Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu.

HUMOR

Japanese Humor

 

MSZ odmówiło prezydentowi dokumentów o szczycie UE

Szef Kancelarii Prezydenta Piotr Kownacki poinformował, że Kancelaria otrzymała pismo z MSZ, w którym resort pisze, iż szefem delegacji na przyszłotygodniowy szczyt UE w Brukseli jest premier Donald Tusk. Jak dodał, MSZ odmówiło Lechowi Kaczyńskiemu przekazania dokumentów, dotyczących unijnego spotkania.
Premier Donald Tusk powiedział przed południem, że nie przewiduje w składzie delegacji na przyszłotygodniowy szczyt UE w Brukseli prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Kownacki poinformował z kolei, że prezydent udaje się na posiedzenie Rady Europejskiej.
Jak powiedział Kownacki, Kancelaria Prezydenta zwróciła się o dokumenty dotyczące szczytu UE, który odbędzie się w połowie października, aby prezydent mógł zapoznać się ze stanowiskiem rządu i żeby był przygotowany do dalszych rozmów i spotkań.
W piśmie, które otrzymaliśmy - dyrektora sekretariatu ministra spraw zagranicznych - napisano, że decyzją Prezesa Rady Ministrów, szefem polskiej delegacji na posiedzenie Rady Europejskiej będzie premier - powiedział Kownacki.
W tym samym piśmie - według Kownackiego - napisano, że w związku z tym nie ma potrzeby przekazywania Kancelarii Prezydenta dokumentów dotyczących agendy spotkania Rady Europejskiej.
Zdaniem szefa prezydenckiej kancelarii, premier sam zdecydował, co prezydent ma robić i gdzie mu wolno jechać, a gdzie nie.
Premier uznał, że nie ma nawet potrzeby przekazać informacji. Prezydent ma być niepoinformowany, ma nie wiedzieć co się dzieje, ma nie wiedzieć co zamierza rząd, ma nie wiedzieć o czym będzie dyskusja - oświadczył Kownacki.
Pytany czy prezydent będzie chciał spotkać się z szefem rządu w sprawie szczytu w Brukseli, Kownacki odparł, że należałoby się spodziewać inicjatywy Lecha Kaczyńskiego w tej sprawie.
Szczyt zaczyna się 15 października, równo za tydzień, więc spotkanie, które ma szczytu dotyczyć musi się odbyć w ciągu najbliższych dni - uważa prezydencki minister.
Prezydent oczywiście jedzie na szczyt UE. Tematy, które będą na szczycie poruszane, stanowią przedmiot zainteresowania i pracy prezydenta od dawna - podkreślił Kownacki, w tym - jak zaznaczył - pakiet imigracyjny i dotyczący azylu.
To jest temat, który w sposób najściślejszy wiąże się z kwestiami obywatelstwa, które stanowią wyłączną kompetencję prezydenta - dodał prezydencki minister.
Kownacki mówił, że po wrześniowym szczycie UE dotyczącym konfliktu na Kaukazie, w którym uczestniczył prezydent i premier, Kancelaria Prezydenta miała nadzieję, że nie będzie żadnych problemów.
PAP

Kancelaria Prezydenta i Caritas ślą dary do Gruzji

To będzie największy transport pomocy humanitarnej z Polski do Gruzji. Dary przygotowały wspólnie: Kancelaria Prezydenta RP, Caritas oraz lubelskie organizacje pozarządowe.
Przedstawiciele Fundacji "Młoda Demokracja" oceniają, że łącznie udało się zebrać około 40 ton darów. Są to przede wszystkim koce, śpiwory, kuchenki gazowe i odzież. Pomoc ta pozwoli uchodźcom z terenów, objętych walkami przetrwać zimę.
Organizatorzy zbiórki dziękują firmom i osobom indywidualnym, które przekazały dary, tym bardziej, że wielu z nich robiła to anonimowo.
W piątek TIR-y z pomocą pojadą przez Bałkany i Turcję do Gruzji. .
IAR

Dwa relikwiarze św. Stanisława stanęły na Wawelu

Dwa relikwiarze św. Stanisława - krakowski i wileński - pokazano w Katedrze Wawelskiej. To pierwsze takie wydarzenie w historii, nigdy wcześniej obydwa relikwiarze nie stanęły obok siebie, tuż przy grobie świętego.
Obydwa relikwiarze mają kształt przedramienia skierowanego ku górze. Wewnątrz za szkłem znajdują się fragmenty kości przedramienia św. Stanisława. Relikwiarz z Wilna ma ponad 40 cm wysokości, krakowski ma ok. 50 cm.
Relikwiarz wileński pochodzi z samego początku XVI w. Nie wiemy, gdzie dokładnie powstał. To wspaniałe dzieło późnogotyckiej sztuki złotniczej jest właściwie rzeźbą w srebrze. Krakowski jest młodszy o kilkanaście lat. Nie wiemy, czy są to kości tego samego przedramienia św. Stanisława, ale wszystko wskazuje na to, że pobrano je jednocześnie - powiedział Dariusz Nowacki z Zamku Królewskiego na Wawelu.
Relikwiarz wileński przyjechał do Polski na krótko wraz z innymi kosztownościami skarbca Katedry w Wilnie. Od połowy października do połowy stycznia relikwiarz, wraz z innymi zabytkami z Litwy, będzie można oglądać na Zamku Wawelskim, na wystawie "Skarbiec katedry wileńskiej". Wcześniej pokazywano je w Warszawie.
Relikwiarz z relikwiami św. Stanisława jest najstarszym zabytkiem skarbca wileńskiego. Relikwia świętego została sprowadzona z Krakowa do katedry w Wilnie, noszącej wezwanie św. Stanisława, najprawdopodobniej w 1503 r.
Skarbiec katedry wileńskiej to bezcenna kolekcja 270 zabytków - złotych i srebrnych kielichów mszalnych, monstrancji, relikwiarzy i innych przedmiotów liturgicznych z okresu XIV-XX w. Do Polski przyjechało ponad 100 przedmiotów z tego skarbca.
W 1939 r., w obliczu wojny, część skarbca została ukryta, w tym także relikwiarz św. Stanisława. Po wojnie rozpoczęto poszukiwania kosztowności, przez długie lata bez skutku. Zagadka skarbca katedralnego wyjaśniła się dopiero w 1985 r., gdy podczas modernizacji katedry (w czasach ZSRR pełniła funkcję galerii i sali koncertowej) natrafiono na skrytkę w murze.
Przez następne 15 lat odkrycie to trzymano w tajemnicy. W pierwszych latach głównie dlatego, że Litwa nadal znajdowała się w kręgu oddziaływania władz sowieckich i nie było pewności, co stanie się ze skarbcem, gdy dowie się o nim Moskwa. Szerokiej publiczności litewskiej kosztowności skarbca katedry wileńskiej są eksponowane dopiero od 2006 r.
PAP

Przyznano nagrody ministra nauki za wybitne osiągnięcia

Teoria chaosu, przesiewowa kolonoskopia i wspomaganie rozrodu zwierząt to tematy badawcze tegorocznych laureatów nagrody ministra nauki i szkolnictwa wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe i naukowo-techniczne.
Uroczystość rozdania nagród odbyła się w Warszawie. Uczestniczył w niej premier Donald Tusk, który rozmawiał z naukowcami o planowanych reformach nauki i szkolnictwa wyższego.
Nagrody przyznano w trzech kategoriach. W pierwszej z nich "Badania na rzecz rozwoju nauki" nagrodę otrzymał specjalista od teorii chaosu prof. Marian Mrozek z Uniwersytetu Jagiellońskiego za zastosowanie narzędzi matematycznych do wyjaśniania zjawisk przyrodniczych i atmosferycznych.
W kategorii "Badania na rzecz rozwoju społeczeństwa" nagrodę otrzymał onkolog prof. Jarosław Reguła, który koordynuje rozległe badania przesiewowe metodą kolonoskopii, mające na celu wczesne wykrywanie nowotworów jelita grubego.
Nagrodę w kategorii "Badania na rzecz rozwoju gospodarki" otrzymał prof. Zdzisław Smorąg, biotechnolog zajmujący się wspomaganiem rozrodu zwierząt hodowlanych przez zastosowanie m.in. zapłodnienia in vitro.
Przed rozdaniem nagród odbyła się debata na temat planowanej przez rząd reformy szkolnictwa wyższego oraz przedstawionych już projektów ustaw dotyczących reformy systemu badań naukowych.
PAP

Dalej...

Juszczenko rozwiązał parlament

Prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko ogłosił wieczorem, że podjął decyzję o rozwiązaniu parlamentu. W orędziu telewizyjnym ogłosił przedterminowe wybory.
Wiktor Juszczenko podkreślił, że ma prawo rozwiązać parlament, ponieważ od ponad 30 dni nie ma w nim rządzącej koalicji. Dotychczasowa, złożona z Naszej Ukrainy i Bloku Julii Tymoszenko rozpadła się ostatecznie 2 września.
Prezydent w swoim orędziu zaznaczył, że ten sojusz zrujnowały ambicje jednej osoby dając do zrozumienia, że chodzi o premier Julię Tymoszenko. Podkreślił też, że zamiast wypełnienia umowy koalicyjnej i realizacji reform, miał miejsce „socjalny populizm", który spowodował kłopoty w gospodarce, w tym inflację.
Wiktor Juszczenko podkreślił też, że od 2 września w Radzie Najwyższej działała nieformalna koalicja Bloku Julii Tymoszenko, Partii Regionów i komunistów. Przyjęto wiele ustaw niezgodnych z konstytucją.
Tymczasem, jak oceniali we wrześniu znawcy ukraińskiej sceny politycznej, działania Tymoszenko były podyktowane chęcią zemsty za oskarżenie jej o zdradę stanu. Otoczenie prezydenta wysunęło je w sierpniu, podczas konfliktu między Gruzją a Rosją. Juszczenko, który poparł wówczas Gruzinów, chciał, by podobnie postąpiła szefowa rządu, ta jednak milczała.
Rano prezydent przeprowadził konsultacje z szefami klubów parlamentarnych - był to ostatni warunek przed ogłoszeniem decyzji o rozwiązaniu Rady Najwyższej.
Zdaniem części ukraińskich polityków, za zaistniałą sytuację odpowiada Wiktor Juszczenko, który dążył do zorganizowania wcześniejszych wyborów.
Julia Tymoszenko na stanowisku premiera była obiektem krytyki prezydenta i jego sekretariatu, a w czerwcu z koalicji odeszło dwóch deputowanych związanych z Wiktorem Juszczenką. W ten sposób sojusz stracił większość w Radzie Najwyższej i praktycznie nie miał możliwości przegłosowania żadnej uchwały.
Ukraińscy komentatorzy oceniają, że nowe wybory nie doprowadzą do znaczącej zmiany składu parlamentu. Ich zdaniem prezydent dąży do nich, chcąc odsunąć od władzy premier Tymoszenko.
Juszczenko, który cieszy się zdecydowanie mniejszą popularnością od szefowej rządu, traktuje ją jako główną rywalkę w walce o swą drugą kadencję w wyborach prezydenckich za półtora roku.
PAP/IAR

Obama kontra McCain oko w oko z wyborcami

Demokrata Barack Obama i Republikanin John McCain starli się o 3.00 nad ranem w środę czasu polskiego w drugiej już debacie telewizyjnej, tym razem w Nashville w stanie Tennessee na miejscowym uniwersytecie Belmont.
Miała ona formę "town meeting", czyli spotkania z wyborcami, którzy oprócz prowadzącego dyskusję dziennikarza Toma Brokawa, sami zadawali pytania kandydatom na prezydenta. Widownię dobrano spośród niezależnych wyborców, nie zdecydowanych jeszcze na kogo będą głosować w listopadowych wyborach.
McCain, który minimalnie ustępuje Obamie w sondażach, w niemal każdej wypowiedzi atakował go zarzucając mu naiwność w podejściu do spraw międzynarodowych, gotowość do kapitulacji w Iraku oraz głosowanie w Senacie przyczyniające się jakoby do pogorszenia sytuacji kraju.
Zdaniem wielu obserwatorów, podobnie jak w pierwszej debacie, okazywał demokratycznemu senatorowi pogardę i lekceważenie.
Obaj starali się podkreślać dzielące ich rozbieżności poglądów w takich sprawach jak polityka wobec Rosji, wojna w Iraku i Afganistanie, konflikt z Iranem i okoliczności, w jakich uzasadnione jest użycie siły przez USA za granicą.
Obama wypominał McCainowi poparcie inwazji na Irak i przypominał ogromne koszty wojny, która jego zdaniem odciągnęła uwagę USA od ścigania Al-Kaidy w Afganistanie.
PAP

Rekordowy deficyt budżetu federalnego USA

Deficyt budżetu federalnego USA wyniósł w roku finansowym 2008, który zakończył się 30 września, wzrósł do rekordowego poziomu 438 mld dolarów - poinformowało Biuro Budżetowe Kongresu (CBO).
CBO stwierdziło, że było to rezultat zwiększonych wydatków rządu na obronę i inne programy federalne oraz mniejszych od przewidywanych dochodów z powodu słabnącej gospodarki.
Większe były też wydatki na zasiłki na bezrobotnych, program opieki zdrowotnej dla najuboższych Medicaid oraz na instytucję Federal Deposit Insurance Corp. ubezpieczającą lokaty bankowe.
Stronę wydatków obciążył dodatkowo sumą 168 mld dolarów plan ożywienia gospodarki uzgodniony przez prezydenta Busha i Kongres wiosną br. - podkreśla raport CBO.
W porównaniu z rokiem finansowym 2007, deficyt wzrósł aż o 276 mld dolarów (z poziomu 162 mld dolarów).
Tegoroczny deficyt był wyższy od poprzedniego rekordowego deficytu z 2004 r. kiedy to wyniósł 413 mld dolarów.
PAP

Ceny ropy wzrosły

Ceny ropy na nowojorskiej giełdzie towarowej, po czterech dniach spadków, nieco wzrosły.
Baryłka lekkiej ropy na giełdzie NYMEX zdrożała o 2,25 dolarów do 90,06 dolarów
W Londynie cena baryłki ropy Brent wzrosła o 98 centów do 84,66 dolarów
Analitycy wiążą to z wcześniejszymi pogłoskami, że kraje OPEC zamierzają ograniczyć wydobycie aby przystosować je do spadającego popytu. Jednak przeważają opinie, że w dłuższej perspektywie ceny ropy będą spadać.
Jeszcze w lipcu br. cena baryłki ropy sięgała prawie 150 dolarów (147,27 dolarów).
Według opublikowanej prognozy federalnej Administracji Informacji Energetycznej (EIA), pogarszający się stan światowej gospodarki spowoduje w przyszłym roku zmniejszenie zapotrzebowania na ropę o 140 tys. baryłek dziennie.
Spadek popytu może być jeszcze większy w zależności od stanu gospodarki amerykańskiej - stwierdzają autorzy prognozy.
PAP

Dalej...

PAŹDZIERNIK

Październik- ważne daty
 
– Miesiąc Dobroci dla Zwierząt


– Miesiąc Profilaktyki Raka Piersi- pierwsza sobota i niedziela października

– Światowy Dzień Ptaków- pierwsza sobota i niedziela października
- czwarty poniedziałek października

– Światowy Dzień Bibliotek Szkolnych- czwarty poniedziałek października

– Światowy Dzień Modlitwy o Pokój – obchodzony przez Kościół Katolicki- czwarty poniedziałek października

– Światowy Dzień Różańca – obchodzony od 1996 r.- ostatnia sobota października

1
– Międzynarodowy Dzień Muzyki – ustanowiony w 1975 r. z inicjatywy Międzynarodowej Rady Muzyki.

– Międzynarodowy Dzień Lekarza – obchodzony od 1984 r.

– Międzynarodowy Dzień Wegetarianina

– Międzynarodowy Dzień Ludzi Starszych – ustanowiony przez ONZ w 1991r.

2
– Dzień Anioła Stróża

4
– Światowy Dzień Ochrony Zwierząt – przypada w rocznicę śmierci św. Franciszka z Asyżu, patrona zwierząt, przyrody i ekologów. Nasi bracia mniejsi, jak nazywał zwierzęta pomagają nam w pracy, służą za pokarm, pocieszają w samotności... dają dozgonną i bezinteresowną przyjaźń i miłość. Co otrzymują w zamian? Rzadko to samo. Częściej – okrutną obojętność. Wida to zwłaszcza przed wakacjami. Porzucone, nierzadko przywiązane
do drzew, czekają na naszą litość.

– Międzynarodowy Dzień Ludzkich Siedzib – obchodzony z inicjatywy Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

– Światowy Dzień Dzieci – ogłoszony w grudniu 1995 r. z inicjatywy ONZ.

4-10
– Światowy Tydzień Przestrzeni Kosmicznej

5
– Światowy Dzień Nauczycieli (ONZ)

6
– Światowy Dzień Mieszkalnictwa (ONZ)

– Międzynarodowy Dzień Nauczycieli (UNESCO)

9
– Światowy Dzień Poczty (ONZ) (Światowy Dzień Unii Pocztowej) – obchodzony w rocznicę założenia Światowej Unii Pocztowej w 1874 r.

– Dzień Znaczka (Pocztowego)

9-15
– Tydzień Pisania Listów

10
– Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego

– Dzień Św. Franciszka - patrona ekologów

12
– Dzień Bezpiecznego Peceta – obchodzony od 2004 r.

