HUMOR 


 

Środa, 2008-11-26

Prezydent: nie dopuszczę do prywatyzacji służby zdrowia

Prezydent Lech Kaczyński zawetował trzy z sześciu ustaw zdrowotnych: o zoz-ach, o pracownikach zoz-ów oraz ustawę wprowadzającą reformę służby zdrowia. Jak powiedział, "nie dopuści do prywatyzacji służby zdrowia". Dodał też, że w ten sposób spełnia swoje obietnice wyborcze. Prezydent podpisał natomiast trzy inne ustawy zdrowotne: o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o akredytacji w ochronie zdrowia, oraz o konsultantach w ochronie zdrowia.
Prezydent podkreślił, że zdecydował się na weto, ponieważ nie otrzymał zgody na referendum ws. kierunku reformy służby zdrowia. Dodał, że zmiany w służbie zdrowia są potrzebne, dlatego podpisał trzy z przedstawionych mu ustaw.
- Zdrowie i życie ludzkie to nie towar. Jestem gotów do rzeczowej dyskusji na temat zmian zarówno z rządem, jak i z opozycją oraz ze środowiskami lekarzy, pielęgniarek, związkami zawodowymi i z każdym, kto może przedstawić rzeczowe, zgodne z konstytucją plany - powiedział prezydent.
- Od początku nie kryłem wątpliwości co do rozwiązań idących w kierunku komercjalizacji i prywatyzacji służby zdrowia. Jestem gotów do rzeczowej dyskusji na temat zmian zarówno z rządem, jak i z opozycją oraz ze środowiskami lekarzy, pielęgniarek, związkami zawodowymi i z każdym, kto może przedstawić rzeczowe, zgodne z konstytucją plany - powiedział prezydent.
Podkreślił, że docenia zalety rynku, ale w gospodarce, a nie w tak wrażliwej sferze, jaką jest ludzkie zdrowie. - Ludzkie zdrowie, pacjent, to nie jest towar taki jak samochód czy meble - zaznaczył Lech Kaczyński.
Doradca prezydenta Tomasz Zdrojewski powiedział PAP, że na razie trzeba poczekać na opinie prawników co do tego, czy ustawy mogą wejść w życie na podstawie obowiązujących przepisów, czy potrzebna jest nowelizacja podpisanych przez prezydenta ustaw mówiąca o terminie ich wejścia w życie.
Podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Andrzej Duda ocenił zaś, że rząd "rękami posłów" tak przygotował przepisy wprowadzające w życie ustawy, aby "utrudnić prezydentowi możliwość ich zawetowania".
Niepodpisanie ustaw przez prezydenta oznacza, że ponownie zostaną one skierowane do Sejmu. Do odrzucenia weta potrzebna jest większość 3/5 głosów (w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów); koalicja PO-PSL nie ma takiej większości.
Decyzję prezydenta krytykują przedstawiciele koalicji rządowej. Natomiast poparcie weta do ustawy zakładającej obligatoryjne przekształcanie szpitali w spółki zapowiedzieli politycy PiS, SLD i SdPl.
Jeszcze zanim Lech Kaczyński ogłosił swą decyzję, o to, by prezydent nie wetował ustaw reformujących system ochrony zdrowia apelowali premier Donald Tusk i szef klubu PO Zbigniew Chlebowski. Premier przekonywał, że jeśli ustawy zdrowotne zostaną zawetowane, to będzie "trudniej i drożej ratować szpitale".
Tusk oświadczył, że jeżeli prezydent nie wysłucha prośby o niewetowanie ustaw zdrowotnych, to rząd będzie szukał takich rozwiązań - we współpracy z samorządem - które tak czy inaczej uczynią szpitale "bardziej gospodarnymi" i "odpowiedzialnie gospodarującymi środkami finansowymi".
Chlebowski apelował do prezydenta o odpowiedzialność. W jego opinii weto do ustaw zdrowotnych oznacza uprawianie "polityki na zdrowiu polskich pacjentów".
Z kolei zdaniem prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego to rząd Donalda Tuska ucieka od odpowiedzialności za służbę zdrowia. Szef PiS proponuje realizację planu b. ministra zdrowia prof. Zbigniewa Religi zakładającego m.in. wzrost nakładów na służbę zdrowia.
Poparcie weta do ustawy zakładającej obligatoryjną komercjalizację szpitali zapowiedział szef SLD Grzegorz Napieralski. Podkreślił, że nie można w dobie kryzysu światowego prywatyzować w Polsce służby zdrowia. Jego zdaniem szpital jest po to, żeby leczyć, a spółka - żeby zarabiać; państwo ma obowiązek leczyć pacjenta i rozpoczynanie reformy od prywatyzacji szpitali jest według SLD "nie do przyjęcia".
Za poparciem weta opowiedzieć ma się także koło SdPl-Nowa Lewica. Posłów tego koła zobowiązał do tego Zarząd Krajowy SdPl. Według SdPl proponowana w zawetowanej ustawie o zoz-ach obligatoryjna komercjalizacja szpitali oznaczałaby "ograniczenie dostępu do usług medycznych dla ludzi o średnich i niskich zarobkach oraz obniżenie jakości opieki medycznej". Co prezydent podpisał?
Pierwsza z podpisanych ustaw zakłada utworzenie urzędu Rzecznika Praw Pacjenta, którego na pięcioletnią kadencję będzie powoływał premier.
W ustawie zebrano najważniejsze prawa i obowiązki pacjenta. Obok oczywistych praw do udzielenia pacjentom świadczenia w stanie nagłego zagrożenia zdrowia czy porodu, zapisano też prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających aktualnej wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonego do nich dostępu - do "rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych, procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń". Zgodnie z ustawą, pacjent ma też prawo żądać, aby udzielający mu świadczeń lekarz zasięgnął opinii innej osoby wykonującej zawód medyczny lub zwołał konsylium lekarskie (ustawa pozwala jednak lekarzowi odmówić, jeśli uzna żądanie za "oczywiście bezzasadne").
Ustawa o akredytacji reguluje możliwość wystąpienia przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych z wnioskiem o potwierdzenie spełniania określonych standardów ich udzielania. Potwierdzenie ma wydawać minister zdrowia, na wniosek Rady Akredytacyjnej, w formie certyfikatu. W przypadku gdy podmiot nie spełnia wymaganych standardów, nastąpi odmowa akredytacji.
Ustawa o konsultantach w większości sankcjonuje przepisy już obowiązujące w rozporządzeniach. Określa tryb powoływania i odwoływania konsultantów w ochronie zdrowia, zarówno na poziomie krajowym, jak i wojewódzkim.
Czego prezydent nie podpisał?
Zgodnie z pierwszą z zawetowanych ustaw, zoz-y byłyby obligatoryjnie przekształcane w spółki kapitałowe działające w oparciu o prawo handlowe. Samorządy miały otrzymać 100% kapitału zakładowego, którym mogłyby dysponować. To one podejmowałyby decyzje o ewentualnej sprzedaży udziałów. Taki zapis dawał samorządom możliwość całkowitego wyzbycia się kapitału zoz-ów, ale także zachowania całości lub większości udziałów.
W ustawie wprowadzającej reformę określono m.in. szczegółowe zasady przekształcenia zoz-ów w spółki. Zakładała ona możliwość umorzenia zobowiązań publicznoprawnych przekształcającym się zoz-om. Spółki kapitałowe zarządzające zoz-ami miały otrzymywać ich nieruchomości w dzierżawę.
Ustawa o pracownikach zoz-ów m.in zrównywała ich czas pracy, a tym samym wydłużała czas pracy zatrudnionych w warunkach, które mogą być szkodliwe, m.in. radiologów, patomorfologów, pracowników prosektoriów i medycyny sądowej, którzy do tej pory pracowali 5 godzin dziennie. W myśl ustawy czas pracy pracowników zoz-ów nie mógłby przekraczać 7 godz. 35 min. dziennie, a w przypadku pracowników technicznych, obsługi, gospodarczych i administracyjnych - 8 godz. dziennie.
PAP

