HUMOR 

 

Dalej...

Obama zdecydował, który kraj odwiedzi jako pierwszy

Barack Obama uda się 19 lutego do Kanady na rozmowy z premierem Stephenem Harperem - poinformował Biały Dom. Będzie to pierwsza podróż zagraniczna nowego prezydenta USA.
Amerykański prezydent jeszcze przed zaprzysiężeniem obiecywał, że właśnie Kanada będzie celem jego pierwszej zagranicznej podróży po objęciu prezydentury.
Rzecznik Białego Domu Robert Gibbs podkreślił, że "Kanada jest żywotnie ważnym sojusznikiem" Stanów Zjednoczonych.
PAP

Najgroźniejszy niszczyciel zakończył dziewiczy rejs

Najnowocześniejszy i najgroźniejszy w swojej klasie okręt - brytyjski niszczyciel "HMS Daring" (typ 45) - zakończył dziewiczy rejs, zawijając do swej bazy w Portsmouth. Agencja Reutera pisze w tym kontekście o ogromnym zwiększeniu brytyjskiej "siły ognia".
"HMS Daring" jest pierwszym z sześciu zamówionych przez Royal Navy niszczycieli, zdolnych m.in. do zapewnienia Londynowi obrony przed atakami rakietowymi podczas igrzysk olimpijskich w 2012 roku.
Cały program ma kosztować 6,5 miliarda funtów szterlingów. Początkowo planowano zakup 12 jednostek, ale potem zdecydowano, że będzie ich tylko sześć. Okręty te mają stanowić trzon obrony przeciwlotniczej Royal Navy do 2040 roku.
"HMS Daring" ma rozpocząć służbę po zakończeniu testów morskich, co jest przewidziane na grudzień, czyli na długo przed dwoma lotniskowcami, dla ochrony których został zbudowany. W zeszłym roku rząd brytyjski przesunął budowę tych lotniskowców o rok-dwa lata, do połowy następnej dekady.
Reuters pisze, że "HMS Daring" będzie wyposażony w system obrony przeciwlotniczej PAAMS, umożliwiający równoczesne śledzenie do 1 tysiąca obiektów i wydanie pociskom rakietowym Aster (jest ich 48) polecenia zniszczenia celu nawet tak małego, jak piłka tenisowa i przemieszczającego się z prędkością 3 machów.
Radar Sampson, umieszczony w kopule na szczycie 37-metrowego masztu, może z kanału La Manche monitorować m.in. wszystkie starty i lądowania na lotnisku Heathrow, a także w Paryżu i Brukseli.
W razie potrzeby okręt może być wyposażony w pociski manewrujące do atakowania celów naziemnych i w samoloty bezzałogowe.
PAP

Kontrowersje wokół orderu wdzięczności dla Putina

Rosyjski premier Władimir Putin odebrał "Saksoński Order Wdzięczności". Nominowany był do tej nagrody w kategorii "Polityka".
Uroczysta ceremonia wręczenia nagrody Opery Sempera odbyła się w Dreźnie. Jak podała niemiecka gazeta "Der Tagesspiegel", statuetkę wręczono Putinowi za zasługi dla niemiecko-rosyjskiej wymiany kulturalnej. Wcześniej "Saksoński Order Wdzięczności" otrzymali m.in. aktor Maximilian Schell, piłkarz Franz Beckenbauer oraz były minister spraw zagranicznych Niemiec Hans-Dietrich Genscher.
Nominacja do tej prestiżowej nagrody rosyjskiego premiera wzbudziła wiele kontrowersji. Przede wszystkim ze względu na kryzys gazowy, skutki którego dotarły także do Niemiec. Ponadto zdziwieni mieszkańcy Drezna wielokrotnie podkreślali, że nie zauważyli szczególnych zasług Putina w tej dziedzinie, tym bardziej, że z powodu konfliktu gazowego między Rosją a Ukrainą, rosyjski gaz wciąż nie dotarł do ich miasta.
Wielu z nich pamięta także, że w latach 80. Putin mieszkał w Dreźnie jako oficer KGB. Jak podaje "Die Welt", w ciągu ostatnich tygodni Putinowi udało się przekonać świat, że to właśnie on, a nie prezydent Dmitrij Miedwiediew, jest czołową postacią w rosyjskiej polityce.
Wydanie podkreśla, że podczas konfliktu gazowego to właśnie premier nie schodził z ekranów rosyjskich telewizorów a w takiej sytuacji przedterminowe wybory nie są potrzebne, gdyż de facto to Putin rządzi w Rosji. (jks)
Na podstawie: newsru.com, www.inopressa.rupsz.pl

USA: Nie zrezygnowaliśmy z tarczy w Polsce i Czechach

Przewodniczący Kolegium Połączonych Sztabów USA admirał Mike Mullen zdementował pogłoski, że nowa administracja USA zamierzała zrezygnować z planów budowy w Polsce i Czechach baz systemu obrony antyrakietowej.
Tymczasem Departament Stanu oświadczył, że nie może się ustosunkować do doniesień prasowych o "gałązce oliwnej" ze strony Rosji w kierunku administracji Baracka Obamy w związku z domniemaną rewizją amerykańskich planów umieszczenia tarczy w Europie Środkowo-Wschodniej.
Według tych doniesień przedstawiciel rosyjskiego sztabu generalnego powiedział agencji Interfax, że Rosja zawiesza plany rozmieszczenia rakiet Iskander w obwodzie kaliningradzkim - czym groził w listopadzie prezydent Dmitrij Miedwiediew - ponieważ nowa administracja Baracka Obamy waha się z budową tarczy w Polsce i Czechach. Nie potwierdziło tego jednak oficjalnie rosyjskie Ministerstwo Obrony.
- Nie możemy tego komentować, gdyż nie wiemy, co właściwie zostało powiedziane - powiedział rzecznik Departamentu Stanu Marc Toner. - Mamy oczywiście nadzieję, że Rosja w każdym razie powstrzyma się przed instalacją broni ofensywnej. A mówiąc szerzej, musimy wyjść poza groźby i skupić się na poszukiwaniu obszarów wspólnych interesów - dodał.
Toner powtórzył jednocześnie oficjalną linię administracji Obamy, według której nowy prezydent popiera rozmieszczenie tarczy w Polsce i Czechach, ale pod warunkiem, że dowiedzie się skuteczności tego systemu.
Na briefingu we wtorek wieczorem jeden z dziennikarzy rosyjskich zapytał admirała Mullena, "czy może potwierdzić pogłoski, jakoby USA zamierzały odstąpić od planów rozmieszczenia tarczy antyrakietowej w Europie Wschodniej". - Nie, nie mogę tego potwierdzić - odpowiedział admirał Mullen. Przypomniał następnie, że minister obrony Robert Gates zaoferował Rosji "wiele możliwości bycia obecnym i obserwowania, co tam robimy", nawiązując do propozycji obecności rosyjskich obserwatorów wojskowych w bazach w Polsce i Czechach za ewentualną zgodą rządów tych krajów.
Mullen podkreślił jednak, że rozmowy w sprawie tarczy z Rosją nie przyniosły jeszcze porozumienia. Powtórzył, że tarcza nie jest skierowana przeciw Rosji, tylko ewentualnemu zagrożeniu ze strony rakiet z Iranu.
Tomasz Zalewski PAP

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Rybnik

RYBNIK

Rybnik to miasto położone w południowej Polsce, w województwie śląskim, największe miasto Rybnickiego Okręgu Węglowego (ROW), będącego jednym z najważniejszych ośrodków gospodarczych w kraju.

Widok na Śródmieście, w tle Elektrownia oraz Zalew Rybnicki

Początki Rybnika są dotąd mało znane. W okresie Średniowiecza Rybnik pełnił funkcję osady rybackiej, leżącej na ważnym szlaku handlowym, wiodącym z Krakowa przez Oświęcim do Raciborza i Wrocławia. Nazwa osady pochodziła od istniejących tu stawów rybnych.
Po I wojnie światowej mieszkańcy miasta i powiatu aktywnie uczestniczyli w powstaniach śląskich, a Rybnik był jednym z głównych ośrodków konspiracyjnych przygotowań do kolejnych zrywów powstańczych. Oficjalnie powrócił do Polski w lipcu 1922 roku.
W okresie międzywojennym Rybnik pozostał miastem powiatowym. Liczył już wtedy 28 500 mieszkańców i ulegał intensywnym przeobrażeniom. W ich wyniku zyskał opinię najpiękniejszego obok Poznania miasta w Polsce.

