Zapisz się na naszą listę,
dowiesz się z pierwszej ręki o polonijnych wydarzeniach w Winnipegu i okolicach

W tym numerze:

• Do Redakcji

• Kącik Nieruchomości  
• Polsat Centre
• Wydarzenia warte odnotowania
• Życzenia
• Humor
• Wywiad z Agatą Pilitowską
• Artur Cehak- Kulig widziany moimi oczami- zdjęcia i nagrania
• "Opowieści Poli Negri"  już wkrótce w Winnipegu- tej sztuki nikt nie powinien przegapić!
• Salon Kultury i Sztuki Polishwinnipeg
• O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta- książka doktora Jerzego Pawlaka- nowe
• Wiadomości prosto z Polski
• Tysiące Polaków pożegnało profesora Zbignniewa Religę
• Fakty ze świata
• Podróż dookoła Polski- ciekawe miejsca- Opole
• Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku
• Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz Rozdział XVII Tom II
• Poprzednie wydania
• Ogłaszaj się w naszej publikacji
  
   
• Człowiek Roku 2008
• Kalendarz Wydarzeń
• Ogłoszenia
  
   
• Spis Książek Biblioteki SPK
• Zapisz się do Biuletynu
• Publikuj Swoje Informacje
• Ważne Linki

Agata Pilitowska jest aktorką, absolwentką Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Po ukończeniu studiów grała w Teatrze im. Juliusza Słowackiego i Teatrze Starym w Krakowie m.in. w przedstawieniach "Niebieski Ptak" i "Romans z Wodewilu" a także współpracowała z Telewizją Polską, grając w takich spektaklach jak "Jaśnie Pan Nikt", "Fizycy", czy "Zapomniany Diabeł". W Toronto mieszka od 1986r. i zagrała w przedstawieniach: "Something in the Air"  (Toronto Workshop Productions), "Kandyd" (Teatr P.O.S.K. z Londynu), "Nasza jest Noc" (Scena Format), "Betlejem Polskie" Lucjana Rydla, "Vatzlav" Sławomira Mrożka i "American Dreams" Kazimierza Brauna... Ta ostatnia sztuka została specjalnie napisana dla Marii Nowotarskiej i Agaty Pilitowskiej i z wielkim powodzeniem była grana w wielu miejscach na świecie. Wraz z Krzysztofem Kolbergerem wystąpiła w Toronto i Buffalo w spektaklu "Dzisiaj daleko pojechałam w gości". W filmie pt. "Modjeska Canyon" reż. Stafana Szlachtycza, nakręconym dla Telewizji Polskiej, aktorka zagrała rolę młodej Heleny Modrzejewskiej. W Salonie Muzyki, Poezji i Teatru w Toronto zadebiutowała w spektaklu poświęconym Marii Jasnorzewskiej - Pawlikowskiej, a następnie brała udział we wszystkich kolejnych przedstawieniach. Już wkrótce- 29 marca bieżącego roku Agatę Pilitowską zobaczymy w Winnipegu grającą Pole Negri w sztuce Kazimerza Brauna "Opowieści Poli Negri"

Pani Agato ile to już lat jest Pani aktorką?

Skończyłam państwowa Wyższa Szkołę Teatralna w Krakowie w 1981 roku, dyplom robiłam u Prof. Jerzego Stuhra, grałam rolę Stelli w przedstawieniu "Tramwaj zwany Pożądaniem". Tak licząc to jestem aktorka prawie trzydzieści lat, ale dla mnie ważny jest nie czas a to co się zrobiło.

Pani dokonania są bogate, zagrała juz Pani wiele ciekawych ról. Co skłoniło Panią, żeby wybrać aktorstwo?

Moja mama Maria Nowotarska gdy byłam dzieckiem często zabierała mnie do swojego teatru ( J. Słowackiego) na próby, na przedstawienia. Znałam jej wszystkich kolegów, którzy nosili mnie na rękach, trzymali na kolanach, bawili się ze mną, a później na scenie przeistaczali się w postaci, przebierali w różne kostiumy i zaczynała się jakaś bajka. Później zrozumiałam, że teatr i praca aktora to ciężka praca, ale zawsze pozostaje ten element czarodziejstwa, fantazji, który tak mnie fascynuje i wciąga  od najmłodszych lat i pewnie też przyczynił się do wybrania przeze mnie tego zawodu. 

Jak wspomina Pani lata pracy aktorskiej w Polsce?

W Polsce, gdy skończyłam szkole teatralną było bardzo źle. To był czerwiec a już w grudniu mieliśmy stan wojenny. Wielu aktorów odmawiało udziału w słuchowiskach radiowych, w programach telewizyjnych a i w teatrach zaostrzyła się cenzura. Dla młodych aktorów marne perspektywy wyżycia się w zawodzie. Niektórzy pamiętają, że w stanie wojennym urodziło się sporo dzieci. Miedzy innymi moje. Maciek urodził się w marcu 1982 roku, Tomek w listopadzie 1983, a wiec nie narzekałam na brak pracy . Zagrałam później w kilku spektaklach tv ( "Zapomniany diabeł", "Fizycy", "Jaśnie Pan Nikt", a także w spektaklu reżyserowanym przez Martę Stebnicką "Szalona Noc , czyli Transmogryfikacja". W 1986 roku urodziła mi się córka Matylda i w tym samym roku wyjechałam cudem do Kanady na stale. Okres po studiach aż do wyjazdu nie był normalnym okresem, nie chciałam i nie widziałam sensu angażowania się do jakiegoś teatru, gdyż cały czas we mnie istniało przekonanie, że nie będę mieszkać w Polsce.

W Kanadzie jest Pani związana nie tylko z Polskim Teatrem, na jakich innych scenach Pani występuje?

Po przyjeździe do Kanady, a konkretnie do Toronto było mi okropnie trudno. Troje małych dzieci, jedno jeszcze w pieluchach, nikogo nie znaliśmy, brak pieniędzy, poważne problemy w małżeństwie, z którego na szczęście się wyzwoliłam. Zagrałam w sztuce "Something in the air" w Toronto Workshop Production Theatre, ale przy trojgu  dzieciach i totalnym braku pomocy nie mogłam starać się o jakieś role. Na szczęście w 1990 roku, już po moim rozwodzie przyjechali moi rodzice i zaczęło być lżej. Po jakimś czasie mama założyła teatr . Historię naszego teatru można znaleźć na  stronie www.teatrpolskitoronto.com. W międzyczasie zagrałam główne kobiece role w Tarragon Theatre "The last Link", czy w "The Marriage" w Anex Theatre. Dla mnie jednak najważniejszy jest nasz Salon Poezji Muzyki i Teatru, gdyż taka nazwę ma nasz teatr.

"ZACZAROWANY SWIĄTECZNY KRAKÓW”- grudzień 2006

Co daje Pani największe zadowolenie w tej pracy?

 Obok sztuk, które powstały wg. scenariusza mamy w naszym repertuarze są sztuki Kazimierza Brauna. Specjalnie dla nas napisał "American Dreams" o dwóch aktorkach emigrantkach, "Tamarę L." szukę o Tamarze Lepickiej , gdzie ja wcieliłam się w postać malarki a mama w postać Matki Przełożonej, "Promieniowanie", sztuka o Marii Skłodowskiej Curie , i tu znów gramy jako matka i córka, ja gram Ewę Curie, no i ostatnia "Opowieści Poli Negri"  w której gram Pole a mama moją mamę. I te właśnie sztuki były i są najważniejsze w mojej karierze zawodowej. Z "Tamarą", "Promieniowaniem", a teraz "Opowieściami Poli Negri" występujemy na całym świecie w Stanach Zjednoczonych: Waszyngtonie, Phoenix, Nowym Jorku, Cincinnati, Philadelphi, San Diego, Los Angeles , Pitsburghu i wielu, wielu innych, a także w Europie : Paryżu, Londynie, Zurychu, Wiedniu, Sztokholmie, Malme, Berlinie, Dusseldorfie, Utrechcie, a przede wszystkim w Krakowie czy Warszawie a także w miastach Kanady oczywiście zawsze w Winnipegu. I to jest największe zadowolenie z naszej pracy, że w tylu miejscach publiczność na nas czeka. Publiczność, która poprzez nasze sztuki głęboko przeżywa los bohaterek, a nieraz się z nimi wręcz identyfikuje. Szczególnie odczuwamy to grając dla publiczności w różnych ośrodkach polonijnych. Sztuki napisane i wyreżyserowane również przez Kazimierza Brauna dotykają losów wielkich Polek Emigrantek i może dlatego są dla nas tak ważne i wspólnie z publicznością przeżywamy je w jakiś szczególny sposób.

 "TAMARA L." sztuka o TAMARZE LEMPICKIEJ- luty 2003

Czy jest jakaś rola, którą mogłaby Pani grać bez końca?

Oczywiście, że chciałabym grać te moje bohaterki Tamarę, Ewę, czy Polę do końca życia, ale nie wiem jak będę wyglądała za no... powiedzmy 10 lat i czy nie byłoby to śmieszne. Mam nadzieję, że zarówno Kazimierzowi jak i nam starczy sił twórczych, aby podejmować nowe zadania, odkrywać nowe postaci, które  będą  w zbliżonym do nas wieku. 

"American Dreams"- 1994

Jaki ma Pani sposób na zapamiętywanie tekstów?

Wiele osób mnie o to pyta i trudno jest mi wytłumaczyć. Nie mam sposobu, po prostu musze wiele razy czytać. Mam pamięć wzrokową, pamiętam układ liter, zdań, często jedna literka wyjęta z poprzedniego słowa przypomina mi, jakie ma być następne, ale to są już drobiazgi. Bardzo pomaga ustawianie sytuacji zanim jeszcze tekst jest opanowany, gdyż one wraz z rekwizytami  jakby podpowiadają temat. Niestety długa to droga, aby mieć jak się mówi w naszym żargonie "tekst w zębach" i móc się skupić na budowaniu postaci, prawdziwemu przekazaniu uczuć i emocji. Na tym etapie nie myśli się już o teksie, on tak solidnie siedzi w którejś z szufladek. Często się zdarza, że gramy dzień po dniu zupełnie inne sztuki a wiadomo, że jesteśmy tylko we dwójkę a wiec masa tekstu. Wtedy ja mówię, gdy ktoś mnie pyta jak to można zapamiętać: tę szufladkę w mózgu zamykam a otwieram następną. 

"Tadeusz Źeleński - Boy i "Zielony Balonik" 21 Styczeń 1994
 

29 marca zagra Pani w Winnipegu nie pierwszy już raz, ale tym razem będzie to monodram. Jest to szczególnie trudny utwór teatralny. Jest Pani sam na scenie i musi opowiedzieć publiczności o życiu Poli Negri, pokazać huśtawkę nastrojów... dlaczego monodram? 

"Opowieści Poli Negri" to można powiedzieć monodram z malutką rolą, ale bardzo ważna matki. I w tej sztuce pojawia się pod koniec matka Poli, Eleonora Chałupiec, którą oczywiście gra moja mama. W "Poli" w imaginacji pojawiają się postaci Charlie Chaplina, Rudolfa Valentino i innych, ale ta forma jest pewną konsekwentną całością, wypełniona pewną symboliką i przez to jest ciekawsza niż gdyby Ci panowie tam się pokazywali. Wynika to też z tego, że nie mamy na miejscu żadnych mężczyzn  aktorów, którzy mogliby zagrać te postaci. 

Czy to, że sama jest Pani aktorką pomaga czy przeszkadza w przedstawieniu widzom Poli Negri?

Wyjątkowo bliska jest mi postać Poli Negri. Nie mam wątpliwości, że moje zmagania w tym zawodzie, trudności jakie się napotyka w emigracyjnej wędrówce a jednocześnie niezwykłe przeżycia nasze w kontaktach z publicznością  na  całym świecie są częścią przeżyć Poli. Miała ta wielka aktorka swoje wielkie triumfy, miała też upadki. Była człowiekiem i te ludzkie zmagania gwiazdy myślę, że rozumiem i staram się przez siebie przeprowadzić i zbliżyć widzom. 

"Modejska Canion" film telewizyjny według sztuki Kazimierza Brauna w adaptacji Stefana Szlachtycza luty 1996

Ma Pani jakąś wymarzoną role, której jeszcze Pani nie zagrała?

Jestem trochę rozpuszczona, bo nie zdarza się, aby tak znakomity twórca, jakim jest Kazimierz Braun pisał jakby custom made pod nas sztuki dramatyczne. Dlatego niezbyt interesują mnie już sztuki, które, kiedyś były grane w rożnych teatrach przez wielu aktorów. Jak już wcześniej wspomniałam mam nadzieję, że Kazimierz jeszcze coś z nami wymyśli i to jest nadzieja, niespodzianka a co ?... nie wiem, ale już chciałabym się zacząć uczyć tekstu.

“W hołdzie Powstańcom Warszawy” w 60tą rocznicę Mississauga, październik 2004

Czym oprócz aktorstwa Pani się zajmuje?

Poza teatrem prowadzę program telewizyjny "Z Ukosa" na stacji OMNI 1 . Producent Wojtek Sniegowski jest na szczęście bardzo wyrozumiały dla mojej wielkiej teatralnej pasji i w momentach gdy muszę wyjechać na dłużej zawsze się dogadujemy i mimo, że spada na niego moja praca dzielnie mnie zastępuje. Jestem mu bardzo za to wdzięczna. A poza tym moje życie toczy się w gronie rodzinnym z mama, Bernardem i dziećmi.

Wierze, że wystarczy Pani energii jeszcze na wiele, wiele lat pracy na scenie i że te niespodzianki jakie przygotuje Pani dla nas widzów jeszcze nie raz pozytywnie nas zaskoczą. Dziękuję za rozmowę

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Zbigniew Religa (fot. AFP)

Tysiące osób z całej Polski 13 marca 2009 r. pożegnały wybitnego polskiego kardiochirurga i polityka, b. ministra zdrowia prof. Zbigniewa Religę. Trumna z jego ciałem została złożona do grobu w tzw. Alei Profesorskiej na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Powązkowskiej w Warszawie.

Na początku uroczystości, która miała charakter świecki, odegrano na trąbce "What a Wonderful World" Louisa Armstronga - ulubiony utwór profesora. Trumnę wystawiono na katafalku przed domem pogrzebowym, przykryto ją biało-czerwoną flagą. Wartę honorową pełnili przy niej żołnierze, pracownicy służby zdrowia, młodzież oraz pacjenci. Niektórzy z nich przykleili do ubrań naklejki w kształcie serc z napisem "mam drugie serce". Przed złożeniem trumny do grobu zabrzmiał hymn narodowy i sygnał żałobny.

- Prof. Religa był lekarzem ludzkich serc i człowiekiem o wielkim sercu, oddaję mu hołd - powiedział prezydent Lech Kaczyński. Przypomniał także życiorys zawodowy i polityczny prof. Religi. Zaznaczył, że dokonał on przełomu w polskiej kardiochirurgii.

- Miał olbrzymie sukcesy naukowe, które owocują dziś i będą owocowały w przyszłości, ale największym sukcesem są ci ludzie, którzy by nie żyli, a są wśród nas - podkreślił L. Kaczyński. Dodał, że profesor uratował tysiące istnień ludzkich. Jak mówił, profesor "odszedł zbyt wcześnie".

Prezydent przypomniał, że prof. Religa stał się także najbardziej znanym z polityków w kraju. W ocenie L. Kaczyńskiego, odniósł sukces jako minister zdrowia - przygotował także reformę służby zdrowia.

- Profesor przyniósł do polskiej polityki bardzo wiele z tego, co zdołał dokonać w swoim życiu jako lekarz, kardiochirurg, jako organizator i twórca całej polskiej szkoły kardiochirurgicznej, jako człowiek, który miał wielkie sukcesy wykraczające poza granice Polski. Myślę, że przyniósł to wszystko z gorącym własnym sercem i z ideą, aby tym sprawom najważniejszym, które stworzyły jego nazwisko - jego wielkością - służyć w dalszym ciągu czy to w senacie, czy w sejmie - powiedział marszałek Sejmu Bronisław Komorowski.

Z kolei szef PiS Jarosław Kaczyński mówił, że odszedł wielki lekarz, wybitny polityk, człowiek niezwykłej odwagi, kulturalny, sympatyczny przedstawiciel polskiej inteligencji. - Żegnam go w imieniu partii, na czele której stoję - w imieniu Prawa i Sprawiedliwości - dodał.

W ceremonii uczestniczyli także premier Donald Tusk oraz minister zdrowia Ewa Kopacz.

- Niedawno zagrał ci Armstrong, może kiedyś zanuci ci Presley. Chciałeś mieć pogrzeb skromny i masz. Najskromniejszy, jaki można było zrobić. Gdybyś nam tylko pozwolił, zrobilibyśmy ci znacznie bogatszy. Dzwonili już do mnie dyrektor zespołu "Śląsk" z Koszęcina, dzwonił Marek Torzewski. Ktoś nawet oferował sztuczne ognie. Mówię mu: nie ma takiej tradycji, a głos na to "tak, ale dla Religi..." - mówił dyrektor generalny Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii z Zabrza, Jan Sarna.

- Wielu nas tu dziś, ale niedługo będzie cicho. Zajrzę tu do ciebie od czasu do czasu. Opowiem ci, co ze sztucznym sercem, jak gra Górnik. Jak biorą ryby ci nie opowiem - bo wiesz, że się na tym nie znam - powiedział Sarna.

W ocenie wychowanka prof. Religi i jego następcy w zabrzańskim ośrodku chorób serca prof. Mariana Zembali, wielu ludzi będzie świadkami i głosicielami jego misji. - Zostawiłeś misję dla nas lekarzy, że chory człowiek - ten najtrudniejszy - jest największym świadectwem naszej wiedzy - podkreślił prof. Zembala.

W imieniu zabrzan profesora żegnała prezydent ich miasta Małgorzata Mańka-Szulik. - Jakież to Zabrze miało szczęście, że pan profesor związał z nim część swojego życia - podkreśliła. - Człowiek żyje tak długo, jak długo żyje w pamięci i w sercach drugiego człowieka. Jesteśmy przekonani, że w naszych sercach i w naszej pamięci zostaniesz na zawsze - powiedziała.

Grzegorz Miastowski, wójt gminy Wiskitki, na terenie której urodził się prof. Religa, podkreślił, że mieszkańcy tego regionu są dumni ze swojego krajana. - Pozostaje pan dla nas wielkim autorytetem. Jesteśmy dumni, że z naszej ziemi pochodzi człowiek tak szlachetny, o niezłomnym charakterze, wybitny Polak - mówił.

- Za studenckich czasów Zbyszek nigdy do chirurgii specjalnie nie ciążył, natomiast tak się zdarzyło, że wylądowałem na pierwszych takich dyżurach dla wolontariuszy Warszawskiej Akademii Medycznej, gdzie była bardzo miła atmosfera, gdzie byli bardzo świetni chirurdzy (...) ja się tym zafascynowałem, a ponieważ byliśmy szkolnymi kolegami, kiedyś go spotkałem i mówię "słuchaj może byś zaczął chodzić na te dyżury?", Zbyszek odpowiedział: "A wiesz, spróbuję" i zdecydowanie od tego się zaczęło - wspominał anestezjolog dr Wiesław Kijan - kolega prof. Religi.

Z kolei jeden z pierwszych pacjentów, któremu prof. Religa w 1987 r. przeszczepił serce, Tadeusz Żytkiewicz, powiedział, że "profesor do pacjentów odnosił się cudownie. - To był nasz przyjaciel, rozmawiał z nami, po koleżeńsku. (...) To nie był człowiek, który był z dystansem do ludzi, on ludzi lubił, on ich kochał - podkreślał.

- Dał mi drugie życie, ja byłem skazany na odejście, a on mi uratował życie; miałem ogromne zaufanie do niego, bo po 1987 r. byli już ludzie po przeszczepie, chodzili i żyli, i warto pamiętać, że takich ludzi jak ja są tu setki - powiedział Żytkiewicz. - Ufałem mu bezgranicznie, pchałem się wtedy do niego (...) choć jeszcze w tamtym czasie operacja była ryzykowna - mówił.

Także Andrzej Gałązka z Garwolina, który w 1999 r. był operowany w szpitalu przy ul. Wołoskiej w Warszawie przez zespół Zbigniewa Religi, ciepło go wspomina. - Po operacji profesor przyszedł do mnie i zapytał, jak się czuję. Byłem obolały, ale jednocześnie wdzięczny, że żyję - powiedział pan Andrzej.

- Razem chodziliśmy do szkoły - mówił trener piłkarski Andrzej Strejlau - lubiliśmy piłkę nożną, ale szczęśliwe dla nas został lekarzem, a nie sportowcem. - Pamiętam, że nigdy nikogo nie zostawiał bez opieki, był ogromnie koleżeński. To straszne ile tak wybitnych osób ostatnio odchodzi, ale musimy przyjmować to z pokorą - powiedział.

B. minister zdrowia prof. Zbigniew Religa zmarł 8 marca br. w swoim domu w Warszawie. Chorował na nowotwór płuc, który - jak sam mówił - był skutkiem m.in. wieloletniego palenia papierosów.

Zbigniew Religa w 1986 r. przeprowadził pierwszą w Polsce udaną transplantację serca. W ostatnich latach był posłem klubu PiS i jednym z najbardziej znanych krajowych polityków. Odznaczony Orderem Orła Białego. Współpracownicy nazywają Religę "ojcem polskiej kardiochirurgii".

Pomimo choroby Religa - jako poseł PiS - niemal do końca uczestniczył w pracach Sejmu, nie unikał także wystąpień w mediach. Będąc już w ciężkim stanie udzielił emocjonalnego wywiadu. Deklarował, że nie wierzy w Boga, mówił też, iż nie boi się śmierci.

Był żonaty, miał dwoje dorosłych dzieci: Małgorzatę i Grzegorza. Żona - Anna Wajszczuk-Religa - jest także lekarzem i wykładowcą Akademii Medycznej w Warszawie. W wolnych chwilach Religa lubił łowić ryby i kibicować ulubionej drużynie piłkarskiej - Górnikowi Zabrze, której był honorowym członkiem.
wp.pl/PAP