Aleksandra Alex Skalska

Chcieć to móc.

„Polak jak się poddał to znaczy, że już go nie ma” – to dewiza, którą kieruję się od 15 lat. Wypowiedział ją niegdyś w odniesieniu do lwowian, wysiedlonych z dawnych Kresów Wschodnich RP, Jerzy Michotek. Miał na uwadze pewnie i moich rodziców, pochodzących z Kresów, bo tę siłę i wytrwałość w dążeniu do celu odziedziczyłam właśnie po nich – mówi Aleksandra Skalska, Szefowa Biura Pierwszej Damy w Biurze Gubernatora Stanu Illinois.
Aż trudno uwierzyć, że ta mała, filigranowa osóbka, pieszczotliwie nazywana w domu „Lulką” ma za soba bagaż doświadczeń, które usytuowały ją na wysokim szczeblu drabiny społecznej w Stanach Zjednoczonych.
- Cenię sobie to, ale nie dałam się Ameryce pochłonąć bez reszty. Nie oszołomił mnie wielki świat - wyznaje Alex (tak nazywają ją Amerykanie).
Kiedy czytam życiorys Oli dochodzę do wniosku, że to co osiągnęła w ciągu zaledwie 15 lat, niejednemu zajęłoby całe życie. Urodziła się w Bytomiu na Ślasku, była uczennicą Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w klasie fortepianu. Jej muzyczną przyszłość przekreśliły dwie skomplikowane operacje kręgosłupa przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych w Shriners Hospital. W trakcie leczenia ukończyła najpierw High School, a po okresie rekonwalescencji została przyjęta na studia na wydziale dziennikarstwa w Columbia College, gdzie jako jedyna Polka i jedna z niewielu obcokrajowców otrzymała w 2000 roku odznaczenie rektora za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej. Rok później przyznane zostało jej stypendium Hermann Conaway – dla najlepiej zapowiadającej się dziennikarki oraz stypendium Johna Fishetti - za wybitne osiągnięcia w pracy dziennikarskiej.
Swoją działalność dziennikarską rozpoczęła w 2000 roku, jeszcze podczas studiów, poprzez staż w redakcji „Faktów” w TVN, uczestnicząc w wyjazdach z reporterami na zdjęcia, montażu i pracy w serwisie zagranicznym. W tym samym roku dostaje propozycję objęcia stanowiska korespondenta z USA dla „Wieści Polonijnych” w TV Polonia. Przez szereg miesięcy redaguje i przygotowuje reportaże na temat życia Polonii w Chicago. Kolejne kroki dziennikarskie stawia już w stacjach amerykańskich; najpierw jako kierownik produkcji magazynu kulturalnego „600 South” w telewizji kablowej Channel 29, a następnie jako asystent działu informacji w telewizji NBC.
W 2003 związana jest z kanałem WTTW gdzie współpracuje przy realizacji programu „Chicago Tonight” - magazynu o życiu politycznym i kulturalnym Chicago.
W 2003 roku podejmuje studia na DePaul University na wydziale Stosunków Międzynarodowych. Pod opieką prof. Roberta Rotenberga przeprowadza badania naukowe na temat wzrostu poparcia dla neoprawicowych partii w Polsce. Zaraz po obronie pracy magisterskiej w czerwcu 2006 roku, wybrana na zasadzie konkursu, podpisuje kontrakt o pracę w Urzedzie Gubernatora Stanu Illinois, gdzie piastuje funkcję Szefa Biura Pierwszej Damy oraz asystenta szefa protokołu dyplomatycznego. Dziś Ola staje przed swoim największym wyzwaniem - powrotem do Polski.

Olu, skad taka decyzja? Możesz nam zdradzić co jest powodem twojego powrotu do kraju?
Choć cieszą zawodowe sukcesy w USA, coraz częściej rodzi się przekonanie, że powinnam spożytkować to, co dotychczas osiągnęłam: zdobytą wiedzę i nabyte umiejętności - dla dobra mojego kraju. Zawsze wiedziałam, że chcę wrócić do Polski, chociaż moi znajomi pukali się w czoło i przewrotnie mawiali, że jak już tu po paru latach wrosnę, to nigdy stąd nie wyjadę. Ale ja zawsze wiedziałam, że ten moment kiedyś nadejdzie. Moja więź z krajem jest naprawdę ogromna; tam są moi rodzice, moja rodzina; jest mój prawdziwy, polski DOM. Znam takich ludzi, którzy wracali po 30 latach. Ja jednak zdecydowałam, że jeżeli wrócę, to na pewno nie na starość. Z drugiej strony, nadarzyła się okazja, bo otrzymałam propozycję pracy i uznałam to za właściwy moment na powrót do kraju.

Z czym związana będzie twoja nowa praca?
Moja nowa praca nie będzie niczym odbiegać od tej, którą wykonywałam do tej pory. No, może z małym wyjątkiem. Będę zajmowała się protokołem dyplomatycznym w Kancelarii Prezydenta RP. W biurze Gubernatora, oprócz funkcji Szefa Biura Pierwszej Damy, zajmowałam się protokołem spotkań. Konferencje, meetingi, wiece, kampanie PR – to był mój konik. Moje umiejętności organizacyjne były tam wysoko cenione, czego efektem było powierzenie mi organizacji spotkania Gubernatora z Panem Prezydentem Lechem Kaczyńskim podczas jego ostatniej wizyty w Chicago.
 

Czy polityką interesowałaś się od dawna?

Od kiedy pamiętam w domu zawsze mówiło się o polityce. Moi rodzice byli aktywni politycznie i poniekąd zarazili mnie tą samą pasją.
Z pracą w protokole zetknęłam się dopiero w Biurze Gubernatora. Protokołu i executive advancing uczył mnie Rick Jasculca, człowiek odpowiedzialny za protokół w administracji Prezydenta Cartera, a później organizator szeregu wieców, spotkań i konferencji dla biura kampanijnego prezydenta Billa Clintona. Może dlatego, iż jestem osobą kreatywną, lubię tworzyć i organizować - cieszy mnie praca, którą wykonuję. Czuję satysfakcję, kiedy po drobiazgowych przygotowaniach widzę jej końcowy efekt.

Odbiegając od polityki, za czym będziesz tęsknić najbardziej?

Jest taki moment rano, w drodze do pracy, kiedy moja kolejka zatacza łuk w kierunku do śródmieścia i widać wtedy, jak na dłoni, wieżowce Chicago. To jest obraz, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Nawet mówiąc o tym teraz mam ściśnięte gardło i czuję jakiś niezwykły dreszcz emocji. Oczywiście, są też znajomości i przyjaźnie, których mi będzie żal, ale również i przyziemne sprawy takie jak smak chińszczyzny - bo nigdzie nie smakuje ona tak, jak w Chicago (śmiech).

Widze same pozytywy, ale czy może jest też coś negatywnego?

O sprawach negatywnych staram się nie myśleć. Było, minęło. Tak, jak każdy imigrant z Polski, przeszłam w Stanach szkołę życia. Pamiętam, kiedy w biały dzień zostałam napadnięta i okradziona. Pamiętam Świeta Bożego Narodzenia, które przyszło mi spędzić z dala od domu. Pamiętam też okres rekonwalescencji po mojej operacji, miesiące spędzone w gipsie. Takie wspomnienia powodują, że człowiek na codzień zaczyna doceniać zdrowie, rodzinę i poczucie bezpieczeństwa; wartości, które w normalnych układach wydają się takie zwyczajne i oczywiste, że w związku z tym nie do końca potrafimy je uszanować.

No właśnie, a jakie były twoje początki w Ameryce, z dala od domu?

Trudne. Nawet dziś, kiedy zamknę oczy, widzę siebie idącą ulicą Milwaukee, trzymam kurczowo rękę mojej mamy i płaczę, że „chcę do domu, do Polski”. Na Milwaukee przecież wszystko się zaczeło, w małym mieszkaniu „Daru Serca”, gdzie wraz z moją Mamą, tak jak wiele innych rodzin, oczekiwałam na datę mojej operacji. Mało kto dzisiaj wie, że jestem „dzieckiem z Daru Serca” - aż trudno w to uwierzyć, brzmi to zupełnie jak opowieść science-fiction.

Ludzie zazwyczaj starają się ukryć swoje niepowodzenia czy trudny start, szczególnie tutaj w Stanach, wolą mówić o sukcesach, ale ty mówisz o tym wprost.
Trzeba pamiętać skąd się przyszło. Nie wstydzę się mówić wprost o tym, że były takie chwile w moim życiu, kiedy sama zastanawiałam się nad tym, co ja tak naprawdę tutaj jeszcze robię. Pamiętam, kiedy obie z Mamą stanęłyśmy w Wigilijny wieczór na Milwaukee z walizkami w ręku, szukając mieszkania. Pamiętam też kiedy przyszło nam mieszkać w biurze nad tawerną, gdzie co sobotę i niedzielę odbywały się potańcówki. To był tak niesamowity łomot, że nie dało się oka zmrużyć. Wynosiłyśmy wtedy łóżka na nieogrzewany korytarz i tak spałyśmy do rana. Może dlatego potrafię docenić to co mam i co udało mi się osiągnąć do tej pory.

Powiedz mi skąd czerpiesz tyle energii?

To może wydać się dziwne, ale mam w sobie jakąś niezachwianą wiarę, że wszystko to, co sobie założę lub zaplanuję, musi się udać. Nie ma w moim słowniku słów „może,” „nie wiem” lub „nie potrafię.” Zawsze wychodzę z założenia, że świat przede mną stoi otworem i wszystko jest dla ludzi. Mam również poczucie, że jeżeli się w coś bez reszty angażuję – wspiera mnie Opatrzność. Ja tylko wytyczam sobie cele, nawet jeżeli na daną chwilę są nie do zrealizowania czy wymagają nakładów finansowych, przekraczających moje aktualne możliwości. Nie zrażam się i nie mówię sobie, że na coś mnie nie stać, albo że coś się nie uda. Chcieć to móc - to przecież takie proste.

Czy możesz powiedzieć, że twój amerykański sen się już spełnił?

Wybór Baracka Obamy na prezydenta utwierdził mnie w przekonaniu, że Ameryka rzeczywiście jest krajem, gdzie każdy może zrealizować swój amerykański sen. Ale to nie jest dzieło przypadku. Konieczna jest do tego determinacja, siła woli i konsekwencja w działaniu. Jestem usatysfakcjonowana z tego co osiągnęłam w Ameryce, ale nie uważam, że osiągnęłam już wszystko. Mam poczucie, że to dopiero początek.

Chcesz powiedzieć, że masz zamiar wrócić do Ameryki?

Ktoś kiedyś powiedział, że amerykańscy imigranci cierpią na swoistą chorobę; kiedy są w Ameryce tęsknią do kraju, a kiedy są już w kraju tęsknią za Ameryką. Chociaż mój powrót do kraju jest decyzją świadomą - nie zamykam za sobą drzwi. Gdzieś w głębi duszy wiem, że jeszcze kiedyś tutaj wrócę. Nie wiem w jakich okolicznościach, ale na pewno.

Dziękuję za rozmowę.

OPRACOWANIE: Anna Barauskas-Makowska
ZDJĘCIA: Yaromir Młyński
STYLIZACJA: Anna Figlewicz