HUMOR 

KMN - Impreza u Bogdana

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

Stanisława Krzywdzińska

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Przyjaciółki Baracka Obamy

Wanda, Agnieszka i Karolina mają wiele wspólnych cech charakteru. Łączy je także świat wielkiej polityki, w którą mają swój wkład. Wanda Majcher, osoba o otwartej duszy i sercu, to człowiek łatwo zaskarbiający sobie przyjaciół. Nie może, więc dziwić, że udało jej się również z niepozornym chicagowskim senatorem, znanym dziś, jako prezydent Stanów Zjednoczonych. Agnieszka Ptasznik i Karolina Żaczek pracują zaś dla ludzi związanych z Barackiem Obamą, będącym serdecznym przyjacielem Wandy.

Mimo otaczającego je blichtru wielkiego świata, każda z nich zachowała przekonanie, że to, co robi powinno służyć innym ludziom. Co więcej, to właśnie ta świadomość motywuje je do dalszego działania i podejmowania nowych wyzwań, jak trudne by one nie były.

Pracowitości i doświadczenia pozazdrościć jej może każdy. Mimo to Wanda wzbrania się przed nazywaniem tego, co robi w Stanach, karierą. Woli mówić o przygodzie, o ustawicznym rozwoju. Zanim została dyrektorem Fundacji Kopernikowskiej studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wandzie, jednak, to nie mogło wystarczyć. Postanowiła iść dalej. Podyplomowo ukończyła jeszcze dziennikarstwo i bibliotekoznawstwo. Potem przyszedł najbardziej szalony z pomysłów – emigracja. „Wszyscy o tym marzyli. To w końcu Ameryka!” – opowiada. „Powiedziałam, więc, sobie: <<Wando, dlaczego nie?>>”.  Dzisiaj jest tytanem pracy. „Nieraz wydaje mi się, że zmęczenie nie pozwoli mi odetchnąć, ale mobilizuje mnie rodzaj pracy, sprawa, zadanie. Zawsze mam jakąś wizję, dzięki której zapominam o zmęczeniu, kreślę plan, wytyczam projekt, organizuję ludzi i ruszam pełną parą” – zwierza się Wanda Majcher. Tak zresztą było zawsze. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych pracowała, jako kierownik jednej z amerykańskich klinik „Advocate Health Care System”, dodatkowo współpracując z Polvision - polską stacją telewizyjną w Chicago. W 2004 roku została mianowana dyrektorem wykonawczym Fundacji Kopernikowskiej. Szybko zajęła się organizacją corocznego festiwalu Taste of Polonia 2005, na który postanowiła zaprosić szczególnego gościa, poznanego przed dwoma laty. Podczas ceremonii zaprzysiężenia nowych władz stanowych w Springfield, Wanda zwróciła uwagę na, jak dziś mówi, nieco zagubionego i zasmuconego senatora. Był to Barack Obama, przyszły prezydent USA. Wanda podeszła do niego i rozpoczęła rozmowę. „Podobało mi się to, co wówczas mówił i wymieniliśmy się kontaktami. Postanowiłam też zaprosić go na nasz festiwal” – opowiada Wanda. Polonia zrobiła na przyszłej głowie państwa wspaniałe wrażenie. „Poczęstowaliśmy go polskim piwem i pierogami. Polonię polubił, pierogi też” – śmieje się szefowa Fundacji. Wanda nie przypuszczała wówczas, że ten młody człowiek za trzy lata zostanie przywódcą najpotężniejszego kraju świata. Mimo to, aktywnie włączyła się w organizację jego kampanii wyborczej. Wanda przyzwyczaiła się do walki. Jej znajomi przyzwyczaili się natomiast, że zwykle kończy to, co zaczyna. Jednym z jej pierwszych marzeń w nowym świecie było wykształcenie syna Macieja i zapewnienie mu dobrej przyszłości. Jak wszystko i to jej się udało. „Maciek ukończył studia z wyróżnieniem na wydziale nauk ścisłych Uniwersytetu Chicagowskiego. Czeka właśnie na rezultat egzaminów do nowojorskiej policji i FBI” – opowiada dumna mama. Wanda tryska życiem i humorem bez względu na wszelkie przeciwności losu. Odpowiedzi na pytania do artykułu udziela, będąc na zlocie Harleyowców w Sturgis. Utrzymuje doskonałe samopoczucie, choć w jej przypadku nie jest to wcale łatwe. Od lat Wanda walczy z nowotworem. Po tym, co zdążyłem już o niej usłyszeć, nie zdziwiło mnie zupełnie, gdy dowiedziałem się, że w związku ze swoją choroba działa w organizacjach pomagającym kobietom dotkniętym problemem onkologicznym, który nasza bohaterka nazywa „potworem”. „Nie zamierzam się z nim zaprzyjaźniać” – wyznaje. „Biorę kurs na przetrzymanie!”. Jej przyjaciele, a także ci, którzy wiedzą o prowadzonej przez nią działalności, nie raz starali się okazać swoją wdzięczność i uznanie. By pomóc jej w zmaganiach z rakiem, kilka miesięcy temu zorganizowali koncert, który charytatywny „Przyjaciele dla Wandy Majcher”. Zgromadził on kilkutysięczną widownię. Podobnie, jak podczas licznych akademii, na których Wanda zostawała laureatką prestiżowych nagród. Za swoją działalność otrzymała, m.in. w 2006 roku nagrodę „Peoples Are Today’s Heroes”, która, jak sama mówi, miała dla niej szczególne znaczenie w związku z walką z chorobą. Nowotwór nie pozwala jej obecnie pracować, wciąż czeka na nią stanowisko w Stanowym Wydziale Ochrony Praw Człowieka. Jej dotychczasowe życie i upór pozwalają jednak sądzić, że wszystko, jak zwykle, pójdzie po jej myśli.

Gdy Barack Obama pojawił się na organizowanym przez Wandę festiwalu Taste of Polonia, zapowiadał go, znany ze swojego zaangażowania w rozwój polsko-amerykańskich stosunków, kongresman Rahm Emanuel. Dziś pełni on funkcję szefa Sztabu Białego Domu. Właśnie dla niego od 2006 roku pracuje Karolina Żaczek. Zupełnie nieuchwytna, co w ogóle nie zaskakuje, biorąc pod uwagę jej obowiązki - jest doradcą ds. kontaktów z grupami etnicznymi. Pierwszych informacji o Karolinie udziela mi jej ojciec, Tadeusz. „Córka to przede wszystkim artystka” – opowiada wymieniając ukończone przez nią szkoły. Zanim rozpoczęła działalność polityczną, przyszła doradczyni przez szereg lat zajmowała się organizacją akcji charytatywnych, konferencji i wystaw. Sama również tworzy. Jeden z jej obrazów, zatytułowany „Samotność”, zdobił ściany amerykańskiego kongresu aż przez trzy lata. „Jesteśmy dumni z córki, choć z drugiej strony, to zawsze polityka. A tu nic nie jest pewne” – ostrożnie wyraża swoje obawy ojciec Karoliny. Jej pracodawca nie ma jednak żadnych wątpliwości. „Karolina jest osobą wykształconą, pełną zaangażowania i z entuzjazmem podchodzi do współpracy ze środowiskiem polonijnym” – mówił Emanuel mianując ją przed laty swoim doradcą. Rzeczywiście, wiedza Karoliny na temat polskiej mniejszości jest ogromna. Miała zaledwie 7 lat, gdy rodzice zdecydowali się na przeprowadzkę do Stanów. Tu wychowywała się wśród polskiej i amerykańskiej społeczności. Doskonale radziła sobie z angielskim i w przeciągu kilku lat nauczyła się świetnie pisać w tym języku, przez co nauczycielki wróżyły jej świetlaną, reporterską przyszłość.

Karolina wybrała jednak sztukę i przez kolejne lata studiowała w Chicagowskim Instytucie Sztuki. Okazało się jednak, że to właśnie ten życiowy wybór wprowadzić ją miał, niejako bocznymi drzwiami, w świat wielkiej polityki. „W czwartej klasie liceum nauczycielka wysłała jedną z moich prac na organizowany przez biuro kongresmenów konkurs” – opowiada Karolina. „Wygrałam, a w nagrodę na trzy dni wyjechałam do Waszyngtonu. Wtedy zaraziłam się nową pasją. Zafascynowała mnie polityka”. Od tego czasu bez problemu godzi miłość do sztuki z kolejną przygodą życia. „Ludzie zwykle wiedzą, że istnieje rząd, jakaś władza, ale nie mają pojęcia, jak to wszystko działa i jakie jest pasjonujące” – dodaje Karolina. Podczas studiów nasza bohaterka wybrała, więc specjalny fakultet, łączący w sobie sztukę oraz administrację i biznes. Rozumiała, że kultura potrzebuje wsparcia, mecenatu, a ten zapewnić może właśnie świat polityki. Napisała pracę magisterską, dotyczącą polskiej mniejszości w Chicago oraz wpływu jej kultury na rozwój całej społeczności. I właśnie takiego człowieka poszukiwał Rahm Emanuel. Kongresman doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że potrzebna mu będzie osoba, która zna środowisko polonijne i pomoże mu we współpracy z ponad stutysięczną Polonią zamieszkującą Chicago. „Przeszłam chyba z sześć rozmów kwalifikacyjnych, by otrzymać tą pracę. To było wydarzenie mojego życia” – wspomina Karolina. Z uśmiechem przyznaje, że zamiłowanie do sztuki pomogło jej w otrzymaniu posady. „Rahm Emanuel tańczył kiedyś w balecie, o czym nie każdy wie. Mamy, więc nawet wspólne doświadczenia w łączeniu polityki i pasji artystycznej” - śmieje się Karolina. Długo opowiada o tym, co robi działając, jako doradca ds. łączności z grupami etnicznymi. Najmilej i z nieukrywaną radością wspomina sytuacje, w których udaje jej się pomóc konkretnym ludziom. Wielu imigrantów niekiedy musi przechodzić przez kilkuletnie procesy imigracyjne związane np. z przyznaniem zielonej karty. „To niezwykłe i wspaniałe, jak poprzez naszą pracę udaje nam się zmieniać życie ludzi na lepsze” – mówi, przytaczając historię, czekającego 7 lat na przyznanie zielonej karty, pana Aleksandra. Zmęczony i przytłoczony wieloletnim oczekiwaniem mężczyzna, dzięki staraniom biura Karoliny, uzyskał upragniony dokument. „Taki jest właśnie sens naszej pracy” – komentuje Karolina. Mimo, że jej szef na prośbę prezydenta Obamy został szefem Sztabu Białego Domu, zajmując tym samym jedno z najwyższych stanowisk nowej administracji państwowej, Karolina nadal działa w swoim biurze nie obawiając się zmian. „Tak, to jest przygoda! – mówi z uśmiechem. Gdy pytam, co chce robić w przyszłości, odpowiada, że nauczyła się na tyle godzić sztukę z polityką, by nie musieć wybierać między tymi dwoma pasjami. Tworzenie wymaga artystycznego ducha, ale by instytucje zajmujące się sztuką mogły się utrzymać, trzeba do tego pragmatycznego myślenia. „Będę zajmowała się życiem artystycznym patrząc na nie z nieco szerszej perspektywy, ale to dopiero w przyszłości” – zdradza częściowo swoje plany. Nie wyklucza powrotu do Polski, którą ostatni raz odwiedziła pięć lat temu. Dla niej ojczyzna to najpiękniejsze miejsce, pełne sentymentalnych wspomnień, rodziny i przyjaciół. Być może czeka tam na nią także świat polskiej polityki…
Karolina dopiero po ponad dwudziestu latach pobytu w USA zaczęła nazywać siebie Polish-American. Nasza trzecia bohaterka, Agnieszka, takie właśnie określenie uważa za najbardziej trafne. „Dorastanie pośród Amerykanów dało mi pewność siebie oraz wiarę w to, że czegokolwiek zapragnę, mogę to osiągnąć poprzez własną pracę i silną wolę – mówi Agnieszka Ptasznik, pracująca, jako Doradca Prokuratora Generalnego Stanu Illinois, Lisy Madigan. „Natomiast polskie wychowanie, uzyskane w domu, nauczyło mnie szacunku do Polaków, jako narodu pracowitego, wytrwałego i wszechstronnie uzdolnionego” - dodaje.

Agnieszka urodziła się w Stanach, a decyzję swoich rodziców o emigracji uważa za słuszną. „Jestem im wdzięczna” – wyznaje. „Przyszłam na świat w Chicago na pół roku przed ogłoszeniem w Polsce stanu wojennego”. Obecnie, już od pięciu lat, pracuje, jako asystentka pani prokurator. Jej droga do tego stanowiska była i ciekawa i niezwykła jednocześnie. W 2001 roku podczas wyborów Miss Polonii w Chicago, Agnieszka otrzymała tytuł Vice Miss i zaproszenie na bal organizowany przez Lady Blankę Rosenstiel – honorowego konsula RP w stanie Floryda. Nie spodziewała się, że właśnie z tego balu trafi, jako współpracownik rzecz jasna, prosto do Biura Prokuratora Generalnego. „Spotkałam tam człowieka z Los Angeles, który po kilku miesiącach wysłał mi informację, że biuro prokuratora poszukuje łącznika do spraw polonijnych”. – opowiada. „Złożyłam aplikację, przeszłam proces rekrutacyjny i… zaczęłam pracę”. Na co dzień, jak sama mówi, zajmuje się pomocą osobom oszukanym przez firmy i ofiarom kradzieży tożsamości. Dba o kontakty z organizacjami polonijnymi i polskimi mediami przekazując polskiej społeczności potrzebne informacje. Praca, polegająca na pomaganiu ludziom, zainspirowała ją. „Wiedziałam, że mogę pomagać na większą skalę” – mówi Agnieszka, tłumacząc jednocześnie swoje kolejne życiowe wybory. Po półtorarocznej pracy w prokuraturze, postanowiła pójść na studia prawnicze. Dziś został jej tylko rok do ich ukończenia. Podobnie, jak Karolina, postanowiła połączyć swoje dwie pasje nie zmuszając się do wyboru tylko jednej z nich. Pierwsza to chęć niesienia pomocy innym, druga to fascynacja prawem, tak amerykańskim, jak i europejskim. Podobnie, jak Wanda uważa, że ustawiczny rozwój to podstawa. Studiowała, więc przez pewien czas w Pradze. Tam zgłębiała tajniki prawa Unii Europejskiej, a podczas pobytu w Polsce uczęszczała do Szkoły Liderów Polonijnych. W kraju swoich przodków bywa często. „Od 6 roku życia rodzice umożliwiali mi wyjazdy letnie do dziadków” – wspomina Agnieszka. Do tej pory pamięta cudowne wakacje nad Bałtykiem, wycieczki do Krakowa czy piesze wędrówki po Tatrach. Jej plany na przyszłość? Jest ich wiele, a wśród nich na pierwszym miejscu chęć dalszej działalności publicznej na rzecz polskiej społeczności zamieszkującej Chicago.
AUTOR: Kamil Całus