HUMOR 

Żona mówi do pijanego Wacka:
- Codziennie przychodzisz do domu pijany! Idź na cmentarz, zobacz ilu młodych ludzi od wódki umarło!
Na drugi dzień Wacek znów wtacza się do domu i mówi:
- Byłem na cmentarzu, przeczytałem wszystkie szarfy na grobach: "Od żony" "Od sąsiadów" "Od rodziny ....." ale nie było "OD WÓDKI".

Dalej...

Kongres USA porozumiał się w sprawie walki z kryzysem

Negocjatorzy obu izb amerykańskiego Kongresu osiągnęli porozumienie w sprawie ostatecznej wersji programu antykryzysowego o wartości prawie 800 miliardów dolarów. Wszystko wskazuje na to, że w ciągu kilku dni ustawa znajdzie się na biurku prezydenta, Baracka Obamy.
Kompromisowa wersja pakietu antykryzysowego przewiduje wsparcie amerykańskiej gospodarki kwotą 789 miliardów dolarów. Lider demokratycznej większości w Senacie Harry Reid podkreślił, że jest to o kilkadziesiąt miliardów dolarów mniej niż pierwotnie proponowały Senat i Izba Reprezentantów.
Ustawa ma doprowadzić do stworzenia 3,5 miliona nowych miejsc pracy. 35 % zawartych w niej wydatków stanowią ulgi podatkowe dla klasy średniej. Pakiet przewiduje też znaczące fundusze dla władz stanowych na edukację oraz inwestycje.
Porozumienie w sprawie planu antykryzysowego było możliwe dzięki trójce senatorów z Partii Republikańskiej, których głosy są niezbędne do przyjęcia pakietu przez Kongres.
Jeszcze w tym tygodniu nad ostateczna wersją pakietu antykryzysowego będą głosować obie izby kongresu. Następnie ustawa trafi na biurko prezydenta Baracka Obamy.
IAR

Polacy utracili władzę w Wilnie

Rządząca dotychczas w Wilnie koalicja, w której skład wchodziła m.in. Akcja Wyborcza Polaków na Litwie (AWPL), utraciła władzę.
Na posiedzeniu Rady Miejskiej opozycja wyraziła wotum nieufności dla mera Juozasa Imbrasasa z partii Porządek i Sprawiedliwość, a także dla jego zastępcy, przedstawiciela AWPL Artura Ludkowskiego. Wybrano nowe władze Wilna, z konserwatystą Viliusem Navickasem na czele.
Rada Miejska zebrała się, mimo że mer Imbrasas wcześniej odwołał to posiedzenie.
Radny AWPL Jarosław Kamiński twierdzi jednak, że posiedzenie Rady odbyło się niezgodnie z prawem. - Zaskarżymy to w sądzie - zapowiedział.
Rządząca dotychczas w Wilnie koalicja została utworzona po wyborach samorządowych przed dwoma laty. Składała się z przedstawicieli partii Porządek i Sprawiedliwość, AWPL i socjaldemokratów.
Opozycja, z konserwatystami na czele, od początku usiłowała przejąć władzę. Udało się jej to dopiero, gdy na jej stronę przeszli socjaldemokraci. Nowa większość ma obecnie 31 głosów w 51-osobowej Radzie.
AWPL ma w Wilnie sześciu radnych. Zgodnie z porozumieniem koalicyjnym Polacy otrzymali stanowisko zastępcy mera, zastępcy kierownika administracji i kilka kierowniczych stanowisk w komitetach Rady Miejskiej.
Aleksandra Akińczo PAP

Komisja Europejska alarmuje o zagrożeniu szpiegowskim

Komisja Europejska przyznała, że jest obiektem "coraz aktywniejszej działalności szpiegowskiej" i musi się przed nią bronić. - Mogę potwierdzić, że do wszystkich dyrektorów rozesłano notę, aby zaalarmować ich o istnieniu zagrożenia, a także prosić o przedsięwzięcie adekwatnych kroków - powiedziała rzeczniczka KE ds. administracyjnych Valerie Rampi.
Potwierdziła tym samym doniesienia niemieckiego dziennika "Frankfurter Allgemeine Zeitung", który opublikował notę szefa ds. bezpieczeństwa Komisji Europejskiej.
- Ochrona poufnych informacji jest sprawą najwyższej wagi. Fakt, że list wyciekł do mediów, mówi sam za siebie - powiedziała Rampi.
Nie chciała sprecyzować, przed jaką dokładnie "działalnością szpiegowską" KE musi się bronić. W liście mowa jest o "niektórych krajach, grupach nacisku, dziennikarzach, prywatnych agencjach, które usiłują otrzymać chronione, drażliwe informacje". Jako przykłady podane są "osoby związane ze służbami wywiadowczymi, które działają pod przykryciem": stażystka, ekspert narodowy oddelegowany do KE i jeden z informatyków.
Rampi nie chciała powiedzieć, które kraje członkowskie mają swoich szpiegów w KE. Zapewniła też, że nota nie ma na celu ograniczenia dziennikarzom dostępu do informacji.
Rzeczniczka przyznała, że ze względu na brak własnej służby kontrwywiadowczej KE zdana jest na pomoc krajów członkowskich w walce ze szpiegostwem. - Pracujemy z nimi w ścisłej współpracy, by mieć więcej informacji dotyczących ochrony naszego personelu, dokumentów i budynków - powiedziała.
Michał Kot PAP

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Dąbrowa Górnicza

DĄBROWA GÓRNICZA

Dąbrowa Górnicza – miasto położone w południowej Polsce, w Zagłębiu Dąbrowskim, w województwie śląskim, na wschodnim krańcu Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego (GOP), nad Czarną Przemszą i Białą Przemszą, w dużej części w Kotlinie Dąbrowskiej. Historyczna część zachodniej Małopolski.

Dąbrowa Górnicza
Pałac Kultury Zagłębia

Największe powierzchniowo miasto województwa (9. w kraju) i największy ośrodek przemysłowy Zagłębia Dąbrowskiego. Dąbrowa Górnicza to miasto pełne krajobrazowych i przyrodniczych ciekawostek, urokliwych miejsc, dostarczających okazji do wypoczynku, rekreacji i turystyki. To również ważny ośrodek przemysłowy, bardzo atrakcyjny dla inwestorów.
Z powierzchnią 188 km 2 i liczbą mieszkańców ponad 130 tys. Dąbrowa Górnicza staje się najrozleglejszym miastem woj. śląskiego. Z sąsiednimi miastami tj. Sosnowcem, Będzinem, Czeladzią, Zawierciem, Siewierzem, Sławkowem i Olkuszem tworzy Region Zagłębia Dąbrowskiego.

Dąbrowa Górnicza
Bazylika Matki Boskiej Anielskiej

Dogodne położenie, bliskość południowej granicy, czyni z miasta ważne centrum komunikacyjne Polski. Doskonałe połączenia z dogami międzynarodowymi Wschód - Zachód pozwalają bezpośrednio z Norymbergii przez Drezno, Wrocław, Katowice i Kraków dostać się do Lwowa i Kijowa. Natomiast droga Północ - Południe stanowi dogodne połączenie Skandynawi poprzez Gdańsk, Warszawę, Katowice z Ostrawą. Trasy i węzły komunikacyjne gwarantują łatwy dostęp do rynków zbytu na południu Polski oraz Północnych Morawach Republiki Czeskiej. Natomiast istniejąca w Dąbrowie Górniczej stacja przeładunkowa z tzw "szerokim torem" łączy Polskę z Ukrainą i Rosją.
W niewielkiej odległości od Dąbrowy Górniczej znajdują się dwa międzynarodowe lotniska łączące Dąbrowę z całym światem. Lotnisko w Pyrzowicach znajduje się w odległości 20 km od miasta. Z kolei autostrada łącząca Katowice z Krakowem umożliwia szybki dojazd do lotniska w Balicach.
Przez miasto przebiegają linie kolejowe relacji: Katowice-Warszawa, Częstochowa-Kraków, Katowice-Kielce.

Dalej

Dzisiaj publikujemy pięćdziesiąty  pierwszy artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

ADAM ŻURAD WSPOMNIENIA Spisane we wrześniu 1987

Urodziłem się w roku 1915-tym podczas I-szej wojny światowej. Miejscowość naszą
otaczały wąwozy i tymi wąwozami spływały wojska w dolinę, a artyleria prała po nich.
Zaczęły się pożary. W tym czasie ja się urodziłem. Jak wynika z opowieści matki, trwała ostra wymiana strzałów między artylerią rosyjską i austriacką. Matka przerażona biadała: "Synu, tyś się urodził w nieszczęsną godzinę". Pozostała przy niej tylko babcia, bo reszta rodziny uciekła do lasu w obawie przed rekwizycjami. Babcia i mama przeniosły mnie do piwnicy wujka, bo była ona murowana i dawała lepsze zabezpieczenie przed obstrzałem. Umieścili mnie tam w beczce z otrębami, wyobrażając sobie, że stwarza to dodatkowe zabezpieczenie.

Chodziłem do szkoły w Budziwoju. Oślepłem w 5-tym roku życia. Lekarze orzekli, że była to, w języku gwarowym, uszczka. Nie widziałem przez 6 miesięcy. W miejscowym szpitalu dokonano szczęśliwie operacji, po której przejrzałem. Pamiętam to dobrze, jak dziś. Przez mgłę zobaczyłem gołębie i z wrażenia omdlałem.

Po 4-ech klasach szkoły powszechnej zdawałem do gimnazjum. W rodzinie było nas 6-cioro dzieci i rodzice usiłowali wszystkich wykształcić. Uczęszczałem do gimnazjum typu klasycznego. Chodziłem do 3-ech różnych gimnazjów. Przenosiłem się razem z siostrami. Chodziłem najpierw do gimnazjum w Samborze. Niestety zlikwidowano pociągi łączące nas z tym miastem i musiałem przerzucić się do Drohobycza. Trudne było to dojeżdżanie. Do pociągu szło się piechotą, 4,5 km na przełaj, przez las.

Po maturze stawałem w roku 1936-tym do poboru. Przydzielono mnie do artylerii. W wyniku różnych komplikacji przekazali mnie jednak do szkoły podchorążych piechoty w Kielcach. W szkole panowała ostra dyscyplina, dobrze dostawało się w kość. Przydzielono mnie do 4-go pułku legionów w Kielcach, do plutonu łączności. Bardzo mi ta specjalność odpowiadała i zainteresowałem się nią bliżej. Przydzielono mnie do centrali. Tam ukończyłem kurs. Pamiętam, że osiągałem przy telegrafie do 70 znaków na minutę. Na
zakończenie kursu odbyły się manewry. Po służbie wojskowej ściągnęli mnie koledzy do Lwowa i zapisałem się na wydział prawa. Pamiętam, z tych czasów panią Różycką urzędująca w dziekanacie, w kwesturze. W rozmowie z nią trzeba było mieć bardzo pokorną minę. Ona decydowała o przyznaniu pożyczki i zawsze mi się udawało ją uzyskać. Egzamin wstępny zdawałem w odrębnej sesji dla spóźnionych z wojska. Egzamin ustny zdawałem u prof. Grabskiego. Był to już rok 1939-ty. Zamieszkałem u kolegów. Spotykałem kolegów z Drohobycza. Złożyłem aplikacje do dyrekcji krakowskiej w Borysławiu. Przyjęli mnie do pracy, ale nie chciałem stracić roku. Zapisałem się na drugi
rok. Nie było łatwo łączyć pracę ze studiami, pracodawcy jednak szli mi na rękę, jak tylko mogli. Zwalniali mnie wcześniej z pracy.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ V A co pozostało po Starym Kraju ?


Jak powiedział mi niedawno jeden ze znajomych imigrantów z Vancouveru. "Jestem w Kanadzie 20 lat i już nie jestem ani stąd ani stamtąd". To pojęcie wykorzenienia z Polski i braku zakorzenienia w Kanadzie jest wśród imigrantów dobrze znane. Polega ono na nieuchronnym oddalaniu się imigrantki lub imigranta od udziału w wydarzeniach w Polsce oraz na uświadamianiu sobie różnic między własnym postępowaniem i Polaków z Polski, przy jednoczesnej kontynuacji wyobcowania w Kanadzie. Skupieni na stabilizowaniu finansowym swojej rodziny tacy imigranci po prostu nie mają czasu na zastanawianie sią nad obu Krajami, tym w którym żyją i tym który opuścili. Nie interesuje ich to co się dzieje wokoło nich, bo wszystkie myśli pochłonięte są zarabianiem pieniędzy i dopiero kiedy przyjdą nagłe olśnienia w widzeniu świata, zaczynają rozumieć, że stworzyli wokoło siebie pustkę i nie są już ani stąd ani stamtąd.

Coraz wyraźniejszy rozziew pomiędzy życiowymi interesami imigrantek i ich rodzin w Polsce pogłębiający się z czasem spędzonym na obczyźnie prowadzi nieraz do bolesnych konsekwencji. Pisze o tym Baśka w dalszym ciągu swoich wspomnień : " ... A tymczasem z listów otrzymywanych z domu wynikało, że na przyjazd moich chłopaków do Kanady nie ma co liczyć. Jednakże- co gorsza - z ich tonu wcale nie wiało tęsknotą do mnie. Wręcz przeciwnie, zgadzali się na mój pobyt tutaj przez dodatkowych kilka miesięcy w nadziei, że może mi uda się otrzymać prawo stałego pobytu do końca roku."

"Zaczynałam mieć tego wszystkiego dość. Powoli zaczynałam nabierać podejrzeń, że mojej rodzinie już na mnie nie zależy. Ważniejsze są pewnie otrzymywane ode mnie dolary, które im tam w kraju otwierają znacznie lepszą Kanadę niż ja mam tutaj. Ja tu bowiem muszę ciężko harować i liczyć się z każdym groszem, a oni tam po prostu używają życia co się zowie." [221] Baśka zrozumiała, że jej rodzina w Polsce wcale nie dzieli z nią jej pragnienia zapracowania sobie na nowe życie w Kanadzie, nie zależy im także na emigracji, natomiast chętnie przyjmują pieniądze zarobione przez nią w "bogatej Kanadzie, gdzie tak łatwo się zarabia ". Zjawisko dość częste wśród rodzin, wysyłających swoich członków na czasową emigrację zarobkową

Niektóre z respondentek naszej mini-ankiety podkreślały, że pobyt na imigracji zmienił ich stosunek do Polski jako państwa i do społeczeństwa polskiego. Może w najmniejszym stopniu do polskiej kultury. Na pytanie w naszej ankiecie co pobyt na emigracji zmienił w uczuciach do Polski padały następujące odpowiedzi :" W zasadzie nie zmieniłam uczucia wobec Polski, ale wśród codziennej pracy oddaliłam się od spraw, które w Polsce wydawały mi się bardzo ważne. Trochę żałuję, że nie dzielę z Polakami ich wszystkich trosk i radości codziennych, ale z drugiej strony mam dzięki temu może bardziej obiektywny obraz Polski."[222] Inna respondentka pisze : "...oddaliłam się od spraw,które w Polsce zdawały się być bardzo ważne - nie mam czasu."[223] Jeszcze inna odpowiada :" Zmienił się. Oczywiście że tak. Moją tezą...jest, że proces adaptacji imigranta trwa całe życie, jest dynamiczny i prowadzi nieuchronnie do oddalenia się od tożsamości (narodowej, osobistej itp) obecnej w chwili przyjazdu."[224] Respondentka o symbolu W nie żałuje, że jej stosunek do Polski sią zmienił : "Tak, oddaliłam się. Nie żałuję i tak zawsze żyłam z boku wszystkich ważnych spraw."[225] , a respondentka o symbolu ZA dzieli swoje uczucia patriotyczne na dwie grupy : " Wzrosła moja duma narodowa, bardziej doceniam kulturę polską, ale oddaliłam się od spraw, które w Polsce zdawały się być bardzo ważne. Na to nie mam wpływu."[226]. Są także gorzkie wypowiedzi kobiet, które nawet po wielu latach pobytu nie mogą znaleźć w Kanadzie miejsca dla siebie, a do Polski nie mogą wrócić ze względów rodzinnych. Ich frustracja bardzo dobrze odzwierciedla ich wewnętrzną konfuzję. Z jednej strony utracony kontakt z Polską spowodował zobojętnienie wobec Starego Kraju, a z drugiej nadal tkwi w nich niesprecyzowana pretensja do Kanady : "Kraj i kultura mi zobojętniały. Załuję wogóle przyjazdu do Kanady."[227] Wydaje się, że w takich przypadkach oba kraje są obwiniane przez imigrantki za ich niezadowolenie z obecnego życia. Jeśli jednak porównamy powyższą wypowiedź z przytoczonym na poprzednich stronach zdaniem..."już nie jestem ani stąd ani stamtąd" to, być może sięgniemy do spraw ogólniejszych i głębiej leżących w podświadomości. Być może, że te imigrantki same nie posiadają dość sił psychicznych, aby znieść takie stresy imigracji jak samotność i wyobcowanie kulturowe, a ich rodziny nie rozumieją, albo nie potrafią im pomóc w przebiciu się przez własne poczucie przegranej w życiu.

Dalej...