6 grudnia - przełomowy dzień dla polskiej armii

Armia żegna się z powszechnym poborem. W przyszłym tygodniu odbędzie się ostatnie przymusowe wcielenie do sił zbrojnych. - Datą symboliczną będzie 6 grudnia - powiedział szef MON Bogdan Klich. Wtedy wejdzie w życie mała nowelizacja ustawy o powszechnym obowiązku obrony.
Nowelizacja ustawy o powszechnym obowiązku obrony rozszerza nabór do służby nadterminowej. - Od tego dnia ma obowiązywać wewnętrzne prawo, które pozwala obsadzać wszystkie stanowiska przyznane dla służby zawodowej, także szeregowych zawodowych - powiedział Bogdan Klich.
Pytany o rolę Wojskowych Komend Uzupełnień po uzawodowieniu armii minister podkreślił, że mają być one instytucjami, które "w pewnym sensie" będą prowadziły działalność jak firmy headhunterskie, czyli tzw. łowcy głów, zajmujący się wyszukiwaniem pracowników. Klich przypomniał także, że WKU w ciągu najbliższych trzech lat czeka reorganizacja - m.in. zmniejszenie liczby ze 123 do 80, a także dostosowanie ich struktur do nowych zadań.
Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Franciszek Gągor przekonywał, że wojskowe komendy są przygotowane do pełnienia nowej roli, którą będzie m.in. promowanie wojska i zachęcanie do wstąpienia w jego szeregi.
- Do tej pory oficerowie WKU uczestniczyli w komisjach poborowych, w tej chwili ich rola będzie podobna w komisjach kwalifikujących; na określonym etapie będą prowadzić rozmowy z młodymi ludźmi - wskazał.
W Sejmie trwają już prace nad projektem nowelizacji ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP, który przewiduje kwalifikację wojskową.
Po zawieszeniu obowiązku odbywania zasadniczej służby wojskowej pozostanie obowiązek stawienia się przez poborowego do kwalifikacji. Do kwalifikacji wojskowej będą mogli się stawić także ochotnicy, w tym kobiety, jeśli ukończyli 18 lat i zamierzają w przyszłości pełnić służbę w ramach ochotniczych form służby wojskowej.
W projekcie przewiduje się zmianę sposobu prowadzenia rejestracji osób na potrzeby powszechnego obowiązku obrony kraju. Dotychczasowe osobiste stawiennictwo do rejestracji osób, które ukończyły osiemnasty rok życia, ma zostać zastąpione rejestracją w oparciu o dane znajdujące się w systemie PESEL.
Zgodnie z założeniami armia w 2010 r. ma liczyć 120 tys. żołnierzy. Wojsko będzie wyposażone w instrumenty, które pozwolą na przywrócenie obowiązku służby w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa państwa.
PAP

Zakończono badanie szczątków gen. Sikorskiego

W Zakładzie Medycyny Sądowej w Krakowie zakończono badanie zwłok generała Władysława Sikorskiego. Znane są już wstępne ich wyniki, według których charakter obrażeń u gen. Władysława Sikorskiego jest inny niż ten opisany przez lekarza w 1943 r.
- Badania były prowadzone w nocy. Po kilkugodzinnej przerwie sekcję wznowiono o godz. 7.30 w środę - powiedziała prokurator Ewa Koj. Dzisiejsza sekcja ma być prowadzona do godz. 13.00.
Jak powiedziała naczelnik pionu śledczego IPN w Katowicach prokurator Ewa Koj, wszystkie zaplanowane działania przebiegały bez przeszkód, ale o ich wyniku opinia publiczna będzie mogła dowiedzieć się z ekspertyzy, która powstanie za kilka tygodni.
