sportu Mirosław Drzewiecki. - Proszę tego nie traktować w formie zagrożenia. Plan był taki, że ta spółka będzie organizowana w inny podmiot - mówił minister, który z całą stanowczością zapewnił, że "turniej nie jest zagrożony".
- Ta spółka już od paru miesięcy nie działała w projekcie i nigdy nie rozpoczęła takiej działalności jak jej polski odpowiednik - mówił Drzewiecki.
O tym, że Euro 2012 nie jest zagrożone zapewnia też tvn24.pl ambasador Ukrainy w Polsce Oleksander Mocyk. - Zapewniam, że nie będzie problemów z organizacją. Euro będzie na Ukrainie.
Nowa insytyucja zajmującą się organizacją Euro zostanie stworzona w ramach rządu. Na jej czele stanie stanie wiceminister ds. rodziny, młodzieży i sportu Igor Szewliak.
Już raz Euro zawisło na włosku
Narodowa Agencja ds. Euro już raz była sprawcą niemałego zamieszania. W ostatnich dniach października PAP, powołując się na wiceszefa agencji Jewhena Wilińskiego, poinformowała, że w związku z kryzysem ekonomicznym Ukraina wstrzymała wszystkie prace przy organizacji mistrzostw.
Niecałą godzinę później ambasador Ukrainy w Polsce w rozmowie z portalem tvn24.pl w ostrych słowach zdementował te doniesienia. Następnego dnia głos zabrał szef agencji Jewhen Czerwonenko, który zdecydowanie zaprzeczył doniesieniom agencyjnym. Wsparł go także szef spółki PL2012 Marcin Herra.
Interfax, PAP, TVN24, tvn24.pl

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Gliwice

Gliwice (łac. Glivitium, niem. Gleiwitz, czes. Glivice albo Hlivice, dawniej Glywice lub Gleywitze) - miasto w południowej Polsce na prawach powiatu w województwie śląskim, siedziba władz ziemskiego powiatu gliwickiego oraz diecezji gliwickiej.

Gliwice - Ratusz na rynku

Pierwsza wzmianka o Gliwicach pochodzi z roku 1276. W 1431 istniejąca już fosa i wały zostały uzupełnione murami, które utworzyły druga linie obrony.

W XV i XVI wieku miasto przechodziło z rąk do rąk. W 1430 - 1431 należało do księcia Zygmunta Korybutowicza, w 1431 książę oleśnicki Konrad VII Biały odbija miasto niszcząc jednocześnie zamek. W 1557 otrzymał je w dzierżawę Fryderyk von Zetritz. W 1569 Gliwice stały się wolnym miastem królewskim podlegającym koronie czeskiej za sprawą rady miejskiej, która wykupiła od Zetritza zwierzchnie prawa książęce.

Kościół św. Bartłomieja

Rok 1711 przyniósł same porażki, pożar spowodował upadek gliwickiego piwowarstwa, natomiast wojna austriacko - pruska spowodowała upadek sukiennictwa. W 1742 roku miasto przyłączone zostało do Prus. XIX wiek odzwierciedla się dużym rozwojem miasta. Zostaje otwarty kanał Kłodnicki, powstaje pierwsza drukarnia, otwarta zostaje linia kolejowa łącząca Gliwice z Opolem i Wrocławiem, otwarto pierwszy gliwicki bank oraz teatr.

Dalej

Dzisiaj publikujemy czterdziesty pierwszy artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

Stanisław Smoleński (junior) WSPOMNIENIA Spisane w sierpniu 1988

Urodziłem się w roku 1919 w Warszawie. Mieszkałem w Warszawie przez 10 lat. Zmiany miejsca pracy ojca spowodowały również zmiany miejsc zamieszkania i zmiany szkół, do których chodziłem. Przenosiliśmy się z Warszawy do Sierpca, potem na dwa lata do Wilna i na cztery lata do Łomży. Gdy wybuchła wojna w 1939 roku przebywałem w Broszniowie w województwie stanisławowskim. Byłem tam na praktyce. Udało mi się ją dostać w tej samem miejscowości, gdzie mieszkali moi rodzice. Gdy ojciec został powołany do wojska ja, jako najstarszy mogłem się zaopiekować rodziną. W domu wiele słyszeliśmy o naszych sąsiadach Rosjanach. Ojciec służył w armii rosyjskiej i sporo nam opowiadał o tamtych czasach, na ogół niezbyt pochlebnie. Pracowałem w tartaku. W Łomży uczęszczałem do szkoły przemysłu drzewnego i w tartaku, w Broszniowie, odbywałem swoją praktykę. Z chwilą wkroczenia na te tereny bolszewicy upaństwowili wszystko, również tartak, w którym odbywałem praktykę. Tak więc stałem się pracownikiem państwowym. Bolszewicy wyrzucili nas z mieszkania i dostaliśmy w zamian jeden pokój na poddaszu. Mieszkaliśmy tam do kwietnia 1940-go roku. W tym miesiącu bolszewicy wywieźli na wschód naszą całą rodzinę, to znaczy matkę, dwóch moich młodszych braci i mnie. Ojciec został powołany w pierwszych dniach wojny do Grodna i nie mieliśmy o nim żadnych wiadomości. Znaleźliśmy się w towarowych wagonach z prymitywnymi pryczami. Wagon był przepełniony. Dziura w podłodze służyła do załatwiania potrzeb fizjologicznych. Było nas w wagonie około 50 osób. Każdy zabrał ze sobą tyle, ile mu się udało. Jechaliśmy około 17 dni. Na polskiej granicy musieliśmy się przeładować na wagony szerokotorowe.

Dojechaliśmy do Kazachstanu do sowchozu zajmującego się produkcją zboża. Wyładowali nas tam i rozdzielili na różne grupy. Nam dano przydział na mleczną farmę. Było to o tyle dobre, że od czasu do czasu mogliśmy dostać odciąganego mleka. Zrobiono nam fotografie i wydano paszporty z ważnością na 5 lat. W paszportach tych było zaznaczone, że nie wolno się nam oddalić z naszego rejonu. Na samym wstępie zapytano się mnie o zawód. Nie bardzo się mogłem z nimi dogadać, bo rosyjskiego nie znałem. Ostatecznie przydzielili mnie do stolarza, bo uczyłem się kiedyś tego zawodu. Stolarz dał mi brzózkę i siekierę i polecił zrobić z tego dyszel. Nie długo jednak pracowałem jako stolarz. Wkrótce wysłali mnie do zbioru siana. Wstawaliśmy rano razem ze słońcem, i wracaliśmy z pracy razem ze słońcem. Na sianokosach żywiono nas dość dobrze. Na śniadanie na przykład, dostawaliśmy chleb i kwaśne mleko. Na obiad - zupę, a w niej nawet przytrafiał się kawałek mięsa. Pozostali członkowie naszej rodziny nie dostawali nic do jedzenia. Mieli wprawdzie przydział pracy, ale otrzymywali zarobki w postaci gotówki i o jedzenie musieli się starać sami, a nie bardzo było od kogo kupić. Otrzymywaliśmy od rodziny w Polsce listy i kilka razy nawet paczki. Udało się nam skomunikować z dziadkiem w Warszawie za pośrednictwem Czerwonego Krzyża. Ten z kolei podał nam adres ojca i na ten adres pisaliśmy wielokrotnie, mimo, że odpowiedzi żadnej nie otrzymywaliśmy. Ciągle jednak żyliśmy nadzieją, że list kiedyś dojdzie do adresata. Najważniejsze jednak, że wiedzieliśmy z listu dziadka, że ojciec żyje. Dotarła do nas wreszcie wiadomość o tworzeniu się Polskiej Armii. Dotarł do nas również list od ojca z wysłanymi przez niego pieniędzmi i wiadomością, że jest w Tatiszczewie, gdzie organizują się polskie oddziały i gdzie nas oczekuje. Nie było to jednak takie proste. Udałem się do kierownika farmy mlecznej. Zapowiedział, że wypuści nas, ale dopiero po zbiorach. Było by to zbyt późno, bo to oznaczało, że zamierza nas wypuścić w zimie. Wobec tego "na lewo" udało się nam dostać parę wołów, podwodę i dostaliśmy się w ten sposób do stacji kolejowej odległej o jakieś 10 kilometrów. Matka poszła na stację zakupić bilety. Udało się jej dostać bilety, ale tylko do Uralska. Tatiszczewo było określone jako strefa wojskowa i biletów do tej miejscowości nie sprzedawano. Wyładowaliśmy się więc w Uralsku i zaczęliśmy wysyłać depesze do ojca. Zatrzymaliśmy się na stacji kolejowej, bo było to jedyne miejsce, gdzie można było przenocować, na gazecie na podłodze. Po kilku dniach zatrzymał się na stacji transport Polaków do wojska. Porozumiałem się z kierownikiem transportu. Zgodził się mnie zabrać, ale miał zastrzeżenia co do zabrania matki i młodszych braci. W końcu jednak zgodził się pod warunkiem, że nie będą wychodzić z wagonu w czasie postojów na stacjach, aby ich nikt nie zobaczył. Załadowałem matkę i braci do wagonu i wróciłem po walizkę, która została na stacji. Zanim udało mi się powrócić z walizką pociąg odszedł z matką i braćmi, a sam zostałem na peronie bez dokumentów, z walizką w ręku. Nie miałem innego wyjścia jak czekać na ojca, który może nareszcie się dowie o miejscu naszego pobytu. Pozostałem na stacji, która była co pewien czas kontrolowana przez milicję. Po jakichś dwóch dniach przyjechał ojciec. Przeraził się, gdy się dowiedział, że matka z braćmi wyjechała z transportem wojskowym. Nie pozostawało nam nic innego jak pojechać do Tatiszczewa. Ojciec jako wojskowy nie miał trudności z otrzymaniem biletu. Szczęśliwie okazało się, że matka dotarła do Tatiszczewa i jest już w obozie wojskowym. W tym właśnie czasie władze postanowiły wysłać rodziny wojskowe na południe, bo nie było dla nich wyżywienia. Mimo iż miałem zamiar natychmiast zapisać się do wojska, zdecydowałem się, jako najstarszy, pojechać razem, by zaopiekować się matką i braćmi. I znów po męczącej podróży znaleźliśmy się nad rzeką Amu-Darią. Chcieli nas wysłać w górę rzeki barkami. Kobiety jednak sprzeciwiły się, jako że kobiety zwykle są odważniejsze niż mężczyźni. Wsadzili nas wobec tego do wagonów i wywieźli, nie wiadomo dokąd.
 

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ III
Imigrantów przybywa, Kanada się zmienia


Po zakończeniu wojny w 1945 roku przed milionami Polaków rozsianych po całym świecie stanęła konieczność dokonania wyboru powrotu do Kraju, albo pozostania na emigracji. Bardzo wielu nie chciało lub nie mogło wracać do Polski pod rządy komunistów, więc wybierali emigrację. Do Kanady, w latach 1945 - 1957 przybyło około 65 000 Polaków.[128]

Kanadyjskie urzędy imigracyjne zostały wówczas zalane tysiacami podań o stały pobyt składanymi przez zdemobilizowanych żołnierzy wojsk alianckich pochodzacych z Europy wschodniej i bezdomnych ludzi, DiPisów w czasie wojny wywiezionych do Niemiec przez hitlerowców. Z punktu widzenia rozwijajacej się gospodarczo Kanady, była to okazja do uzupełnienia swego społeczeństwa przez zdrowych (nie przyjmowano chorych i ułomnych) i w dużym procencie wykształconych Europejczyków, którzy nie mogli, albo nie chcieli wrócić do swoich krajów pod sowiecką okupację[129] . Roczne kwoty ilości imigrantów wpuszczonych do Kanady zależały od kraju urodzenia. Stąd zdarzało się, że Polak urodzony w Turcji jako Turek otrzymywał wizę w parę miesięcy, a jego brat urodzony w Polsce musiał na nią czekać parę lat. Było też sporo innych przepisów, które miały sprawdzać polityczną orientację petentów, albo kontrolować czy nie wwożą zwierząt lub rzeczy niepożądanych dla środowiska naturalnego Kanady, jak obowiązkowe w latach 50-tych deklarowanie, że się nie przywozi czerwonych wiewiórek (w Kanadzie są szare i czarne wiewiórki, a tylko na dalekiej północy kraju są czerwone). Strach rządu kanadyjskiego przed importem prostytucji odbijał się specjalnym traktowaniem podań samotnych kobiet przez niektóre urzędy imigracyjne w Europie. Kiedy od grupy młodych kobiet z Niemiec z podpisanymi kontraktatami na pracę zażądano medycznych dowodów dziewictwa w prasie kanadyjskiej podniósł się krzyk o dyskryminowaniu kobiet. Pod naciskiem opinii publicznej paragraf został wycofany. Zaczynały się nowe czasy.