Rynek- Rybnik

Miasto zostało wyzwolone 26 marca 1945 roku.
Po wojnie zniszczenia szybko usunięto i zaczął się okres niebywałego rozwoju miasta, jako ośrodka dyspozycyjnego i usługowego dla silnie inwestowanego Rybnickiego Okręgu Węglowego. Poza przemysłem rozwijała się oświata, kultura, sport i rekreacja. W wyniku przeprowadzonej reformy administracyjnej w latach 70. Rybnik powiększył się terytorialnie o kilka przyłączonych podrybnickich wsi i miasteczek.

Urząd Miasta Rybnika

W latach 90. Rybnik stał się miastem o nowoczesnym obliczu z 27 dzielnicami i z perspektywami wszechstronnego rozwoju. Aktualnie pełni rolę naturalnego centrum kulturalnego, handlowego, gospodarczego i edukacyjnego dla okolicznych gmin. Uważany jest za niekwestionowanego lidera Okręgu Rybnickiego. Dzięki walorom turystycznym i historycznym, potencjałowi gospodarczemu i zasobom kadrowym miasto jest magnesem przyciągającym zarówno turystów jak i inwestorów krajowych i zagranicznych.

Dalej

Dzisiaj publikujemy czterdziesty dziewiąty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

TADEUSZ WILTON WSPOMNIENIA Spisane w maju 1990

Pierwsza część wspomnieńTadeusza Wiltona w poprzednim wydaniu Polishwinnipeg.com dziś ciąg dalszy.

Tak się skończyła wojna. Wyjechaliśmy na południe Włoch w okolicę Ascoli Piceno. Ludność przyjęła nas tam bardzo przyjaźnie. Kwaterowaliśmy w szkole rolniczej. Urządzaliśmy zabawy dla żołnierzy, na które włoskie dziewczęta bardzo chętnie przychodziły. Wielu naszych żołnierzy zaczęło się żenić z Włoszkami. Pamiętam,
byłem na nabożeństwie w kościele włoskim. Znałem już język włoski do tego stopnia, że mogłem się z miejscowymi porozumieć. Ksiądz zwraca się do młodzieży włoskiej: "popatrzcie na Polaków. Tu wojna się ledwie skończyła, a oni już myślą o zakładaniu rodzin. A wy co"? Nie było specjalnych wskazań, aby żołnierzy od tego odwodzić. Gdy
przychodzili po poradę, mówiło im się : "zawsze jeszcze będziesz miał czas się ożenić, może lepiej odłożyć to na potem". Ale jak się chłop zakochał, to nie było rady. Ci, których znam i zostali we Włoszech są w większości zadowoleni. Część wyjechała i rozproszyła się po całym świecie. Jeden z nich przyjechał nawet do Winnipegu. Opowiadał mi, że miał trudności, bo Anglia nie bardzo chciała puszczać żonatych żołnierzy do Kanady. Trudno im było ze znalezieniem pracy. Byłem wtedy dowódcą baterii i często zwracali się do mnie o poradę. Korpus oficerski w II-im Korpusie składał się przeważnie z żołnierzy rezerwy. Mieliśmy bardzo koleżeńskie stosunki z żołnierzami. Wspólne przeżycia wojenne wytwarzają mocną więź między oficerami a żołnierzami. Zupełnie inaczej niż między oficerami garnizonowymi a żołnierzami, których ćwiczy się w defiladach. Wyrobiło się daleko idące współżycie i mieliśmy do siebie zupełne zaufanie. Przychodzi do mnie jeden z żołnierzy i mówi: "panie poruczniku, co się dzieje, to myśmy szli do Polski a teraz tak nas tutaj wykiwali. Pan słyszał, co Churchill powiedział. W Jałcie umówili się z Rosjanami, oddali Polskę i co teraz będzie"? Takie było rozgoryczenie i niezadowolenie. Mówi mi: "ja nie pojadę do Polski. Nie chcę więcej tego próbować". Odpowiedziałem mu, że mam rozkaz zabraniający mi namawiania ich, aby tu pozostawali. Każdy żołnierz musi sobie sam zdawać sprawę z tego, co chce zrobić i musi sam zadecydować. To im musiało wystarczyć.

