HUMOR 

Piwo - im więcej tym kobieta ładniejsza

Krzysztof Lorenc syn polskich emigrantów urodzony w Kanadzie aktywnie uczestniczy w życiu publicznym, gospodarczym, ekonomicznym i politycznym Kanady a także w życiu Polonnii kanadyjskiej Winnipegu.

Urodził się Pan w Kanadzie, korzenie rodowe sięgają, jednak do Polski. Czy był ktoś w rodzinie, kogo mógłby Pan nazwać nauczycielem i przewodnikiem po historii i tradycji Polski?

Moi rodzice pochodzą z Polski, mama z Łomży a ojciec ze Stanisławowa. Po II wojnie światowej do Winnipegu przyjechał najpierw ojciec, który później ściągnął mamę i pobrali się w 1951 roku. Ja urodziłem się w Winnipegu, ale ponieważ rodzice są Polakami i wychowałem się w domu z polskimi tradycjami czuję się też Polakiem.

Najlepszymi moimi nauczycielami przekazującymi wiedze o Polsce o tradycjach polskich byli oczywiście moi rodzice. W domu rodzinnym słuchałem opowieści o historii polskiej, słuchaliśmy regularnie polskich pieśni w wykonaniu Śląska czy Mazowsza. Wyrastałem w domu, w którym była tradycyjna polska wigilia, od małego chodziłem w Wielkanoc do kościoła święcić pokarmy itd.

Dodatkowo byłem zuchem a później harcerzem w drużynie przy SPK, a także byłem jeden z członków Grupy Tanecznej SPK Iskry, której założycielem był mój ojciec Henryk Lorenc z wielką pomocą mamy Janiny Lorenc. 

Ludziom urodzonym w Kanadzie nie jest łatwo mówić po polsku tak płynnie jak Panu. Kto nauczył Pana języka polskiego? Czy odwiedzał Pan kiedyś Polskę?

Znajomość języka polskiego zawdzięczam głównie rodzicom. W domu wszyscy mówiliśmy wyłącznie po polsku. Chodziłem też do Sobotniej Szkoły Języka Polskiego pod patronatem KPK. Czytanie, pisanie i mówienie po polsku nie jest dla mnie trudnością, ale najłatwiej jest mi mówić.

W Polsce byłem kilka razy. Pierwszy raz pojechałem na wymianę kulturalną zorganizowaną przez SPK koło nr 13 - miałem wtedy 17 lat. Potem byłem w czasach, kiedy Polska wyzwalała się z komunizmu. Podczas spotkania Wałęsy, który wtedy jeszcze wtedy nie był prezydentem z delegacją zagraniczną byłem tłumaczem języka angielskiego. Kolejny raz byłem w Polsce z premierem Manitoby panem Filmon na misji handlowej. Ostatni raz w Polsce byłem 7 lat temu z moim synem Markiem. Chcę powiedzieć, że z każdego z tych wyjazdów mam bardzo dobre wspomnienia i zauważam ogromne zmiany w Polsce od pierwszego mojego wyjazdu do ostatniego, ale przecież Kanada też się zmienia.

Jak wyglądało Pana dzieciństwo, lata nauki szkolnej i studenckiej?

Moje wykształcenie to można powiedzieć najpierw przedszkole przy kościele Św. Ducha, później szkoła Ralph Brown, poczym St.John's. Na Uniwersytecie Manitoba studiowałem na wydziale politycznym i ekonomicznym i uzyskałem bakeloriat w tych kierunkach. Ukończyłem tez studia na wydziale prawa i praktykę prawniczą rozpocząłem w 1977 roku.

Czy może nam Pan powiedzieć kilka faktów z życia codziennego? Czym Pan się zajmuje, gdzie pracuje?

Obecnie zajmuję stanowisko prezesa w Manitoba Heavy Construction Association, które jest zrzeszeniem przedsiębiorstw, zajmujących się budową i utrzymaniem infrastruktury podziemnej, a także infrastruktury naziemnej jak drogi, chodniki, mosty itd. Tu pracuję od 1991 roku. Misją i zadaniem tej organizacji jest praca z rządami: miejskim, prowincjonalnym i krajowym nad rozwojem ekonomii, rozwojem inwestycji w zakresie infrastruktury, pomoc przedsiębiorstwom w utrzymaniu bezpieczeństwa pracy oraz szkolenie pracowników zrzeszonych w Manitoba Heavy Construction Association tak by ciągle podnosili swoje kwalifikacje.

Wcześniej w latach 1983 - 1992 kolejno przez trzy kadencje byłem Radnym Miasta w Winnipegu gdzie miałem przeróżne obowiązki oraz przy różnych okazjach reprezentowałem miasto Winnipeg.

Jestem prezesem Western Canada Roadbuilders & Heavy Construction Association, które jest organizacją podobną w swoim charakterze do Manitoba Heavy Construction, ale zrzesza większe grono przedsiębiorców bo są to przedsiębiorcy z całej Kanady zachodniej.

Podobna organizacja zrzesza przedsiębiorców całej Kanady i ja jestem jej członkiem a jest to Canadian Construction Association. W tej organizacji jestem aktywny działając w wielu komitetach np. Human Resources; Roadbuilder Council; Gold Seal Committee; Marekting  & Promotion. Miedzy innymi zadaniem jednego z komitetów jest przyznawanie ‘Golden Seal’ tym manadżerom w Kanadzie, którzy swoje firmy prowadzą wyróżniająco. 

Na czym dokładnie polega Pana praca zawodowa w  MHCA?

W Manitoba Heavy Construction Association zajmuje stanowisko prezydenta. Jest to organizacja, która ciągle się rozwija a więc i ja mam ciągle nowe zadania. Kiedy w 1991 roku zaczynałem pracę w MHCA to organizacja miała około 87 członków a obecnie jest ich 330.

Zadania organizacji i moje zadania to rozmowy z rządzącymi zarówno w mieście, prowincji jak i w kraju w sprawach znaczenia  rozwoju dobrej infrastruktury. Rozmowy dotyczą zasad rozbudowy tej infrastruktury, utrzymania jej w dobrym stanie, oraz źródeł finansowania. Swoją wiedzę i doświadczenie prawnicze wykorzystuję często współpracując z innymi instytucjami.

Przez lata dużo się zmieniło. Dzisiejsze programy zarówno w mieście jak i te prowincjonalne a także krajowe świadczą o tym, że obecnie dostrzega się znaczenie rozwoju budownictwa dróg, mostów i całej infrastruktury w tym zakresie dla ogólnego rozwoju całego kraju.

Dodatkowo Manitoba Heavy Construction Association posiada programy, które jak wspomniałem szkolą przedsiębiorców w zakresie utrzymania bezpieczeństwa w zakładach pracy. Fundusze na programy dotyczące bezpieczeństwa w firmach pochodzą nie z miasta, prowincji czy kraju, ale są to środki własne MHCA.

W dziedzinie bezpieczeństwa pracy w przedsiębiorstwach byłem członkiem dwóch komisji prowincjonalnych, które przygotowywały poprawki do regulaminów i statutów określających przestrzegania bezpieczeństwa pracy oraz zasad wypłacania odszkodowań tym, którzy ulęgają wypadkom w miejscu pracy.

W roku 1998 i ponownie w 2000 przewodniczyłem komisji, która badała stan infrastruktury w Winnipegu. Formułowaliśmy wnioski dla Rady Miejskiej, która sporządzała na ich podstawie plany do pracy na najbliższe lata w zakresie budownictwa rozwoju i dbałości o całą infrastrukturę podziemną i nadziemną w naszym mieście.

W ostatnich 5 latach angażuję się w branży handlowej gdyż ekonomia Kanady jest oparta na handlu (import, eksport) 5 razy bardziej niż np. ekonomia USA. Kanada nie może dopuścić do utraty swojego miejsca na świecie w handlu zagranicznym.

Prowadzę rozmowy z Prezydentem naszego miasta dotyczące roli miasta w dziedzinie handlu i współpracy miasta w tym zakresie z prowincją i krajem. Efekty tych rozmów to stworzenie ‘Center Port Canada’ pierwszej inicjatywy w Kanadzie, która zmierza do rozwoju handlu wewnętrznego Kanady nie przy porcie wodnym. Jest to pierwszy port lądowy w Kanadzie, który zostanie zbudowany w oparciu o transport lądowy: samochodowy, lotniczy i kolejowy a nie rzeczny czy morski.

Nancy Allen Minister of Labour and Immigration and Minister responsible for Multiculturalism i Krzysztof Lorenc

Czy w jakiś sposób jest Pan związany z Polonią w Winnipegu?

Dzisiaj z Polonią jestem związany mniej niż byłem w przeszłości. Wynika to głównie z ilości zadań do wykonania w pracy zawodowej. Kiedyś byłem członkiem zarządu SPK koło nr 13 a także pełniłem funkcje wice- prezesa i prezesa tego Stowarzyszenia.

Byłem delegatem do Kongresu Polonii Kanadyjskiej z ramienia SPK nr 13 a także wice- prezesem KPK. Przewodniczyłem komitetowi, którego zadaniem było podjąć próby zbudowania w Winnipegu Polskiego Centrum.

Nadal jestem członkiem SPK koło nr 13 i jestem związany z Folkoramą pawilonu Warszawa. Moim zdaniem młoda generacja musi odgrywać większa rolę w organizacjach polonijnych a ta starsza, która ma ogromne doświadczenie powinna służyć młodym pomocą w miarę potrzeby.

Moja rola jest, więc dziś inna niż kiedyś, ale wiem co się dzieje w Polonii i kiedy są inicjatywy, które mogę wesprzeć swoja pomocą, doświadczeniem, czy w jakikolwiek inny sposób to chętnie to robię.

Jakie według Pana są priorytety dla Polonii?

Jest ich mnóstwo, ale zwrócę uwagę na dwa istotne, które są moim zdaniem równoważne.

Pierwszy- nie strącić okazji na budowę czy pomieszczenie się w jednym Centrum Polonijnym, w którym Polonia może razem współpracować. Istniejące organizacje musza przyznać, że czasy w których powstały już minęły, ogromnie się  zmieniły i organizacje muszą się dostosować do dzisiejszej i nadchodzącej rzeczywistości. Inaczej….zginą.

Drugi - Polonia musi się bardziej zangażować w życie polityczne miasta, prowincji i państwa. Jak o nas nie słyszą, jak o nas nic nie widzą to nas nie ma w strukturach polityki państwa a to jest tragedia ponieważ mamy dużo wybitnych ludzi w Polonii. Nie powinniśmy poprostu oddawać stanowisk politycznych innym a później tylko ciągle krytykować. Powinniśmy brać widoczny udział jako kandydaci to rady, czy posłowie rządów prowincjonalnych czy federalnych. Powinniśmy przez taką akcję zjednoczenia głosu odgrywać większą rolę w życiu publicznym i politycznym Kanady.

Czy to, że ma Pan polskie korzenie ma dla Pana jakieś znaczenie?

Urodziłem się i żyję w Kanadzie, ale oczywiście moje pochodzenie jest dla mnie ważne. W rodzinie, którą założyłem z żoną Marysią zachowywane są wszystkie polskie tradycje, choć nie jest to już napewno taki dom jak ten, w którym wychowałem się ja.

Moi synowie chodzili do Sobotniej Szkoły Języka Polskiego, byli członkami (jeden jeszcze ciągle jest) Zespołu SPK Iskry i chodzili na religię do polskiego kościoła Św. Ducha. W naszym domu są przedmioty, które przypominają, jakie są nasze korzenie. W domu nad jeziorem w widocznym miejscu mamy rzeczy z Polski np. rzeźbę górala, którą przywiozła moja siostra Bożena, mamy polskiego orła, obrazy malowane akwarelą a przedstawiające polskie krajobrazy itd.

Krzysztof Lorenc z żoną Marią i przyjaciółmi

Kanada to kraj wielo- kulturowy, co najbardziej podoba się Panu w Polakach, a co jest ciekawego w Kanadyjczykach?

Nie wiem czy dla mnie jest jakaś wielka różnica miedzy tymi, co się urodzili w innym domu a mną tylko z tego powodu, że ja urodziłem się w domu polskim?

Ja uważam, że Kanada jest najlepszym państwem na świecie, bo my mamy taką wolność, którą gdzie indziej na świecie się rzadko spotyka. Kanada jest państwem, które zwraca uwagę na potrzeby obywateli, państwem przyjmującym emigrantów, jest państwem przyjaznym, wrażliwym na problemy innych. Są tu dobrzy pracowici ludzie i dzięki temu jest to państwo, z którym inni chętnie współpracują.

Uważam też, że ci którzy przyjechali do Kanady dawniej tak jak moi rodzice i ci którzy przyjeżdżają dziś są do siebie podobni. Przyjechali tu by zakładać rodziny, pracować i żyć obok sąsiada, który nie ważne, jaki ma koloru skóry, z jakiego państwa pochodzi, jaką religię wyznaje. Pokazujemy nasze różnice kulturowe, jesteśmy z nich dumni, ale to co teraz nas łączy to jest dom, który nazywa się Kanada a Polacy są ważną cząstką społeczności Kanady.

Wracając do Pana codziennych zajęć, jak spędza Pan wolny czas?

Najlepiej wypoczywam nad jeziorem Winnipeg Beach gdzie mamy rodzinny dom letniskowy już od 26 lat. Po umysłowej pracy zawodowej zajmowanie się koszeniem trawy przed naszym domem nad jeziorem czy wykonywaniem czasem koniecznych prac remontowych jest dla mnie najlepszym wypoczynkiem.

Latem w każdy weekend wyjeżdżamy właśnie nad jezioro i to dla mnie jest najlepszy odpoczynek, gdyż nie muszę myśleć o pracy i obowiązkach zawodowych. Tam przyjeżdżają nasi synowie Marek, Grzegorz i Michał.

Nasz dom nad jeziorem to jest miejsce gdzie przyjeżdżają też nasi przyjaciele z rodzinami, koleżanki i koledzy naszych synów i wspólnie spędzony czas jest prawdziwym relaksem.

Dodatkowo lubię czytać książki i nad jeziorem zawsze mam czas by poczytać. Teraz czytam ciekawą książkę pod tytułem "Stalin, the Nazi and the West". To jest książka historyczna o Stalinie za czasów drugiej wojny światowej. Ta książka, jak jedna z niewielu, opisuje jak Polska była zdradzona przez Anglię i Stany Zjednoczonej, jaka ohydną rolę odegrał w tym Stalin, i jaką tragedią faktycznie była druga wojna dla Polaków i Polski. Czytam też książki „lżejsze”.

Ogólnie biorąc to mogę powiedzieć, że wyjazdy do naszego domu nad jezioro przy Winnipeg Beach jest to czas na odpoczynek, na rodzinę i przyjaciół - to jest moje niebo.

 Dziękuję z rozmowę
Jolanta Małek Polishwinnpeg.com

Niechętni ludowej tradycji artystycznej z satysfakcją powiedzą – folklor, niech zniknie i spokój, trzeba iść z duchem czasu a nie oglądać się za siebie, bo jakie wartości może nieść ze sobą folklor?
Odpowiedzi na pytanie o wartości folkloru jest wiele a między innymi stwierdzenie faktu, że szeroko pojęta kultura, która czerpie swą treść z przebogatego folkloru polskiego, zawsze decydowała o narodowym i swoistym charakterze kultury polskiej.
Świadomi dziedzictwa kulturowego doskonale wiedzą, że folklor to ślad przeszłości narodu i jest jakością historyczną. Dla wzmocnienia więzi wspólnoty narodowej oraz podniesienia poziomu kulturalnego ludności należy udostępnić i ułatwić szerokiemu ogółowi korzystanie z dzieł sztuki dawnej i współczesnej. Muzyka, śpiew, taniec są bowiem jednym z najsilniejszych i najbardziej bezpośrednich wyrazów geniuszu narodowego.
Folklor to przecież jedno z  kryterium tożsamości narodowej- mazur, kujawiak itd.
W polishwinnipeg.com o bogactwie folkloru, tańców ludowych opowiadać będzie dobrze znana głównie wielu tancerzom zespołów ludowych w Winnipegu Ewa Bielecka.
 

Nazwę tańca Mazur , utworzono od nazwy ziemi- Mazowsza, gdzie najprawdopodobniej się zrodził, a w każdym razie najpowszechniej występował jego pierwowzór- mazurek. Jan Chryzostom Pasek, obok innych wymienia „wyrywanego"- taniec utożsamiany przez XIX-wiecznych autorów z mazurem. Znaczyłoby to, że już za czasów Jana Kazimierza był znany wśród szlachty. Powiadają także jakoby mazur "walczył z krakowiakiem o pierwszeństwo co do ważności" od czasu przeniesienia stolicy z Krakowa do Warszawy przez króla Zygmunta III .

 Autorzy Łukasz Gołębiowski i Karol Czerniawski widzieli w mazurze uzewnętrznienie narodowego charakteru Polaków, przypisywali mu patriotyczno-rycerską ideologię. Opisując go przedstawiali swe poetyczno- malarskie, pełne emocjonalnego ładunku, wizje tańca.

Karol Czerniawski tak pisał o mazurze:
 "trzeba być synem tej ziemi naszej, by pięknym tchem, piękną formę utworzyć... Cudzoziemiec nie odda go dobrze".

Widziano w mazurze "pierwiastek wojenny" i "rodzinny" zarazem. Porównywano tańcząca parę z "harcującym jeźdźcem", który "trzymając niewiastę prawą ręką za jej lewą, lekko ją za sobą unosi, jakby na koniu uprowadzał, ona zaś trochę się ociąga: nareszcie on chwyta ją wpół i kończy kółkiem wirowym".
Wiek XIX rozbudował symbolikę mazura, podobnie jak poloneza czy krakowiaka. Przytupy tancerza Czerniawski przyrównuje do- "bicia nogą niecierpliwego rumaka",
hołubce - "do spinania konia ostrogą",
żywe i skoczne mazurowe kroki do "cwału, kłusa i stępa", którym jeździec "raz zręcznie zawraca, to znów rozbieżony osadza, zatrzymując się nagle podkówką w takt palnąwszy" (K.Czerniawski op.cit.).
Podobnie jak K. Czerniawskiemu - Romanowi Trębaczowi - rytm mazura kojarzy się łatwo z wojskową konnicą polską w galopie i w locie biorącą przeszkody; rozpęd, spięcie konia, odbicie i przeskok z wrażeniem impetu masywnej, nie do powstrzymania jazdy.

 Mazur - był ulubionym tańcem huzarów Księcia Józefa Poniatowskiego.

Figurom mazura, podobnie jak figurom poloneza, także przypisywano "symboliczne znaczenie" objaśniając, że "gromadne zaczęcie”  wielkie koło (przez koło rozumie się tu rząd par tanecznych, jednej za drugą, wypełniających zamknięty krąg), przodkowanie jednego- to pierwiastek towarzyski, zasada społeczeństw słowiańskich. To są także korowody dawnych Słowian pogańskich.

K. Czerniawski pisze, że figury mazura są "wizerunkiem bądź zdarzonego w narodzie wypadku, szyku bojowego, stoczonej walki, bądź cząstką dawnego lub obcego tańca, przypominkiem wygasłych obrzędów lub zwyczajów”. Wielkie koło obejmowało wszystkich. W zamkniętym kręgu pary podążały za prowadzącymi. Dopiero potem następowały liczne urozmaicenia. Tancerz przewodzący wraz ze swoja partnerką- gdy inne pary ustępowały im miejsca - popisywał się przed całym gronem swoja pomysłowością i zręcznością w tańcu. Dobierał jedna lub więcej par do współudziału w komponowanej na gorąco figurze. Następnie wszystkie pary kolejno powtarzały to samo.

Figury w mazurze-odmienne niż w kadrylu-nie były z góry ustalone i ułożone w obowiązującym porządku. Rozwijały się i wiązały jedna z drugą swobodnie, według pomysłu wodzireja, który mógł improwizować cały przebieg tańca, wespół z innymi parami komponując żywiołowo, za każdym razem inaczej.
Krzyże, młyńce, dwa rzędy ku sobie tańczące, odbijany, zwodzony, wybierany i wiele, wiele innych figur łączono różnie, tworząc rozmaite układy tańca w zależności od liczby uczestniczących w nim par (K. Mastenhauser "Mazur i jego zasady.125 figur mazurowych" Warszawa 1887).

W mazurze niewiasty tańczyły lekko, zwiewnie, bez przytupów. Były jakby dekoracją i zarazem stroną podziwiającą popisy mężczyzn, którym taniec ten stwarzał wielkie ku temu możliwości. Popisywał się, więc mężczyzna kunsztem rycersko-tanecznym przed damą. Ona podziwiała jego zręczność, ale jednocześnie "wyświadczała mu łaskę", że tańczy z nim.