Prokuratorzy IPN mają nadzieję, że uda się ustalić przyczynę zgonu generała. Takich informacji nie zawiera raport komisji powypadkowej z 1943 r. ani zeznania lekarza, który dokonywał oględzin po wyciągnięciu zwłok z wody na nabrzeże.
Jak powiedziała prokurator Koj w radiu RMF, stwierdzony wstępnie charakter obrażeń u gen. Sikorskiego jest jednak inny, aniżeli opisany wtedy przez lekarza. - Jak bardzo stwierdzony charakter obrażeń odbiega od tego opisu, dowiedzą się państwo w ekspertyzie. Jak stwierdziliśmy, jest on inny od zawartego w opisie - powiedziała prok. Koj.
Prokurator Koj zaznaczyła jednak, że są duże szanse, by naukowcy mogli określić przyczynę i mechanizm zgonu generała.
Zgodnie z wcześniejszymi założeniami, specjaliści szukali śladów ewentualnych złamań, urazów i uszkodzeń kości oraz obrażeń wewnętrznych. Zaplanowano także m.in. analizy DNA, histopatologiczne i toksykologiczne. Wcześniej, we wtorek wieczorem, szczątki generała przewiezione zostały do Zakładu Radiologii Collegium Medicum UJ, gdzie poddano je badaniom tomografem komputerowym. Na podstawie tomografii komputerowej czaszki ma być odtworzona m.in. twarz generała.
Ekshumacja zwłok gen. Władysława Sikorskiego została przeprowadzona we wtorek przed południem. Podniesienie sarkofagu i wydobycie trumny odbyło się bez komplikacji. Po godz. 14 trumna ze szczątkami gen. Władysława Sikorskiego została przewieziona z Wawelu do Zakładu Medycyny Sądowej w Krakowie, gdzie została otwarta.
Okazało się, że szczątki są nadal zmumifikowane, ale postąpił ich znaczny rozkład. Ciało było owinięte w wojskowy koc koloru brunatnego. Podczas wstępnych oględzin odsłonięto głowę i tułów. Lekarze pobrali próbki do badań bakteriologicznych i mykologicznych. Możliwe było to jedynie tuż po otwarciu trumny, zanim doszło do zakażenia bakteriami z powietrza. Ze względu na bezpieczeństwo osób uczestniczących w badaniach, zrobiono to w minimalnym składzie lekarskim.
Szczątki generała zobaczyły najpierw wnuczka jego siostry oraz córka pułkownika Andrzeja Mareckiego, który zginął razem z Sikorskim w katastrofie nad Gibraltarem. W czynnościach na sali Zakładu Medycyny Sądowej zaangażowanych było bezpośrednio kilkanaście osób, przede wszystkim lekarze medycyny sądowej i technicy. Obecni byli też prokuratorzy z katowickiego IPN. Dyrektor katowickiego oddziału IPN Andrzej Drogoń powiedział w TVN24, że nie widział śladów po kuli w czaszce generała. Tadeusz Szumowski, ambasador Polski w Dublinie, który w 1993 r. będąc zastępcą ambasadora w Wielkiej Brytanii uczestniczył w ekshumacji szczątków generała w Newark, po zobaczeniu szczątków powiedział dziennikarzom, że odniósł wrażenie, że są te same zwłoki, które widział 15 lat temu w Newark.
Pożegnanie i ponowne złożenie szczątków gen. Władysława Sikorskiego w sarkofagu na Wawelu odbędzie się w środę po południu. Ceremonia rozpocznie się o godz. 16.00 pod Krzyżem Katyńskim u podnóża Wawelu. O godz. 17.00 w Katedrze na Wawelu odprawiona zostanie msza św., a wieczorem - po złożeniu trumny w krypcie św. Leonarda - zostanie zamknięty marmurowy sarkofag.
Oficjalna wersja wydarzeń jest taka, że gen. Władysław Sikorski zginął 4 lipca 1943 w katastrofie lotniczej nad Cieśniną Gibraltarską.
PAP   

