HUMOR 

Ludmiła Marcinak od niedawna mieszka i śpiewa w Winnipegu. Pani Ludmiła jest piosenkarką międzynarodową występującą w wielu miejscach na świecie. Dziś rozmawiać będziemy o jej pasji do śpiewania i miejscach, w których była oraz innych ciekawych zainteresowaniach.

Z jakich stron Polski Pani pochodzi, kiedy zamieszkała Pani w Kanadzie?

Jestem Polką urodzoną na Litwie. Rodzice przyjechali ze mną do Polski, kiedy miałam 9 miesięcy. Ponieważ nie pamiętałam tamtych czasów ojciec opowiadał jak zimą jechaliśmy do Polski wagonami a on moje pieluszki suszył na własnych plecach. Osiedliliśmy się w Zielonej Górze i to jest miasto mojego dzieciństwa i młodości.

Skąd u Pani zainteresowania muzyczne?

Moja rodzina jest muzykalna. Mama miała liczne rodzeństwo i kiedy się spotykali zawsze tym spotkaniom towarzyszył śpiew i muzyka. Ja jako małe dziecko w tym wyrastałam i od małego wraz z moją rodziną śpiewałam. Już od przedszkola występowałam śpiewając solo różne piosenki podczas okazjonalnych uroczystości.

Gdzie i jak kształciła Pani swoje zamiłowanie do muzyki, kiedy zaczęła Pani śpiewać?
 
Odkąd pamiętam zawsze czułam potrzebę śpiewania mogę to określić tak, że moja dusza należała do muzycznego świata. Śpiew zawsze i wszędzie mi towarzyszył. Znałam wszystkie przeboje festiwalowe i ciągle śpiewałam. Śpiewałam w przedszkolu jak wspomniałam, w szkole, idąc z rodzicami do lasu na grzyby... Rodzice zapisali mnie do szkoły muzycznej gdzie ukończyłam naukę gry na akordeonie. Uczyłam się również w szkole muzycznej gry na gitarze, ale ponieważ dobrze mi szło nie chodziłam długo i tą edukacje dokończyłam sama. W Zielonej Górze ukończyłam średnią szkołę muzyczną w klasie fletu. Należałam też do grupy harcerskiej, w której założyłam śpiewającą grupę dziewczęcą. Później związałam się ze studencką grupą muzyczno kabaretową i to z tą grupą zaczęły się moje pierwsze występy.

Fragment występu Ludmiły Marciniak na Dniach Sokoła 2009

Skoro jesteśmy przy występach jak wspomina Pani początki pracy na scenie?

Moje pierwsze poważniejsze występy odbywały się z zielonogórską grupą teatralną, w której wraz z Halina Lubicz i Ludwina Nowicką przygotowywałyśmy różnego rodzaju przedstawienia. W tej grupie grałam na gitarze i śpiewałam. W Zielonej Górze brałam też udział w Festiwalu Piosenki Radzieckiej, na którym występowałam z koleżanką. Zdobyłyśmy na tym Festiwalu wyróżnienie za wykonanie piosenki ukraińskiej „Czerwona Ruta”. Jeszcze przed stanem wojennym działał w Zielonej Górze znany zespół Monte Verde do którego zostałam przyjęta jako solistka. Z tym zespołem zaczęła się moja zawodowa droga muzyczna. Występowaliśmy bardzo dużo, ale to był zresztą jest do dziś mój żywioł, wiec ilość występów nie była dla mnie problemem, Zaczęłam też brać udział w estradowych programach muzycznych. W międzyczasie Polska Agencja Artystyczną „PAGART” zaproponowała mi wyjazd na kontrakt do Jugosławii.

Jugosławia to było jedno z wielu państw gdzie Pani występowała. Proszę opowiedzieć o zagranicznej pracy muzycznej.

Tak, Jugosławia to było pierwsze państwo, w którym śpiewałam na kontrakcie to było w 1980 roku i tam śpiewałam 3 lata, w zespole muzycznym grałam na gitarze i śpiewałam. Występowaliśmy w Bośni, Hercegowinie, Słowenii i Południowej Republice Albańskiej. Musiałam nauczyć się śpiewać piosenki narodowe Jugosławii. Było to dla mnie nowe ciekawe doświadczenie. Zwłaszcza muzyka z arabskimi elementami to wyzwanie niezwykłe gdyż jest to muzyka o zupełnie innych rytmach niż te, które był mi bliskie. Przygotowanie na każdy występ 4 nowych utworów to dopiero wyzwanie. Nauczyłam się płynnie porozumiewać w języku chorwackim, poznałam wielu wspaniałych ciekawych ludzi. Bywałam bardzo zmęczona, ale też zadowolona, kiedy publiczność oklaskiwała nas i prosiła o bisy. Występowałam w Jugosławii nie tylko grając repertuar narodowy, po roku zaczęłam trasę koncertową głównie do miejscowości popularnych turystycznie. Graliśmy tam aktualne światowe przeboje.

Ludmiła Marciniak w stolicy Jordanii Amanie hotel Holiday Inn

4 YOU BAND: Ola Matusiak, Ludmia Marciniak, Zbyszek Pasich, Andrzej Pawliszak
 

Po Jugosławii dostałam propozycje od innego zespołu muzycznego na koncerty w Niemczech. Zgodziłam się na propozycje tego zespołu, w którym byłam solistką. Po roku pracy w Niemczech zostałam zauważona przez małżeństwo z Warszawy. Oni poszukiwali wokalistki grającej na gitarze. Zaproponowali mi kontrakt na Bliski Wschód. Od tego momentu zaczął się kolejny etap mojej drogi muzycznej. Wyjechałam na Bliski Wschód gdzie grałam 3 lata z grupą „The Trance Band”.  Po tym roku założyłam z muzykami z Zielonej Góry własny nowy zespół 4 YOU. Z tym zespołem występowaliśmy na kontraktach przez Polską Agencją Artystyczną, która współpracowała z Arabską Agencją Artystyczną. Na Bliskim Wschodzie graliśmy dla publiczności amerykańskiej i europejskiej, ale graliśmy też w klubach arabskich. W klubach arabskich nie mogliśmy grać światowych przebojów, ale muzykę arabską. Przygotowanie repertuaru do klubów arabski to moja kolejna ciekawa przygoda muzyczna.  Na bliskim Wschodzie śpiewałam w Dubaju, Abu Dhabi, Jordanii, Al Alain, Bahrajnie, Jemenie Północnym i Południowym, Katarze w Afryce to było np. Dżibuti.

Zespół 4YOU –Grażyna, Marcin Marciniak, Ludmiła Marciniak trzecia od lewej, Sylwia

Zespół 4YOU przed hotelem „The Gulf” w Bahrainie

Praca na kontraktach w wielu krajach to także okazja do zwiedzania świata. Które miejsca zapamiętała Pani w jakiś szczególny sposób?

Jugosławię zwiedziłam w wzdłuż i w szerz. Dobrze pamiętam piękne bajkowe miasto Teszań. Miasto o niecodziennej architekturze, więc tam czułam się jak w bajce. Słyszałam i uczyłam się wcześniej o kulturze Jugosławii, ale tam na miejscu miałam okazje przyglądać się tej innej kulturze, religii, innym zwyczajom. Ludzie modlili się śpiewając w swych świątyniach codziennie od godziny 4 rano. Na początku nic ciekawego nie słyszałam w muzyce, z jaką stykałam się w różnych republikach Jugosławii. Kiedy przysłuchiwałam się coraz dłużej usłyszałam piękno tej muzyki.

W Niemczech poznałam Rostock i piękną wyspę Rugia największą wyspę Niemiec położoną w południowo-zachodniej części Bałtyku.

Potem na Bliskim Wschodzie pierwszy kontrakt był w Dubaju gdzie mieszka bardzo duża liczba obcokrajowców m.in. z Azji Południowej i Azji Południowo-Wschodniej. Bardzo duża część ludności ma korzenie irańskie. W Dubaju mieszka także ponad 100 tysięcy Brytyjczyków i innych zachodnich przybyszów. W mieście tym zachwyciły mnie nowoczesna budowle ogromne centra handlowe, hotele, stadiony sportowe, miejsca rozrywki. To bogate miasto, w którym bogactwo widoczne było na każdym kroku. Następnie Abu Dhabi, kolejne bogate miasto na Bliskim Wschodzie, które rozwinęło się w związku z wydobyciem złóż ropy naftowej. Abu Dhabi jest położone na przybrzeżnej wyspie w Zatoce Perskiej. Przyjechałam tam z socjalistycznej szarej Polski i tamten świat był dla mnie niezwykły. Miałam okazje śpiewać dla wyjątkowych gości w wysokiej klasy hotelach między innymi Sheraton, Al Khalich Palace Hotel, w których również mieszkałam. Wyjechałam w pewnym momencie do Jordanii gdzie mieszkałam w Amanie stolicy Jordanii, w Petrze. Petra to jedno z najcenniejszych skarbów kultury narodowej Jordanii słynie z budowli wykutych w skałach. Najbardziej imponująca budowla Petryto tzw. skarbiec gdzie kręcono finałowe sceny do filmu "Indiana Jones - Ostatnia Krucjata". Zachwyciło mnie też miasto Baalbek, w Libanie zostało założone w III tysiącleciu p.n.e. Najważniejsze zabytki miasta pochodzą z czasów panowania Rzymian, którzy na gruzach fenickich miejsc kultowych wznieśli Wielką Świątynię Jowisza, arcydzieło grecko-rzymskiej architektury. Pięć lat spędziłam na kontrakcie muzycznym w Bahrajnie. To niewielkie państwo położone w Azji na archipelagu w Zatoce Perskiej, piękna wyspa otoczonych rafami koralowymi. Bardzo mi się tam podobało w wolnych chwilach nurkowałam po perłopławy. Muszli tych małż przywiozłam do Polski bardzo dużo. Ciekawostką z pobytu w Bahrajnie jest to, że zostałam zaproszona do wzięcia udziału w uroczystości, na którą zapraszani są najlepsi wokaliści, najlepsze zespoły. Podczas tej uroczystości jest okazja zaśpiewania dla króla Bahrajnu. Ja zostałam też mogę powiedzieć wyróżniona takim zaproszeniem i śpiewałam dla Króla. Inna ciekawostka- podczas kontraktu w Jemenie, kiedy wybuchła wojna dla naszego bezpieczeństwa dłuższy czas przebywaliśmy w hotelu, którego nie mogliśmy opuszczać. Poznałam tam wtedy Ambasadora Japonii i dzięki temu trochę kultury japońskiej. Po 3 miesiącach linie lotnicze zaczęły pracować więc mogliśmy z Jemenu Południowego wyjechać. W Jemenie Północnym inny dotychczas nie znany mi krajobraz to miasto wybudowane na kraterze wulkanu, gdzie nie ma roślinności. Potem śpiewałam na kontrakcie w Dżibuti państwie pustynnym i półpustynnym gdzie przygotować musiałam repertuar w języku francuskim, gdyż tam obowiązywał język francuski. Mogłabym tak opowiadać jeszcze bardzo długo, bo dzięki muzyce, którą kocham mogłam śpiewać w wielu miejscach na świecie i poznać te różne, piękne i ciekawe zakątki.

Muzyka, poznawanie świata i medycyna naturalna to wszystko jest Pani bliskie. Kiedy zainteresowała się Pani naturalnymi metodami leczenia?

Medycyna naturalna, ziołolecznictwo zainteresowało mnie jeszcze w Polsce. W Polsce skończyłam szkołę masażu leczniczego, bioenergoterapeutycznego i relaksacyjnego. Interesowałam się też fitoterapią, czyli ziołolecznictwem. Zawsze drzemało we mnie zamiłowanie do tego. Pasjonuje mnie poznawanie organizmu człowieka. Dochodzenie do tego, co jest powodem złego samopoczucia człowieka. Rozumienie tego, co szkodliwego znajduje się w produktach spożywczych, które proponuje człowiekowi cały przemysł przetwórczy. Zaczęłam obserwować swój organizm i zwracać uwagę na to jak się odżywiam. Tu w Winnipegu w Akunie poznałam ludzi którzy pomogli mi w trudnych chwilach a Alveo pije już wiele lat. Wiem z całą pewnością, że dzięki Alveo mam dziś dobre samopoczucie i dużo energii.

W Winnipegu na początku nie myślała Pani o śpiewaniu a jednak jak to mówią ciągnie wilka do lasu.

Do Winnipegu przyjechałam ze względów rodzinnych. Mój ojciec chorował a ja chciałam być blisko niego i opiekować się nim. Skończyły się moje kontrakty muzyczne ważniejszy był dla mnie mój ojciec, który niestety już nie żyje a ja nie myślałam wracać już do śpiewania. Jacek Jędrzejewski zachęcał mnie do zrobienia programu świątecznego i w takim programie zaśpiewałam a potem jeszcze śpiewałam z Bolkiem Łuckim. Najwygodniej mi jest jednak iść własną drogą, dlatego postanowiłam odkurzyć wszystkie piosenki z mojego repertuaru a mam ich ponad 500. Obecnie moim agentem jest Irek i Sabina Lemans i oni organizują wszystkie sprawy związane z moimi występami.

Ludmiła Marciniak Jacek Jędrzejewski i Bolesław Łucki

Ludmiła Marciniak i Bolesław Łucki- Biesiada z opłatkiem

Dziękuję za rozmowę życząc wielu udanych występów
Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Niechętni ludowej tradycji artystycznej z satysfakcją powiedzą – folklor, niech zniknie i spokój, trzeba iść z duchem czasu a nie oglądać się za siebie, bo jakie wartości może nieść ze sobą folklor?
Odpowiedzi na pytanie o wartości folkloru jest wiele a między innymi stwierdzenie faktu, że szeroko pojęta kultura, która czerpie swą treść z przebogatego folkloru polskiego, zawsze decydowała o narodowym i swoistym charakterze kultury polskiej.
Świadomi dziedzictwa kulturowego doskonale wiedzą, że folklor to ślad przeszłości narodu i jest jakością historyczną. Dla wzmocnienia więzi wspólnoty narodowej oraz podniesienia poziomu kulturalnego ludności należy udostępnić i ułatwić szerokiemu ogółowi korzystanie z dzieł sztuki dawnej i współczesnej. Muzyka, śpiew, taniec są bowiem jednym z najsilniejszych i najbardziej bezpośrednich wyrazów geniuszu narodowego.
Folklor to przecież jedno z  kryterium tożsamości narodowej- mazur, kujawiak itd.
W polishwinnipeg.com o bogactwie folkloru, tańców ludowych opowiadać będzie dobrze znana głównie wielu tancerzom zespołów ludowych w Winnipegu Ewa Bielecka.
Pani Ewa opowieści zacznie od POLONEZA

POLONEZ

...Taniec nie tylko bawi, ale daje pożytek, kształci i uczy.
Oswajając nas z widokiem pięknych form i roztaczając przed nami świat czarujących dźwięków, łączy harmonijne piękno duchowe i piękno cielesne, i w ten sposób rozwija i kształci nasz smak.
Lukian z Samosate: Dialog w tańcu, II w. n.e.


W kulturze ludowej Polski wiele starych tradycji utrzymywało się dzięki bezimiennemu ich przekazywaniu z pokolenia na pokolenie.
Takiemu mechanizmowi podlegały także ludowe tańce. Zachowanie tanecznego folkloru w wielu rejonach Polski aż do naszych czasów zawdzięczamy dobrej pamięci seniorów, a nade wszystko specyficznej "pamięci ruchowej " najstarszych mieszkańców wsi. To ona sprawiła, że po drugiej wojnie światowej w wielu wsiach było jeszcze możliwe poznawanie i dokumentowanie ludowej choreotechniki i przebiegu tańców.
Prawdą jest, że wiele starych pięknych i pouczających zwyczajów przepadło bezpowrotnie i że to, co jeszcze pozostało należy nieustannie pielęgnować.
Sięgając do najlepszych wartości dawnej kultury tanecznej polskiego ludu, zapraszam osoby zainteresowane FOLKLOREM - dzieci, młodzież i te osoby, które kochają tańce ludowe i narodowe do czytania rubryki BOGACTWO POLSKIEJ KULTURY LUDOWEJ-
OPOWIEŚCI EWY BIELECKIEJ.

Pragnę ukazać możliwe najwierniejszy obraz tańców z całym pięknem ich ruchu oraz towarzyszących im pieśni, przyczynić się do ich popularyzacji.
Dzięki Polonijnym Zespołom Folklorystycznym Pieśni i Tańca istniejącym i działającym w różnych częściach świata inne narodowości mają okazję zapoznać się z bogactwem polskiej kultury ludowej.

Prezentować będę kolejno tańce narodowe: Polonez, Mazur, Krakowiak, Oberek, Kujawiak.

POLONEZ

Pierwsze wzmianki o tańcu w rodzaju poloneza pochodzą z drugiej połowy XVI i początku XVII wieku. Pierwowzorem poloneza był taniec pieszy pochodzenia ludowego, który z biegiem czasu stał się znany wśród wszystkich warstw społecznych naszego kraju i otrzymał nazwę "taniec polski". - Polonez to taniec rdzennie polski. Jest on symbolem przemijającej polskiej tradycji szlacheckiej, ze wszystkimi jej wadami i zaletami. Adam Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" przedstawił piękny, niezwykle barwny opis poloneza, który jest symbolem optymizmu, pojednania, nadziei na przyszłość. Tańczono go na polskich dworach szlacheckich a także był bardzo popularny na dworach zagranicznych. Był tańcem poważnym, dostojnym, więc ruchy jego są powolniejsze od ruchów innych tańców. Polonez rozpoczynał i nadal rozpoczyna uroczyste bale, reprezentacyjne zabawy a często także widowiska. Podczas tańca ważny jest jego porządek, prawidłowa kolejność i dobór par. Piękno i specyficzny charakter poloneza wiąże się z godnością i dostojnością tancerzy.

Polonez to korowód par, ale występuje w nim wiele odmian kroków, figur i póz. Taniec jest wolnym, swobodnym pochodem tancerzy i tancerek, ustawionych para za parą. Kolumna tancerzy sunie wokół sali, zmieniając kierunek. Pary przewijają się pod wzniesionymi rękami innych par. Pochód tworzy czwórki, a następnie ósemki. Ósemki łączą ręce w koła, przeplatają się w łańcuch. Partner i partnerka krążą dookoła siebie, wymieniając ukłony.

Fragment filmu Pan Tadeusz- Polonez:

Polonez- wypowiedzi i komentarze:

- Choreograf:

Podczas prób zespołu tanecznego często słyszałam komentarze świadczące o chęci tańczenia POLONEZA przez tancerzy:

Lubię tańczyć wszystkie tańce, ale najbardziej POLONEZA - wówczas czuję się dumny, że jestem Polakiem mieszkającym na ziemi kanadyjskiej, cieszę się, że mogę kontynuować kulturę polską, w szlacheckim kostiumie czuję się szlachcicem i to, że polonezem otwiera się zawsze największe uroczystość bardzo mi się podoba, bo jest to taniec poważny i dostojny. Czułem się dumny podczas występu, że z moją partnerką zaczynałem taniec jako para "Najznakomitsza" a za nami szły godnie, posuwiście inne pary.
Marcin Lubomirski. "Białe Orły" Winnipeg.

OPOWIADANIE

Na sali szum, słychać bardzo wiele głosów. W przejściach mijają się spóźnieni widzowie. Zajmują miejsca. Publiczność stawiła się w komplecie. Słychać strojenie instrumentów orkiestry i powoli wygasa światło na sali. Zapada cisza. Na scenie zapałają się światła lamp i kurtyna idzie w górę. Słychać spikera zapowiadający występ:  Zespół Pieśni i Tańca SPK "Iskry"!

Polonez do muzyki Wojciecha Kilara na scenie pojawiają się para za parą. Pełne godności skręcają, to znów zawracają, kłaniając się sobie i wodząc oczami a orkiestra pięknie gra. Raz po raz rozlegają się brawa. Tancerze prezentują nasz wspaniały, pełen majestatycznej dumy i wyniosłości taniec narodowy POLONEZ. Zmieniają się pary, zmieniają figury poloneza, akordy muzyki rozbrzmiewają mocno lub cichną prawie, a taniec niesie się po sali uroczyście i zapada w pamięci jako głębokie przeżycie.
Cześć tancerzy to osoby z dużym doświadczeniem tanecznym. Inni wystąpili po rocznej praktyce. Pierwszy raz postawili swoje kroki na scenie. Na ich twarzach wielkie skupienie. Musimy pamiętać o zachowaniu poszczególnych figur, o odległościach oraz pamiętać cały układ choreograficzny.
Jedna osoba pamięta go doskonale, inna liczy tylko na partnera, lub robi wszystko automatycznie, pamiętając wzrokowo kolejność figur i kroków do kolejnego układu.
Mimo pomyłek jakie mogą nastąpić podczas tańca, można improwizować, uśmiechając się przy tym z wdziękiem.

Po zejściu ze sceny Elizebeth:
- to był mój pierwszy występ na wielkiej scenie, zaledwie po rocznej praktyce. Myślałam co ja tu właściwie robię, po co ja tańczę, chyba nie dam rady, dlaczego dałam się namówić moim Rodzicom, co mnie to obchodzi, że mamusia i jej siostra tańczyły w jakimś Zespole Ludowym...?
Ja się urodziłam w Kanadzie i mogę tańczyć..., ale właściwie co...? taniec Country, eee... też do niczego, może taniec towarzyski lub nowoczesny... nie, dlaczego właściwie chodzę regularnie na zajęcia tańca ludowego?
Ach, myślę że może ze względu na starszych kolegów, którzy namawiają, że warto chodzić i jest fajnie i że to zrozumie po czasie.

- Patrzę na sale przepełnioną widzami i nikogo z daleka nie mogę poznać.
Boże, koniec układu, chyba się udało, jaka radość, ludzie wstają z krzeseł i biją brawa. Czuje się jakbym tylko ja sama była na scenie. Ale jest czas ukłonu a potem od partnera słyszę:
- O, Elizabeth świetnie Ci poszło, gratulacje, brawo.

Poczułam się nagle bardzo dumna i szczęśliwa. Podeszła do nas pani chorograf, dziękując za wspaniały taniec, sama podbiegłam do niej, całując ją w policzek i dziękując za to, że tu jestem.

W tym momencie podszedł do mnie kolega i zapytał: 
- czy zrozumiałaś dlaczego tu jesteś?
Odpowiedziałam:
- tak teraz już wiem, mimo że urodziłam się w Kanadzie, moje korzenie są w Polsce.

Obecnie Elizabeth tańczy już ponad 10 lat i mimo, że jest już po studiach i ma założoną rodzinę, dalej kontynuuje swoje polskie ambicje przekazując je młodszym tancerzom, którzy też przychodząc po raz pierwszy na zajęcia tańca są wystraszeni i niechętni do nauki jakichkolwiek tańców. Elizabeth ma już wypracowane metody przekazywania swoich umiejętności młodym tancerzom, którzy będą kontynuować polską kulturę na ziemi kanadyjskiej.

- Dużą motywacja dla Elizabeth, był wyjazd Zespołu SPK " Iskry" do Polski na IX Światowy Festiwal Zespołów Polonijnych w Rzeszowie.

Na 1000 uczestników tygodniowego Festiwalu to Zespół " Iskry" otwierał  Polonezem IX SFZP w Rzeszowie dopiero za nimi na scenę wchodzili tancerze Zespołów Polonijnych z całego Świata. To są przeżycia warte wspomnień i rozmyślań.

Tu kolorowani  do wydrukowania:

Polonez 1

Polonez 2

Polonez 3

Polonez 4

Dzisiaj kolejny fragment książki doktora Jerzego Pawlaka "O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta". Książkę można nabyć  w sklepie Polsat.

Sytuacja w tzw. Medical Care ulega ciągłemu pogorszeniu, brakuje lekarzy,
pielęgniarki strajkują, a ich silne związki zawodowe negocjują wysokie zarobki
oraz jak największą ilość przerw na kawę w trakcie godzin pracy. Wydłuża się
okres oczekiwań na planowane zabiegi operacyjne oraz na badania diagnostyczne.
Kiedy cały cywilizowany świat uważa, że ultrasound jest bardzo ważnym a czasami
natychmiastowym niezbędnym diagnostycznym narzędziem tu w Kanadzie oczekiwanie
na wykonanie badania usg przeciąga się do około 3 miesięcy. Na domiar złego nowy
minister finansów rozpoczął swoją działalność cięciami budżetowymi, które jeszcze
bardziej pogarszają istniejący stan rzeczy. Rząd przestaje napiętnować tzw.” Walking
Clinic” i nawet zaczyna te twory kreować ponieważ pracują szybciej i o wiele taniej
w porównaniu do szpitalnych izb przyjęć, które pękają w szwach od nawału pacjentów
a ja otrzymałem nawet zachęcające listy aby moja działalność stała się bardziej owocna.
Oto przykład:

Nie trzeba komentarza...

W tym samym czasie zwiększa się dług narodowy, który jest bliski 600 bilionów.
Oczywiście nikt się tym za bardzo nie przejmuje bo oszczędności kanadyjskie
w bankach są trzykrotnie większe niż długi tego kraju. Zadawane są ciągle pytania
jak ten stan rzeczy poprawić, ale tak naprawdę poza mowami nic się na dłuższą metę
nie dzieje. Trochę szumu i obiecanek można usłyszeć przed wyborami, po których
zmęczeni parlamentarzyści muszą odpocząć i w pełni zapominają o obiecankach. Coraz
częściej dochodzą słuchy o korupcjach a indiańscy wojownicy domagają się własnych
rządów na terenach, które zostały im przydzielone po wygranych sprawach sądowych.
Francuska prowincja Quebek domaga się niepodległości i wszystko wskazuje na to, że
ten olbrzymi kraj już podzielony na prowincje, z których każda ma odmienne prawa
musi się rozpaść.
Znaleźć tzw. „lekarza rodzinnego” jest coraz trudniej bo z jednej strony starzy
lekarze przechodzą na emeryturę albo po prostu umierają, natomiast młodzież wcale się
nie kwapi aby te stanowiska zajmować. Liczba nowych klinik maleje, a stare umierają
śmiercią naturalną wraz z ich właścicielami. Ale pomimo zgrzytów kanadyjska machina
jakoś się toczy.
Śmierć ojca i jego pogrzeb były powodem, że moja tęsknota za krajem zwiększyła
się. Do tej pory nigdy nie myślałem o śmierci, ale po utracie ojca zacząłem dopiero
zdawać sobie sprawę, że jest to realny fakt. Jako lekarz byłem świadkiem wielu ludzkich
śmierci, ale w większości starałem nie angażować własnych uczuć w te sprawy. Przez całe życie miałem za zadanie utrzymywać ludzi przy życiu lub zmniejszać ich cierpienieprzed śmiercią.
Pamiętam jednak śmierć kobiety, po której nie byłem obojętny. Dopiero po kilku
tygodniach wróciłem do równowagi psychicznej. Byłem wtedy młodym lekarzem
i pracowałem w pogotowiu. Wyjechaliśmy w środku nocy, dzisiaj już nie pamiętam
jaka była przyczyna wezwania. Pamiętam doskonale, że mieszkanie znajdowało się na
poddaszu w starym budynku. Na środku pokoju stała „kanonka”, przy której siedział
starszy mężczyzna z wąsami. Kiedy weszliśmy do pokoju on tylko wskazał laską na
kobietę siedzącą na łóżku, która bez przerwy mówiła. Była chora psychicznie, ale tego
dnia musiała się zachowywać inaczej skoro jej mąż wezwał nas. Podałem jej środek
uspakajający i zacząłem wypisywać kartkę informacyjną dla lekarza prowadzącego.
W tym czasie mężczyzna siedział bez ruchu i obserwował nasze czynności. Nie był
też zbyt rozmowny, bo nie kwapił się zbytnio odpowiadać na moje pytania. Kiedy już
byłem gotowy do wyjścia kobieta upadła na łóżko i przestała oddychać. Przystąpiłem
natychmiast do jej reanimacji, ale miałem dość ograniczone możliwości. W tym czasie
nie mieliśmy jeszcze karetek reanimacyjnych czy kardiologicznych, byłem zdany na
siebie i kilka zastrzyków z torby sanitariusza. Po 30, a może 50 minutowej bezskutecznej
reanimacji postanowiłem te zabiegi przerwać i zwróciłem się do mężczyzny oznajmiając
mu co zaszło. Ten zimno podsumował to zajście:

”Wreszcie cholera przestała gadać.”

Tej nocy już nie zasnąłem, chociaż reszta nocy była spokojna. Starałem się sobie
wytłumaczyć przyczynę jej nagłej śmierci, obwiniałem siebie za użycie zastrzyku. Słowa
mężczyzny nie pomogły mi odrzucić natrętnych myśli. Z perspektywy czasu i nabytego
doświadczenia sądzę, że śmierć kobiety nastąpiła na skutek wylewu krwi do mózgu.
Najprawdopodobniej w pierwszej fazie mały wylew zwiększył jej pobudzenie, które
charakteryzowało się nadmierną gadatliwością, po którym nastąpił masywny wylew
powodujący nagły zgon.

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem „Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia