HUMOR 
 

Przychodzi szkielet baby do lekarza. Po długim badaniu pyta:
- panie doktorze, czy to coś poważnego?
- jeszcze nie wiem; musimy zrobić prześwietlenie...
 

Dalej...

Najgroźniejsi terroryści wypuszczeni z Guantanamo

Arabia Saudyjska poinformowała, że 11 Saudyjczyków, którzy znaleźli się na opublikowanej ostatnio liście ponad 80 najbardziej poszukiwanych terrorystów, zostało wypuszczonych z amerykańskiego więzienia Guantanamo na Kubie.
Stawia to pod znakiem zapytania celowość prowadzonych w Arabii Saudyjskiej z inicjatywy rządu programów resocjalizacyjnych dla domniemanych terrorystów - pisze agencja Associated Press.
Saudyjskie władze opublikowały w poniedziałek listę, na której figuruje 83 Saudyjczyków i dwóch Jemeńczyków. Osoby te są podejrzane o współpracę z Al-Kaidą, a o pomoc w ich schwytaniu władze zwróciły się do Interpolu.
Z ponad 700 więźniów, którzy do tej pory przewinęli się przez Guantanamo, ponad 130 było Saudyjczykami - oświadczył rzecznik MSW Mansur al-Turki. 117 z nich wróciło już do Arabii Saudyjskiej i uczestniczyło w programach resocjalizacyjnych.
- Poza tymi 11 ludźmi jest jeszcze 106 osób, które uczestniczyły w programach i nie ma z nimi kłopotów - tłumaczył rzecznik.
W związku z tym, że setki młodych Saudyjczyków przenikają do Iraku, by przyłączyć się do islamskich bojowników, władze w Rijadzie usiłują zapobiec szerzeniu się ekstremistycznych ideologii poprzez organizowanie resocjalizacji. W sesjach biorą udział m.in. duchowni, psychologowie i socjologowie.
To głównie dzięki zapewnieniom władz o skuteczności tych programów większość Saudyjczyków wypuszczono z Guantanamo. W więzieniu na Kubie pozostaje tylko 13 naszych obywateli - podał Turki.
Z Arabii Saudyjskiej pochodziło 15 z 19 sprawców zamachu na World Trade Center i Pentagon z 11 września 2001 roku.
Decyzja nowego prezydenta USA Baracka Obamy o zamknięciu osławionego więzienia rozpętała w Stanach Zjednoczonych i na świecie dyskusję, co zrobić z ok. 250 przetrzymywanymi.
Raport Pentagonu z połowy stycznia wskazywał, że coraz większa grupa dawnych więźniów Guantanamo przystępuje na nowo do organizacji bojowników i przeprowadza ataki. Liczby z grudnia zeszłego roku mówią o 61 takich osobach, w porównaniu z 37 w marcu.
W środę Parlament Europejski uznał, że państwa członkowskie UE powinny być gotowe na przyjęcie więźniów Guantanamo, jeśli USA o to poproszą.
PAP

Korea Północna testuje rakietę balistyczną

Przedstawiciel wywiadu Korei Południowej potwierdził we wtorek, że Korea Płn przygotowuje test rakiety balistycznej dalekiego zasięgu - poinformowała agencja AP.
O takich przygotowaniach informowały wcześniej japońskie i południowo-koreańskie media powołując się na służby wywiadowcze Seulu.
- Są znaki, że Korea Płn przygotowuje się do wystrzelenia rakiety - powiedział cytowany przez AP urzędnik, który pragnął zachować anonimowość.
Wywiad Korei Płd zwrócił uwagę na pociąg wiozący długi, cylindryczny obiekt, przypominający międzykontynentalną rakietę Taepodong-2, zdolną uderzyć w zachodnie wybrzeże USA.
Pociąg zmierzał w kierunku miejscowości Tongchang-ni na zachodzie kraju, gdzie mieści się nowa wyrzutnia rakiet - poinformowała południowo-koreańska agencja Yonhap.
Według agencji AFP, wstępną próbę napędu rakiety Taepodong-2 Korea Północna przeprowadziła w nowym ośrodku już we wrześniu ubiegłego roku, gdy instalacja ta była gotowa w 80 proc.
Rzecznik Departamentu Stanu USA Robert Wood, zapytany o domniemany zamiar przeprowadzenia przez Phenian testów Taepodong- 2 powiedział, że wystrzelenie rakiet przez Koreę Płn. byłoby "prowokacją", a działania Phenianu "niepokoją cały region".
Stosunki między obiema Koreami są napięte od blisko roku, gdy władzę w Seulu objął konserwatywny prezydent Li Miung Bak, który przyjął twardszą postawę wobec północnego sąsiada. Ale napięcie na półwyspie Koreańskim wzrosło szczególnie w piątek, kiedy Północ ogłosiła, że zerwie traktatu o nieagresji i inne porozumienia pokojowe z Południem.
Dane wywiadu wskazują na to, że Korea Płn mogłaby być gotowa do wystrzelenia rakiety w ciągu miesiąca lub dwu - poinformowała agencja Yonhap. Ministerstwo obrony w Seulu odmówiło komentarza.
Prezydent USA Barack Obama zapowiedział, że szefowa amerykańskiej dyplomacji, Hillary Clinton złoży wizytę w Seulu w połowie lutego.
Południowo-koreańscy eksperci twierdzą, że przygotowania do odpalenia rakiety dalekiego zasięgu przez Północ są próbą przyciągnięcia uwagi Waszyngtonu, w momencie gdy nowa administracja Białego Domu koncentruje się na kryzysie gospodarczym i konflikcie w Strefie Gazy.
Jeżeli próby ustanowienia relacji z gabinetem Obamy i negocjacje z USA pójdą źle, Phenian może wystrzelić rakietę - ostrzegają analitycy z Uniwersytetu w Seulu.
PAP

"Rosyjska armia nie pokonałaby nawet Polski"

- Do wypełniania zadań bojowych nadaje się u nas ok. 250 tys. żołnierzy, czyli około piątej części tych, którzy służą w armii. Reszta siedzi w koszarach i tylko sama się ochrania, bo do niczego się nie nadaje - mówią "Gazecie Wyborczej" rosyjscy eksperci wojskowi Konstantin Makijenko i Rusłan Puchow.
Pięciodniową wojnę z Gruzją w sierpniu 2008 r. Rosja oficjalnie uważa za militarny sukces i dowód odrodzenia armii. Jednak eksperci rosyjscy natychmiast po zakończeniu konfliktu zaczęli poddawać w wątpliwość te zapewnienia.
Jedną z analiz w tej sprawie przygotowali właśnie Makijenko i Puchow, szefowie zajmującego się wojskiem i przemysłem zbrojeniowym moskiewskiego Centrum Analiz Strategicznych i Technologii, jednocześnie wydawcy kwartalnika "Moscow Defence Brief".
Doszli oni m.in. do wniosku, że dzisiejsze siły zbrojne Rosji nie byłyby w stanie prowadzić konwencjonalnej wojny nie tylko z przeciwnikiem tak potężnym jak USA czy NATO, ale nawet z Turcją czy Polską.
PAP

"POLSKA PŁYNIE POD PRĄD"
Niemcy: Tusk na kryzys inaczej niż wszyscy

Rząd Donalda Tuska najpierw utrzymywał, że światowy kryzys finansowy nie dotknął Polski, a gdy zmienił zdanie, wybrał drogę jego zażegnania inną niż wszyscy. Niemiecki dziennik "Frankfurger Allgemeine Zeitung" opisując polski program oszczędnościowy, pisze "Polska płynie pod prąd".
Według "FAZ" rząd Donalda Tuska "przez długi czas stwarzał wrażenie, jakby światowy kryzys gospodarczy tylko drasnął Polskę". Dopiero - jak dodaje - w zeszłym tygodniu premier "zaskoczył naród złą wiadomością, że wzrost gospodarczy w 2009 r. wyniesie 1,7 proc. zamiast 3,7 proc." i konieczne są oszczędności w budżecie na 17 mld zł.

- Inaczej niż Stany Zjednoczone czy Niemcy, w czasie kryzysu Polska nie stawia na program zwiększenia wydatków w celu pobudzenia koniunktury. Tusk postawił na program, który zakłada ograniczenie wydatków, by uniknąć wzrostu podatków i zadłużenia - podobnie jak sąsiednia Litwa, gdzie takie działania doprowadziły już do masowych protestów - pisze "Frankfurter Allgemeine Zeitung".

Niemiecki dziennik dodaje, że plan ma pomóc polskiemu rządowi dotrzymać kryterium deficytu, koniecznego dla przyjęcia wspólnej waluty euro w 2012 r.
PAP 

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Tychy

TYCHY

Tychy powstały jako niewielka osada rolnicza w pobliżu średniowiecznego szlaku handlowego łączącego Oświęcim z Mikołowem. Pierwszy raz wzmiankowane były w dokumentach historycznych z 1467 roku. W XVII wieku były jedną z najzamożniejszych wsi powiatu pszczyńskiego. Od 1629 roku funkcjonował tutaj Browar Książęcy, uprawiano chmiel i jęczmień, hodowano ryby, rozwijało się rzemiosło i przemysł. We wzniesionym w połowie XVII wieku przez Promniców pałacu działał samodzielny urząd leśny. Do połowy XIX wieku Tychy były własnością kolejnych panów feudalnych, stojących na czele tzw. pszczyńskiego państwa stanowego. W 1870 roku zbudowano pierwszą linię kolejową łączącą Tychy z Katowicami i Szopienicami.

Urząd Miasta Tychy
 

To właśnie w Tychach w nocy z 16 na 17 sierpnia 1919 roku rozpoczęło się pierwsze Powstanie Śląskie zakończone opanowaniem wsi przez powstańców. Podczas Plebiscytu większość mieszkańców opowiedziała się za przynależnością do Polski. Wtedy to Tychy zaczęły się rozwijać i nabierać cech osady miejskiej. W okresie międzywojennym w ramach autonomicznego województwa śląskiego liczba ludności Tychów wzrosła do 11 tysięcy. W tym czasie powstały między innymi: szpital, remiza strażacka, poczta, szkoła, basen, kręgielnia oraz sieć sklepów i restauracji. 1 stycznia 1934 roku Tychy uzyskały prawa gminy miejskiej.

Kościół św. Marii Magdaleny

Dalej

Dzisiaj publikujemy pięćdziesiąty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

TADEUSZ WOJCIECHOWSKI WSPOMNIENIA Spisane we wrześniu 1986 roku

Urodziłem się w 1925 roku w Jabłonowie na Pomorzu. Miałem 14 lat, gdy wybuchła wojna w 1939 roku. W rodzinie, oprócz mnie było jeszcze trzech braci: Maksymilian, Leon i Kazimierz. Ojciec Maksymilian pracował na kolei. Ojciec wrócił z wojny w dwa tygodnie po jej zakończeniu. Wrócił również brat Leon ze szpitala wojskowego w Warszawie. Przez jakiś czas rodzina była w komplecie. W czerwcu 1940-go roku wywieźli mnie Niemcy do przymusowej pracy na roli. Pracowałem u "bauera" przez 3 lata. Było nas dwóch chłopaków z Grudziądza na dużym gospodarstwie. Ja pracowałem końmi, on doglądał krów. Traktowali nas bardzo dobrze. Oczywiście trzeba było pracować od wschodu do zachodu słońca, ale człowiek nie był przynajmniej głodny. Otrzymywaliśmy posiłki 5 razy dziennie.

W 1943-cim roku Niemcy wprowadzili na Pomorzu listę nr. 3, t.zw. "eingedeutsch" (zniemczeni). Brat Maks, podchorąży, był w tym czasie w niemieckiej niewoli, drugi brat Kazimierz, na robotach przymusowych w Niemczech. Matka zdecydowała podpisać listę, aby pomóc bratu w niewoli. Ja byłem wtedy niepełnoletni i nie miałem wpływu na decyzję. W 1943 wezwali mnie na komisję poborową. W początku lipca zabrali mnie do "Arbeitsdienst" (odpowiednik - Junackie Hufce Pracy). Wysłano nas na wyspę przy ujściu rzeki Panemünde gdzie Niemcy budowali rakiety odrzutowe V-1. Zauważyłem również pierwsze samoloty odrzutowe. Pracowało tam kilka kompanii po 200 junaków. Zatrudniali nas przy robotach ziemnych i przy maskowaniu baraków, które malowało się na zielono. Koło połowy sierpnia zaczęły się alarmy ostrzegawcze. Zaciemnili całą wyspę. Tylko obóz koncentracyjny był oświetlony. Wyspa została silnie zbombardowana, ale nie trafili w najważniejsze bloki, gdzie były produkowane pociski. Po nalocie zjechała się elita hitlerowska z Berlina z Himmlerem na czele. My zasypywaliśmy leje na drodze po bombach. Potem nas przenieśli do namiotów w lesie, daleko od miasta. Przy końcu września zwolniono nas po 3 miesiącach służby i powróciłem do domu do Grudziądza. W listopadzie, gdy skończyłem 17 lat, wezwano mnie na normalny pobór do wojska. Przydzielono mnie do piechoty. Stacjonowano nas w mieście Fulda, w Bawarii, a krótko potem przewieziono do Francji, gdzie przechodziliśmy w dalszym ciągu szkolenie rekruckie.

Wielu było Polaków z Pomorza i Śląska w armii niemieckiej. Było również kilku z Wielkopolski. W grupie, gdzie byli sami Polacy, z reguły mówiło się po polsku. Nie było sprzeciwów ze strony dowództwa. Stosunki koleżeńskie między żołnierzami Polakami i
Niemcami układały się poprawnie. W Święta Bożego Narodzenia każdy kolędował po swojemu. Czasem dojeżdżał w jedną niedzielę ksiądz protestancki a w drugą niedzielę - katolicki. Polacy w armii niemieckiej mogli się dosłużyć do starszego strzelca lub kaprala. W naszej kompanii był Czech kapral. Zachęcał nas nawet w czasie marszu, abyśmy
śpiewali polskie piosenki. Nie było specjalnych szykan w związku z używaniem polskiego języka. Kapral wiedział, że mój brat Maks, był w niewoli niemieckiej, ale nikt z tego nie robił problemu, choć mogło zdarzyć, że brat mógł się znaleźć po drugiej stronie frontu.

Po okresie intensywnego szkolenia przenieśli nas nad hiszpańską granicę, nad Atlantyk, do obrony wybrzeża. Miasteczko nazywało się Saint Jean de Luz. Na wybrzeżu były rozmieszczone, co 3 km, placówki liczące do 20 żołnierzy. Schrony budowano w
wydmach piaskowych. Służba polegała na staniu na posterunku przez 7 dni w tygodniu i patrolowaniu wybrzeża. Co 8 godzin następowała zmiana a raz na tydzień dawano nam 16 godzin odpoczynku. Wyżywienie było bardzo marne. Pół bochenka chleba i ciepłe jedzenie
oraz 3 papierosy na dzień. Spałem na piasku raczej, bo w schronach była masa szczurów. Ganiały po łóżkach.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ V Co to znaczy emigrować?

Większość imigrantów z lat 1979-2000 przybywała pewna siebie i swoich decyzji, a niektórzy czuli się Kanadyjczykami natychmiast po lądowaniu samolotu ich wiozącego. Jerzy Swiech, jeden z imigrantów tego etapu tak opisał rozmowę, którą miał ze starszą panią z Kongresu Polonii w Toronto. Jego rozmówczyni miała za sobą trzydziestoparoletnie doświadczenie kanadyjskie: " ...pani owa powiedziała...Niech się pan nie martwi, będzie dobrze ! Tylko wytrzymać te pierwsze pięć lat. W Kanadzie trzeba się pomęczyć te pięć lat, a potem...Ale ja nie przyjechałem do Kanady, by się męczyć ! - nie wytrzymałem - ani jednego roku, a cóż dopiero pięć lat! Starsza pani popatrzała na mnie spłoszona. Przepraszam panią - powiedziałem, ostatecznie nie zasłużyła sobie na jakieś gwałtowne sprzeciwy - Chciałem tylko dodać, że mam dobry zawód i duże doświadczenie. A przede wszystkim mam poczucie, że wreszcie jestem u siebie... Polska została za nami jak zamknięty rozdział. Czasem piękny we wspomnieniach, na razie często okrutny w snach"[210] Nieco dalej J. Swiech pisze także "Rozróżniam trzy kategorie ludzi, którzy zmienili miejsce swego pobytu. Do pierwszej należą ludzie którzy traktują siebie jako "stale mieszkających za granicą". Są to ci , którzy pieczołowicie dbają o ważność polskich paszportów i o to by " być w porządku" wobec władz krajowych, bo nigdy nic nie wiadomo"