Dalej...

USA potępiają zamachy w Bombaju

USA stanowczo potępiły serię zamachów terrorystycznych w Bombaju, stolicy finansowej Indii. Departament Stanu przypuszcza, że wśród ofiar nie ma obywateli amerykańskich.
- USA stanowczo potępiają ataki terrorystyczne, które miały miejsce w Bombaju w Indiach. Monitorujemy sytuację bardzo dokładnie i jesteśmy gotowi do wsparcia indyjskich władz w walce ze straszną serią ataków - powiedział rzecznik Departamentu Stanu Robert Wood.
Co najmniej 80 osób zginęło, a 300, w tym eurodeputowany, odniosło obrażenia w środowych zamachach terrorystycznych w Bombaju.. Według telewizji CNN napastnicy przetrzymują zakładników w hotelu "Taj Mahal".
PAP

Zamachy w Bombaju, terroryści przetrzymują zakładników

Co najmniej 80 osób zginęło, a 300, w tym jeden eurodeputowany, odniosło obrażenia w zamachach terrorystycznych w Bombaju - podaje w internetowym wydaniu gazeta "The Times of India". Wcześniejsze doniesienia mówiły o 250 rannych. Według telewizji CNN napastnicy przetrzymują zakładników w hotelu "Taj Mahal". Przebywający w Bombaju polski europoseł Jan Tadeusz Masiel jest w swoim pokoju hotelowym cały i zdrowy - poinformowały źródła prasowe w PE.
Podczas zamachów został ranny deputowany Parlamentu Europejskiego, wchodzący w skład oficjalnej delegacji przebywającej w Indiach - powiedziała rzeczniczka hiszpańskiego eurodeputowanego Ignasi Guardansa, który stał na czele delegacji.
Oprócz Guardansa w skład delegacji wchodzi jeszcze 7 eurodeputowanych: 2 Niemców, 2 Brytyjczyków, Belg, Węgier, Polak oraz trzech tłumaczy. Wszyscy są zdrowi, ale sytuacja jest bardzo chaotyczna.
Polski eurodeputowany Masiel zapewnił w rozmowie z TVN24, że jest bezpieczny. - W sumie od godziny jest spokój, nie słychać wybuchów, a wcześniej było rzeczywiście kilka wstrząsów, kilka wybuchów dało się słyszeć - powiedział. Dodał, że "zachęcono" go, by pozostał w pokoju.
Rzeczniczka Guardansa powiedziała, że eurodeputowanych dwukrotnie zaskoczyły strzały: najpierw przed hotelem, gdzie mieszkali, a potem w budynku. Nie potrafiła powiedzieć, jak poważne są obrażenia eurodeputowanego.
Jeden ze świadków strzelaniny w hotelu powiedział indyjskiej telewizji, że napastnicy szukali osób z paszportami brytyjskimi lub amerykańskimi.
Szef policji w Bombaju poinformował, że zamachy terrorystyczne przeprowadzono w co najmniej siedmiu punktach miasta, w tym w dwóch luksusowych hotelach. Uzbrojeni mężczyźni strzelali na oślep z broni automatycznej, a także rzucali granaty.
Szef policji w stanie Maharasztra A.N. Roy powiedział, że w dalszym ciągu trwa walka policjantów z zamachowcami. - Starcia jeszcze trwają, próbujemy ich obezwładnić - oświadczył.
Przyczyny ataków nie są na razie znane. Według telewizji CNN dwaj napastnicy przetrzymują zakładników w hotelu "Taj Mahal". W dalszym ciągu trwa walka policjantów z zamachowcami. "Starcia jeszcze trwają, próbujemy ich obezwładnić" - mówił szef policji w stanie Maharasztra A.N. Roy. Szef policji w Bombaju poinformował, że zamachy terrorystyczne przeprowadzono w co najmniej 7 punktach miasta, w tym w dwóch luksusowych hotelach, a także na stacjach kolejowych. Jeden z ataków przeprowadzono w najsłynniejszej w mieście kawiarni "Cafe Leopold", odwiedzanej przez turystów. Uzbrojeni mężczyźni strzelali na oślep z broni automatycznej, a także rzucali granaty. Spośród 15 zakładników przetrzymywanych przez terrorystów w hotelu Taj Mahal połowa to cudzoziemcy - podał jeden z zakładników, któremu udało się uciec. Jeden ze świadków strzelaniny w hotelu powiedział indyjskiej telewizji, że napastnicy, młodzi mężczyźni w wieku 20-25 lat, szukali osób z paszportami brytyjskimi lub amerykańskimi. Podczas zamachów w Bombaju został ranny deputowany Parlamentu Europejskiego, wchodzący w skład oficjalnej delegacji przebywającej w Indiach - powiedziała rzeczniczka hiszpańskiego eurodeputowanego Ignasi Guardansa, który stał na czele delegacji. W skład delegacji wchodzi 8 eurodeputowanych: 2 Niemców, 2 Brytyjczyków, Belg, Węgier, Polak - Jan Tadeusz Masiel oraz Guardans. Źródła prasowe w PE powiedziały PAP, że poseł Masiel jest w swoim pokoju hotelowym cały i zdrowy. Cała delegacja parlamentu jest zlokalizowana i zdrowa, ale sytuacja jest bardzo chaotyczna - dodały. Masiel zapewnił w środę wieczorem w rozmowie z TVN24, że jest bezpieczny. Jak podała indyjska policja, podczas ataków w Bombaju zginął szef brygady antyterrorystycznej w tym mieście Hemant Karkare. W trakcie starć zostało zabitych dwóch terrorystów. W stolicy Indii Delhi w związku za atakami w Bombaju zaostrzono środki bezpieczeństwa.
PAP

Iran ma już 5 tys. wirówek do wzbogacania uranu

Szef irańskiego programu nuklearnego oświadczył, że jego kraj posiada w ośrodku wzbogacania uranu już 5 tys. pracujących wirówek.
Szef Irańskiej Agencji Atomowej Gholam-Reza Aghazadeh powiedział też, że Iran będzie kontynuował instalowanie wirówek i wzbogacanie uranu, by wyprodukować paliwo dla przyszłych elektrowni atomowych.
- Zawieszenia wzbogacania uranu nie ma w naszym słowniku - powiedział.
Wzbogacony uran może być wykorzystany jako paliwo w elektrowniach atomowych. Jednak kraje zachodnie obawiają się, że będzie wykorzystany do budowy broni atomowej.
W sierpniu Iran informował o 4 tysiącach wirówek.
PAP

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Toruń

Toruń (niem. Thorn, łac. Thorunia, Torunium, Thorvnivm) – miasto w województwie kujawsko-pomorskim, położone nad Wisłą i Drwęcą. Jeden z największych w kraju ośrodków naukowych, duży ośrodek gospodarczy i kulturalny.

Toruń Stare Miasto

Od 1999 siedzibą władz samorządowych województwa kujawsko-pomorskiego oraz Urzędu Marszałkowskiego. Siedziba Sejmiku Wojewódzkiego. Siedziba starosty powiatu toruńskiego, a także powiat grodzki.

Jest jednym z najstarszych miast polskich. Od 1992 Toruń jest stolicą diecezji toruńskiej. W 1997 toruński zespół staromiejski został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO, a od 2004 jest ogólnopolską siedzibą Ligi Polskich Miast UNESCO. W 2007 toruńska starówka została wpisana na listę 7 Cudów Polski dziennika "Rzeczpospolita". Toruński Rynek i Ratusz Staromiejski zajęły 3 miejsce w plebiscycie National Geographic Polska na 30 najpiękniejszych miejsc na świecie.

Ratusz Staromiejski w Toruniu

Ludzie mówią: "Piękny Toruń..." ...i zapewne mają rację. Widzą bowiem w tym mieście niezmieniony od stuleci bieg ulic toruńskiej Starówki, najpiękniejszą w Polsce, oglądaną od strony Wisły i nastrojowo iluminowaną panoramę średniowiecznej części miasta, dom narodzin Mikołaja Kopernika - przesławnego torunianina, zacisze monumentalnej katedry św. Janów - miejsce chrztu wielkiego astronoma, mauzoleum królewny Anny Wazówny w kościele pw. Najświętszej Marii Panny, unikalnej urody Ratusz Staromiejski.

Dalej

Dzisiaj publikujemy czterdziesty drugi artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

ANTONI TOMSZAK WSPOMNIENIA Spisane w czerwcu 1986

Urodziłem się w roku 1920-tym w miejscowości Bestwinka pow. Bielsko Biała w woj. Katowickim. Pierwsze moje kontakty z wojskiem datują się od 1935-go roku. Miałem
wtedy 15 lat, gdy z okazji pogrzebu Marszałka Piłsudskiego pełniliśmy wartę honorową. Należałem do "Strzelca" od 14-go roku życia. Odbywaliśmy normalne przeszkolenie wojskowe. W 1938 roku zostałem powołany do wojska.

W wrześniu 1939-go dostałem przydział do jednostki, do Kielc. Dojechaliśmy jednakże tylko do Tarnowa, bo linie kolejowe zostały zbombardowane. Zorganizowano z nas, niedobitków, kompanię, z którą wycofywaliśmy się w kierunku granicy węgierskiej. 22-go
września przekroczyliśmy granicę. Internowano nas w obozie Szumbateli. Było nas tam około 5000 ludzi. Ogółem było na Węgrzech około 40 000 Polaków. Węgrzy pomagali naszym ludziom przechodzić granicę. Odprowadzali nas do łaźni, tam zmienialiśmy
ubrania, mundury wracały do obozu i z kolei następna grupa szła do "łaźni". Na granicy jugosłowiańskiej oczekiwali nas przewodnicy i przeprowadzali przez granicę, zwykle nocą. W pierwszej kolejności przerzucali wojskowych zawodowych. Ja doczekałem się mojej kolejki przerzutu przez granicę dopiero w kwietniu 1940-go roku. Czekając na Węgrzech, na swoją kolejkę, uczęszczałem na Uniwersytet Powszechny, zorganizowany przez nasze władze wojskowe.

Przez Zagrzeb i Split skierowano nas do Grecji. W Atenach zebrało się nas około 300 osób. Załadowano nas na statek "Warszawa". Pierwsze oddziały przewożono do Francji, resztę kierowano do Syrii. Tam się dostałem do oddziałów organizowanych przez pułk. Kopańskiego. Po upadku Francji, Francuzi chcieli nas rozbroić. Pułkownik Cieszkowski zdecydowanie się temu sprzeciwił. Nawiązał kontakt z Palestyną. Dołączyło się do nas wielu Polaków z Legii Cudzoziemskiej. Przedostaliśmy się do Palestyny. Staliśmy w Latrun koło Emaus. W Brygadzie Karpackiej przydzielono mnie do artylerii przeciw-pancernej.

Szkoliliśmy się początkowo na działkach francuskich, potem dostaliśmy angielski sprzęt i umundurowanie. Przy okazji zwiedzaliśmy Palestynę. Gdy Rommel podchodził do Aleksandrii, przetransportowano nas do Egiptu. Zajęliśmy pozycje przygotowane
przez Australijczyków. Pewnej nocy załadowano nas na kontrtorpedowce i wypłynęliśmy w nieznanym nikomu kierunku. Okazało się że zawieźli nas do Tobruku. Port był zupełnie rozbity i musieliśmy barkami z okrętu dobijać do brzegu. Niemcy i Włosi rozpoczęli nas bombardować, ale po godzinie 8-mej wieczorem było spokojniej. Była cicha umowa między naszymi oddziałami a Niemcami i Włochami, że w tym czasie nikt nie strzelał. Objęliśmy stanowiska po Australijczykach. Przyszła gwałtowna powódź. Nasze oddziały kawalerii, które stacjonowały na niżej położonych stanowiskach zostały kompletnie zalane. Jeszcze bardziej zalani zostali Włosi. Zaczęli wychodzić ze swoich stanowisk i wtedy zorientowaliśmy się, że było ich sześć razy więcej niż naszych. Pozycje nasze były tak blisko, że w ciszy można było słyszeć ich rozmowy. Kolega z naszego oddziału
został w nocy zastrzelony przez strzelca wyborowego, gdy wychylił się i chciał zapalić papierosa. W Tobruku byliśmy 5 miesięcy. Staliśmy na dobrze okopanych stanowiskach.

 Ruszyła wreszcie ofensywa 8-mej Armii z Aleksandrii i doszła do Tobruku. Pod Gazalą zginęło wielu naszych kolegów. Włosi zaczęli się poddawać, wystawiać białe chorągwie a gdy tylko nasze oddziały się do nich zbliżyły, otworzyli ogień. W odpowiedzi na to nasze lekkie czołgi i kariersy ruszyły na nich w odwecie za ich zdradziecki wyczyn.

Ofensywa posuwała się naprzód, a w Boże Narodzenie doszła do Derny. Zdobyliśmy tam spore magazyny. Żołnierze popili sobie i zaczęli strzelać w niebo, co ściągnęło nalot lotniczy. Zginęło przy tej okazji ze dwudziestu żołnierzy. Przez następny miesiąc posuwaliśmy się na zmianę do przodu i do tyłu. Wycofano nas do Aleksandrii i dalej
do Palestyny. Tam spotkaliśmy się z kolegami, przybyłymi z Rosji, z których organizowano II Korpus. Największe obozy były w Gederze. Przybyłych z Rosji nazywaliśmy żartobliwie "buzułukami" a oni nas "szczurami Tobruku". Prawdziwe szczury tobruckie skakały skutecznie na długich tylnych nogach a przednie były bardzo krótkie.
Przypominały pod tym względem australijskie kangury. Spały one z nami, chodziły po głowach; bardzo je lubiliśmy.

My, jako już doświadczeni żołnierze 96-tego pułku ppanc. W 3-ej Dywizji pełniliśmy teraz funkcje instruktorów. Szkoliliśmy przybyłych z Rosji. Miałem w swojej grupie oficerów innych broni. Zapoznawaliśmy ich z nowym sprzętem angielskim. Utworzono z nich
potem 5-ty pułk ppanc. Wyjechaliśmy na ćwiczenia do Syrii. Po przejściu gen. Kopańskiego do dowództwa sztabu, dowódcą naszego pułku został major Doroszewski. Z Iraku przewieziono nas spowrotem do Egiptu, załadowano na statki i wylądowaliśmy przed Bożym Narodzeniem w Taranto we Włoszech. Jako doświadczone jednostki, zostaliśmy z miejsca skierowani w góry Asterfieraldo na front.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ III  "Białe kołnierzyki" dla imigrantek .

Dla uchodźców wojennych i powojennych niemożność powrotu do rodzinnego Kraju, a także szok kulturowy związany z pierwszymi przeważnie trudnymi doświadczeniami kanadyjskimi były bardzo ważnymi czynnikami w procesie adaptacji do Kanady. Dla wielu starszych mężczyzn emigracja do Kanady po II wojnie światowej była życiową porażką. Nie tylko stracili cały majątek pozostawiony w Polsce, zostali rozłączeni z rodziną, ale często "utracili twarz". W obcym kraju, przy słabej znajomości języka i przekroczonej młodości czuli się bezradni i byli tym upokorzeni. Niektórzy nie mogąc przejść nad tą porażką do porządku gorzknieli i zamykali się w sobie, czasami poprostu zatrzymując się mentalnie na roku 1939-tym. Inni odmawiali akceptacji zmian w obyczajach wywołanych upływem czasu i kanadyzacją. Dla jednych i drugich spotkania z współrodakami o podobnych poglądach były jedyną terapią im dostępną. Z drugiej strony wielu imigrantów, którzy przeszli przez zsyłki na Sybir i do Kazachstanu widziało Kanadę jako nagle dany im raj.[146]

Ogromna większość nowo przybyłych natychmiast zabierała się do budowania swego nowego życia, szukała pracy zarobkowej, uczyła się języka angielskiego, poznawała swoich sąsiadów.

Kobiety na ogół mniej ulegały stresowi imigracyjnemu aniżeli mężczyźni. Większość trzeźwo widziała rzeczywistość kanadyjską i była gotowa w niej funkcjonować. Zawierano wiele nowych małżeństw. Wdowy i wdowcy wojenni i powojenni chętnie wiązali się ze sobą, licząc, że nowa rodzina zapewni im kontynuację kultury polskiej. Samotni, zdemobilizowani żołnierze także chętnie żenili się z Polkami, stęsknieni do domów, w których żony nie przychodziły do stołu wigilijnego w papilotach i w fartuchu kuchennym, święta rozpoczynając dopiero 25 grudnia tradycyjnym kanadyjskim indykiem. Dla Polaków z trudem posługujących się angielskim lub francuskim nie bez znaczenia była możliwość używania polskiego na codzień w domu.

Kobiety, które nie miały prywatnego sponsora szły do pracy kontraktowej, ale po jej zakończeniu szybko rozglądały się za zajęciami bardziej odpowiadającymi ich poziomowi. Inne odrazu próbowały wykorzystać swoje umiejętności albo wykształcenie, chociaż to nie było łatwe, ponieważ w latach powojennych w społeczeństwie kanadyjskim ciągle jeszcze pokutowało przekonanie, że kobiety wogóle nie nadają się do prac wymagających wyższych umiejętnoćci, a mężatki ponadto dla honoru męża powinny się były zadawalać tym co on zarobił. Praca zawodowa mężatki była więc uznawana za swego rodzaju upokorzenie dla obojga małżonków. Powojenna sytuacja Kanady była jednak tak wyjątkowa i braki na rynku pracy tak dotkliwe, że nawet Kanadyjczycy zaczynali doceniać pracę imigrantek z cenzusami.Pierwsza polska lekarka w Montrealu - Petronela Buckiewiczowa - otworzyła swój gabinet lekarski już w roku 1952. Garnęli się do niej liczni pacjenci z grup etnicznych. Aż do swej śmierci była cenioną i kochaną lekarką w Montrealu. Drugim podobnym przykładem jest Jadwiga Maria Sangowicz, która podczas wojny przeszła przez zielone granice czterech krajów uciekając z Polski do Szwajcarii, gdzie studiowała i skończyła medycynę. Po przybyciu do Montrealu w roku 1951 praktykowała w szpitalu psychiatrycznym Hotel Dieu, a później wykładała psychiatrię na McGill University , w ALLAN Memorial Institute of Psychiatry oraz na Universite de Montreal . W innych zawodach przełamanie tradycyjnej niechęci do zatrudniania kobiet - fachowców było jednak znacznie trudniejsze, mimo, że rynek pracy ciągle był nienasycony. Pojawiały się więc rozwiązania połowiczne. W różnych biurach, instytucjach i przedsiębiorstwach zaczynano zatrudniać wykształcone imigrantki z Europy środkowej i wschodniej, ale na niższych stanowiskach. Nie mogły przecież jako kobiety być równie profesjonalne jak mężczyźni. Przykładem kłopotów stąd wynikających może być los DiPiski, Jadwigi Ostrowskiej, architekta z zawodu i samotnej matki, która poszukując pracy w swoim zawodzie dowiadywała się, że albo jest zbyt kwalifikowana na stanowisko zajmowane w biurze architektonicznym przez kobiety, albo, ponieważ jest kobietą, nie może zająć stanowiska odpowiadającego jej kwalifikacjom. Wreszcie, nie przyznając się do swoich pełnych kwalifikacji znalazła pracę jako kreślarz. Podobny los spotkał Irenę Sikorę, inżyniera chemii, która ilekroć stawała przed możliwymi pracodawcami słyszała pytanie szukasz pracy dla męża czy brata, kiedy odpowiadała, że dla siebie następowała chwila zdumienia i zaambarasowania, a następnie grzeczna lecz stanowcza odmowa. [147] I ona musiała się wreszcie zadowolić pozycją kreślarki jako szczytu możliwych osiągnięć kobiety w latach 50-tych ub. wieku.

Dalej...