Wraz z powojennym masowym napływem nowych imigrantów nie zmieniły się jednak kanadyjskie przepisy dotyczące pracy fizycznej nowo przybyłych sponsorowanych przez rząd kanadyjski. Według nich każdy młody mężczyzna musiał podpisać kontrakt robotnika rolnego[130] , a kobieta kontrakt służącej lub sprzątaczki.[131]. Z drugiej strony jeśli po jakimś czasie pracy zgłaszający potrzebę robotników lub służących nie mieli dalszej pracy dla zakontraktowanych imigrantów, to lokalne urzędy imigracyjne łatwo zwalniały tych ostatnich z reszty zobowiązań kontraktowych. Pisze o tym T. Wydźga[132]w swoich wspomnieniach. Także jedna z moich znajomych imigrantek, pani Z., która przybyła do Kanady w latach wojny jako kandydatka na służącą (chociaż się zupełnie nie nadawała do tego) opowiadała mi, zaśmiewając się przy tym, że kiedy jej pracodawczyni napisała list do urzędu imigracyjnego o niskich kwalifikacjach przysłanej służacej, urząd ten zwolnił p. Z. z kontraktu i zalecił jej szukanie pracy na własną rękę. Po paru krótkotrwałych zajęciach fizycznych, okazało się, że posiadana przez nią znajomość kilku języków europejskich właśnie jest poszukiwana w federalnym urzędzie imigracyjnym. Moja znajoma przepracowała w nim wiele lat, aż do emerytury.

Maria A. Jabłońska, matka znanego kanadyjskiego pianisty, Marka Jabłońskiego ( urodzonego w Polsce na początku wojny) tak zaczyna opowieść o początkach życia ich rodziny w Kanadzie: "Wylądowaliśmy w Kanadzie w 1949 roku i zaraz jechaliśmy prosto do Edmonton, gdzie przyjaciel mego męża załatwił nam pracę jako pomoc na farmie. Oboje z mężem mieliśmy wykształcenie uniwersyteckie, ale tutaj to nic nie znaczyło. W tamtych czasach było nie możliwe uzyskanie imigracyjnej wizy kanadyjskiej bez podpisania kontraktu pracy na farmie albo w przypadku kobiet pracy służącej. Nawet trzy doktoraty nic by w tym zakresie nie zmieniły. Wprost przeciwnie, mogłyby się przyczynić do zrujnowania szansy otrzymania wizy. Dlatego najlepiej było udawać zwykłego robotnika. Kanada nie chciała przyjmować ludzi wykształconych poza jej granicami, więc lepiej było nie przyznawać się do wyższego wykształcenia. Po kilku latach nagle przepisy zostały zmienione i głoszono potrzebę ludzi wykwalifikowanych w każdym rodzaju profesji i zawodu. Niestety dla nas ta zmiana przyszła za późno. Granice wieku przy przyjmowaniu do pracy w specjalności mego męża były ustalone i on był już za stary. Niemniej byliśmy szczęśliwi, że nie potrzebowaliśmy już pracować dla naszego farmera.[133]

Dla rodzin, które zamierzały pozostać w Quebec'u, gdzie było dużo opuszczonych farm[134], był też możliwy wariant osadzenia na opuszczonej farmie. Farmy te położone zazwyczaj daleko od miast, na terenach nie najwyższej jakości były przeważnie w ruinie. Bez inwentarza żywego, bez elektryczności i często bez wody bieżącej były tak nieatrakcyjne dla Kanadyjczyków, że rząd umyślił osadzać na nich rodziny emigrantów, którzy byliby obowiązani pracować na nich do pięciu lat zanim gospodarstwo przeszłoby na ich własność z prawem ewentualnej sprzedaży. W ten sposób farma zostawała jako tako zagospodarowana, a rząd federalny zostawał zwolniony z odpowiedzialności za przeżycie pierwszych lat przez imigrancką rodzinę.

Dalej...