"Drudzy to ci, co przyjmując konieczność losu emigracyjnego stale żyją sprawami pozostawionego za sobą kraju, są gotowi do uczestnictwa w jego problemach. To są tacy, którzy później gdy 4 czerwca 1989 roku nadeszły wybory w PRL agitowali za udziałem i sami w nich aktywnie uczestniczyli wierząc, że się przyczynią do zmian zachodzących tam daleko między Bugiem a Odrą. Trzecią kategorię stanowią ludzie, dla których Kanada jest miejscem za "tymi drzwiami ostatecznymi". To ci którzy stwierdzili owego 4 czerwca: wybierać mogę parlament kanadyjski. Na jakiej podstawie Kanadyjczyk może ingerować w wewnętrzne sprawy innego kraju nie znając nawet kandydatów do sejmu?" [211] J. Swiech, architekt z zawodu dzięki swojej przebojowości oraz dzięki posiadaniu dobrego zawodu bardzo prędko osiągnie poziom życia odpowiadający jego życzeniom. W swoich wspomnieniach nie pisze, że czuje się obywatelem świata, ale widać, że nie ma problemów ze zmianą kulturowej przynależności, często określanej i cenionej tutaj jako roots (korzenie) które w ostatnich latach ub. stulecia i także obecnie tak bardzo są poszukiwane przez drugie, trzecie, a czasami dziesiąte pokolenie.

Nie wszyscy imigranci z tego okresu mieli podobne podejście do swego pobytu w Kanadzie. Jedna z respondentek naszej ankiety ma krańcowo odmienne podejście. Pisze ona :"Mój pobyt na emigracji zmienił moje uczucia w stosunku do Polski. Kraj i kultura mi zobojętniały.(ale) żałuję w ogóle przyjazdu do Kanady" [212] Większość imigrantek z tej fali mieści się jak zwykle pomiędzy dwoma krańcowymi przedziałami próbując pogodzić asymilację w Nowym Kraju z zachowaniem kultury polskiej. Jedna z respondentek ankiety tak podchodzi do bi-kulturalizmu polsko-kanadyjskiego ..."Ja zresztą nie czuję się Kanadyjką, tylko Polką zamieszkałą w Kanadzie. Dziwi mnie zawsze dlaczego my Polacy mamy być Polakami tylko w Polsce... Już gdzie indziej jesteśmy najwyżej Polonią. Dlaczego np. Francuz może całe życie mieszkać w Maroku, czy gdzie indziej, a jest Francuzem, ma w swoim kraju pełne prawa a nie pół-prawa jak my. Dlaczego ja miałabym piec indyka na dzień dziękczynienia ? To byłaby poza!"[213] Charakterystyczne, że jako dowód bi-kulturalizmu wybrała indyka, czyli najłatwiejszy (przez wspólną biesiadę) sposób uszanowania kultury państwa, w którym żyje, a dla nas to dowód oczywisty konfuzji własnej tożsamości.

Autorka wspomnień zatytułowanych " Nie rezygnować", a podpisanych pseudonimem "Rozbitkowie" jeszcze inaczej pisze o sprawach godzenia kultury polskiej z kanadyjską :"Teraz chciałabym rozważyć kwestię, która mnie nurtuje od dawna. Mianowicie na ile Polak (zwłaszcza mieszkający w Polsce) powinien, czy też musi zajmować się wszystkimi przemianami społeczno-politycznymi jakie tam się dokonują... Będąc jeszcze w Polsce czasami zazdrościłam mieszkańcom wolnych krajów, gdzie człowiek, który nie interesuje się polityką może trzymać się od niej z daleka, że może żyć w kręgu takich spraw, które sam sobie wybrał...W Polsce niemal moralnym nakazem jest włączać się w tę walkę i to nie tylko milczącym poparciem, ale konkretnym działaniem..."[214] Autorka tej wypowiedzi broni się przed polskim rozpolitykowaniem i odróżnia je od kultury. Zapewne po przybyciu do Kanady porównuje je ze spokojem tutejszego życia. Być może, że słowa J. Swiecha cytowane na wstępie tego rozdziału były także podyktowane zniechęceniem wynikającym z faktu wszechobecnej polityki zatruwającej w Polsce życie niejednej osobie.

Dalej...