Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

Kiedy przyjeżdża się do Kanady już nie jako dziecko odnalezienie się w nowym kraju nie jest łatwe. Pomocni są wtedy nie tylko najbliżsi, ale także ludzie których spotkamy w nowej rzeczywistości. Trudne jest przebrnięcie przez skomplikowaną procedurę emigracyjną i wtedy nieocenione stają się osoby, które wiedzą jak, gdzie, kiedy i co trzeba wypełnić i co najważniejsze chcą się tą wiedzą podzielić, chcą pomagać. Wiem to z własnego doświadczenia i mogę wymienić sporą grupę życzliwych ludzi, którzy chcą i potrafią pomóc tym którzy są "świeżo upieczonymi emigrantami". Jedną z tych osób jest Pani Małgorzata von Lau. Opowie nam o pracy z emigrantami i  nie tylko.

Od jak dawna przebywa Pani w Kanadzie? Jakie były Pani początki w Winnipegu?

Przyjechałam do Kanady w 1989roku po ponad dwu letnim oczekiwaniu na emigrację w Niemczech.
Początki były bardzo trudne szczególnie z powodu braku znajomości języka angielskiego. Mówiłam jednak biegle po niemiecku i dlatego też po 5-ciu dniach od przylotu znalazłam prace w fabryce mebli. Praca może nie była aż tak ciężka fizycznie, ale psychicznie byłam poprostu wykończona. Czułam, że mój mózg nie musi a nawet nie może pracować, bo zostałam zaprogramowana przez pracodawcę jak robot tylko do wykonywania poleceń. Te pierwsze pół roku będę pamiętać na zawsze jako drogę przez piekło. Następne dwa lata też nie były łatwe i skończyło się na klinicznej depresji, z której udało mi się wydostać dzięki pomocy jednej z organizacji dla emigrantów. Napewno to wpłynęło na moja silną wolę do  nauki języka angielskiego, każdą chwilę wykorzystywałam na naukę.

Jak to się stało, że pracuje Pani w instytucji pomagającej emigrantom w adaptacji do życia w nowym kraju, jak długo pracuje Pani w tej instytucji, czym przede wszystkim się Pani zajmuje? Jakie programy tworzyła Pani i realizowała w ramach pomocy emigrantom, jaki jest realizowany obecnie?

Zdawałam sobie sprawę, że moje przeżycia nie są odosobnione i dlatego też moim jedynym pragnieniem było uchronić jak najwięcej emigrantów od załamania, a jednocześnie pokazania im tej łatwiejszej drogi do osiągnięcia satysfakcji zawodowych. Na początku w 1994 roku stworzyłam małą organizacje pomagającą emigrantom w znalezieniu pracy. Przez lata organizacja przeszła dwie inkarnacje najpierw w 2001 centrum pomocy ofiarom wojen a obecnie od roku (na prośbę ministerstwa pracy i emigracji) centrum dla młodzieży.

W pracy z  naszymi małymi klientami

Jest Pani Dyrektorem wspomnianego centrum młodzieży Newcomers Employment and Education Development Services (N.E.E.D.S.) Inc  znanego również jako NEEDS Centre. Jak  duża liczba młodzieży korzysta z oferty Centrum na czym polega i jak wygląda codzienna praca z młodymi emigrantami?

Rocznie prowadzimy programy dla około tysiąca młodych emigrantów. Nasz dzień zaczyna się rano bo pomimo, że zajęcia zaczynają się o 8:30 to dzieci i młodzież o 8-mej rano już stukają do naszych drzwi. Mamy dwie klasy, jedna dla dzieci 6-12 lat a druga dla młodzieży 13-17. Nauczyciele przygotowują nowo przybyłych do Winnipegu młodych uchodźców do systemu edukacyjnego w Kanadzie. Zajęcia trwają dla każdego z nich przeciętnie 4 tygodnie, czyli do czasu kiedy zostaną zarejestrowani do szkoły i wtedy zapraszamy ich do naszych programów popołudniowych. Od godziny 16-tej zaczynamy pomoc w odrabianiu lekcji ze studentami z wydziału edukacji z Uniwersytetu Winnipeg. Mamy 20 komputerów udostępnionych dla młodzieży, która w większości nigdy nie miała szansy skorzystania z komputera czy internetu, ale trzeba przyznać, że tego uczą się najszybciej. Wieczorne zajęcia od godziny 18-tej do 20-tej to różnorodne programy jak teatr, taniec – Hip- hop, konkursy, prelekcje, no i oczywiście poradnictwo jak znaleźć pracę w Kanadzie, ale to już dla starszej młodzieży powyżej 16-tu lat. Dziennie odwiedza nasze centrum około 70-80 młodych emigrantów.
Wszystkie zajęcia są prowadzone przez profesjonalnych pracowników w większości po studiach social work, lub w podobnych dziedzinach. Rocznie mamy ponad 100-tu woluntariuszy przede wszystkim studentów. Jesteśmy organizacją charytatywną i w związku z tym każdy student za przepracowane 100 godzin w naszym Centrum ma szanse na otrzymanie $500 z ministerstwa edukacji na opłacenie nauki, szkoda że nigdy nie mieliśmy nikogo z Polonii.

Czy zdarza się, że Pani klientami są emigranci z Polski? Jakiej pomocy udzielała Pani Polakom przybyłym do Kanady?

Pomimo, że nasze serwisy obejmują pomoc tylko dla młodzieży z krajów objętych wojnami, pomagam każdemu Polakowi, który zwróci się o poradę. Informacja jest kluczem do samodzielnego decydowania o nowym życiu na emigracji, dlatego też dziele się nie tylko swoim doświadczeniem z nowo przybyłymi, ale również udzielam im pełnej informacji o możliwościach w Kanadzie a są one olbrzymie dla każdego, kto chce poświęcić pierwsze parę lat na naukę i prace w tym samym czasie a to nie jest łatwe szczególnie, jeśli trzeba utrzymać rodzinę. Informuje również o instytucjach pomocy rodzinie, pomocy w znalezieniu pracy i oczywiście o szkołach języka angielskiego. Jedną z form wykazania swoich zdolności jest wolontariat niestety tak mało popularny w środowisku polonijnym. W 1994 roku zostałam woluntariuszem i pracowałam społecznie na pełny etaty przez 11 miesięcy i wykorzystałam  swoją szansę na stworzenie  na początku malej organizacji i po paru latach na otworzenie Centrum.   Większość moich pracowników a mam ich 27-miu zaczynała również jako woluntariusze. Wśród nich jest jedna Polka i chce powiedzieć, że jest wspaniała, przyjechała do Kanady niedawno bez znajomości angielskiego i dzięki temu, że poświęciła każdą wolną chwilę na naukę angielskiego i wolontariat już ma pracę na pełny etat w biurze naszego Centrum.

Który według Pani kanał pomocy emigrantom: doradztwo prawne, wsparcie psychologiczne, pomoc ekonomiczna czy działalność pedagogiczna jest obecnie najbardziej pożądany wśród emigrantów?

Wszystkie wymienione są równie ważne, bo są pomiędzy sobą połączone np. brak satysfakcjonującej pracy powoduje stres, który może doprowadzić do depresji, brak odpowiedniej edukacji wyklucza możliwość wykonywania zawodu, do którego jest niezbędna licencja. Emigrantom potrzebna jest kompleksowa pomoc w każdym z wymienionych dziedzin. Doradztwo jest bardzo istotne szczególnie, jeśli petent otrzyma dodatkowe źródła pomocy w rozwiązaniu swoich problemów także w przypadku przemocy w rodzinach. Wbrew pozorom przemoc w rodzinach polonijnych nie jest zjawiskiem rzadkim, ale to jest ciągle temat tabu, a szkoda bo naprawdę w Kanadzie są instytucje pomocy w rozwiązywaniu tego typu problemów ogólnie dostępne i bardzo skuteczne.

Jak Pani uważa, co jest kluczem do sukcesu w bezpośrednich kontaktach z odbiorcą pomocy: kwalifikacje formalne czy cechy osobowości? Jakie są Pani sukcesy w tej niełatwej pracy?

Napewno cechy osobowości poparte formalna edukacją są najlepszym elementem niesienia pomocy potrzebującym. Jednak zaznaczę, że sama wiedza nie wystarcza udzielający pomocy musi również wzbudzać zaufanie, potrafić wczuć się w sytuację kogoś kto oczekuje pomocy sama wiedza to za mało a jednocześnie osoba  nawet najlepiej potrafiąca wczuć się w sytuacje emigranta a nie mająca odpowiedniej wiedzy nie jest w stanie wystarczająco pomóc. A więc i wiedza, i odpowiednie cechy osobowości są w niesieniu pomocy emigrantom bardzo ważne.

Sukcesy? Każdy dzień przeżyty szczęśliwie w nowym kraju przez naszych klientów jest  już ogromnym sukcesem. Każdy nastolatek, który  zdecydował się kontynuować naukę jest naszym sukcesem, pomoc w adaptacji młodych ludzi w obcym kraju wpływa na ich całe życia a również na nasze, przecież to od nich zależy jak będą się nami opiekować, kiedy już przejdziemy na emerytury.

Oprócz pracy zawodowej działała Pani aktywnie i nadal działa w organizacjach polonijnych proszę o tym opowiedzieć.

Jestem bardzo zajęta w pracy a przez ostatnie 12 lat ciągle się dokształcam, nie mniej ważne jest dla mnie jeśli mogę podzielić się  doświadczeniem udzielając się społecznie w Polonii. Przez piec lat byłam w Kongresie Polonii Kanadyjskiej a obecnie jestem sekretarzem w Towarzystwie Muzycznym im. I.J. Paderewskiego angażuję się we wszystkie inicjatywy, jakich Towarzystwo się podejmuje.

Wizyta Pani Konsul w Winnipegu rok 2007

Z mężem Adamem na folkloramie

Jest Pani osobą bardzo aktywną także w środowisku politycznym. Dlaczego zdecydowała się Pani kandydować do wyborów administracyjnych w Manitobie?

Jestem członkiem partii Liberalnej od 10 lat, zaczęło się niewinnie pomagałam jednemu z kandydatów w jego kampanii wyborczej, potem zostałam zaproszona do współpracy na szczeblu prowincjonalnym i federalnym w partii Liberalnej byłam też przez 4 lata w zarządzie oddziału Manitoba. Jestem bardzo aktywna w okresie wyborów, wszystkich wyborów, bo zdaję sobie sprawę z naszego indywidualnego wpływu na losy kraju, w którym żyjemy.
W 2007 roku zostałam zaproszona przez Lidera Partii Liberalnej do kandydowania do MLA z ramienia partii. Myślę, że chciałam otworzyć drzwi dla innych emigrantów do  spróbowania aktywnego uczestnictwa w zarządzaniu czy miastem czy prowincją czy też krajem.
Doświadczenie ostatnich lat pokazało, że udział Polaków w wyborach do władz miasta i prowincji  w Kanadzie jest znikomy.

Woluntariusze z mojej kampanii wyborczej z Liderem partii Liberalnej Dr Jonem Gerrard

 
Z Premierem Kanady Paulem Martinem

Z czego to wynika Pani zdaniem? Co powinniśmy uświadomić naszym rodakom, jeśli chodzi o wybory administracyjne?

Jedyną drogą dla nas Polaków jest jedność i pomoc w przygotowaniu naszych kandydatów (polityków) na wszystkich szczeblach administracji państwowej jak we wszystkich partiach. Uczmy się od takich nacji, które już to osiągnęły, mniej destruktywnej krytyki a więcej pozytywnego działania napewno pomoże nam wyszkolić nową kadrę gotowa do wyzwania politycznego.

A jakie są Pani plany na przyszłość?

Praca, praca i jeszcze raz praca, która nie tylko kocham, ale widzę jej efekty na każdym kroku. Będę też nadal udzielać się w działalności politycznej, która również daje mi olbrzymia satysfakcję. Mam też nadzieje, że kiedyś będę mogła podzielić się moim doświadczeniem z polskimi kandydatami w następnych wyborach.

Życzę sukcesów w pracy, ale także i dobrego odpoczynku bo by pracować trzeba też myśleć o sobie i znaleźć czas na odpoczynek. Dziękuję za rozmowę

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

6 grudnia 2008r. na walnym zebraniu sprawozdawczo wyborczym Kongresu polonii Kanadyjskiej Okręg Manitoba zostało udzielone absolutorium ustępującemu zarządowi oraz wybrano władze na 2009 rok.

Skład Zarządu Kongresu Polonii Kanadyjskiej Okręg Manitoba na 2009r.:

Prezes- Lech Gałęzowski
Wice Prezes- Piotr Mikus
Sekretarz Generalny- Bożena Turczynowicz
Skarbnik- Kazimierz Malkiewicz
Protokolant- Magdalena Jurak Blackmore
Koordynator Szkolnictwa- Agata Kawalec
Koordynator Młodzieży- Artur Winogrodzki
Komitet Kulturalny- Grażyna Gałęzowska
Lektorat Języka Polskiego przy Uniwersytecie Manitoba- Zofia de Witt
Media- Krystyna Gajda, Dr Kazimierz Patalas
Kurator Funduszu Milenium- Zofia De Witt
Język Angielski dla Seniorów- Emil Rekrut
Komisja Rewizyjna- Andrzej Skiba
                             Jozef Biernacki
                             Wieslaw Jerzak
 

W każdą niedziele w kościele Świętego Ducha o godzinie 12:30 odprawiane są Msze dla dzieci.  Podczas tych Mszy, dzieci aktywnie uczestniczą w Liturgii  -  między innymi czytając słowo Boże,

zanosząc dary do ołtarza,  śpiewając radosne piosenki z gestami. Animują te Msze panie Małgosia Kobylinski, Aneta Merta, Wioletta Los i Ela Drewniak a akompaniuje im na keyboardzie Artur Sowinski. 

Podczas Mszy dziecięcych ksiądz  wychodzi z kazaniem do siedzących w pierwszych ławkach dzieci . Mogą  one w ten sposób słuchać i brać czynny udział w głoszonym przez kapłana kazaniu, mogą  odpowiadać na pytania a czasem też sami je zadawać.

W minioną niedzielę dnia 7-go grudnia Msza dziecięca miała szczególny charakter gdyż dzieci przyniosły w darze zabawki. Te dary dziecięcych serc  będą w Święta Bożego Narodzenia  niespodzianka i  ucieszą niejedno dziecko w rodzinach, które znajdują się w trudnej sytuacji życiowej.

Mszę zakończyła wizyta Św. Mikołaja, który obdarzył dzieci słodkościami. Kolejny dowód na to, że im więcej sami będziemy dawać tym więcej otrzymamy!
 

Więcej zdjęć...

"Szopka Krakowska" taki tytuł miał niedzielny koncert w Szkole Tańca Iskry. Wśród dekoracji na sali oczywiście znaleźć można było tradycyjną szopkę krakowską, która znacznie różni się od betlejemskich stajenek.

Szopka Krakowska musi być budowlą wieżową i zawierać charakterystyczne dla architektury Krakowa detale. Najczęściej szopki są budowane na wzór krakowskich kościołów. Szopkarze chętnie odtwarzają fronton Bazyliki Mariackiej oraz wieże i kopuły katedry na Wawelu. Oprócz Świętej Rodziny tradycyjnymi bohaterami krakowskich szopek są: Lajkonik, Smok Wawelski, Hejnalista i Krakowiacy.

Uczniowie Szkoły Tańca Iskry w niedziele 7. grudnia 2008 roku zaprezentowali swoje umiejętności taneczne , ale tym razem nie tylko taneczne bo również muzyczne i aktorskie. Uroczystość odbyła się w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów Koło nr 13 w Winnipegu. Licznie zgromadzoną na uroczystości publiczność przywitała Dyrektor Szkoły Tańca Iskry Pani Bożena Langtry, która tego dnia prowadziła całą uroczystość.

Program był bardzo bogaty, ciekawy, różnorodny a przygotowany został przez:
choreograf i instruktorka klas 1 i 2 - Bożena Langtry,
instruktorka klas 1 i 2 - Lisa Dasiewicz,
choreograf i instruktorka klas 3 i 4 - Krysia Kovach,
instruktorka klasy 3 i Junior Iskry- Joasia Krzyzelewska,
choreograf i instruktorka Junior Iskry - Renata Gawlik,
akompaniament Pani Barbara Torka
Dyrektor Szkoły Pani Bożena Langtry podziękowania skierowała również do aktywnej grupy Rodziców, których pomoc jest nieoceniona.

Podczas występu uczniowie Szkoły Tańca Iskry zaprezentowali polskie tańce ludowe, śpiewali polskie kolędy a także zaprezentowali przedstawienie, w którym pojawili się bohaterowie najpopularniejszych legend krakowskich:

  
Pan Twardowski,                                          Hejnalista z Wieży Mariackiej,

 
Król,                                                                   Smok Wawelski.

Dalej fotoreportaż z "Szopki Krakowskiej" w Szkole Tańca Iskry

W ramach przygotowywanej umowy Kanada całkowicie otworzy swą przestrzeń powietrzną dla samolotów towarzystw lotniczych wszystkich 27 państw Unii Europejskiej - poinformował we wtorek unijny komisarz do spraw transportu Antonio Tajani.

"Nowa umowa uczyni (lotniczy) rynek unijno-kanadyjski jednym z najbardziej otwartych w świecie i jest kamieniem milowym dla stosunków UE z Kanadą" - głosi oświadczenie Tajaniego.

fot: PAP/EPA
Porozumienie obejmie wszystkie połączenia lotnicze między państwami Unii Europejskiej i Kanadą, likwidując wszelkie ograniczenia jeśli chodzi o wybór portów docelowych, ceny biletów i częstotliwość rejsów.
PAP

USTAWA z dnia 8 lipca 2005 r.

 o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej

·        Termin składania wniosków mija 31 grudnia 2008 r.  

·        Uprawnieni do ich składania są właściciele nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Polski, którzy:

a)        byli w dniu 1 września 1939  r. obywatelami polskimi, zamieszkiwali w tym dniu na   terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz opuścili je w związku z wojną / w wyniku wypędzenia i

b)        posiadają obywatelstwo polskie.

        (art. 2)

·        Jeżeli przesiedlony właściciel nieruchomości nie żyje, prawo to przysługuje jego spadkobiercom (wszystkim bądź wskazanym przez pozostałych), pod warunkiem, że posiadają oni obywatelstwo polskie.

·        Prawo do rekompensaty może zostać zrealizowane w jednej z dwóch form:

a)      poprzez zaliczenie wartości nieruchomości pozostawionej poza granicami na poczet ceny sprzedaży prawa własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa lub

b)       poprzez świadczenie pieniężne.

·          Zaliczenie jak i świadczenie pieniężne równe są 20% wartości pozostawionych nieruchomości. 

·          Wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty należy złożyć u  właściwego (ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy) wojewody. W przypadku gdy wnioskującym jest spadkobierca, o właściwości wojewody decyduje ostatnie miejsce zamieszkania osoby będącej właścicielem nieruchomości.

·          Do wniosku należy dołączyć dowody świadczące o tym, że jest się osobą spełniającą kryteria z art. 2., a w razie braku takich dowodów - oświadczenia dwóch świadków (złożone przed notariuszem / organem prowadzącym postępowanie / w placówce konsularnej), którzy zamieszkiwali w miejscowości, w której znajduje się pozostawiona nieruchomość (lub w sąsiedniej) i którzy nie są osobami bliskimi właścicieli lub spadkobierców.

·          Jeżeli wniosek nie spełnia ustawowych wymogów, wnioskodawca zostaje wezwany przez wojewodę do ich uzupełnienia w terminie 6 miesięcy.

·          Po wszczęciu postępowania wojewoda dokonuje oceny dowodów.

·          W razie negatywnej oceny wojewoda wydaje decyzję o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty.

·          Od tej decyzji przysługuje odwołanie do ministra właściwego ds. Skarbu Państwa.

·          Pozytywna ocena następuje w drodze postanowienia, w którym wojewoda wzywa wnioskodawcę do wskazania wybranej przez siebie formy rekompensaty oraz do załączenia do wniosku opinii o wartości nieruchomości.

·          Decyzja wojewody potwierdzająca prawo do rekompensaty winna wskazywać osobę / osoby, którym rzeczone prawo przysługuje oraz zwaloryzowaną na dzień wydania decyzji wartość nieruchomości, wysokość rekompensaty oraz formę jej realizacji.

Opracowano w BPOL
Zespół ds. organizacyjnych
(K.Postek)

Więcej informacji...

10 grudnia 1948 r. w Paryżu Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) przyjęło i proklamowało Powszechną Deklarację Praw Człowieka. "Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw" - głosi pierwsze zdanie jej pierwszego artykułu. Chociaż do powszechności stosowania tej zasady jeszcze daleko, dokument stał się fundamentem budowania międzynarodowego systemu ochrony praw człowieka.

"Gdzie tak naprawdę zaczynają się powszechne prawa człowieka? Niedaleko domu - tak blisko, że nie widać tego na żadnej mapie świata. Jest to świat pojedynczego człowieka okolica, w której mieszka; szkoła czy uniwersytet, na który uczęszcza; fabryka, gospodarstwo czy biuro, w którym pracuje. W takich miejscach każdy mężczyzna, każda kobieta i dziecko potrzebują równych praw, równych szans i godnego życia bez dyskryminacji. Jeżeli prawa człowieka nie będą tam respektowane, nie będą też miały znaczenia nigdzie indziej" - pisała jedna z współautorek Deklaracji, przewodnicząca Komisji Praw Człowieka ONZ w latach 1947-1951 Eleonora Roosevelt.

Deklaracja powstała jako bezpośrednia reakcja na wydarzenia II wojny światowej, gdy na jaw wyszły zbrodnie hitlerowskich Niemiec. 21 czerwca 1946 r. przy ONZ powstała Komisja Praw Człowieka, która od stycznia 1947 r. rozpoczęła intensywne prace na rzecz ustanowienia Deklaracji.

"Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi"

Deklaracja składa się z 30 artykułów. Wyrażają one prawa człowieka m.in. do życia, wolności i równości wobec prawa, wolności myśli, sumienia i wyznania, bezpieczeństwa osobistego, a także zakaz zastraszania, torturowania i stosowania niewolnictwa. W preambule Deklaracji uznano, że dążenie do realizacji tych praw jest "wspólnym najwyższym celem wszystkich ludów i wszystkich narodów".

"Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem oraz powinni postępować w stosunku do siebie wzajemnie w duchu braterstwa" - to jej pierwszy artykuł.

Jan Paweł II w homilii z 5 października 1995 r. określił Deklarację jako "jeden z najwyższych wyrazów ludzkiego sumienia naszych czasów". W przesłaniu przesłanym ONZ z okazji 50. rocznicy uchwalenia Deklaracji papież napisał, że "deklaracja przyczyniła się decydująco do rozwoju prawa międzynarodowego, stała się punktem odniesienia dla prawodawstwa poszczególnych krajów i pozwoliła milionom ludzi wieść życie bardziej godziwe".

Według konstytucjonalisty prof. Wiktora Osiatyńskiego, po zbrodniach ludobójstwa jakiej dopuścił się demokratycznie wybrany faszystowski reżim Niemiec zaistniała w świecie silna potrzeba ograniczania władzy państwa. Jego zdaniem, powrót do refleksji nad pojęciem prawa naturalnego wiązał się z "moralnym imperatywem nakazującym osądzenie i potępienie zbrodniarzy nazistowskich".

W ujęciu międzynarodowej encyklopedii prawa publicznego (Encyclopedia of Public International Law) prawami człowieka są wolności, środki ochrony oraz świadczenia, które "wszyscy ludzie powinni móc domagać się od społeczeństwa, w którym żyją".

Zawarte w Deklaracji prawa przysługują wszystkim ludziom i są niezbywalne (nie można się ich zrzec), nienaruszalne (władza nie może ich regulować), naturalne i niepodzielne. Nie wymagają także uzasadnienia, tzn. sam fakt bycia człowiekiem, jest wystarczającym powodem dochodzenia roszczeń wynikających z tych praw.

11 głównych twórców Deklaracji

Deklaracja - jak podaje Ośrodek Informacji ONZ w Warszawie - jest dokumentem prawnie wiążącym, który "przyczynił się do powstania ponad 60 instrumentów w zakresie praw człowieka, które wspólnie wyznaczają międzynarodowy standard praw człowieka". Wśród nich znajdują się m.in. Międzynarodowy Pakt Praw Ekonomicznych, Socjalnych i Kulturalnych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Człowieka i Obywatela, oba będące traktatami prawnie wiążącymi.

W tworzeniu Deklaracji główną rolę odegrało jedenaście osób: Eleonora Roosevelt (żona prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta), John Peters Humphrey (Kanada), René Cassin (Francja), Charles Malik (Liban), Peng-chun Chang (Chiny), Herman Santa Cruz (Chile), Aleksander Bogomołow i Aleksiej Pawłow (Rosja), Lord Dukeston i Geoffrey Wilson (Wielka Brytania) oraz William Hodgson (Australia). Według jej twórców, Deklaracja miała być "rozpowszechniana, pokazywana, czytana i objaśniana przede wszystkim w szkołach i innych instytucjach oświatowych, wszędzie bez względu na status polityczny kraju lub terytorium".

Prawa człowieka w 300 językach

10 grudnia 1948 r. w paryskim Pałacu de Chaillot, Deklarację poparło 48 państw członkowskich ONZ, osiem państw, w tym Polska będąca pod wpływem ZSRR, wstrzymało się od głosu. W Polsce po raz pierwszy wydrukowano ją dopiero 9 lat po przyjęciu, w 1957 roku.

Uznaje się, że Deklaracja jest jednym z największych i najtrwalszych osiągnięć ONZ. Przetłumaczona na większość języków (na stronach ONZ posiada aż 300 językowych wersji) zebrała i uporządkowała postulaty człowieka, który od początku swojego istnienia na Ziemi nieprzerwanie toczy walkę o wolność i godność.

Wraz z obchodami rocznicy uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka 10 grudnia każdego roku na całym świecie obchodzi się Dzień Praw Człowieka.

"Zgadzamy się na te prawa, dopóki ktoś nie zapyta dlaczego"

Jak zaznacza w artykule opublikowanym na portalu ngo.pl koordynator kampanii w polskiej sekcji Amnesty International Wojciech Makowski, przyjęcie Deklaracji poprzedziły trzy lata dyskusji, które zbiegły się z zaostrzaniem się zimnej wojny. Jego zdaniem, bezpośrednim wynikiem tych sporów było osłabienie mocy wiążącej tego dokumentu, który pierwotnie miał być konwencją (aktem prawnie wiążącym), ale został tylko słabszą Deklaracją. Makowski przypomina jednak, że niektórzy uważają ją międzynarodowe prawo zwyczajowe (takie jest na przykład oficjalne stanowisko Francji).

Makowski przypomina, że równolegle z dyplomatami w ONZ w UNESCO pracowali myśliciele pod przewodnictwem francuskiego filozofa Jacquesa Maritaina. "Mieli oni dopisać do Deklaracji uzasadnienie osadzone w różnych religiach i systemach filozoficznych" dodaje. Efekt? 'Zgadzamy się na te prawa, dopóki nikt się nas nie zapyta dlaczego' - miał powiedzieć Maritain.
PAP