Nie zastanawiałem się wiele nad powrotem. Byłem kawalerem, rodzina - dwóch braci, siostra i matka żyją w Polsce więc nawiązałem z nimi korespondencję. Siostra w jednym z listów pisała, abym koniecznie wrócił, ale w następnych listach nie wspomniała już o tym ani słowa. I wojsko na ogół nie chciało wracać. We Włoszech w pułku nie było ani jednego wypadku decyzji powrotu. Oczywiście zaczęli niektórzy wyjeżdżać, ale nie z przyczyn politycznych, lecz wyłącznie rodzinnych. Byli to głównie ci, którzy zostawili żony i dzieci. Trudno było tych ludzi potępiać. Większość z nas uważała, że powrót do
Polski był do pewnego stopnia zdradą sprawy polskiej. Pozostaniem chcieliśmy zaprotestować przeciwko temu, co się dzieje w Polsce. Później się to nieco zmieniło i mieliśmy więcej zrozumienia dla powrotów ze względów rodzinnych. Wielu kolegów wróciło do Polski już z Anglii i potem cierpieli bardzo z tego powodu. Można by uogólnić twierdzenie, że ci, którzy pozostali na Zachodzie, nie żałowali swojej decyzji. Ostatecznie, ci, zawsze mieli możność powrotu w późniejszym okresie, gdy już się sytuacja w Polsce zmieniła. A o takich powrotach niewiele się słyszało. Każdy z nas do pewnego stopnia zaaklimatyzował się, zapuścił korzenie, założył rodzinę, przyszły dzieci, a to już było dostatecznym powodem aby zrezygnować z powrotu. Tym bardziej, że widzieliśmy, że tam jest straszna bieda. Nie miało sensu, aby ryzykować los naszych dzieci, aby je narażać na tamtejszą biedę. Pamiętam, że gdy jeden z kolegów, jako pierwszy przyjął obywatelstwo kanadyjskie, zaczęliśmy się na niego z boku patrzeć i myśleć, co on wariat robi. Było to wówczas uważane za jakiś czyn antypolski. Trzeba było czasu, żeby się z tym oswoić. Stopniowo jednak wszyscy poszliśmy jego śladami. Chcieliśmy mieć uprawnienia. Zaczęliśmy się organizować. Nie chcieliśmy stać na uboczu. Nie było to już "siedzenie na walizkach". Klamka zapadła i trzeba się było
zdecydować, że tu jest nowa ojczyzna, mimo że korzenie tkwiły głęboko w Polsce.

Pamiętam, że gdy we Włoszech jeszcze, przyszedł rozkaz do pułku, że mogą się zgłaszać ochotnicy do pracy na roli w Kanadzie na okres dwóch lat, przyjechała komisja kanadyjska, prawdopodobnie z ministerstwa rolnictwa. Zgłosiłem się odrazu. Teraz z odległości czasu widzę, że nie był to taki mądry krok. Bardziej by mi się opłacało pojechać do Anglii, przez dwa lata przygotować się do życia cywilnego, a dopiero potem pojechać w świat. Tak zrobili inni koledzy i byli bardziej zadowoleni. Ale mnie się wtedy wydawało, że trzeba chirurgicznie uciąć i zacząć nowe życie w Kanadzie. Jak wyglądało to przyjęcie do Kanady ? Dowódca pułku mówił mi : "Gdzie się pan spieszy, krowy doić do Kanady? Na to zawsze jest czas". Nie chciałem go wtedy słuchać. Stawiliśmy się na komisję kanadyjską. Pokazano nam talerzyki ze zbożem i pytano się nas, co to jest. Tyle trzeba było wiedzieć z rolnictwa. Przyjęli nas do obozu demobilizacyjnego. Załadowali nas na statek "Sea Robin" i popłynęliśmy do Kanady, do Halifax. Był to 1946-ty rok w jesieni. Po długiej podróży koleją znaleźliśmy się w Winnipegu.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ V Życie domowe

Istnieje pewien schemat sytuacji życia imigrantów polskich w Kanadzie. W latach początkowych ich pobytu tutaj, niemal cały wysiłek nowo przybyłych jest kierowany na ustabilizowanie finansowe i raczej powierzchowną adaptację do Nowego Kraju. Później, w miarę jak warunki życia krzepły i rodzina imigrancka "zdejmowała koła z wozu" i jako tako osiadła, zaczynały się czasem pojawiać niezauważane wcześniej rysy na życiu rodzinnym. Niekiedy wyrażały się one w ochładzaniu się stosunków między małżonkami, kiedy indziej w stosunkach z podrastającymi dziećmi.

Przyczyn do rozwodów w rodzinach polskich imigrantów w Kanadzie w drugiej połowie XXgo wieku, jak w każdej innej grupie etnicznej i w każdym innym czasie i miejscu było zawsze dużo, ale trzy z nich były wyraźnie związane z imigracją. Pierwszą był stress wywołany obcością kraju i trudnościami adaptowania się do nowej pracy, nowego otoczenia i nowej kultury, a często także i do nowego języka.

Drugą był zmieniony status kobiety, która od lat 60-tych w Kanadzie bardzo zyskiwała poparcie w swoich dążeniach do samodzielności, bądź przez pracę zarobkową, bądź przez kulturę kanadyjską, zawsze kładącą nacisk na samodzielność każdej jednostki.

Trzecią przyczyną był samochód.

Stres związany z imigracją w różny sposób oddziałowywał na małżonków. Dla jednych był spoiwem, które silniej łączyło dobraną parę. Tak właśnie napisała jednak z respondentek ankiety : ...nasze wzajemne stosunki zacieśniły się, zwłaszcza , że mamy wspólne dziecko, które razem wychowujemy.[207] Ale dla innych imigracja była elementem drążącym jedność małżeńską. W takich przypadkach dla każdej strony jego/jej własny stress stawał się ważniejszy od uczuć partnera i tak zwolna pretensje zastępowały dawne uczucia między małżonkami. Rozwody bywały trudne i bolesne pozostawiając nierzadko głębokie ślady na jednej lub obu stronach, nie mówiąc o dzieciach. Wielu przyjaciół nie rozumiało wówczas dlaczego po kilkudziesiąciu latach znajome im małżeństwa Polaków się rozpadały. Inną ważną przyczyną rozwodów była samodzielność kobiet uzyskana w Kanadzie. Dla bardzo wielu małżeństw imigranckich było nowością, że z przyczyn ekonomicznych żony nabywały coraz więcej samodzielności.

Rozziew pomiędzy dochodami żony i męża dla wielu małżeństw nie zawsze był związany z autorytetem męża. Liczni polscy imigranci, chętnie godzili się na żonine wyższe zarobki, świadomi swoich własnych ograniczeń finansowych w fachu, który był ich specjalnością. Tułaczka po świecie, przez którą niejeden z nich przeszedł oraz trudy pierwszych lat imigracji, albo wreszcie jego własny charakter niejednemu mężczyźnie zmieniły pojęcie istoty małżeństwa. Polska tradycja, w której mężczyzna miał być głową domu, zarabiającym i utrzymującym rodzinę i którego decyzjom rodzina, a więc i żona musiały się podporządkować, w wielu wypadkach w powojennym życiu emigranckim zostawała łatwo zastąpiona przez zasadę partnerstwa małżeńskiego. Jednak dla innych mężów, wyższe zarobki żony były upokorzeniem trudno znoszonym. Prowadziło to do niesnasek domowych, niekiedy tak silnych że rodziny rozpadały się. Pisze o tym Kasia... Przez cały okres naszego małżeństwa, przez całe 6 lat zrobiłem wszystko co w mojej mocy, aby cię od siebie całkowicie uzależnić. Nie chciałem abyś umiała dobrze prowadzić samochód. Nie chciałem, abyś była w stanie zarobić na życie. Chciałem, abyś była całkowicie zdana na mnie. Wykluczyło by to jakieś szanse na twoje odejście ode mnie. I nie byłem w stanie tego osiągnąć[208] . Oczywiście Kasia opisuje skrajny wypadek, ale być może, gdyby Kasia nie wyjechała z Polski, nie żądała by tak uporczywie swojej samodzielności.

Dalej...