14
– Dzień (Święto) Edukacji Narodowej / Dzień Nauczyciela (Polska) – obchodzone od 1982 r.

– Światowy Dzień Normalizacji

– Międzynarodowy Dzień Zmniejszania Skutków Klęsk Żywiołowych

15
– Międzynarodowy Dzień Niewido­mych – „Dzień Białej Laski" – uchwalony przez Europejską Unię Niewidomych w Warszawie w 1993 r.

– Światowy Dzień Ptaków

16
– Światowy Dzień Żywności (Wyżywienia) – ustanowiony w 1981 r. przez ONZ ds. Wyżywienia i Rolnictwa – FAO.

– Dzień Jana Pawła II

17
– Międzynarodowy (Światowy) Dzień Walki z Ubóstwem – W 1602 r. (wg in. Źródeł w 1633 r.) królowa Francji, Maria de Medici, założyła Charité – szpital i dom opieki dla biednych ludzi. Obie te dziedziny - opieka nad chorymi i pomoc dla żyjących w biedzie - nie były wtedy od siebie oddzielone. Zakłady przyjmowały ludzi biednych, którzy nic mogli sami zadbać o swój byt. Większość chorych pielęgnowana była przez członków rodzin. Niektóre zakłady prowadziły też domy dla sierot i podrzutków. Celem zgromadzenia jest pielęgnowanie chorych w szpitalach i działalność charytatywna. Do Polski sprowadziła je w 1652 r. królowa Maria Ludwika.

– Dzień Walki z Rakiem (Polska) – ogłoszony przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego w 1997 r.

18
– Dzień Poczty Polskiej

– Dzień Łączności (Światowy Dzień Łącznościowca)

– Światowy Dzień Menopauzy

19
– Dzień Ratownika (Polska)

20
– Dzień Uprzemysłowienia Afryki

22
– Światowy Dzień (Osób) Jąkających się – obchodzony od 1998 r.

24
– Światowy Dzień Informacji

– Dzień Organizacji Narodów Zjednoczonych

– Europejski Dzień Walki z Otyłością

– Dzień Drogowca (Polska)

25
– Dzień Kundelka

29
– Dzień bez Kupowania

31
– Światowy Dzień Oszczędności

– Światowy Dzień Rozrzutności

– Dzień Reformacji – obchodzony przez Kościół Ewangelicki.

– Hallowen – obchodzone w USA.

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze miejsca w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Białystok (białorus. Беласток, lit. Balstogė, esp. Bjalistoko) – miasto wojewódzkie w Polsce, leżące nad rzeką Białą (lewy dopływ Supraśli).

Białystok położony na Nizinie Podlaskiej, w zachodniej części makroregionu zwanego Wysoczyzną Białostocką. Jest największym miastem północno-wschodniej Polski i stolicą województwa podlaskiego.

Białystok z lotu ptaka

W gronie miast wojewódzkich Polski, Białystok jest 2. miastem pod względem gęstości zaludnienia, 11 pod względem ludności i 13 pod względem powierzchni. Białystok pełni rolę administracyjnego, gospodarczego, naukowego i kulturalnego centrum regionu.

Położenie Miasta w sąsiedztwie Białorusi, Litwy i Rosji oraz dogodne połączenia komunikacyjne, stwarzają doskonałe warunki do rozwoju gospodarczego i kulturalnego Miasta.

Białostocki ratusz

Dokładna data powstania osady zwanej Białystok, która wzięła swą nazwę od rzeki Białej, jest trudna do ustalenia. Odkrycia archeologiczne świadczą o tym, że pierwsi ludzie osiedlali się na terenach obecnego Białegostoku już w epoce kamiennej.
W latach 1437-1450 król Polski Kazimierz Jagiellończyk nadał ziemie gdzie rzeka zwana dziś Białą spływała z ośnieżonego białego stoku Jakubowi Rączce Tabutowiczowi. Na przełomie XV i XVI wieku wnuk Tabutowicza, Mikołaj Raczkowicz, założył tu osadę, zasiedlenie, której sam pomagał finansować. W 1547 roku Białystok został własnością rodziny Wiesiołowskich. Miejscowość zyskała wtedy murowany kościół - obecną kaplicę przy kościele Farnym oraz zamek. Po śmierci Krzysztofa Wiesiołowskiego posiadłość przeszła w ręce państwa.

Dalej...

Dzisiaj publikujemy trzydziesty piąty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

Jakub Plewa WSPOMNIENIA Spisane w lipcu 1986

Wojna zastała mnie w 16 pułku piechoty w Tarnowie w 1939 roku. Pułk ten
szkolił żołnierzy, spośród których rekrutowali się potem KOPiści (Korpus Ochrony Pogranicza). Wiosną zostaliśmy wysłani do 18-go batalionu w rejonie blisko granicy łotewsko -litewskiej w powiecie brasławskim. Różnica w klimacie bardzo nam się rzuciła w oczy. W Tarnowie rolnicy zaczynali wyjeżdżać w pole, a w Brasławszczyźnie był jeszcze śnieg po pas. Ćwiczyliśmy na jeziorze, jeszcze zamarzniętym, z prawie metrowym lodem. Był marzec 1939-ty rok. W kwietniu, gdy Niemcy zajęli Kłajpedę, batalion nasz został zbudzony w nocy, zarządzono alarm i mobilizację. Byliśmy w
gotowości do wyjścia w pole. Byłem w kompanii karabinów maszynowych. Mieliśmy 12 ciężkich karabinów maszynowych, 4 moździerze i zostały nam wydane długie karabiny ppanc. Po ukończeniu mobilizacji, która trwała 3 dni, stan batalionu został podwojony. Wyjechaliśmy do Augustowa na Suwalszczyznę. Tam nas rozmieścili w kwaterach polowych, w stajniach, w stodołach. Przez cały ten okres aż do września wychodziliśmy zawsze w pełnym umundurowaniu, w pełnym rynsztunku. W lipcu zmienili nasze
kwatery i w miejscowości Białobrzegi zaczęliśmy budować schrony.
Przywoziło się piasek, kładło się belki robiło się kamuflaż. Budowaliśmy stanowiska dla karabinów maszynowych. Amunicja była w namiotach a w części na stanowiskach. W takim pogotowiu bojowym zastał nas 1-szy września. W dniu tym pokazały się pierwsze niemieckie samoloty zwiadowcze. Nie bombardowały, nie ostrzeliwały. Rozkaz był, aby nie strzelać do samolotów. Zrobiliśmy dwa nocne wypady poza granicę Prus Wschodnich. Mieliśmy stałe pogotowie przeciw lotnicze. Co 10- ty pocisk był, świetlny, żeby wiadomo było jak się strzela. Pamiętam 8-go września, byłem na stanowisku, gdy dwa samoloty niemieckie ukazały się nad horyzontem. Jeden z nich leciał na nasze stanowisko. Prowadziłem go cały czas na muszce. Był zakaz strzelania i trzeba się było podporządkować
rozkazowi. W pewnym jednak momencie samolot prowadzony na muszce aż się prosił, aby go trafić. Nie wytrzymałem nerwowo i oddałem krótką serię. Samolot oddał serię, ale zachwiał się w powietrzu i poleciał w kierunku linii niemieckich. Nadjechał goniec dowódcy plutonu. Zapytał, czy strzelałem do samolotu. Odpowiedziałem twierdząco. Rozkazał mi natychmiast zameldować się u dowódcy kompanii. Ten rozkazał mi ubrać się na ostatni guzik i stawić przed dowódcą batalionu. Myślałem, że mnie rozstrzelają za
nieposłuchanie rozkazu. Podpułkownik Nachowicz, dowódca batalionu powtórnie zapytał się mnie, czy strzelałem do samolotu. Przyznałem,
że strzelałem, bo samolot tak blisko naleciał na muszkę, że nie mogłem
dłużej wytrzymać. Padł rozkaz :" odmaszerować !". Wróciłem do namiotu. Wieczorem w rozkazie odczytano, że udzielono mi nagany, ale już w następnym zdaniu, dostałem pochwałę za dobre strzelanie. Okazało się, że samolot został zestrzelony, pilot wyszedł cało, choć był ranny. Wyskoczył z samolotu i próbował się bronić. Dzieci chciały zobaczyć samolot i biegły w jego kierunku. Pilot wyciągnął rewolwer i strzelał do dzieci. Ludzie w polu zauważyli to i przybiegli z widłami. Gdyby nie obecność wojska byli by go zabili z wściekłości.

Na tych stanowiskach byliśmy do 12-go września. W tym dniu załadowaliśmy się na pociąg, ale przyszedł rozkaz, aby się rozładować i
wrócić na stanowiska. W następnym dniu powtórzyło się to samo.
Wreszcie załadowaliśmy się na dobre i ruszyliśmy. Zbombardowały nas samoloty niemieckie. Mieliśmy ckm-y, 2 działka ppanc, działka polowe. Dostaliśmy rozkaz, aby strzelać do każdego samolotu, który się ukaże na horyzoncie. Powiedziano nam nawet, że pojedyncze strzały do samolotów są bardziej skuteczne niż karabiny maszynowe. Jestem przekonany, że to istotnie było skuteczne. Gdy się samoloty pokazały, otwieraliśmy do nich natychmiast ogień, dopóki były względnie nisko. Zmuszało je to do poderwania się ku górze. Stosując tę taktykę nie ponieśliśmy dużych strat w czasie bombardowania naszego oddziału. Zostały zniszczone tory, lokomotywa. Jechaliśmy dalej przez Baranowicze, Łuniniec na południe w kierunku na Równe. 17-go września, w nocy, zatrzymaliśmy się w polu i dostaliśmy rozkaz wyładowania się. Uformowaliśmy kolumny i boczna drogą batalion wymaszerował z całym sprzętem. Wtedy dopiero dowiedzieliśmy się, że bolszewicy przekroczyli granicę i zaatakowali. Nie było żadnego
rozkazu, ale wiadomość rozeszła się w kolumnie marszowej z ust do
ust. Posuwaliśmy się na zachód w kierunku Bugu. Nie spotkaliśmy
żadnych rosyjskich oddziałów ani samolotów. Spotkaliśmy natomiast
bramy powitalne, budowane przez Ukrainców z portretami Stalina i Lenina, zwykle przed wejściem do miejscowości. W jednym wypadku, gdy dochodziliśmy do miejscowości, wyjechał wóz zaprzęgnięty w parę
pięknych koni wpadł w naszą kolumnę w pełnym galopie. Chłopcy podskoczyli i złapali konie i woźnicę, który wyjaśniał, że przyjechał
jako parlamentariusz, aby uzgodnić warunki naszego przejścia przez ich
miejscowość. Nie spodziewaliśmy się tego, aby w swoim kraju trzeba
było układać się z miejscowymi o warunki przejścia. Nie zwróciliśmy
na niego uwagi, zabraliśmy go z sobą, nie wiem co się z nim potem
stało. Doszliśmy tak do miejscowości Kołki na drodze w kierunku na
Łuck. Był wieczór. Kołki, nieduże miasteczko, było prawie puste.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ II

Etap pierwszy ( 1900 -1940 )

W pierwszej połowie ub.wieku Polki emigrowały do Kanady przeważnie jako żony lub narzeczone wcześniej przybyłych imigrantów, ewentualnie jako dorastające córki. Łączenie rodzin następowało zwykle po kilku, lub nawet kilkunastu latach oczekiwania, podczas których mężczyzna zbierał pieniądze potrzebne do sponsorowania i sprowadzenia rodziny, a także odpracowywał swoje zobowiązania podpisane przy podaniu o imigrację do Kanady. Wielkie prace budowania kolei, łączących powstające miasta, popierane przez rządy prowincjalne albo nawet przez rząd federalny wymagały robotników , których łatwo można było przenosić z miejsca na miejsce w miarę postępu robót. Stąd w pierwszych dekadach XX wieku świeżo przybyły Galician, być może polski ubogi imigrant, najpierw wędrował po różnych obozach drwali , po obozach przy budowie linii kolejowych, pracował w kopalniach węgla lub różnych metali i znów wracał do obozów drwali. Życie miał monotonne i prymitywne : praca, posiłki i sen. W dnie wolne od pracy jeździł do najbliższego miasteczka ; tam mógł wydać zarobione pieniądze na wódkę i prostytutki. Jeśli miasteczko było daleko lokalne prostytutki zakładały w pobliżu drwali swoje przenośne pomieszczenia z salą do tańca i barem z alkoholami. Niektórzy mieszkańcy oburzali się na niemoralność, ale przeważnie zajęci byli swoimi własnymi sprawami, a dopływ pieniądza zawsze się w miasteczku przydawał. Mieszkańcy jego, z własnego doświadczenia wiedzieli, że młodzi, samotni mężczyźni potrzebowali odprężenia. Było powszechnie wiadomo, że wielkie kompanie potrzebują robotników, których można bez trudności przenosić z miejsca na miejsce i nowi imigranci świetnie tę rolę spełniali.

Dziewiętnastowieczny eksperyment z emigracją całej parafii z Kaszub w Polsce, prowadzonej przez polskiego księdza, który wyjechał z Kraju razem z emigrującymi rodzinami zakończył się wprawdzie sukcesem i zbudowaniem osiedla Wilno koło Barry's Bay, w Ontario, ale więcej razy nie został powtórzony, a od końca XIX-go wieku Kanada kładła nacisk na młodych samotnych mężczyzn, którzy mogli być przerzucani z miejsca na miejsce do pracy gdziekolwiek by ona była[51]. W konsekwencji w owym czasie przez Kanadę przesuwały się masy samotnych mężczyzn, pracujących lub poszukujących pracy albo stałego miejsca zamieszkania. Oprócz Chinczyków i Japończyków byli to popularnie nazywani "brudno biali" czyli emigranci z Grecji, Włoch, Portugalii oraz Europy wschodniej i centralnej, w tym także i Polacy. Po zakończeniu kontraktów na pracę europejscy imigranci pozostawieni sami sobie, zaczynali wędrować po preriach w poszukiwaniu dla siebie i swoich rodzin własnego miejsca w Nowym Kraju. Na stałe osiadali, kiedy przybywały ich rodziny.

Koncepcja ruchomej siły roboczej imigranckiej, często nie mającej prawa sprowadzenia rodziny ( jak np. Chinczycy i Japończycy) okazała się jednak sprzeczna z potrzebą planowanego zasiedlenia Kanady zachodniej. Idea, że osadnicy z Europy z żonami i dziećmi są w preriach potrzebni została wyrażona publicznie już w XIX-tym wieku przez Clifforda Siftona, ministra Spraw Wewnętrznych rządu federalnego . "Myślę, że silny i zdrowy wieśniak w owczym kożuchu, rolnik z dziada pradziada, z tęgą, zdrową żoną i pół tuzinem dzieci jest tym czego nam potrzeba" [52]. Przemowa ta otworzyła nowy okres w polityce imigracyjnej, chociaż trzymała się zasady, że ludność Kanady ma zachować swój brytyjski charakter. Clifford Sifton zrozumiał jednak, że angielscy farmerzy nie są zainteresowani emigracją do Kanady, a amerykańscy farmerzy, którzy zaczęli się licznie przesiedlać do Kanady - szczególnie do Alberty- mogliby zanadto prerie zamerykanizować , więc aby zapewnić Kanadzie dostateczny napływ osadników i powiedział po raz pierwszy w historii , że narodowość ubogich Europejczyków (sheepskin men) jest znacznie mniej ważna aniżeli liczba ich dzieci. Z jego punktu widzenia liczyło się bowiem dopiero drugie pokolenie osadników, urodzone na ziemi kanadyjskiej i wychowane w miejscowych szkołach, w założeniu już zasymilowane i ono dawało rękojmię, ze tereny preriowe zostaną trwale zasiedlone. Stąd na początku XX -go wieku zasada łączenia rodzin imigrantów europejskich obok sprowadzania rodzin stała się pierwszą podstawą oficjalnej linii politycznej rządu kanadyjskiego. Od tego czasu imigracja kobiet europejskich do Kanady zaczęła się odbywać na dużą skalę.

Samotni imigranci zabiegali o żony w rozmaity sposób. Najczęściej pisali listy do dziewcząt znanych im jeszcze w Starym Kraju proponując sponsorowanie ich przyjazdów i małżeństwo. Tak powstało znane w ówczesnej Kanadzie i Europie określenie mail order bride ( narzeczona z przesyłki pocztowej), która często mało, a nawet wcale nie znając swego narzeczonego natychmiast po przybyciu do Kanady brała z nim ślub i wyruszała na jego "farmę". Ile było nieporozumień, ile niedobranych małżeństw i zawiedzionych nadziei wynikających z tej formuły małżeńskiej, nikt nie dociekał. Podobnie jak nikt nie pytał kobiety, świeżo przybyłej z polskiej wsi, stającej przed dugout (ziemianką), która odtąd miała być jej domem; czy w tym prymitywie poradzi sobie z życiem i wychowaniem dzieci. Wiadomo jednak, że niektóre kobiety nigdy nie potrafiły się otrząsnąć z pierwszego szoku i razem z mężem pracować nad wspólną przyszłością. Związane z obcym sobie mężczyzną, w obcym i przerażająco prymitywnym buszu , miesiącami zupełnie samotne w swoich lepiankach czasami uciekały same nie wiedząc dokąd, czasami poprostu marły z głodu i wycieńczenia.

Dalej...