Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

"Premier nie zajmuje stanowiska ws. gen. Skrzypczaka"

Premier Donald Tusk nie zajmuje stanowiska w sprawie przyszłości Dowódcy Wojsk Lądowych gen. Waldemara Skrzypczaka, jest to kompetencja ministra obrony narodowej i prezydenta - powiedział rzecznik rządu Paweł Graś.

- Wiadomo, że dzisiaj pan minister Klich z panem gen. Skrzypczakiem i może z panem prezydentem się w tej sprawie spotka. Trzeba czekać - dodał rzecznik rządu.

Zaznaczył, że posiedzenie rządu dotyczyło wyposażenia naszych żołnierzy w Afganistanie. - Sprawa pana gen. Skrzypczaka nie była przedmiotem dyskusji - odparł Graś pytany, czy premier rozmawiał z ministrem obrony Bogdanem Klichem na temat przyszłości gen. Skrzypczaka.

W poniedziałek gen. Skrzypczak oddał się do dyspozycji prezydenta, motywując to utratą zaufania ze strony ministra obrony. Stało się to po tym, gdy w niedzielę na uroczystości powitania ciała poległego w Afganistanie żołnierza i w poniedziałkowym "Dzienniku" generał winą za niedostatek sprzętu potrzebnego na wojnie w Afganistanie obarczył ministerialną biurokrację.

Minister Klich ocenił to jako podważenie cywilnej kontroli nad armią. Swe pismo z dymisją Skrzypczak przekazał drogą służbową przez szefa sztabu generalnego i ministra obrony. Prezydent ma podjąć decyzję, po otrzymaniu dokumentu wraz z opiniami tych przełożonych generała.

We wtorek szef MON poprosił prezydenta Lecha Kaczyńskiego o spotkanie, by omówić przyszłość Skrzypczaka. Sam generał powiedział, że to, czy pozostanie w wojsku, zależy od przełożonych, którzy zdecydują, czy przyjąć jego dymisję.

Graś powiedział, że lista zakupów dla polskiego kontyngentu w Afganistanie przedstawiona przez szefa MON wymaga dostosowania do rzeczywistych potrzeb żołnierzy. Zaznaczył jednocześnie, że w ciągu kilku miesięcy zostaną zakupione nowe śmigłowce dla polskich żołnierzy w Afganistanie.

Rzecznik powiedział, że w sprawie zakupu sprzętu dla wojska podjęto na posiedzeniu rządu "decyzje kierunkowe", tzn. - jak wyjaśnił - m.in. decyzje co do uproszczenia procedur i rezygnacji przy okazji pilnych zakupów ze zobowiązań offsetowych.

- Te kierunkowe decyzje zapadły. Została przedstawiona przez ministra obrony narodowej Bogdana Klicha lista zakupów. Niektóre pozycje wzbudziły wątpliwości, czy rzeczywiście zgodnie z prawem można je na tej liście umieścić. W związku z tym zostanie ona dostosowana do rzeczywistych potrzeb naszych żołnierzy i znajdą się na niej takie rzeczy, które są rzeczywiście niezbędne i które trzeba tam dostarczyć jak najszybciej - powiedział rzecznik rządu.

Jak zaznaczył decyzja w tej sprawie zostanie podjęta dosyć szybko. - W przypadku sprzętu najważniejszego, najbardziej potrzebnego, ale najtrudniej zdobywalnego - czyli śmigłowców - pewnie kilka miesięcy trzeba poczekać na to, żeby pierwsze dodatkowe śmigłowce tam zaczęły się pojawiać - zaznaczył Graś.

Podkreślił, że jeśli chodzi o wyposażenia polskich żołnierzy "problemem są śmigłowce, transportery opancerzone, które niestety są atakowane niemal codziennie". - W związku z tym, to jest w tej chwili dla nas priorytet, żeby zapewnić polskim żołnierzom w Afganistanie osłonę śmigłowcową z powietrza i żeby zapewniać im w miarę bezpieczny transport, czyli zwiększyć dostawy transporterów opancerzonych Rosomak, które sprawdzają się tam świetnie - mówił rzecznik rządu.

- Sytuacja zmieniła się radykalnie w porównaniu do naszego pierwszego zaangażowania i pierwszych kontyngentów wysyłanych do Iraku - mówił rzecznik rządu. Zaznaczył przy tym, że "w każdej armii, dokładnie każdej armii - dotyczy to i Brytyjczyków i najlepiej wyposażonych i przygotowanych Amerykanów - żołnierze i tak zawsze dodatkowo za własne pieniądze kupują sobie sprzęt najczęściej na miejscu".

Jak powiedział, średnio amerykański żołnierz na dodatkowy sprzęt wydaje około 3 tys. dolarów. - Polscy żołnierze oprócz tego wyposażenia, które otrzymują standardowo i z którym jadą na wojnę, otrzymują dodatkowe środki - 2,5 tys. zł - na to, żeby właśnie jakieś dodatkowe, lepsze wyposażenia kupić sobie na miejscu - dodał Graś. 
PAP

Dalej...

Mało znana wyspa

Niemal wszyscy słyszeli o jej istnieniu. Wielu potrafi umiejscowić ją na mapie, koneserzy zachwycają się smakiem win na niej produkowanych, ale tylko nieliczni wiedzą, że na tę wyspę można popłynąć i ciekawie spędzić na niej weekend, a nawet parę urlopowych dni. Wyspa Pelee chętnie przyjmuje gości z bliska i daleka.

Odkryto ją pod koniec XIX wieku, a do dzisiejszego dnia pozostała nieodkryta. Dopływają do niej promy kursujące po jeziorze Erie, lecz rzadko kto tu wysiada. Jeśli już, to na kilka godzin, by udać się w dalszą drogę do amerykańskich miast. A szkoda, bo wyspa jest ciekawa. Nie posiada co prawda za dużo mieszkańców, lecz ci, którzy tu mieszkają, lubią swoje życie. Ma coś w sobie, jakiś urok, chociażby to, że, leżąc na pokładach wapiennych, posiada miłe dla oka domy zbudowane z tego kamienia.

Odkryta została przez bogatych Amerykanów w drugiej połowie XIX wieku. Przez wiele lat nic się jednak na niej nie działo. Budowano tu wprawdzie siedziby, lecz były to z reguły namioty nad brzegiem. Później założono na niej siedzibę ekskluzywnego klubu, który z czasem stał się luksusowym miejscem wypoczynku bogaczy. Kiedy klub oświetlono gazem, przybyło do niego wielu nowych członków. Liczba ich zawsze była ograniczona do 25, tylko przez krótki okres do klubu należało "aż" 50 osób, w tym takie sławy, jak prezydent US, Grover Cleveland, Rutherford Hayes czy William Howard Taft. Były to jednak dawne czasy. Kolejny okres w życiu wyspy to jej odkrywanie przez osadników francuskich w latach 20. ubiegłego wieku. To oni głównie osuszyli miejscowe bagna i zamienili je w pola uprawne, sadząc tytoń i zakładając winnice. Oni budowali domy z białego kamienia, z którego zbudowana jest wyspa i oni nadali jej swoisty charakter. Był okres w historii, kiedy wyspę zamieszkiwało nawet 1000 osób. Były to czasy budowy kanału Welland i chodników w Toronto, na które brano budulec właśnie stąd. Nie kamień jednak przyczynił się do jej rozsławienia, lecz legendy i wino.

Jedna z nich dotyczy tzw. Huldah’s Rock i opowiada o nieszczęśliwej miłości dziewczyny Huldah urodzonej na wyspie, która pokochała młodzieńca z dalekiej Anglii, badacza i odkrywcy nowego kontynentu. Odjeżdżając w dalszą drogę, obiecał on powrócić i pojąć ją za żonę. Zły los sprawił jednak, że młodzieniec nigdy nie powrócił i piękna Huldah odebrała sobie życie, skacząc ze skały, która od tej chwili nazywa się jej imieniem. Legenda, wzorowana na opowiadaniach indiańskich, pochodzi ponoć z 1783 r.

Z wina wyspa stała się sławna w wiele lat później, bo dopiero w wieku XIX. Z tego okresu pochodzi Vin Villa, pierwsza komercyjna winiarnia w Ontario, zlokalizowana na północno-zachodnim krańcu wyspy, na tzw. przylądku Sheridan.

A co ponadto ciekawego znajdzie turysta na wyspie Pelee?

Najstarszą, wybudowaną w roku 1833 latarnię na jeziorze Erie. Prawdę mówiąc, pod względem długowieczności, zajmuje ona drugie miejsce w hierarchii, a w zasadzie zajmowała. Przez długie lata wskazywała statkom bezpieczną drogę przez groźne wody pasaży Pelee, lecz później zapomniano o niej i powoli zamieniała się w ruinę. Obecnie próbuje się jej przywrócić dawną formę, co wcale nie jest łatwe. Usiłuje się również odrestaurować inne historyczne posiadłości na wyspie, słynące z dobrych win, wśród nich posiadłość rodziny McCormick. Swego czasu należało do niej 33 akrów winorośli. Zabytków takich jest na wyspie sporo i wszystkie warte są obejrzenia, chociażby z racji wieku i zachowanych ciekawostek architektonicznych.

Wyspę zwiedzać można pieszo, rowerem lub samochodem. Z tym ostatnim mamy jednak sporo zachodu, ponieważ miejscowe władze wymagają rezerwacji. Prom samochodowy w okresie letnim kursuje co prawda regularnie, lecz jego portami docelowymi są miasta Erie i Sandusky w Ohio. Dlatego też lokalne władze wymagają rezerwacji z kilkutygodniowym wyprzedzeniem oraz obecności na półtorej godziny przed rejsem promu. Koszt biletu jest przystępny dla wszystkich.

Turyści przybywający na wyspę ze Stanów Zjednoczonych pamiętać muszą o kontroli celnej w placówce celnej na wyspie. Obowiązują ich ponadto lokalne przepisy, które zabraniają przybywania na wyspę z bronią palną oraz nadmierną ilością alkoholu i wyrobów tytoniowych. Na wyspę można dostać się również przez cały rok samolotem, lub statkiem prywatnym. Podkreślić należy, że samochody są dopuszczone do ruchu na całej wyspie, poza Lighthouse Point i Fish Point. Istnieje jednak ograniczenie szybkości - na całym jej obszarze - do 30 mil na godzinę.

Kto nie chce na wyspę jechać samochodem, może wybrać się na trasę pieszą dookoła wyspy, lub skorzystać ze specjalnego bezpłatnego autobusu, kursującego na trasie z West Dock do pawilonu Win. Dla sentymentalnych turystów zalecany jest pojazd konny. Czy warto więc wybrać się na wyspę Pelee? Z pewnością tak. Obok innych atrakcji, będzie okazja spróbować wyśmienitych win w niepowtarzalnej scenerii zachowanego budownictwa. Poza tym zaś, zapoznamy się osobiście z najdalej na południe wysuniętym krańcem Ontario.
Jerzy Szlachetka Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Szybka kolej w Vancouver

W Vancouver otwarto linię szybkiej kolei długości 19 km łączącą centrum z międzynarodowym lotniskiem. Dystans ten pociąg pokonuje w czasie 26 minut.

To największa inwestycja infrastrukturalna przed zimowymi igrzyskami olimpijskimi, które za pół roku odbędą się w tym mieście.

Szybka kolej, ochrzczona nazwą Canada Line, kosztowała dwa miliardy dolarów.

Ma tory długości 19 kilometrów i 16 stacji. Tysiące mieszkańców Vancouver i turystów skorzystało z okazji, aby w dniu otwarcia przejechać się nią za darmo.

Według szacunków administratora kolei, Canada Line będzie przez kilka lat deficytowa, a zacznie przynosić zyski dopiero w 2013 roku, gdy liczba podróżnych wzrośnie do 100 tys. dziennie. W przyszłym roku deficyt ma wynieść 70 mln dolarów.
Na podst. PAP Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Siedlce

SIEDLCE

Historia Siedlec sięga ponad 455 lat. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1448 r. Teren, na którym leżą obecnie Siedlce, stanowił niegdyś najbardziej na północ wysuniętą część małopolskiej ziemi łukowskiej i wraz z nią wchodził w skład województwa sandomierskiego, a od 1474 r. do lubelskiego.

Ten stan przynależności terytorialnej zachował się do III rozbioru Polski. Tak więc ta najbardziej na północ wysunięta część ziemi łukowskiej graniczyła od zachodu wzdłuż rzeczki Muchawki z ziemią czerską i liwską. Od północy i wschodu Liwiec stanowił granicę z Podlasiem.
Ten mało dostępny zakątek w widłach rzek Muchawki i Liwiec, położony był z dala od głównych szlaków komunikacyjnych. W średniowieczu tak szlak "Podlaski", prowadzący od Gdańska przez Łomżę, Węgrów, Drohiczyn do Łukowa i dalej do Lublina, jak i "Warszawski" łączący Warszawę z Litwą i wiodący przez Stanisławów, Liw, Węgrów, Sokołów, Wysokie, Drohiczyn i Brześć, omijały pierwotnie Siedlce od północy.

W połowie XV w. doszło do powstania drogi prowadzącej z Węgrowa przez Chodów, Siedlce i dalej biegnący do Łukowa w rezultacie czego został zmieniony szlak "Podlaski". W końcu XVII w. coraz większego znaczenia nabierała droga z Warszawy do Brześcia przez Siedlce. W drugiej połowie XVIII w. była już traktem głównym, gdy tymczasem dawny trakt "Warszawski" miał znaczenie drugorzędne.


Na ukształtowanie przestrzenne dzisiejszych Siedlec miały najważniejszy wpływ cztery czynniki: powstanie wsi Siedlce, lokacja miasta na prawie magdeburskim w 1547 r. przez króla Zygmunta I Starego, założenie rezydencji magnackiej i włączenie okolicznych wsi lub ich części w granice administracyjne miasta (Piaski Zamiejskie, Piaski Starowiejskie, Roskosz, część majoratu Starawieś i część majoratu Golice).

Układ przestrzenny wsi Siedlce ostatecznie ukształtował się w II połowie XV w. dając podstawę do rozwoju większych jednostek osadniczych. W I połowie XVI w. układ przestrzenny wsi składa się z dwóch niezależnych elementów: wsi starego pochodzenia oraz wsi nowej założonej w 1503 r. przez Daniela Siedleckiego zwaną "Nova Siedlcza", związanych ze sobą wybudowanym między nimi w 1530 r. pierwszym kościołem. Miasto erygowano dokumentem lokacyjnym na prawie magdeburskim, wydanym przez Zygmunta I Starego 15 stycznia 1547 r. Fakt ten był najważniejszym czynnikiem rozwoju przestrzennego miasta. Spowodował bowiem przekształcenie rozproszonego i niezbyt silnie powiązanego zespołu osadniczego w jednorodny układ przestrzenny, rozpoczynając od jego centrum.

Dalej...