W wieku XIX trudne kroki mazurowe ćwiczono w szkołach tańca. Wypracowano setki figur mazurowych dla różnej liczby par: czterech, ośmiu, dwunastu, szesnastu i więcej. Karol Maestenhauser opisał je opublikował w podręczniku do nauki mazura. Znajdują się w nim opisy szeregu obowiązkowych figur, takich jak zwodzony (z chusteczką), odbijany i inne, w których popisywała się solowa para, a nade wszystko tancerze mężczyźni, kto zręczniej, kto piękniej zatańczy. Tańczono go w salonach wyłącznie przy muzyce instrumentalnej, komponowanej do tańca. Nie śpiewano w nim, jak w mazurku ludowym.

Wielką role w upowszechnianiu mazura w Polsce i w Europie odegrali oficerowie legionów polskich w czasach Napoleona. Udział ich w tym tańcu, podczas balów za granicą, budził podziw, zwiększał jego popularność jako naszego tańca narodowego, wzmacniał w emigrantach poczucie polskości.

Mazurki jako utwory muzyczne występowały albo jako solowe utwory instrumentalne, albo w formie pieśni patriotycznych. Należy do nich "Mazurek Dąbrowskiego" - nasz hymn narodowy. Pieśń do słów W. Pola : "Grzmią pod Stoczkiem armaty", "Mazur Chłopickiego", "Mazurek 3Maja", "Ostatni mazur (ułański)": "Jeszcze jeden mazur dzisiaj". Do tańca- według K.Czerniwskiego-"najlepsze były mazury" skomponowane w XIX wieku przez Nowakowskiego i Dobrzyńskiego. O.Kolberg podaje około 150 nazwisk kompozytorów mazura do tańca, m.i.: F.Tymolskiego, A.Wrońskiego, K. Namysłowskiego, W. Osmańskiego.Najbardziej znane w świecie są mazurki F.Chopina

.
Spośród tańców narodowych mazur jest nie tylko najbardziej rozbudowanym tańcem, ale jest na pewno najtrudniejszym ze względu na szybkie tempo i różnorodnie rozmieszczone akcenty.

Z naszych dziejów. Z ziemi włoskiej do Polski.

- Stój! kto jedzie! - dwóch żołnierzy z pochylonymi karabinami zagrodziło drogę grupie podróżnych u pierwszych zabudowań niewielkiego włoskiego miasteczka.
-  Swoi, Polacy! General Karol Kniaziewicz z ochotnikami z kraju do legionu włoskiego generała Dąbrowskiego!
-    Hasło!
-    Wolność!
-    Odzew!
-    Racławice!

     Żołnierze unieśli karabiny. Jeden powiedział:
- Witajcie! Nasz dowódca kwateruje w rynku. Łatwo znajdziecie.
Przybysze wolno ruszyli w głąb miasta. Mijali płonące miedzy domami ogniska, a wokół nich żołnierzy, których mundury wywołały u przyjeżdżających fale wzruszenia.

- Toż to nasze polskie barwy i krój - zawołał ktoś.
- I czapki nasze wysokie, rogate - dodał inny.

Generał Józef Wielhorski serdecznie powitał przybyłych w swojej kwaterze, po czym zasiadł do dłuższej rozmowy z samym tylko Kniaziewiczem.

- Nawet sobie nie wyobrażasz, panie Józefie, ile radości sprawił mi widok twoich żołnierzy i te przepiękne mundury. To jakby blask dawnych pułków Rzeczpospolitej - mówił Kniaziewicz.

- Bo i jest to polskie wojsko, choć na obczyźnie - odparł Wielhowski.
- To kadra naszej przyszłej armii narodowej, kiedy z orężem wrócimy do kraju. Dąbrowskiego to zasługa, on jeden nie rozpaczał po klęsce. Zabiegał, aby choć  z daleka od kraju, ale  w polskim mundurze walczyć z zaborcami.

I teraz słyszałem, nowe projekty przedkładane jenerałowi Bonapartemu - wtrącił Kniaziewicz.

General umilkl nagle. Wstał i podszedł do otwartego okna.
Od płonącego opodal ogniska, otoczonego grupa żołnierzy, doszły go słowa pieśni:

 Jeszcze Polska nie umarła,
        kiedy my żyjemy,
  co nam obca moc wydarła,
       szablą odbijemy,
Marsz, marsz Dabrowski,
do Polski z ziemi włoskiej,
za twoim przewodem
złączym się z narodem.

Kniaziewicz odwrócił się powoli.
- Co to za pieśń, panie Józefie? Ile w niej mocy i wiary. Piękna ... zwie się Pieśń Legionów Polskich we Włoszech i często ją śpiewamy. Słowa napisał poseł Wybicki, kiedy bawił u nas w czerwcu, a kto melodie dobrał, tego i nie wiem.

W izbie zalęgła cisza. Pogrążeni we własnych myślach słuchali obaj generałowie słów żołnierskiej pieśni. Nie wiedzieli wtedy, że po z górą stu latach stanie się ona drogim sercu każdego Polaka hymnem narodowym.

OPOWIADANIA:

 Na próby zespołu tanecznego chłopcy przychodzili coraz częściej, czasem na każda próbę. W przerwach dokuczali koleżankom: robili głośno złośliwe uwagi i głośno się śmiali. Ich wizyty na próbach wkrótce stały się systematyczne. Jednak na propozycje wstąpienia do zespołu odpowiadali żartami.

Choreograf :

- Często zastanawiałam się jak znaleźć sposób zatrzymania tancerzy w zespole szczególnie chłopców, którzy nie bardzo chcą tańczyć tańców ludowych.
- Znalazłam sposób -  wyjazdy na występy w różne miejscowości, a przede wszystkim wyjazd do Polski do " kraju matki mej".
- tak, wyjazd to nie wszystko. Próby i jeszcze raz próby.
Sprawa wyjazdu zespołu polonijnego z Winnipegu, bardzo szybko się rozniosła, więc zapisywało się coraz więcej osób, a ku mej radości i powiększyła się również liczba  chłopców.
- Zrobiłam plan.
- Zapoznanie się z historią poszczególnych tańców, historią kostiumów, historią muzyki, pieśni itd.

Marcin:
- Zajęcia zaczęły mnie coraz bardziej interesować. Oczywiście wyjazd do Polski również bardzo mnie inspirował, ale byłem bardzo ciekawy jaka była historia tańców ludowych i narodowych, muzyki i ogólna historia Ojczyzny mojej mamusi, bo ja urodziłem się w Kanadzie.

Marek
- Ja i moja mama urodzeni jesteśmy w Kanadzie. Tato urodził się w Polsce jestem synem polskich emigrantów.
- Kiedy tańczyłem Mazura lub Mazurka w przepięknych kontuszach, czy w kostiumie księstwa warszawskiego, przypominałem sobie historię, którą opowiadała i przedstawiała nam pani choreograf. Czułem się żołnierzem na polu bitwy, czułem się księciem w sali balowej przepełnionej ludźmi, ubranych w przepiękne kostiumy. Czułem się oficerem legionów polskich z czasów Napoleona.
Moje poczucie polskości rosło przed wyjazdem do Polski na IX Festiwal Zespołów Polonijnych w Rzeszowie.

Reżyser Krzysztof Zanussi witany na lotnisku w Winnipegu przez Zespuł "Białe Orły"

 
Zespół "Białe Orły" z Winnipegu w reprezentacyjnych kontuszach

Artykuł  w TAŃCZYMY I ŚPIEWAMY

Moje Refleksje o "Iskrach"

      Jako  jeden z inicjatorów i organizatorów polonijnych Festiwali Folklorystycznych zapoczątkowanych w 1969 w Rzeszowie, zetknąłem się w ciągu minionego ćwierćwiecza z setkami zespołów polonijnych w czasie ich bytności w Polsce, jak i podczas moich licznych wyjazdów zagranicznych. I po raz pierwszy zaskoczyło mnie to, że wszyscy członkowie zespołu ładnie tańczą i śpiewają po polsku, mają piękne polskie regionalne stroje ludowe, że są zdyscyplinowani, lecz to, że są skromni, a już najbardziej to, że wszyscy urodzeni w Kanadzie w Winnipegu, takiego Zespołu polonijnego na rzeszowskim festiwalu jeszcze nie było.

Miałem szczęście znaleźć się w Kanadzie w Winniepegu bezpośrednio po festiwalu i dopiero tu na miejscu znalazłem odpowiedź na rozwiązanie tej zagadki.
W dniu 22 sierpnia 1993 roku uczestniczyłem w Mszy Świętej w Intencji Zespołu "Iskry" celebrowanej przez księdza Edwarda Spyrke w Kościele pod wezwaniem Świętego Andrzeja Boboli. Była to msza dziękczynna za udaną podróż Zespołu do dalekiej Polski na festiwal folklorystyczny, za jego sukcesy artystyczne, za wzruszające przeżycia i szczęśliwy powrót do domu. Zobaczyłem tę piękną młodzież w rzeszowskich strojach ludowych śpiewającą w kościele wypełnionym po brzegi rodzicami, widziałem uduchowiona twarz księdza błogosławiącego tę młodzież i czułem, że uczestniczę w podniosłym misterium. Wówczas zdałem sobie sprawę, że jeżeli nauczyciele, rodzice i kościół tak potrafią wpoić dzieciom i młodzieży głęboką wiarę w Boga, to też nic dziwnego, że potrafią zaszczepić miłość do języka polskiego, do umiłowania i kultywowania polskiego przebogatego folkloru.

Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, Nauczyciele, Rodzice i całe polonijne środowisko Winnipegu może być dumne ze swojego młodego pokolenia.

Niech się Wam szczęści w tej chwalebnej pracy nad utrwalaniem i popularyzowaniem pięknych polskich tradycji kulturalnych.

Zespół SPK Iskry z Panem Ludomirem Radłowskim 22 sierpnia 1993 r.

Lubomir Radłowski - Szef Biura Prasowego - IX SFPZF - Rzeszów 93

Kolorowanki:

Mazur 1

Mazur 2

Mazur 3
 

Dzisiaj kolejny fragment książki doktora Jerzego Pawlaka "O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta". Książkę można nabyć  w sklepie Polsat.

Zdjęć, artykułów i publikacji przybywało, a ja zacząłem mieć wątpliwości czy
aby mi się w tej Polsce powiedzie. Byłem nawet bliski kupna sanatorium w Ustroniu
Górskim za dość małe pieniądze, które teraz warte są fortuny. No cóż oceniłem, że
stałego dochodu w Kanadzie nie można rzucić na szalę nowej przygody w Polsce i tak
podpisałem samowolnie mój wyrok na dalsze lata tej kanadyjskiej stagnacji.
A tu nic się za wiele nie zmieniało-dzień podobny do następnego, duża ilość pacjentów
i regularny stały dochód. Tu trochę przeholowałem, bo czasami dni się różniły od siebie.
Siedząc któregoś dnia w gabinecie usłyszałem donośny głos męski, który oznajmiał
recepcjonistce, że kilka tygodni temu badałem jego dziecko i nie rozpoznałem złamania
przedramienia. Jako konsekwencje tego błędu dziecko ma przejść skomplikowaną
operację ponieważ przedramię jest bardzo zniekształcone.
Po tym oświadczeniu mężczyzna opuścił klinikę wypowiadając kilka pogróżek pod
moim adresem głośno trzaskając drzwiami.
Znów zamarłem z przerażenia ale starając się zachować zimną krew udałem się
do recepcji pytając sekretarkę o zajście. Ta zdążyła już przygotować historię choroby
dziecka. Okazało się, że tym mężczyzną był młody Polak podobno marynarz ożeniony
z Indianką.
Natychmiast sprawdziłem ostatnią wizytę, na którą dziecko przybyło wraz z matką,
która podawała, że chłopca boli ramię, w które się uderzył. Z notatek wynikało, że nie
zobaczyłem żadnych zsinień ramienia, a ruchy w stawie ramieniowym były w pełni
zachowane. Nie mogłem zrozumieć o jakim złamaniu ten człowiek mówił i co się
naprawdę wydarzyło. Zdecydowałem się natychmiast na kontakt telefoniczny. Telefon
podniosła matka, która na moje pytania odpowiadała dość mgliście i o dziwo upierała
się, że to było przedramię a nie ramię i oznajmiła mi, że jak tylko jej mąż pojawi się
w domu to skontaktuje się ze mną. Następnego dnia otrzymałem przesłany faksem
wynik zdjęcia radiologicznego prawego przedramienia chłopca. Zdjęcie było zrobione
w dwa dni po wizycie w moim gabinecie zlecone przez innego lekarza. Opis zdjęcia
wskazywał że złamanie nie było świeże i nastąpiło około 4 do 6 tygodni temu.
Odetchnąłem z ulgą ale ciągle pytałem siebie o co tym ludziom chodzi. Wątpliwości
moje wyjaśniły się po rozmowie z ojcem, który domagał się odszkodowania
pieniężnego, strasząc mnie przewodem sądowym jeśli nie zgodzę się na jego warunki.
Oczywiście był to czysty szantaż.

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia