HUMOR 

Nauczycielka pyta dzieci, co chciałyby dostać, aby spełniły to ich marzenia. Zgłasza się Kasia:
- Ja chciałabym mieć złoto, bo złoto jest dużo warte dużo i mogłabym za niego sobie kupić Porsche!
Na to Kazio:
- A ja platynę, bo jest warta jeszcze więcej i mógłbym sobie za nią kupić Ferrari!
Na to wyrywa się Jasio:
- Proszę pani, a ja chciałbym mieć dużo silikonu! Moja starsza siostra ma tylko dwa worki silikonu! Gdyby pani widziała, jakie luksusowe bryki parkują pod naszym domem!
 

Urodził się Pan w Stalowej Woli, ale z Polski wyjechał Pan wiele lat temu jak wspomina Pan dzieciństwo w Polsce i pierwsze lata emigracji w Kanadzie?

Dzieciństwo w Polsce miałem bardzo dobre.  Byłem bardzo kochany przez rodziców.  Czasami było trudno, bo tata był 2 lata na emigracji a my jeszcze w Polsce. W Kanadzie pierwsze lata były trudne, bo nie znalem języka i nowe warunki w obcym dla mnie kraju przysparzały mi wiele trudności.

Kiedy zainteresował się Pan sportem, jakie to były dyscypliny i jakie sukcesy?

Zawsze grałem w piłkę nożną w Polsce. W Kanadzie zacząłem grać w futbol amerykański, potem zająłem się kulturystyką. Często brałem udział w zawodach i zajmowałem pierwsze miejsca w kulturystyce, miałem wtedy 20 lat. Następnie uprawiałem profesjonalny wrestling to forma zapasów popularna głównie w USA, Anglii i Japonii a w wieku 25 lat przeszedłem do mixed martial arts- mieszane sztuki walki czyli w skrócie MMA.

Jak został Pan zawodowym zawodnikiem MMA?

Byłem w Calgary spotkałem tam znanego wrestlingowca Bad News Brown. On pokazał mi kilka chwytów jiu jitsu, które spodobały mi się i odrazu powiedziałem sobie:  chcę się tym zająć, chcę to robić. Taki był mój początek w MMA.

Ile trzeba trenować by odnosić sukcesy, gdzie obecnie Pan trenuje?

Trening jest bardo ciężki, wymaga dużej koncentracji i wysiłku. Trenuje dwa razy dziennie po 3 godziny w klubie Team Quest w Temecula California. Tam mam dobre warunki do treningu więc tam zamieszkałem. Trenuje już 6 lat i znam mniej niż połowę trików, które powinienem znać w tym sporcie dlatego nie mam czasu na odpoczynek tylko wciąż doskonale swoje umiejętności.

Wziął Pan udział w 8- mej edycji popularnego programu telewizyjnego Ultimate Fighter 8 (TUF) czy łatwo było dostać się do tego programu?

Program telewizyjny jest rzeczywiście bardzo popularny. Na castingi przychodzi duża liczba młodych chłopców, którzy marzą by dostać się do programu. Wejście do programu Ultimate Fighter nie było wcale łatwe, bo miałem 31 lat i miałem już za sobą 25 walk, a reżyserzy Ultimate Fighter szukają zawodników młodych bez dużego doświadczenia. Nie brałem udziału w castingu, a rozmowy prowadził mój menadżer. Zaproponowano mi udział w tym programie, więc skorzystałem z tej propozycji.

Jak dziś ocenia Pan udział w tym programie, jakie są kulisy nagrywania takiego programu, które dziś już może Pan zdradzić?

Próbowałem zachowywać się tam bardo dobrze, ciężko ćwiczyłem, nie piłem alkoholu jak inni. Nie jest łatwo przebywać tyle dni właściwie w odosobnieniu z obcymi praktycznie ludźmi.  Dni były tam bardzo nudne wszystkie podobne do siebie i czasami trzeba było zrobić coś żeby urozmaicić tą nudę. Żartowałem więc by ożywić i uprzyjemnić pobyt w programie.  Nie było w tym programie żadnych tajemnic, wszystko było na żywo nagrywane i nikt nikomu nie mówił co ma robić. A to, że niektórzy przyszli tam robić show by zaznaczyć swoja osobę, zwiększyć szansę na wygraną to już inna sprawa.

Co zmieniło się w Pana karierze sportowej po Ultimate Fighter 8?

Moim celem jak walczyłem w Ultimate Fighter było wejście do UFC. To było moim wielkim marzeniem i to marzenie się spełniło, dziś jestem zawodnikiem UFC i będę się starał reprezentować wysoką formę i wygrywać kolejne walki.

18 kwietnia 2009 roku w Montrealu odbyła się gala UFC stoczył Pan tam zwycięską walkę z  byłym mistrzem organizacji WEC Brianem Stannem, co może Pan dziś o tej walce powiedzieć?

Brian Stann to doświadczony, doskonały zawodnik był przecież mistrzem, więc musiałem być dobrze przygotowany do walki z nim. Miałem doskonały plan na tą walkę.  Wiedziałem w czym Brian Stann jest słaby i czym mogę go pokonać dlatego dążyłem do położenia go na ziemię i zwycięstwa. Myślę, że Braian też się dobrze przygotowywał szukał moich słabszych stron, ale ja widocznie byłem bardziej skoncentrowany i udało mi się w dobrym stylu wygrać z nim.

 Po walce w kwietniu była kolejna wygrana.

Tak po walce w Montrealu intensywnie przygotowywałem się do kolejnej walki 23 maja w MGM Grand Garden Arena w Las Vegas, którą wygrałem. Cieszy mnie, że praca jaką wkładam na treningach pozwala mi utrzymać dobrą formę i wygrane w walkach.

Ma Pan ogromna rzesze fanów, a polscy fani mówią o Panu nasz rodak, co Pan o tym myśli?

Ja jestem bardzo dumny z tego, że jestem Polakiem i zawsze to podkreślam. Jeśli tylko mogę zawsze mam na swoim zawodniczym ubraniu polskie znaki. Cieszę się, że mam w Kanadzie i w Polsce fanów i dziękuje im za to, że mi kibicują.  Staram się ich nie zawieść.
 

MMA to bardzo brutalny sport. Nie boi się Pan o zdrowie, odnosił Pan kontuzje?

Dyscyplina, która uprawiam to sport kontaktowy i narażenie na kontuzje jest dość duże. Kontuzje zdarzają się w każdym sporcie i czasami ja też im ulegam.

Jakie ma Pan plany i marzenia?
Moim marzeniem jest zdobyć mistrzowski pas w mojej wadze w UFC.

Dziękuję za wywiad, życzę spełnienia marzeń i Panie Krzysztofie do zobaczenia w Winnipegu gdzie będzie Pan gościem na Dniach Sokoła, więc zapraszamy wszystkich fanów Krzysztofa Soszyńskiego który 6 i 7 czerwca  na Dniach Sokoła będzie rozdawał autografy.

Dzisiaj kolejny fragment książki doktora Jerzego Pawlaka "O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta". Książkę można nabyć  w sklepie Polsat.

Po paru miesiącach pracy otrzymałem pierwszy list z College of Physician and
Surgeons opatrzony nadrukiem:
„CONFIDENTIAL”

Wtedy nie zdawałem sobie sprawy, że tego rodzaju listy były powodem skoków
ciśnienia i bicia serca u wielu lekarzy na sam widok tej koperty. List był skargą
pacjentki, której nie podobało się moje pytanie dotyczące używanych przez nią leków
które brzmiało:

”What kind of drugs are you using?” (Jakie lekarstwa pani używa?)

W mowie potocznej słowo „drugs” mogło też znaczyć narkotyki. Przeczytałem ten list
i pomyślałem czemu zawracają sobie głowę tak mało istotnymi sprawami. Przeszedłem
do porządku dziennego chowając list do szuflady, ale wkrótce otrzymałem następny
list w podobnej kopercie i opatrzony tym samym nadrukiem, w którym domagano się
odpowiedzi na list poprzedni. Dołączone też było ostrzeżenie, że jeżeli w przyszłości
zdarzy się podobna sytuacja to w stosunku do mojej osoby będą wyciągnięte sankcje.
Nie miałem specjalnego wyboru ani też ochoty walczyć z tą instytucją i grzecznie
odpisałem na list.

Kupiłem używany samochód i również używany dom w pobliżu kliniki. Dom był
w dość dobrym stanie i był wyposażony w ogrzewanie wodne, które mimo moich
zastrzeżeń dotyczących żeliwnego popękanego pieca zalepionego gliną, spisywało się
do końca bardzo dobrze. Szokująca była sama przeprowadzka do tego domu, bo kiedy
otworzyłem drzwi wejściowe uderzył mnie dość nieprzyjemny zapach, a po wejściu
zobaczyłem, że podłogi domu były dość obficie udekorowane odchodami zwierzęcymi,
które w niektórych miejscach były pozakrywane mniejszymi dywanami. Okazało się,
że właściciel domu pozostawił w nim na kilka dni swojego psa i kota, a po powrocie
ukrył część nieczystości pod dywanikami. Byłem nieco załamany, ale pomyślałem, że
nie zostało mi nic innego jak zabrać się do oczyszczenia i dezynfekcji tego domu. Jeden
z moich znajomych pocieszając mnie dodał, że może to wszystko było zwiastunem
szczęścia jakie mnie w tym domu w przyszłości mogło spotkać.

Po okresie dwóch lat dom sprzedałem z niewielkim zyskiem i przeniosłem się do
lepszej dzielnicy miasta. Dzielnica istotnie była lepsza, ale ja nie byłem przekonany, że
moja prawie stutysięczna inwestycja jest tego warta. Te kanadyjskie domy nazywałem
papierowymi i dopiero teraz mogłem zrozumieć jak na filmach amerykańskich
samochody przejeżdżały przez dom nie doznając specjalnych uszkodzeń. Kiedyś
wychodząc z domu do pracy uderzyłem teczką w róg ściany, który po prostu odleciał.
Trzeba też znaleźć pozytywne aspekty tych domów bo nie ulega wątpliwości gwoździe
w ściany wbija się znacznie łatwiej i czasami można to zrobić bez użycia młotka.

Jednego dnia kiedy pracowałem w klinice moja recepcjonistka poinformowała
mnie, że jeden z pacjentów będący pod dość silnym wpływem alkoholowym domaga
się natychmiastowej wizyty. Ponieważ byłoby go raczej trudniej wyprosić z kliniki niż
zobaczyć to poprosiłem recepcjonistkę aby go wprowadziła do jednego z gabinetów,
a ja musiałem skończyć wizytę z drugim pacjentem.

Kiedy wchodziłem do pokoju nerwowego delikwenta zobaczyłem, że stoi na dość
chwiejnych nogach i zaciskając pięść będzie próbował zemścić się na ścianie. Nie wiem
dlaczego nie zareagowałem natychmiast ale dopiero po fakcie kiedy jego ręka przebiła
na wylot ścianę kliniki. Teraz moja reakcja była natychmiastowa, złapałem klienta za
” frak” i prowadząc przez poczekalnie wyrzuciłem za drzwi ku zaskoczeniu reszty
oczekujących pacjentów. Proszę sobie wyobrazić, że ten osobnik pojawił się za dwa tygodnie również pijany, ale tym razem bardzo grzeczny przepraszając mnie i prosząc
abym mu pozwolił naprawić ścianę. Ten odruch samouszkodzenia był bardzo często
spotykany w grupie młodych ludzi z niższych klas społecznych.

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem „Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Dziś wywiad z Andżeliką Borys

Żyć na Białorusi
Na Białorusi żyje aktualnie 400 tys. Polaków, co stanowi 5 procent ludności tego kraju. Na scenie międzynarodowej do dzisiaj pozostawaliby anonimowi, gdyby nie Andżelika Borys, której nazwisko znają wszyscy obecni przywódcy państwowi w Europie. Dla nich, nieuznana przez białoruskie władze, przewodnicząca Związku Polaków na Białorusi stała się ikoną współczesnego patriotyzmu oraz symbolem walki o niepodległość.

Polka żyjąca z dala od Ojczyny. Co oznacza dla Pani ten termin?
Jest wiele Polek na świecie, którym przyszło żyć z dala od kraju macierzystego, a mimo to, zawsze sercem i myślami są blisko swej starej ojczyzny. W moim przypadku jest nieco inaczej. Jestem Polką, ale także Białorusinką i dlatego moim priorytetem jest dążenie do tego, aby polepszyć stosunki polsko-białoruskie.

Jak wyglądało Pani dzieciństwo? Czy był ktoś w rodzinie kogo mogłaby Pani nazwać nauczycielem i przewodnikiem po historii i tradycji Polski?
Polski nauczył mnie mój dziadek. To jeden z tych mężczyzn, którzy walczyli w szeregach Piłsudskiego. W 1920 roku przelewał krew za wolność Warszawy. Myśląc o Polsce widzę moją rodzinę, która zawsze z ogromnym patriotyzmem opowiadała o kraju, który rodzice nazywali moją drugą ojczyzną. Poza tym w domu codziennie, a nie tylko od święta,  były kultywowane polskie tradycje. Języka polskiego nauczyła mnie nieżyjąca już dzisiaj babcia, a pierwszym i jedynym podręcznikiem stała się książeczka do nabożeństwa. Nie ukończyłam polskiej szkoły podstawowej, dopiero na studia przeniosłam się nad Wisłę, ale wtedy już dobrze władałam językiem, w którym moi dziadkowie rozmawiali między sobą. Jestem katoliczką, a to kolejny element, który jednoczył mnie z innymi Polakami na Białorusi. Po moich przodkach odziedziczyłam ducha walki, który nie pozwala mi żyć spokojnie, gdy moim rodakom dzieje się krzywda. Jednocześnie - z racji tego, że mieszkam na Białorusi – chcę, aby i to państwo stało się państwem wolnym, szanującym swoich obywateli , wśród których aż pięć procent stanowią ci z polskimi korzeniami...
Technikum, a później uniwersytet ukończyła Pani na terenie Polski – w Zamościu i Białymstoku. Skąd decyzja o studiowaniu w języku, którego dotąd uczyła się Pani jedynie z modlitewnika?
Historia mojego studiowania jest zabawna. Pierwotnie, po zdaniu egzaminów wstępnych, dostałam sie na uniwersytet medyczny w Grodnie, ale moja babcia zadecydowała, że nie pójdę na studia lekarskie, aby móc wyjechać do Polski. Wówczas, będąc kilkunastoletnią dziewczyną, miałam do wyboru, albo medycynę albo podróż w nieznane. Moja babcia, kobieta o silnym charakterze, nie pozwoliła mi się długo zastanawiać i kupiła bilet na pociąg do Polski. Bilet na szczęście okazał się w dwie strony.
 
Czy to oznacza, że nie była Pani zadowolona z decyzji babci?
Nie ujęłabym tego w ten sposób. Dzisiaj, patrząc po latach na to co się wydarzyło w przeszłości myślę, że to było moje przeznaczenie. Mogłam być lekarzem medycyny, a tak… jestem doktorem dusz, tych wszystkich rozdartych dusz między Polską a Białorusią.
 
A co studiowała Pani w Polsce?
Pedagogikę i psychologię.
Tak, jak już Pani powiedziała , bilet do Polski okazał się biletem w dwie strony i po obronie pracy magisterskie powróciła Pani na Białoruś.

Wszystko ma w życiu swoje przeznaczenie. Moim był powrót na Białoruś. Dokonałam dobrego wyboru, gdyż rozpoczęłam pracę nauczyciela. Nie mam własnych dzieci, ale posiadam wspaniały kontakt z najmłodszymi. W szkole miałam przyjaciół zarówno wśród uczniów, jak i wśród ich rodziców, którzy bardzo cenili mnie jako pedagoga. Do dzisiaj moi wychowankowie przysyłają mi kartki z pozdrowieniami, czasami dzwonią z Polski, gdzie kończą studia. Jestem dumna, że spod moich skrzydeł wyszło tylu młodych, inteligentnych ludzi, którzy dzisiaj niejednokrotnie dziękują mi za to, czego nauczyłam ich w przeszłości. A uczyłam ich tego, że zawsze trzeba być człowiekiem z zasadami, z moralnym kręgosłupem. Uczyłam ich szacunku do innych ludzi, do ich przekonań, uczyłam młodzież tolerancji i miłości do tradycji i kultury przodków, bez których nie byliby dzisiaj tym kim są.

Jest Pani osobą trzydziestokilkuletnią dlatego ten okres studiowania w  Polsce przypadał na okres kiedy następowała odwilż po komunie, a na Białorusi wciąż czuło się jarzmo autorytatywnej władzy. Tak zresztą jest do dnia dzisiejszego. Nie rozważała Pani, aby zostać wtedy  nad Wisłą?
Nie jestem człowiekiem systemu komunistycznego. Jestem wychowana w świetle innych wartości. To prawda, że Białoruś charakteryzowała się reżimem, który zamykał i nadal zamyka drogę do kariery młodym ludziom, ale ja nie wracałam do tego reżimu, ja wracałam do ludzi, wracałam do Polaków, których dzieci dzięki mnie mogły nauczyć się języka polskiego i poznać polską kulturę, która tak bardzo tępiona jest wśród Polonii na Białorusi.
 
Po powrocie do Grodna  najpierw była praca w polskiej szkole, a później aktywna działalność w Związku Polaków na Białorusi? Została Pani doceniona, bo w 2005 roku członkowie organizacji wybrali Panią prezesem związku. Od tej chwili Pani życie zmieniło się diametralnie. Nad Wisłą stała się Pani symbolem słusznej walki o demokrację na Białorusi, polską patriotką, która stawiła czoło dyktaturze. Jednocześnie za swoją działalność niejednokrotnie była Pani ścigana przez białoruski wymiar sprawiedliwości. Jak posumowałaby Pani okres jaki minął od 2005 roku - jako czas błyskotliwej kariery czy raczej prywatny koszmar?
To były bardzo trudne lata dla mnie, bardzo trudne… (na dłuższą chwilę zawiesza głos). Nie życzę najgorszemu wrogowi  tego, czego ja doświadczałam. Paradoksalnie była to cenna szkoła życia. Bolesna lekcja patriotyzmu. Nauczyłam się prawdziwego cierpienia, ale jednocześnie poznałam wspaniałych ludzi i to nie tylko w gronie Polaków, ale i Białorusinów. Poznałam ludzi mądrych politycznie. Obracałam  się wśród wielu przywódców politycznych. Miałam okazje poznać ludzi, o których przedtem słyszałam jedynie z radia czy z telewizji. Okazało się, że tym osobom zależy na Białorusi… na tym, by obywatele tego kraju stali sie wolnymi ludźmi.
A gdyby miała Pani zrobić szybkie podsumowanie ostatnich trzech lat przytaczając najmilszy moment  tego okresu i ten najsmutniejszy?

Zacznę od smutnego wydarzenia, którym był dwudziestoczterogodzinny areszt. W październiku 2007 roku, kiedy udałam się na posterunek milicji, by wyjaśnić, co stało się z Igorem Bancerem, zatrzymanym wcześniej naczelnym „Magazynu Polskiego”  - jak się okazało miał stanąć przed sądem za przeklinanie na ulicy - sama zostałam zatrzymana, zabrano mi paszport i zarzucono przeklinanie na komisariacie. Najstraszniejszy był czas spędzony w więzieniu. Wtedy poznałam warunki  w jakich w 1935 roku NKWD przetrzymywało więźniów politycznych. Nigdy nie zapomnę chłodu, jaki panował w celi o wymiarach metr na metr. Przerażający bród, na ścianach pluskwy, na podłodze ludzkie odchody. Te potworne warunki przywodziły mi na myśl ludzi wywożonych do Katynia , czy na Sybir; ludzi, którzy marzli w wagonach; ludzi, którzy umierali w nieludzkich warunkach. Myślałam wtedy: „Boże, ja to wytrzymam” . To było przykre wydarzenie, które jednak uczyniło mnie silniejszą. Nie dałam się złamać... nawet w więzieniu.
A to najmilsze wspomnienie z  okresu ostatnich trzech lat... Było takie?
A najmilszy moment był wtedy, kiedy z wiezienia przewieziono mnie do budynku sądowego, a tam na zewnątrz sądu stało około dwustu osób z kawą , herbatą, jedzeniem i przede wszystkim z dobrym słowem. Kiedy trwał mój proces ludzie śpiewali: „Jeszcze Polska nie zginęła”. To był moment, którego nigdy nie zapomnę. Wówczas zrozumiałam, że tych 25 tysięcy Polaków na Białorusi wierzy we mnie i w to, że moje działanie może coś zmienić dla nich na lepsze.

W Polsce bohaterka, a jak jest Pani odbierana na Białorusi przez samych Białorusinów?
Odpowiadając na to pytanie wrócę jeszcze raz do dnia, w którym odbywał się sąd nade mną. Wówczas jakiś nieznany mi człowiek, starszy mężczyzna powiedział, że jest jedna osoba na świecie, która walczy w imię wolnej Białorusi, nazywa się Andżelika Borys.
A ktoś z tłumu odezwał się wtedy do niego, że właśnie Andżelika Borys znajduje się wewnątrz sądu, gdyż trwa tam jej proces. Okazało się wtedy, że człowiek ten był Białorusinem. Po wyjściu z więzienia przyjaciele opowiadali mi o tym zajściu. Dzisiaj byłabym nikim i na nic zdałaby sie ta cała moja walka, gdybym nie miała za sobą ludzi, jest ich bardzo wielu na terenie całej Białorusi. Dzięki nim mam siłę do dalszych działań. Uważam się za ich skromnego reprezentanta w ciężkiej walce o niepodległość.
 Jak praca na rzecz Polaków mieszkających na Białorusi zmieniła Pani życie rodzinne?
Jestem wciąż śledzona. Tutejsze władzę chcą mieć nade mną całkowitą kontrolę. Mój telefon jest na posłuchu. Jest to ogromnie irytujące. Czuję się prześladowana. Denerwuje mnie, że każda moja rozmowa jest kontrolowana, a tych rozmów przez telefon jest wiele. Odkąd stałam się osobą publiczną ludzie wciąż szukają kontaktu ze mną. Aparat telefoniczny dzwoni w dzień i w nocy. Z tego i innych względów rutyna życia codziennego poszła w zapomnienie. Nie ma czegoś takiego jak poobiednia drzemka na kanapie, czy wiosenne porządki. Moje życie codzienne to to, które ludzie znają z pierwszych stron gazet.
A ja jestem tylko człowiekiem. Chcąc działać na rzecz innych nie mam minuty dla siebie. Prywatne życie poświęciłam na rzecz walki o prawa innych ludzi. Nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam na urlopie, nawet nie mam kiedy umyć okien i zmienić firanek w domu.
Czy w tym czasie myślała Pani o wyjeździe na stałe do Polski? Nad Wisłą jest Pani bohaterką, na Białorusi osobą prześladowaną.
Ja jestem obywatelką Białorusi. To jest mój kraj. Nigdy nie myślałam o wyjeździe. Poza tym od strony prawnej nie jest to taka łatwa sprawa. Za bardzo zależy mi na ludziach tu żyjących i dlatego wyjazd do Polski czy do innego kraju w ogóle nie wchodzi w grę. Myślę, że mogę więcej zrobić dla moich rodaków tutaj niż w jakiejkolwiek innej części świata. Mam również nadzieję, że i nad Białorusią kiedyś zaświeci słońce wolności. Niegdyś pewien ksiądz powiedział: „Ziarno zostało zasiane, jego nie można już zniszczyć”. Moja praca została rozpoczęta i już nikt mnie nie zatrzyma.
 
Trzeba przyznać, że Polacy na Białorusi byli bardzo długo zapomniani, to dzięki Pani odżyła o nich pamięć w Polsce i na świecie.
Jestem z tego ogromnie dumna, ale wiem również , że to dopiero połowa drogi, którą przemierzam w poszukiwaniu demokracji na Białorusi.

Urodziła się Pani na Białorusi, korzenie rodowe sięgają, jednak, Polski. Który z tych dwóch krajów jest bliższy Pani sercu?
Priorytetowym jest kraj, w którym urodził się mój dziadek, czyli Polska, ale jako obywatelka Białorusi nigdy nie będę hierarchizowała tych krajów w swoim sercu.
 
Nie łatwo być kobietą walczącą. Czy dzisiaj, po wielu latach zmagań z polityką wielkich tego świata, nie ma Pani ochoty, niczym miliony innych kobiet, zaszyć sie w domowym zaciszu i zamiast wchodzić z bagnetem na barykady - oglądać seriale w telewizji?
Często zastanawiam się, kiedy nareszcie znajdę chwilę by móc zająć się domem, posprzątać. Codziennie powtarzam sobie, że czas wybrać się na urlop, ale wtedy dzwoni telefon i znowu jest coś ważnego do zrobienie, znowu ktoś prosi o pomoc...
 
I ten ktoś zawsze jest ważniejszy...
I ten ktoś zawsze jest ważniejszy, a moje plany zmiany dywanu, którego widoku mam już serdecznie dosyć, schodzą na dalszy plan.
 
Skoro weszła Pani na temat domu, proszę powiedzieć jakim jest Pani typem osoby – jest Pani pedantką, czy raczej nie przywiązuje wagi do szczegółów?
Jestem osobą, która lubi porządek i dlatego jego brak tak bardzo mnie drażni. Lubię mieć czystą podłogę, biały obrus na stole, wykrochmaloną pościel i świeżo upieczone ciasto na wypadek niespodziewanych gości.
 
Wypieki to Pani specjalność.
Tak, uwielbiam piec. Nie przepadam za czekoladą czy cukierkami, ale ciasto zawsze musi być. Lubię także gotować. W moje kuchni obok schabowego i bigosu pojawiają się również pielemieni i blincziki. Łączę kuchnię polską i białoruską – podobnie jak łączę miłość do obu tych krajów.
 A niedoścignioną mistrzynią jestem w robieniu jajecznicy. Moi goście często proszą właśnie o nią. Bardziej wolą moją jajecznicę z boczkiem i cebulką niż francuskie frykasy czy włoskie delicje...

Kim chciała Pani zostać w dorosłym życiu będąc jeszcze dzieckiem?
Zawsze chciałam zostać lekarzem.  Będąc małą dziewczynką leczyłam wszystkie lalki i misie. Myślałam, że zostanę pediatrą i mało brakowało, a mogło się tak stać faktycznie.
 
Co jakiś czas w mediach pojawiają się informacje, że zostanie Pani poświęcona na ołtarzu wielkiej polityki. Odsunięcie Pani od władzy w Związku Polaków na Białorusi podobno miało być swego czasu jedną z marchewek dla Aleksandra Łukaszenki, by łatwiej mógł podjąć decyzję o wyrwaniu się z objęć Moskwy. Krążą plotki, że polski MSZ chciał ulec żądaniom Łukaszenki i po prostu wymusić na Pani, by zniknęła ze Związku Polaków. Czy czuje sie Pani oszukana... przez Polskę i przez Polaków nad Wisłą?
Zapewne zaskoczę Panią moją odpowiedzią, ale jest to dla mnie ogromny zaszczyt i satysfakcja być tą osobą, dzięki której może dojść do normalizacji stosunków polsko-białoruskich. Ja nie jestem typem osoby małostkowej, swoje ambicje chowam do kieszeni i zawsze na pierwszym miejscu stawiam dobro ogółu nad własne odczucia.
Nie przypuszczałam, że będę tą kobietą, o której w przyszłości młodzież będzie uczyła się z podręczników do historii.
Czasami szczypię się w rękę, by mieć pewność, że to nie jest sen. Trudno mi uwierzyć, że tak wiele ode mnie zależy. Czuję rangę tej sytuacji i staram się być odpowiedzialną osobą, która nigdy nie zrobi niczego, by zaszkodzić swojej ojczyźnie, żadnej z dwóch ojczyzn, które kocham.
 
Czy oprócz miłości do Ojczyzny, do Polski i Polaków - w Pani sercu znajduje się jeszcze miejsce na głębokie uczucie do kogoś lub czegoś?
Kiedyś był pewien człowiek. Cudowny mężczyzna. Planowaliśmy nasz ślub. Niestety, życie mnie nie rozpieszcza. Mój ukochany zginął w wypadku samochodowym. Ja jestem osobą, która nie potrafi zdradzać i dlatego dzisiaj jestem sama i tak już raczej zostanie...
 
Jest Pani młodą osobą. Myślę, że przed Panią jeszcze niejedna miłość.
Być może...

Gdyby dzisiaj miał Pani możliwość cofnięcia czasu to skorzystałaby Pani z tego?
Nie cofnęłabym czasu, choć przeszłość bogata była zarówno we wzloty jak i upadki. Dzięki wszystkim minionym wydarzeniom z dziewczyny stałam się dojrzałą kobietą.
 
Jakie są Pani marzenia?
Moim marzeniem jest, aby Białoruś w przyszłości była krajem europejskim.

Dziękuję za rozmowę.

Z Andżeliką Borys rozmawiała Anna Barauskas-Makowska

Zdjęcia Andżeliki Borys pochodzą z archiwum „Głosu znad Niemna na uchodźstwie” i „Magazynu Polskiego na uchodźstwie”.

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia